What do you think?
Rate this book
Practicalities
"It's the women who upset the applecart. Between themselves they talk only about the practicalities of life", declares Duras in this collection of her transcribed conversations with friend Jerome Beaujour. Some of her free-ranging meditations are short and deceptively simple, while many are autobiographical and reveal her most intimate thoughts about motherhood, her struggle with alcohol, her love for a younger man, and more.
143 pages, Paperback
First published January 1, 1987
78 people are currently reading
3576 people want to read
About the author
Marguerite Duras
397 books3,195 followersMarguerite Germaine Marie Donnadieu , known as Marguerite Duras, was a French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker. Her script for the film Hiroshima mon amour (1959) earned her a nomination for Best Original Screenplay at the Academy Awards.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 153 reviews
May 10, 2025
What I love above all is her modesty. She touches me when she talks about serious things without ever taking pleasure. Her megalomania makes me smile when she talks about herself in the third person. What makes me sad is that writing, inseparable from being "Marguerite Duras," inseparable from alcohol, and inseparable from home, was as much what helped her to live as what drowned her. As a surface of contact with others, it is just as much a prison. I wish and hope to be wrong, but I am writing more about what drove her.
Read
January 23, 2025Este livro não tem princípio nem fim, não tem meio. Se não há livro sem razão de ser, isto não é um livro. Não é um diário, não pertence ao jornalismo, não depende do movimento quotidiano. Digamos que é um livro de leitura.
É com este prólogo que Marguerite Duras dá início a “Vida Material”, mais de 50 textos ditos a Jêrome Beaujour, especialista no cinema da autora, em que se espraia pelos mais diversos temas, muitas vezes sobre o que a vida tem mais de concreto, como a organização da casa, do seu recheio…
Deitei fora coisas, e arrependi-me. Arrependemo-nos sempre de deitar fora em determinados momentos da vida. Mas se não deitarmos fora, se não nos separarmos, podemos passar a vida a arrumar, a arquivar a vida. Muitas vezes as mulheres guardam as facturas da electricidade e do gás, durante 20 anos, sem nenhuma razão a não ser a de arquivar o tempo, arquivar os méritos e o tempo delas, de que não fica nada.
…a roupa…
Tenho um uniforme faz agora 15 anos, é o uniforme M.D., esse uniforme que deu, parece, um look Duras, retomado por um costureiro o ano passado: o casaco de malha preto, uma saia direita, o pulôver de gola alta e as botas de cano curto no Inverno.
...incluindo até uma lista dos 25 bens que não podiam faltar na sua casa de campo, onde passava dias e dias a escrever, sozinha, com a sua perdição.
Vivi anos sozinha com álcool, o verão inteiro em Neauphle. (..) O álcool faz ressoar a solidão e acaba por fazer com que se prefira a solidão a tudo. Viver com o álcool é viver com a morte ao alcance da mão.
Como tal, também se debruça com uma sinceridade assombrosa sobre a parte física do seu ser, nomeadamente o alcoolismo, as curas de desintoxicação e as recaídas…
Durante os últimos meses [1982], ao acordar, eu já não bebia café, era directamente uísque e vinho. Muitas vezes, depois do vinho, vomitava – o vómito pituitário da manhã dos alcoólicos – vomitava o vinho que acabava de beber e recomeçava imediatamente a beber mais.
…e a parte espiritual.
Foi em Janeiro de 1980. Eu tinha 70 anos.(…)Foi quando voltei [do hospital] que escrevi uma carta a Yann, esse homem que eu não conhecia, por causa das cartas que ele me escrevia.(…)Disse-lhe que aparecesse. Abandonou o emprego, deixou a casa dele. Ficou. Faz seis anos agora.
Esta é obra é praticamente um guia para muita da ficção de Duras, lançando algumas luzes sobre livros mais crípticos como “India Song”, “Lol V. Stein”, “A Doença da Morte”, “O Homem Atlântico” ou apontando o que têm de mais verídico livros de pendor autobiográfico como “O Amante”, “Uma Barragem Contra o Pacífico” e “A Dor”.
Os meus livros são difíceis, é isso que querem saber? Sim, são difíceis. E fáceis. “O Amante”, é muito difícil. “A Doença da Morte” é difícil, muito difícil. “O Homem Atlântico” é muito difícil, mas é de tal forma belo que não é difícil. Mesmo que não se perceba. De resto, não se pode perceber esses livros. Não é esse o termo. Trata-se de uma relação privada, entre o livro e o leitor.
Nela, Duras também expressa a sua opinião sobre a mulher dos anos 80, no seu papel de dona de casa, amante, mãe e escritora.
Penso, fundamentalmente, que a situação da mulher, digo isto de passagem, não mudou. A mulher encarrega-se de tudo em casa mesmo que a ajudem, e mesmo que seja muito mais informada, muito mais inteligente, muito mais audaciosa do que era antes. (..) Mesmo que tenha escrito muito mais, a mulher em relação ao homem não mudou. A sua aspiração essencial ainda é manter a família, tratar dela. (…) Mas o homem terá mudado? Praticamente, não. Talvez grite menos. Também se cala mais, agora.
Querer ler tudo dos meus autores preferidos é uma ambição hercúlea, sobretudo porque essa lista de favoritos não pára de aumentar, mas em relação a Marguerite Duras, ainda não desisti do meu propósito. Este é imprescindível para os fãs ou os curiosos.
Um dia se viver até ser muito velha deixo de escrever. Com certeza que isso me há-de parecer irreal, impraticável, absurdo.
É com este prólogo que Marguerite Duras dá início a “Vida Material”, mais de 50 textos ditos a Jêrome Beaujour, especialista no cinema da autora, em que se espraia pelos mais diversos temas, muitas vezes sobre o que a vida tem mais de concreto, como a organização da casa, do seu recheio…
Deitei fora coisas, e arrependi-me. Arrependemo-nos sempre de deitar fora em determinados momentos da vida. Mas se não deitarmos fora, se não nos separarmos, podemos passar a vida a arrumar, a arquivar a vida. Muitas vezes as mulheres guardam as facturas da electricidade e do gás, durante 20 anos, sem nenhuma razão a não ser a de arquivar o tempo, arquivar os méritos e o tempo delas, de que não fica nada.
…a roupa…
Tenho um uniforme faz agora 15 anos, é o uniforme M.D., esse uniforme que deu, parece, um look Duras, retomado por um costureiro o ano passado: o casaco de malha preto, uma saia direita, o pulôver de gola alta e as botas de cano curto no Inverno.
