What do you think?
Rate this book
Moral Ambition: Stop Wasting Your Talent and Start Making a Difference
From the author of the New York Times bestsellers Humankind and Utopia for Realists—“a more politically radical Malcolm Gladwell” (The New York Times)—comes a bold manifesto daring us to harness our talents and transform our idealism into action, all with the goal of making the world a wildly better place.
A career consists of 2,000 workweeks, and how you spend that time is one of the most important decisions of your life. Still, millions of people are stuck in in mind-numbing, pointless, or just plain harmful jobs.
There’s an antidote to this waste of talent, and it’s called moral ambition. Moral ambition is the will to be among the best, but with different measures of success. Not a fancy title, fat salary, or corner office, but a career dedicated to the best solutions to the world’s biggest problems— whether that means tackling climate change, making pandemics history or fighting Big Tobacco.
In Moral Ambition, internationally bestselling author Rutger Bregman reveals how our conventional definitions of success are harming us and the planet, and shows how we can shift the focus from personal gain to societal benefit. In the process, he explains, we will join a growing movement of pioneers who are already living out this ethos. They’re the builders, the problem-solvers, the doers who have chosen a path less traveled. A guidebook to finding that path for ourselves, Moral Ambition reminds us that the real measure of success lies not in what we accumulate, but in what we contribute, and shows how we, too, can build a legacy that truly matters.
A career consists of 2,000 workweeks, and how you spend that time is one of the most important decisions of your life. Still, millions of people are stuck in in mind-numbing, pointless, or just plain harmful jobs.
There’s an antidote to this waste of talent, and it’s called moral ambition. Moral ambition is the will to be among the best, but with different measures of success. Not a fancy title, fat salary, or corner office, but a career dedicated to the best solutions to the world’s biggest problems— whether that means tackling climate change, making pandemics history or fighting Big Tobacco.
In Moral Ambition, internationally bestselling author Rutger Bregman reveals how our conventional definitions of success are harming us and the planet, and shows how we can shift the focus from personal gain to societal benefit. In the process, he explains, we will join a growing movement of pioneers who are already living out this ethos. They’re the builders, the problem-solvers, the doers who have chosen a path less traveled. A guidebook to finding that path for ourselves, Moral Ambition reminds us that the real measure of success lies not in what we accumulate, but in what we contribute, and shows how we, too, can build a legacy that truly matters.
304 pages, Hardcover
First published April 9, 2024
1314 people are currently reading
16061 people want to read
About the author
Rutger Bregman
15 books5,233 followersRutger Bregman (born April 26, 1988) is a Dutch historian and author. His books Humankind: A Hopeful History (2020) and Utopia for Realists: How We Can Build the Ideal World (2017) were both Sunday Times and New York Times Best Sellers and have been translated in 46 languages.
In 2024, he co-founded The School for Moral Ambition, a non-profit organization inspired by his latest book Moral Ambition (2025) that wants to help as many people as possible to take the step towards a job with a positive impact.
In 2024, he co-founded The School for Moral Ambition, a non-profit organization inspired by his latest book Moral Ambition (2025) that wants to help as many people as possible to take the step towards a job with a positive impact.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 926 reviews
March 16, 2024
This is an amazing book. I read it in a single sitting. If you feel even the slightest desire to make a positive difference in others' lives, reading this book will set you ablaze.
Read this book. Better yet, gift it to people around you in their late teens / early twenties!
Some personal highlights:
- Bregman describes four categories of people. First is people who are neither ambitious nor idealistic. This category includes bullshit jobs and people who seek to retire. Second is people who are ambitious, but not idealistic. This broadly describes consultants, bankers, and most tech employees. Third is people who are idealistic, but not ambitious. This includes most protesters and activists. Fourth is ambitious and idealistic. This is the definition of moral ambition.
- Bregman mentions Thomas Clarkson, who as a 25-year old man became gripped by abolishing slavery. He wanted to be useful and dedicated his life to this cause.
- Bregman mentions zeroes, ones, and twos. Zeroes start things. Ones join them. Twos follow afterwards. The point here is just to start with something.
- Ralph Nader started the "Radical Nerds". These were talented law students, who were corralled by Nader to focus on societal issues. In that sense, it's similar to how Wendy Kopp offered the path of becoming a teacher. Or, how Earth Justice represents the environment in court cases.
- Nader's first gig was to sue General Motors for making unsafe cars. It led to LBJ signing the Highway Safety Act and Traffic Safety Act.
- Bregman makes the case that we should join cults. That is essentially what climate tech is in Silicon Valley: it's a kind of cult.
- Benjamin Lay was one of the first abolitionists. He would break tea cups if they included tea from slave plantations. That's what obsession looks like!
- Rosa Parks was part of a much larger movement. The bus boycotts had been planned in advance.
- Bregman introduces the idea of the "Noble Loser". The Noble Loser is someone with the right intentions but without making a difference. This is often because Noble Losers are not effective — they are not skilled at making a difference.
- The book includes an absolutely amazing story about Rob Mather. He decided to organize a 35 km swim to raise funds for Terri, a burn victim. Given its success, he organized a swim the following year to raise funds for malaria. This became the start of the Against Malaria Foundation. One of Rob's key tricks for not becoming a Noble Loser is his "20-minute rule" — he sets blocks of 20 minutes max to accomplish things. Against Malaria Foundation has now raised more than 500 million dollars, with which they have distributed 200 million malaria nets.
