What do you think?
Rate this book
Intellectuals in the Middle Ages
In this pioneering work Jacques Le Goff examines both the creation of the medieval universities in the great cities of the European High Middle Ages, and the linked origins of the intellectuals – the first Europeans since the Classic Age to owe their livelihoods to their teaching and accumulation of knowledge.
The author′s argument is that the intellectuals, Abelard most typically, were a new category of person (neither monk nor knight) with a new method (scholastic dialectic) and a new objective (knowledge for its own sake). For the first time in Spain, France, England and Germany the luxury of thinking and learning ceased to be the limited preserve of the higher echelons of the Church and the Court. The effect, the author shows, was to bring about an irreversible shift in European culture.
This intellectual history of medieval Europe (translated from the revised French edition of 1984) will be widely welcomed by students and scholars of the Middle Ages throughout the English–speaking world.
The author′s argument is that the intellectuals, Abelard most typically, were a new category of person (neither monk nor knight) with a new method (scholastic dialectic) and a new objective (knowledge for its own sake). For the first time in Spain, France, England and Germany the luxury of thinking and learning ceased to be the limited preserve of the higher echelons of the Church and the Court. The effect, the author shows, was to bring about an irreversible shift in European culture.
This intellectual history of medieval Europe (translated from the revised French edition of 1984) will be widely welcomed by students and scholars of the Middle Ages throughout the English–speaking world.
224 pages, Paperback
First published January 1, 1957
36 people are currently reading
1506 people want to read
About the author
Jacques Le Goff
172 books284 followersA prolific medievalist of international renown, Le Goff is sometimes considered the principal heir and continuator of the movement known as Annales School (École des Annales), founded by his intellectual mentor Marc Bloch. Le Goff succeeded Fernand Braudel in 1972 at the head of the École des hautes études en sciences sociales (EHESS) and was succeeded by François Furet in 1977. Along with Pierre Nora, he was one of the leading figure of New History (Nouvelle histoire) in the 1970s.
Since then, he has dedicated himself to studies on the historical anthropology of Western Europe during medieval times. He is well-known for contesting the very name of "Middle Ages" and its chronology, highlighting achievements of this period and variations inside it, in particular by attracting attention to the Renaissance of the 12th century.
Since then, he has dedicated himself to studies on the historical anthropology of Western Europe during medieval times. He is well-known for contesting the very name of "Middle Ages" and its chronology, highlighting achievements of this period and variations inside it, in particular by attracting attention to the Renaissance of the 12th century.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 62 reviews
April 27, 2023
Un eseu valabil și astăzi, deși însuși autorul - în prefața din 1984 - îl consideră insuficient. Am reținut:
1. Termenul „intelectual” primește la Jacques Le Goff un sens foarte restrîns: individul „a cărui meserie este de a gîndi și de a preda altora gîndirea sa” (p.19). Echivalența intelectual = magistru / profesor îl obligă pe autor să-i ignore pe trubaduri, pe Dante și pe Chaucer.
2. În accepțiunea lui Le Goff, intelectualul medieval a avut o funcție critică. Ea este vizibilă îndeosebi la Abélard (intelectualul prin excelență), la Thoma de Aquino, la Siger de Brabant și la Wycliff. Despre activitatea lui Wycliff aflăm prea puțin (p.159).
3. Umanistul din Renaștere este „opusul intelectualului medieval” (p.20). Intelectualul medieval se ilustrează în universități, e o figură publică, un „histrion”. În schimb, umanistul preferă izolarea orgolioasă. Primul trăiește din taxele studenților, al doilea e secretar, bibliotecar, consilier pe lîngă un „mecena”. Locul lui de desfășurare e „curtea prințului” (p.171).
4. Intelectualul medieval „apare odată cu orașele”. E un „vînzător de cuvinte” în mediul urban (p.24).
5. În epoca lui Carol cel Mare, cartea este considerată „un vas prețios”. Ea nu a fost lucrată pentru a fi citită, ci pentru a face parte dintr-un tezaur. E un „bun economic”, nu spiritual (pp.26-27). Odată cu apariția intelectualului, cartea devine un instrument didactic (pp.100-103). Lectura cu voce tare este înlocuită treptat de lectura taciturnă.
6. Învățămîntul medieval e bazat pe dispută și controversă. Magistrul încearcă să transforme materia de predat într-o serie de probleme (pp.103-110). Adeseori, întrebările discutate în public (mai ales, cele „quodlibetale”) sînt incredibil de îndrăznețe: „Poate ști Dumnezeu mai mult decît știe?”, „Poate schimba ordinea temporală? „Poate modifica trecutul?” etc. Culegeri de „întrebări quodlibetale” au început să fie publicate în prima jumătate a secolului al XIII-lea de către unii profesori de la Facultatea de Teologie din Paris. Thoma de Aquino a participat la zeci de dispute de acest tip.
7. După înființarea lor, universitățile au avut de luptat cu puterea eclesiastică, dar și cu puterea laică. Profesorii s-au organizat în bresle. Ei au primit dreptul la grevă și au uzat adesea de el, pentru a-și apăra libertățile conferite de Papă (pp.80-90). Cea mai veche universitate, specializată în studii juridice, e cea din Bologna (anul întemeierii: 1088).
Un mic extras:
P. S. Am înlocuit recenzia de ieri care nu mi-a plăcut...
1. Termenul „intelectual” primește la Jacques Le Goff un sens foarte restrîns: individul „a cărui meserie este de a gîndi și de a preda altora gîndirea sa” (p.19). Echivalența intelectual = magistru / profesor îl obligă pe autor să-i ignore pe trubaduri, pe Dante și pe Chaucer.
2. În accepțiunea lui Le Goff, intelectualul medieval a avut o funcție critică. Ea este vizibilă îndeosebi la Abélard (intelectualul prin excelență), la Thoma de Aquino, la Siger de Brabant și la Wycliff. Despre activitatea lui Wycliff aflăm prea puțin (p.159).
3. Umanistul din Renaștere este „opusul intelectualului medieval” (p.20). Intelectualul medieval se ilustrează în universități, e o figură publică, un „histrion”. În schimb, umanistul preferă izolarea orgolioasă. Primul trăiește din taxele studenților, al doilea e secretar, bibliotecar, consilier pe lîngă un „mecena”. Locul lui de desfășurare e „curtea prințului” (p.171).
4. Intelectualul medieval „apare odată cu orașele”. E un „vînzător de cuvinte” în mediul urban (p.24).
5. În epoca lui Carol cel Mare, cartea este considerată „un vas prețios”. Ea nu a fost lucrată pentru a fi citită, ci pentru a face parte dintr-un tezaur. E un „bun economic”, nu spiritual (pp.26-27). Odată cu apariția intelectualului, cartea devine un instrument didactic (pp.100-103). Lectura cu voce tare este înlocuită treptat de lectura taciturnă.
6. Învățămîntul medieval e bazat pe dispută și controversă. Magistrul încearcă să transforme materia de predat într-o serie de probleme (pp.103-110). Adeseori, întrebările discutate în public (mai ales, cele „quodlibetale”) sînt incredibil de îndrăznețe: „Poate ști Dumnezeu mai mult decît știe?”, „Poate schimba ordinea temporală? „Poate modifica trecutul?” etc. Culegeri de „întrebări quodlibetale” au început să fie publicate în prima jumătate a secolului al XIII-lea de către unii profesori de la Facultatea de Teologie din Paris. Thoma de Aquino a participat la zeci de dispute de acest tip.
7. După înființarea lor, universitățile au avut de luptat cu puterea eclesiastică, dar și cu puterea laică. Profesorii s-au organizat în bresle. Ei au primit dreptul la grevă și au uzat adesea de el, pentru a-și apăra libertățile conferite de Papă (pp.80-90). Cea mai veche universitate, specializată în studii juridice, e cea din Bologna (anul întemeierii: 1088).
Un mic extras:
În timpul „renașterii” carolingiene, „cărțile nu sînt făcute pentru a fi citite. Ele nu fac decît să se adauge tezaurelor bisericilor și ale unor particulari bogați. Sînt un bun economic mai degrabă decît spiritual... Carol cel Mare își vinde o parte din frumoasele lui manuscrise ca să împartă bani săracilor. Cărțile sînt considerate întocmai unor vase prețioase” (p.26).
P. S. Am înlocuit recenzia de ieri care nu mi-a plăcut...
November 22, 2022
O interesantă istorie a Universității și a universitarilor. Pentru Le Goff termenul „intelectual” indică „pe aceia a căror meserie este de a gândi și de a preda altora gândirea lor.” (p. 19) Redusă în acest fel, istoria „intelectualilor” se reduce la doar câteva secole din Evul Mediu, mai exact sec. XII-XIII, în care apar și se dezvoltă universitățile, și sec. XIV-XV în care universitățile decad, cauzele fiind multiple (implicarea politică duce la pierderea treptată a privilegiilor; universitarii „își trădează menirea”, în cuvintele autorului, transformând funcția în privilegiu și încercând să creeze o aristocrație ereditară etc.). Le Goff este expert în istoria Evului Mediu, în special pe secolele XII-XIII, prin urmare nu este o surpriză că în această parte (două treimi) lucrarea este exemplară.
Problemele apar în momentul în care intră în scenă umanismul. Le Goff este nu doar nedrept, ci chiar răutăcios cu umaniștii. După ce descrie „munca” intelectualilor din sec. XIV-XV de a demonta tot ceea ce universitatea și noțiunea de „intelectual” însemna în secolele XII-XIII, după ce descrie cum, în paralel cu această demontare, scolastica se destramă în mai multe curente (unul dintre ele fiind un anti-intelectualism), după toate acestea, îi acuză pe umaniști că au distrus nu doar „intelectualii”, ci și universitatea, rațiunea, filozofia etc. Umaniștii sunt de vină pentru moartea limbii latine. Și chiar dacă au ajutat la dezvoltarea limbilor așa-zis vulgare, limbile naționale, umanistul este aristocrat. Elitist. De ce? Pentru că „El scrie pentru inițiați.” (p. 170)
Altă bombă: „Umanistul este adânc anti-intelectualist.” (p. 167) Pentru că se îl preferă pe Platon lui Aristotel. Pentru că preferă disputelor seci, ale sofiștilor, care nu mai interesa pe nimeni și care nu mai spuneau nimic (vezi ironizările superbe ale lui Rabelais referitor la acest limbaj și la aceste dispute) unui limbaj mai accesibil și, da, mai „frumos”, mai „literar”. În perioada Renașterii umaniștii vor deschide foarte multe școli pentru toate categoriile de public, dar dacă nu este Universitatea, pentru Le Goff nu contează, și consideră că „umaniștii abandonează una din sarcinile capitale ale intelectualului - contactul cu masele” (p. 175) pentru că unii preferă să se retragă la țară, în natură, renunță astfel la oraș - ignorând faptul că ceea ce el a ales să denumească „Intelectual” erau profesorii universitari, iar umaniștii au apărut în afara universităților și chiar împotriva lor.