...incluindo até uma lista dos 25 bens que não podiam faltar na sua casa de campo, onde passava dias e dias a escrever, sozinha, com a sua perdição.
Vivi anos sozinha com álcool, o verão inteiro em Neauphle. (..) O álcool faz ressoar a solidão e acaba por fazer com que se prefira a solidão a tudo. Viver com o álcool é viver com a morte ao alcance da mão.
Como tal, também se debruça com uma sinceridade assombrosa sobre a parte física do seu ser, nomeadamente o alcoolismo, as curas de desintoxicação e as recaídas…
Durante os últimos meses [1982], ao acordar, eu já não bebia café, era directamente uísque e vinho. Muitas vezes, depois do vinho, vomitava – o vómito pituitário da manhã dos alcoólicos – vomitava o vinho que acabava de beber e recomeçava imediatamente a beber mais.
…e a parte espiritual.
Foi em Janeiro de 1980. Eu tinha 70 anos.(…)Foi quando voltei [do hospital] que escrevi uma carta a Yann, esse homem que eu não conhecia, por causa das cartas que ele me escrevia.(…)Disse-lhe que aparecesse. Abandonou o emprego, deixou a casa dele. Ficou. Faz seis anos agora.
Esta é obra é praticamente um guia para muita da ficção de Duras, lançando algumas luzes sobre livros mais crípticos como “India Song”, “Lol V. Stein”, “A Doença da Morte”, “O Homem Atlântico” ou apontando o que têm de mais verídico livros de pendor autobiográfico como “O Amante”, “Uma Barragem Contra o Pacífico” e “A Dor”.
Os meus livros são difíceis, é isso que querem saber? Sim, são difíceis. E fáceis. “O Amante”, é muito difícil. “A Doença da Morte” é difícil, muito difícil. “O Homem Atlântico” é muito difícil, mas é de tal forma belo que não é difícil. Mesmo que não se perceba. De resto, não se pode perceber esses livros. Não é esse o termo. Trata-se de uma relação privada, entre o livro e o leitor.
Nela, Duras também expressa a sua opinião sobre a mulher dos anos 80, no seu papel de dona de casa, amante, mãe e escritora.
Penso, fundamentalmente, que a situação da mulher, digo isto de passagem, não mudou. A mulher encarrega-se de tudo em casa mesmo que a ajudem, e mesmo que seja muito mais informada, muito mais inteligente, muito mais audaciosa do que era antes. (..) Mesmo que tenha escrito muito mais, a mulher em relação ao homem não mudou. A sua aspiração essencial ainda é manter a família, tratar dela. (…) Mas o homem terá mudado? Praticamente, não. Talvez grite menos. Também se cala mais, agora.
Querer ler tudo dos meus autores preferidos é uma ambição hercúlea, sobretudo porque essa lista de favoritos não pára de aumentar, mas em relação a Marguerite Duras, ainda não desisti do meu propósito. Este é imprescindível para os fãs ou os curiosos.
Um dia se viver até ser muito velha deixo de escrever. Com certeza que isso me há-de parecer irreal, impraticável, absurdo.
July 29, 2024
I reached that level of obsession with Duras that it was just completely necessary to me to hear what she had to say about herself and her process directly. And this odd little book of essentially oral essays provides exactly that. That they were generated spontaneously in conversation suggests that Duras' writing voice had become completely congruent with her own by this time -- to speak at all became literature, a series of epigrammatic assertions. As I'm sure any Duras reader can imagine, some of her views, particularly on love and relationships and the ties between men and women can be rather thorny, but she's always worth hearing out, always scathingly honest.
Acting doesn't bring anything to a text. On the contrary, it detracts from it -- lessens its immediacy and depth, weakens its muscles and dilutes its blood.
Living with alcohol is living with death close at hand. What stops you killing yourself when you're intoxicated out of your mind is the thought that once you're dead you won't be able to drink any more.
When you're writing, a kind of instinct comes into play. What you're going to write is already there in the darkness. It's as if writing were something outside you, in a tangle of tenses. Between writing and having written, having written and having to go on writing; between knowing and not knowing what it's all about; starting from complete meaning, being submerged by it, and ending up in meaninglessness. The image of a black block in the middle of the world isn't far out.
It's almost a question of muscles, of physical dexterity. You have to move faster than the non-writing part of you, which is always up there on the plane of thought, always threatening to fade out, to disappear into limbo as far as the future story is concerned; the part which will never descend to the level of writing, which refuses all drudgery.
Writing isn't just the telling of stories. It's the exact opposite. It's telling everything at once.
And some things remain unknown even to the author. In my case, some of the things Lol V. Stein does, some of the risks she takes... I can't translate it or convey its meaning because I'm completely with Lol V. Stein and she herself doesn't quite know what she's doing or why.
I've talked a lot about writing. But I don't know what it is.
Now that I know it I no longer have the word to say it. It's just there, and it can't be named anymore.
...wherever you think imagination is absent, that's where it's at its most powerful.
A writer who hasn't known women, who has never touched a women's body and perhaps never read any books or poems written by a women, and yet thinks he's been involved in literature, is mistaken.
The thing that's between us is fascination, and the fascination resides in our being alike. Whether you're a man or a women, the fascination resides in finding out that we're alike.
I believe that always, or almost always, in all childhoods and in all the lives that follow them, the mother represents madness.
When cities are bombed there are always ruins and corpses left. But you can drop an atomic bomb in the sea and ten minutes later it's back as it was before. You can't change the shape of water.
October 7, 2020
Чудесна жена. Хаотична, дълбока, уверена.
September 16, 2020
Абсолютна любов <3
November 1, 2020
Хареса ми много безкомпромисната смелост, с която Дюрас говори толкова открито и откровено за провалите в живота си. Възхитителна е!
