What do you think?
Rate this book
Trei nuvele exemplare şi un prolog
Povestirile lui Unamuno sint scrise cu pasiune, prezentindu-ne personaje aflate la pragul dintre realitate si vis. Tema mortii si tema iubirii se imbina cu maiestrie, dind prilejul unei fine analize psihologice asupra spiritului hispanic. Astfel, nu intimplator apare re-creat un personaj ca Don Juan. Prin farmecul aparte al povestirii, proza lui Unamuno se adreseaza tuturor, atit celor care-si doresc o lectura captivanta, cit si celor care vor sa inteleaga mai mult din ceea ce se intimpla cu fiinta umana.
Cuprins: Cite ceva din viata prea plina a lui don Miguel de Unamuno (nota bio-bibliografica) • Prolog • Doua mame • Marchizul de Lumbria • Nimic altceva decit un barbat
Cuprins: Cite ceva din viata prea plina a lui don Miguel de Unamuno (nota bio-bibliografica) • Prolog • Doua mame • Marchizul de Lumbria • Nimic altceva decit un barbat
160 pages, Paperback
First published January 1, 1921
36 people are currently reading
986 people want to read
About the author
Miguel de Unamuno
891 books1,034 followersMiguel de Unamuno y Jugo was born in the medieval centre of Bilbao, Basque Country, the son of Félix de Unamuno and Salomé Jugo. As a young man, he was interested in the Basque language, and competed for a teaching position in the Instituto de Bilbao, against Sabino Arana. The contest was finally won by the Basque scholar Resurrección María de Azcue.
Unamuno worked in all major genres: the essay, the novel, poetry and theatre, and, as a modernist, contributed greatly to dissolving the boundaries between genres. There is some debate as to whether Unamuno was in fact a member of the Generation of '98 (an ex post facto literary group of Spanish intellectuals and philosophers that was the creation of José Martínez Ruiz — a group that includes Antonio Machado, Azorín, Pío Baroja, Ramón del Valle-Inclán, Ramiro de Maeztu and Ángel Ganivet, among others).
In addition to his writing, Unamuno played an important role in the intellectual life of Spain. He served as rector of the University of Salamanca for two periods: from 1900 to 1924 and 1930 to 1936, during a time of great social and political upheaval. Unamuno was removed from his post by the government in 1924, to the protest of other Spanish intellectuals. He lived in exile until 1930, first banned to Fuerteventura (Canary Islands), from where he escaped to France. Unamuno returned after the fall of General Primo de Rivera's dictatorship and took up his rectorship again. It is said in Salamanca that the day he returned to the University, Unamuno began his lecture by saying "As we were saying yesterday, ...", as Fray Luis de León had done in the same place four centuries before, as though he had not been absent at all. After the fall of Rivera's dictatorship, Spain embarked on its second Republic, a short-lived attempt by the people of Spain to take democratic control of their own country. He was a candidate for the small intellectual party Al Servicio de la República.
The burgeoning Republic was eventually squashed when a military coup headed by General Francisco Franco caused the outbreak of the Spanish Civil War. Having begun his literary career as an internationalist, Unamuno gradually became a convinced Spanish nationalist, feeling that Spain's essential qualities would be destroyed if influenced too much by outside forces. Thus for a brief period he actually welcomed Franco's revolt as necessary to rescue Spain from radical influence. However, the harsh tactics employed by the Francoists in the struggle against their republican opponents caused him to oppose both the Republic and Franco.
As a result of his opposition to Franco, Unamuno was effectively removed for a second time from his University post. Also, in 1936 Unamuno had a brief public quarrel with the Nationalist general Millán Astray at the University in which he denounced both Astray and elements of the Francoist movement. He called the battle cry of the rightist Falange movement—"Long live death!"—repellent and suggested Astray wanted to see Spain crippled. One historian notes that his address was a "remarkable act of moral courage" and that he risked being lynched on the spot. Shortly afterwards, he was placed under house arrest, where he remained, broken-hearted, until his death ten weeks later.[1]
Unamuno worked in all major genres: the essay, the novel, poetry and theatre, and, as a modernist, contributed greatly to dissolving the boundaries between genres. There is some debate as to whether Unamuno was in fact a member of the Generation of '98 (an ex post facto literary group of Spanish intellectuals and philosophers that was the creation of José Martínez Ruiz — a group that includes Antonio Machado, Azorín, Pío Baroja, Ramón del Valle-Inclán, Ramiro de Maeztu and Ángel Ganivet, among others).
In addition to his writing, Unamuno played an important role in the intellectual life of Spain. He served as rector of the University of Salamanca for two periods: from 1900 to 1924 and 1930 to 1936, during a time of great social and political upheaval. Unamuno was removed from his post by the government in 1924, to the protest of other Spanish intellectuals. He lived in exile until 1930, first banned to Fuerteventura (Canary Islands), from where he escaped to France. Unamuno returned after the fall of General Primo de Rivera's dictatorship and took up his rectorship again. It is said in Salamanca that the day he returned to the University, Unamuno began his lecture by saying "As we were saying yesterday, ...", as Fray Luis de León had done in the same place four centuries before, as though he had not been absent at all. After the fall of Rivera's dictatorship, Spain embarked on its second Republic, a short-lived attempt by the people of Spain to take democratic control of their own country. He was a candidate for the small intellectual party Al Servicio de la República.
The burgeoning Republic was eventually squashed when a military coup headed by General Francisco Franco caused the outbreak of the Spanish Civil War. Having begun his literary career as an internationalist, Unamuno gradually became a convinced Spanish nationalist, feeling that Spain's essential qualities would be destroyed if influenced too much by outside forces. Thus for a brief period he actually welcomed Franco's revolt as necessary to rescue Spain from radical influence. However, the harsh tactics employed by the Francoists in the struggle against their republican opponents caused him to oppose both the Republic and Franco.
