What do you think?
Rate this book
Back to Delphi
Linos has been granted a five-day furlough from prison where he is serving a life sentence for murder. His mother has decided to take him to Delphi. A few days spent in that magical place, she thinks, might distract him from his awful fate. She also hopes that this brief time together might be a chance for them to repair what has become a damaged relationship. To that end, she has a difficult revelation to share with her son: ten years earlier, it was she who led the police to him; she is responsible for his arrest and imprisonment.
Over the course of five days, as mother and son wander the magnificent ruins of Delphi, matters concerning Linos's childhood that have been buried for decades resurface. This is a return to the origins of Greek tragedy, a story about guilt and innocence, about the monsters that lurk even in everyday life, and about the complex and fascinating relationship between mothers and their sons.
Over the course of five days, as mother and son wander the magnificent ruins of Delphi, matters concerning Linos's childhood that have been buried for decades resurface. This is a return to the origins of Greek tragedy, a story about guilt and innocence, about the monsters that lurk even in everyday life, and about the complex and fascinating relationship between mothers and their sons.
320 pages, Paperback
First published November 8, 2010
15 people are currently reading
504 people want to read
About the author
Ioanna Karystiani
12 books125 followersIoanna Karystiani (Greek: Ιωάννα Καρυστιάνη) is a Greek screenwriter and winner of the Greek National Book Award.
After studying Law, she initially made a name for herself as a cartoonist and screenplay writer. It was not until the 90s that she decided to publish prose. She has also worked as a scriptwriter and made a name for herself among the Greek film industry.
She lives in Athens and in the Greek island of Andros and is married to the Greek film director Pantelis Voulgaris. They have two children. They have worked together in films such as Nyfes and Psyhi Vathia.
Ioanna Karystiani has had success with her short stories book "I kyria Kataki" (Mrs Kataki) and her novel "Mikra Anglia" (Little England, published in English as "The Jasmine Island") in which she describes the romances, lives and work of a family in the sailor community of the island of Andros in the first half of the twentieth century. The novel achieved the Greek National Award for Literature.
After studying Law, she initially made a name for herself as a cartoonist and screenplay writer. It was not until the 90s that she decided to publish prose. She has also worked as a scriptwriter and made a name for herself among the Greek film industry.
She lives in Athens and in the Greek island of Andros and is married to the Greek film director Pantelis Voulgaris. They have two children. They have worked together in films such as Nyfes and Psyhi Vathia.
Ioanna Karystiani has had success with her short stories book "I kyria Kataki" (Mrs Kataki) and her novel "Mikra Anglia" (Little England, published in English as "The Jasmine Island") in which she describes the romances, lives and work of a family in the sailor community of the island of Andros in the first half of the twentieth century. The novel achieved the Greek National Award for Literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 53 reviews
June 7, 2015
Εξαιρετικό μυθιστόρημα. Άψογος χειρισμός της γλώσσας, το ένα μάτι να κοιτα ειρωνικά την ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα, το αλλο ανατριχιαστικά στο βάθος του ανθρώπινου ψυχισμού.
August 8, 2020
"στο διαολο ολοι εκτος απ' τους απελπισμενους"
Mε δυσκολευει ιδιαιτέρως το να βαθμολογήσω αυτό το βιβλίο. Δεν νομιζω καν να μου άρεσε.
Η αδιαμφισβήτητη ωστόσο μαεστρία στη γλώσσα της Καρυστιάνη δε με αφηνει να βαλω πιο κάτω απο τη βαση - μονο και μονο για τη μουσικοτητα τη λυρικοτητα την τεχνη σε ολα αυτα τα φοβερά τ απαισια τα τρισκατάρατα που γραφει μεσα - δε λεω, για το φοβο των σποιλερ.
Τα σακιά ειναι τα βαρη που κουβαλάμε ολοι. Τα βασανα οι ταλαπωριες οι φοβοι οι πανικοι μας, ολη μας η μοιρα, το πεπρωμενο που έλαχε στον καθενα, σ αλλους ενα τοσο δα μικρο μεταξενιο σακουλάκι, σ αλλους μια ολακερη πτωματοθήκη.