August 17, 2022
خواندن هر متنی از او بیشتر شیفتهام میکند. در متنی از زانیار سلیمی خواندم: اگر کلمه بودم حق خلقتم را فقط و فقط به ناتالی ساروت میدادم. برایم انتخاب سختیست میان دوراس و ساروت. اما خیال میکنم اگر جمله بودم اگر کلمه بودم یا واقعیتر اگر ترکیب و کلمهای را میساختم او را تقدیم به دوراس میکردم و آرزویم میشد در متنی از او بخوانمش زیرا هیچ کلمهای در متن او هدررفته یا نابجا نیست. دوراس حتی در این کتابش که زندگی نامه و جستارهای کوتاه است زیبایی کلمه را یادآوری میکند. هر متنی از او بازخوانی اهمیت کلمه است. اهمیت خوانش. اهمیت روایت. اهمیت نویسنده بودن. کاش معشوقهام بود. کاش معشوقهای مانند او هنرمند بیابم
April 18, 2022
Не могу рећи да волим бућкуриш у храни, али ми у књижевности често зна пријати. Под пријатним бућкуришем подразумијевам преплитање различитих, углавном дискурзивних књижевних облика у којима је наглашен лирски тон (мемоари, дневници, цртице, есеји...). Фернандо Песоа је на овом пољу докторирао у Књизи неспокоја, чудесном и непревазиђеном егземплару таквог облика прозе.
Отприлике у том стилу написан је и Стварни живот. С тим да Дираc, за разлику од Песое, не прикрива свој идентитет, него баш напротив - у осмој деценији живота је одлучила да се оголи до голе коже. Па ће тако овдје проговорити о алкохолизму, првим сексуалним искуствима, о мајци, женама, о свом писању, јунацима својих књига, другим ауторима, али и свим оним ситним доживљајима којима је испуњен немиран умјетнички живот. Упркос томе што нисам осјетио оне ријетке и радосне тренутке препознавања или откривања себе у другом будући да ауторка и ја интимно и духовно немамо баш много додирних тачака, књига ме је на моменте успјела освојити oним квалитетом који је Урош дефинисао као "наративно произведени ефекат уверљивости". Руку на срце, треба рећи да овдје има и оних типично женски досадних момената који ваљда могу бити занимљиви само појединим женама. Kада је ријеч о фрагментима који су ми се допали истакао бих можда онај о алкохолу, у коме је изнесена једна велика истина о овом пороку: Алкохол замјењује чин уживања, али не заузима његово мјесто.
Ово свакако није крај дружења са Дираc. Сад идем у рикверц, па су Љубавник или Бол сљедећи на листи.
Отприлике у том стилу написан је и Стварни живот. С тим да Дираc, за разлику од Песое, не прикрива свој идентитет, него баш напротив - у осмој деценији живота је одлучила да се оголи до голе коже. Па ће тако овдје проговорити о алкохолизму, првим сексуалним искуствима, о мајци, женама, о свом писању, јунацима својих књига, другим ауторима, али и свим оним ситним доживљајима којима је испуњен немиран умјетнички живот. Упркос томе што нисам осјетио оне ријетке и радосне тренутке препознавања или откривања себе у другом будући да ауторка и ја интимно и духовно немамо баш много додирних тачака, књига ме је на моменте успјела освојити oним квалитетом који је Урош дефинисао као "наративно произведени ефекат уверљивости". Руку на срце, треба рећи да овдје има и оних типично женски досадних момената који ваљда могу бити занимљиви само појединим женама. Kада је ријеч о фрагментима који су ми се допали истакао бих можда онај о алкохолу, у коме је изнесена једна велика истина о овом пороку: Алкохол замјењује чин уживања, али не заузима његово мјесто.
Ово свакако није крај дружења са Дираc. Сад идем у рикверц, па су Љубавник или Бол сљедећи на листи.
September 22, 2016
کتاب را در یکی از بدترین روزهای زندگیام خریدم. زود رسیده بودم سر قراری که داشتم و مجبور شدم سری بزنم به نشر هنوز. این کتاب را برداشتم و برای اولین بار توی یک کتابفروشی نشستم و چندین صفحه خواندم. جذبم کرد. باقی کتاب را آرام آرام٬در وقتهای خالی روزهای کاری خواندم و پیش رفتم. چند صفحه در تاکسی. چند صفحه پشت در اتاق جلسه. چند صفحه روی تخت. چند صفحه در آرایشگاه. دوراس هم گمانم برای همینجور خواندن این کتاب را نوشته بود٬ نه به یک نوبه نشستن و خواندن
در مجموع حرف زیادی از این کتاب برایم درنیامد٬ مجموعا بخواهم بگویم معمولی بود. اما بعضی جستارها-داستانکها در چند خط حظی فراهم میکرد که نمیگذارد این کتاب را نادیده بگیرم. چندین جستار را دوست داشتم: مشتری آخر شب (که مثل یک فیلم بود برای من) ٬ الکل (میخکوبکننده)٬ وینهلونگ٬ مردها٬ کابورگ٬ عکسها٬ گنجه لباس
بزرگترین خاصیت کتابی مثل حیات مجسم این است که میل به نوشتن٬ نفس نوشتن٬ را دوباره در آدم زنده میکند. نوشتن از هرآنچه میگذرد٬ فارغ از اینکه به نظر دیگران مهم باشد یا نباشد. نوشتن٬ همین و تمام
در مجموع حرف زیادی از این کتاب برایم درنیامد٬ مجموعا بخواهم بگویم معمولی بود. اما بعضی جستارها-داستانکها در چند خط حظی فراهم میکرد که نمیگذارد این کتاب را نادیده بگیرم. چندین جستار را دوست داشتم: مشتری آخر شب (که مثل یک فیلم بود برای من) ٬ الکل (میخکوبکننده)٬ وینهلونگ٬ مردها٬ کابورگ٬ عکسها٬ گنجه لباس
بزرگترین خاصیت کتابی مثل حیات مجسم این است که میل به نوشتن٬ نفس نوشتن٬ را دوباره در آدم زنده میکند. نوشتن از هرآنچه میگذرد٬ فارغ از اینکه به نظر دیگران مهم باشد یا نباشد. نوشتن٬ همین و تمام
November 6, 2014
وقتی تمایلات زن به فلان مرد معطوف می شود ، بدون توجه به جایگاه اجتماعی مرد ، بدیهی است که دیگر محبوب زن به حساب می آید . دلبستگی فقط به یک فرد در کل عالم ، آن هم به طرزی مهارناپذیر ، چیزی است زن سرشت !
...
مهر بسیار باید ، خیلی ، تا بتوان مردها را دوست داشت . دوست داشتن مردها مهر بسیار می طلبد . بدون مهر نمی شود دوستشان داشت ، نمی شود حتی تحملشان کرد .
...
