The Axeman's Jazz

City Blues Quartet #1

by Ray Celestin

New Orleans, 1919. As a dark serial killer – The Axeman – stalks the city, three individuals set out to unmask him…

Though every citizen of the ‘Big Easy’ thinks they know who could be behind the terrifying murders, Detective Lieutenant Michael Talbot, heading up the official investigation, is struggling to find leads. But Michael has a grave secret – and if he doesn’t find himself on the right track fast – it could be exposed…

Former detective Luca d’Andrea has spent the last six years in Angola state penitentiary, after Michael, his protégée, blew the whistle on his corrupt behaviour. Now a newly freed man, Luca finds himself working with the mafia, whose need to solve the mystery of the Axeman is every bit as urgent as the authorities’.

Meanwhile, Ida is a secretary at the Pinkerton Detective Agency.Obsessed with Sherlock Holmes and dreaming of a better life, Ida stumbles across a clue which lures her and her trumpet-playing friend, Lewis ‘Louis’ Armstrong, to the case and into terrible danger…

As Michael, Luca and Ida each draw closer to discovering the killer’s identity, the Axeman himself will issue a challenge to the people of New Orleans: play jazz or risk becoming the next victim. And as the case builds to its crescendo, the sky will darken and a great storm will loom over the city…

Genres: Historical Fiction, Mystery, Crime, Fiction, Thriller, Historical, Mystery Thriller

427 pages, Hardcover

First published May 8, 2014

About the author

Hello. I write novels and screenplays and very occasionally, short stories and comic-books.

My new latest novel, Sunset Swing, was published in paperback in August. It’s the final instalment in the multi-award-winning ‘City Blues Quartet’ -- a series of novels plotting the intertwined history of Jazz and the Mob through six decades in the 20th century.

Sunset Swing won two daggers at this year’s CWA (Crime Writer Association) awards:

The Golden Dagger for best crime novel of the year
The Historical Dagger for best historical novel of the year

It’s also had a great response from reviewers:

The Times ‘Books of the Year’
The Financial Times ‘Books of the Year’
Five Star review in The Sunday Telegraph
The Sunday Times ‘Historical Novel of the Month’
The Times ‘Thriller of the Month’

Discover more at raycelestin.com

Reviews

[Steve · Rating 2 out of 5]

The setting for this book is promising - New Orleans, early 20th century - and evoked pretty well throughout. It's based on a real-life serial killer, which adds to the fascination. The book is written competently, with occasional flashes of excellence.

I really don't think the whole thing works, though. Firstly, there are way too many point-of-view characters. The cop, the corrupt ex-cop, the reporter, the female detective, Louis Armstrong... all investigating different aspects of the same case. It switches around so much that I never really felt I got to know any of them. Some of them never even meet, so we can't even gauge them by their interactions with each other. And why is Louis Armstrong a character here? It seemed like he was just thrown in there as someone the reader would have heard of.

Secondly, the Axeman. In a more interesting story, he would be a looming presence, a shadowy figure who comes into focus as the story progresses. But here, I get not much sense of him at all as the story progresses, no suspense about his discovery. I wasn't even in suspense about their being another murder, because the story seemed to wander off on so many different threads. One storyline concludes with a good and interesting explanation of who he is and what he's doing, but (a) there's not much satisfaction in the discovery of that information, because it boils down to simply the detective finding the right person, and they tell everything; and (b) there's so many other explanations stirred up by the other story lines that it kind of gets buried in the rest of the plot.

I know I shouldn't review a book that could have been, but if this had stuck to Michael and Ida (or just Ida, she was the most interesting of all of the protagonists), and had them just tracking down the Axeman instead of all the other stuff that was layered on top of it, I think it would have been a much more gripping and enjoyable read. As it was, I got frustrated with the constant scene-changing, and ultimately didn't engage with either the characters or the plot.

[Велислав Върбанов · Rating 4 out of 5]

„Убийствен джаз“ е много силен криминален роман! Действието се развива в Ню Орлиънс през 20-те години на миналия век, като атмосферата е доста пленителна и музикална. Централно място в сюжета заема издирването на жесток сериен убиец, но е сериозно засегната и темата за расовата дискриминация... Сред любопитните персонажи в книгата е легендарният джаз музикант Луис Армстронг.



„Той се спря и известно време наблюдава жените, докато пееха и развяваха знаменцата си. Кери вече бе разбрал, че всичко в Ню Орлиънс се съпровожда от музика, от митингите, погребалните шествия и рекламните платформи до търговията с продукти по уличните ъгли. Сякаш жителите на града не бяха щастливи, ако не пееха някаква песен.“

[Cynnamon · Rating 5 out of 5]

An excellent historical mystery set in New Orleans of 1919, based on the axeman murders of that time.

The mystery was full of suspense, the protagonists interesting and the view on society enlightening.

Fully recommended.

------------------------------------

Dieser historische Krimi aus dem New Orleans von 1919 hat mir wahnsinnig gut gefallen.

Der Autor erzählt aus der Perspektive von drei Protagonisten bzw. Protagonistenteams und einem Nebencharakter. Die Kapitel sind kurz und ermöglichen ein Gesamtbild, das sich allmählich aus den verschiedenen Blickwinkeln zusammensetzt.
Der Kriminalfall ist wirklich sehr spannend. Der Roman beruht auf den wahren Axeman Morden, für die in Wirklichkeit nie ein Täter ausgemacht wurde. Ray Celestin erfindet hier einen fiktiven Täter mit einem tollen Motiv.

Der Leser trifft hier auf einen unbeliebten Polizisten irischer Abstammung, der sich in einer schwierigen privaten Situation befindet, einen ehemaligen Polizisten, der gerade aus dem Gefängnis entlassen wurde, in das ihn seine Mafiakontakte gebracht hatten, eine junge Farbige, die als Sekretärin/Ermittlerin bei Pinkerton's arbeitet und ihren besten Freund, einen schwarzen Jazzmusiker, sowie einen abgehalfterten Zeitungsschreiberling.
Alle diese Personen sind aus unterschiedlichen Gründen auf der Suche nach dem Axeman.
Durch die zahlreichen Wechsel der Erzählperspektive, kann die Leserin zu fast allen Charakteren eine empathische Beziehung herstellen, sogar wenn der erste Eindruck eher negativ war.

Besonders bemerkenswert fand ich auch die hervorragende Darstellung der lokalen Gesellschaft der damaligen Zeit. Die Mischung aus arm und reich, verschiedenen Ethnien, Elend und Freude, Gewalt, Kriminalität, Prostitution und Musik fand ich wirklich atemberaubend.

Wer historische Krimis mag, sollte dieses Buch unbedingt lesen. Von mir gibt es uneingeschränkte 5 Sterne.

[Marilena ⚓ · Rating 4 out of 5]

Δεν περίμενα να απολαύσω ποτέ,βιβλίο με την λέξη ''δολοφόνος'' στον τίτλο του.

Δεν μπορούσα να το αφήσω απ΄τα χέρια μου, ήθελα να μάθω ποιος κρυβόταν πίσω απ΄τον ''Πελεκητή'' και μέχρι το τέλος του βιβλίου,δεν έχεις ιδέα.(τουλάχιστον εγώ δεν είχα).
Μου άρεσε που δεν είχε ένα πρωταγωνιστή, αλλα τρεις,έτσι η αφήγηση είχε πιο ενδιαφέρον.
Ευτυχώς που το διάβασα τώρα που βγήκε και η συνέχεια,γιατί θέλω να μάθω τι θα γίνει παρακάτω και που πήγε ο Λούκα????
Θέλω το δεύτερο ΤΩΡΑ!

[Susan · Rating 5 out of 5]

This stunning debut novel is set in New Orleans and based upon a real unsolved crime – when a killer dubbed, “the New Orleans Axeman” murdered several people between 1918-1919. The story begins when journalist John Riley receives a letter which he believes to have been sent by the killer, saying that the following Tuesday the Axeman will pass through the city and spare anyone playing jazz music. We then go back to a few months previously, with the murders having already started – mainly Sicilian couples who own grocery shops, found butchered, with tarot cards left behind as the Axeman’s calling card.

Several people are interested in discovering the identity of the Axeman. Firstly, there is Detective Lieutenant Michael Talbot of the New Orleans Police Department. Talbot is not liked by his fellow officers, having given evidence against a fellow officer – Luca D’Andrea, who has recently been released from prison, after serving five years inside. D’Andrea was working for the mafia and soon learns that, although not in prison any more, he is not really a free man. Carlo Matanga is the crime boss who took D’Andrea is as a young boy and now he wants D’Andrea to find out who the Axeman is. Lastly, there is the delightful Ida; obsessed by detective fiction, but barred by her gender and her race from joining the police. Having obtained a job on the bottom rung of Pinkerton’s detective agency, she finds that mostly her work consists of menial filing and admin tasks. Desperate to solve a case, she begins to investigate the Axeman in her own time, along with nineteen year old Lil’ Lewis Armstrong (eventually to become renamed as the great Louis Armstrong).

New Orleans is shown as a city consisting of various, segregated communities, each viewing the others with suspicion. As the various characters in the novel investigate the killings, we are taken through violent crime scenes, meet voodoo priestesses, feel the uneasy racial tension on the streets and discover the reach of the Sicilian mafia on the city. Most of the characters have secrets and all are well rounded and sympathetic. As the evening where the Axeman intends to visit approaches, a storm hits the city and events come to a climax. This is a thrilling, intelligent and atmospheric novel which is a pleasure to immerse yourself in. The end of the book suggests that there may, possibly, be a sequel. I can only hope that is the case, as I would really love to read more by this talented author.

Lastly, I received a copy of this book from the publishers, via NetGalley, for review.