As a result of his opposition to Franco, Unamuno was effectively removed for a second time from his University post. Also, in 1936 Unamuno had a brief public quarrel with the Nationalist general Millán Astray at the University in which he denounced both Astray and elements of the Francoist movement. He called the battle cry of the rightist Falange movement—"Long live death!"—repellent and suggested Astray wanted to see Spain crippled. One historian notes that his address was a "remarkable act of moral courage" and that he risked being lynched on the spot. Shortly afterwards, he was placed under house arrest, where he remained, broken-hearted, until his death ten weeks later.[1]
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 80 reviews
April 17, 2015
Can I give this more than 5 stars? I had never heard of this collection of three short stories or the author before searching for great Spanish literature to prepare for an upcoming trip there. I am certainly thankful that I found it! de Unamuro's stories are tight studies in interpersonal relationships, especially focusing on power dynamics. There is no fluff, no descriptions of anything outside of the main characters' interactions & thoughts. Even the people outside of the main characters are exceptionally lifeless, being simply accessories to the main characters. While this collection was published in 1930, the intense focus on only the character dynamics lends a timeless feel to them. While cultures may change, people don't and every reader will be able to relate to the struggles of lust, arrogance, jealousy, and love. The tight writing intensifies the passions and leaves the reader feeling as tense and claustrophobic as the characters are. The final story, Nothing Less Than a Man, is now my favorite short story and easily one of the strongest I've ever read. The relationship between Julia and Alejandro, two forces crashing dangerously against one another, is absolutely beautifully written.
January 28, 2020
"Sis" romanıyla tanıdığım ve çok beğendiğim Unamuno, bu 3 öyküsünde aynı duyguyu yaratamadı bende; sadece "Tam Bir Erkek" öyküsü iyi, diğer ikisi vasat sayılabilir.
Önsözündeki şu cümle aktarmaya değer:
"Her insan, temel 7 erdemi ve karşıtlarını içinde taşır: Kibirli ve mütevazıdır, obur ve kanaatkârdır, erotik ve edeplidir, kıskanç ve iyilikseverdir, cimri ve cömerttir, tembel ve çalışkandır, öfkeli ve acıçekendir."
Önsözündeki şu cümle aktarmaya değer:
"Her insan, temel 7 erdemi ve karşıtlarını içinde taşır: Kibirli ve mütevazıdır, obur ve kanaatkârdır, erotik ve edeplidir, kıskanç ve iyilikseverdir, cimri ve cömerttir, tembel ve çalışkandır, öfkeli ve acıçekendir."
March 14, 2017
Çok büyük bir sürpriz değil. Kitabın içinde bir önsöz ve 3 tanede kısa öykü var.
Önsöz de hiç enteresan değil. Egoist bir yazarın bu kitabı neden ve nasıl yazdığı anlatılıyor. Büyük yazarlarla kendisini karşılaştırıp, kıyaslayıp övünüyor işte.
Öyküler ama çok güzel. (Buradan sonrası kitap özeti gibidir...)
İlk öykü çocuğu olmayan bir kadın ve kocası Don Juan ile ilgili. Kadın varlıklı ama tüm mal varlığının Don Juan'a ait olduğu zannediliyor.
Don Juan ise çok yakışıklı, alımlı bir erkek. Herkes peşinde ancak o karısını çok seviyor.
Fakat çocukları olmuyor. Kadın ise çok bedbaht. Kocasına bir çocuk vermek istiyor ama olmuyor. Bu durumda kadın tüm gururunu ayaklar altına alıyor ve kocasınn başka bir kadınla beraber olmasına izin veriyor. Hatta ona bir anne adayı bile ayarlıyor. Yani tabiri caizse kendi kocasına çöpçatanlık yapıyor.
En sonunda bir çocuğu oluyor Don Juan'ın. Ve çocuk olur olmaz eski karısına koşuyor.
Vel hasılı kelam işler karışıyor.
İkinci öykü ise yine bir kar-koca hikayesi. Aristokrat bir aile. Yaşlı bir Marki.Bir erkek torun bekliyor ölüm döşeğinde. Zira kızı hayırsız bir heriften hamile. Bir çocuğu daha var Marki'nin ancak o da kız. Dolayısıyla saltanatını bırakabileceği bir erkek torun istiyor. Ve kızının erkek çocuk sahibi olduğunu öğrenir öğrenmez de hayata gözlerini huzur içinde yumuyor.
Ancak çok kısa bir sure sonra anne de ölüyor.
Hayırsız damat ise fırsatı değerlendirip hemen kız kardeşle evleniyor.
Kız kardeş ise ablasından kalan bu veliaht çocuktan nefret ediyor. Onu kıskanıyor ve işler yine karışıyor.
Son öykü de yine karı koca ve çocuk arasında geçiyor.
Güzeller güzeli bır kız var. Babası uçan kuşa borçlu. Kızın güzelliği ise dillere destan. Ve bu güzellik yine başa bela.
Herkes kızın peşinde. Bütün yakışıklılar onu istiyor. O ise kendi güzelliğini kendisinden kıskanıyor. Biraz deli. Sürekli "benimle güzel olduğum için mi yoksa beni gerçekten sevdikleri için mi beraberler?" diye soruyor, sorguluyor.
Ve hain babası birgün zengin bir herife kızını veriyor. Görücü usulü. Borçlarının karşılığında...
Ancak kız adamı sonradan çok seviyor.
Çok gururlu bir adam. Sürekli "tam bir erkek" olmanın peşinde. Kimseye asla boyun eğmiyor. "Beni kimse aldatamaz, kimse kandıramaz, kimse cesaret edemez, ben adamı ne yaparım be" havalarında. Bitirim bişey anlayacağınız. Gururu karısını kıskanmasını da engelliyor. "Sen kimsinde beni başkasıyla aldatacaksın, cesaret edemezsin" havası gene.
Kız zaten yarım akıllı. Bir de çocukları oluyor ve ardından kızcağız iyice kafayı yiyor. Hatta tımarhaneyi boyluyor, o derece yani..
Ve tabi işler karışıyor.
Öyküler çok çok güzel. Ben çok beğendim. Aslında birer tiyatro oyunu havası var üçündede. Ve tabi üçüde karı koca ve çocuklarıyla ilgili. Ve finalleri anlatmadım ama üçününde finalinde ölümler var.
Okunmalı...
Önsöz de hiç enteresan değil. Egoist bir yazarın bu kitabı neden ve nasıl yazdığı anlatılıyor. Büyük yazarlarla kendisini karşılaştırıp, kıyaslayıp övünüyor işte.
Öyküler ama çok güzel. (Buradan sonrası kitap özeti gibidir...)
İlk öykü çocuğu olmayan bir kadın ve kocası Don Juan ile ilgili. Kadın varlıklı ama tüm mal varlığının Don Juan'a ait olduğu zannediliyor.