مهر بسیار باید ، خیلی ، تا بتوان مردها را دوست داشت . دوست داشتن مردها مهر بسیار می طلبد . بدون مهر نمی شود دوستشان داشت ، نمی شود حتی تحملشان کرد .
July 28, 2025
La verità viene raccontata attraverso schegge impazzite di lucidità, ma le loro traiettorie – apparentemente senza un senso, senza una strada vera da seguire o una direzione da prendere – sono, in realtà, sempre mediate, controllate dallo sguardo vigile di Duras, che si concede e – allo stesso tempo – si nasconde, quasi ad alimentare il suo stesso mistero.
Il racconto orale, un flusso continuo e ininterrotto di parole che si affastellano una sull’altra, una dentro l’altra fino a creare immagini vivide e dolorose, si tramuta in scrittura e la scrittura viene limata, riletta, pronunciata nuovamente nella mente, come se ora Duras parlasse solo a sé stessa, senza nessuno ad ascoltarla, a leggerla.
Dalle sue parole, è facile immaginare Marguerite Duras seduta a un tavolo, da qualche parte in una delle sue case (forse a Parigi, forse a Trouville, forse a Neauphle) o forse in un luogo senza tempo e senza spazio in cui si può solo esistere, solo parlare fino a dire tutto, tutto il possibile su sé stessi, sugli altri, sull’amore, sulla scrittura, sugli uomini, sulle case e sulle donne che le abitano. Parla a noi, al suo interlocutore, alla sua anima sofferente, ripercorre le sue crisi con una semplicità che ha qualcosa di inevitabile, come l’esistenza.
Continuiamo a parlare, a pensare, a scrivere, perché speriamo di poter riempire il vuoto, perché abbiamo paura del silenzio che si deposita sulle cose, sulla nostra stessa mente, che la intorpidisce e la rende pesante, stanca, incapace di lottare ancora, presa com’è da tutto quello che ci sembra impossibile raccontare. Le storie, i libri, e la vita vera si intrecciano, la finzione è solo l’altra faccia della verità, ci permette di credere che ci possa essere sempre un altro modo per ricordare, per tornare al passato.
Continua a leggere qui: https://parlaredilibri.wordpress.com/...
Il racconto orale, un flusso continuo e ininterrotto di parole che si affastellano una sull’altra, una dentro l’altra fino a creare immagini vivide e dolorose, si tramuta in scrittura e la scrittura viene limata, riletta, pronunciata nuovamente nella mente, come se ora Duras parlasse solo a sé stessa, senza nessuno ad ascoltarla, a leggerla.
Dalle sue parole, è facile immaginare Marguerite Duras seduta a un tavolo, da qualche parte in una delle sue case (forse a Parigi, forse a Trouville, forse a Neauphle) o forse in un luogo senza tempo e senza spazio in cui si può solo esistere, solo parlare fino a dire tutto, tutto il possibile su sé stessi, sugli altri, sull’amore, sulla scrittura, sugli uomini, sulle case e sulle donne che le abitano. Parla a noi, al suo interlocutore, alla sua anima sofferente, ripercorre le sue crisi con una semplicità che ha qualcosa di inevitabile, come l’esistenza.
Continuiamo a parlare, a pensare, a scrivere, perché speriamo di poter riempire il vuoto, perché abbiamo paura del silenzio che si deposita sulle cose, sulla nostra stessa mente, che la intorpidisce e la rende pesante, stanca, incapace di lottare ancora, presa com’è da tutto quello che ci sembra impossibile raccontare. Le storie, i libri, e la vita vera si intrecciano, la finzione è solo l’altra faccia della verità, ci permette di credere che ci possa essere sempre un altro modo per ricordare, per tornare al passato.
Continua a leggere qui: https://parlaredilibri.wordpress.com/...
July 1, 2025
Openhartige autobiografische bespiegelingen en essays, soms vrij schaamteloos, maar zo hebben we het graag. Vooral de stukjes over haar alcoholisme, het verschil en de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, haar huis en haar familie blijven bij. Wanneer het te hermetisch wordt, haak ik wel af.
"Maar waar kwam dat nieuwe, provisorische handschrift vandaan? [...] Het was het handschrift van een kind van vijf, schots en scheef, vlekkerig, het leek wel een misdadigershandschrift, waarom ook niet."
"Ze hadden me aan de pest herinnerd en ik heb ze gewassen voor het geval dat."
"Ik heb een panische angst voor parkeergarages."
"De achtste dag ben ik het café binnengelopen zoals iemand die naar het schavot gaat."
"Er zijn keukens waar je bang van wordt, wanhopig."
"Plaatsen om niet te schrijven heb ik net zo hard nodig als plaatsen om te schrijven."
"Maar waar kwam dat nieuwe, provisorische handschrift vandaan? [...] Het was het handschrift van een kind van vijf, schots en scheef, vlekkerig, het leek wel een misdadigershandschrift, waarom ook niet."
"Ze hadden me aan de pest herinnerd en ik heb ze gewassen voor het geval dat."
"Ik heb een panische angst voor parkeergarages."
"De achtste dag ben ik het café binnengelopen zoals iemand die naar het schavot gaat."
"Er zijn keukens waar je bang van wordt, wanhopig."
"Plaatsen om niet te schrijven heb ik net zo hard nodig als plaatsen om te schrijven."
January 20, 2019
Ovo mi je drugo čitanje Stvarnog života . Prvi put sam knjigu čitao leti, drugi put zimi. Opredeljujem se za zimu.
Žanrovski neodređeno. Diras kaže recimo čitanka. Čitanka kratkih tekstova, misli na određenu temu, koje je Diras sastavila pred kraj svog života. Svojevrsni misaoni presek životnog trenutka, ono što je mislila ponekad, izvesnih dana, o izvesnim stvarima. Nisu memoari jer je cilj izbeći po svaku cenu stamenu, totalitarnu konačnu misao o bilo čemu, pa i o svom životu. Izbegla je pošast (njen izraz).
Diras u predgovoru kaže da je oklevala da objavi knjigu. Niko joj ne veruje, jer niko nije toliko uživao u otkrivanju svoje intime od nje. Volela je da čitaocu bude neprijatno (knjiga je puna uznemirujućih stvari). Začarati i osvojiti čitaoca, za nju je pomalo i ubistvo onog koji je došao da joj sudi.
Ono što se zbiva svaki dan, - nije ono što se događa svaki dan. Dešavalo se da ono što se nije zbilo – bilo ono što je najznačajnije u jednom danu.
