A Happy Death

by Albert Camus, Richard Howard (Translator), Jean Sarocchi (Afterword & Notes)

Is it possible to die a happy death? This is the central question of Camus's astonishing early novel, published posthumously and greeted as a major literary event. It tells the story of a young Algerian, Mersault, who defies society's rules by committing a murder and escaping punishment, then experimenting with different ways of life and finally dying a happy man. In many ways A Happy Death is a fascinating first sketch for The Outsider, but it can also be seen as a candid self-portrait, drawing on Camus's memories of his youth, travels, and early relationships. It is infused with lyrical descriptions of the sun-drenched Algiers of his childhood - the place where, eventually, Mersault is able to find peace and die 'without anger, without hatred, without regret'.

Genres: Fiction, Philosophy, Classics, France, French Literature, Literature, Novels

144 pages, Paperback

First published January 1, 1971

About the author

Works, such as the novels The Stranger (1942) and The Plague (1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.

Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.

He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.

Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.

The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.

Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).

The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.

Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."

People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.

Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.

Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.

Chinese 阿尔贝·加缪

Reviews

[Peiman E iran · Rating 5 out of 5]

‎دوستانِ گرانقدر، اگر کسی از من بپرسد که نظرت در موردِ زنده یاد <آلبر کامو> چیست؟ در پاسخ به او میگویم: به سخنِ هیچ بیخردی که همچون طوطی نوشته های اینترنتی را حفظ کرده است و سخنانِ این و آن را تکرار میکند توجه نکن و این کتاب را بخوان..... اگر کسی از من بپرسد که بهترین کتاب برای آموزش داستان نویسی و حتی خاطره نویسی و شرح حال نویسی کدام کتاب است!؟ به او پاسخ میدهم که : بدونِ تردید باید این کتاب را بخوانی، این کتاب دریایی از آموزش است..... آثار بیشماری از نویسندگانِ توانمند تاریخ را خوانده ام و نقد کرده ام و توانمندتر از زنده یاد <آلبر کامو> نیافتم... با خواندنِ خط به خط از آثارِ وی تمامِ وجودم را لذت از خواندن و عشقِ به کتابخوانی فرا میگیرد، این مرد استاد بی مثالی در شخصیت پردازی و تصویر سازی برای این شخصیت های ساخته شده و عناصر داستان و صد البته برای تصویر سازی طبیعت و عناصرِ طبیعی میباشد... و باید بگویم که از دیدگاه من <آلبر کامو> نویسندهٔ برتر در بینِ دیگر نویسندگان و رمان نویسان میباشد... یادش همیشه زنده و گرامی باد
--------------------------------------------
‎عزیزانم، این داستان در موردِ مردی به نامِ <پاتریس مورسو> است که در "الجزایر" به تنهایی زندگی میکند.. با مادرش در نداری زندگی گذرانده و پس از مرگِ مادر، دو اتاق را اجاره داده است و در یکی از اتاق ها زندگی میگذراند... کارمندی ساده است و از کار خسته شده و چند بار نیز به فکر خودکشی افتاده است... دوست دختری به نامِ <مارت> دارد که تنها زمانی که با اوست زندگی برایش تفاوت دارد... <مارت> او را با دوست قدیمی اش <زاگرو> آشنا میکند که پس از حادثه ای دو پایش را از دست داده است و بر روی ویلچر مینشیند و او نیز تنها زندگی میکند، امّا مرد پولداریست
‎در ابتدایِ کتاب، داستان اینگونه شروع میشود که <مورسو> به خانهٔ <زاگرو> رفته و با هفت تیر او را میکشد و پولهایش را برمیدارد تا زندگی مرفه و خوشبختانه ای را داشته باشد.... باید داستان را بخوانید و ببینید که آیا <مورسو> با پول به خوشبختی میرسد یا خیر! نبرد <مورسو> با طبیعت و گردش روزگار برایِ رسیدن به "خوشبختی" بسیار جالب توجه است و در اصل، داستان حولِ محورِ "خوشبختی" میچرخد
‎من کتاب را به سه بخش تقسیم میکنم: نیمهٔ نخستِ داستان به او و سفرهایش میپردازد و در نیمه دوّم چندتن از دوستانِ جوانِ او نیز وارد داستان میشوند که <آلبر کامو> بسیار هنرمندانه و خلاقانه به اندیشه ها و زندگی آنها و رابطه ای که با <مورسو> دارند، پرداخته است و در نیمهٔ سوم: <مورسو> برای زندگی به دهکده ای کوچک و زیبا و با صفا رفته و در آنجا در پیِ آسایش و خوشبختی میباشد
‎عزیزان، در این کتاب <آلبر کامو> به صورتی هنرمندانه فضای شهری و طبیعت "الجزایر" و "چک" و همچنین "ایتالیا" را نیز برایتان تصویر سازی میکند
‎این مردِ خردگرا و هنرمند، فقر و نداری را بد و مانع خوشبختی میداند و همچنین از نوشته ها اینگونه پیداست که برایِ انسانِ سالم بیش از انسانِ معلول ارزش قائل است و انسان سالم را بیشتر لایق رسیدن به خوشبختی میداند و حتی اینگونه مینویسد که: هرگز نباید زندگی با بوسه هایِ یک افلیج آلوده شود
‎که صد البته نباید به همین سادگی با برخی از جملات، در موردِ اندیشه هایِ وی داوری نمود و باید کتاب را کامل بخوانید
‎در زیر جملاتی را از سرتاسر کتاب انتخاب کرده ام که برایِ شما ادب دوستانِ گرامی، مینویسم
--------------------------------------------
‎ شکوفاییِ هوا و لقاحِ آسمانها چنان می نمودند که گویی تنها وظیفهٔ آدمی زندگی کردن و خوشبخت بودن است
*********************
‎پول رویِ همهٔ حرومزادگی ها رو میپوشونه
*********************
‎این یک حقیقتِ مصیبت بار است که باید عشق و هوس را به یک شکل ابراز کرد
*********************
‎اشتیاق به آزادی و استقلال، فقط در مردی به وجود می آید که همواره با امید زندگی میکند
*********************
‎ما باید پول خرج کنیم تا زمان رو بدست بیاریم... داشتنِ پول یعنی تصاحبِ زمان... هر انسانی که احساس و اراده و شوق به "خوشبختی" داشته باشه، مستحقِ اینه که ثروتمند باشه
*********************
‎همهٔ بدبختی و بی رحمیِ تمدن رو میشه با یه اصلِ بدیهیِ احمقانه سنجید : ملت های خوشبخت، تاریخی ندارند
*********************
‎داشتنِ پول راهیه برایِ رهایی از پول
*********************
‎کافه های محل، گرمایِ اجتماعی به آدمها میبخشند
*********************
‎خدایی که پرستش میشود، خدایی است که انسان از آن میترسد و به آن احترام میگذارد، خدایی نیست که همراه انسان در برابرِ شادیِ گرمِ دریا و خورشید بخندد
*********************
‎عشق بازی در زمانِ عاشق شدن مفهوم پیدا میکند
*********************
‎ازدواج پایانِ کارِ عشق است
*********************
‎گاهی گربه ها روزها میخوابند و از زمانِ نمایان شدنِ نخستین ستاره تا خداحافظی آن، عشق بازی میکنند.... آنها میدانند که جسم، روحی جدایی ناپذیر دارد
********************
‎اگر در روزهایِ خوب به زندگی اعتماد کنی، زندگی مجبور میشه به آدم جواب بده
********************
‎دنیا همیشه چیزی یکنواخت را حکایت میکند، و آن حقیقت که ستاره به ستاره پیش میرود، حقیقتی را شکل میدهد که ما را از خود و از دیگران جدا میکند. همانطور که در شکلِ دیگرِ حقیقت که مرگ به مرگ پیش میرود، چنین است
********************
‎چیزهایی مثلِ رنجِ بزرگ، اندوهِ بزرگ، خاطرهٔ بزرگ، معنا نداره... همه چیز فراموش میشه، حتی عشقِ بزرگ.. اونچه دربارهٔ زندگی غم انگیز و حیرت آوره، همینه..... پس گذشته از هرچیز، باید عشقی در دل و هوسی ناخوشایند داشته باشی
********************
‎اونچه در زندگی مهّمه، اراده به خوشبختیه... نوعی آگاهیِ ابدی و باقیِ چیزها، چیزی نیست جز یک بهونه.. یک کلافِ کاموا که منتظره گلدوزیه
********************
‎هیچ کس بطورِ نسبی، یا کم یا زیاد، خوشبخت نیست... شما یا خوشبختی! یا خوشبخت نیستی.. والسلام
---------------------------------------------
‎امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایانِ ادب دوست، مفید بوده باشه و از خواندنِ این شاهکارِ ادبی لذت ببرید
‎<پیروز باشید و ایرانی>