"Ο κοσμος ειναι ενα κομβοι με χιλιαδες καμιονια φορτωμενα σακιά, οι ανθρωποι πεθαινουν και τα βαρια σακια σχεδον αθικτα περιμενουν στους ωμους ενος δυστυχου απογόνου"
Περιγραφει εξαιρετικα το βυθισμα στην παρανοια, η τρελλα η απογνωση ειναι αριστοτεχνικα απεικονισμενες με φοβερο βαθος, ωστοσο δεν καταλαβα γιατι να καταπιαστει με αυτο το θεμα. Το ολο disturbing του βιβλιου εμοιαζε να μην εχει σκοπο, μαυριλα για τη μαυριλα, χωρις να σου λεει κατι ή να σε βοηθαει η στη ζωη σου ή να πεις οτι κάπου βγαζει και οτι διαβασα ενα σημαντικο βιβλιο με σκοπό που, μ εκανε να καταλαβω πραγματα για το συγκεκριμενο topic. Αντιθετα μου εμοιαζε επιτηδες να βγαζει ολο της το αχτι να μας μαυρισει τα παντα μας η συγγραφεας, να δει ποσο χαμηλα μπορει να φτασει και να μας φτασει κι εμας. Στις τελευταιες 50 σελ που λες δε παει αλλο πιο κατω, καταπιανεται με τους γερους και το θανατο, κι ενω εχεις ηδη περασει απαισια και λες αμαν - εγω ευχομουν απλα να τελειωσει, δεν υπηρχε λογος για ολο αυτο.
Καπως μου φερε στο μυαλο τις ταινιες του Ιναρίτου (21 γραμμαρια, biutiful κ.α.) που ξεκιναει απο χαμηλα με μιζερια και δυστυχια και στη διαρκεια της ταινιας σε παει πιο κατω πιο κατω και μεχρι να τελειωσει σ εχει φτασει στα Ταρταρα και νιωθεις ενα ρακος ενα κουρελι. Η διαφορα ειναι οτι η ταινιες διαρκουν μιαμιση δυο ωρες.
Γενικα δεν εχω προβλημα με τις απαισιοδοξες κ δυστυχισμενες πλοκες, δεν με πτοεί αυτο συνηθως τετοια
διαβαζω - αλλα πρεπει αυτες να σε φερνουν σ ενα δημιουργικο αποτελεσμα, να υπηρχε καποιος λογος.
Εδω ειναι βια για τη βια, δυστυχια χωρις λογο. Και θεωρω οτι δεν δικαιολογησε επαρκως τον λογο της παρανοιας, ηταν ελλιπες και λιγο ψευτικο σε καποια σημεια κατα τη γνωμη μου.
Ισως και απλα να ειχα αλλες προσδοκιες απ την Καρυστιάνη.
Mε δυσκολευει ιδιαιτέρως το να βαθμολογήσω αυτό το βιβλίο. Δεν νομιζω καν να μου άρεσε.
Η αδιαμφισβήτητη ωστόσο μαεστρία στη γλώσσα της Καρυστιάνη δε με αφηνει να βαλω πιο κάτω απο τη βαση - μονο και μονο για τη μουσικοτητα τη λυρικοτητα την τεχνη σε ολα αυτα τα φοβερά τ απαισια τα τρισκατάρατα που γραφει μεσα - δε λεω, για το φοβο των σποιλερ.
Τα σακιά ειναι τα βαρη που κουβαλάμε ολοι. Τα βασανα οι ταλαπωριες οι φοβοι οι πανικοι μας, ολη μας η μοιρα, το πεπρωμενο που έλαχε στον καθενα, σ αλλους ενα τοσο δα μικρο μεταξενιο σακουλάκι, σ αλλους μια ολακερη πτωματοθήκη.
"Ο κοσμος ειναι ενα κομβοι με χιλιαδες καμιονια φορτωμενα σακιά, οι ανθρωποι πεθαινουν και τα βαρια σακια σχεδον αθικτα περιμενουν στους ωμους ενος δυστυχου απογόνου"
Περιγραφει εξαιρετικα το βυθισμα στην παρανοια, η τρελλα η απογνωση ειναι αριστοτεχνικα απεικονισμενες με φοβερο βαθος, ωστοσο δεν καταλαβα γιατι να καταπιαστει με αυτο το θεμα. Το ολο disturbing του βιβλιου εμοιαζε να μην εχει σκοπο, μαυριλα για τη μαυριλα, χωρις να σου λεει κατι ή να σε βοηθαει η στη ζωη σου ή να πεις οτι κάπου βγαζει και οτι διαβασα ενα σημαντικο βιβλιο με σκοπό που, μ εκανε να καταλαβω πραγματα για το συγκεκριμενο topic. Αντιθετα μου εμοιαζε επιτηδες να βγαζει ολο της το αχτι να μας μαυρισει τα παντα μας η συγγραφεας, να δει ποσο χαμηλα μπορει να φτασει και να μας φτασει κι εμας. Στις τελευταιες 50 σελ που λες δε παει αλλο πιο κατω, καταπιανεται με τους γερους και το θανατο, κι ενω εχεις ηδη περασει απαισια και λες αμαν - εγω ευχομουν απλα να τελειωσει, δεν υπηρχε λογος για ολο αυτο.