- It is estimated that 5% of all deaths ever were caused by Malaria. Between 1980-2020, about 40 million people died of malaria. Thanks to Bill Gates, this will be stopped.
- Charity Entrepreneurship is a program that educates social entrepreneurs. The school board selects challenges that are (1) large, (2) solvable, and (3) under-represented. Joey Savoie started this school. Their initial research was so wide that they ended up getting requests from others if they could use those ideas.
- Bregman introduces the idea of VORP: Value Over Replacement Player. This is the impact that you have as an individual. He points to scientists as key personas with high VORP. For instance, Goodenough, the inventor of the lithium-ion battery.
- In the final chapter - chapter 10 - Bregman introduces three wicked challenges in addition to climate change. First, nuclear war. Second, artificial intelligence. Third, biological warfare.
- "The entire world spends 1 billion a year on research on infectious diseases. That's about the same amount Americans spend on whitening their teeth."
Read this book. Better yet, gift it to people around you in their late teens / early twenties!
Some personal highlights:
- Bregman describes four categories of people. First is people who are neither ambitious nor idealistic. This category includes bullshit jobs and people who seek to retire. Second is people who are ambitious, but not idealistic. This broadly describes consultants, bankers, and most tech employees. Third is people who are idealistic, but not ambitious. This includes most protesters and activists. Fourth is ambitious and idealistic. This is the definition of moral ambition.
- Bregman mentions Thomas Clarkson, who as a 25-year old man became gripped by abolishing slavery. He wanted to be useful and dedicated his life to this cause.
- Bregman mentions zeroes, ones, and twos. Zeroes start things. Ones join them. Twos follow afterwards. The point here is just to start with something.
- Ralph Nader started the "Radical Nerds". These were talented law students, who were corralled by Nader to focus on societal issues. In that sense, it's similar to how Wendy Kopp offered the path of becoming a teacher. Or, how Earth Justice represents the environment in court cases.
- Nader's first gig was to sue General Motors for making unsafe cars. It led to LBJ signing the Highway Safety Act and Traffic Safety Act.
- Bregman makes the case that we should join cults. That is essentially what climate tech is in Silicon Valley: it's a kind of cult.
- Benjamin Lay was one of the first abolitionists. He would break tea cups if they included tea from slave plantations. That's what obsession looks like!
- Rosa Parks was part of a much larger movement. The bus boycotts had been planned in advance.
- Bregman introduces the idea of the "Noble Loser". The Noble Loser is someone with the right intentions but without making a difference. This is often because Noble Losers are not effective — they are not skilled at making a difference.
- The book includes an absolutely amazing story about Rob Mather. He decided to organize a 35 km swim to raise funds for Terri, a burn victim. Given its success, he organized a swim the following year to raise funds for malaria. This became the start of the Against Malaria Foundation. One of Rob's key tricks for not becoming a Noble Loser is his "20-minute rule" — he sets blocks of 20 minutes max to accomplish things. Against Malaria Foundation has now raised more than 500 million dollars, with which they have distributed 200 million malaria nets.
- It is estimated that 5% of all deaths ever were caused by Malaria. Between 1980-2020, about 40 million people died of malaria. Thanks to Bill Gates, this will be stopped.
- Charity Entrepreneurship is a program that educates social entrepreneurs. The school board selects challenges that are (1) large, (2) solvable, and (3) under-represented. Joey Savoie started this school. Their initial research was so wide that they ended up getting requests from others if they could use those ideas.
- Bregman introduces the idea of VORP: Value Over Replacement Player. This is the impact that you have as an individual. He points to scientists as key personas with high VORP. For instance, Goodenough, the inventor of the lithium-ion battery.
- In the final chapter - chapter 10 - Bregman introduces three wicked challenges in addition to climate change. First, nuclear war. Second, artificial intelligence. Third, biological warfare.
- "The entire world spends 1 billion a year on research on infectious diseases. That's about the same amount Americans spend on whitening their teeth."
November 18, 2024
I flew through this book because I listened to it a lot while cycling and sanding floors in a friend's apartment over the weekend. I heard about the book earlier in the Rudi and Freddie show, but I only started listening to it after attending a Community Building meeting for 'the School of Moral Ambition' in Berlin (thanks, @Maarten!).
I wholeheartedly agree with the book's premise, but the book itself left me unconvinced and unsatisfied. My biggest complaints are that many of Rutger's arguments seem anecdotal and that there seems to be confirmation bias in his argumentation.
Rutger uses examples from different eras that were all full of moral ambition. These people dedicated their whole lives to a singular cause (abolition of slavery, women's rights, etc.). These people are portrayed as inspirational examples of morally ambitious people. Only completely at the end does Rutger discuss the burnouts these people had, the lack of social contact these people had, i.e. the negative consequences of dedicating their lives to a singular cause and completely losing themselves in it (wouldn't Elon Musk have fitted this description of morally ambitious just a few years ago?) The book felt selective in the stories it tells and what it leaves out just to paint Rutger's picture of Moral Ambition. Another review here on GoodReads pointed out Rutger's use of the word 'cult' and that Rutger easily leaves out a cult's tendency to admire autocratic leaders and have an 'enemy' they go against and instead focuses on the good characteristics and, as such, states that more people should start a cult.