Don Juan ise çok yakışıklı, alımlı bir erkek. Herkes peşinde ancak o karısını çok seviyor.
Fakat çocukları olmuyor. Kadın ise çok bedbaht. Kocasına bir çocuk vermek istiyor ama olmuyor. Bu durumda kadın tüm gururunu ayaklar altına alıyor ve kocasınn başka bir kadınla beraber olmasına izin veriyor. Hatta ona bir anne adayı bile ayarlıyor. Yani tabiri caizse kendi kocasına çöpçatanlık yapıyor.
En sonunda bir çocuğu oluyor Don Juan'ın. Ve çocuk olur olmaz eski karısına koşuyor.
Vel hasılı kelam işler karışıyor.
İkinci öykü ise yine bir kar-koca hikayesi. Aristokrat bir aile. Yaşlı bir Marki.Bir erkek torun bekliyor ölüm döşeğinde. Zira kızı hayırsız bir heriften hamile. Bir çocuğu daha var Marki'nin ancak o da kız. Dolayısıyla saltanatını bırakabileceği bir erkek torun istiyor. Ve kızının erkek çocuk sahibi olduğunu öğrenir öğrenmez de hayata gözlerini huzur içinde yumuyor.
Ancak çok kısa bir sure sonra anne de ölüyor.
Hayırsız damat ise fırsatı değerlendirip hemen kız kardeşle evleniyor.
Kız kardeş ise ablasından kalan bu veliaht çocuktan nefret ediyor. Onu kıskanıyor ve işler yine karışıyor.
Son öykü de yine karı koca ve çocuk arasında geçiyor.
Güzeller güzeli bır kız var. Babası uçan kuşa borçlu. Kızın güzelliği ise dillere destan. Ve bu güzellik yine başa bela.
Herkes kızın peşinde. Bütün yakışıklılar onu istiyor. O ise kendi güzelliğini kendisinden kıskanıyor. Biraz deli. Sürekli "benimle güzel olduğum için mi yoksa beni gerçekten sevdikleri için mi beraberler?" diye soruyor, sorguluyor.
Ve hain babası birgün zengin bir herife kızını veriyor. Görücü usulü. Borçlarının karşılığında...
Ancak kız adamı sonradan çok seviyor.
Çok gururlu bir adam. Sürekli "tam bir erkek" olmanın peşinde. Kimseye asla boyun eğmiyor. "Beni kimse aldatamaz, kimse kandıramaz, kimse cesaret edemez, ben adamı ne yaparım be" havalarında. Bitirim bişey anlayacağınız. Gururu karısını kıskanmasını da engelliyor. "Sen kimsinde beni başkasıyla aldatacaksın, cesaret edemezsin" havası gene.
Kız zaten yarım akıllı. Bir de çocukları oluyor ve ardından kızcağız iyice kafayı yiyor. Hatta tımarhaneyi boyluyor, o derece yani..
Ve tabi işler karışıyor.
Öyküler çok çok güzel. Ben çok beğendim. Aslında birer tiyatro oyunu havası var üçündede. Ve tabi üçüde karı koca ve çocuklarıyla ilgili. Ve finalleri anlatmadım ama üçününde finalinde ölümler var.
Okunmalı...
February 24, 2020
Uyduda 200. sıralardaki kanallarda yayınlanan çok kötü İspanyol pembe dizisi gibi öyküler. Bu kadarı yeterli sanırım...
September 24, 2022
YouTube kanalımda Miguel de Unamuno'nun kitaplarını hangi sırayla okumamız gerektiğinden bahsettim:
https://youtu.be/_xHgWiYVI4o
Sartre'a göre insan varoluşunu "dünyaya atılarak, orada acı çekerek, savaşarak yavaş yavaş kendi belirler."
Ritter'a göre insan varoluşunu "köklerinden kopmayla, temelini yitirmeyle, geçmişe, tarihe güvenini kaybetmeyle, toplumda yabancılaşmayla, huzursuzlanmayla dile getirir."
Kierkegaard'a göre insan varoluşunu "sürdürmesi ancak içinde bulunduğu toplumdan sıyrılmasıyla mümkün olacaktır. Yalnızlık, iç sıkıntısı, kaygı ve umutsuzluk kavramları ancak birey yalnız kalınca ortaya çıkar."
Unamuno ise Hristiyanlıktan kopamayan, kabul etmese de kiliseye bağlı olan bir kişi. Kierkegaard amcamız da salt kiliseci tipteki bir din anlayışını yıkıp insancıl değerleri ön plana çıkaran bir varoluşçuluk öne sürünce ikilemler içinde savrulan Unamuno'nun dikkatini çeker. Delirir. Gider Kierkegaard'ı aslından anlayabilmek için Danimarka dilini öğrenmeye başlar. Öğrenir de.
Unamuno'nun gerek öykülerinin gerekse de kitaplarının tam olarak anlaşılamıyor olması, derinlerine inilemeyecek kadar "sis"li görünmesi Unamuno'nun kendi ürettiği sorunlarına cevap getirememiş olmasından kaynaklanabilir. Ya da belki kendi bir çözüm getirmek istememiştir.
Çelişkiyi çok sever Batı Avrupa yazarları. "Çelişki beni ezmiyor- özgürleştiriyor; hatta bana can veren bunun içindeki ironi." der Pessoa. "Çelişki mi? Elbette Evet diyen kalbimle hayır diyen
kafamın çelişkisi! (...) Yaşam bir çelişkidir" der Unamuno. Bu çelişkilerle birlikte öykülerinde ve yarattığı karakterlerde sürekli insan, ölüm ve Tanrı sorularıyla ölümsüzlüğüne çözüm arayan bir çelişik Unamuno görülür.
Bir süre sonra Unamuno delirir. Kendi bireysel varlığından, Tanrı'nın varlığından, inançlarından ve kısacası her şeyden kuşku duymaya başlar. Biraz cumhuriyetçi biraz monarşi, biraz anarşist biraz Tanrı yanlısı olan Unamuno hafif bir şizofrenik edebiyatçı olma yolunda hızla ilerler. Aslında Unamuno'nun bu yaşadığı çelişkilerin, ikilemlerin, hayatta herkesin kafasından geçebilecek basitlikteki soruların cevaplarını, yarattığı öykü ve roman karakterlerinde bulmaya çalışıyor diyebiliriz.