[F.R. · Rating 3 out of 5]

For a novel called ‘The Axeman’s Jazz’, one with gruesome murders in post-First World War New Orleans, one which has the young Louis Armstrong as one of the main characters for god’s sake, the book itself just feels a bit – well – conservative. With the word ‘jazz’ in the title, you’d hope the prose would be passionate and soaring, that it would capture the fluency and rhythm of jazz itself. You’d hope it would emulate James Elroy’s ‘White Jazz’, another historical crime novel with - well - the word 'jazz' in the title, but one whose prose really does echo jazz music. However no, we don’t have that. Instead we have that kind of safe, fundamentally unchallenging style which seems uniform across all airport/supermarket thrillers. Indeed the book it reminded me most of was ‘The Interpretation of Murder’ – which you might remember from supermarkets and airports a few years back. That was Sigmund Freud investigating murder in New York in 1909, this is young ‘Lewis’ Armstrong’ investigating murder in New Orleans in 1919. Yes, the basic ideas are very similar, but one would have hoped that the execution of a book about an eighteen year old jazz musician, would be vastly different to one about the then fifty-three year old father of psychiatry.

So we have gory murders (although these are gory murders that are pretty tastefully described), three different sets of detectives trying to solve the crimes and an ending which nods to – of all things – ‘Batman Begins’. It’s a fine thriller and not a bad book by any means, yet I can’t help thinking there might have been something really quite spectacular here.

[Katerina Charisi · Rating 3 out of 5]

Είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να βαθμολογήσω, γιατί άλλο βαθμό αξίζει το βιβλίο στη γλώσσα του κι άλλο η ελληνική μετάφραση που ήταν κακή.

Ένα στόρι βασισμένο σε ένα άλλο, αληθινό στόρι, ένα από τα δυσκολότερα εγχειρήματα που μπορεί να αποφασίσει ένας συγγραφέας κι αυτό γιατί: Στο Storytelling, αυτό που έχει σημασία και μόνο, είναι να κάνεις τον άλλο να νοιαστεί. Να νοιαστεί αρκετά για αυτά που λες ώστε να συνεχίσει να διαβάζει, να νοιαστεί αρκετά για τους ήρωες ώστε να μην παρατήσει το βιβλίο, να νιώσει κι αυτός κάτι κάπου μέσα στην ιστορία, να ταυτιστεί. Κι όταν γράφεις μια ιστορία πάνω σε μια άλλη, πραγματική- όταν πατάς πάνω σε γεγονότα που πράγματι έχουν συμβεί, ρισκάρεις σχεδόν σε κάθε βήμα της πλοκής, να χάσεις το παιχνίδι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολλά πράγματα όντως έχουν συμβεί, αλλά και πολλά από αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Οι αληθινές ιστορίες- μάλλον τα βιβλία που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα- έχουν ένα προβάδισμα σε σχέση με την καθαρή μυθοπλασία. Κι αυτό γιατί όλους μας εξιτάρει το να διαβάζουμε για ένα φριχτό έγκλημα που συνέβη στ’ αλήθεια, κι όσο χειρότερη η πράξη, η αλήθεια, τόσο μεγαλύτερο και το ενδιαφέρον του κοινού προκαταβολικά. Πριν καν διαβάσει το βιβλίο. Από κει και πέρα είναι στο χέρι του συγγραφέα να ανταποκριθεί στις ήδη αυξημένες προσδοκίες του κοινού και να του δώσει ένα βιβλίο που θα κρατήσει αυτό το προκαταβολικό ενδιαφέρον ψηλά, και ως το τέλος της ανάγνωσης. Κι εκεί κρύβονται οι παγίδες.

Μέσα σε όλο αυτόν τον όγκο πληροφοριών και στοιχείων πάνω στα αληθινά γεγονότα, υπάρχουν και πολλά που ναι μεν ήταν αλήθεια, ναι μεν έχουν συμβεί, αλλά πρέπει ο συγγραφέας να μπορεί να κρίνει αν θα τα συμπεριλάβει στο βιβλίο του, αν θα τα αλλάξει ελαφρώς/συμμορφώσει ή αν θα τα αφήσει απ’ έξω. Προσέξτε: Μιλάμε για βιβλίο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, ΟΧΙ καταγραφή. Μιλάμε πάντα για Fiction. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να το καταλάβουμε αυτό.

Ακόμα και το πιο απίστευτο γεγονός μπορεί να έχει συμβεί, ακόμα και η πιο απροσδόκητη εξέλιξη σε μια πορεία γεγονότων μπορεί να έχει συμβεί, ακόμα και το θαύμα ναι, μπορεί να έχει συμβεί, αλλά αν αυτό δε δέσει με τη μυθοπλασία και την πραγματικότητα που στήνει ο συγγραφέας, πρέπει να το παραλείψει. Θα το κάνει;
Η Νέα Ορλεάνη είναι ίσως ο ιδανικότερος τόπος για μια σκοτεινή ιστορία. Είναι αυτό το ανακάτεμα λαών και πολιτισμών, είναι η τοποθεσία της, είναι η μουσική της, είναι το βουντού. Στη Νέα Ορλεάνη, όλα γίνονται διαφορετικά. Υπάρχει μεγάλο ιστορικό παραφρονημένων ανθρώπων, ανθρώπων που σκοτώνουν επειδή υποψιάζονταν πως κάποιος τους έχει κάνει μάγια. Ο Πελεκητής είχε κερδίσει τον τίτλο του μη-ανθρώπου, του εξωπραγματικού, του πνεύματος. Με φόντο μια μαγευτική από όλες τις πλευρές Νέα Ορλεάνη, τρεις ομάδες ανθρώπων αναζητούν το ίδιο πρόσωπο. Αν και πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος αφήγησης, η αστυνομική πλοκή μάλλον είναι χαλαρή- κι εκεί κάπου γεμίζει τα κενά η μουσική. Ίσως να μην είναι τόσο hardcore αστυνομικό, ίσως να μην είναι η White Jazz του James Ellroy- όμως είναι ένα βιβλίο που δεν περνά απαρατήρητο.

Κι εδώ ερχόμαστε στα δικά μας. Η ελληνική έκδοση δυστυχώς δεν στάθηκε όπως έπρεπε σε αυτό το βιβλίο. Ό,τι κι αν αποδειχθεί τελικά αυτό το βιβλίο στην Ελλάδα, το σίγουρο είναι ότι θα το έχει καταφέρει από μόνο του. Ένα πραγματικά υπέροχο εξώφυλλο- το ορίτζιναλ μεν, αλλά υπέροχο, ανάγλυφο, γυαλιστερό, όμως εκεί αρχίζει και τελειώνει η όποια συμβολή του εκδοτικού. Γιατί μέσα είναι το (έλεος πια!) εφημεριδόχαρτο, αυτό που λεκιάζει ακόμα κι από τη φυσική λιπαρότητα του ανθρώπινου δέρματος, αυτό που βλέπουμε στα βίπερ-στα Βιβλία Περιπτέρου, αυτά που αγοράζεις με 4-5-6-7 ευρώ και δε σε νοιάζει αν τα ξεχάσεις στη θάλασσα, αν τα πασαλείψεις αντιηλιακό, αν στα σκίσει το ανιψάκι σου. Θα το άφηνα ασχολίαστο μιας και το εφημεριδόχαρτο είναι πια το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του ελληνικού βιβλίου σήμερα- ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο και θέμα μεγάλης συζήτησης αλλά όχι εδώ, όμως με την τιμή στα 16/17/18 ευρώ, όχι, δεν το αφήνω ασχολίαστο.

Δεύτερο φάουλ- και μεγαλύτερο: Η μετάφραση. Παιδιά, μεταφράζω ένα βιβλίο δε σημαίνει ότι ξέρω καλά αγγλικά, βάζω και το google translator δίπλα και μεταφράζω λέξη-λέξη, πρόταση-πρόταση. Με αυτή τη λογική, όλοι όσοι γνωρίζουν καλά αγγλικά θεωρούνται και μεταφραστές. ΟΧΙ. Ο μεταφραστής ουσιαστικά ξαναγράφει το βιβλίο. Από την αρχή. Το θέμα στη μετάφραση είναι να αποδόσεις τα πάντα-τα πάντα όμως, από τον τόπο, το χρόνο, την έκφραση, την ντοπιολαλιά, την ατμόσφαιρα, τα πάντα, στον κόσμο σου και το κοινό σου. Να τα κάνεις δικά σου. Το Axeman’s Jazz, είναι γεμάτο μουσική, είναι γεμάτο ατμόσφαιρα, νότια διάλεκτο και προφορά, αλλά πού; Πού είναι; Δεν το είδα πουθενά μέσα στους διαλόγους. Οι διάλογοι είτε ήταν αδιάφοροι- χωρίς κανένα στοιχείο για την ταυτότητα των ομιλούντων, είτε αποδοσμένοι σε ...βλάχους. Επειδή κάποιος ζει στο νότο, δε σ’μαιν’ σών’ και καλά πους είνι βλάχους. Καπίτο;

Και κάτι άλλο: Οι εκφράσεις. «Ο Μάικλ διέσχισε το γραφείο, καβάλα σε ένα άλογο αγανάκτησης κι εκνευρισμού». Δηλαδή σίριουσλι; Κι άντε ο μεταφραστής το έκανε. Κανείς άλλος δεν το είδε να του πει ...τι γράφεις ρε; Ποιος περπατάει καβάλα σε άλογα αγανάκτησης; Ούτε καν σαν πρόταση δε στέκει! Περπατάει-καβάλα στο άλογο. Ε, δε γίνεται!