[Luís · Rating 3 out of 5]

Very touching.
That's the word that came to me very often during and after reading, when I tried to express my feelings about this novel by Albert Camus. I had already been dazzled by this author's pen in The Fall and especially The Stranger when I wanted to discover the beginnings of Camus with what is often described as "the first version of The Stranger, "which is imperfect by its author's admission.
And it is in its imperfections that this book is so touching. Camus does not know exactly where he is going, sometimes seems a bit lost in his novel (which was, contrary to what one might think, well finished), and failing to have found his style, tries to style: hence the lyrical flights that often seem exaggerated and pseudo-poetic, as well as philosophical reflections that are sometimes a little dubious, as if the Camus of the Happy Death understood the path that his writing had to take (and will take) but does not take it. I had yet to find it. The story itself, similar in substance but very different from The Stranger in form, is not exciting and suffers from some heaviness. But when I read Camus, I find that there are other criteria for judging.
So yes, the best is yet to come for Albert Camus, and this first novel is yet to be that of a great writer. But it amply deserves to be read as a call to perseverance, to go beyond the imitation that all apprentice writers begin by carrying out, and that few (he will be one of those, which is an understatement) manage to exceed. The strings are significant, but the novel remains pleasant and enjoys some beautiful scenes, particularly magnificent sentences and passages that are among Camus's best, which I particularly remember.
This novel made a deep impression on me because it is unique in its genre. It is a perfect testimony that talent has something innate but can be sublimated through work and effort. Shortly after this first attempt, Camus began a second version, which remains one of the greatest masterpieces of this century.

[Parthiban Sekar · Rating 4 out of 5]

“You make the mistake of thinking you have to choose, that you have to do what you want, that there are conditions for happiness. What matters- all that matters, really- is the will to happiness, a kind of enormous, ever present consciousness. The rest- women, art, success- is nothing but excuses. A canvas waiting for our embroideries.”

[Celeste Corrêa · Rating 5 out of 5]

(editado 30.8.2024)
Um homem que compreende que, para viver, é preciso ser-se rico, consegue o dinheiro cometendo um crime, vive e morre na felicidade.

Quando o provérbio «tempo é dinheiro» é válido na sua forma inversa, «dinheiro é tempo ».

Algo de Proust: o tempo perdido, o do trabalho, ao tempo ganho, o da ociosidade, para recuperar o tempo na natureza na solidão e na morte.

Algo de «Crime e Castigo » na motivação do crime cometido pela personagem, Raskólnikov.

Livro essencial para compreender a felicidade em Camus e outras obras do autor, nomeadamente «O Estrangeiro», apesar das diferenças.

Excerto: «Não temos tempo de sermos nós próprios. Temos apenas tempo para sermos felizes.»

[Sawsan · Rating 3 out of 5]

السعادة هي الرغبة الوحيدة التي يسعى إليها بطل رواية البير كامو
الانتقال من حال إلى حال للإحساس بالسعادة في المال والسفر والحب
وفي النهاية يبتسم ويكتفي بالموت السعيد

[persephone ☾ · Rating 3 out of 5]

"Extreme in misery, excessive in happiness—I can't say"
this man is just like me !!

[Helga · Rating 4 out of 5]

4.5

…there is no such thing as great suffering, great regret, great memory…Everything is forgotten, even a great love. That’s what’s sad about life, and also what’s wonderful about it. There is only a way of looking at things, a way that comes to you every once in a while. That’s why it’s good to have had love in your life after all, to have had an unhappy passion—it gives you an alibi for the vague despairs we all suffer from.