Unamuno, ölümsüz olma isteğiyle yanıp tutuşan ama aynı zamanda da ölümden delice korkan bir yazar. Bunun için yarattığı hayal ürünü kahramanlarına gerçek insan süsü veriyor ve onlar sayesinde ölümsüz olabileceğine inanıyor. Gerek Üç Örnek Öykü'deki kahramanları, gerek Sis'teki yarattığı kahramanlar, gerek Don Sandalio karakteri belki de Unamuno'nun ölümsüzlüğü bulmak için yarattığı panzehirlerdi. Sonra Tanrısal gerçekler akılla çözülemez der, insan ruhunun derinliklerine kaybolmak için dalar ve o girdaptaki sorgulamalarını tarihteki hiç kimsenin tamamlayamadığı ve çözüme ulaştıramadığı gibi çözemez haliyle. Ama yine de Unamuno ülkesinin yaşadığı acıları yüreğinin derinliklerinde hissederek belki de varoluşçu akıma bu kadar derin bir ilgi gösteriyordu.
Hayatı boyunca bir sorgulama sürgününde olan Unamuno'nun fiziksel bir sürgünde ev hapsinde ölmüş olmasını da yadırgamamak gerekir sanki?
https://youtu.be/_xHgWiYVI4o
Sartre'a göre insan varoluşunu "dünyaya atılarak, orada acı çekerek, savaşarak yavaş yavaş kendi belirler."
Ritter'a göre insan varoluşunu "köklerinden kopmayla, temelini yitirmeyle, geçmişe, tarihe güvenini kaybetmeyle, toplumda yabancılaşmayla, huzursuzlanmayla dile getirir."
Kierkegaard'a göre insan varoluşunu "sürdürmesi ancak içinde bulunduğu toplumdan sıyrılmasıyla mümkün olacaktır. Yalnızlık, iç sıkıntısı, kaygı ve umutsuzluk kavramları ancak birey yalnız kalınca ortaya çıkar."
Unamuno ise Hristiyanlıktan kopamayan, kabul etmese de kiliseye bağlı olan bir kişi. Kierkegaard amcamız da salt kiliseci tipteki bir din anlayışını yıkıp insancıl değerleri ön plana çıkaran bir varoluşçuluk öne sürünce ikilemler içinde savrulan Unamuno'nun dikkatini çeker. Delirir. Gider Kierkegaard'ı aslından anlayabilmek için Danimarka dilini öğrenmeye başlar. Öğrenir de.
Unamuno'nun gerek öykülerinin gerekse de kitaplarının tam olarak anlaşılamıyor olması, derinlerine inilemeyecek kadar "sis"li görünmesi Unamuno'nun kendi ürettiği sorunlarına cevap getirememiş olmasından kaynaklanabilir. Ya da belki kendi bir çözüm getirmek istememiştir.
Çelişkiyi çok sever Batı Avrupa yazarları. "Çelişki beni ezmiyor- özgürleştiriyor; hatta bana can veren bunun içindeki ironi." der Pessoa. "Çelişki mi? Elbette Evet diyen kalbimle hayır diyen
kafamın çelişkisi! (...) Yaşam bir çelişkidir" der Unamuno. Bu çelişkilerle birlikte öykülerinde ve yarattığı karakterlerde sürekli insan, ölüm ve Tanrı sorularıyla ölümsüzlüğüne çözüm arayan bir çelişik Unamuno görülür.
Bir süre sonra Unamuno delirir. Kendi bireysel varlığından, Tanrı'nın varlığından, inançlarından ve kısacası her şeyden kuşku duymaya başlar. Biraz cumhuriyetçi biraz monarşi, biraz anarşist biraz Tanrı yanlısı olan Unamuno hafif bir şizofrenik edebiyatçı olma yolunda hızla ilerler. Aslında Unamuno'nun bu yaşadığı çelişkilerin, ikilemlerin, hayatta herkesin kafasından geçebilecek basitlikteki soruların cevaplarını, yarattığı öykü ve roman karakterlerinde bulmaya çalışıyor diyebiliriz.
Unamuno, ölümsüz olma isteğiyle yanıp tutuşan ama aynı zamanda da ölümden delice korkan bir yazar. Bunun için yarattığı hayal ürünü kahramanlarına gerçek insan süsü veriyor ve onlar sayesinde ölümsüz olabileceğine inanıyor. Gerek Üç Örnek Öykü'deki kahramanları, gerek Sis'teki yarattığı kahramanlar, gerek Don Sandalio karakteri belki de Unamuno'nun ölümsüzlüğü bulmak için yarattığı panzehirlerdi. Sonra Tanrısal gerçekler akılla çözülemez der, insan ruhunun derinliklerine kaybolmak için dalar ve o girdaptaki sorgulamalarını tarihteki hiç kimsenin tamamlayamadığı ve çözüme ulaştıramadığı gibi çözemez haliyle. Ama yine de Unamuno ülkesinin yaşadığı acıları yüreğinin derinliklerinde hissederek belki de varoluşçu akıma bu kadar derin bir ilgi gösteriyordu.
Hayatı boyunca bir sorgulama sürgününde olan Unamuno'nun fiziksel bir sürgünde ev hapsinde ölmüş olmasını da yadırgamamak gerekir sanki?
October 10, 2019
091019: concise, sharp, existential, moral tales. too short to be considered ‘novels’ in english, these are just as long as needed. best is the last, ‘nothing less than a man’. an existential hero against social convention, holds to the core of his self, but comes to discover there are events in life, emotions in life, that must be reckoned with. satiric, horrific, tragic...
April 16, 2018
Öyküleri genel olarak karanlık buldum. 3 hikayeyi de açıkçası sevdim. Önsöz konusunda emin değilim. İş Kültür'ün çevirisi çok iyiydi bu arada.
June 1, 2017
"Bütün mutlu aileler birbirine benzer; her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu vardır."
- Tolstoy.
En sevdiğim kitaplardan olan Sis , Abel Sánchez ve Tula Teyze kitaplarının yazarı Miguel de Unamuno; bu kitabında da dağ taş, fiziksel görünüm tasvir etmeden doğrudan insan ilişkilerine ve karakterlerin duygu durumlarına odaklanıyor ve kendisini bir çırpıda okutmayı başarıyor. 20.yüzyılın en büyük ilişki uzmanı ve sürükleyicilerinden olan bu adam 21.yüzyılda yaşasa kesinlikle Türk dizisi senaristi olurdu ve ben onu soluksuz izlerdim.