Καπως μου φερε στο μυαλο τις ταινιες του Ιναρίτου (21 γραμμαρια, biutiful κ.α.) που ξεκιναει απο χαμηλα με μιζερια και δυστυχια και στη διαρκεια της ταινιας σε παει πιο κατω πιο κατω και μεχρι να τελειωσει σ εχει φτασει στα Ταρταρα και νιωθεις ενα ρακος ενα κουρελι. Η διαφορα ειναι οτι η ταινιες διαρκουν μιαμιση δυο ωρες.
Γενικα δεν εχω προβλημα με τις απαισιοδοξες κ δυστυχισμενες πλοκες, δεν με πτοεί αυτο συνηθως τετοια
διαβαζω - αλλα πρεπει αυτες να σε φερνουν σ ενα δημιουργικο αποτελεσμα, να υπηρχε καποιος λογος.
Εδω ειναι βια για τη βια, δυστυχια χωρις λογο. Και θεωρω οτι δεν δικαιολογησε επαρκως τον λογο της παρανοιας, ηταν ελλιπες και λιγο ψευτικο σε καποια σημεια κατα τη γνωμη μου.
Ισως και απλα να ειχα αλλες προσδοκιες απ την Καρυστιάνη.
June 8, 2015
Συγκλονιστικό βιβλίο. Σκοτεινό , βαρύ, καταθλιπτικό ; Σιγουρα! Αλλα παρ´ολα αυτά ευκολοδιαβαστο . Δεν τελειώνει στην τελευταία σελίδα. Δεν τελειώνει αν δεν βουτήξει η ψυχή σου στην άβυσσο του "αν ήμουν..."
April 28, 2020
https://www.vintagestories.gr/ta-saki...
Τα σακιά (εκδόσεις Καστανιώτη, 2010) ήταν ένα από τα πιο δυνατά ελληνικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τελευταία και σίγουρα ένα από τα πιο καλογραμμένα της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Ο κόσμος είναι ένα κομβόι με χιλιάδες καμιόνια φορτωμένα σακιά, οι άνθρωποι πεθαίνουν και τα βαριά σακιά άθικτα περιμένουν τους ώμους ενός δύστυχου απόγονου.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Βιβή, η μητέρα του Λίνου, ενός εικοσάχρονου που έχει καταδικαστεί με ισόβια κάθειρξη για βιασμούς γυναικών και έναν φόνο. Αυτή η δύσκολη σχέση μάνας-γιου είναι βασισμένη στην ενοχή, και αυτό βαραίνει και τους δύο. Η Βιβή αισθάνεται ότι αυτό που ο γιος της έγινε, το γαλούχησε κατά κάποιον τρόπο η ίδια, και ο Λίνος γιατί όντως αυτά που έγιναν τα διέπραξε.
Το ταξίδι τους στους Δελφούς θα είναι μια ωραία ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Η Ιωάννα Καρυστιάνη χρησιμοποιώντας πολλά flashbacks μας βοηθά να ανατρέξουμε στην παιδική ζωή της Βιβής, τις δυσκολίες και τα «σακιά» που σήκωσε και συνέχισε να σηκώνει μέχρι σήμερα. Όπου «σακιά» οι οικογενειακές δυσκολίες που δεν μπορούν να αλλάξουν, μας έχουν κάνει κατά κάποιο τρόπο πιο δυνατούς, ωστόσο μέχρι να το ξεπεράσουμε μας έχει δοθεί ήδη το επόμενο σακί, και έτσι κάθε μας βήμα από εδώ και στο εξής είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Η Βιβή, θα ανατρέξει στο παρελθόν της για να καταλάβει πόσο μερίδιο ευθύνης της αναλογεί, περισσότερο όμως θέλει να έρθει σε επαφή με τον Λίνο, κάτι που φαίνεται ότι δεν το είχε κάνει ποτέ πραγματικά.
Τα σακιά, έχουν μια πολύ έντονη φεμινιστική προσέγγιση. Η Βιβή αναλύει τα λάθη της που τα περισσότερα από αυτά πηγάζουν από την πατριαρχική κοινωνία και τον τρόπο που είχε επιβληθεί σε αυτή. Κι ενώ παίζει μεταξύ κυνηγού και κυνηγημένου, παίρνει πρωτοβουλίες που δύσκολα θα έπαιρνε άλλη γυναίκα στην εποχή της. Ίσως να έχει να κάνει και ότι ο άνδρας της ήταν ένα απίστευτα άβουλο πλάσμα που τον «έβαλε στο βρακί» της, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η συγγραφέας. Και αυτό ήταν ένα σακί που δεν βάραινε την ίδια αλλά αυτόν, ο οποίος καταλήγει να βρει διέξοδο στο ποτό, από το οποίο και κατέληξε.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/ta-saki...