Kratke rečenice. Uglavnom jednostvane (banalne) opservacije. U nizu banalnosti naiđe rečenica koja nam zazvuči dubokom. Pročitamo je opet, utvrdimo da je i ona banalna. Nastavimo dalje i onda BAM – ŠAMAR, uzdrmani smo do srži. Neverovatno koliko knjiga u kojoj se toliko piše o alkoholu i mutnoj erotici zna da zazvuči trezveno. Čitati je kao da u istim mah dobijate šamarčinu i litre vinjaka.
Da je živela u Jugoslaviji, Diras bi sigurno pila vinjak (ali onda sigurno ne bi doživela 81. godinu).
Žanrovski neodređeno. Diras kaže recimo čitanka. Čitanka kratkih tekstova, misli na određenu temu, koje je Diras sastavila pred kraj svog života. Svojevrsni misaoni presek životnog trenutka, ono što je mislila ponekad, izvesnih dana, o izvesnim stvarima. Nisu memoari jer je cilj izbeći po svaku cenu stamenu, totalitarnu konačnu misao o bilo čemu, pa i o svom životu. Izbegla je pošast (njen izraz).
Diras u predgovoru kaže da je oklevala da objavi knjigu. Niko joj ne veruje, jer niko nije toliko uživao u otkrivanju svoje intime od nje. Volela je da čitaocu bude neprijatno (knjiga je puna uznemirujućih stvari). Začarati i osvojiti čitaoca, za nju je pomalo i ubistvo onog koji je došao da joj sudi.
Ono što se zbiva svaki dan, - nije ono što se događa svaki dan. Dešavalo se da ono što se nije zbilo – bilo ono što je najznačajnije u jednom danu.
Kratke rečenice. Uglavnom jednostvane (banalne) opservacije. U nizu banalnosti naiđe rečenica koja nam zazvuči dubokom. Pročitamo je opet, utvrdimo da je i ona banalna. Nastavimo dalje i onda BAM – ŠAMAR, uzdrmani smo do srži. Neverovatno koliko knjiga u kojoj se toliko piše o alkoholu i mutnoj erotici zna da zazvuči trezveno. Čitati je kao da u istim mah dobijate šamarčinu i litre vinjaka.
Da je živela u Jugoslaviji, Diras bi sigurno pila vinjak (ali onda sigurno ne bi doživela 81. godinu).
August 10, 2019
Uglavnom kilave egzibicije - splet (željenih) seksualnih avantura, emfizemskih kriza i alkoholizma. (I dražeja punjena rumom može biti okidač za nova nalivanja!)
Razmišljanja mahom neoriginalna i neupečatljiva i svakako ću ih brzo zaboraviti.
Ali, apsolutno preporučujem zaista divnu mikrocelinu pod nazivom 'Kuća'. Taj deo je iskupio čitavo delo! Prosto, štrči svojom energijom i svežinom. Podsetio me je i na jedan esej Olge Tokarčuk o tome kako su i kuće jedna vrsta organizma. Ovde je Diras pogodila pravo u centar i sa svojim posebnim pogledom na majčinstvo, gomile, rodne uloge, (svakidašnju) krizu.
Hibridna forma - 'usmeno' poreklo knjige - mnogo je zanimljivija u teoriji nego u realizaciji.
Takođe, ovo je pogrešna knjiga za upoznavanje sa opusom Margaret Diras jer je sva puna referenci na njenu bio/bibliografiju.
(P. S. Na talasu priče o rodno korektnom jeziku, mislim da nemamo reč za ženskog ispičuturu. Znam, znam, to je (već) imenica gramatičkog ženskog roda, ali svejedno, mnogi ne mare za to.)
Razmišljanja mahom neoriginalna i neupečatljiva i svakako ću ih brzo zaboraviti.
Ali, apsolutno preporučujem zaista divnu mikrocelinu pod nazivom 'Kuća'. Taj deo je iskupio čitavo delo! Prosto, štrči svojom energijom i svežinom. Podsetio me je i na jedan esej Olge Tokarčuk o tome kako su i kuće jedna vrsta organizma. Ovde je Diras pogodila pravo u centar i sa svojim posebnim pogledom na majčinstvo, gomile, rodne uloge, (svakidašnju) krizu.
Hibridna forma - 'usmeno' poreklo knjige - mnogo je zanimljivija u teoriji nego u realizaciji.
Takođe, ovo je pogrešna knjiga za upoznavanje sa opusom Margaret Diras jer je sva puna referenci na njenu bio/bibliografiju.
(P. S. Na talasu priče o rodno korektnom jeziku, mislim da nemamo reč za ženskog ispičuturu. Znam, znam, to je (već) imenica gramatičkog ženskog roda, ali svejedno, mnogi ne mare za to.)
July 23, 2025
Jag fastnade redan vid första meningen, vilken fick mig att stänga boken igen och skriva. Det är ett av mina mått på en riktigt bra bok.
Duras skriver (talar in, och redigerar efteråt, visar det sig) om olika teman, personliga eller betraktelser, associativa på olika sätt, berörande på många sätt, minnen, böcker, relationer, sjukdom, alkoholism. Behöver jag säga mer? Det är koncentrerat, intelligent och samtidigt öppet, naivt såsom Duras kan vara naiv och skoningslös samtidigt. Jag älskar Duras. Jag älskar den här boken också.
Första läsningen från böckerna jag fått från Folkhögskolevägen 5, en av böckerna jag var så väldigt glad över att finna där, eftersom jag inte ens kände till dess existens.
Duras skriver (talar in, och redigerar efteråt, visar det sig) om olika teman, personliga eller betraktelser, associativa på olika sätt, berörande på många sätt, minnen, böcker, relationer, sjukdom, alkoholism. Behöver jag säga mer? Det är koncentrerat, intelligent och samtidigt öppet, naivt såsom Duras kan vara naiv och skoningslös samtidigt. Jag älskar Duras. Jag älskar den här boken också.
Första läsningen från böckerna jag fått från Folkhögskolevägen 5, en av böckerna jag var så väldigt glad över att finna där, eftersom jag inte ens kände till dess existens.
November 18, 2024
Nella Autobiografia in movimento di Deborah Levy, che ho letto da poco e che mi ha aiutato ad uscire da una fase di lettura stagnante, questo libriccino di Duras è citato spessissimo. Stralci brevissimi ma densi e magnetici che mi hanno spinto a cercarlo e, poco dopo, a scoprire che da anni non è più dato alle stampe.