- Murat G.
ps: Bu kitapta en sevdiğim hikaye ise " Tam bir erkek" adlı son hikaye. Bir acımasızlığım olsa adını Alejandro koyardım. Ale-ale-jandro, Ale-ale-jandro..(Temsili)
- Tolstoy.
En sevdiğim kitaplardan olan Sis , Abel Sánchez ve Tula Teyze kitaplarının yazarı Miguel de Unamuno; bu kitabında da dağ taş, fiziksel görünüm tasvir etmeden doğrudan insan ilişkilerine ve karakterlerin duygu durumlarına odaklanıyor ve kendisini bir çırpıda okutmayı başarıyor. 20.yüzyılın en büyük ilişki uzmanı ve sürükleyicilerinden olan bu adam 21.yüzyılda yaşasa kesinlikle Türk dizisi senaristi olurdu ve ben onu soluksuz izlerdim.
- Murat G.
ps: Bu kitapta en sevdiğim hikaye ise " Tam bir erkek" adlı son hikaye. Bir acımasızlığım olsa adını Alejandro koyardım. Ale-ale-jandro, Ale-ale-jandro..(Temsili)
September 12, 2016
Tres novelas apasionantes.
Cuando más leo de Unamuno más me gusta su estilo.
Cuando más leo de Unamuno más me gusta su estilo.
April 25, 2020
Üç güzel öykü okudum. Üçü de fena değildi. Sonuncusu en iyisiydi sanırım ama diğerleri de güzeldi.
Önsöz kısmı ise tam bir gereksizlikti.
Egoist bir şekilde yazar kendini övmüş ve bu önsözün de bir tür öykü olduğunu söyleyerek, anlaşılması zor(Joyce benzeri ya da felsefi diyebileceğimiz) cümleler kurarak son derece gereksiz bir metin eklemiş. O kadar gereksiz geldi ki "ne diyorsun Miguel abi sen ya şimdi ne alaka" dedim içimden. Neyse canı sağ olsun. İspanyol yazarlara sempatim var o yüzden görmezden geliyoruz artık.
Merakla okuyacağım bir yazar olacağını zannetmiyorum ama bir oturuşta okunan ortalama bir kitap çıkardığını söyleyebilirim.
Önsöz kısmı ise tam bir gereksizlikti.
Egoist bir şekilde yazar kendini övmüş ve bu önsözün de bir tür öykü olduğunu söyleyerek, anlaşılması zor(Joyce benzeri ya da felsefi diyebileceğimiz) cümleler kurarak son derece gereksiz bir metin eklemiş. O kadar gereksiz geldi ki "ne diyorsun Miguel abi sen ya şimdi ne alaka" dedim içimden. Neyse canı sağ olsun. İspanyol yazarlara sempatim var o yüzden görmezden geliyoruz artık.
Merakla okuyacağım bir yazar olacağını zannetmiyorum ama bir oturuşta okunan ortalama bir kitap çıkardığını söyleyebilirim.
February 8, 2022
Three short stories rather then novels, the title is misleading. Nothing had here, the first two stories "The Marquis of Lumbria" and "Two Mothers" are both good, nothing special, but the third story "Nothing Less Than A Man" is longer and the clear best of the three.
March 23, 2022
These are not novels in the literal sense. If you want, you can see them almost as sketches of novels, or what might be left after you eliminated all extraneous details from a novel, except the plot, minimal (that is unilateral, almost cartoonish) character development, and surprisingly, the passion.
The stories are very strange combinations of elements that you usually don’t see together. Their simplicity approaches that of fairy tales (at a certain point, Unamuno strips everything off the bones of the story to such a degree that he changes the very literary genre in the middle of it all and ends up with veritable pieces of dramatic dialogue); yet the characters and dialogue have a passion that you don’t see in such tales.
Even the time of these pieces is imprecise. Just when you think that one is taking place some centuries ago, you are struck by the image of an automobile. This lends them some eternal character and opens your eyes to such literary possibilities, if you have ever wondered…
You can feel, however, the power of life in these stories. Life wants to exist and doesn’t care about the means. There is something Schopenhauerian about Unamuno’s tales: The will to live is seething behind them and drives the passion to destructive limits. These are dark stories, nothing you want to read on the beach. Or maybe that’s exactly where you should do it because you do need some serious sunrays to wash away the darkness.
While I may care about Unamuno’s ideas, I don’t care about Unamuno’s treatment of them in Three Exemplary Novels. I find myself unsure whether these stories are extremely conventional or extremely unconventional. If they are a bow to literary tradition or literary experiment. As a side note, with all their simplicity, the repetitive dialogue is somewhat exhausting. It is, of course, a tool for expressing passion, but it gets a bit too close to soap opera exchanges.
So my enjoyment of Unamuno’s tales was not that great. I live on details, I consumes detours, I crave nuances. If this is the kind of literature that gives you the freedom to color it with your own nuances, I’m way too lazy for that. Unamuno’s tales are definitely not passive reading, since you have to put the meat on the bones yourself. In fact, despite their apparent simplicity, a second reading and some serious reflection are almost a must. I can’t stop thinking how these tales would look if filled with the details I crave. Pretty awesome.
The stories are very strange combinations of elements that you usually don’t see together. Their simplicity approaches that of fairy tales (at a certain point, Unamuno strips everything off the bones of the story to such a degree that he changes the very literary genre in the middle of it all and ends up with veritable pieces of dramatic dialogue); yet the characters and dialogue have a passion that you don’t see in such tales.
Even the time of these pieces is imprecise. Just when you think that one is taking place some centuries ago, you are struck by the image of an automobile. This lends them some eternal character and opens your eyes to such literary possibilities, if you have ever wondered…
You can feel, however, the power of life in these stories. Life wants to exist and doesn’t care about the means. There is something Schopenhauerian about Unamuno’s tales: The will to live is seething behind them and drives the passion to destructive limits. These are dark stories, nothing you want to read on the beach. Or maybe that’s exactly where you should do it because you do need some serious sunrays to wash away the darkness.