Intelectualii celor două secole XII-XIII au fost excepționali. Apoi, în următoarele două secole, chiar alegerile și comportamentul intelectualilor au dus la declinul instituției universitare, a scolasticii și chiar a funcției. Era nevoie de o schimbare. Acea schimbare au adus-o umaniștii. Dar nu ei sunt eroii lui Le Goff, iar prin simplista viziune dualistă, dacă nu ești erou, nu poți fi altceva decât antagonist.
Problemele apar în momentul în care intră în scenă umanismul. Le Goff este nu doar nedrept, ci chiar răutăcios cu umaniștii. După ce descrie „munca” intelectualilor din sec. XIV-XV de a demonta tot ceea ce universitatea și noțiunea de „intelectual” însemna în secolele XII-XIII, după ce descrie cum, în paralel cu această demontare, scolastica se destramă în mai multe curente (unul dintre ele fiind un anti-intelectualism), după toate acestea, îi acuză pe umaniști că au distrus nu doar „intelectualii”, ci și universitatea, rațiunea, filozofia etc. Umaniștii sunt de vină pentru moartea limbii latine. Și chiar dacă au ajutat la dezvoltarea limbilor așa-zis vulgare, limbile naționale, umanistul este aristocrat. Elitist. De ce? Pentru că „El scrie pentru inițiați.” (p. 170)
Altă bombă: „Umanistul este adânc anti-intelectualist.” (p. 167) Pentru că se îl preferă pe Platon lui Aristotel. Pentru că preferă disputelor seci, ale sofiștilor, care nu mai interesa pe nimeni și care nu mai spuneau nimic (vezi ironizările superbe ale lui Rabelais referitor la acest limbaj și la aceste dispute) unui limbaj mai accesibil și, da, mai „frumos”, mai „literar”. În perioada Renașterii umaniștii vor deschide foarte multe școli pentru toate categoriile de public, dar dacă nu este Universitatea, pentru Le Goff nu contează, și consideră că „umaniștii abandonează una din sarcinile capitale ale intelectualului - contactul cu masele” (p. 175) pentru că unii preferă să se retragă la țară, în natură, renunță astfel la oraș - ignorând faptul că ceea ce el a ales să denumească „Intelectual” erau profesorii universitari, iar umaniștii au apărut în afara universităților și chiar împotriva lor.
Intelectualii celor două secole XII-XIII au fost excepționali. Apoi, în următoarele două secole, chiar alegerile și comportamentul intelectualilor au dus la declinul instituției universitare, a scolasticii și chiar a funcției. Era nevoie de o schimbare. Acea schimbare au adus-o umaniștii. Dar nu ei sunt eroii lui Le Goff, iar prin simplista viziune dualistă, dacă nu ești erou, nu poți fi altceva decât antagonist.
June 16, 2017
Konuya ilgi duyanlar için çok iyi bir kitap. Temel bilgilerin yanısıra yazarın bazı ilginç tezleri de yer alıyor. Üniversitelerin kilise iktidarına karşı verdiği savaşların yanısıra, yine bu üniversitelerin Jeanne d'Arc'a karşı açılan davayı yürütmesini ve Dominiken ve Fransisken manastırları arasında nasıl seçimler yaptığını da şaşırarak okuyacaksınız. İbn-ü Rüşt başta olmak üzere batı üniversitelerinde islam bilginlerinin ve düşünce adamlarının (arap değil) buralara yaptığı katkıları, üniversite dışında olmakla birlikte bazı entellektüellerin (Bacon, Dante, Petrarca, Boccaccio, Jan Hus, Erasmus)üniversitelere ne kadar etkili olduklarını göreceksiniz. İlgilisine önerilir.
February 9, 2020
Невеличка, але дуже цікава книжка про зародження Середньовічного університету як відповідника ремісничого цеху, а інтелектуала-професора - як майстра, та про поступову еволюцію їх до елітарності та закритості думки "для обраних" у епоху гуманізму. Що важливо, автор наголошує, що інтелектуали та університети з'являються одночасно із появою міст. Також розглядається перші інтелектуали-перекладачі ХІ ст., що першими вводили до обігу твори грецьких та арабських мислителів, про схоластику, якою вона була у ХІІ ст. (а це був час її тріумфу), про значення книги, як інструменту набуття і передачі знань, а не як матееріальної цінності, якою вона була у ранньому Середньовіччі. Особливо автор розглядає Паризький, Шартрський, Оксфордський та Болонський університети, що виникли у ХІІ ст та були першими "гільдіями інтелектуалів". У XIV - XV ст відбулося зростання чисельності університетів, їх націоналізація, вплив та незалежність університетських метрів почали падати, схоластика як метод - занепадати, і на горизонті з'явився образ зовсім іншого інтелектуала-гуманіста.
February 21, 2021
This work served well as a review of the intellectual debates from the 12th to the 14th centuries in Europe and of the transition from medieval, university-based scholasticism to renaissance humanism. Attention is paid to the sociology of what might be termed an intellectual 'class', but not enough to satisfy me as regards the concrete realities of the universities of the high middle ages.
The author displays favor towards early scholasticism, particularly Abelard (a favorite of mine), and fails to conceal his disappointment with the intellectual achievements of the humanists. To my surprise, he maintains that the medieval universities represented a more of a democratizing tendency than did the early (pre-printing press) humanists.
The author displays favor towards early scholasticism, particularly Abelard (a favorite of mine), and fails to conceal his disappointment with the intellectual achievements of the humanists. To my surprise, he maintains that the medieval universities represented a more of a democratizing tendency than did the early (pre-printing press) humanists.
June 25, 2016
Στα 3,5*.
Το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο μου είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον κι έμαθα πάρα πολλά πράγματα,με απογοήτευσε όμως λίγο η δομή του κι ο τρόπος γραφής.Διαβάζοντάς το,σε κάποια σημεία μπερδευόμουν,δεν μπορούσα να καταλάβω τί ακριβώς εννοεί ή έπεφτα πάνω σε όρους για τους οποίους δεν δινόταν κάποια επεξήγηση (ούτε καν σε μορφή υποσημείωσης) παρά αργότερα,αφού πρώτα είχα διαβάσει κάποιες παραγράφους μέσα στην άγνοια.Φαίνεται να απευθύνεται στο ευρύ κοινό,κι όχι απαραίτητα σε ήδη μυημένους,επομένως με δυσαρέστησε λίγο αυτή η παράλειψη-όχι όμως τόσο,που να μην εκτιμήσω το βιβλίο στο σύνολό του!
Είναι σίγουρα μια πολύ καλή επιλογή για όσους ενδιαφέρονται για την εποχή του Μεσαίωνα-έξτρα πόντους παίρνει για τις πολλές κι ωραίες εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο,τη βιβλιογραφία ανα θέμα,και το χρονολόγιο στο τέλος!
Το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο μου είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον κι έμαθα πάρα πολλά πράγματα,με απογοήτευσε όμως λίγο η δομή του κι ο τρόπος γραφής.Διαβάζοντάς το,σε κάποια σημεία μπερδευόμουν,δεν μπορούσα να καταλάβω τί ακριβώς εννοεί ή έπεφτα πάνω σε όρους για τους οποίους δεν δινόταν κάποια επεξήγηση (ούτε καν σε μορφή υποσημείωσης) παρά αργότερα,αφού πρώτα είχα διαβάσει κάποιες παραγράφους μέσα στην άγνοια.Φαίνεται να απευθύνεται στο ευρύ κοινό,κι όχι απαραίτητα σε ήδη μυημένους,επομένως με δυσαρέστησε λίγο αυτή η παράλειψη-όχι όμως τόσο,που να μην εκτιμήσω το βιβλίο στο σύνολό του!
Είναι σίγουρα μια πολύ καλή επιλογή για όσους ενδιαφέρονται για την εποχή του Μεσαίωνα-έξτρα πόντους παίρνει για τις πολλές κι ωραίες εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο,τη βιβλιογραφία ανα θέμα,και το χρονολόγιο στο τέλος!
April 25, 2025
9/10.
Pretty light, especially for the topic presented.
It becomes a collection of lists toward the end.
I appreciated the fact that it gives additional reading materials.
Pretty light, especially for the topic presented.
It becomes a collection of lists toward the end.
I appreciated the fact that it gives additional reading materials.
Read
April 14, 2025Rzuca nowe światło na "wieki ciemne", a szczególnie na ówczesny świat uniwersytecki. Żeby była jasność (już kończę z tymi luminalnymi żartami): nie chodzi jedynie o organizacyjny aspekt uczelni, lecz także o formację intelektualną, nastawienie do pracy umysłowej oraz praktykę dnia codziennego studentów i profesorów. Polecam, otwiera oczy.
June 29, 2022
Aveam așteptări de la această carte.Mă așteptam la viziunea intelectualilor asupra vieții în timpul Evului Mediu.In schimb,am primit,mai degrabă istoria Universității în secolele XI-XII,lupta acestora cu Biserica și o scurtă bibliografie a lui Abelard.Inteleg că Jacques Le Goff este un istoric specializat pe "Istoria imaginarului",dar sincer mă așteptam la expunerea unor intelectuali,inclusiv Dante și nu doar reamintirea vagă a acestora.
June 4, 2024
"İlk çekirdek Batı kentleri, muhtemelen 9-10.yy'dan itibaren, Doğu kentlerinin (Bizans, Şam, Bağdat, Kurtuba) çok sayıda müşterisi için hammadde (tahta, kılıç, kürk) ve köle talep etmeleri üzerine gelişmiş ve 12.yy'da yeterli genişliğe ulaşarak toplumsal yapıları derinliğine değiştirmiş, komün hareketiyle siyasal yapıları altüst etmeye başlamıştır.
Aynı zamanda bütün birikmiş Yunan-Arap bilgi hazineleri çeviri çalışmalarıyla (başta Toledo) dolaşıma sokulmuş, 12.yy kentinin okullarına akıtılmış ve uygarlık ocağı olarak Batı, daha da kesin olarak Galya (başta Paris), Atina ve Roma'dan nöbeti devralmıştır.
Ortaçağ entelektüeli de bu kentlerle birlikte doğmuştur. Onların ticaret ve zanaat işlevine bağlı atılımla birlikte, entelektüel de işbölümünün kendini dayattığı bu kentlere yerleşen meslek erbabından biri olarak ortaya çıkmıştır."
"12. yy entelektüeli, malzemesini eskilerin oluşturduğu ve başlıca tekniği de eskilerin taklidi olan bir profesyoneldir ve eskileri daha ileri gitmek için kullandılar:
Aristo ile fizik, mantık ve ahlâk, Öklid ve Harezmi ile matematik ve cebir, Batlamyus ile astronomi, Hipokrat, Galen ve İbni-Sina ile tıp, Arap ticaretiyle de gümrük, pazar, çek.