La cosa, ovviamente, mi ha motivato ancora di più a leggerlo. E così, una telefonata ad una collega bibliotecaria più tardi, eccomi qua.
Ci sono arrivato decisamente troppo presto.
È un libro "dentro" Duras in maniera assoluta, indigeribile per chi come me ha letto - forse? Non ne sono neanche più sicuro, anche perché risale alla mia era di lettore precedente a GR - solo L'amante. Ci sono riflessioni acute e spunti vibranti, gli stessi che ho trovato nella trilogia di Levy, ma il resto è comprensibile solo a chi questa autrice la conosce molto meglio di me.
Non ho colto i riferimenti e non avevo riscontri biografici su cui puntellarmi: cosa puoi dire, dunque, di un'egomaniaca come Duras, se non che non deve essere stata una persona particolarmente amabile da avere vicino?
Lontano dalla sua produzione, e quindi da lei, mi sono ritrovato sprovvisto di quella famigliarità tenera che ti permette di chiudere un occhio, o due, sui difetti altrui. Così, tolte alcune illuminazioni improvvise, come le pagine dolorose sull'alcolismo, mi è rimasto poco - pur riconoscendo in questo volume un palese antesignano di molti altri, arrivati più tardi, che ho amato moltissimo.
Non mi ha neanche spinto, in tutta sincerità, a recuperare altro di Duras. Ma non si può dare per certo il futuro. Se mai succederà, prometto di tornare anche qua per capirla meglio.
La cosa, ovviamente, mi ha motivato ancora di più a leggerlo. E così, una telefonata ad una collega bibliotecaria più tardi, eccomi qua.
Ci sono arrivato decisamente troppo presto.
È un libro "dentro" Duras in maniera assoluta, indigeribile per chi come me ha letto - forse? Non ne sono neanche più sicuro, anche perché risale alla mia era di lettore precedente a GR - solo L'amante. Ci sono riflessioni acute e spunti vibranti, gli stessi che ho trovato nella trilogia di Levy, ma il resto è comprensibile solo a chi questa autrice la conosce molto meglio di me.
Non ho colto i riferimenti e non avevo riscontri biografici su cui puntellarmi: cosa puoi dire, dunque, di un'egomaniaca come Duras, se non che non deve essere stata una persona particolarmente amabile da avere vicino?
Lontano dalla sua produzione, e quindi da lei, mi sono ritrovato sprovvisto di quella famigliarità tenera che ti permette di chiudere un occhio, o due, sui difetti altrui. Così, tolte alcune illuminazioni improvvise, come le pagine dolorose sull'alcolismo, mi è rimasto poco - pur riconoscendo in questo volume un palese antesignano di molti altri, arrivati più tardi, che ho amato moltissimo.
Non mi ha neanche spinto, in tutta sincerità, a recuperare altro di Duras. Ma non si può dare per certo il futuro. Se mai succederà, prometto di tornare anche qua per capirla meglio.
February 10, 2021
"It's very mysterious, what a woman does with her time at the distance I am from my youth.
It's very frightening as well. Your own case is always the worst. Life is only lived full-time by women with children. Children give them certainty. They're overwhelmed by the demands children make — their bodies, their beauty, the care you have to lavish on them, the undivided love each one of them requires and without which they die. Women with their children is the only thing you can look at without feeling depressed. Apart from that, at the distance I am from you, just as the distance you all are from one another, all lives seem completely meaningless and without raison d'être. Every life is an insoluble problem. All the people piled up on top of one another in blocks of flats — you ask yourself how it's possible, and yet you're one of the layers.
The best way to fill time is to waste it.
It's not so painful even to contemplate all the young people hanging around outside churches and public spaces, in TV stores or around the Forum des Halles, waiting for something to happen, as it is to look at the workers, piled up in layers in the giant housing schemes on the outskirts of Paris, woken up by the alarm on a winter's morning while it's still
dark. To go to work just so as to stay alive."
November 23, 2008
Practicalities is a book of conversational essays focusing on various subjects: men and women, houses versus homes, gender roles, sexuality, alcoholism, lovers, desire, and writing. Within the pages there are some great insights into Duras' previous works, as well as into her creative process. Many of the pieces are excellent, both poignant and analytical, ringing with a truth and intensity that is common to Duras' writing. Others, however, seem random and strangely pointless, perhaps inspired by an experience or person or thought Duras hasn't thought to share with the reader. Definitely worth the read, but probably only for someone who's already a fan.
June 6, 2016
در این نوع نوشتن٬ که البته کتاب نیست٬ قصد بر این است که از همه چیز و از هیچ بگویم٬ کاری که همه روز می کنم٬ در اوقات روزانه٬ مثل بقیه روزها٬ کاری پیش افتاده. بزرگراهی موسوم به راه اصلی کلام را پیش گرفتن٬ بی آنکه چیز خاصی موجب تاخیرم شود. البته انجام چنین کاری ناممکن است٬ بیرون رفتن از حریم معنا٬ رفتن به ناکجا٬ فقط حرف زدن و آن هم بدون حرکت از نقطه معینی- خواه از دانایی و خواه از سر غفلت٬ و بعد هم در میانه کوهی از کلمات در هم رسیدن به نقطه ا�� حادثی٬ ناممکن است. چنین کاری نشدنی است. آدم نمی تواند در عین دانایی نادان باشد. بنابراین ٬ کتابی که به آن اشاره کردم و بدم نمی آمد که مثل یک بزرگراه باشد و به همه جا راه پیدا کند نهایتا ممکن است کتابی شود که قصد رفتن به همه جا را دارد ولی فقط سر از یک جا در می آورد و باز می گردد و از نو ره می سپرد ٬ مثل همه آدمها٬ مثل همه کتابهای البته خاموش٬ ولی خاموشی و لب فرو بستن نوشتنی نیست.
January 30, 2022
دوراس در ۷۳ سالگی و پس از گذراندن دوره های طولانی مداوایش، مینویسد. میداند که روزی که حسابی از پا درآید، نخواهد نوشت. میداند که این یادداشت ها را باید نوشت و نجاتشان داد. برخیشان، حاصل اندیشه هایی محکم از سال های زیستش است. برخی، تکه پاره ای از روایت هایی که فرصت یا جان نوشتنشان در سیاق یک رمان را نخواهد داشت. برخی، جزئیاتی زیسته. جزئیات زیسته ای که پسِ سال های بسیار هم، گوشه ای از ذهنمان آویزان میماند. کاناپه ی قرمز، دوستان قدیمی و غایب، دلبستگی های گریزناپذیر، یادداشت هایی پیرامون رمان هایش و علاقه ی بسیارش به آدم ها.