Κι επειδή τίποτα δεν αφήνω στην τύχη, το βιβλίο το διάβασα και στη γλώσσα του. Όλο. Ιδού λοιπόν το άλογο της αγανάκτησης: Michael strode across the bureau floor, riding a wave of indignation and annoyance...” Το βλέπετε; Δε χρειάζεται proficiency. Δε λέει καν HORSE. Λέει WAVE. Και είναι απλώς μια έκφραση, έκφραση που έχει νόημα στο αγγλόφωνο κοινό, αλλά όχι, στο ελληνόφωνο. Έλεος. Και αυτό θα το άφηνα ασχολίαστο, αλλά είδα πολλά, πολλά, πολλά τέτοια λάθη, λάθη τεμπελιάς, ερασιτεχνισμού, λάθη απαράδεκτα και επαναλαμβάνω ότι με μια τιμή στα 17 ευρώ, δεν δέχομαι τέτοια λάθη.

[Emiliya Bozhilova · Rating 3 out of 5]

Честно казано, ако бях започнала с първата книга от поредицата вместо с втората (както направих), сигурно нямаше да се навия да прочета всички книги. Това е от редките случаи, когато втората книга е доста по-силна и отработена от първата. И дава силна заявка за третата.

Ню Орлиънс от 1919 г. приютява блата, расизъм, мафия, френски нюанс, корупция, джаз и един убиец със секира. Полицейски детектив - ирландец, току що освободен затворник от мафията, джаз легендата Луис Армстронг и секретарка в детективско бюро тръгват от четири различни посоки към разплитането на убийствата. В процеса изплуват куп живописни подробности за магичния ореол и за зловонните дълбини на Ню Орлиънс, и за разнообразните му обитатели и култура.

Детективът и бившият затворник бяха доста силни образи, но пък част от интригуващите нюанси и податки не бяха развити в достатъчна степен. Приключенията им обаче си ги биваше. Линиите на секретарката Айда и на Луис бяха твърде раздути. Във втората книга темпото е значително подобрено, но и тази е чудесна лятна отмора, историческо криминале от доста добър клас.

3,5⭐️

[Shannon M (Canada) · Rating 5 out of 5]

THE AXEMAN’S JAZZ is the first book in the City Blues Quartet by Ray Celestin. I already had read the final two volumes in the series and loved them. It’s a long novel and I took my time reading it because I didn’t want to miss anything.

I already knew that this would be a complex interweaving of five themes: jazz, gangsters, a city, political corruption, and the hunt for a serial killer. Readers who focused on only one or two of these features would miss the richness of the material, and maybe even become confused.

The City
The setting is New Orleans where jazz began. With respect to the books #3 and #4, the two I already had read, I was familiar with the cities—spent five weeks in New York and four years in Los Angeles. But I only passed through New Orleans when I was 19, stopping for 12 sleepless hours while on a bus tour, and consequently had little knowledge of it. For me, in THE AXEMAN’S JAZZ, Ray Celestin made the 1919 city come alive.

’Built on a marsh, six feet below sea level, between a river and a lake,’ the city consisted of several ethnic community enclaves—Creoles of colour, Irish, Negroes, Italians, Chinese, Greeks, Germans, and Jews—’each fenced off from its neighbours’. Only in the centre of town—in the French Quarter, Storyville (the red-light district), and the business district, did the ethnic groups intermingle.

The Hunt for a Serial Killer
The serial killer is named the Axeman and by May 1919, he had already killed members of four Italian households, including an infant and its mother—all were Sicilian shopkeepers with no criminal ties. The search for this mysterious butcher is independently conducted by four different individuals:

(1) Detective Inspector Michael Talbot, who is in charge of the police department investigation into the killings;

(2) 19-year-old Ida Davis, who has a bottom rung job at Pinkerton’s detective agency. Trying to prove that she is worthy of becoming a ‘real’ detective, Ida begins her investigation on her own time, assisted by her friend ‘Lewis’ Armstrong, a cornet player beginning his musical career with a jazz band;

(3) Luca D’Andrea, a disgraced former police inspector, recently released from prison after serving a five-year sentence, who is hired by crime boss Carlo Matranga to find out who the Axeman is; and

(4) John Riley, a reporter, who receives a letter from the Axeman. Riley, a heroin addict, has tidbits of information about political corruption taking place in the city that he passes along to the other investigators.

The story moves rapidly between POVs of the different investigators and, unless read carefully, can be confusing. But the different lines of inquiry move quickly and are never boring.

The Gangsters
The gangster family running New Orleans at the time this story takes place is under the control of Carlo Matranga. Carlo, and those who work for him, all immigrated to America from Monreale, a small town in Sicily. Luca D’Andrea, who had started working for Carlo as a teenager, had joined the police force, at Carlo’s urging, acting as an insider to promote family interests, and had risen to the status of Detective Inspector. Five years earlier, he had been convicted on the basis of testimony by Michael Talbot. Now free, he is broke, and all he wants to do is return to his Italian homeland. Because he needs money to make this move, Carlo hires him to discover the identity of the Axeman.

Jazz
The introduction to Ida and ‘Lewis Armstrong’ takes place during a Negro funeral procession, where the casket is accompanied by five brass bands, playing (initially) slow somber music until the burial is completed, and then the bands start playing raunchy dance music and a celebration begins. This scene really hit home with me because I still remember seeing a movie newsreel of a similar funeral procession when I was 12 years old, a scene that mystified me so much that I remembered it for 70 years, and I remember too, the announcer saying that Louis Armstrong (who by then, in 1952, was a very famous entertainer) belonged to the association that still carried out these New Orleans funerals.

Much of the information about jazz in this book is tied in with Armstrong’s movements up his career ladder. When the story starts, he has just been hired to play with a Creole band on steamboat cruises running up and down the Mississippi.

There is also a citation from the letter sent by the Axeman to Riley: I am very fond of jazz music, and I swear by all the devils in the nether regions that every person shall be spared in whose home a jazz band is in full swing at the time I have just mentioned. If everyone has a jazz band going, well, then, so much the better for you people. One thing is certain and that is that some of your people who do not jazz it on Tuesday night (if there be any) will get the axe.

Political Corruption
There is political corruption on two fronts. The first is the police department. Although D’Andrea was convicted and imprisoned, several men who served under him are still employed by the department and are resentful of Michael Talbot, who they view as a traitor.

The second line of corruption explored in the book is that between the mayor and a company granted city government contracts. This area of inquiry is mainly investigated by Ida Davis and ‘Lewis’ Armstrong.

My Conclusions
Although I have given THE AXEMAN’S JAZZ a five-star rating, as I did the two other books in this series, it was not as good overall as they were. It is really a 4.5 star book because:

(1) The different lines of investigation do not coalesce. Near the ending, Michael meets Ida, but neither finds out what the other discovered. Nor do either discover what D’Andrea and Riley unearthed.

(2) The Axeman remains a shadowy figure. Although a rationale for his killing spree is given, it is never explored in detail.

(3) I found it difficult to accept Louis Armstrong as a fictional character in this book. Although he appears in all the novels in the City Blues Quartet, in the other ones he is just a peripheral character, acting and thinking in ways that conceivably the real Louis Armstrong might. Here he plays an active role in an investigation, doing things that the real Louis Armstrong never did or would conceivably do.

(4) In the other novels in this series, the author has added footnotes at the end, describing what is historically real and what historical details he has altered to make the story flow faster and smoother. There were no such footnotes appended to my version of this one, the first story in the sequence, although using google, I did find out that a real axeman existed in New Orleans in 1918-1919, and also that the letter appearing in the prequel was authentic.

(5) The rationale underlying the Axeman’s actions were not truly realistic, and no reason was provided for why he was ‘fond of jazz music’.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
My reviews for other books in this series:
The Mobsters Lament (City Blues Quartet, #3)
Sunset Swing (City Blues Quartet, #4)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Giota · Rating 5 out of 5]

«Η τζαζ του δολοφόνου»: ένα από τα συγκλονιστικότερα αστυνομικά βιβλία…

Το γεγονός ότι πρόκειται για το πρώτο βιβλίο του Ray Celestin (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα) δεν το εμπόδισε να συγκαταλεγεί αμέσως στη λίστα με τα καλύτερα ατμοσφαιρικά μυθιστορήματα αγωνίας.

«Στις 12:15 το βράδυ της επόμενης Τρίτης, σκοπεύω να περάσω πάνω από τη Νέα Ορλεάνη. Όντας απέραντα σπλαχνικός, θα κάνω σε εσάς τους ανθρώπους μία μικρή πρόταση:
Έχω μεγάλη αδυναμία στη μουσική τζαζ.
Ορκίζομαι σε όλους τους διαβόλους του Κάτω Κόσμου πως θα χαρίσω τη ζωή σε όλους εκείνους, στα σπίτια των οποίων θα ξεφαντώνει μία ορχήστρα τζαζ την ώρα που μόλις ανέφερα.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο: ορισμένοι από εσάς, που δεν θα ακούνε τζαζ το βράδυ της Τρίτης, θα νιώσουν πάνω τους βαρύ τον πέλεκυ».

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μας ταξιδεύει στη Νέα Ορλεάνη το 1919, όπου ένας δολοφόνος τρομοκρατεί όλη την πόλη και δημιουργεί σύγχυση στις Αρχές. Μαφία, το «Μαύρο Χέρι», συμμορίες, τζαζ μουσική, νέγροι, λευκοί, Κρεολοί, Κατζούν, ταρώ, μαγεία συνθέτουν ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο συγγραφέας εργάζεται ως σεναριογράφος για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και δε θα μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αν το βιβλίο μεταφερθεί στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη…
Η ιδιαίτερη πλοκή και ο ακόμα πιο ιδιαίτερος επίλογος αναδεικνύουν το συγγραφικό ταλέντο και δημιουργεί φανατικό κοινό, που ήδη αναμένει την επόμενη δουλειά του Celestin.