Τα σακιά (εκδόσεις Καστανιώτη, 2010) ήταν ένα από τα πιο δυνατά ελληνικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τελευταία και σίγουρα ένα από τα πιο καλογραμμένα της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Ο κόσμος είναι ένα κομβόι με χιλιάδες καμιόνια φορτωμένα σακιά, οι άνθρωποι πεθαίνουν και τα βαριά σακιά άθικτα περιμένουν τους ώμους ενός δύστυχου απόγονου.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Βιβή, η μητέρα του Λίνου, ενός εικοσάχρονου που έχει καταδικαστεί με ισόβια κάθειρξη για βιασμούς γυναικών και έναν φόνο. Αυτή η δύσκολη σχέση μάνας-γιου είναι βασισμένη στην ενοχή, και αυτό βαραίνει και τους δύο. Η Βιβή αισθάνεται ότι αυτό που ο γιος της έγινε, το γαλούχησε κατά κάποιον τρόπο η ίδια, και ο Λίνος γιατί όντως αυτά που έγιναν τα διέπραξε.
Το ταξίδι τους στους Δελφούς θα είναι μια ωραία ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Η Ιωάννα Καρυστιάνη χρησιμοποιώντας πολλά flashbacks μας βοηθά να ανατρέξουμε στην παιδική ζωή της Βιβής, τις δυσκολίες και τα «σακιά» που σήκωσε και συνέχισε να σηκώνει μέχρι σήμερα. Όπου «σακιά» οι οικογενειακές δυσκολίες που δεν μπορούν να αλλάξουν, μας έχουν κάνει κατά κάποιο τρόπο πιο δυνατούς, ωστόσο μέχρι να το ξεπεράσουμε μας έχει δοθεί ήδη το επόμενο σακί, και έτσι κάθε μας βήμα από εδώ και στο εξής είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Η Βιβή, θα ανατρέξει στο παρελθόν της για να καταλάβει πόσο μερίδιο ευθύνης της αναλογεί, περισσότερο όμως θέλει να έρθει σε επαφή με τον Λίνο, κάτι που φαίνεται ότι δεν το είχε κάνει ποτέ πραγματικά.
Τα σακιά, έχουν μια πολύ έντονη φεμινιστική προσέγγιση. Η Βιβή αναλύει τα λάθη της που τα περισσότερα από αυτά πηγάζουν από την πατριαρχική κοινωνία και τον τρόπο που είχε επιβληθεί σε αυτή. Κι ενώ παίζει μεταξύ κυνηγού και κυνηγημένου, παίρνει πρωτοβουλίες που δύσκολα θα έπαιρνε άλλη γυναίκα στην εποχή της. Ίσως να έχει να κάνει και ότι ο άνδρας της ήταν ένα απίστευτα άβουλο πλάσμα που τον «έβαλε στο βρακί» της, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η συγγραφέας. Και αυτό ήταν ένα σακί που δεν βάραινε την ίδια αλλά αυτόν, ο οποίος καταλήγει να βρει διέξοδο στο ποτό, από το οποίο και κατέληξε.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/ta-saki...
December 27, 2022
Μια θλιβερή υπεροχότητα, μια περίεργη ωδή στη μητρική αγάπη. Εξαιρετικό.
5⭐
5⭐
March 18, 2020
Μαύρα, κατάμαυρα Σακιά, αλλά με μια εκπληκτική γλώσσα που σπάει κόκαλα. Η Καρυστιανη δίνει ενα μεγάλο ρεσιτάλ για το τι σημαίνει οικογένεια, τι σημαίνει να εισαι μανα, που πηγαίνεις όταν χανεσαι και δεν θες να ξαναγυρίσεις, ολα αυτα, μαζί με μια ανακαταδιανομη για την αγάπη και τα αιτούμενα τής , σε ενα σκηνικό που όσο και αν δεν θες να το παραδεχτείς, θυμίζει το δικό σου σπίτι. Σπουδαία.
March 20, 2021
Απόλυτα σκοτεινό και καθόλου ευκολόπεπτο, μα ταυτόχρονα με εκπληκτική χρήση της γλώσσας αποτελεί ένα ολοφάνερα συγκλονιστικό βιβλίο. Θεωρώ ότι δεν είναι εύκολο να πει κανείς πως του αρέσει ως ανάγνωσμα, καθώς όλα τα φρικτά που περιγράφει δεν είναι δυνατό να αρέσουν σε κανένα άνθρωπο.
Η ψυχική δύναμη μιας μάνας αλλά και η αδυναμία να μεταδώσει στο παιδί της τα αληθινά της συναισθήματα, η γροθιά στην οποία μαζεύεται μια οικογένεια όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, τι πραγματικά χρειάζεται για να προστατεύσεις ή να βοηθήσεις όσους αγαπάς, περιγράφονται εδώ με τόση απλότητα που οι λέξεις αποκτούν άλλη βαρύτητα. Εξ ου και τις νιώθεις κάπως σαν αγκάθι.