That being said, I do think the exercise of thinking about the impact you have is a very nice one! The reach that Rutger has and that he has used for such an initiative is admirable. I hope to personally join a 'circle' soon and go through the thought experiment of trying to increase my impact for the good. It can never be bad to spend time evaluating your actions and discussing ethics.
I wholeheartedly agree with the book's premise, but the book itself left me unconvinced and unsatisfied. My biggest complaints are that many of Rutger's arguments seem anecdotal and that there seems to be confirmation bias in his argumentation.
Rutger uses examples from different eras that were all full of moral ambition. These people dedicated their whole lives to a singular cause (abolition of slavery, women's rights, etc.). These people are portrayed as inspirational examples of morally ambitious people. Only completely at the end does Rutger discuss the burnouts these people had, the lack of social contact these people had, i.e. the negative consequences of dedicating their lives to a singular cause and completely losing themselves in it (wouldn't Elon Musk have fitted this description of morally ambitious just a few years ago?) The book felt selective in the stories it tells and what it leaves out just to paint Rutger's picture of Moral Ambition. Another review here on GoodReads pointed out Rutger's use of the word 'cult' and that Rutger easily leaves out a cult's tendency to admire autocratic leaders and have an 'enemy' they go against and instead focuses on the good characteristics and, as such, states that more people should start a cult.
That being said, I do think the exercise of thinking about the impact you have is a very nice one! The reach that Rutger has and that he has used for such an initiative is admirable. I hope to personally join a 'circle' soon and go through the thought experiment of trying to increase my impact for the good. It can never be bad to spend time evaluating your actions and discussing ethics.
April 20, 2024
Zoals in elk promopraatje duidelijk wordt is dit boek niet voor mij want ik heb als docent blijkbaar al genoeg morele ambitie. Het lastige vind ik dat veel van de inhoud mij aan het denken zet maar ik me tegelijkertijd mateloos irriteer aan de manier waarop het wordt gepresenteerd. Het boek leest als een trein maar je moet constant opletten dat veel van wat hij presenteert als feiten eigenlijk retoriek is. Meer morele ambitie in de wereld en zelfkritische mensen lijkt mij een superontwikkeling. Maar de conclusie dat een morele start-up los van het bestaande systeem het hoogst haalbare is, slaat bij mij de plank mis. Ook docenten kunnen moreel ambitieuzer worden en binnen bestaande structuren heb je deze ambitie ook hard nodig
March 28, 2024
Tip: lees eerst bullshit jobs van David Graeber voordat je dit boek leest. Hierin wordt dit onderwerp veel beter uiteengezet.
Super utilitaristisch boek. Als je niet gelooft in utilitarisme ben je volgens Rutger niet praktisch genoeg en een onrealistische idealist, in zijn woorden: een 'nobele verliezer'.
Een quote: 'een ding is zeker: uitvinders hebben meer levens gered dan alle Malala's, Mandela's en moeder Theresa's bij elkaar.'
Ik had het interessant gevonden als Rutger dieper in was gegaan op de morele stromingen die je kunt volgen en waarom hij voor het utilitaire kiest.
Nu neigt het boek een beetje naar een cringe 'change the world' manifesto geschreven door een typische self-help miljonair.
Super utilitaristisch boek. Als je niet gelooft in utilitarisme ben je volgens Rutger niet praktisch genoeg en een onrealistische idealist, in zijn woorden: een 'nobele verliezer'.
Een quote: 'een ding is zeker: uitvinders hebben meer levens gered dan alle Malala's, Mandela's en moeder Theresa's bij elkaar.'
Ik had het interessant gevonden als Rutger dieper in was gegaan op de morele stromingen die je kunt volgen en waarom hij voor het utilitaire kiest.
Nu neigt het boek een beetje naar een cringe 'change the world' manifesto geschreven door een typische self-help miljonair.
March 31, 2024
Wat zal ik erover zeggen? Als socioloog zijn de thema’s die Bregman aandraagt heel relevant en bekend terrein. Maar hoe Bregman erover schrijft vind ik erg oppervlakkig. Er worden hele grote denksprongen gemaakt waardoor super ingewikkelde maatschappelijke problemen worden versimpeld tot moes. Door woorden als “even” en “alleen maar” doet hij enorme thema’s - zoals afstappen van fossiele brandstoffen of het afschaffen van de bio-industrie - voor als kleine problemen die, als je tenminste écht een goed mens bent, een eitje zijn om op te lossen!
Dit is trouwens een rode draad door het hele boek: wanneer draag je genoeg bij aan de maatschappij? Een quote aan het begin van het boek vat het compact samen: “nee, je bent niet goed zoals je bent”. Bregman roept je op om in actie te komen. Maar, waar ligt de grens? De “inspirerende moreel ambitieuze personen” die hij uitkiest zijn stuk voor stuk gezwicht onder de zwaarte van hun missie. Bregman spreekt over hoe zonde het is dat de nieuwe generatie (die van mij) vindt dat je baan ook een passie moet zijn en het liefst werkt in deeltijd. Mijn generatie zou zich juist hard moeten inzetten voor het goede doel. Ja, eens Rutger! Maar het idee van jouw generatie over hard werken tot je erbij neervalt en dat je leeft voor je werk spreekt mij niet aan. En ja, als je echt verandering teweeg wilt brengen, is passie voor je werk noodzakelijk. Er is nog nooit iemand geweest die de wereld heeft veranderd door iedere dag op een kantoor te zitten en geestdodend oninteressant werk te doen. En dat vindt Bregman ook, dus waarom dit idee shamen?