Γιατί μερικές φορές «η συνωμοσία είναι πιο δυνατή από τη μαγεία»…

http://www.clevernews.gr/i-tzaz-tou-d...

[Paul · Rating 5 out of 5]

Brilliant New Orleans Thriller

The Axeman’s Jazz by debut author Ray Celestin, is an incredibly well written fictional account of an actual serial murderer in New Orleans between 1918 and 1919, for which nobody has even been prosecuted. Celestin’s prose is beautiful and evocative that brings to life pre-prohibition New Orleans in the post war period. We get the hustle and bustle a town where everyone is an outsider, mixed with the segregation of the period, the Sicilian mobsters who rule the underworld, corrupt politicians and police and the Irish. Everyone living in a parallel world joined together in fear. The title of the book coming from a piece of music written for Axeman’s night, to protect the people of New Orleans from being the next victim they are told.

The opening is intriguing in that Celestin uses a letter the Axeman sent to the New Orleans Times Picayune and more importantly lands on the desk of veteran report John Riley who decides to publish the letter. Riley is one of the main supporting cast of characters in the book who appears across the narrative guiding police and the corrupt in the attempt to find who the Axeman is and stop his next murder.

Lieutenant Michael Talbot is tasked with solving the series of murders a case he expects to end his career in the New Orleans Police Department. He is already not popular with his colleagues as he is considered a “rat” for helping to convict corrupt cop and mentor to Talbot Luca D’Andrea. To make matters worse Luca has just been released early from his prison sentence up state and will no doubt cross his path as he will be tasked to investigate the murders against the Italians by the Mob and in particular the Don of the local mob.

Ida Davis works at the Pinkerton Detective Agency and is desperate to do some field work, but her boss only lets her do the filing at most. She decides to take matters in her own hands and investigate the serial murderer but she will need help from her friend and local musician Lewis Armstrong, or ‘Lil’ Louey to the locals before he became more refined as Louis Armstrong. Her investigation will get the pair of them in to various scrapes all over New Orleans.

Michael, Ida and Luca all run separate investigations in to the Axeman murders and all their investigations look at various aspects of the crime which tie up nicely at the end of the novel. All looking for the same murderer and who it may be and why they are murdering people will we find out?

This is an excellent debut by Celestin who’s prose makes this book a pleasure to read and his evocative imagery brings New Orleans to life for the reader. One is able to imagine being in the Big Easy with all the sights sounds and smells able to taste the fear of the residents as the body count piles up. This is a brilliant exposition of the historical crime genre and worth every minute of enjoyment you get from beginning to end.

[Nicki · Rating 2 out of 5]

This book promised much, but ultimately didn't really deliver. It has the perfect setting for a murder with voodoo overtones in New Orleans, a melting pot of cultures and races. Someone is killing people with an axe, leaving a tarot card behind and the victims locked in rooms from the inside.

The trouble is that there are too many viewpoints, with a whole roster of people investigating the case. There's Michael, the cop with a secret; Luca, the ex-cop recently released from prison; Ida, the young, black woman working for Pinkertons; her friend, Louis Armstrong (yes, that Louis Armstrong for some bizarre reason); Riley, the junkie reporter. The book simply didn't need that many points of view as it doesn't really give the reader a chance to connect with any of the characters.

The author makes much of the potentially explosive relationship between Michael and Luca, the protege who was instrumental in jailing his corrupt mentor, but it never goes anywhere.

There's also a lot of back story for Louis Armstrong, which seems unnecessary, because he's really just Ida's sidekick in this tale. Ida would have been a much stronger central character as a young, ambitious, black woman in a deeply segregated city. Even the fact that Ida can pass as white could have been more interesting than it is.

Then there's the whole Axeman mystery. It simply falls flat. There's no tension, even with the threat of more murders. It all feels strangely detached. In the end, the identity of the murderer is a damp squib as is the end of the investigation. The police don't identify the killer, Luca does because he talks to the right person who tells him everything. And the end of Luca's story is glossed over, which seems a shame.

In the end, I was a bit disappointed with this story. The end is too complicated with too many coincidences and no real resolution. I can't help thinking that this should have been a wilder, more rollicking and altogether more thrilling ride than it actually was.

[Marjolein · Rating 3 out of 5]

Somewhere between 3 and 3.5 stars

I really wanted to like this more than I eventually did. Sad.

It took me way longer than I thought it would to finish this. To be honest, I was expecting this to be a gritty and kind of spooky murder mystery, and even though there was a lot going on, it wasn't THAT thrilling. Only in the last 75 pages or so did the story pick up the pace. I finished the last 100 pages in one go, and I really did enjoy the action. It's just a shame that there wasn't any in the first 300. Or at least, not enough for my taste.

The writing was good and the plot interesting enough to keep me intrigued, but I did have high expectations and it felt like a bit of a let down. But, it's the first book in a series, so it's probably a set up for the next story. I'm still going to read that, because like I said: nothing wrong with the writing! And I like the fact that the second book takes place in a different city AND in a different era, but with the same main characters.

Having said that, 'The Axeman's Jazz' did confuse me at the times. I'm pretty good with names and remembering who's who, but this time around there were just too many characters, all trying to solve the same case and none of them were working together. It's quite an effective technique, because as a reader you get information from different angles, and it keeps you guessing about the identity of the killer. But it's frustrating as well, because you have to remember a ton of names/locations/information.

Also, in the end it feels like there are still quite some loose ends and I'm pretty sure the next book takes place ten years later, so I don't think they'll be addressed. Maybe they weren't meant to be loose ends and you have to fill in the blanks yourself, but it feels a bit like there's a part of the story missing.

Anyhow, a nice read with lots of history and jazz. I did like the setting, 1919 New Orleans is definitely interesting! And like I've said before: yes, I will read book two, because I am curious to see how the story continuous.

[Melki · Rating 3 out of 5]

Three detectives work separately to nab the infamous Axeman killer in 1919 New Orleans. Though the writing is solid, the story chugs along . . . more like a train than a roller coaster. While not a total waste of time, this was not the intriguing, mesmerizing read I had been expecting.

[Χρύσα Βασιλείου · Rating 5 out of 5]

Η «Τζαζ του δολοφόνου» είναι μια πρόσκληση-πρόκληση για ένα ταξίδι στον χρόνο. Σε μια άλλη εποχή, σε έναν τόπο όπου αντηχούν οι αυθεντικοί ήχοι της τζαζ σε κάθε του γωνιά, την πόλη της Νέας Ορλεάνης.

Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αφορά μια σειρά φόνων που διαπράττονται από έναν δολοφόνο, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του ‘Πελεκητή’. Ο τύπος αυτός, που δεν συνελήφθη ποτέ, σκότωσε έξι ανθρώπους τη διετία 1918-1919. Όταν μια επιστολή του, με την οποία απειλεί να σπείρει τον θάνατο σ’ ολόκληρη την πόλη, φτάνει στα γραφεία της τοπικής εφημερίδας ‘Τάιμς Πικαγιούν’, όλοι αναστατώνονται. Η πραγματική επιστολή χρησιμοποιείται στον πρόλογο και από εκεί και πέρα ο συγγραφέας ξεκινά να υφαίνει μια συναρπαστική κι ατμοσφαιρική ιστορία μυστηρίου, δράσης και μουσικής.
Τρία διαφορετικά άτομα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, θέλουν να ανακαλύψουν την ταυτότητα του δολοφόνου. Ο πρώτος είναι ο υπαστυνόμος Μάικλ Τάλμποτ, ο οποίος βρίσκεται ήδη στο στόχαστρο των συναδέλφων του επειδή είναι φιλικά προσκείμενος στην κοινότητα των Νέγρων· επιπλέον, συζεί κρυφά με μια Νέγρα, με την οποία έχουν αποκτήσει δύο παιδιά. Αυτός αναλαμβάνει την ‘επίσημη’ έρευνα. Ο δεύτερος είναι ο Λούκα Ντ’ Άντρεα, που μόλις βγήκε από τη φυλακή και παίρνει εντολή από έναν γέρο μαφιόζο να ανακαλύψει τον δράστη, προκειμένου να διασωθεί το γόητρο της Μαφίας. Η τρίτη είναι μια νεαρή μιγάδα, η Άιντα Ντέιβις, που ονειρεύεται να γίνει ντετέκτιβ και βλέπει την υπόθεση αυτή ως το εισιτήριο που θα τη βοηθήσει να κυνηγήσει το όνειρό της. Βοηθός της είναι ένας φίλος της, ο νεαρός Λούις Άρμοστρονγκ – ναι, ο γνωστός!
Οι άνθρωποι αυτοί, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους από κάθε άποψη, θα επιδοθούν σ’ ένα πραγματικό κυνήγι με τον χρόνο, προκειμένου να προλάβουν την διορία που έχει δώσει στην πόλη ο ‘Πελεκητής’. Θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που διαθέτουν, προκειμένου να μπει το συντομότερο δυνατό ένα τέλος στη δράση του. Ταυτόχρονα γύρω τους εξελίσσονται διάφορα γεγονότα που έχουν να κάνουν με την ίδια την πόλη, την καθημερινή ζωή των κατοίκων, τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μειονότητες, τη μουσική κ.α.