Στενόχωρο και συγχρόνως εξαιρετικό.
Η ψυχική δύναμη μιας μάνας αλλά και η αδυναμία να μεταδώσει στο παιδί της τα αληθινά της συναισθήματα, η γροθιά στην οποία μαζεύεται μια οικογένεια όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, τι πραγματικά χρειάζεται για να προστατεύσεις ή να βοηθήσεις όσους αγαπάς, περιγράφονται εδώ με τόση απλότητα που οι λέξεις αποκτούν άλλη βαρύτητα. Εξ ου και τις νιώθεις κάπως σαν αγκάθι.
Στενόχωρο και συγχρόνως εξαιρετικό.
November 3, 2023
Καταπληκτική η γραφή της Καρυστιάνη, αλλά το βιβλίο βαρύ και ασήκωτο σα τα σακιά της κυρίας Βιβής.
December 13, 2016
Εξαιρετικό μυθιστόρημα, σε σημαδεύει... "Ο καθένας κουβαλάει το σακί του κι όσο ζει σακιάζει και θα σακιάζει μούντζες και πίκρες."
December 12, 2022
Για μένα, το καλύτερο βιβλίο της Καρυστιάνη.
January 27, 2020
Συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Ψυχογράφημα χαρακτήρων α��υσσαλέου βάθους, ακροβατική χρήση της γλώσσας, αποκαθήλωση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας καθώς και σφοδρό ράπισμα στα ανερυθρίαστα μούτρα της Αγίας μικρο/μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας.
May 4, 2014
συγκλονιστικό βιβλίο!!!
February 12, 2011
Η Καρυστιάνη συνηθίζει να δείχνει στον αναγνώστη τη μαύρη πλευρά στα ανθρώπινα αλλά θα τολμούσα χαριτολογώντας να πω ότι στα "Σακιά" το παράκανε. Οι ήρωες της φτιαγμένοι από χώμα και νερό, δηλαδή με τα πόδια βαθιά ριζωμένα στη γη -ώρες και φορές και κάτω απ' τη γη- παλεύουν για μια ακόμα μέρα έστω κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει εντελώς μάταιο δεδομένων των συνθηκών. Ο μύθος είναι πλεγμένος σφιχτά, τα πρώτα μέρη διαβάζονται απνευστί από απλή και μόνο περιέργεια για την αποκάλυψη του άχθους που βαραίνει τους πρωταγωνιστές, στα επόμενα οι σελίδες γυρνάνε βαριά όσο και τα σακιά που κουβαλάνε μάνα και γιος. Η Καρυστιάνη με παρρησία μιλάει για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης και της αντιπαροχής, τη μεσοαστική ελληνική οικογένεια η οποία "αποκατεστημένη οικονομικώς" βαδίζει ολοταχώς προς την καταστροφή της.
February 27, 2011
Αξιόλογη γραφή, κλασσική πια της συγκεκριμένης συγγραφέως. Όμως... Πολύ μαύρο και καταθλιπτικό. Επιπλέον το πρώτο μισό του βιβλίου κυλάει μάλλον αργά, η κατάσταση βελτιώνεται στο τελευταίο μισό. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε... Ίσως και να φταίει η γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι ακόμα περισσότερη μαυρίλα, απαισιοδοξία, ματαιότητα, απογοήτευση σε ένα μυθιστόρημα που διαβάζεις στον ελεύθερο χρόνο σου.
July 10, 2012
Θέε μου, τι κατάθλιψη κ μιζέρια ήταν αυτή?
Αναγνωρίζω ότι η Ι. Καρυστιάνη περιγράφει την ψυχολογία των ηρώων της σαν να γνωρίζει από μέσα τα πράγματα, με μεγάλη μαεστρία αλλά δεν αντέχω τόση κατάθλιψη κ μαυρίλα. Πολλές σελίδες χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα οι ήρωες κ τα λάθη να επαναλαμβάνονται - μόνο στο τέλος επιτέλους επικοινωνούν. Η σκηνή στην θάλασσα υπέροχη.
Αναγνωρίζω ότι η Ι. Καρυστιάνη περιγράφει την ψυχολογία των ηρώων της σαν να γνωρίζει από μέσα τα πράγματα, με μεγάλη μαεστρία αλλά δεν αντέχω τόση κατάθλιψη κ μαυρίλα. Πολλές σελίδες χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα οι ήρωες κ τα λάθη να επαναλαμβάνονται - μόνο στο τέλος επιτέλους επικοινωνούν. Η σκηνή στην θάλασσα υπέροχη.