De ideeën van Bregman zijn, ondanks dat ze erg kort door de bocht gaan en dingen versimpelen, inspirerend. Ik ben het eens met de boodschap. Maar de toon is verkeerd. Het spreekt een kleine groep mensen aan die al super links en progressief zijn en nóg meer kunnen gaan doen. Alle anderen worden voluit afgekeurd door Bregman. Volgens hem ben je al “een verloren zaak” als je een golden retriever en een taartschep hebt (?!) en is het nooit genoeg, want alles kan beter. Alle twijfelaars voelen zich beledigd, zetten hun hakken in het zand en weigeren Bregman’s oproep. I get the gist, Rutger. Maar je boek klinkt toch meer als een reclame spotje voor je eigen ideeën of een soort moraal self-help boek met een “alles komt goed” boodschap.
Dit is trouwens een rode draad door het hele boek: wanneer draag je genoeg bij aan de maatschappij? Een quote aan het begin van het boek vat het compact samen: “nee, je bent niet goed zoals je bent”. Bregman roept je op om in actie te komen. Maar, waar ligt de grens? De “inspirerende moreel ambitieuze personen” die hij uitkiest zijn stuk voor stuk gezwicht onder de zwaarte van hun missie. Bregman spreekt over hoe zonde het is dat de nieuwe generatie (die van mij) vindt dat je baan ook een passie moet zijn en het liefst werkt in deeltijd. Mijn generatie zou zich juist hard moeten inzetten voor het goede doel. Ja, eens Rutger! Maar het idee van jouw generatie over hard werken tot je erbij neervalt en dat je leeft voor je werk spreekt mij niet aan. En ja, als je echt verandering teweeg wilt brengen, is passie voor je werk noodzakelijk. Er is nog nooit iemand geweest die de wereld heeft veranderd door iedere dag op een kantoor te zitten en geestdodend oninteressant werk te doen. En dat vindt Bregman ook, dus waarom dit idee shamen?
De ideeën van Bregman zijn, ondanks dat ze erg kort door de bocht gaan en dingen versimpelen, inspirerend. Ik ben het eens met de boodschap. Maar de toon is verkeerd. Het spreekt een kleine groep mensen aan die al super links en progressief zijn en nóg meer kunnen gaan doen. Alle anderen worden voluit afgekeurd door Bregman. Volgens hem ben je al “een verloren zaak” als je een golden retriever en een taartschep hebt (?!) en is het nooit genoeg, want alles kan beter. Alle twijfelaars voelen zich beledigd, zetten hun hakken in het zand en weigeren Bregman’s oproep. I get the gist, Rutger. Maar je boek klinkt toch meer als een reclame spotje voor je eigen ideeën of een soort moraal self-help boek met een “alles komt goed” boodschap.
June 10, 2024
Ik hink op twee benen met dit boek. Op zich ben ik het met de startgedachte van Bregman eens, maar de uitwerking maakt me kriegelig. De toon, de voorbeelden: Moet het allemaal zo groots, vraag ik me af. Geen onderzoeker, maar uitvinder (alsof die alleen opereren!). Niet vrijwilligerswerk doen, maar je eigen cult creëren (en gooit hij dat nou op een hoop met sekte?). Ik had ook voor de herkenbaarheid wat meer Nederlandse voorbeelden willen zien. En als die er niet zijn, ligt het dan aan de ambitie van Nederlanders? Toch die 'gouden kooi'? Overall voelt het voor mij alsof Rutger Bregman vooral voor eigen parochie spreekt (preekt) en zal zijn boek vooral mensen aanspreken die al zekere morele ambitie uiten. Degenen die hij in het begin noemt en echt hun talenten vergooien, die lezen dit niet. Eerlijk gezegd zou ik het al een stap vinden als iedereen in Nederland iets bijdraagt, want vele kleine maken ook groot. Maar dat gaat Bregman niet ver genoeg. Dat dit boek mij niet vol aanspreekt, wijt ik dan maar aan mijn leeftijd.
June 13, 2024
Ik heb dit boek in mijn handen geduwd gekregen door niemand meer dan mijn leraar geschiedenis uit het tweede middelbaar. Al had hij mij één of ander kitsch boek gegeven, ik zou het van voor naar achteren en omgekeerd doorgepluisd hebben. Ik ken immers niemand die ook maar een klein beetje lijkt op Benjamin Goyvaerts. Ik zou een hele alinea kunnen uittypen maar misschien is Goodreads niet de plaats om mijn geschiedenisleraar die mij kennis liet maken met Spartaanse vrouwen en Griekse goden te complimenteren. Gaf hij mij het boek omdat hij ervan overtuigd is dat ik bij dat selectieve groepje moreel ambitieuze mensen hoor die de wereld kunnen veranderen? Confronterend. Mijn moraliteit en ambitie reikt op dit moment maar tot de muren van mijn ivoren toren. Ik filosofeer en bekritiseer graag vanuit mijn veilig fort, af en toe laat ik mijn lange haren eens rapunzel-gewijs bengelen maar meer doe ik niet. (En bovendien heb ik een cynisch kantje ook al zit ik, zoals vele anderen, ook nog steeds, met de naïeve droom de wereld te redden)
Er is veel mis met dit boek. Period. Ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen.