Η ιστορία αυτή δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά ό,τι υπολείπεται από δράση αναπληρώνεται επάξια από τη γενική ατμόσφαιρα, που σε συνεπαίρνει. Ο Celestin έχει καταφέρει με τρόπο εκπληκτικό να αναβιώσει μια ολόκληρη εποχή. Η Νέα Ορλεάνη των αρχών του 20ου αιώνα αποτελεί το ιδανικότερο σκηνικό για μια τέτοια ιστορία· η περίοδος αμέσως μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι έντονες ταξικές διαφορές και ο ρατσισμός, η Μαφία, η διαφθορά στην κοινωνική και πολιτική σκηνή, οι μυστηριώδεις βάλτοι, ο φόβος, τα βουντού, η φτώχεια, η καχυποψία και φυσικά η μουσική της τζαζ που συνοδεύει κάθε πτυχή της ζωής των κατοίκων, από τα γλέντια μέχρι τις κηδείες, συνθέτουν ένα πολύχρωμο και ολοζώντανο πορτραίτο μιας πόλης που η καρδιά της πάλλεται σε γρήγορους και εξοντωτικούς ρυθμούς, στους οποίους δεν κατορθώνουν όλοι να προσαρμοστούν.
Η Νέα Ορλεάνη και η τζαζ είναι οι δύο αναμφισβήτητες πρωταγωνίστριες του βιβλίου, περισσότερο κι από την ίδια την αστυνομική δράση. Πάνω τους έχει στηθεί ολόκληρη η πλοκή. Και μάλιστα τόσο επιτυχημένα, που δεν ξέρεις πού τελειώνει η ιστορική αλήθεια και πού ξεκινά η φαντασία. Η πένα του συγγραφέα έχει καταφέρει αυτό που επιθυμούν να πετύχουν όλοι όσοι γράφουν μυθιστορήματα βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα: η πραγματικότητα να αγκαλιάσει τη μυθοπλασία σε ένα γοητευτικό κουβάρι ψευδαισθήσεων, που τυλίγει τον αναγνώστη και τον παρασύρει, κάνοντάς τον μέρος της ιστορίας. Έτσι συμβαίνει κι εδώ· από κάθε σελίδα του βιβλίου αναδύονται οι μυρωδιές της Νέας Ορλεάνης, οι ήχοι, οι φωνές, οι μουσικές, οι άνθρωποί της. Κι επίσης, ξεδιπλώνεται η ιστορία του Λούις Άρμστρονγκ και των πρώτων βημάτων του στην μουσική· αυτό, μαζί με την ιστορία του ‘Πελεκητή’, είναι τα δύο μοναδικά πραγματικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στην πλοκή του.
Η καλοδουλεμένη ως την λεπτομέρεια γραφή και οι παραστατικές περιγραφές κερδίζουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, κι ας κυλάει η δράση σε σχετικά χαλαρά πλαίσια – εξάλλου, βρισκόμαστε στη Νέα Ορλεάνη και επομένως πρέπει να συντονιστούμε με τους ράθυμους ρυθμούς της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η δράση δεν κλιμακώνεται μέχρι την τελική κορύφωση. Και μπορεί τελικά να μην αποκαλύπτεται η ταυτότητα του δολοφόνου –αφού και στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατάφεραν να τον πιάσουν– όμως το λογοτεχνικό ταξίδι μέχρι και την τελευταία σελίδα αξίζει τον κόπο.

Θα σύστηνα ανεπιφύλακτα την «Τζαζ του δολοφόνου» ακόμα και στους… σκληροπυρηνικούς αναγνώστες του αστυνομικού μυθιστορήματος· μπορεί να μην βρουν εδώ σε μεγάλες δόσεις όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα βρουν σε άλλα βιβλία του είδους, όμως η ιστορία είναι από μόνη της τόσο μαγευτική και πλανεύτρα, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκτιμήσουν και να μην αγαπήσουν ΑΥΤΟ το βιβλίο!

[RJ - Slayer of Trolls · Rating 3 out of 5]

Author Celestin weaves his fiction around the real-life crimes of the Axeman, who terrorized New Orleans about 100 years ago, killing his victims with an axe - quite often their own axe - and writing a letter to the local newspaper demanding that Jazz music be played in every household on the evening of Saint Joseph's Day to prevent him from striking again. A lot of time, probably too much time in fact, is spent re-creating the atmosphere of early Jazz-Age pre-Prohibition N'awlins with mixed results; the dialogue and some police procedural situations don't feel authentic for the period, and the inclusion of Louis Armstrong as a main character reeks of gimmickry. Despite an unnecessarily convoluted plot that gets bogged down at times, the story ends up being satisfying, mostly, and the groundwork is laid for future sequels following our protagonists and the continuing evolution of American music in the early half of the 20th century.

[Diana · Rating 3 out of 5]

The Axeman’s Jazz [2014] – ★★★

This is a debut historical fiction book that fictionalises real serial killer murders that shook New Orleans in 1918 and 1919 and were dubbed the Axeman’s murders. It follows three people investigating the gruesome murders of the Axeman: (i) professional investigator Detective Lieutenant Michael Talbot; (ii) nineteen year-old amateur sleuth and secretary at a local detective agency Ida Davis, and (iii) recent convict and once detective Luca D’Andrea. Each one of them is under pressure to discover the identity of the murderer before anyone else, and the task is not easy since the murderer taunts the police and leaves strange clues behind, such as Tarot cards. Soon corruption in high places, the Mafia and false leads all complicate the case, as well as the most recent strange demand of the murderer: “play Jazz on one particular Tuesday and you will be safe”. Charmingly evoking the atmosphere of one-of-a-kind place in the world which was New Orleans in the early twentieth century, Ray Celestin concocts a worthy-of-a-read crime thriller, even if it is at times slow, overwritten, unnecessarily confusing and wobbly in its logic.

The Axeman’s Jazz is based on real murders that took place in New Orleans in 1918, taking the lives of six people, and the author even reproduces in his book the real letters allegedly written by the murderer and sent to the press. Lieutenant Michael Talbot heads the official investigation in the story, trying to figure out why the killer would lock the door from the inside as he leaves his victims’ homes, as the Detective stumbles upon the most recent victims of the murderer – an elderly couple Mr and Mrs Maggio, who were killed with an axe in Little Italy. A young, book-smart girl Ida Davis also thinks she can uncover the identity of the murderer since she works as a secretary for the Pinkerton Detective Agency and has access to some evidence. Ida Davis and her friend musician Louis Armstrong think that, perhaps, an illegal activity conducted by one victim may lead them to the killer. As if the case were not crowded enough, on the scene comes Luca D’Andrea, recently out of jail and with connections to the Mafia. He is also pressured to find the killer by “The Family”.

Ray Celestin then thinks that following all these characters and the murder investigation alone is not entertaining enough, because The Axeman’s Jazz then decides to concentrate on the childhood of Louis Armstrong; tries to gouge out the true relationship between Luca D’Andrea and his once protégé Michael Talbot (the theme of the “nemesis” in the police force in the style of The Beautiful Mystery); and also examines Michael Talbot’s secret family life.

The plot progression is sometimes rather slow and at other times rather predictable, as we also find out more about different characters as the story moves along. Ray Celestin is also a screen-writer and his story may appear to us unusually “cinematic”, with virtually every scene he describes having qualities of a good film. For example, there is a paragraph in the book where two characters sit near the porch in the evening looking into the distance, and we can just imagine this perfect scene in a film as these characters contemplate the unusual lights in the distance called “jack o’lanters or will o’the wisps”, being “ghostly phosphorescence, that…sweep across the black ground” that also reflect in these characters’ eyes.

The atmosphere in The Axeman’s Jazz is one of a kind, and we are truly transported into historic New Orleans, that finds itself in transition (the Prohibition is just around the corner) and nervous as a result of the presence of one deranged killer on the loose. We are taken through the streets of the city which is already very multicultural in 1918, with Creole, Cajun, Irish, Chinese, Greek, Italian, Jewish and other communities living side by side. The result is both a charming and disturbing portrait of the city; for example, the perspective of Luca D’Andrea is as following: “He knew the city was no paradise; it was violent and unforgiving, awash with criminals and immigrant communities that treated one another with hostility and suspicion. But it was also a city with a beguiling energy to it, a bright and opulent charm. For all its segregation and spite, its shabby streets and faded glory, it was easy to become bewitched by the city of New Orleans” [Ray Celestin, 2014: 29].

There is also this sense in the novel that New Orleans is not just another American city, as the Mayor of New Orleans also says in the book: “Everything’s different in New Orleans…it’s an American city, sure enough, but it’s an American city named after a French Duke, in a state named after a French King. We drink our coffee different, cook our food different, play our music different. We name our squares after African countries, and our streets after Greek myths. We bury our dead aboveground, but build our city below sea level. We celebrate Mardi Gras, not Shrove Tuesday, we have parishes not counties, we don’t ban vice, we legalise it. We’ve been different since a handful of French traders came here and decided, against the good advice of their Indian guides, to build a city on a marsh” [Ray Celestin, 2014: 69].

🪓 As a debut crime thriller, The Axeman’s Jazz can be seen as a curious book with the right atmosphere and enough secrets to uncover. However, the presence of a number of central characters and the multitude of different clue-following also inevitably lead to confusion, and the focus on the past of some secondary characters also means much unnecessary digression. The result is that The Axeman’s Jazz is too crowded a dance-floor of a book, even if jazz is music that has no strict rules and many people/characters can move freely. Where the book excels is in paying tribute to the music-loving, multicultural city that is New Orleans, even if that tribute is dark, unsettling and with a touch of the macabre.

[Berengaria · Rating 4 out of 5]

"The Axeman's Jazz" (dt: Höllenjazz in New Orleans = Hell Jazz in New Orleans ...where do German publishers get these titles???) is the first of a 4-book mystery series that traces the development of the mafia and of music in the United States over 50 years and through 4 major cities (New Orleans, Chicago, New York, Los Angeles) .