Brötanyalı Bernard de Chartres'ın (1075- 1125) ortaçağda büyük yankı yaratan ünlü cümlesinin anlamı işte budur: 'Biz devlerin omuzlarına tünemiş cüceleriz. Böylece onlardan daha çok şeyi ve daha uzakları görüyoruz; bunun nedeni gözümüzün daha keskin olması veya daha uzun boylu olmamız değil, onların bizi havaya kaldırmaları ve dev gibi boylarıyla yükseklere taşımalarıdır'."
"Hem ilahiyatın hem de eğlence ve zenginliğin kenti Paris'in öncülüğünde gelişen gezgin, fakir, okullu kitlesi olan Goliardlar, sabit mekanları ve mülkleri olmayan; beğendikleri, ünlü hocaları izleyerek, eğitimin, zihin özgürlüğünün peşinde kentten kente dolaşarak entelektüel maceraya atılan anarşist ruhlu serseri insanlardı.
Geçmişte feodallerle ulurken şimdi tüccarlarla havlayan kilise başta olmak üzere hiyerarşilere, soyluluğa ve köylü zihnine karşı çıktılar, Rönesans hümanistlerinin öncüsü oldular."
"Entelektüel hareketin üniversitelerin oluşturduğu örgütlü merkezlerde kalıcılaşması, bu gezginci türünün ise 13.yy'da silinip gitmesine yol açmıştır.
Goliardlardan biri olan Abélard (Brötanyalı) (1079-1142), ilk hoca, diyalektik şövalye, put kırıcı ve büyük entelektüel olmayı başarmış ve Paris'e o döneme ilişkin ününü kazandırmıştır."
"Abélard akıl ile imanı ısrarla birleştirmeye çalışarak bu alanda öncü olmuştur.
'İçten gelen pişmanlık günahı yok eder, yani Tanrı'yı hiçe saymış olmayı veya kötülüğe rıza göstermiş olmayı ortadan kaldırır. Çünkü bu inlemeyi ilham eden tanrısal merhamet günahla uyuşmaz' diye yazarak, günah çıkarmayı psikolojik çözümlemeye, iç hesaplaşmaya dönüştürüp insanileştirmiştir; Batılı insanın zihniyeti açısından ne büyük bir zenginleşmedir bu!"
"Paris'in yanısıra Chartres o yüzyılın büyük bilimsel merkezidir. Bernard de Chartres derslerinde kelimelerin eğitimi yerine, şeylerin eğitimini tercih ederek aritmetik, geometri, müzik ve astronomi anlatmaktadır.
İnsan, akıl ve doğayı her şeyin merkezine koyan Chartres zihniyetini bu eğitim yönelimi belirlemektedir; bu merak, gözlem ve araştırma zihniyeti, Yunan-Arap biliminden beslenmiştir ve yakında ışıklarını saçacaktır. Öğrenme açlığı çok yaygınlaşır ve şu sözle simgelenir: 'İnsanın sürgünü cehalet, vatanı bilimdir ve bu vatana, aradaki konaklama kentlerine benzeyen düşünce sanatları sayesinde ulaşılır' (Honorius)."
"Üniversite loncası mensubu haline gelen entelektüel, yüklendiği mesleğin bilincindedir. Bilim ile öğretim arasındaki gerekli bağlantıyı bilmektedir. Artık bilimin biriktirilip saklanmasına değil dolaşıma sokulmasının gerekliliğine ikna olmuştur. Okullar fikirlerin, tıpkı mallar gibi ihraç edildikleri atölyelerdir. Hoca kent şantiyesinde, zanaatkâr ve tüccarla aynı üretici atılım içinde omuz omuzadır."
"13.yy üniversitelerin yüzyılıdır, çünkü loncaların yüzyılıdır. Önemli sayıda üyeyi bir araya getiren bir mesleğin bulunduğu her kentte, bu meslek mensupları çıkarlarını savunmak, kendi yararlarına tekel oluşturmak üzere örgütlenmektedirler. Bu, kazanılmış siyasal özgürlükleri komünler haline getiren, ekonomik alanda kazanılan mevkileri ise loncalar halinde maddileştiren kentsel atılımın kurumsal aşamasıdır."
"Başlangıçta hocalar ruhbana mensuptular ve psikoposun atadığı şansölye idare ediyordu; başta Paris ve Oxford, ilk aşamada şansölyeyi kendileri seçmeyi ve psikopos memuru olmaktan çıkarmayı başardılar."
"Yeni gelişen bu loncalara el koymaya çalışan kraliyete karşı çıkan ve birçoğu öldürülen öğrencilerle yaşanan 1229 kanlı Paris olayları sonrasında öğrenciler grev yapıp 2 yıllığına Orléans'a çekilmiş ve bu arada Paris'te hiç ders yapılamamıştır. 1231'de üniversite özerkliğini bir daha kaybetmemek üzere elde etmiştir. Oxford ise üç farklı zamanda olan çatışmalarla 1240'da özerkliğini kazanmıştır."
"Üniversite loncaları bu kavgaları birbirine bağlılıkları, tutarlılıkları ve kararlılıklarıyla kenti terk ederek veya bunun tehdidiyle kazandılar.
Kraliyet yönetimine karşı güç kazanmak ve entelektüeller üzerindeki etkisini artırmak amacıyla, yerel psikoposu tutuculukla suçlayarak ona üniversitenin 'Magna Carta'sı olarak nitelenen kınama mektubunu yazan ve kralı iknaya zorlayan Papa, Paris loncalarının özerkliğini desteklemiştir. Kardinali de benzer desteği Oxford'a vermiştir."
"Üniversiteler özerkliklerini kimi zaman kiliseye kimi zaman da kraliyete ve kent burjuvazisine (öğrenciler fiyatları ve kiraları sınırlamaya zorladıkları için) karşı mücadeleyle elde etmiş ve bu üç gücün de üzerlerindeki etkileri azalarak da olsa devam etmiştir.
Döneme ilişkin bir not bu durumu iyi anlatmaktadır: 'Paris kenti Atina gibi üç kısma bölünmüştür: Bunlardan biri tüccar, zanaatkâr ve halka ait büyük kent, diğeri saray, katedral ve kilisenin bulunduğu soyluların Cité'si, üçüncüsü de öğrenci ve kolejlerin bulunduğu üniversite denen bölümdür'."
"Üniversite loncasının gücü üç temel ayrıcalığa dayanmaktadır: Hukuki özerklik (kilise çerçevesi içinde, bazı yerel kısıtlamalar ve papaya temyize gidilebilmesi yetkisiyle birlikte), grev ve kentten ayrılma hakkı, üniversite unvanlarını verme tekeli."
"Yeni öğrencinin okula kabulü bir 'arınma'
töreni olarak tasvir edilmiştir, bu törenin amacı yeniyetmeyi köylülüğünden, hatta ilkel hayyanlığından kurtarmaktır. Vahşi hayvanınkine benzeyen kokusuyla, bakışlarını
kaçırmasıyla, fildişi gibi kirli dişleriyle alay
edilmekte; sonra yıkanmakta, dişleri ovulmaktadır. Son olarak da bir günah çıkartma parodisiyle, olağandışı günahlarını itiraf etmektedir. Hayvanlıktan insanlığa, köylülükten kentliliğe geçişi belirleyen bu törenler, entelektüelin kırsal dünyadan, tarım uygarlığından, vahşi topraklardan kopartılarak alındığını hatırlatmaktadır."
"Mesleğe giden eğitim, genel anlamda skolastik yani inanç ile antik dönem bilgi ve aklını birleştirme amaçlı bir temelde yürütülüyor, dereceler aşamalı juri sınavlarının geçilmesiyle elde edilen bakalorya, lisans ve doktora şeklinde gerçekleşiyordu.
Üniversite dört fakülteden oluşmaktadır: Sanatlar, Din ağırlıklı Hukuk, Tıp ve İlahiyat. Üç fakülte 6 yıl (2 yılda bakalorya, sonunda doktora) (Sanatlar 14-20, Tıp ve Hukuk 20-25 yaş arası), İlahiyat ise 8 yıl sürüyor ve doktora için 35 yaş hükmü uygulanıyor."
İnanca, Aristocu İbni Rüşt (1126-98) ve Aquino'lu Thomas (1225-74) ile akıl penceresini açan üniversite, pratik ile teori uzlaştırmasına hekim İbni Rüşt, akıl ile deney uzlaştırmasına ise Roger Bacon (1220-92) ile adım atmıştır.
Skolastikler zamanla entelektüeller teknokrasisi oluşturmaya, yüksek kilise ve idare mevkilerini ele geçirmeye başladılar; doktorlar, ilâhiyatçılar ve hukukçular devri başladı.
"Ortaçağın sonu bir deri değiştirme dönemidir. Nüfus artışının kıtlıklar ve salgınlarla (1348 veba felaketi) ağırlaşan bir şekilde gerilemesi, Yüzyıl Savaşları, İki Gül Savaşı, İberya Savaşları, İtalya Savaşları, Batı'nın ekonomik ve toplumsal yapılarının dönüşümünü hızlandırmıştır. Kitlesel olarak parasal bir biçim alan feodal rantın evrimi, toplumsal koşulları altüst etmiştir. Bu evrimin kurbanlarıyla ondan kârlı çıkanlar arasındaki uçurum derinleşmekte ve kentteki sınıfların ortasından geçmektedir. Daha katı bir şekilde sömürülen zanaatkârlar bazı yerlerde (Flandre, Kuzey İtalya, büyük kentler) proleterleşmenin bazı biçimlerini gösterip, köylü kitlesinin koşullarına doğru gerilerlerken; hem gelişmekte olan bir önkapitalist faaliyetten hem de edinmeyi bildiği topraklardan kaynak sağlayan kent burjuvazisinin üst tabakaları, eski egemen sınıflarla bütünleşmektedirler: Soylular, tarikat üyesi ruhban ve yüksek laik ruhban; bunlar, tehlikeli bir durumu kendi lehlerine çevirmeyi çoğunlukla başarmışlardır. Bu toparlanmada siyasal iktidar başat bir rol oynamakta, güçlülerin yardımına koşmaktadır.
Hükümdar'ın çağıdır bu. Ancak ona hizmet ederek zenginlik, iktidar ve prestij kazanılabilmektedir."
"Bu bağlam içinde, ortaçağ entelektüeli yok olmakta, kültür sahnesinin ön planını yeni bir kişilik işgal etmektedir: Hümanist.
Entelektüel katledilmemiş, kendini bu ölüme ve deri değiştirmeye hazırlamış, 14. ve 15.yy boyunca, inkâr hareketleriyle ortaçağ entelektüelinin yok oluşunu hazırlamıştır.
Üniversiteliler emek dünyasına mensup olmakla, ayrıcalıklı gruplarla bütünleşme arasındaki tercihlerini ortaçağın sonunda kesin olarak yapmışlardır: Artık Batı'da yüzyıllar boyunca entelektüel emekçi olmayacaktır. Kilise maaşları, taşınmaz mallara, evlere ve toprağa yapılan yatırımlar başlıca gelir kaynaklarıdır; hükümdarlara, laik koruyuculara veya kiliseye sığınanlar ve diğer zenginleri izleyerek tefeci (öğrencilerine bile) olanlar da vardır."