-Bregman doet of probeert te doen alsof zijn boek geen zelfhelpboek is, dat is het helaas tot en met. Maar oke, leuk geprobeerd om daar buiten te vallen. Ik kan ook toegeven dat het niet helemaal opgaat in de inhoudsloosheid van een doorsnee zelfhelpboek.
-Moesten die "inspirerende" quotes in het begin van elk hoofdstuk echt? ... Smakeloos & stijlloos & pseudo-diepzinnig.
-De grafieken en tekeningen tussen de teksten, op enkele uitzonderingen na, waren onnodig. De tekeningen kwamen soms wat onnozel over. Ik heb het gevoel alsof Bregman beter die grafiekjes en tekeningen in een PPT had geplakt en lezingen was beginnen geven over de hele wereld ofzo.
- De gebruikte taal is op veel plaatsen niet accuraat genoeg, hij maakt hier en daar claims die héél héél kort door de bocht zijn. En ik druk mij zacht uit.
(-->What do you mean dat mensen hun 'talent moeten aanwenden voor iets dat er werkelijk toe doet'? Wat betekent dat? Heel essentialistisch.
-->What do you mean dat morele ambitie geen eigenschap maar 'een mentaliteit' is? Ik heb een hekel aan het woord mentaliteit.
--> Gooit met cijfers en statistieken en maakt soms rare vergelijkingen die zogezegd een punt moeten staven maar die niet per se overtuigend zijn
-->"Een wetenschapper die de vragen stelt waar zijn peers het nooit over hebben, kan de grootste ontdekkingen ooit doen" --> Dit is niet hoe wetenschap werkt..
--> "Begin dus niet met de vraag wat is mijn passie maar met de vraag hoe kan ik het beste bijdragen" --> problematisch. Ik snap niet dat hij niet inziet dat 'being the best version of yourself' en 'jezelf optimaliseren' en 'je talent inzetten voor de maatschappij zodat de maatschappij er economisch en cultureel baat bij heeft' volledig in een problematische kapitalistische logica vervat liggen?
-->Peter Singer citeren zonder ergens een woord te reppen over utilitaristische kritieken. Alles wat niet vanuit die berekende houding vertrekt was precies het niet waard op besproken te worden? Misschien gooit hij daarom met cijfers naar het hoofd van de lezer, I dont know. En cijfers kunnen ons inderdaad veel leren maar door op het einde van het boek te zeggen dat men 'cijfers moet doorvoelen' red je jezelf niet van de onderliggende sluimerende rationele berekenende ethiek die in het boek verscholen ligt. Nuance ontbreekt, en hij doet nog zo zijn best. Of misschien doet hij maar alsof hij aan het wikken en wegen is ;)
--> Morele ambitie is voor iedereen weggelegd volgens Bregman maar de mensen die hij citeert zijn vaak rijke mensen of jonge mensen die hij framed als ambitieuze 'studenten'. (lees: enorm intelligente harvard, yale, oxford studenten) Ik heb moeite met te geloven dat Bregmans project voor iedereen is als de voorbeelden die hij aankaart vaak, ook al ontkent hij het, uitzonderlijk slimme en uitzonderlijk rijke mensen zijn. De 'moreel ambitieuze' lijkt soms een synoniem voor elitair en geprivilegieerd?
-Het boek zit boordevol contradicties; strijd tegen het systeem maar pas je aan als dat moet, je kan alles aan maar haha je hebt geld nodig, technologie is onze go-to maar pas op technologie (AI) is onze ondergang, red de wereld JIJ moet het doen maar werk samen,
En ik kan blijven doorgaan. Random claims hier en daar, essentialistische formuleringen, premissen die makkelijk in vraag gesteld kunnen worden, zwakke argumentatie, werkt weinig echt uit, etc.
Maar ik heb veel bijgeleerd over gebeurtenissen in de geschiedenis (want ja ik smul van verhalen over mensen die theekopjes kapotsmijten omdat er suiker in zit van slavernijplantages) ook over recente ontwikkelingen (klimaat, intensieve veeteelt, en wat ik persoonlijk tegen zou willen werken; atoombommen)
Ik heb geleerd dat je met weinig, als je efficiënt bent, heel grote problemen kan oplossen. (!)
Het boek leest vlot en is toegankelijk geschreven. Hoedje af. Daar kunnen veel mensen van leren.
En als er iets is waar ik niets tegen kan inbrengen dan is dat misschien wel de kern van het boek; Dat je niets bent met een goede dwaas, met de persoon die grote idealen en goede intenties heeft en de wereld wil redden. En dat iedereen, en ook vooral ik, uit mijn intellectuele ivoren toren moet komen. Ik wil niet enkel in mijn opvattingen aan de goede kant van de geschiedenis staan. En daardoor begin ik misschien best door eens die cleaning shift die ik al heel de week uitstel, op te nemen voor de Student Encampment.