بهتر است بگویم: غریبه ها!
دوراس از اضطرابش در پاریس -بهشتی موعود- مینویسد، از آدم های بی تابی که نمیتواند مکالمه ای با آنان داشته باشد و همین سخت، پژمرده اش میکند. میماند در اتاقش تا بنویسد. بی وقفه نوشتن، خبری از هواخوری نیست.
« با من و درباره ی من میخواهند حرف بزنند، طوری که انگار وقتم در اختیار آنهاست. انگار که کار من شده باشد بحث و گفتگو درباره ی خودم. اینها، این آدمها، شمایید، شمایی که مورد علاقه ام هم هستید و برای شماست که مینویسم. نگرانی را شما برایم درست میکنید، شمایید که هول به جانم میاندازید، آن قدر که گاهی گمان میرود که از بدخواهانید. »
دوراس اندیشه های غریبی دارد و من هم دلایل بسیار برای شیفتگی ام نسبت به او.
بزرگ ترینش، همین غریبانگیست. آگاه است به آن، نمیترسد که ناخوشایند باشد. نمیترسد که بترسد و از ترس بنویسد. نمیترسد که زنانگی کند. نمیترسد از زیستِ هر آنچه که از وجودش زاده میشود. از اوهام بگیر تا عقایدی افراطی.
بله، شیفتهتان شده ام خانم دوراس. مزاحمتی در کار نخواهد بود، اگر با شما دیدار میکردم، میشدم همان غریبه ای که از روزمرگیاش و آب و هوا سخن میگوید.
بهتر است بگویم: غریبه ها!
دوراس از اضطرابش در پاریس -بهشتی موعود- مینویسد، از آدم های بی تابی که نمیتواند مکالمه ای با آنان داشته باشد و همین سخت، پژمرده اش میکند. میماند در اتاقش تا بنویسد. بی وقفه نوشتن، خبری از هواخوری نیست.
« با من و درباره ی من میخواهند حرف بزنند، طوری که انگار وقتم در اختیار آنهاست. انگار که کار من شده باشد بحث و گفتگو درباره ی خودم. اینها، این آدمها، شمایید، شمایی که مورد علاقه ام هم هستید و برای شماست که مینویسم. نگرانی را شما برایم درست میکنید، شمایید که هول به جانم میاندازید، آن قدر که گاهی گمان میرود که از بدخواهانید. »
دوراس اندیشه های غریبی دارد و من هم دلایل بسیار برای شیفتگی ام نسبت به او.
بزرگ ترینش، همین غریبانگیست. آگاه است به آن، نمیترسد که ناخوشایند باشد. نمیترسد که بترسد و از ترس بنویسد. نمیترسد که زنانگی کند. نمیترسد از زیستِ هر آنچه که از وجودش زاده میشود. از اوهام بگیر تا عقایدی افراطی.
بله، شیفتهتان شده ام خانم دوراس. مزاحمتی در کار نخواهد بود، اگر با شما دیدار میکردم، میشدم همان غریبه ای که از روزمرگیاش و آب و هوا سخن میگوید.
April 8, 2020
Per tornar-hi cada lustre. A estones dispers, a estones clarivident; Duras milita en l'ordre quotidià, la dispersió literària i en un feminisme abatut.
Cal anar llegit de El Dolor, L'Amant, L'abscència de Lol V. Stein i India Song.
Cal anar llegit de El Dolor, L'Amant, L'abscència de Lol V. Stein i India Song.
September 11, 2021
Možda sam sa Diras mogla krenuti i sa konkretnim romanom, jednim od onih po kojima je poznata. Ne bih to bila ja.
Stvarni život (naš prevod) je, pa ne mogu reći baš zbirka, al neka bude usmenih eseja, odnosno njenih snimljenih razgovora sa Žeromom Božurom, ali je zapravo sve njen monolog. Ne znam ko je Božur, niti sam imala volju i želju da to saznam.
Tekstovi su tematski šaroliki; od intimnih ispovijesti iz njenog prošlog/sadašnjeg života, rodne uloge, značenja doma (lično, jedna od omiljenih), ispitivanje seksualnosti, poroka itd. Ali, ono što hvata pažnju jeste stil... haotičan, skoro deliričan. Šokantno razmišljanje i promišljanje same autorke, njeni stavovi... Ma sve, ali baš sve uvlači u knjižicu. Fragmentarnost i deliričnost, kao da prenose alkohollizam sa kojim se autorka bori (i koji preovladava u posljednjoj trećini knjižice). Atmosfera mučnosti, a u isto vrijeme lakoće obavija čitavu knjižicu. Šokira svakim sljedećim tekstom, upotrebom jezika... Voljela bih znati taj mrski francuski samo da je pročitam u originalu, jer kazaše da je bum šokantna igrajući se francuskim.
Stvarni život (naš prevod) je, pa ne mogu reći baš zbirka, al neka bude usmenih eseja, odnosno njenih snimljenih razgovora sa Žeromom Božurom, ali je zapravo sve njen monolog. Ne znam ko je Božur, niti sam imala volju i želju da to saznam.
Tekstovi su tematski šaroliki; od intimnih ispovijesti iz njenog prošlog/sadašnjeg života, rodne uloge, značenja doma (lično, jedna od omiljenih), ispitivanje seksualnosti, poroka itd. Ali, ono što hvata pažnju jeste stil... haotičan, skoro deliričan. Šokantno razmišljanje i promišljanje same autorke, njeni stavovi... Ma sve, ali baš sve uvlači u knjižicu. Fragmentarnost i deliričnost, kao da prenose alkohollizam sa kojim se autorka bori (i koji preovladava u posljednjoj trećini knjižice). Atmosfera mučnosti, a u isto vrijeme lakoće obavija čitavu knjižicu. Šokira svakim sljedećim tekstom, upotrebom jezika... Voljela bih znati taj mrski francuski samo da je pročitam u originalu, jer kazaše da je bum šokantna igrajući se francuskim.