"Üniversite mensupları bir cins aristokrasi haline gelebilmek için, grupların ve bireylerin soyluluğa dahil olabilmek için benimsedikleri alışılmış yollardan birine başvurmaya, soylulara özgü bir yaşam tarzı sürdürmeye başlamışlardır: İhtişamlı kürsü bezemeleri; giysiler, aksesuarlar, takılar; tören, balo ve eğlenceler; evler ve ev yaşamları. Bilim mülk ve servet, güç aracı haline gelmiş, çıkar gütmeden peşinden koşulan amaç olmaktan çıkarak senyörlük, şövalyelikle aynı hakları almanın ardına koyulmuştur (1533'te Fransa'da şövalye ünvanı alırlar)."
"Fransisken Ockham'lı William (1287-1347), entelektüelliğe imandan aklı sökmeye çalışarak, Tanrının bilinemezliğini, mutlak gücünü ve kaderi, iyi ve kötünün birlikte bulunabileceğini öne çıkararak karşı çıkmış ve kilisenin işine çok yarayacak olan anti-entelektüel süreci, Aristo düşmanlığını geliştirmiştir. Skolastik yerini kutsal cehalete geri dönüşe bırakmakta ve üniversite mensupları bir tür hümanist maneviyatçılığa yaklaşmaktadır."
"Çok sayıda yenilerinin kurulmasıyla üniversite uluslararası nitelikten yerelliğe, bölgeselliğe, ulusallığa bürünmeye başlamıştır.
Bu süreç, büyük üniversitelerin ortaçağın sonunda siyasal güçler olmalarına, devletlerarası mücadelelerde faal bir rol oynamalarına, devletlerin yeni ulusal yapılarıyla bütünleşmelerine tanıklık eden bütünsel bir evrimin içinde yer almaktadır."
"Padova'lı Marsilio (1270-1342) ve Ockham'lı
William'ın Bavyera kralı Ludwig'in himayesinde Papalığın dünyevi iddialarına karşı ortak mücadeleleri, devletin kiliseden ayrılma tartışmalarını geliştirmeye başlamıştır.
Öte yandan Padova'lı Marsilio bölgesel, yerel devletlerin daha mümkün ve pratik olduğunu savunarak, Hıristiyan aleminin parçalanmasının, yerel ve bölgesel özerkliklerin önünü açmıştır."
"Yüzyıl savaşları (1337-1453) sırasında Paris'i bir dönem ele geçiren İngilizlerle işbirliğine giren üniversite hocaları Jeanne d'Arc'a karşı açılan davayı yürütmüş, mahkûmiyet kararını da İngiltere kralına, saklamadıkları bir memnuniyetle bildirmiştir.
Rouen'daki odun yığınının üzerinde yakılan Jeanne'ın külleri üniversitenin prestijini de kül etmiştir."
"Ölmekte olan, bozulmuş, karikatürleşmiş skolostiği reddeden üniversiteler Erasmus (1466-1536) ve Rebalais (1483-1553) liderliğinde hümanizmaya açıldı.
Platon, hümanistin ortaya çıkışıyla birlikte yeniden itibar buldu ve şair olduğu için en yüce filozof olarak kabul edildi.
Hümanist, bilimsel olmaktan çok edebi, akılcı olmaktan çok imancıdır. Diyalektik-skolastik çiftinin karşısına, onun yerine geçmek üzere dilbilim-hitabet çiftini çıkarmaktadır.
Ortaçağ entelektüeliyle Rönesans hümanisti arasında derin bir zıtlık vardır. Şiire ve mistik anlayışa geri dönen hümanist, derinlemesine bir şekilde anti-entelektüalisttir; kentsel şantiyede değil, kapalı Akademi ortamında gelişmiş, ortamı hükümdarın sarayı olan bir aristokrattır.
Hümanistler hükümdara sessizce hizmet etmekte, toplumun yönetimini her zaman ona bırakmaktadırlar. Övdükleri şeyler boş zaman, edebiyatla doldurdukları aylaklık ve kırlara yönelmektir.
Hümanistler böylece, entelektüellerin başta gelen ödevlerinden biri olan kitleyle temas kurmayı, bilim ile öğretim arasındaki bağı terk ederler."
"Rönesans uzun vadede, kuşkusuz insanlığa gururlu ve tek başına sürdürülen bir çalışmanın meyvelerini getirecektir. Bilimi, fikirleri, başyapıtları daha sonra insanın gelişmesini besleyeceklerdir, Ama başlangıçta bir kendi içine kapanma, bir geri çekilmedir. Matbaa da yazılı kültürü her yana yaymadan önce, esas olarak düşüncenin yayılmasında bir daralma yaratmıştır. Okuma bilenler (ayrıcalıklı bir küçük seçkinler grubu) boğazına kadar kitaba batmıştır. Geri kalanlar ise üniversitede yetişmiş olan ortaçağ entelektüellerinin onlara taşıdıkları skolastik kırıntılardan artık beslenememektedirler. İtiraz edilebilecek bir biçimde de olsa, öğretici ve eğitici niyetlerle dolu bir sanatın öne çıkıp, halkı kültürel hayata ortak etmeye çalışması için herhalde Karşı-Reform'u beklemek gerekecektir."
"Ortaçağ entelektüeli ile hümanisti çalışırken gösteren resimler arasındaki kadar çarpıcı bir zıtlığı, başka bir yerde bulmak olanaksızdır.
Bunlardan biri, öğrencileriyle çevrili, dinleyicilerin üzerlerinde tartıştıkları sıralarla kuşatılmış bir hocadır. Diğeri ise çalışma odasında sakin, boş bir alanda rahat ve fikirlerinı serbestçe hareket ettirebilen yalnız başına bir bilgindir. Bir yanda okulların karmaşası, sınıfların tozu, ortaklaşa çalışmanın dekor karşısındaki kayıtsızlığı. Diğer yanda ise:
Orada ber şey yalnızca düzen ve güzellik,
Parlaklık, sükünet ve tutkudur."
Aynı zamanda bütün birikmiş Yunan-Arap bilgi hazineleri çeviri çalışmalarıyla (başta Toledo) dolaşıma sokulmuş, 12.yy kentinin okullarına akıtılmış ve uygarlık ocağı olarak Batı, daha da kesin olarak Galya (başta Paris), Atina ve Roma'dan nöbeti devralmıştır.
Ortaçağ entelektüeli de bu kentlerle birlikte doğmuştur. Onların ticaret ve zanaat işlevine bağlı atılımla birlikte, entelektüel de işbölümünün kendini dayattığı bu kentlere yerleşen meslek erbabından biri olarak ortaya çıkmıştır."
"12. yy entelektüeli, malzemesini eskilerin oluşturduğu ve başlıca tekniği de eskilerin taklidi olan bir profesyoneldir ve eskileri daha ileri gitmek için kullandılar:
Aristo ile fizik, mantık ve ahlâk, Öklid ve Harezmi ile matematik ve cebir, Batlamyus ile astronomi, Hipokrat, Galen ve İbni-Sina ile tıp, Arap ticaretiyle de gümrük, pazar, çek.
Brötanyalı Bernard de Chartres'ın (1075- 1125) ortaçağda büyük yankı yaratan ünlü cümlesinin anlamı işte budur: 'Biz devlerin omuzlarına tünemiş cüceleriz. Böylece onlardan daha çok şeyi ve daha uzakları görüyoruz; bunun nedeni gözümüzün daha keskin olması veya daha uzun boylu olmamız değil, onların bizi havaya kaldırmaları ve dev gibi boylarıyla yükseklere taşımalarıdır'."
"Hem ilahiyatın hem de eğlence ve zenginliğin kenti Paris'in öncülüğünde gelişen gezgin, fakir, okullu kitlesi olan Goliardlar, sabit mekanları ve mülkleri olmayan; beğendikleri, ünlü hocaları izleyerek, eğitimin, zihin özgürlüğünün peşinde kentten kente dolaşarak entelektüel maceraya atılan anarşist ruhlu serseri insanlardı.
Geçmişte feodallerle ulurken şimdi tüccarlarla havlayan kilise başta olmak üzere hiyerarşilere, soyluluğa ve köylü zihnine karşı çıktılar, Rönesans hümanistlerinin öncüsü oldular."
"Entelektüel hareketin üniversitelerin oluşturduğu örgütlü merkezlerde kalıcılaşması, bu gezginci türünün ise 13.yy'da silinip gitmesine yol açmıştır.
Goliardlardan biri olan Abélard (Brötanyalı) (1079-1142), ilk hoca, diyalektik şövalye, put kırıcı ve büyük entelektüel olmayı başarmış ve Paris'e o döneme ilişkin ününü kazandırmıştır."
"Abélard akıl ile imanı ısrarla birleştirmeye çalışarak bu alanda öncü olmuştur.
'İçten gelen pişmanlık günahı yok eder, yani Tanrı'yı hiçe saymış olmayı veya kötülüğe rıza göstermiş olmayı ortadan kaldırır. Çünkü bu inlemeyi ilham eden tanrısal merhamet günahla uyuşmaz' diye yazarak, günah çıkarmayı psikolojik çözümlemeye, iç hesaplaşmaya dönüştürüp insanileştirmiştir; Batılı insanın zihniyeti açısından ne büyük bir zenginleşmedir bu!"
"Paris'in yanısıra Chartres o yüzyılın büyük bilimsel merkezidir. Bernard de Chartres derslerinde kelimelerin eğitimi yerine, şeylerin eğitimini tercih ederek aritmetik, geometri, müzik ve astronomi anlatmaktadır.
İnsan, akıl ve doğayı her şeyin merkezine koyan Chartres zihniyetini bu eğitim yönelimi belirlemektedir; bu merak, gözlem ve araştırma zihniyeti, Yunan-Arap biliminden beslenmiştir ve yakında ışıklarını saçacaktır. Öğrenme açlığı çok yaygınlaşır ve şu sözle simgelenir: 'İnsanın sürgünü cehalet, vatanı bilimdir ve bu vatana, aradaki konaklama kentlerine benzeyen düşünce sanatları sayesinde ulaşılır' (Honorius)."
"Üniversite loncası mensubu haline gelen entelektüel, yüklendiği mesleğin bilincindedir. Bilim ile öğretim arasındaki gerekli bağlantıyı bilmektedir. Artık bilimin biriktirilip saklanmasına değil dolaşıma sokulmasının gerekliliğine ikna olmuştur. Okullar fikirlerin, tıpkı mallar gibi ihraç edildikleri atölyelerdir. Hoca kent şantiyesinde, zanaatkâr ve tüccarla aynı üretici atılım içinde omuz omuzadır."