Celestin does a remarkable job of bringing New Orleans in the year 1919 to life. The cultural details, the setting descriptions, the attitudes of the police and different ethnic and national groups, all very well done. The fact that the (unsolved) Axeman murders are real is an added historical bonus.

The structure is also unique. 3 independent groups of detectives are attempting to solve the Axeman murders. All of them come to the same conclusion but in vastly different ways, which is very fun to follow.

One of the groups is the policeman Talbot. Another is a former policeman and mafiosi, Luca. Both these men are complex, fully rounded characters with faults, regrets and hopes and were a dream to read about.

The 3rd group was the problem and where the novel broke-down for me: wannabe detective Ida and her friend Louis Armstrong (yes, THAT Armstrong). While I found the choice of adding such a famous musician into the story problematic but not terrible, what was far more bothersome was Ida herself.

Ida's a perky, spunky Nancy Drew "Girl Detective" clone. That's it. No depth, no rough corners, just a lot of lip biting and gosh darn it, let's try to find the murderer again, Louey! In comparison to Luca and Talbot, Ida's a kid putting on Mommy's clothes and clomping around claiming she's Mommy.

Ida and Louis also seemed to be an easy way to show off the segregation and racism prevalent at the time. Way, way too easy way (read: transparent and sometimes awkward). It feels as if Celestin felt he'd be berated if he didn't add that in as a major theme, so he broke out the shoehorn and made it fit where a more subtle approach would have been more powerful. (The Cajun perspective would've been interesting, but it wouldn't have fit with the 4-books series idea.)

If it'd only been Luca and Talbot racing each other to find the Axeman, this would be a 5 star read for me. As it is, 4. Sorry Ida.

[Crazytourists_books · Rating 4 out of 5]

I loved this book, it is one of the best, if not the best, mystery books I've read. I loved the story, the atmosphere, the fact that it was based in historical facts. It is nicely written and it builds up interest as the story evolves which is great, it keeps you under its spell till the last sentence. They only thing that I would have liked to be different would be the fact that the reader cannot find out for himself what's going on. I'd like a few more hints. I look forward to the other books of the series.

[Φίλιππος ²³ · Rating 3 out of 5]

Σαν κλασικός ανάποδος τύπος, διάβασα τη Τζαζ αφού πρώτα είχα διαβάσει τα Μπλουζ του δολοφόνου...Και ευτυχώς μπορώ να πω, γιατί αν τα διάβαζα με τη σειρά πιθανόν να μην είχα προχωρήσει στο δεύτερο βιβλίο!

Μέτριο βιβλιο, μέτρια και η πλοκή, αλλά εκεί που χάνει συντριπτικά είναι στην ατμόσφαιρα, που δεν με έκανε ούτε στιγμή να νιώσω ότι βρίσκομαι στη Νέα Ορλεάνη της δεκαετίας του 1910, σε αντίθεση με τα Μπλουζ που όσο το διάβαζα ένιωθα να είμαι στο Σικάγο την εποχή της ποτοαπαγόρευσης!

[LolaF · Rating 5 out of 5]

Una delicia leer este libro 😊

Página a página te vas sumergiendo en este libro. No es un ritmo trepidante, pero en cada página descubres un nuevo matiz, bien perfilando los personajes, describiendo el ambiente o siguiendo la investigación de estos crímenes. ¡No sobra ninguna página! Todas aportan algo.

Una historia que transcurre en Nueva Orleans, en 1919, en un ambiente de corrupción, miseria y fuerte discriminación en función del color de la piel perfectamente retratado. Narrada en capítulos cortos donde se van alternando las voces de los distintos investigadores: un policía en activo, un exconvicto expolicía y una joven mujer que desea ser detective. Cada uno con sus métodos y sus fuentes sigue su propia línea de investigación independiente, paso a paso, con tensión en algunos momentos, con escenas duras en otros y una carga emocional que sabe transmitir al lector. El autor juega juega con esa alternancia para mantener la intriga y llegando incluso a retrasar el revelarte la informacion obtenida hasta el momento que considera oportuno, para llegar a un final donde el lector omnipresente puede comprobar como todas las piezas encajan.

Es una historia basada en hechos reales, con transcripciones de periódicos de la época y atestados policiales.

Me ha gustado mucho el guiño que hace en las últimas líneas. Nuestra joven detective creo que consiguió con creces su objetivo, jeje

También ha habido algunas frases que en su contexto me han parecido magníficas:

"... el Mahogany Hall solo contrataba a chicas con una octaba parte de sangre negra, siete octavos de sangre blanca, ..."

"...la solución más probable de cualquier misterio era la más sencilla, porque la simplicidad estaba en el origen de la elegancia natural, y los misterios no eran más que lo natural sin iluminar..."

"... se dio cuenta con una súbita sensación de ansiedad de que incluso si volvía a Italia, seguiría estando en el exilio, sería un hombre sin hogar, porque un hogar no solo era el sitio donde vivías, sino el lugar en el que te gustaría morir."


Teniendo reciente la lectura de #LaCaraNorteDelCorazón de #DoloresRedondo, ambientada en un Nueva Orleans más reciente, no puedo evitar compararlas. Me ha ganado el corazón Ray Celestin.

Tal vez el libro es muy bueno o tal vez era el libro que necesitaba yo en este momento.

Por todo ello ...

Valoración: 10/10
Lectura: Noviembre 2019

[Knigoqdec · Rating 3 out of 5]

Доста интересна книга, фокусирана изцяло върху полицейското и частно детективското разследване. Четирима и повече души дърпат чергата към себе си при разрешаването на мистерията кой е убиеца, без да се пресичат.
Сегрегация, италианска мафия, Америка през 1920-те години - духът на времето е много добре уловен. Действието е поставено далеч от характерно избираните за тематиката места - чак в далечната от главните престъпни центрове в ноар романите Луизиана.
Луис Армстронг е просто вдъхновение за автора, изглежда, участието му е съвсем незабележимо, което е добре - нямаше никаква нужда от това да бъде велик тайнствен детектив. Неговата приятелка Айда ми беше най-скучна обаче. Разследванията на Лука и Майкъл, които се вписват много по-точно в ноар стила, ми харесаха повече.
Има лек сълзлив привкус в една от историите, които се разкриват накрая, но позиционирането ѝ не е чак толкова лошо.
Като цяло - изключително подходяща книга за отдаване на почит на традиционния ноар. Мисля, че стилът ми беше залипсвал наистина, без да съм си давала сметка.

[Stavrakas Arsenal · Rating 4 out of 5]

Για να πω την αλήθεια ένας από τους λόγους που αγόρασα αυτό το βιβλίο ήταν το εξώφυλλό του, το οποίο μου φώναζε next stop Νέα Ορλεάνη + πολύ καλή μουσική... Στην περίπτωσή του δεν ταιριάζει το "ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο απ'το εξώφυλλό του" γιατί αυτά που μου υποσχέθηκε μου τα προσέφερε απλόχερα...
Αρκετά καλό αστυνομικό μυθιστόρημα με δυνατή πλοκή που πατάει πάνω σε αληθινά γεγονότα...

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 5 out of 5]

Είναι γνωστή η αγάπη που έχω για το Βικτοριανό Λονδίνο και ό,τι σχετίζεται με την εποχή εκείνη. Αυτό που ίσως να μην είναι τόσο γνωστό σε εσάς, είναι η εφάμιλλη αγάπη που έχω για τη Νέα Ορλεάνη, μία από τις πλέον μυστικιστικές, γοητευτικές και μυστηριώδεις πόλεις στον κόσμο, που ακόμα και στο σήμερα, φαντάζει σαν να είναι βγαλμένη από παραμύθι, σαν να έχει κολλήσει κάπου στο χρόνο. Η Νέα Ορλεάνη έχει δικιά της αισθητική, δικούς της ρυθμούς, μια προσωπική ταυτότητα που την χαρακτηρίζει και την καθιστά ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Ποιο σκηνικό, λοιπόν, θα ήταν καλύτερο από αυτό που η ίδια προσφέρει, προκειμένου να στήσει κανείς το δικό του εγκληματικό παιχνίδι το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές, όχι μόνο όσων εμπλέκονται σε αυτών, αλλά και όλων όσων το παρακολουθούμε απ' έξω;

"Η τζαζ του δολοφόνου" τοποθετείται στη Νέα Ορλεάνη και βασίζεται σε ένα πραγματικό άλυτο έγκλημα, όπου ένας δολοφόνος ονόματι "Το τσεκούρι της Νέας Ορλεάνης" δολοφόνησε πολλούς ανθρώπους μεταξύ 1918-1919. Ο Τζον Ράιλι, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, λαμβάνει μια επιστολή που ο ίδιος πιστεύει ότι έχει σταλεί από τον δολοφόνο, λέγοντας ότι η επόμενη Τρίτη το τσεκούρι του θα δράσει και πάλι στην πόλη, δολοφονώντας όποιον δεν ξεφαντώνει στο σπίτι του στους ρυθμούς της τζαζ. Λίγους μήνες νωρίτερα, οι δολοφονίες έχουν ξεκινήσει στην πόλη, με τα θύματα να βρίσκονται βουτηγμένα στο αίμα, με μια κάρτα ταρώ στο πλάι τους που φέρει το σήμα κατατεθέν του δολοφόνου. Ένα τσεκούρι! Πολλοί εκείνοι που ενδιαφέρονται για τη λύση του μυστηρίου και την αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου, και ο χρόνος μετράει αντίστροφα... για όλους.