Ik ben trouwens ook een kei in het uitstellen van mijn thesis, want geloof het of niet ik heb 3/4 van dit boek in de bib uitgelezen waar ik naartoe ben gegaan om aan mijn thesis te werken.
Ik hoop dat Bregman veel geld verdiend met dit boek en dat geld dan efficiënt gebruikt. Maak gebruik van het systeem, schrijf een half slecht boek met brakke argumenten dat genoeg geld opbrengt om een goed doel te kunnen dienen. Ondanks al mijn grote frustraties met het boek; aanrader dus!
Zeker omdat ik er van overtuigd ben dat het veel in gang kan zetten, misschien is dit boek inderdaad wat intellectuelen achter hun bureau, activisten op straat, miljonairs, kunstenaars, gewone burgers, nodig hebben.
Als jij het doet, ik ook.
En dus als ik het doe, jij ook?
Dan kan ik, denk ik, maar best beginnen met mijn geschiedenisleraar contacteren en dit boek kopen als er een vriend/vriendin jarig is. Want er is veel werk. Voor ons allemaal.
23h36. De dag is bijna om. Ik zal maar eens beginnen aan mijn thesis zeker?
Er is veel mis met dit boek. Period. Ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen.
-Bregman doet of probeert te doen alsof zijn boek geen zelfhelpboek is, dat is het helaas tot en met. Maar oke, leuk geprobeerd om daar buiten te vallen. Ik kan ook toegeven dat het niet helemaal opgaat in de inhoudsloosheid van een doorsnee zelfhelpboek.
-Moesten die "inspirerende" quotes in het begin van elk hoofdstuk echt? ... Smakeloos & stijlloos & pseudo-diepzinnig.
-De grafieken en tekeningen tussen de teksten, op enkele uitzonderingen na, waren onnodig. De tekeningen kwamen soms wat onnozel over. Ik heb het gevoel alsof Bregman beter die grafiekjes en tekeningen in een PPT had geplakt en lezingen was beginnen geven over de hele wereld ofzo.
- De gebruikte taal is op veel plaatsen niet accuraat genoeg, hij maakt hier en daar claims die héél héél kort door de bocht zijn. En ik druk mij zacht uit.
(-->What do you mean dat mensen hun 'talent moeten aanwenden voor iets dat er werkelijk toe doet'? Wat betekent dat? Heel essentialistisch.
-->What do you mean dat morele ambitie geen eigenschap maar 'een mentaliteit' is? Ik heb een hekel aan het woord mentaliteit.
--> Gooit met cijfers en statistieken en maakt soms rare vergelijkingen die zogezegd een punt moeten staven maar die niet per se overtuigend zijn
-->"Een wetenschapper die de vragen stelt waar zijn peers het nooit over hebben, kan de grootste ontdekkingen ooit doen" --> Dit is niet hoe wetenschap werkt..
--> "Begin dus niet met de vraag wat is mijn passie maar met de vraag hoe kan ik het beste bijdragen" --> problematisch. Ik snap niet dat hij niet inziet dat 'being the best version of yourself' en 'jezelf optimaliseren' en 'je talent inzetten voor de maatschappij zodat de maatschappij er economisch en cultureel baat bij heeft' volledig in een problematische kapitalistische logica vervat liggen?
-->Peter Singer citeren zonder ergens een woord te reppen over utilitaristische kritieken. Alles wat niet vanuit die berekende houding vertrekt was precies het niet waard op besproken te worden? Misschien gooit hij daarom met cijfers naar het hoofd van de lezer, I dont know. En cijfers kunnen ons inderdaad veel leren maar door op het einde van het boek te zeggen dat men 'cijfers moet doorvoelen' red je jezelf niet van de onderliggende sluimerende rationele berekenende ethiek die in het boek verscholen ligt. Nuance ontbreekt, en hij doet nog zo zijn best. Of misschien doet hij maar alsof hij aan het wikken en wegen is ;)
--> Morele ambitie is voor iedereen weggelegd volgens Bregman maar de mensen die hij citeert zijn vaak rijke mensen of jonge mensen die hij framed als ambitieuze 'studenten'. (lees: enorm intelligente harvard, yale, oxford studenten) Ik heb moeite met te geloven dat Bregmans project voor iedereen is als de voorbeelden die hij aankaart vaak, ook al ontkent hij het, uitzonderlijk slimme en uitzonderlijk rijke mensen zijn. De 'moreel ambitieuze' lijkt soms een synoniem voor elitair en geprivilegieerd?
-Het boek zit boordevol contradicties; strijd tegen het systeem maar pas je aan als dat moet, je kan alles aan maar haha je hebt geld nodig, technologie is onze go-to maar pas op technologie (AI) is onze ondergang, red de wereld JIJ moet het doen maar werk samen,
En ik kan blijven doorgaan. Random claims hier en daar, essentialistische formuleringen, premissen die makkelijk in vraag gesteld kunnen worden, zwakke argumentatie, werkt weinig echt uit, etc.
Maar ik heb veel bijgeleerd over gebeurtenissen in de geschiedenis (want ja ik smul van verhalen over mensen die theekopjes kapotsmijten omdat er suiker in zit van slavernijplantages) ook over recente ontwikkelingen (klimaat, intensieve veeteelt, en wat ik persoonlijk tegen zou willen werken; atoombommen)
Ik heb geleerd dat je met weinig, als je efficiënt bent, heel grote problemen kan oplossen. (!)