"13.yy üniversitelerin yüzyılıdır, çünkü loncaların yüzyılıdır. Önemli sayıda üyeyi bir araya getiren bir mesleğin bulunduğu her kentte, bu meslek mensupları çıkarlarını savunmak, kendi yararlarına tekel oluşturmak üzere örgütlenmektedirler. Bu, kazanılmış siyasal özgürlükleri komünler haline getiren, ekonomik alanda kazanılan mevkileri ise loncalar halinde maddileştiren kentsel atılımın kurumsal aşamasıdır."
"Başlangıçta hocalar ruhbana mensuptular ve psikoposun atadığı şansölye idare ediyordu; başta Paris ve Oxford, ilk aşamada şansölyeyi kendileri seçmeyi ve psikopos memuru olmaktan çıkarmayı başardılar."
"Yeni gelişen bu loncalara el koymaya çalışan kraliyete karşı çıkan ve birçoğu öldürülen öğrencilerle yaşanan 1229 kanlı Paris olayları sonrasında öğrenciler grev yapıp 2 yıllığına Orléans'a çekilmiş ve bu arada Paris'te hiç ders yapılamamıştır. 1231'de üniversite özerkliğini bir daha kaybetmemek üzere elde etmiştir. Oxford ise üç farklı zamanda olan çatışmalarla 1240'da özerkliğini kazanmıştır."
"Üniversite loncaları bu kavgaları birbirine bağlılıkları, tutarlılıkları ve kararlılıklarıyla kenti terk ederek veya bunun tehdidiyle kazandılar.
Kraliyet yönetimine karşı güç kazanmak ve entelektüeller üzerindeki etkisini artırmak amacıyla, yerel psikoposu tutuculukla suçlayarak ona üniversitenin 'Magna Carta'sı olarak nitelenen kınama mektubunu yazan ve kralı iknaya zorlayan Papa, Paris loncalarının özerkliğini desteklemiştir. Kardinali de benzer desteği Oxford'a vermiştir."
"Üniversiteler özerkliklerini kimi zaman kiliseye kimi zaman da kraliyete ve kent burjuvazisine (öğrenciler fiyatları ve kiraları sınırlamaya zorladıkları için) karşı mücadeleyle elde etmiş ve bu üç gücün de üzerlerindeki etkileri azalarak da olsa devam etmiştir.
Döneme ilişkin bir not bu durumu iyi anlatmaktadır: 'Paris kenti Atina gibi üç kısma bölünmüştür: Bunlardan biri tüccar, zanaatkâr ve halka ait büyük kent, diğeri saray, katedral ve kilisenin bulunduğu soyluların Cité'si, üçüncüsü de öğrenci ve kolejlerin bulunduğu üniversite denen bölümdür'."
"Üniversite loncasının gücü üç temel ayrıcalığa dayanmaktadır: Hukuki özerklik (kilise çerçevesi içinde, bazı yerel kısıtlamalar ve papaya temyize gidilebilmesi yetkisiyle birlikte), grev ve kentten ayrılma hakkı, üniversite unvanlarını verme tekeli."
"Yeni öğrencinin okula kabulü bir 'arınma'
töreni olarak tasvir edilmiştir, bu törenin amacı yeniyetmeyi köylülüğünden, hatta ilkel hayyanlığından kurtarmaktır. Vahşi hayvanınkine benzeyen kokusuyla, bakışlarını
kaçırmasıyla, fildişi gibi kirli dişleriyle alay
edilmekte; sonra yıkanmakta, dişleri ovulmaktadır. Son olarak da bir günah çıkartma parodisiyle, olağandışı günahlarını itiraf etmektedir. Hayvanlıktan insanlığa, köylülükten kentliliğe geçişi belirleyen bu törenler, entelektüelin kırsal dünyadan, tarım uygarlığından, vahşi topraklardan kopartılarak alındığını hatırlatmaktadır."
"Mesleğe giden eğitim, genel anlamda skolastik yani inanç ile antik dönem bilgi ve aklını birleştirme amaçlı bir temelde yürütülüyor, dereceler aşamalı juri sınavlarının geçilmesiyle elde edilen bakalorya, lisans ve doktora şeklinde gerçekleşiyordu.
Üniversite dört fakülteden oluşmaktadır: Sanatlar, Din ağırlıklı Hukuk, Tıp ve İlahiyat. Üç fakülte 6 yıl (2 yılda bakalorya, sonunda doktora) (Sanatlar 14-20, Tıp ve Hukuk 20-25 yaş arası), İlahiyat ise 8 yıl sürüyor ve doktora için 35 yaş hükmü uygulanıyor."
İnanca, Aristocu İbni Rüşt (1126-98) ve Aquino'lu Thomas (1225-74) ile akıl penceresini açan üniversite, pratik ile teori uzlaştırmasına hekim İbni Rüşt, akıl ile deney uzlaştırmasına ise Roger Bacon (1220-92) ile adım atmıştır.
Skolastikler zamanla entelektüeller teknokrasisi oluşturmaya, yüksek kilise ve idare mevkilerini ele geçirmeye başladılar; doktorlar, ilâhiyatçılar ve hukukçular devri başladı.
"Ortaçağın sonu bir deri değiştirme dönemidir. Nüfus artışının kıtlıklar ve salgınlarla (1348 veba felaketi) ağırlaşan bir şekilde gerilemesi, Yüzyıl Savaşları, İki Gül Savaşı, İberya Savaşları, İtalya Savaşları, Batı'nın ekonomik ve toplumsal yapılarının dönüşümünü hızlandırmıştır. Kitlesel olarak parasal bir biçim alan feodal rantın evrimi, toplumsal koşulları altüst etmiştir. Bu evrimin kurbanlarıyla ondan kârlı çıkanlar arasındaki uçurum derinleşmekte ve kentteki sınıfların ortasından geçmektedir. Daha katı bir şekilde sömürülen zanaatkârlar bazı yerlerde (Flandre, Kuzey İtalya, büyük kentler) proleterleşmenin bazı biçimlerini gösterip, köylü kitlesinin koşullarına doğru gerilerlerken; hem gelişmekte olan bir önkapitalist faaliyetten hem de edinmeyi bildiği topraklardan kaynak sağlayan kent burjuvazisinin üst tabakaları, eski egemen sınıflarla bütünleşmektedirler: Soylular, tarikat üyesi ruhban ve yüksek laik ruhban; bunlar, tehlikeli bir durumu kendi lehlerine çevirmeyi çoğunlukla başarmışlardır. Bu toparlanmada siyasal iktidar başat bir rol oynamakta, güçlülerin yardımına koşmaktadır.
Hükümdar'ın çağıdır bu. Ancak ona hizmet ederek zenginlik, iktidar ve prestij kazanılabilmektedir."
"Bu bağlam içinde, ortaçağ entelektüeli yok olmakta, kültür sahnesinin ön planını yeni bir kişilik işgal etmektedir: Hümanist.
Entelektüel katledilmemiş, kendini bu ölüme ve deri değiştirmeye hazırlamış, 14. ve 15.yy boyunca, inkâr hareketleriyle ortaçağ entelektüelinin yok oluşunu hazırlamıştır.
Üniversiteliler emek dünyasına mensup olmakla, ayrıcalıklı gruplarla bütünleşme arasındaki tercihlerini ortaçağın sonunda kesin olarak yapmışlardır: Artık Batı'da yüzyıllar boyunca entelektüel emekçi olmayacaktır. Kilise maaşları, taşınmaz mallara, evlere ve toprağa yapılan yatırımlar başlıca gelir kaynaklarıdır; hükümdarlara, laik koruyuculara veya kiliseye sığınanlar ve diğer zenginleri izleyerek tefeci (öğrencilerine bile) olanlar da vardır."
"Üniversite mensupları bir cins aristokrasi haline gelebilmek için, grupların ve bireylerin soyluluğa dahil olabilmek için benimsedikleri alışılmış yollardan birine başvurmaya, soylulara özgü bir yaşam tarzı sürdürmeye başlamışlardır: İhtişamlı kürsü bezemeleri; giysiler, aksesuarlar, takılar; tören, balo ve eğlenceler; evler ve ev yaşamları. Bilim mülk ve servet, güç aracı haline gelmiş, çıkar gütmeden peşinden koşulan amaç olmaktan çıkarak senyörlük, şövalyelikle aynı hakları almanın ardına koyulmuştur (1533'te Fransa'da şövalye ünvanı alırlar)."
"Fransisken Ockham'lı William (1287-1347), entelektüelliğe imandan aklı sökmeye çalışarak, Tanrının bilinemezliğini, mutlak gücünü ve kaderi, iyi ve kötünün birlikte bulunabileceğini öne çıkararak karşı çıkmış ve kilisenin işine çok yarayacak olan anti-entelektüel süreci, Aristo düşmanlığını geliştirmiştir. Skolastik yerini kutsal cehalete geri dönüşe bırakmakta ve üniversite mensupları bir tür hümanist maneviyatçılığa yaklaşmaktadır."
"Çok sayıda yenilerinin kurulmasıyla üniversite uluslararası nitelikten yerelliğe, bölgeselliğe, ulusallığa bürünmeye başlamıştır.
Bu süreç, büyük üniversitelerin ortaçağın sonunda siyasal güçler olmalarına, devletlerarası mücadelelerde faal bir rol oynamalarına, devletlerin yeni ulusal yapılarıyla bütünleşmelerine tanıklık eden bütünsel bir evrimin içinde yer almaktadır."
"Padova'lı Marsilio (1270-1342) ve Ockham'lı
William'ın Bavyera kralı Ludwig'in himayesinde Papalığın dünyevi iddialarına karşı ortak mücadeleleri, devletin kiliseden ayrılma tartışmalarını geliştirmeye başlamıştır.
Öte yandan Padova'lı Marsilio bölgesel, yerel devletlerin daha mümkün ve pratik olduğunu savunarak, Hıristiyan aleminin parçalanmasının, yerel ve bölgesel özerkliklerin önünü açmıştır."
"Yüzyıl savaşları (1337-1453) sırasında Paris'i bir dönem ele geçiren İngilizlerle işbirliğine giren üniversite hocaları Jeanne d'Arc'a karşı açılan davayı yürütmüş, mahkûmiyet kararını da İngiltere kralına, saklamadıkları bir memnuniyetle bildirmiştir.
Rouen'daki odun yığınının üzerinde yakılan Jeanne'ın külleri üniversitenin prestijini de kül etmiştir."
"Ölmekte olan, bozulmuş, karikatürleşmiş skolostiği reddeden üniversiteler Erasmus (1466-1536) ve Rebalais (1483-1553) liderliğinde hümanizmaya açıldı.
Platon, hümanistin ortaya çıkışıyla birlikte yeniden itibar buldu ve şair olduğu için en yüce filozof olarak kabul edildi.
Hümanist, bilimsel olmaktan çok edebi, akılcı olmaktan çok imancıdır. Diyalektik-skolastik çiftinin karşısına, onun yerine geçmek üzere dilbilim-hitabet çiftini çıkarmaktadır.