A Happy Death which is based on Camus’ own love and life experiences is about Patrice Mersault an ordinary office clerk in pursuit of happiness.
Mersault is fed up with his drab and gloomy life and believes that a happy life would lead to a happy death, therefore, he is prepared to do anything, pay any price, even kill, in order to have that unfettered and unconditional happiness.

Just as there is a moment when the artist must stop, when the sculpture must be left as it is, the painting untouched—just as a determination not to know serves the maker more than all the resources of clairvoyance—so there must be a minimum of ignorance in order to perfect a life in happiness. Those who lack such a thing must set about acquiring it: unintelligence must be earned.

[J.L. Sutton · Rating 4 out of 5]

“And with pain and joy, their hearts learned to hear that double lesson which leads to a happy death.”



Like in other works by Albert Camus, in A Happy Death, there is a fine line between life and death and between truly living and living in a way that might as well be a slow death. This explains why the narratives in Camus' works often revolve around a violent and deadly act. Such is the case in A Happy Death. It is one step on his hero's goal to live happily, if only briefly. In fact, recognizing that happiness is transitory is absolutely necessary. Only then can one embrace a happy death. Last time I read A Happy Death, the book grabbed me. Reading it this time, I can still see why I enjoyed it, but much of what I really responded to was in the final sections of the book. Changing my rating from 5 to 4 stars.

“He knew now that it was his own will to happiness which must make the next move. But if he was to do so, he realized that he must come to terms with time, that to have time was at once the most magnificent and the most dangerous of experiments. Idleness is fatal only to the mediocre.”

[صَــــنَــــمْــــ · Rating 2 out of 5]

1. توصیه‌ی من خوندنِ رمان بیگانه ست. چون همین مضمون رو بسیااار پخته تر و جذاب‌تر عرضه کرده. در واقع همونطور که همتون می‌دونید کامو این کتاب رو قبل از بیگانه نوشته و بنظرم ، یه جور چرک‌نویس به حساب میاد. پس با نخوندنش چیزی رو از دست نمی‌دید. این از این.
2. من ترجمه‌ی احسان لامع رو خوندم؛ با اینکه بنظرم همچین بدم نبود ولی تو یه سایتی نوشته بود که گویا ترجمه‌ی قاسم کبیری ( نشر جامی) بهتره.
3. مرگ برای کسانی ترسناکه که تسلیم سرنوشت شدن و تلاشی برای بهتر کردن خودشون و اوضاعشون نکردن. مورسو به طور کاملا ارادی و خودخواسته به سوی خوشبخت شدن رفت و این خوشبختی خودساخته، مرگ خوش به دنبال داشت.
4. برای همتون مرگ خوشی رو آرزومندم :)

[James · Rating 3 out of 5]

this is the Richard Howard translation, hardcover. I rescued it from a dumpster last summer.

There is a napkin inside between pages 114 & 115 with scribbling most likely intended for a journal. There is no name. It's dated 7/20/72. Here is what it says:

May not go to California afterall,
going due N.E. through New England
as planned and still on schedule.
Drifted through winchester to
see Emily, and did, from a
distance in a bar.
May be back in 2 wk. but
hard to say. like to get to Mexico in Dec.

Saw exhibit of Aztec
relief prints that took
mind away, have to see real
thing. Considering abode in
Shannandoah Valley. Finally saw
summer but the Northern
humidity twice as bad as

southern heat. Seen 8 art
depts. + bored shitless but
have plans for portfolio
+ completed sketches for
christ. Will have to decifer
mind doodle of premtory pieces...
to fulfill lost deceptive
plans

It's still in pretty decent shape though its vintage certainly shows. The printing is by KNOPF and from May 1972 which is interesting because I believe it was first published back in '71. This may be a run of the first English translation? Not sure. The jacket features a close up of Camus with a high collar, smoking the stub of a cigarette. The cover itself is white with indented gold lettering. The tip tops of the pages are red which makes for a nice bird's eye view (and one you just don't see anymore).

[Poncho González · Rating 2 out of 5]

El primer libro conocido de Camus pero publicado póstumamente, aquí encontramos un antecedente del protagonista y a la historia de “el extranjero” con tintes muy similares y un primer esbozo de lo que sería más adelante su mejor obra, se refleja muy bien el talento de Camus para plasmar escenarios y sobretodo pensamientos y sensaciones, el problema del libro, que al ser el primero o de los primeros trabajos de Camus se notan todas las carencias de “el extranjero” que obviamente perfecciono con el tiempo y por eso se convirtió en unos de los grandes autores del siglo XX, pero en este libro las descripciones son en demasía y muy aburridas y pesadas, la verdad es que transmite muy poco, salvo algunas expresiones muy buenas el libro carece de mágica, habla mucho y dice poco y si se puede terminar es por su corta extensión, que aún así para lo que nos cuenta es muy largo, básicamente ese es el problema del libro, lo sumamente descriptivo que resulta y aunque sabemos que la narrativa de Camus más allá “de lo que te cuente” se trata sobre “cómo te lo está contando” en este libro no hay ese encanto, pero a pesar de todo eso resulta agradable poder leer este libro y compararlo con “el extranjero” y notar como el autor pudo mejorar su calidad para entregarnos una de las mejores obras del existencialismo.

Mi recomendación sería siempre leer primero “el extranjero” y posteriormente este libro para poder hacer las comparaciones necesarias, ya que de ser al revés, probablemente por la desilusión de este libro algún lector se pierda de la obra maestra de Camus.

[Ramzy Alhg · Rating 2 out of 5]

ليس الموت هم المهم ، بل كيف نموت .

في هذه الرواية الفلسفيّة التي يمارس بطلها العبث في كل أفعاله وتصرفاته ، وعلاقاته ، التي يبحث فبها عن السعادة عبر حياته المحكومة بالروتين ، والفقر والملل ، ورعونة دماغه الذي لايتوقف عن التفكير، والتناقض ، ومحاكمة نفسه.