March 10, 2016
Reading a book as odd as this 1993 memoir translated by Barbara Bray makes me sad there isn't a Marguerite Duras fan club to join. In a "what did you read in 2015?" column in the NYtimes Rachel Kushner, still famous from her 2013 _The Flamethrowers_ which for some reason I bought in hardback but never picked up, recommended _Practicalities_ as the possibley the best thing Duras had ever wrote. Such are the blurbs that make me spend my money. My mom took us on a cruise this Febraury and I thought "Yes, I'm going to read_Practicalities_as my poolside reading as some sort of act of defiance against poolside reading." And boy did it deliver! I felt totally cool reading about Marguerite Duras, the sexpro-alcoholic-filmmaker-war resistance -literary star, 's wide ranging book that includes tips on house keeping, stories of terminal alcoholism, musings on newspaper stories and tv images, brags about literary success, her insane fans and glimpses of her writing process.
As she did in _The Lover_Duras writes with this openness of thought that's addictive to read-she's exploring herself in her writing just like you do when you're having a good conversation. Constant pops of the unexpected happen even when she's describing the most mundane of situations. Sometimes its funny -like a story about a child flying a kite who no one remembers to pick up from the park, or when she calls the Nobel Peace Prize winner Lech Walesa’s wife a “a little Polish pony”. And then its horrific- like she's charmed you for 1oo pages with her intelligence and then reveals the terrifying hallucinated ghosts she saw during her delirium tremens making you realize this amazing person spent a large part of her life trying to kill herself. Duras has a really specific and interesting life (she doesn’t even talk about her time as part of the French Resistance or film making). She spends a lot of time here on the vagueries of sex. She talks about her first sexual experiences, some in early childhood with such a lack of moral judgement it's jaw dropping. She spends the last phase of her life with this younger gay man, and calls it a real affair qualifying it by stating that all men are homosexual. How often do you see a 60 -70 year old woman describing herself as a sex object? As a creative I found her most interesting when talking on her own writings. She brags that you’ll never know what the actual way the images in her head look like for the scenes she’s written. She lays out the organic nature of her writing- the way a creative impulse is outside of your control.
It was a little hard to read- Duras as a prose stylist is sort of slippery. She’s always banging disparate words together to see if it creates an image. You can never quite tell if she's making a profound observation or being pretentiously banal so you have to keep rereading her to get her straight. Normally that would be a damning critique however Duras is different for the originality of her thought and presence on the page. She was a one-of-a-kind person, and I have this kooky longing to meet her. If you loved _The Lover_, and apparently half the world did, than this book should be a must. Meanwhile I’m going to figure out how to make a Marguerite Duras tshirt for my next poolside stint. You think I'm joking, but...
As she did in _The Lover_Duras writes with this openness of thought that's addictive to read-she's exploring herself in her writing just like you do when you're having a good conversation. Constant pops of the unexpected happen even when she's describing the most mundane of situations. Sometimes its funny -like a story about a child flying a kite who no one remembers to pick up from the park, or when she calls the Nobel Peace Prize winner Lech Walesa’s wife a “a little Polish pony”. And then its horrific- like she's charmed you for 1oo pages with her intelligence and then reveals the terrifying hallucinated ghosts she saw during her delirium tremens making you realize this amazing person spent a large part of her life trying to kill herself. Duras has a really specific and interesting life (she doesn’t even talk about her time as part of the French Resistance or film making). She spends a lot of time here on the vagueries of sex. She talks about her first sexual experiences, some in early childhood with such a lack of moral judgement it's jaw dropping. She spends the last phase of her life with this younger gay man, and calls it a real affair qualifying it by stating that all men are homosexual. How often do you see a 60 -70 year old woman describing herself as a sex object? As a creative I found her most interesting when talking on her own writings. She brags that you’ll never know what the actual way the images in her head look like for the scenes she’s written. She lays out the organic nature of her writing- the way a creative impulse is outside of your control.
It was a little hard to read- Duras as a prose stylist is sort of slippery. She’s always banging disparate words together to see if it creates an image. You can never quite tell if she's making a profound observation or being pretentiously banal so you have to keep rereading her to get her straight. Normally that would be a damning critique however Duras is different for the originality of her thought and presence on the page. She was a one-of-a-kind person, and I have this kooky longing to meet her. If you loved _The Lover_, and apparently half the world did, than this book should be a must. Meanwhile I’m going to figure out how to make a Marguerite Duras tshirt for my next poolside stint. You think I'm joking, but...
April 1, 2022
Чудесна книга за през зимата - студена, хирургически жестока на моменти, спокойна като изстинало кафе.
Писанията й за алкохолизма й ме впечатлиха най-много - да се наблюдаваш отстрани как се убиваш със състрадание към близките си и сякаш със скрит апел да се спасяват, но и с облекчение, че той, един Ян, е останал.
Писанията й за алкохолизма й ме впечатлиха най-много - да се наблюдаваш отстрани как се убиваш със състрадание към близките си и сякаш със скрит апел да се спасяват, но и с облекчение, че той, един Ян, е останал.
December 4, 2020
Felt in conversation with a really cool. albeit slightly problematic but chic aunt.
February 5, 2024
Fijne collectie aan beschrijvingen en vertellingen. Wilde dit boek al zo lang lezen maar werd op gegeven moment beetje moe van Duras’ pessimisme wat me soms er heel erg uit haalde… maar goed blij dat ik het gelezen heb! Veel meegemaakt die vrouw tjongejonge. Zij is mega eerlijk en dat vind ik echt heel bewonderingswaardig. Denk nog betere ervaring geweest als ik haar andere werk had gelezen maar goed dat is echt nergens meer te vinden lijkt het haast
April 29, 2024
crec que tenia més expectatives del llibre perquè en poso moltes quan es tracta de llegir un autor parlant de si mateix, prò aquesta activitat en si sempre és molt divertida de llegir (i potser ja he llegit molt i molt sobre alcholisme i...)
June 2, 2024
Una joya.
October 23, 2023
‘House and Home’ is a 5/5. A must read.
May 24, 2008
Parce qu’ il y a tout : sa liste de courses, l’amour des hommes, l’exaspération du désir, le pétrin matériel, la solitude, « l’ordre extérieur, l’aménagement visible de la maison, et l’ordre intérieur qui est celui des idées, des paliers sentimentaux, des éternités de sentiments vis à vis des enfants » …Tout !
Displaying 1 - 30 of 153 reviews