January 27, 2020
Βαρύ, σκοτεινό, καταθλιπτικό, ψυχοπλακωτικό. Τι να πει κανείς για αυτό το συγκλονιστικό μυθιστόρημα;; Η γραφή της Καρυστιάνη απίστευτη για μια ακόμη φορά, καθώς διεισδύει στον ψυχικό κόσμο της Βιβή Χολέβα που η ζωή της της έπαιξε πολύ άσχημα παιχνίδια. Σε κάνει να σκέφτεσαι από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου τι θα γινόταν αν ήμουν εγώ... Εκπληκτικό βιβλίο, δίνει μαθήματα ζωής.
April 10, 2019
Ιδιαίτερος ο τρόπος γραφής της Καρυστιάνη,ειδικά στην αρχή,τον λατρεύω όμως!Βουτάει το μυαλό στην ψυχή και το βάζει να σκεφτεί:άραγε αν ήμουν στη θέση της ηρωίδας,τι θα έκανα?Πόσο φταίει μια μητέρα για το σακί που κουβαλάει το παιδί, που αυτή η ίδια μεγάλωσε,και τόσα άλλα!
Άψογα τα ελληνικά της,άριστη η χρήση της γλώσσας,πλούσιο λεξιλόγιο,δοσμένα πάντα μ αυτό το κάτι που την χαρακτηρίζει!Η ιστορία της ανθρώπινη,ίσως και όχι σπάνια:μητέρα του θύτη,μητέρα εκείνου που κανένας δεν συντρέχει αλλά μόνη ζεί το δικό της δράμα, μόνη θα κάνει την διεισδυτική ανασκόπηση της,μόνη τραβά το Γολγοθά της!Μια απ τις σημαντικότερες σελίδες,ο μονόλογος του γιού με την εικόνα της Παναγίας,μία απ τις ωραιότερες προτάσεις,Τα δέντρα κρίνονται απ τους καρπούς τους!
Είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα,από μια συγγραφέα που πραγματικά αξίζει τους πολυπληθείς αναγνώστες της!
Άψογα τα ελληνικά της,άριστη η χρήση της γλώσσας,πλούσιο λεξιλόγιο,δοσμένα πάντα μ αυτό το κάτι που την χαρακτηρίζει!Η ιστορία της ανθρώπινη,ίσως και όχι σπάνια:μητέρα του θύτη,μητέρα εκείνου που κανένας δεν συντρέχει αλλά μόνη ζεί το δικό της δράμα, μόνη θα κάνει την διεισδυτική ανασκόπηση της,μόνη τραβά το Γολγοθά της!Μια απ τις σημαντικότερες σελίδες,ο μονόλογος του γιού με την εικόνα της Παναγίας,μία απ τις ωραιότερες προτάσεις,Τα δέντρα κρίνονται απ τους καρπούς τους!
Είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα,από μια συγγραφέα που πραγματικά αξίζει τους πολυπληθείς αναγνώστες της!
August 19, 2025
Πολύ δεξιοτεχνικά η γραφή αυτή με έκανε να πέσω στην παγίδα να συμπαθήσω τόσο ψεγαδιασμενους χαρακτήρες, να τους δικαιολογήσω, να τους συμπονέσω.
January 6, 2022
Καταπληκτικό, είχε πάρα πολύ καιρό να με συγκινήσει παράγραφο παράγραφο ένας τρόπος γραφής. Μαεστρία.
July 2, 2013
Βρίσκω ότι σχέδον κάθε κριτική βιβλίου που θέλω να κάνω δεν είναι αμόλυντη από όλες τις επιρροές/σκέψεις/εντυπώσεις από άλλα βιβλία του συγγραφέα, το αμέσως πριν που διάβασα, το τι έπαιζε στη ζωή μου την εποχή που το διάβαζα, αν το διάβασα με άγχος για να προλάβω να το επιστρέψω στη βιβλιοθήκη, αν το χωρούσα μισή ώρα το βράδυ σε καιρό πίεσης, αν το ρούφηξα μεμιάς ένα χαλαρό ατέλειωτο καλοκαιρινό μεσημέρι. Για μένα αυτό το βιβλίο διαβάστηκε έχοντας στο νου δύο άλλα βιβλία της συγγραφέως.
Πριν λίγους μήνες, λοιπόν, διάβασα για πρώτη φορά Καρυστιάνη, το Μικρά Αγγλία και καπάκι το Σουέλ. Δύο βιβλία γραμμένα με δεκαετία διαφορά και για μένα η πρώτη σκέψη όταν έπιασα το δεύτερο ήταν "Ωχ πάλι για ναυτικούς είναι;" Οπότε στα Σακιά χάρηκα λιγάκι που δεν έχει ναυτικούς.