فلسفة كامو العبثيّة ، في هذه الرواية عن الحياة ، والموت ، والسعادة ، متشحة بالسواد والبؤس عبر أوضاع متباينة عن تفاصيل الحياة اليومية ومايضيفه الألم من الحميميّة الى الأشياء البسيطة.

كامو يقول " الموت لايبرر الهروب من الحياة".

[Taha Amrani · Rating 5 out of 5]

Reading this is to witness Camus’ philosophy shaping up into what it would eventually become. You get to watch Camus exposing his character, revealing the raw essence of what would ultimately emerge as Meursault from The Stranger. And to understand such cultivation of a personality, his conscious yet alienated nature, devoured by passion yet disinterested, the essence of the absurd hero, this is a must-read.

Meursault here is definitely a more relatable character, always yearning for happiness but never knowing where to find it. His relationships are fleeting, his desires passing. You see yourself in him, a mirror reflecting the hollow eyes of a detective lost in a city that’s forgotten to care. Each interaction he has is a philosophical confrontation that leaves you questioning your own beliefs and the nature of your own desires.

He realized it was not about the end goal, what matters most is the friends he made all alo.. Wait, what? Everything that starts must eventually cease. Meursault got it; to have a shot at happiness, you have to feel the transient pulse of life and nod knowingly at its unavoidable end... In simpler terms: be real, and face life with guts. Confront it head-on, finding meaning in the struggle, the brief moments of connection, and the strange, tragic joy of simply being alive.

A love letter to humanity, and a personal work written as if it were addressed to me. A Happy Death certainly deserves more love and recognition.

Consider this one next, okay? :)👍

[Araz Goran · Rating 3 out of 5]

" وإنني أعتقد - وليسامحني الله - أنني سعيد!! "


هذا الإقتباس لـ نيكوس كازانتزاكيس ربما يفسر كل شيء عن الرواية..
" باتريس مرسو " إنسان ضائع آخر يبحث عن السعادة وهذا كل شيء ..

[Georgia Zarkadaki · Rating 3 out of 5]

Το βιβλίο ξεκινάει με τον Μερσώ τον ήρωα μας που προχωράει προς την βίλα του Ζαγραίου, του ανάπηρου πλούσιου φίλου του, τον όποιο και τον σκοτώνει ώστε να του κλέψει τα χρήματα του. Όλα αυτά τα βλέπεις στην αρχή του βιβλίου, ο Καμύ χρησιμοποιεί ακόμα έναν φόνο για να ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια μας τον ψυχικό κόσμο του ήρωα μας.

Ο Μερσώ δουλεύει σε μια μέτρια δουλεία γραφείου, ζει σε ένα φτωχικό σπίτι και έχει αδιάφορες σχέσεις με γυναίκες που δεν αγαπάει. Στο πρώτο κομμάτι του βιβλίου με τον τίτλο «Φυσικός θάνατος» ο συγγραφέας μας εξηγεί τι είναι αυτό που οδήγησε τον ήρωα μας στον φόνο και μας ξεδιπλώνει τις «φυσικές» σχέσεις του με τον κόσμο γύρω του. Ο Μερσώ γίνεται φίλος με έναν πλούσιο άντρα που όμως είναι παράλυτος και αδυνατεί να αποδεχτεί τούτη του την κατάσταση και μέσα από τις συζητήσεις του ανακαλύπτει έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί να βρει αυτό που πραγματικά ποθεί: την ευτυχία. Μα Στην προσπάθεια του να γίνει ευτυχισμένος αναγκάζεται να προβεί σε φόνο και από εκεί να αρχίσει το ταξίδι του προς την απόκτηση της ευτυχίας.

Το δεύτερο κομμάτι του βιβλίου με τίτλο « Συνειδητός Θάνατος» ο Μερσώ έχει πέσει θύμα του πυρετού της αναζήτησης της ευτυχίας η οποία δεν έρχεται όσο εύκολα θα ήθελε. Γυρνάει από την μια χώρα στην άλλη δοκιμάζοντας κάθε τι που θα μπορούσε να του προκαλέσει μια στάλα ευτυχίας, αποκαμωμένος γυρνάει πίσω στο Αλγέρι οπού εντέλει γεύεται την γλύκα της.

Αυτό το βιβλίο θεωρείται ο πρόλογος του «Ξένου» ή μάλλον η πρώτη προσπάθεια του συγγραφέα να το γράψει και είναι προφανές. Ο ήρωας έχει το ίδιο όνομα και την ίδια προσωπική ιστορία αν και σε αυτή την ιστορία ο φόνος έχει κάποιο σκοπό, ο ήρωας έχει να κερδίσει κάτι από αυτό. Σαν ένα άκρως φιλοσοφικό μυθιστόρημα ο Καμύ θίγει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: φέρνουν τα λεφτά την ευτυχία; Ο Ζαγραίος θεωρεί ότι η ευτυχία θέλει χρόνο και για να έχεις χρόνο χρειάζεται λεφτά.

Η περιγραφικότητα του Καμύ ξεπερνάει κάθε προηγούμενο αλλά νομίζω πως ο συγγραφέας ήθελε μας βυθίσει μέσα στην απόγνωση του Μερσώ κάνοντας μας να βιώσουμε και εμείς αυτά που ένιωθε και εκείνος μέσα από τις λεπτομερέστατες περιγραφές.

Για να τελειώσω, ήταν ένα ωραίο φιλοσοφικό μυθιστόρημα που θα το πρότεινα σε όσους αρέσουν αυτού του είδους τα αναγνώσματα.

[Paria · Rating 3 out of 5]

جذاب ترین قسمت اثار کامو واسه ی من شروع کتاباشه. این کتاب هم مثل بیگانه ابتدای جذابی داشت ولی متاسفانه تا انتها نتونست همون جذابیتو واسم داشته باشه..