Ortaçağ entelektüeliyle Rönesans hümanisti arasında derin bir zıtlık vardır. Şiire ve mistik anlayışa geri dönen hümanist, derinlemesine bir şekilde anti-entelektüalisttir; kentsel şantiyede değil, kapalı Akademi ortamında gelişmiş, ortamı hükümdarın sarayı olan bir aristokrattır.
Hümanistler hükümdara sessizce hizmet etmekte, toplumun yönetimini her zaman ona bırakmaktadırlar. Övdükleri şeyler boş zaman, edebiyatla doldurdukları aylaklık ve kırlara yönelmektir.
Hümanistler böylece, entelektüellerin başta gelen ödevlerinden biri olan kitleyle temas kurmayı, bilim ile öğretim arasındaki bağı terk ederler."
"Rönesans uzun vadede, kuşkusuz insanlığa gururlu ve tek başına sürdürülen bir çalışmanın meyvelerini getirecektir. Bilimi, fikirleri, başyapıtları daha sonra insanın gelişmesini besleyeceklerdir, Ama başlangıçta bir kendi içine kapanma, bir geri çekilmedir. Matbaa da yazılı kültürü her yana yaymadan önce, esas olarak düşüncenin yayılmasında bir daralma yaratmıştır. Okuma bilenler (ayrıcalıklı bir küçük seçkinler grubu) boğazına kadar kitaba batmıştır. Geri kalanlar ise üniversitede yetişmiş olan ortaçağ entelektüellerinin onlara taşıdıkları skolastik kırıntılardan artık beslenememektedirler. İtiraz edilebilecek bir biçimde de olsa, öğretici ve eğitici niyetlerle dolu bir sanatın öne çıkıp, halkı kültürel hayata ortak etmeye çalışması için herhalde Karşı-Reform'u beklemek gerekecektir."
"Ortaçağ entelektüeli ile hümanisti çalışırken gösteren resimler arasındaki kadar çarpıcı bir zıtlığı, başka bir yerde bulmak olanaksızdır.
Bunlardan biri, öğrencileriyle çevrili, dinleyicilerin üzerlerinde tartıştıkları sıralarla kuşatılmış bir hocadır. Diğeri ise çalışma odasında sakin, boş bir alanda rahat ve fikirlerinı serbestçe hareket ettirebilen yalnız başına bir bilgindir. Bir yanda okulların karmaşası, sınıfların tozu, ortaklaşa çalışmanın dekor karşısındaki kayıtsızlığı. Diğer yanda ise:
Orada ber şey yalnızca düzen ve güzellik,
Parlaklık, sükünet ve tutkudur."
June 10, 2024
Önyargısız ve dikkatli okunduğunda, Batı'nın neden ilerlediğini ve İslam dünyasının neden geri kaldığını net ve özet bir şekilde ortaya koyuyor.
Ortaçağ'da üniversitelerin nasıl oluştuğunu ve entelektüel yapının nasıl şekillendiğini detaylandırıyor. Üniversitelerin Ortaçağ'daki tarikatlarla ilişkisi ve bilgiyi tekelinde bulunduran din adamlarının üniversite eğitimindeki baskın rolü ele alınıyor. Günümüz üniversitelerinin, deneyim ve prensiplerle ne kadar farklılık gösterdiği de güzel bir şekilde vurgulanıyor. Batı'daki en iyi üniversitelerin, güçlü tarikatların devamı olduğunu öğrenmek ise oldukça şaşırtıcı...
Gerçekten güzeldi. Tavsiye ederim.
Ortaçağ'da üniversitelerin nasıl oluştuğunu ve entelektüel yapının nasıl şekillendiğini detaylandırıyor. Üniversitelerin Ortaçağ'daki tarikatlarla ilişkisi ve bilgiyi tekelinde bulunduran din adamlarının üniversite eğitimindeki baskın rolü ele alınıyor. Günümüz üniversitelerinin, deneyim ve prensiplerle ne kadar farklılık gösterdiği de güzel bir şekilde vurgulanıyor. Batı'daki en iyi üniversitelerin, güçlü tarikatların devamı olduğunu öğrenmek ise oldukça şaşırtıcı...
Gerçekten güzeldi. Tavsiye ederim.
May 13, 2019
Le Goff je meštar u stvaranju priče dok provodi kroz mnoge podatke. Cijela knjiga tako tvori cjelinu, a ne nabačene dijelove. Knjiga me potakla jako puno na razmišljanje o intelektualcima i počecima sveučilišta i obrazovanja, kao i cijele zapadnjačke misli. Srednji vijek je jedno veliko blago, a ne mračno doba.
February 2, 2022
El libro en general es muy bueno, dado que nos muestra que en la Edad Media si hubo como tal un ejercicio de intelectualidad y creación del conocimiento, mostrando así, que es un mito esa idea de la época en que el conocimiento se atrasó, osea el oscurantismo. Por otra parte, los capítulos son muy cortos, por lo que es más llevadera la lectura.
En la primera parte nos adentramos al renacimiento del siglo XII, que gracias a un auge de las ciudades y una expansión demográfica tenemos el surgimiento de intelectuales, principalmente en París, quienes a través de figuras como los goliardos criticaran los estamentos de la iglesia, pero también harán uso de la razón y la escolástica, eran muy críticos y racionalista, no tenían un lugar de residencia fijo.
En Chartres por su parte, lo que impera es la ciencia y la curiosidad, aquí fue importante el conocimiento provisto por el mundo Grecoarabe, cabe mencionar que los árabes fueron importantes al traer el conocimiento clásico a Europa, principalmente a Italia y España. Estos intelectuales tiene una gran deuda con los clásicos, por otra parte, en este centro académico se pone mucho énfasis en la naturaleza como reglamentadora del mundo.
Las mujeres también en este siglo empezarán a rechazar el matrimonio, y la opción del divorcio coge fuerza.
En la segunda parte, asistimos al siglo XIII, aquí la figura de la universidad coge más fuerza, estás entrarían en conflicto muchas veces con la iglesia, la burguesía y los reyes; sin embargo, sería el papá el que las defendería, quedando estás a manos del poder papal. Las universidades eran centros donde se impartían artes liberales, aquí Le Goff nos expone como eran estás universidades, con sus decanos, los profesores, los exámenes que había, y la edad de ingreso, que era entre los 14 años y los 20 años.
Este ejercicio de la docencia era importante puesto que era la fuente de ingreso de estos intelectuales, en este auge, es que surgen críticas a los clásicos más que todo en las traducciones, en este ejercicio es donde se mejoran los libros agregando, entre otras cosas, índices, este instrumento del conocimiento era importante para éstos intelectuales.
En la última parte, el siglo XIV, verá el nacimiento del humanismo, lo primero a mencionar es que las universidades aumentan su número, pero, estás se vuelven más nacionales y regionales. Los intelectuales de estas empiezan a generar ingresos, no solo de la enseñanza, sino también de rentas feudales y bienes raíces. Estos también quieren pertenecer a la nobleza con los que imitan sus formas de vestir, su simbolismo y actuar. Como en las fiestas de grado.
En las universidades también inicia el surgimiento de un sentimiento más nacionalista, como es el caso de París y Praga, las universidades están ahora más al servicio de un estado que va naciendo, el surgimiento del humanismo va de la mano con un gran interés por el saber clásico, estos nuevos intelectuales están más interesados por la literatura y la filología, estos son personas más solitarias, encerradas en un lugar para traducir, deja de ser importante el enseñar.
En conclusión un libro muy bueno para enseñaros más acerca de personas que dieron bases importantes para el mundo moderno, a través de sus saberes.
En la primera parte nos adentramos al renacimiento del siglo XII, que gracias a un auge de las ciudades y una expansión demográfica tenemos el surgimiento de intelectuales, principalmente en París, quienes a través de figuras como los goliardos criticaran los estamentos de la iglesia, pero también harán uso de la razón y la escolástica, eran muy críticos y racionalista, no tenían un lugar de residencia fijo.
En Chartres por su parte, lo que impera es la ciencia y la curiosidad, aquí fue importante el conocimiento provisto por el mundo Grecoarabe, cabe mencionar que los árabes fueron importantes al traer el conocimiento clásico a Europa, principalmente a Italia y España. Estos intelectuales tiene una gran deuda con los clásicos, por otra parte, en este centro académico se pone mucho énfasis en la naturaleza como reglamentadora del mundo.
Las mujeres también en este siglo empezarán a rechazar el matrimonio, y la opción del divorcio coge fuerza.
En la segunda parte, asistimos al siglo XIII, aquí la figura de la universidad coge más fuerza, estás entrarían en conflicto muchas veces con la iglesia, la burguesía y los reyes; sin embargo, sería el papá el que las defendería, quedando estás a manos del poder papal. Las universidades eran centros donde se impartían artes liberales, aquí Le Goff nos expone como eran estás universidades, con sus decanos, los profesores, los exámenes que había, y la edad de ingreso, que era entre los 14 años y los 20 años.
Este ejercicio de la docencia era importante puesto que era la fuente de ingreso de estos intelectuales, en este auge, es que surgen críticas a los clásicos más que todo en las traducciones, en este ejercicio es donde se mejoran los libros agregando, entre otras cosas, índices, este instrumento del conocimiento era importante para éstos intelectuales.
En la última parte, el siglo XIV, verá el nacimiento del humanismo, lo primero a mencionar es que las universidades aumentan su número, pero, estás se vuelven más nacionales y regionales. Los intelectuales de estas empiezan a generar ingresos, no solo de la enseñanza, sino también de rentas feudales y bienes raíces. Estos también quieren pertenecer a la nobleza con los que imitan sus formas de vestir, su simbolismo y actuar. Como en las fiestas de grado.
En las universidades también inicia el surgimiento de un sentimiento más nacionalista, como es el caso de París y Praga, las universidades están ahora más al servicio de un estado que va naciendo, el surgimiento del humanismo va de la mano con un gran interés por el saber clásico, estos nuevos intelectuales están más interesados por la literatura y la filología, estos son personas más solitarias, encerradas en un lugar para traducir, deja de ser importante el enseñar.
En conclusión un libro muy bueno para enseñaros más acerca de personas que dieron bases importantes para el mundo moderno, a través de sus saberes.
July 20, 2011
Ce court essai à la frontière de la sociologie et de l’histoire, abondement illustré, brosse un tableau rapide de l’évolution de la condition des intellectuels en occident, depuis le XIIème siècle jusqu’à la renaissance. Pas toujours didactique, du fait du choix de la concision, il suppose que le lecteur est déjà familier des plus célèbres figures de ces époques. Sont évoqués les Goliards, Abélard et Héloïse, l’esprit naturaliste Chartrain, l’Aristotélisme de Saint Thomas. La recherche d’un accord entre la théologie et la philosophie déchaine autant de travail et d’espoirs chez les uns que de réprobation et de crainte chez les autres. L’essor de la corporation des universités, en compétition avec les ordres mendiants (querelle des réguliers et des séculiers entre les XIII et XIVème siècle à Paris), est expliqué, ainsi que son déclin, une fois que les pouvoirs spirituels et temporels décident de la subjuguer en l’asservissant par l’argent, la privant peu à peu de son autonomie. Les luttes de pouvoir, la recherche des places, la soif du gain et des honneurs déchirent la jeune institution, et en corrompant ses membres, achève finalement de la discréditer au profit d’un nouveau type d’intellectuel apparaissant à la renaissance, l’humaniste aristocrate.