Εν προκειμένω:
Το θέμα δύσκολο και καταθλιπτικό μεν, αλλά εμένα αυτά μου αρέσουν οπότε μπαίνει στα συν.
Η γραφή της Καρυστιάνη που με δυσκόλεψε κάπως στα πρώτα βιβλία (σκάλωνα πάνω στις μεγάλες προτάσεις, τις ξαναδιάβαζα, προσπαθούσα να βάλω σε σειρά τα πολλά κόμματα) εδώ μου φάνηκε πιο βατή, πιο εύκολη. Πάντως αυτή η 'προφορικότητα' του λόγου της,όπως έχει αποκαλεστεί, (στο συγκεκριμένο βιβλίο εγώ θα το έλεγα κ φλυαρία) κάνει το βιβλίο 50% πιο μεγάλο από ότι χρειαζόταν. Υπάρχουν πολλές σκέψεις των χαρακτήρων, πολλές αναμνήσεις, αυτή η πληθώρα δε θεωρώ ότι εξυπηρετεί ιδιαίτερα την ιστορία για να είναι δικαιολογήσιμη.
Το πρώτο μισό του βιβλίου αργό και κάπως αδιάφορο, υπάρχει μεν η δημιουργία μυστηρίου (πού πάει η πρωταγωνίστρια με τα μαχαίρια; τι έκανε ο γιος; γιατί φοβούνται μη τους αναγνωρίσουν;), η οποία όμως τραβιέται εις μάκρος. Μακράν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι το μεσαίο: και η προϊστορία της ηρωίδος και, για μένα κορυφαίο, το κομμάτι γραμμένο από την οπτική γωνία του γιου. Η σκηνή της θάλασσας όμορφη, καθαρτική και θα μπορούσε να τέλειωνε εκεί το βιβλίο.
Εν κατακλείδι λοιπόν θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο θα μπορούσε να είναι 100 σελίδες μικρότερο, με δύσκολο θέμα, με απόγνωση, δυστυχία και τραγωδία στις σελίδες του, καλά διαμορφωμένους ήρωες και τη χαρακτηριστική γραφή της κα.Καρυστιάνη. Οι κάποιοι αργοί ρυθμοί στην αρχή και οι περιττές λεπτομέρειες επιβαρύνουν τη ροή της ιστορίας.
Πριν λίγους μήνες, λοιπόν, διάβασα για πρώτη φορά Καρυστιάνη, το Μικρά Αγγλία και καπάκι το Σουέλ. Δύο βιβλία γραμμένα με δεκαετία διαφορά και για μένα η πρώτη σκέψη όταν έπιασα το δεύτερο ήταν "Ωχ πάλι για ναυτικούς είναι;" Οπότε στα Σακιά χάρηκα λιγάκι που δεν έχει ναυτικούς.
Εν προκειμένω:
Το θέμα δύσκολο και καταθλιπτικό μεν, αλλά εμένα αυτά μου αρέσουν οπότε μπαίνει στα συν.
Η γραφή της Καρυστιάνη που με δυσκόλεψε κάπως στα πρώτα βιβλία (σκάλωνα πάνω στις μεγάλες προτάσεις, τις ξαναδιάβαζα, προσπαθούσα να βάλω σε σειρά τα πολλά κόμματα) εδώ μου φάνηκε πιο βατή, πιο εύκολη. Πάντως αυτή η 'προφορικότητα' του λόγου της,όπως έχει αποκαλεστεί, (στο συγκεκριμένο βιβλίο εγώ θα το έλεγα κ φλυαρία) κάνει το βιβλίο 50% πιο μεγάλο από ότι χρειαζόταν. Υπάρχουν πολλές σκέψεις των χαρακτήρων, πολλές αναμνήσεις, αυτή η πληθώρα δε θεωρώ ότι εξυπηρετεί ιδιαίτερα την ιστορία για να είναι δικαιολογήσιμη.
Το πρώτο μισό του βιβλίου αργό και κάπως αδιάφορο, υπάρχει μεν η δημιουργία μυστηρίου (πού πάει η πρωταγωνίστρια με τα μαχαίρια; τι έκανε ο γιος; γιατί φοβούνται μη τους αναγνωρίσουν;), η οποία όμως τραβιέται εις μάκρος. Μακράν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι το μεσαίο: και η προϊστορία της ηρωίδος και, για μένα κορυφαίο, το κομμάτι γραμμένο από την οπτική γωνία του γιου. Η σκηνή της θάλασσας όμορφη, καθαρτική και θα μπορούσε να τέλειωνε εκεί το βιβλίο.