[Aynaz · Rating 4 out of 5]

«باورم کن. چیزهایی مثل رنج بزرگ، اندوه بزرگ، خاطره‌ی بزرگ معنا نداره… همه چیز فراموش میشه، حتی عشق بزرگ. اون‌چه درباره‌ی زندگی، غم‌انگیز و حیرت‌آوره، همینه. فقط یه راه برای دیدن چیزها وجود داره، راهی که هرازگاهی به سراغت می‌آد. برای همین، گذشته از هرچیز باید عشقی در دل و هوسی ناخوشایند داشته باشی، شاید این برای ناامیدی‌های مبهمی که از اون رنج می‌بریم، دستاویزی باشه.»

[Sara.S · Rating 4 out of 5]

این اتفاق که بعد از مرگ نویسندگان بزرگ، آثار منتشرنشده‌شان یافت شود و به دست خوانندگان برسد، از یک‌سو هیجان‌انگیز است و از‌ سوی دیگر، تلخ و غمگین. چرا که نویسنده بعد از مرگ دیگر کنترلی روی چاپ آثارش ندارد و شاید خواسته‌ی قلبی‌اش، منتشر نشدن آن اثر باشد. 
در مورد این کتاب حس من چنین است.گفته می‌شود این رمان، یک‌جور چرک‌نویس و ایده‌پردازی اولیه برای کتاب «بیگانه» بوده است و به همین دلیل کامو هیچوقت این یادگار ۲۵ سالگی‌اش را منتشر نکرده. اما مرگ خوش به‌تنهایی و بدون مقایسه با بیگانه، می‌تواند گلیم خودش را از آب بیرون بکشد و یک رمان مستقل باشد.

از نظر پردازش مطالب و اندیشه‌های کامو، بهترین توصیف برای مرگ خوش شاید همان کلمه‌ ی چرک‌نویس باشد. کاموی مرگ خوش، همان ایده‌های مشهور درباره‌ی پوچی و نیست‌انگاری و مردود شمردن ارزش‌ها و مرگ‌اندیشی را دارد، اما به شکلی خام‌ تر و ابتدایی، آن‌ها را در دل داستان مورسو، جای می‌دهد:

«دنیا همیشه چیزی یکنواخت را حکایت می‌کند، و آن حقیقت که ستاره به ستاره پیش می‌رود، حقیقتی را شکل می‌دهد که ما را از خود و دیگران جدا می‌کند، همان‌طور که در شکل دیگر حقیقت که مرگ به مرگ پیش می‌رود، چنین است.»

درست مانند عقل مورسو که با صفت سردرگم از آن یاد می‌شود، رمان هم تاحدی دچار سردرگمی است. این سردرگمی نه به شکلی آزاردهنده، اما به هرحال در کتاب مشهود است؛ به این شکل که میزان قصه، توصیفات و درون‌ مایه‌ ی فلسفی اثر، توزیع نامتناسبی در سراسر متن دارند.
ترجمه احسان لامع بسیار زیبا و به اندازه است، اما من فکر می‌کنم می‌شد با وسواس و سختگیری بیشتر، برخی جمله‌ بندی‌ها را تمیز تر از آب درآورد یا ایرادات کوچکی در تعدادی از گفتگوها را از بین برد.

[Ammara Abid · Rating 3 out of 5]

"Nothing is more uglier or more degrading than sickness".

I have mixed feelings regarding this book. I like it but didn't adored it, something is missing. Few pages left me in ambiguity and there's a lot of repetition about his women talk & life. Though an interesting read, not brilliant like his other works but still a decent book.
(I know the reason after reading the articles about it)

Camus didn't publish it in his life, his widow do that, after 10 years of his death, there must be some reason behind not publishing it, only he & THE Creator of all of us knows that. In some articles it's said that basically this book is a draft of The stranger. Few took it as a predecessor of 'The stranger'. God knows what's the truth.

[Mohammed Ali · Rating 2 out of 5]

سأحاول إعادة قراءة هذه الرواية بلغتها الأصلية .. لأن الترجمة على ما اعتقد لم تكن جيدة .

[foteini_dl · Rating 2 out of 5]

[2.5*]

Εκείνο που έχει σημασία για μένα είναι κάποια ποιότητα ευτυχίας.Δεν μπορώ να γευτώ την ευτυχία παρά μόνο μέσα στην επιμονή και βίαιη σύγκριση με το αντίθετό της.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη με τίτλο "Ο φυσικός θάνατος" και "Ο συνειδητός θάνατος" και το θέμα που απασχολεί τον συγγραφέα είναι,όπως φαίνεται και απ' τον τίτλο,η ευτυχία.Εδώ βλέπουμε-όχι έντονα-και κάτι άλλο που τον απασχολεί και θα τον οδηγήσει ν' αναπτύξει τις σκέψεις του σε βιβλίο δεκαπέντε χρόνια μετά:ο επαναστατημένος άνθρωπος.Άλλωστε,για τον Καμί η ευτυχία (οι στιγμές ευτυχίας,έστω) και η επανάσταση φαίνεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.

Εδώ δεν βλέπουμε τις αρετές που χαρακτηρίζουν το έργο του Καμί που θα ακολουθήσει.Τα δύο μέρη δεν είναι ισορροπημένα.Το πρώτο είναι πιο ενδιαφέρον και πιο ολοκληρωμένο,ενώ στο δεύτερο φαίνεται να υπάρχει ένα χάσμα με το πρώτο και είναι πιο αδιάφορο.Ο ρυθμός είναι αρκετά αργός και δε φαίνεται να υπάρχει ένταση στη γραφή.

Σίγουρα,όχι απ' τα καλύτερα βιβλία του Καμί και καλύτερα είναι να διαβαστούν αλλά δικά του πρώτα,όπως "Ο ξένος" ή "Η πανούκλα".Όμως,έχει το ενδιαφέρον του,ειδικά για όσους θέλουν να βλέπουν την εξέλιξη ενός συγγραφέα και ίσως να είναι καλό να διαβαστεί πριν τον "Επαναστατημένο άνθρωπο".

[Spasa Vidljinović]

Pomalo atipičan roman Kamija, najviše zbog bujnosti opisa predela kroz koje protagonista putuje, prolazi i živi. Erupcija čulnih predstava obasipa skoro svaku stranicu. Atmosferičnost alžirskog Sredozemlja, prelivanje različitih boja i mirisa, hedonistički momenti, erotske igrice, sve dobija neku nijansu šarenila, uz putovanja po evropskim gradovima.