April 28, 2019
Kitabın başlığı şaşırtıcı biçimde yanıltıcı; ben bireyler üzerinden biyografik bir dönem çözümlemesi beklerken kitap aslen ortaçağ karanlığı olarak tukaka edilmiş Avrupada rönesans ve hümanizmin 12. yy’dan itibaren nasıl filizlendiğini anlatıyor. Bu bağlamda Orleans, Bologna, Oxford, Sorbonne gibi en eski eğitim kurumlarının kuruluşundan Kilise ve merkezi iktidarla olan ilişkilerine; İspanyol reconquisitasının ve İslamla olan etkileşiminin ne katkılar sağladığına dair çok boyutlu bir perspektife de bakmış yazar.
Ben okurken ara ara kayboldum ama konuya çok uzak olmamdan ötürü olsa gerek, kitabın okunabilirliği sorunsuz. Ortaçağ Avrupa tarihine, felsefenin gelişimine ve bir üniversitenin nasıl bir ortam istediğine ilgiliyseniz okuma listenize alın derim.
Ben okurken ara ara kayboldum ama konuya çok uzak olmamdan ötürü olsa gerek, kitabın okunabilirliği sorunsuz. Ortaçağ Avrupa tarihine, felsefenin gelişimine ve bir üniversitenin nasıl bir ortam istediğine ilgiliyseniz okuma listenize alın derim.
August 25, 2024
Książka trudna i żmudna, moim zdaniem strasznie nielogiczna i niekonsekwentna (chociaż mam wrażenie, że czasem to może wynikać z tłumaczenia). Podzielona na trzy części: XII wiek, XII wiek, XIV i XV wiek razem, pokazuje w jaki sposób kształtowała się i upadała inteligencja średniowieczna. Pewne aspekty zostały przedstawione bardzo dobrze, napewno nie da się odmówić tej książce ogromu informacji i wiedzy, ale jednocześnie są pewne irytujące braki. Autor około 10 stron poświęcił na opisywanie dziejów Piotra Abelarda (bardzo ważnej postaci) w XII-wiecznej części. Niestety ani słowem nie opisał w podobny chociaż sposób Tomasza z Akwinu lub Ockhama ani nikogo z późniejszych wieków, co sprawiło, że późniejsze nawiązania do tych postaci były lekko niezrozumiałe. Definicja Kolegiów pozostawiała wiele do życzenia, tak samo przedstawianie późnej scholastyki nawiązywało do "tego krytycyzmu", którego nie było na kartach książki od co najmniej 2 stron.
Jedyne co dobrze wyszło to przedstawienie rozwoju uniwersytetów i ich dziejów.
Jedyne co dobrze wyszło to przedstawienie rozwoju uniwersytetów i ich dziejów.
June 15, 2024
Nice book by great medievalist Le Goff, dealing with late medieval thought and its transition to modern thought.
The medieval intellectual as a result of the growing urbanism of the 12th century, the presence of Aristotelian and muslim thought, the role of the medieval university and its subsequent deterioration when it became a centralized and aristocratic national center, the humanist is then born, the center is no longer the city but the court (the figure of the prince appears along with the centralization of power), a solitary, individualized entity, which ends up returning to the countryside, a geographical space that the medieval thinker despises.
The history of thought is the history of economic and religious classes.
The medieval intellectual as a result of the growing urbanism of the 12th century, the presence of Aristotelian and muslim thought, the role of the medieval university and its subsequent deterioration when it became a centralized and aristocratic national center, the humanist is then born, the center is no longer the city but the court (the figure of the prince appears along with the centralization of power), a solitary, individualized entity, which ends up returning to the countryside, a geographical space that the medieval thinker despises.
The history of thought is the history of economic and religious classes.
September 25, 2024
Classico esempio di testo di livello intermedio, utilissimo ai principianti della materia, utile per le citazioni, pieno di risorse e di nomi.
Read
February 3, 2025Sicuramente interessante ma mi mancano troppe nozioni di base per capirlo a del tutto. Mi aspettavo qualcosa di più alla portata di tutti invece è proprio un saggio scolastico
August 16, 2019
Intellectuals in the Middle Ages
Unlike to what I have been seeing in the world — the intellectual-yet-idiots spanning from India to the UK to the USA who have no skin-in-the-game but some Ivy league and Oxbridge degree labels brandished on their bodies; while telling us what to do, what to eat, how to speak, and who to vote for — this book examines the intellectuals in the medieval ages. More particularly, it provides an exegesis of intellectuals who are tinkerers and pompous thinkers sitting in the academy, as well as those humanist laboring with luxe calm et volupte. Translated from the French, by Jacques Le Goff, this book is heavily suffused with French words and names that I am unfamilar with — which made the book look ladened with recondite information, which, of course, it is not! However, despite my modest knowledge of the European intellectuals during medieval ages, the perspicuity in the author’s narration had let me sail through the book effortlessly. This book spans from the birth of the intellectuals in the medieval age to the fall of the intellectual era by the end of the middle age. It seems, from the author’s writing, that the intellectuals in the middle ages were rebellion, goliards who did not concurred or succumb to society. Abelard, amongst the other intellectuals, according to the author, although a goliard, is the first intellectual in the medieval age.
The rebellious nature of Abelard becomes noticeable from the lines he wrote of Anslem, the old theologian:
The old man who owned his reputation more to his advanced age than to his talent or culture. All those who approached him to have his advice on a subject about which they were uncertain left even more uncertain. […] to this tree, therefore, when I had come that I might gather fruit from it, I understood that it was the fig-tree which the lord cursed.
Abelard in another instance, he writes: it was the philistines who kept their knowledge to themselves and prevented both themselves and other from benefiting from it.
It is also noteworthy that the intellectuals in the middle age never quarreled with their ancients in the sense they had no quarrels with their intellect or ideas. Even more so, they read ancients every day.
To my mind, today’s intellectuals, have no skin-in-the-game, and worse, I consider them to be iatrogenesists, while they consider nobles. Yes, nobles unfit for war. They remain dumbfounded at the sight of a child’s book as before a sudden theatrical spectacle, for they are unaware of any damn thing and are nothing but a disguised charlatans, quacks, shills and mountebanks! To put into words of papal legate, Benoit Gaetani: all these idiots imagine they have huge reputation as scholars among us, while I consider them as fools among fools who have infected both themselves and the entire world with their doctrine …
September 19, 2015
Where do university students belong in the medieval system? (They weren't the ones who prayed, the ones who fought or the ones who worked) What are we to make of the Goliards (a group to which Abelard belonged)-- rebellious intellectuals who ferociously critiqued all facets of society and embraced the pleasures of the body? In this wonderful "little book" Jacques Le Goff brings to life the vibrant university culture of the Middle Ages, arguing that in the early days of the universities these areas were hubs of rebellion, free thought and places where persons of different classes met and mingled. An important yet short book.
December 3, 2017
Breve, pero buen libro introductorio al desarrollo de las universidades, los intelectuales y los estudiantes en la edad media. Tiene cuestiones interesantes como los goliardos, una especie de ¨ rockeros ¨ o jipis del siglo XII. También me gusto el uso de citas de diferentes personajes. El libro pierde peso cuando se centra en las instituciones y no tanto en los individuos, pero en general es un buen panorama histórico y nada tedioso.
April 5, 2018
Este es un fantástico libro que hace una sociología de los intelectuales durante la edad media. Le Goff
busca diferenciarlos de los filósofos y los teólogos, tanto por sus propósitos como por sus valores. Además, explica con detalle la formación de organizaciones que derivaron en las actuales universidades. Es un libro de lectura amena pero sustanciosa. Está lleno de mucha información y fuentes para consultar en el futuro.
busca diferenciarlos de los filósofos y los teólogos, tanto por sus propósitos como por sus valores. Además, explica con detalle la formación de organizaciones que derivaron en las actuales universidades. Es un libro de lectura amena pero sustanciosa. Está lleno de mucha información y fuentes para consultar en el futuro.
May 11, 2020
El libro es muy claro y sencillo de entender, incluso con capítulos cortos para que nadie se aburra. Da un buen pantallazo de la actividad intelectual en la Edad Media, principalmente en los siglos XII y XIII con el surgimiento de las universidades. Recomendable para después cancherear en un asado (cuando afloje la pandemia).
March 14, 2019
Sí, bien hace la labor de enseñar historia de una manera no tan ardua pero se queda dando muchas vueltas en ejemplos o en el proceso de contextualizar al lector... Solo faltaría cierto dinamismo para cautivar la lectura.
January 14, 2018
Fascinirana zanimljivim pristupom razbijanja predrasuda o mračnom srednjem vijeku :) Da, svako "mračno" doba ima svjetlucavih duša i umova...priznali to ili ne ;)
November 6, 2024
Это хорошая книга, позволяющая предположительно понять, что является (скрытой?) причиной мировоззрения, жизненной стратегии многих современных людей, которых можно назвать интеллектуалами, академическими деятелями. Я имею ввиду тенденцию явно или скрыто, цинично или убедив себя в собственной искренности - отстаивать интересы какой либо корпорации, государства, идеологизированных фондов, религиозных организаций и прочего.
Ле Гофф даёт очень конкретные и очень "материалистические", можно сказать социо-экономические (сожалею упоребив совкизм) критерии того, кто является интеллектуалом. *Я относительно давно прочёл книгу, и испытываю приступ лени, от перспективы лезть за цитатой. Суть в том, что интеллектуал - тот, кто изыскивает способ жить за счёт своей болтовни. Будь то преподавание, создание интелектуальности для Церкви (не знаю какое слово употребить, речь и о нарративах, и о философии, о переводах, апологетических и миссионерских текстах и прочем и прочем), обслуживание государственной потребности в бюрократах, юристах и так далее. По Ле Гофу, желание зарабатывать публичным говорением -неуничтожимая (как на личном, так и на историческом уровнях) интенция какого-то процента людей (как сексуальная ориентация, чёрные или рыжие волосы), и конечно, у Ле Гофа есть намёки на то, что стремление к возможности организовать себе такой образ жизни - неотъемлемая и очень важная часть идентичности французов (это забавно, поскольку в такой позиции просматривается попытка из некоей солидарности(?) хоть на уровне риторики, хоть немного, но закрепить дополнительно возможности реализоваться по-интелектуалистски - которые предоставляет французскость, в том числе французское государство).
Это очень радостная мысль, позволяющая осознать интеллектуализм как свою идентичность. В этом нет претенциозности с моей стороны, потому что объективно - это не хорошо и не плохо, в моём случае, поскольку пока что я не смог стать интеллектуалом, то есть я не зарабатываю публичной речью, эта идентичность скорее является проклятием.