While I may care about Unamuno’s ideas, I don’t care about Unamuno’s treatment of them in Three Exemplary Novels. I find myself unsure whether these stories are extremely conventional or extremely unconventional. If they are a bow to literary tradition or literary experiment. As a side note, with all their simplicity, the repetitive dialogue is somewhat exhausting. It is, of course, a tool for expressing passion, but it gets a bit too close to soap opera exchanges.
So my enjoyment of Unamuno’s tales was not that great. I live on details, I consumes detours, I crave nuances. If this is the kind of literature that gives you the freedom to color it with your own nuances, I’m way too lazy for that. Unamuno’s tales are definitely not passive reading, since you have to put the meat on the bones yourself. In fact, despite their apparent simplicity, a second reading and some serious reflection are almost a must. I can’t stop thinking how these tales would look if filled with the details I crave. Pretty awesome.
July 4, 2009
three exemplary novels, so titled with a nod to cervantes, is miguel de unamuno's best known fiction, but is actually comprised of two novellas and a short dramatic piece. unamuno, novelist, playwright, and poet, was a much regarded philosopher and intellectual in early twentieth century spain. perhaps most well known for his non-fiction work, the tragic sense of life, unamuno wrote prolifically about the struggles between reason and faith. devoted to his pursuits, unamuno even learned danish in order to read kierkegaard in its original form, and his works are often credited with being forerunners of existentialism.
three exemplary novels is written in spare yet engaging prose. not much for description, unamuno instead focuses on the tension between his characters. in reading this book, one can easily see unamuno's influence on garcía lorca's own works. of the three pieces contained in this book, "nothing less than a man" is easily the strongest, one that "focuses on a truly nietzschean hero, a man who embodies human will deprived of spiritual strength" (angel del rio). written some ninety years ago, these stories retain a clarity that, although not as shocking as they must have seemed upon first publication, still allows us a glimpse into the oft-conflicted morality of the individual.
three exemplary novels is written in spare yet engaging prose. not much for description, unamuno instead focuses on the tension between his characters. in reading this book, one can easily see unamuno's influence on garcía lorca's own works. of the three pieces contained in this book, "nothing less than a man" is easily the strongest, one that "focuses on a truly nietzschean hero, a man who embodies human will deprived of spiritual strength" (angel del rio). written some ninety years ago, these stories retain a clarity that, although not as shocking as they must have seemed upon first publication, still allows us a glimpse into the oft-conflicted morality of the individual.
February 8, 2019
Caricaturaly Spanish: "She saw two tear-drops in this man's cold eyes as piercing as daggers." "Unwilling to love him, she felt herself yielding to a submission that bore some resemblance to passion. It was akin to that form of love that an arrogant conqueror must inspire in the heart of a native slave girl." In a second-rate piece by Mérimée, you'd attribute such lurid writing to a proclivity for local color run amok. Apart from overblown florid prose, these stories have nothing to offer: the characters are cartoonish, the plot lines thin. Proud men are outdone by overpowering women, and people do die of a broken heart. No wonder Unamuno no longer cuts the towering figure he once did.
July 2, 2020
Leído en la versión de Editorial Andrés Bello, pero en Goodreads no aparece el número de páginas.
Unamuno (1864-1936): existencialista cristiano. El tema de la muerte lo atormentaba, una de sus grandes preocupaciones era la existencia del hombre concreto. Vive en tensión. Sus novelas son innovadoras para la época. Dice que la palabra agonía significa lucha y que los seres humanos son agonistas, porque están en continua lucha. Como sus personajes.
Unamuno (1864-1936): existencialista cristiano. El tema de la muerte lo atormentaba, una de sus grandes preocupaciones era la existencia del hombre concreto. Vive en tensión. Sus novelas son innovadoras para la época. Dice que la palabra agonía significa lucha y que los seres humanos son agonistas, porque están en continua lucha. Como sus personajes.
April 28, 2018
Son öykü hariç beğenmedim, beğenemedim. Önsözde vadettiği hiçbir şeyi yansıtamamış, ilk iki öykü ise oldukça yavan. Sanki yazmış olmak için yazılmış gibiydi.
October 27, 2022
Es una recopilación de 3 novelas cortas del autor, junto con un prólogo donde Unamuno relata su historia detrás de la publicación de este texto.
Dos madres: Es la historia de una mujer infértil que, ansiosa por tener un hijo, obliga a su marido a tener relaciones con otra mujer. Es una novela sobre las relaciones matrimoniales y las consecuencias de una obsesión. A mi parecer, es la mejor de las 3 novelas.
El marqués de Lumbría: Narra la relación entre un marqués y su prometida en los últimos momentos de vida del marqués. En su estrctura narrativa, es la novela más intimista y donde Unamuno pretendió profundizar en la muerte desde la perspectiva de un moribundo.
Nada menos que todo un hombre: Es la novela por la que más expectativa tenía porque hace años vi la película "Todo un hombre" protagonizada por Vicente Fernández, pero tristemente no fue lo que esperaba. La novela se centra en Julia, quien se casa con un hombre frío llamado Alejandro, que no puede demostrar cariño por ella, lo cual conducirá a que ella dude de su amor. Es una novela sobre la falta de comunicación en una relación y las dificultades de los hombres por demostrar sus sentimientos. Está bien escrito, pero siento que su final es dramático en exceso. La película es mejor que el libro, en este caso.
Dos madres: Es la historia de una mujer infértil que, ansiosa por tener un hijo, obliga a su marido a tener relaciones con otra mujer. Es una novela sobre las relaciones matrimoniales y las consecuencias de una obsesión. A mi parecer, es la mejor de las 3 novelas.
El marqués de Lumbría: Narra la relación entre un marqués y su prometida en los últimos momentos de vida del marqués. En su estrctura narrativa, es la novela más intimista y donde Unamuno pretendió profundizar en la muerte desde la perspectiva de un moribundo.
Nada menos que todo un hombre: Es la novela por la que más expectativa tenía porque hace años vi la película "Todo un hombre" protagonizada por Vicente Fernández, pero tristemente no fue lo que esperaba. La novela se centra en Julia, quien se casa con un hombre frío llamado Alejandro, que no puede demostrar cariño por ella, lo cual conducirá a que ella dude de su amor. Es una novela sobre la falta de comunicación en una relación y las dificultades de los hombres por demostrar sus sentimientos. Está bien escrito, pero siento que su final es dramático en exceso. La película es mejor que el libro, en este caso.