Traženo ubijanje invalida uz novčanu naknadu od ubijenog, priči ne donosi neki krimi zaplet, već samo poteru za srećom, neuhvatljivim fenomenom, svrsi postojanja. Patris Merso, želi lagodnost, prolazak kroz život, kao dečji provod kroz luna park, a i takvu smrt, bez kajanja i ružnih uspomena.

Lakoća s kojom ubija Zagreja je ista ona kojom ubija Arapina u Strancu, s tim da je ovde glavni lik mnogo življi i prilagođeniji društvu. Patris Merso je prigrlio punoću života, iako provejava nihilistički dašak kroz njegova razmišljanja. On se prepušta hedonističkom življenju, a na kraju i smrti, srećnoj smrti.

[Jon Nakapalau · Rating 5 out of 5]

Camus takes us through the maze of self discovery...showing us that what we seek and what we find are often two very different outcomes. Read this before you read The Stranger...it will help 'flesh out' the book for you. I thin it will help you understand The Stranger better; a work that I think deserves a much wider readership.

[Stefania · Rating 4 out of 5]

Ακόμη και αυτός ο λίγο άγουρος Καμύ σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία του σε χτυπάει (προσωπικά εμένα) στο κέντρο, σε αγγίζει στο μεδούλι σου, όπως λίγοι, μετρημένοι συγγραφείς μπορούν να το κάνουν!

[Tahani · Rating 4 out of 5]

؛
؛
يُولد الإنسان مزوّدًا بالعتاد الذي يعينه على بلوغ ما يسميه "السعادة". ما هي السعادة؟ وما الذي يجعله سعيدًا؟ وكيف السبيل إليها؟، كل تلك التساؤلات تظل لصيقة به، يكررها مرارًا، ويُعيد صياغتها في كل مرة رغبة منه في أن تتفق مع ما قد يلمسه من سرورٍ وراحة يشعر بها ليطلق على ذلك كله "سعادة".

من ظنّ أن السعادة هي في امتلاك ثروة، نكص على عقبيه ما إن فقد الصحة والقوة. فقدان ذلك سيجعل حياته تمضي دون فائدة مرجوّة. ها هو الآن ينظر عبر النافذة إلى الحياة الراكضة بعيدًا، مخلّفة كتلة العجز المُقعدة وراءها تترقّب هبوط الموت كل لحظة.

وعلى الجانب الآخر من آثر عدم المكوث في بقعة واحدة، راح يطرق أبواب المُدن، يقفز من حافلة إلى قارب. ومن طائرة إلى قطار في محاولة مستميتة للقبض على الحياة. يهرب من ذاته للّحاق بها، الحياة التي سيجد في صدرها السعادة المنشودة. أو هكذا يظن.

يشرّع النوافذ، يشرب الضوء بعينيه ويصيد بِشباك قلبه العصافير والأزهار والنساء الجميلات، وكؤوس الشراب، والشواطئ. ويمضي وهو ممتلئ بوهم السعادة. ويربّت على كتف الحزن الماثل في صدره قائلًا: لا بأس، فأنا سعيد.

تغيب الشمس، يخفت الفرح وتنتشر في الظلام رائحة الوحدة التي تبعث الدموع من مرقدها. وينبت في صدره إيمانًا بأن الوحدة هي الأصل، وكل رفقة يحظى بها على قارعة النهار ليست سوى شيء طارئ.

"الموت السعيد" عنوان هذه الرواية الشيّقة التي تحمل الكثير من روح كامو، الصراع النفسي ومجابهة الفقر والمرض والحب والموت، والرغبة المجنونة في الحصول على السعادة، حتى وإن كان ثمن ذلك ارتكاب جريمة.
عملٌ أدبي آخر من أعمال كامو التي حصدت إعجابي، رائعة بحق وأنصح بقراءتها.

[Farzaneh · Rating 1 out of 5]

من هرچی بیشتر از کامو میخونم بیشتر به این نتیجه میرسم که فقط بیگانه رو خوب نوشته بود . این کتاب یه جورایی کپی ضعیفی از جنایت و مکافات داستایفسکی بود با این تفاوت که قهرمان اینجا که پسری فقیرر بود پول رو مسبب خوشبختی میدونست و بهمین دلیل با اجازه خود شخص سوم پولدار ، آدم کشته بود . بسیار سردرگم و گیج بود این شخصیت و داستان ، شخصیت پردازی بسیار ضعیفی داشت ب حالتی که نقش هیچکس درش مشخص نبود .

[Nahed.E · Rating 3 out of 5]

لم يكونوا قط عاشوا بما فيه الكفاية، لكونهم لم يعيشوا قط
!

[Chris_P · Rating 5 out of 5]

"Όπως πρέπει να ξέρεις να σταματάς στην τέχνη, όπως έρχεται πάντα μια στιγμή που δεν πρέπει πλέον να αγγίξεις ένα γλυπτό, και όπως απ'αυτή την άποψη μια επιβολή έλλειψης νοημοσύνης βοηθάει πάντα τον καλλιτέχνη πολύ περισσότερο από τα πιο περίτεχνα αποθέματα οξυδέρκειας, έτσι χρειάζεται και μια μικρή έλλειψη νοημοσύνης για να δημιουργήσεις μια ευτυχισμένη ζωή. Όσοι δεν τη διαθέτουν, ας μεριμνήσουν να την αποκτήσουν."

Ευφυέστατα ενδοσκοπικός και απαραίτητα νωχελικός στο μεγαλύτερο μέρος του, "Ο ευτυχισμένος θάνατος" απεικονίζει την εξέγερση που πραγματοποιείται στην ψυχή του Πατρίς Μερσώ, ενός ανθρώπου της ρουτίνας. Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ο Καμύ μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες και συναισθήματα ανάλογα με την κατάσταση του ήρωα.