Het boek leest vlot en is toegankelijk geschreven. Hoedje af. Daar kunnen veel mensen van leren.
En als er iets is waar ik niets tegen kan inbrengen dan is dat misschien wel de kern van het boek; Dat je niets bent met een goede dwaas, met de persoon die grote idealen en goede intenties heeft en de wereld wil redden. En dat iedereen, en ook vooral ik, uit mijn intellectuele ivoren toren moet komen. Ik wil niet enkel in mijn opvattingen aan de goede kant van de geschiedenis staan. En daardoor begin ik misschien best door eens die cleaning shift die ik al heel de week uitstel, op te nemen voor de Student Encampment.
Ik ben trouwens ook een kei in het uitstellen van mijn thesis, want geloof het of niet ik heb 3/4 van dit boek in de bib uitgelezen waar ik naartoe ben gegaan om aan mijn thesis te werken.
Ik hoop dat Bregman veel geld verdiend met dit boek en dat geld dan efficiënt gebruikt. Maak gebruik van het systeem, schrijf een half slecht boek met brakke argumenten dat genoeg geld opbrengt om een goed doel te kunnen dienen. Ondanks al mijn grote frustraties met het boek; aanrader dus!
Zeker omdat ik er van overtuigd ben dat het veel in gang kan zetten, misschien is dit boek inderdaad wat intellectuelen achter hun bureau, activisten op straat, miljonairs, kunstenaars, gewone burgers, nodig hebben.
Als jij het doet, ik ook.
En dus als ik het doe, jij ook?
Dan kan ik, denk ik, maar best beginnen met mijn geschiedenisleraar contacteren en dit boek kopen als er een vriend/vriendin jarig is. Want er is veel werk. Voor ons allemaal.
23h36. De dag is bijna om. Ik zal maar eens beginnen aan mijn thesis zeker?
April 5, 2024
Briljant
May 7, 2025
“Remember sitting in history, thinking ‘If I was alive then, I would have..’ [Well] you’re alive now, whatever you’re doing is what you would have done.” -David Slack
Overall this is a laudable book, and I fully support Bregman’s overarching goals throughout the plurality of his work. I do think that this book, while claiming literally to be written for ‘YOU’ (the reader), jumps around a bit from trying to appeal to a general audience to trying to appeal to an audience that already considers themselves, or at least actively strives to be, morally ambitious.
There are a number of historical exemplars discussed, which while relevant, I think makes ‘moral ambition’ seem more difficult to achieve than is actually the case in contemporary society. Nonetheless, Bregman does do an excellent job at times showing just how relatively easy it is to make a major impact as an individual living in western society. The message seems to shift from “Look at the best of the best in history, this is how you can be like them”—to “This is how things are in society now, and how relatively easily you and make a morally ambitious impact.”
The critiques of Effective Altruism, especially given Bregman’s familiarity and involvement in the social movement/philosophy, seem quite underwhelming, even to the point that he seems to attribute (willful?) ignorance to many EAs (mostly relating to SBF), and claiming that a focus on measurement is problematic to the extent that ‘initiative X’ (insert his example of something that was hard to measure but did well) would not have been prioritized with an EA framework. This obviously fails to consider the many initiatives for which expected impact is difficult to measure but were NOT prioritized, and rightfully so given they would not have succeeded. To consider the overall value of a measurement-focused approach to doing good, one needs to not just look at various examples that did well in retrospect, but rather balance that against the various initiatives that would have been *relatively wasteful* if pursued. But again, Bregman will later on praise the many benefits of having high standards for impact and being confident in getting the most ‘bang for our buck’ when improving the world. Hence, his critiques of EA don’t seem to be refined in a manner that are accurate and/or don’t simultaneously undercut the overall case that he is making for moral ambition.
Lastly, further clarification on his ‘School for Moral Ambition’, how it differs from EA communities and Charity Entrepreneurship (now called Ambition Impact), would perhaps have been helpful.
All in all, well worth the short read, and appreciate Bregman’s continued willingness to improve the world, put his money where his ideas are (recently took the 10% Pledge through Giving What We Can), and maintaining an open mind when engaging with others in this space.
Overall this is a laudable book, and I fully support Bregman’s overarching goals throughout the plurality of his work. I do think that this book, while claiming literally to be written for ‘YOU’ (the reader), jumps around a bit from trying to appeal to a general audience to trying to appeal to an audience that already considers themselves, or at least actively strives to be, morally ambitious.
There are a number of historical exemplars discussed, which while relevant, I think makes ‘moral ambition’ seem more difficult to achieve than is actually the case in contemporary society. Nonetheless, Bregman does do an excellent job at times showing just how relatively easy it is to make a major impact as an individual living in western society. The message seems to shift from “Look at the best of the best in history, this is how you can be like them”—to “This is how things are in society now, and how relatively easily you and make a morally ambitious impact.”