May 29, 2024
Am avut ocazia și bucuria să-l studiez pe Unanumo la facultate. Este un autor aparte, scrie cu multă pasiune, prezentându-ne personaje aflate la pragul dintre realitate și vis. Tema morții este foarte prezentă dar în fiecare povestire are o semnificație diferită pt personajul principal.
Unește cu măiestrie , pe un ton grav și dramatic tema morții cu cea a iubirii, în romanul Nimic altceva decât un bărbat.
În nuvela Două mame, Unanumo răstoarnă mitul celebrului don Juan; noul don Juan va fi el sedus de femei și s ar putea spune ca de data aceasta, don Juan se caracterizează prin “incapacitatea de a voi” care îl împinge în cele din urmă în a se arunca într-o prăpastie.
Recomand această lectură. Unanumo se adresează tuturor, atât celor care-și doresc o lectură captivantă, cât și celor care vor să înțeleagă mai mult din ceea ce se întâmplă cu ființa umană.
Unește cu măiestrie , pe un ton grav și dramatic tema morții cu cea a iubirii, în romanul Nimic altceva decât un bărbat.
În nuvela Două mame, Unanumo răstoarnă mitul celebrului don Juan; noul don Juan va fi el sedus de femei și s ar putea spune ca de data aceasta, don Juan se caracterizează prin “incapacitatea de a voi” care îl împinge în cele din urmă în a se arunca într-o prăpastie.
Recomand această lectură. Unanumo se adresează tuturor, atât celor care-și doresc o lectură captivantă, cât și celor care vor să înțeleagă mai mult din ceea ce se întâmplă cu ființa umană.
August 30, 2021
Unamuno em estado puro. Tanto no âmbito ensaístico como prosaico. Nada menos que todo un hombre, novela que compõe a antologia, parece-me um dos melhores textos do espanhol. O dramatismo em estado puro, em que os personagens carregam toda a força narrativa e filosófica de um escritor muito preocupado com os desígnios catastróficos da lógica.
November 10, 2024
Aaaa quiero darle las 5!! pero siento que el final de Nada menos que todo un hombre no me convenció del todo. Aun así, Unamuno genio total.
Atrapante desde el prólogo/novela, en donde expone su filosofía/teoría de la ficción y aprovecha de tirarle a los críticos (algo siempre bien recibido de mi parte).
Atrapante desde el prólogo/novela, en donde expone su filosofía/teoría de la ficción y aprovecha de tirarle a los críticos (algo siempre bien recibido de mi parte).
January 1, 2025
Tres breves y profundas nivolas, que cumplen bien la función de ser «ejemplares» en el sentido que el autor hereda de Cervantes. Recomendado, y la prosa de Unamuno es exquisita.
October 30, 2024
Joder, tremenda obra maestra, viva las mujeres que se roban a los hijos de otras mujeres. Modernidad 🚬
Read
June 13, 2016I have no idea how to properly review or star this book. It's a classic and was translated by Angel Flores, who taught this book in a course I took at Queens College, City University of New York, half a century ago. We read and discussed the first story, The Marques of Lumbria, in Spanish class and it holds up very well. It is a little different from the others in its restraint. The other two novelas, Two Mothers, and Nothing Less Than a Man, are intense even in English. I hope I offend no one when I say they remind me of those televised Novelas I sometimes catch when I want to exercise my foreign languages: they are wild, over the top, and about 1/3rd of the time incredible and 1/3rd of the time all-too credible knowing how crazy people are. Several years ago, while editing a manuscript by a Latino writer who was writing in English, I actually told him, "you can get away with extremes in Spanish that you just cannot do in English without people making fun of you." So what is accepted in one language in terms of tone and emotion is not in others. Lesson learned.
October 5, 2019
If these novels illustrate Unamuno's "tragic sense of life," as critics do claim, then it is a sense of life that validates the cruel and elevates the selfish, easily depicted in overbearing and shallow characters.
May 25, 2022
Don’t miss the prologue!!!
June 5, 2016
Son hikayeyi sevdim ama digerleri vasat.
January 23, 2019
Three Exemplary Novels presents three case studies of supremely forceful personalities- people willing to pit their wills against the very forces of life and death, shattering social conventions and family ties along their way.
In "The Marquis of Lumbria," a woman stops at nothing to bear her family an heir, even though in doing so she must destroy her family's happiness and bend a young nobleman to her will. Similarly, the heroine of "Two Mothers" is obsessed with becoming a mother, but she is past child-bearing age and so must dominate her lover, a fertile young girl, and the girl's family so she can buy, trick, and seduce her way into motherhood-by-proxy. In "Nothing Less Than a Man," a willful girl longing to be loved clashes with her husband, a man too proud to admit that he needs anything, even his wife.
Each story progresses according to the guiding passion of its spirited narrator, showing the power of the human spirit... and yet this is not a book celebrating humanity; the tales are too sad, too uncomfortable. Unamuno is a forerunner of existentialism, but there's also an element of the absurd in these stories. His protagonists achieve their goals, but doing so does not seem to bring them any real satisfaction. Perhaps by rejecting established truths, they find themselves in a world without any meaning at all. I enjoyed Three Exemplary Novels but I prefer Unamuno's protagonists who are less willful and more human.
In "The Marquis of Lumbria," a woman stops at nothing to bear her family an heir, even though in doing so she must destroy her family's happiness and bend a young nobleman to her will. Similarly, the heroine of "Two Mothers" is obsessed with becoming a mother, but she is past child-bearing age and so must dominate her lover, a fertile young girl, and the girl's family so she can buy, trick, and seduce her way into motherhood-by-proxy. In "Nothing Less Than a Man," a willful girl longing to be loved clashes with her husband, a man too proud to admit that he needs anything, even his wife.
Each story progresses according to the guiding passion of its spirited narrator, showing the power of the human spirit... and yet this is not a book celebrating humanity; the tales are too sad, too uncomfortable. Unamuno is a forerunner of existentialism, but there's also an element of the absurd in these stories. His protagonists achieve their goals, but doing so does not seem to bring them any real satisfaction. Perhaps by rejecting established truths, they find themselves in a world without any meaning at all. I enjoyed Three Exemplary Novels but I prefer Unamuno's protagonists who are less willful and more human.
December 1, 2022
İspanyol Edebiyatının önderi Unamuno'nun önsözünü "öykülerin öyküsü" olarak da bir öykü kabul ettiği devamında üç kurgu öyküyle beraber dört tane başlıklı yazısı bulunur.