Το πρώτο μέρος σκοτεινό, απεικονίζει άψογα το τέλμα στο οποίο έχει βρεθεί ο πρωταγωνιστής. Παγιδευμένος σε μια ρουτίνα, φοβούμενος οτιδήποτε προσπερνά την επιφάνεια, ζει τη ζωή του σε άγνοια της πραγματικής ευτυχίας. Μέχρι που εξεγείρεται μέσω μιας πράξης που αποτελεί κομβικό σημείο.

Το δεύτερο μέρος αποτελείται από την μεταβατική φάση που περνάει ο Μερσώ, μέχρι την ανακάλυψη τελικά του νοήματος της ευτυχίας, χωρίς ωστόσο να λείπει μέχρι και την τελευταία στιγμή η εσωτερική πάλη ανάμεσα στην ανάγκη για μοναξιά και σε αυτήν για συντροφικότητα. Μαγευτικός ο τρόπος με τον οποίο ζωγραφίζει ο Καμύ την αλλαγή στον εσωτερικό κόσμο του Μερσώ. Από τη ρουτίνα της πρότερης ζωής του με τις επιφανειακές σχέσεις και τα βρόμικα δωμάτια, μας μεταφέρει σε τρένα, σοκάκια διαφόρων πόλεων της Ευρώπης για να φτάσει τελικά στα μαγευτικά τοπία του Αλγερίου. Η μυρωδιά της θάλασσας, η γαλήνη ενός δειλινού, η αίσθηση μιας βόλτας ένα καλοκαιρινό βράδυ και οι μυρωδιές από τα ανθισμένα δέντρα, είναι μερικά από τα δυνατά στοιχεία στα οποία υποβάλλει ο Καμύ τις αισθήσεις του αναγνώστη.

Νοσταλγία και αίσθηση μιας πληρότητας η οποία ωστόσο φέρνει μελαγχολία ήταν αυτό που ένιωθα στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. Ενα βιβλίο που σου δίνει τόσο δυνατά συναισθήματα αξίζει σίγουρα πέντε αστέρια.

"Πώς να στο πω μικρή μου; Αν είμαι ευτυχισμένος, το οφείλω στην ένοχη συνείδησή μου. Είχα ανάγκη να φύγω και να κερδίσω τούτη την μοναξιά όπου μπόρεσα να αντιμετωπίσω μέσα μου ό,τι έπρεπε να αντιμετωπίσω, ό,τι ήταν ήλιος και ό,τι ήταν δάκρυα... Ναι, είμαι ευτυχισμένος στα ανθρώπινα μέτρα."

[Sahar Khoshghadam · Rating 5 out of 5]

کامو مرگ خوش رو قبل از بیگانه نوشته و اگر بیگانه رو قبل از این کتاب خونده باشی پیشرفت نویسنده در نوشتار و شخصیت پردازی و حتی کمی تغییر دید در زندگی کاملا مشهوده.مرگ خوش اون شوریدگی و عصیان و برآشفتگی بیگانه رو نداره وشخصیت اصلی بیشتر حس استیصال رو القا می کنه.البته دلیلی نداره این دو کتاب رو با هم مقایسه کرد اما از اونجایی که قالب بندی و شخصیت انتخاب شده و ترس هاو دلهره های نقش اصلی هر دو کتاب شبیه همه ناخودآگاه چنین مقایسه ای در ذهن خواننده شکل می گیره.با همه ی این حرفها ولی مرگ خوش کتاب خوبی بود و مثل تمام کارهای کامو میشه حتی ماجرای کتاب رو فراموش کرد و از تک تک توصیفات و جملاتی که گاهی حتی بیان نمیشه و فقط در ذهن و فکر شخصیت ها شکل میگیره لذت برد. مثل جمله ی همه ی زیبایی ها بر چهره ی دنیا پخش بودند)
.درست در لحظاتی که مرگ به مورسو نزدیک میشه(

[Rêbwar · Rating 4 out of 5]

مرگ همیشه در گوشم نجوا می‌کند. نه به‌عنوان هیولایی ترسناک که از پشت پرده‌ها به ناگهان بیرون بجهد، بلکه به‌سان حضوری همیشگی، چونان سایه‌ای که در روشن‌ترین روزها نیز رهایم نمی‌کند. می‌دانم روزی فراخواهد رسید و نام مرا هم بر زبان خواهد آورد. گاه فکر می‌کنم اگر قرار است همه‌ی این بازی بی‌پایان زندگی به مرگ ختم شود، پس چرا باید برای خوشبختی تلاش کنم؟ و گاه برعکس، در ذهنم می‌چرخد که شاید همین آگاهی به پایان، همین یقین به فنا، همان چیزی است که می‌تواند به زندگی‌ام معنا ببخشد. در دل این کشاکش، رمانی چون مرگ خوش آلبر کامو همچون آینه‌ای می‌ایستد و مرا با این پرسش رو‌به‌رو می‌کند: آیا خوشبختی بدون صلح با مرگ امکان‌پذیر است؟

آلبر کامو، در بیست‌وپنج سالگی، زمانی که هنوز نامی شناخته‌شده نبود و در آغاز راه نویسندگی قدم برمی‌داشت، مرگ خوش را نوشت. این رمان نه‌تنها به‌عنوان اثری مستقل بلکه به‌عنوان پیش‌زمینه‌ای برای شاهکار بعدی‌اش، بیگانه، اهمیت دارد. اگرچه بسیاری آن را اثری خام‌تر نسبت به نوشته‌های پخته‌ی بعدی او می‌دانند، اما درخشش اندیشه‌ی کامو، کشمکش‌اش با مرگ و خوشبختی، و تلاش‌اش برای آشتی دادن این دو مفهوم متضاد، در سرتاسر کتاب موج می‌زند.

داستان مرگ خوش پیرامون شخصیتی به نام مورسو می‌گردد. او با مردی ثروتمند و معلول به نام زارا آشنا می‌شود؛ انسانی که در عین ناتوانی جسمی، نگاهی فلسفی به زندگی دارد و نوعی آرامش درونی را به نمایش می‌گذارد. اما زارا در عین حال اسیر بدن فلج و زندگی محصور در خانه است. مورسو او را می‌کشد و ثروتش را به‌دست می‌آورد. این قتل، نقطه‌ی عزیمت اوست برای جستجوی خوشبختی. از دید مورسو، خوشبختی چیزی نیست که در قید و بند قوانین اخلاقی و ارزش‌های اجتماعی یافت شود؛ او می‌خواهد آزادانه زندگی کند، سفر کند، آفتاب را لمس کند و به لحظه‌ها عمق ببخشد. قتل برای او نه صرفاً جنایتی فردی، که شکستن سدّی است در برابر آنچه اسارت نام می‌دهد.