Самое главное, понимание и разделение проходящей сквозь века потребности стать интеллектуалом - позволяет стать гораздо терпимее к сомнительным компромиссам, и как бы многие сказали - к академической нечистоплотности многих знакомых). Жизнь есть жизнь, поэтому если вы живёте в стране типа России, и являетесь интеллектуалом по Ле Гофу, у вас не много "чистоплотных" вариантов. Скорее всего, придётся скучно служить государству (не обязательно своему, они все одинаковы), церкви, транснациональной корпорации, капитализму, медиа-индустрии... Выберите то, что сильнее ненавидите).
Ну и пусть. В том и суть, чтобы будучи настоящим интеллектуалом, человеком который вызовет в каком-то неудачнике импринтинг в эту болезнь, делать унылость и тупость реальности - сколько-нибудь интересной, хотя бы выносимой.
Ле Гофф даёт очень конкретные и очень "материалистические", можно сказать социо-экономические (сожалею упоребив совкизм) критерии того, кто является интеллектуалом. *Я относительно давно прочёл книгу, и испытываю приступ лени, от перспективы лезть за цитатой. Суть в том, что интеллектуал - тот, кто изыскивает способ жить за счёт своей болтовни. Будь то преподавание, создание интелектуальности для Церкви (не знаю какое слово употребить, речь и о нарративах, и о философии, о переводах, апологетических и миссионерских текстах и прочем и прочем), обслуживание государственной потребности в бюрократах, юристах и так далее. По Ле Гофу, желание зарабатывать публичным говорением -неуничтожимая (как на личном, так и на историческом уровнях) интенция какого-то процента людей (как сексуальная ориентация, чёрные или рыжие волосы), и конечно, у Ле Гофа есть намёки на то, что стремление к возможности организовать себе такой образ жизни - неотъемлемая и очень важная часть идентичности французов (это забавно, поскольку в такой позиции просматривается попытка из некоей солидарности(?) хоть на уровне риторики, хоть немного, но закрепить дополнительно возможности реализоваться по-интелектуалистски - которые предоставляет французскость, в том числе французское государство).
Это очень радостная мысль, позволяющая осознать интеллектуализм как свою идентичность. В этом нет претенциозности с моей стороны, потому что объективно - это не хорошо и не плохо, в моём случае, поскольку пока что я не смог стать интеллектуалом, то есть я не зарабатываю публичной речью, эта идентичность скорее является проклятием.
Самое главное, понимание и разделение проходящей сквозь века потребности стать интеллектуалом - позволяет стать гораздо терпимее к сомнительным компромиссам, и как бы многие сказали - к академической нечистоплотности многих знакомых). Жизнь есть жизнь, поэтому если вы живёте в стране типа России, и являетесь интеллектуалом по Ле Гофу, у вас не много "чистоплотных" вариантов. Скорее всего, придётся скучно служить государству (не обязательно своему, они все одинаковы), церкви, транснациональной корпорации, капитализму, медиа-индустрии... Выберите то, что сильнее ненавидите).
Ну и пусть. В том и суть, чтобы будучи настоящим интеллектуалом, человеком который вызовет в каком-то неудачнике импринтинг в эту болезнь, делать унылость и тупость реальности - сколько-нибудь интересной, хотя бы выносимой.
November 7, 2022
entelektüelitenin tarifi ve bendeki algısı üzerinden düşündüğümde, toplumdan ve herhangi bir zümreden bağımsız aydın bireyler aklıma gelir. bağımsız olmalıdır çünkü uzmanlığı olan konuda objektif bir fikir sunsun (tabii ki sadece düşünsel alanlarda entelektüeller bulunmuyor, sanat icracılarını da entelektüel saydığımız durumlar da bulunabilir. sanat ve entelektüelite, bağımsızlık konusunda kesişir zaten). ancak bireysellik ve bağımsızlığın getirdiği finansal dezavantajlar günümüz koşullarında tolere edilebilir olsa da; feodalitenin hüküm sürdüğü geçmiş dönemlerde bir zümrenin paydaşı olmadan, hayatın sürdürülebilecek bir ortam sunmadığını kabul edebiliriz. bu konjonktürde değerlendirildiğinde entelektüellerin o tarihlerde maddi yönden zayıf olduğunu düşünmemiz normaldir ve kitapta da goliardlar gibi örnekler üzerinden bu durum açıklanmış.
kitabın genel olarak kurgusunun problemli olduğunu düşünüyorum çünkü yoğunlukla bireyler üzerinden ve karşıtlıklarla tariflenen bir anlatım bulunuyor. ruhban sınıfı veya soylular olmadan, feodal yapı içerisinde başka bir karakterin anlatımının zor olduğunu kabul ediyorum; ancak yine de tamamen bu mercekten görmek zorunda olduğumuzu düşünmüyorum. ayrıca detaylardaki bireylerin hiç şüphesiz önemi vardır ancak makro seviyede bir bakış oluşturarak, okurun isimler arasında kaybolmasına katkı sağlanmalıydı. okunduktan sonra birkaç isim haricinde hiçbiri hatırlanmıyor zaten. yazarın entelektüeli dar kalıplara sığdırmasının da kitabın ismiyle çakışma yarattığını düşünüyorum.
çağa dair farklı bir bakış olarak ama az beklentilerle okunabilir.
kitabın genel olarak kurgusunun problemli olduğunu düşünüyorum çünkü yoğunlukla bireyler üzerinden ve karşıtlıklarla tariflenen bir anlatım bulunuyor. ruhban sınıfı veya soylular olmadan, feodal yapı içerisinde başka bir karakterin anlatımının zor olduğunu kabul ediyorum; ancak yine de tamamen bu mercekten görmek zorunda olduğumuzu düşünmüyorum. ayrıca detaylardaki bireylerin hiç şüphesiz önemi vardır ancak makro seviyede bir bakış oluşturarak, okurun isimler arasında kaybolmasına katkı sağlanmalıydı. okunduktan sonra birkaç isim haricinde hiçbiri hatırlanmıyor zaten. yazarın entelektüeli dar kalıplara sığdırmasının da kitabın ismiyle çakışma yarattığını düşünüyorum.
çağa dair farklı bir bakış olarak ama az beklentilerle okunabilir.
January 27, 2023
I have to first give praise to Le Goff's writing style which made this a very fun read although it could have been highly technical and filled with boring details. Le Goff has a way of playing with big ideas and making them sound approachable for the lay reader which is commendable and the quotes he uses are simply delicious. So what did I learn from this book? Well, as a former scholar interested in academic entrepreneurship and academic capitalism, this is the type of book that I wish I read while I was doing my PhD because it shows that the quest for gain has always been part of the university spirit. The book also shows in a masterful way that universities and intellectual pursuits have never been fully independent of their social context and that intellectuals throughout time had to depend on their connections with other social actors (such as the church or the state) in order to be able to pursue their quest for knowledge as well as to impart that knowledge to others. Le Goff also shows how quickly things can change in academia as a result of changes that take place in broader society and how easily intellectuals came to refute the ideals of the previous generations in order to better suite their goals for a higher social status and wealth. Many of the discussions that took place in the 12 and 13th century seem highly relevant to this day: how should teachers be remunerated, who should pay for education, how should education be organized, who should be entitled to give out accreditations etc.
Read
May 6, 2025Eğer zaten bulunmuş olanla yetinirsek, gerçeği asla bulamayız... Bizden önce yazanlar bizim efendilerimiz değil, rehberlerimizdir. Gerçek herkese açıktır, tamamına henüz kimse sahip olamadı. s.124.
Din ve bilim çatışması tarihin her döneminde devam eden bir durum olmuştur. Bu konular hakkında tartışmalar devamlı güncellenmiş yeni tartışmalara zemin hazırlamıştır. Tarih boyunca bu çatışmanın en yoğun yaşandığı çağ ise Ortaçağ'dır. Kimi tarihçilere göre; Ortaçağ karanlık bir dönem iken, kimi tarihçilere göre; bir aydınlanma başlangıcıdır. Clerc dediğimiz bir kavramı görürüz biz bu çağda.Bu kavrama ilk kez Cemil Meric'in kitaplarında rastlamiştim Kiliseye bağlı, bilgili olan bu insanlar, entelektüelin doğuşuna giden yolda önemli noktalardan birisidir.Düşüncenin özgür olması, üniversitelerin kurulması, bu kurumların kiliseden ayrılmasıyla olur. Clerc görevi artik entelektüele bırakmıştır. Bilimin ve sorgulayıcı düşüncenin gelişmesi ise çok sayıda doğulu eserin Avrupa'ya gelmesi ve bunların çevrilmesi ile olmuştur. Ibn-i Rüşd'ün etkisi bunda çok fazladır. Aydınlanmaya giden yolun ilk adımları atılır bu süreçte. Düşünceler, kilisenin tekelinden çıkarken kilise ve üniversite arasında çok sayıda tartışma yaşanır. Fransisken, Dominiken rakiplerin katkısı da bu duruma etki eder. Kitapta Jean D'Arc'in yargılanmasında başlayarak Petrarca ve Erasmus gibi dönemin aydın kesimlerinin tutumlarını da okuyoruz. Herkes sever mi bilmiyorum ama tarihcilerin okuması şart. Keyifli okumalar.
Din ve bilim çatışması tarihin her döneminde devam eden bir durum olmuştur. Bu konular hakkında tartışmalar devamlı güncellenmiş yeni tartışmalara zemin hazırlamıştır. Tarih boyunca bu çatışmanın en yoğun yaşandığı çağ ise Ortaçağ'dır. Kimi tarihçilere göre; Ortaçağ karanlık bir dönem iken, kimi tarihçilere göre; bir aydınlanma başlangıcıdır. Clerc dediğimiz bir kavramı görürüz biz bu çağda.Bu kavrama ilk kez Cemil Meric'in kitaplarında rastlamiştim Kiliseye bağlı, bilgili olan bu insanlar, entelektüelin doğuşuna giden yolda önemli noktalardan birisidir.Düşüncenin özgür olması, üniversitelerin kurulması, bu kurumların kiliseden ayrılmasıyla olur. Clerc görevi artik entelektüele bırakmıştır. Bilimin ve sorgulayıcı düşüncenin gelişmesi ise çok sayıda doğulu eserin Avrupa'ya gelmesi ve bunların çevrilmesi ile olmuştur. Ibn-i Rüşd'ün etkisi bunda çok fazladır. Aydınlanmaya giden yolun ilk adımları atılır bu süreçte. Düşünceler, kilisenin tekelinden çıkarken kilise ve üniversite arasında çok sayıda tartışma yaşanır. Fransisken, Dominiken rakiplerin katkısı da bu duruma etki eder. Kitapta Jean D'Arc'in yargılanmasında başlayarak Petrarca ve Erasmus gibi dönemin aydın kesimlerinin tutumlarını da okuyoruz. Herkes sever mi bilmiyorum ama tarihcilerin okuması şart. Keyifli okumalar.
Displaying 1 - 30 of 62 reviews