Γενικά δεν είμαι υπέρμαχος του να χρησιμοποιούν τα διάφορα μυθιστορήματα την ταμπέλα του "βασίζεται σε αληθινά γεγονότα", αλλά όσον αφορά τις ιστορίες τρόμου και μυστηρίου, είναι μια κίνηση την οποία επικροτώ καθότι, προσωπικά πάντα, με ιντριγκάρει. Και για να μην παρεξηγηθώ, την άποψή μου αυτή τη στηρίζω στην ανθρώπινη διαστροφή η οποία υπάρχει βαθιά μέσα σ' όλους μας, και που όταν πρόκειται για καταστάσεις άγριες, βίαιες, αιμοβόρικες, το να συνδυάζει αυτό που διαβάζει με την πιθανότητα του υπαρκτού, του αληθινού, του προκαλεί ακόμα μεγαλύτερα ρίγη ανατριχίλας απ' ότι αν απλά διάβαζε μία ακόμα καθαρά μυθιστορηματική ιστορία. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να γοητευόμαστε από τη βία, ίσως επειδή ξέρουμε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να την ζήσουμε σε αυτή της τη διάσταση, άρα αφήνουμε τα σκοτεινά μας ένστικτα να παρασυρθούν μέσω της αφήγησης ενός μυθιστορήματος. Και "Η τζαζ του δολοφόνου" πετυχαίνει ακριβώς αυτό, να μας παρασύρει ερεθίζοντας συνάμα τις πιο σκοτεινές πτυχές μας, καλλιεργώντας έναν υποβόσκων φόβο για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Όπως καταλαβαίνετε, έχω πέσει σε κατάσταση παραληρήματος, αλλά αυτό συμβαίνει όταν ένα βιβλίο σε παρασύρει με τρόπους που δεν περίμενες, παρά που η αίσθησή σου γύρω απ' αυτό ήταν θετική από την πρώτη στιγμή. Γιατί μπορεί να περίμενα μια βίαιη αποτύπωση εγκλημάτων που θα έκανε την ραχοκοκαλιά μου να τρέμει, περιγραφές βουντού τελετουργικών που ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε αυτά είναι άκρως τρομακτικά, ειδικά όπως τα περιγράφει ο Celestin, αλλά δεν περίμενα σε καμία περίπτωση πως θα το πήγαινε ένα βήμα παραπέρα. Πέραν του θριλερικού στοιχείου του όλου εγχειρήματος, ο συγγραφέας περιγράφει με έντεχνο τρόπο την εμβέλεια της Σικελικής Μαφίας στην πόλη της Νέας Ορλεάνης, κάτι γνωστό στους μυημένους στα μυστικά της πόλης αλλά όχι στο ευρύ κοινό, ενώ παράλληλα επιτυγχάνει στο να τοποθετήσει στην καρδιά της δράσης του πληθώρα χαρακτήρων, με τον καθένα απ' αυτούς να είναι σμιλευμένος με τέτοιον τρόπο ώστε να έχει κάτι να προσφέρει στην εξέλιξη της πλοκής αλλά την ίδια στιγμή, έχει ν' αφηγηθεί και την ολότελα δική του ιστορία.

Η μεγαλύτερη, ίσως, πρόκληση για ένα νέο συγγραφέα είναι το να μπορέσει να καθηλώσει και να παρασύρει με την αφήγησή του τον αναγνώστη, προσφέροντάς του μια ιστορία που αν όχι πρωτότυπη, οφείλει τουλάχιστον να διαθέτει κάτι το εντυπωσιακό. "Η τζαζ του δολοφόνου" του Rey Celestin διαθέτει λίγο απ' όλα τα προαναφερόμενα και κατά την ταπεινή μου άποψη, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα βιβλία της χρονιάς, και αναμφίβολα ανήκει στο Top 3 των μεγαλύτερων λογοτεχνικών εκπλήξεων που μας επιφύλασσε το 2016 που σε γενικές γραμμές, μάλλον ως χλιαρό θα το περιγράφαμε, για να μην πω αδιάφορο. Αν αγαπάτε, λοιπόν, τις περιπέτειες μυστηρίου και αγωνίας, το βιβλίο αυτό έχει γραφτεί για εσάς. Περιπλανηθείτε μέσα από τις γραμμές του σε μια τρομακτική και γοητευτική Νέα Ορλεάνη και χορέψτε στους ρυθμούς του δράματος και του κρυφού συμβολισμού του και δεν θα χάσετε.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Νέα Ορλεάνη, 1919. Μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις, με τους δικούς της κανόνες και με πολλές ιδιορρυθμίες. Ένα χωνευτήρι φυλών και πολιτισμών. Που κανακεύει στα πόδια της τη νεογέννητη μουσική τζαζ. Η πόλη που ακόμη δεν έχει αγαπήσει τους έγχρωμους κατοίκους της. Νέγροι, κρεολοί, λευκοί. Φτώχεια και πλούτος. Αθλιότητα και ευμάρεια. Με την Οικογένεια να κυβερνά σχεδόν τα πάντα. 1919, μια ανάσα πριν την ποτοαπαγόρευση, αν και αυτό δε θα αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα της πόλης. Σε αυτό το φόντο λοιπόν ξεδιπλώνεται η ιστορία του Πελεκητή, ενός ανθρώπου που τσεκουριάζει με βιαιότητα μια σειρά παντρεμένων ζευγαριών, σκορπώντας τον τρόμο και το αίμα στην πόλη. Στα ίχνη του δολοφόνου θα βρεθούν τρεις ετερόκλητοι άνθρωποι: η wanna-be ντετέκτιβ Άιντα με τον παιδικό της φίλο, Λούις, ο άρτι αποφυλακισθείς Λούκα και ο αστυνόμος Μάικλ Τάλμποτ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η κεντρική ιδέα αντικατοπτρίζει τα πραγματικά εγκλήματα που αναστάτωσαν την πόλη εκείνη την περίοδο, η ιστορία όμως έχει και πολλή μυθοπλασία!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά καλογραμμένη και η εποχή έχει αποδοθεί άριστα. Ο Ray Celestin έχει ψάξει ενδελεχώς για τα πάντα που αφορούν την εποχή και τον τόπο στον οποίο διαδραματίζεται το πρώτο του αυτό βιβλίο και το στυλ της πολυπρόσωπης αφήγησης που επέλεξε κάνει το κείμενο συναρπαστικό, μιας και η υπόθεση φωτίζεται σταδιακά και εναλλακτικά, με τους ανωτέρω χαρακτήρες να προχωράνε σχεδόν κλιμακωτά προς τη λύση του μυστηρίου. Προς τιμήν του, ο συγγραφέας δεν εμμένει στη μουσική τζαζ που σκεπάζει την πόλη, αντίθετα περιγράφει κι άλλα χαρακτηριστικά αυτής της πολυποίκιλης πόλης: τους βάλτους, τη στάση απέναντι στους νέγρους, το βουντού που έχει αρχίσει να παρακμάζει, την περιοχή των πορνείων και τη μεταβατική περίοδο που ζουν μιας και κάποιος αποφασίζει να τα κλείσει, τα χαμίνια που έχουν τιγκάρει την πόλη, την παρακμή στις ανθρώπινες σχέσεις, την αδίστακτη ντόπια μαφιόζικη Οικογένεια που ελέγχει πρόσωπα και πράγματα στον απόηχο της δράσης της Μαύρης Χείρας, γενικώς φωτίζει αρκετά την κουλτούρα που χαρακτηρίζει αυτήν τη δύσκολη πόλη.

Ο Λούκα ντ’ Αντρέα, πρώην αστυνομικός, μιας και το μυστικό του ότι δουλεύει για τη Μαφία το αποκάλυψε με αποδείξεις ο προστατευόμενός του, Μάικλ Τάλμποτ, επιτέλους αποφυλακίζεται κι επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη. Γιατί μπλέκεται στο κυνηγητό του Πελεκητή; Τι θα αποκομίσει από αυτήν την ανάμειξη; Ποιοι εξακολουθούν να είναι οι δεσμοί του με την Οικογένεια; Τι τον περιμένει στη νέα ζωή που καλείται να ακολουθήσει; Από την άλλη, ο Μάικλ Τάλμποτ δουλεύει στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών της Αστυνομίας της Ορλεάνης και έχει παντρευτεί κρυφά μια έγχρωμη γυναίκα, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά ενώ σε όλους τη συστήνει ως καμαριέρα του και νταντά. Πόσο θα κρατήσει αυτό το μυστικό, που αν αποκαλυφθεί θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες; Γιατί δένεται συναισθηματικά με τον νεαρό αστυνόμο Κέρι, που ήρθε από την Ιρλανδία και δουλεύει στη δίωξη του εγκλήματος, «γιατί είστε οι μόνοι που προσλαμβάνετε Ιρλανδούς;» Από πόσα στάδια θα περάσει η επαγγελματική και φιλική τους σχέση; Τέλος, η Άιντα είναι μια νεαρή κοπέλα που δουλεύει στο παράρτημα του Γραφείου Ερευνών Πίνκερτον της πόλης και θέλει με αγωνία να αναλάβει δράση σε μια υπόθεση και να τη λύσει. Σε αυτές τις φιλοδοξίες θα τη βοηθήσει ο παιδικός της φίλος, Λούι ή αλλιώς «μικρός Λούις Άρμστρονγκ», ένας νεαρός παντρεμένος με μια αλλοπρόσαλλη γυναίκα που άρχισε τελευταία και να τον χτυπάει ενώ ο γιος τους έμεινε καθυστερημένος νοητικά από πέσιμο.