اما خوشبختی برای مورسو مفهومی سهل و ممتنع است. او در سفرهایش به اروپای مرکزی، در ارتباط با زنان، در مواجهه با طبیعت، و در تنهایی خود، پیوسته با این پرسش درگیر است که آیا خوشبختی چیزی بیرونی است یا درونی؟ آیا خوشبختی در لذت جسمانی و آزادی بیرونی است، یا در سکوت ذهن و آشتی با سرنوشت؟ این کشمکش، شالوده‌ی رمان را می‌سازد و روح آن را زنده نگه می‌دارد.

کامو در مرگ خوش بیش از هرچیز در پی آن است که مفهوم مرگ را نه پایان خوشبختی، که شرط آن معرفی کند. او نشان می‌دهد که آگاهی از مرگ، یعنی دانستن اینکه فرصت ما محدود است، به زندگی شدتی تازه می‌بخشد. لحظه‌ها در برابر مرگ ارزشمندتر می‌شوند، عشق و لذت عمیق‌تر می‌گردند و حتی رنج، معنای دیگری می‌یابد. این همان چیزی است که بعدها در فلسفه‌ی پوچی (ابزورد) او نیز به‌وضوح دیده می‌شود؛ جایی که انسان در جهانی بی‌معنا تنها یک راه دارد: ساختن معنا از دل بی‌معنایی.

اما آنچه مرگ خوش را از دیگر آثار کامو متمایز می‌کند، تلاش او برای یافتن راهی مثبت‌تر به سوی رهایی است. اگر بیگانه با بی‌اعتنایی مرسو به قواعد جهان و پذیرش پوچی به پایان می‌رسد، مرگ خوش نشان می‌دهد که شاید در دل همین پوچی، امکان نوعی سعادت وجود دارد. مورسو با پولی که به‌دست آورده، خانه‌ای در حومه می‌خرد و در کنار سه زن زندگی می‌کند؛ رابطه‌هایی که شاید برای ناظری بیرونی غیراخلاقی یا سرد به‌نظر برسند، اما برای مورسو فرصتی هستند برای تجربه‌ی زندگی بی‌قید. او سرانجام به آگاهی‌ای می‌رسد که در آن خوشبختی نه در مالکیت و نه در لذت صرف، بلکه در همزیستی آرام با زمان و پذیرش مرگ نهفته است.

سبک نگارش کامو در این رمان، آمیزه‌ای است از توصیف‌های شاعرانه، اندیشه‌های فلسفی و روایت‌های روایی. توصیف‌های او از مناظر طبیعی ـ آفتاب، دریا، کوه‌ها ـ حامل همان شور زیستی است که بعدها در آثارش بارها بازمی‌گردد. آفتاب در این رمان تنها یک عنصر طبیعی نیست، بلکه نمادی است از زندگی، روشنایی و گرمایی که به هستی معنا می‌دهد. حضور دائمی خورشید در نوشته‌های کامو، چه در مرگ خوش و چه در بیگانه، بازتاب کودکی او در الجزایر و زیستن زیر آفتاب مدیترانه‌ای است؛ جایی که روشنایی و گرما به‌طور همزمان زندگی‌بخش و خفه‌کننده‌اند.

اگرچه رمان گاه در روایت پراکنده و خام به‌نظر می‌رسد، اما همین خامی به آن صداقتی خاص می‌دهد. گویی با نویسنده‌ای جوان روبه‌رو هستیم که در حال آزمودن زبان، فرم و اندیشه است. او در تلاش است که پرسش‌های بزرگ فلسفی را با تجربه‌ی زیسته‌ی خودش بیامیزد. همین ویژگی باعث می‌شود مرگ خوش نه‌تنها برای علاقه‌مندان به کامو، بلکه برای هرکس که دغدغه‌ی رابطه‌ی میان مرگ و خوشبختی را دارد، اثری خواندنی باشد.

در پسِ روایت، می‌توان ردپای تأملات اگزیستانسیالیستی را نیز یافت. گرچه کامو بعدها بارها کوشید خود را از برچسب اگزیستانسیالیسم جدا کند و بیشتر بر مفهوم پوچی تأکید ورزد، اما شباهت‌هایی میان اندیشه‌های او و فیلسوفانی چون سارتر و هایدگر وجود دارد. این پرسش که چگونه باید زیست وقتی مرگ حتمی است، یکی از مشترک‌ترین مضامین فلسفه‌ی قرن بیستم است. مرگ خوش در همین چارچوب قابل‌خواندن است: تلاشی ادبی برای یافتن پاسخی به پرسش هستی‌شناسانه‌ی «چگونه می‌توان خوشبخت زیست، در جهانی که پایان آن مرگ است؟»

پایان رمان، به‌رغم تلخی و زوال جسمانی مورسو، واجد نوعی آرامش است. او می‌پذیرد که خوشبختی نه در فرار از مرگ، بلکه در پذیرش آن و زیستن با تمام نیرو تا لحظه‌ی آخر نهفته است. مرگ او «خوش» است، نه از آن جهت که عاری از رنج است، بلکه به این دلیل که در صلح با خودش و با هستی به پایان می‌رسد.

خواندن مرگ خوش تجربه‌ای است که ذهن را با تضادی بنیادین روبه‌رو می‌کند: آیا می‌توان در جهانی که فناپذیری شرط اصلی آن است، به سعادت رسید؟ کامو پاسخ می‌دهد: آری، اگر بیاموزیم که به زندگی همچون فرصتی کوتاه، پرشور و بی‌تکرار نگاه کنیم. شاید خوشبختی چیزی جز همین لحظه‌های زیسته، همین آگاهی از مرگ و همین شهامت برای دوست داشتن جهان نباشد.