Önsözünde yazarın kendini okuyucuya tanıma çabası içinde olması hoşuma gitti. Sis romanında karakterle yazarın kendisi bir bölümde yüzleşme yaşamıştı. Yazar orada olanları anlattığı önsözünde bazen yazar olarak tanrılaştığını ifade ediyor. Karakterleri bu mantıkla yazdığını varsayarsak aslında gerçek olma olasılığı daha yüksek insanları okumak elbette hoşumuza daha çok gidiyor. Kurgu karakterlerin derinlikli olması ve iyi/kötü davranışlarının grileşmesi kendimizin de kurguda karakterle özdeşleştirme eğilimine soktuğu için empati dolayısıyla içselleştirme duygusu daha fazla olur. Unamuno'yu yüzyılına hatta yüzyılımıza göre vazgeçilmez yapan da bu bence.
İçindeki üç hikaye aslında oldukça kısa ama olay örgüsü çok kalabalık. Okurken "bunlardan iyi Türk dizisi çıkar ha" diye düşünmeden edemedim. :D Dram ve tabi ki insanın bir noktada ölümsüz olma, sürekli akılda kalmayı isteme gibi özellikleri ağır bastığı için tek çırpıda değil de yavaş yavaş okunulduğunda tam bir doyuma erdirecek hikayeler sizi bekliyor.
Unamuno'yu hiç okumayanlar için iyi bir başlangıç kitabı olabilir, hem onu hem yazısını tanıma fırsatını tek kitapta yakalamış olursunuz...
Önsözünde yazarın kendini okuyucuya tanıma çabası içinde olması hoşuma gitti. Sis romanında karakterle yazarın kendisi bir bölümde yüzleşme yaşamıştı. Yazar orada olanları anlattığı önsözünde bazen yazar olarak tanrılaştığını ifade ediyor. Karakterleri bu mantıkla yazdığını varsayarsak aslında gerçek olma olasılığı daha yüksek insanları okumak elbette hoşumuza daha çok gidiyor. Kurgu karakterlerin derinlikli olması ve iyi/kötü davranışlarının grileşmesi kendimizin de kurguda karakterle özdeşleştirme eğilimine soktuğu için empati dolayısıyla içselleştirme duygusu daha fazla olur. Unamuno'yu yüzyılına hatta yüzyılımıza göre vazgeçilmez yapan da bu bence.
İçindeki üç hikaye aslında oldukça kısa ama olay örgüsü çok kalabalık. Okurken "bunlardan iyi Türk dizisi çıkar ha" diye düşünmeden edemedim. :D Dram ve tabi ki insanın bir noktada ölümsüz olma, sürekli akılda kalmayı isteme gibi özellikleri ağır bastığı için tek çırpıda değil de yavaş yavaş okunulduğunda tam bir doyuma erdirecek hikayeler sizi bekliyor.
Unamuno'yu hiç okumayanlar için iyi bir başlangıç kitabı olabilir, hem onu hem yazısını tanıma fırsatını tek kitapta yakalamış olursunuz...
August 22, 2024
ispanyol edebiyatının klasikleri arasında sayılan, benzer temadaki üç öyküden oluşan ve okuduğum ilk unamuno eseri olan kitap.
özellikle ilk iki öyküde baskın kadın profilleri dikkat çekiyor ve erkek karakterler, kadınlar tarafından yönlendirilen, boyun eğme işini biraz abartmış, iradesiz kişilikler olarak karşımıza çıkıyor. son öyküde ise güçlü, baskın, alfa bir erkek karakter bulabiliyoruz. öykülerin üçünde de ruhlarını kadınlara kaptıran, ele geçirilmiş diyebileceğimiz erkek karakterler etrafında gelişen ikili ilişkileri okuyoruz.
neredeyse hiç mekan tasvirinin yer almadığı öykülerde, sadece karakterlerin iç dünyalarını ve kısa diyaloglarını okurken özellikle bazı bölümler, okuru karakterlerin duygu durumları üzerinde düşünmeye itiyor. dilin bu işlevini etkili bir biçimde kullanan yazar ortaya okumaya ve üzerinde düşünmeye değecek öyküler ortaya çıkarmış.
özellikle ilk iki öyküde baskın kadın profilleri dikkat çekiyor ve erkek karakterler, kadınlar tarafından yönlendirilen, boyun eğme işini biraz abartmış, iradesiz kişilikler olarak karşımıza çıkıyor. son öyküde ise güçlü, baskın, alfa bir erkek karakter bulabiliyoruz. öykülerin üçünde de ruhlarını kadınlara kaptıran, ele geçirilmiş diyebileceğimiz erkek karakterler etrafında gelişen ikili ilişkileri okuyoruz.
neredeyse hiç mekan tasvirinin yer almadığı öykülerde, sadece karakterlerin iç dünyalarını ve kısa diyaloglarını okurken özellikle bazı bölümler, okuru karakterlerin duygu durumları üzerinde düşünmeye itiyor. dilin bu işlevini etkili bir biçimde kullanan yazar ortaya okumaya ve üzerinde düşünmeye değecek öyküler ortaya çıkarmış.
March 14, 2023
This is my second book by Unamuno after 'Tragic Sense of Life.'
After reading it, I reached the conclusion that his thinking skills are superior to his literary skills, and the prologue supports my conclusion. Unamuno is superior at contemplating ideas, words and their meanings than at creating characters, particularly female ones, and crafting works of fiction. At that point he would be asking "What is real and what is fictional?"
The drama in his stories failed to evoke any new characters in me, except for the last one. Alejandro Gomez was an authentic and mystical character, but the ending of the story spoiled the magic. In the end, I realize that I have become one of the critics that Unamuno disapproves of in his prologue, but that's just my opinion."
After reading it, I reached the conclusion that his thinking skills are superior to his literary skills, and the prologue supports my conclusion. Unamuno is superior at contemplating ideas, words and their meanings than at creating characters, particularly female ones, and crafting works of fiction. At that point he would be asking "What is real and what is fictional?"
The drama in his stories failed to evoke any new characters in me, except for the last one. Alejandro Gomez was an authentic and mystical character, but the ending of the story spoiled the magic. In the end, I realize that I have become one of the critics that Unamuno disapproves of in his prologue, but that's just my opinion."
Displaying 1 - 30 of 80 reviews