Εν κατακλείδι λοιπόν θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο θα μπορούσε να είναι 100 σελίδες μικρότερο, με δύσκολο θέμα, με απόγνωση, δυστυχία και τραγωδία στις σελίδες του, καλά διαμορφωμένους ήρωες και τη χαρακτηριστική γραφή της κα.Καρυστιάνη. Οι κάποιοι αργοί ρυθμοί στην αρχή και οι περιττές λεπτομέρειες επιβαρύνουν τη ροή της ιστορίας.
May 31, 2021
A mediocre sort of We Need to Talk about Kevin. In general, stream-of-consciousness irritates me. Can’t help feeling it’s a cop-out for a lazy author who doesn’t have to worry about sentence structure, making sense or cohesiveness. Anything can be piled up in between two full stops. In fairness to IK, hers was a relatively tame one, was far from being incomprehensible, plus it became less pronounced in the second half of the book. But with or without this stream-of-stuff, I didn’t think IK’s prose was particularly engrossing or rich. Her exploration of the making and psyche of a serial rapist-murderer lacked convincing power or depth. The mythological layer, the aspect of the novel I was most excited about, was reduced to a couple of lifeless lists of names and dry references as characters wander through the Delphi ruins. This isn’t great storytelling. I expected more.
The translation also failed to elevate this in any way, with some odd choices of wording (“the hanging wasn’t eventuating”, “[he] saw to reason to dwaddle paying attention” - what on earth is that?!). Eventually, took to skimming as it wasn’t worth spending too much time on this.
The translation also failed to elevate this in any way, with some odd choices of wording (“the hanging wasn’t eventuating”, “[he] saw to reason to dwaddle paying attention” - what on earth is that?!). Eventually, took to skimming as it wasn’t worth spending too much time on this.
September 20, 2012
γκριζο σαν την Αθήνα.Σου βγάζει την ψυχή λιγο λίγο,ενιοτε σε τρομάζει.Η Καρυστιάνη δεν διαλέγει τον εύκολο δρόμο,δεν μασάει τα λόγια της,σοκάρει με ειλικρίνεια και περιγράφει υπέροχα λεπτομέρειες,γεγονότα,καταστάσεις,μέρη,ανθρώπους,αδυναμίες και ήττες.
Δεν είναι ένα βιβλίο για ψυχαγωγία.Σε κάνει να το σκέφτεσαι για μέρες αφού το έχεις διαβάσει.Σχεδόν ακούς τον τριγμό των δοντιών.Δεν είναι για όλους,αλλά αξίζει τον κόπο.
Δεν είναι ένα βιβλίο για ψυχαγωγία.Σε κάνει να το σκέφτεσαι για μέρες αφού το έχεις διαβάσει.Σχεδόν ακούς τον τριγμό των δοντιών.Δεν είναι για όλους,αλλά αξίζει τον κόπο.
July 20, 2018
Και μου ειχε πει το Αναστασάκι, μην το διαβάσεις καλοκαίρι. Δεν την άκουσα.
#readathon18 [16/26 and 8/14 female writers] ~ [ένα βιβλίο που δανειστήκατε]
#readathon18 [16/26 and 8/14 female writers] ~ [ένα βιβλίο που δανειστήκατε]
July 6, 2020
Silence was the largest thing he could imagine, wide as the Sahara, tall as Mt. Everest, deep as the Atlantic.
March 30, 2021
OMG, what a challenging book to read for a mother of boys! Amazingly well-observed. Longer review to follow.
February 18, 2021
Ένα πολύ δυνατό ψυχογράφημα δύο ανθρώπων που η ζωή χωρίς κανένα
έλεος, τους φόρτωσε με σακιά βαριά και ασήκωτα... Μια ιστορία πικρή, καταθλιπτική αλλά απόλυτα συγκλονιστική.
Η γραφή της Ιωάννας Καρυστιάνη, απλά καθηλωτική!
έλεος, τους φόρτωσε με σακιά βαριά και ασήκωτα... Μια ιστορία πικρή, καταθλιπτική αλλά απόλυτα συγκλονιστική.
Η γραφή της Ιωάννας Καρυστιάνη, απλά καθηλωτική!
June 15, 2017
Η ανέλιξη της ιστορίας έχει στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Κάτι σκοτεινό συμβαίνει. Το βιβλίο έχει δύσκολο θέμα, αλλά διαβάζεται εύκολα.
Περισσότερα εδώ:http://anagnoseisvivlion.wordpress.co...
Περισσότερα εδώ:http://anagnoseisvivlion.wordpress.co...
September 10, 2016
She is a great author.
A book about the difficult relationship between mother and son.
A son with bipolar disease and much more psychological problems.
It's a difficult book, very "painful" but also great.
A book about the difficult relationship between mother and son.
A son with bipolar disease and much more psychological problems.
It's a difficult book, very "painful" but also great.
Displaying 1 - 30 of 53 reviews