Αυτοί οι λεπτοδουλεμένοι χαρακτήρες δρουν παράλληλα και δε συναντιούνται σχεδόν καθόλου. Κάνουν τις δικές τους έρευνες, δουλεύουν πάνω στην υπόθεση του Πελεκητή για διαφορετικούς λόγους και αλλάζουν τις ζωές τους για πάντα. Κι όλα αυτά σε μια πόλη γεμάτη: «…μαχαιροβγάλτες, τζογαδόρους, πρεζάκια, νταβατζήδες με τις πόρνες τους, όλοι τους υπνοβάτες σε μια ύπαρξη καταδικασμένη να γεννηθεί και να πεθάνει σε μια παραγκούπολη. Ζωές σπαταλημένες και σύντομες, χωρίς σχέδια, φιλοδοξίες ή σκέψεις για το αύριο» (σελ. 303).

Το καθ’ αυτό μυστήριο είναι καλοδουλεμένο. Με απανωτές σχεδόν ανατροπές και αποκαλύψεις ξεδιπλώνεται μια ιστορία τραγική, απότοκη της φυλετικής βίας και του ρατσισμού ενώ το μυστήριο βαθαίνει όταν αποκαλύπτεται ότι ο Πελεκητής δρα για λογαριασμό κάποιου άλλου. Από ένα σημείο και μετά διάβαζα με σχεδόν φρενήρη ρυθμό, γιατί η δράση, οι περιγραφές, οι διάλογοι, οι εκπλήξεις ήταν τόσο αληθοφανείς που με παρέσυραν και με απομάκρυναν από την πραγματικότητα. Η πολυπρόσωπη αφήγηση δε με μπέρδεψε καθόλου, ήταν λες και υπήρχε μία ενιαία ιστορία απόλυτα κατανοητή και ανατριχιαστική από την αρχή ως το τέλος. «Η τζαζ του δολοφόνου» είναι από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα εποχής, γεμάτο ένταση, σασπένς, ρεαλισμό, διεισδυτική ματιά στην ψυχολογία και στον κοινωνικό ιστό του τόπου και βλέπω ότι το κλείσιμο του ματιού στην τελευταία σελίδα προετοιμάζει το έδαφος για άλλη μία ιστορία του ιδίου επιπέδου (κυκλοφορεί ήδη και λέγεται Dead man’s blues).

[George K. · Rating 4 out of 5]

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά το πρώτο μυθιστόρημα του Ρέι Σελέστιν και φυσικά δεν άργησα να το αγοράσω και να το διαβάσω. Τόσο το εξώφυλλο όσο ακόμα περισσότερο η περίληψη της ιστορίας με είχαν προϊδεάσει για κάτι πολύ καλό και δυνατό, και δεν έπεσα καθόλου έξω. Απόλαυσα μια πραγματικά συναρπαστική, ενδιαφέρουσα και άκρως ατμοσφαιρική ιστορία, γεμάτη μυστήριο, δράση και μαυρίλα.

Η όλη ιστορία του βιβλίου βασίζεται σε μια αληθινή υπόθεση κατά συρροήν δολοφονιών, που έγιναν μέσα στο 1919 στην Νέα Ορλεάνη. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε διάφορα πραγματικά στοιχεία, έβαλε όμως και μπόλικη φαντασία στο όλο μείγμα. Πρωταγωνιστές του βιβλίου, ουσιαστικά, είναι τρεις: Ένας αστυνομικός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Νέας Ορλεάνης, ένας πρώην αστυνομικός ιταλικής καταγωγής που ήταν πέντε χρόνια στην φυλακή για διαφθορά, καθώς και μια νεαρή κοπέλα, που δουλεύει σαν γραμματέας στο γραφείο ερευνών Πίνκερτον. Αυτοί οι τρεις, ο καθένας για δικούς του λόγους και σκοπούς, ερευνούν τις υποθέσεις άγριων δολοφονιών με θύτη τον αινιγματικό "Πελεκητή".

Λοιπόν, μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που εξελίχτηκε η όλη ιστορία, με την παράλληλη έρευνα των τριών πρωταγωνιστών, που στο τέλος έβγαλαν μια άκρη με την όλη υπόθεση, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας και με διαφορετικά στοιχεία στην κατοχή τους. Επίσης μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ η σκιαγράφηση της πόλης της Νέας Ορλεάνης, καθώς και της εποχής. Φαίνεται ότι ο συγγραφέας έκανε κάμποση έρευνα για την ιστορία της πόλης και με τις περιγραφές του με ταξίδεψε στην εξωτική Νέα Ορλεάνη του 1919, με τους βάλτους, τους δρόμους, τα κτίρια, την μπόλικη βροχή και την υγρασία, την εγκληματικότητα, τις ταξικές και φυλετικές διαφορές... Νομίζω ότι αυτό είναι και το πλέον δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Η πλοκή είναι, φυσικά, καλοδουλεμένη και ενδιαφέρουσα, με δράση και αποκαλύψεις, όμως δεν πέφτεις και από τα σύννεφα στο τέλος. Επίσης η ατμόσφαιρα είναι φοβερή.

Γενικά πρόκειται για ένα απολαυστικό και άκρως ψυχαγωγικό αστυνομικό θρίλερ, όπου καταφέρνει με άνεση να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε μια άλλη πόλη, σε μια διαφορετική εποχή. Η αλήθεια είναι ότι, κατά κάποιο τρόπο, θα μου λείψει η βροχερή, μουντή και κάπως σκοτεινή και αινιγματική Νέα Ορλεάνη, όπως φυσικά και κάποιοι από τους πρωταγωνιστές. Απ'όσο ξέρω, όμως, δυο από αυτούς τους χαρακτήρες, θα συνεργαστούν και στο επόμενο αστυνομικό μυθιστόρημα του Σελέστιν, με τον τίτλο "Dead Man's Blues", η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται στο Σικάγο. Ελπίζω κάποια στιγμή να το δούμε και αυτό στα ελληνικά.

[Victoria Ray · Rating 4 out of 5]

Why and how:
I was already on the way from the store when the expeditor said: “Maybe you’d like to buy Axeman? It is really cool book.”
I picked it, read ‘New Orleans 1919…’ Hmmmm, not my favourite subject for the crime books. But ah, serial killers, lurking in the darkness, feels like an interesting catch.

I bought it. I do not regret it.

Attention: The book is translated (swedish) by Hanna Williamsson.
Plus: I couldn’t leave one more ‘Ray’ in the bookstore-prison without zero of NotBradbury-attention.

Ray’s review (mixed with the wisdoms)

Quote to reflect:
“Some of you young folks been saying to me: ‘Hey Pops, what you mean what a wonderful world? How about all them wars all over the place? You call them wonderful? And how about hunger and pollution? They ain’t so wonderful either.’ But how about listening to old Pops for a minute. It seems to me it ain’t the world that’s so bad, but what we’re doing to it, and all I’m saying is see what a wonderful world it would be if only we’d give it a chance. Love, baby, love. That’s the secret. Yeah. If lots more of us loved each other, we’d solve lots more problems. And man, this world would be a gasser.” Louis Armstrong

x x x

The Axeman’s Jazz is a fictional story of an actual serial murder in New Orleans (1919), for which nobody has ever been prosecuted. Until now. Some way or another the truth will always pop up. Because the truth is a shitty/hurtful/ business everybody wanna hide or push deeeeep into the hole. And when the hole is full…- right, “Axeman” happens!

The place:
New Orleans with the awful rainy weather through all the book. The heart of the child prostitution, voodoo, mafia, drugs and great jazz music.

The plot:
Twisty and messy. In a good way.

First of all, understand that New Orleans back in 1919 has been ruled by 3 main blocks:

Sicilian Maffia
Irish Maffia
Black Maffia

Nope, Louis Armstrong did not belong to any of them. And nope, he was not our Axeman. I feel you want it lol But he was too nice fella, in love with the world, music, people and Jazz.

Heroes to stop by:
Luca D’ Andrea – a corrupt ex-policeman with ties to organised crime (Sicilian mafia), released from prison. ‘Hot boy’ in the past.

When people say ‘let’s do something about it’, they mean ‘let’s try to control it, so that we can do something to somebody else.’ And that somebody else is often you. I don’t know who said those wise words, but if I’d met Luca right after he left the prison, I’d handle it to him in a nice black envelope. Because dude…seems you never learn. Or maybe he knew – the end is fuckin’ near and it isn’t beautiful.

Advice from Ray: ‘When you skate on thin ice, skate fast, Luca!’

Ida ‘Sherlock’-Davis (19yo) – too curious, too beautiful, too young, too smart. Working in the famous detective agency, friend with Louis Armstrong.

How does it feels: to become Sherlock at 19, almost rapped by Irish boys on the muddy street because you are ‘coloured’ and a girl? I don’t know. But if you’d give me a gun, I’d probably shut those boys without any hesitation…and I loooove Irish boys. Shit!

Advice from Ray: ‘After a victory – sharpen your knife! After a failure – sharpen your knife!’

the rest read on my blog Raynotbradbury on Wordpress - https://raynotbradbury.com/2018/10/29...

[Lisa · Rating 4 out of 5]

If I can combine historical fiction with a mystery then I am happy!
This is based on a true crime carried out by a serial killer in New Orleans in 1919.

This book has several points of view which started as confusing but soon falls into a rhythm - each character coming to the resolution from different angles which reaches a crescendo of discovery!

Most of the pleasure in reading this came from the atmosphere and enigma that is New Orleans itself...especially at this time in history. I enjoyed learning more about the city and it's characters than the mystery itself which is unusual for me.

[MTK · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικά καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με φόντο μία συναρπαστική απεικόνιση της Νέας Ορλεάνης​ λίγο μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

[Vaios Papadopoulos · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετική αρχή ! Αξίζει κάνει να δώσει μία ευκαιρία σε αυτόν τον νέο συγγραφέα, στο βιβλίο του αλλά και ολόκληρη την σειρά!