The critiques of Effective Altruism, especially given Bregman’s familiarity and involvement in the social movement/philosophy, seem quite underwhelming, even to the point that he seems to attribute (willful?) ignorance to many EAs (mostly relating to SBF), and claiming that a focus on measurement is problematic to the extent that ‘initiative X’ (insert his example of something that was hard to measure but did well) would not have been prioritized with an EA framework. This obviously fails to consider the many initiatives for which expected impact is difficult to measure but were NOT prioritized, and rightfully so given they would not have succeeded. To consider the overall value of a measurement-focused approach to doing good, one needs to not just look at various examples that did well in retrospect, but rather balance that against the various initiatives that would have been *relatively wasteful* if pursued. But again, Bregman will later on praise the many benefits of having high standards for impact and being confident in getting the most ‘bang for our buck’ when improving the world. Hence, his critiques of EA don’t seem to be refined in a manner that are accurate and/or don’t simultaneously undercut the overall case that he is making for moral ambition.
Lastly, further clarification on his ‘School for Moral Ambition’, how it differs from EA communities and Charity Entrepreneurship (now called Ambition Impact), would perhaps have been helpful.
All in all, well worth the short read, and appreciate Bregman’s continued willingness to improve the world, put his money where his ideas are (recently took the 10% Pledge through Giving What We Can), and maintaining an open mind when engaging with others in this space.
March 15, 2024
Al met al vond ik het boek erg goed geschreven. Ik ben het roerend met Rutger eens dat veel mensen vastzitten in een gouden kooi: een baan met een meer dan prima salaris, maar waarin je in feite weinig toevoegt aan het welzijn van de wereld of dat van andere mensen, of, nog erger, jouw acties destructief zijn en het beter zou zijn om dus eigenlijk helemaal niks te doen. Dat vindt niet alleen Rutger, dat vindt een groot gedeelte van de mensen zelf ook. Maar liefst 25% van de mensen die ondervraagd zijn, vindt van zichzelf ook dat hun baan nutteloos is: een bullshit job. Zie hiervoor ook het uitstekende werk van David Graeber.
Oftewel: er is een probleem. En het probleem is dat we massaal onze tijd verdoen aan dingen die er niet toe doen.
Rutgers betoog zit vol pit. Ik ken hem niet persoonlijk, maar ik krijg de indruk dat het zijn levensmissie is om mensen aan te zetten tot positieve verandering. Om jezelf te ontdoen van de gouden handboeien en je in te zetten voor iets goeds. Omdat Rutger zo persoonlijk geïnvesteerd is in de uitkomst, kan ik mezelf niet ontdoen van de notie dat hij "gemotiveerd redeneert" (motivated reasoning). Om een aantal voorbeelden te geven:
- Al Gore verloor de verkiezingen omdat een groot gedeelte van de democratische stemmen naar Ralph Nader ging. Hierdoor werd George W. Bush president, met als gevolg o.a. de Irak-oorlog. Echter, we weten niet wat er gebeurd was wanneer Al Gore wél tot president werd verkozen, simpelweg omdat dit niet gebeurd is. De aanname is dat het beter was geweest, maar dit weten we dus niet zeker.
- Geschiedenis wordt geschreven door de winnaars. Voor iedere held die de wereld positief veranderde, zijn er duizenden die dit ook wilden bewerkstelligen maar die het niet voor elkaar kregen. Hun verhalen lezen we doorgaans niet (survivorship bias). Rutger focust zich erg op juist deze helden (o.a. Rosa Parks en Martin Luther King), en dat is natuurlijk logisch, maar enige nuance was hierbij wel op zijn plaats geweest.
De schrijfstijl van Rutger doet me erg denken aan die van Ryan Holiday. Om een punt te maken, wordt je niet doodgegooid met droge feiten, maar vertelt de schrijver een verhaal over een persoon. Dit leest erg prettig. Maar tegelijkertijd vind ik dat deze droge feiten het verhaal wel hadden kunnen versterken. Het is overigens niet zo zwart-wit als ik het nu schets, want Rutger verwijst wel degelijk naar een aantal psychologische theorieën, maar m.i. dus niet vaak genoeg.
Lang verhaal kort: belangrijk boek, goed geschreven. Ga het lezen.
Oftewel: er is een probleem. En het probleem is dat we massaal onze tijd verdoen aan dingen die er niet toe doen.
Rutgers betoog zit vol pit. Ik ken hem niet persoonlijk, maar ik krijg de indruk dat het zijn levensmissie is om mensen aan te zetten tot positieve verandering. Om jezelf te ontdoen van de gouden handboeien en je in te zetten voor iets goeds. Omdat Rutger zo persoonlijk geïnvesteerd is in de uitkomst, kan ik mezelf niet ontdoen van de notie dat hij "gemotiveerd redeneert" (motivated reasoning). Om een aantal voorbeelden te geven:
- Al Gore verloor de verkiezingen omdat een groot gedeelte van de democratische stemmen naar Ralph Nader ging. Hierdoor werd George W. Bush president, met als gevolg o.a. de Irak-oorlog. Echter, we weten niet wat er gebeurd was wanneer Al Gore wél tot president werd verkozen, simpelweg omdat dit niet gebeurd is. De aanname is dat het beter was geweest, maar dit weten we dus niet zeker.
- Geschiedenis wordt geschreven door de winnaars. Voor iedere held die de wereld positief veranderde, zijn er duizenden die dit ook wilden bewerkstelligen maar die het niet voor elkaar kregen. Hun verhalen lezen we doorgaans niet (survivorship bias). Rutger focust zich erg op juist deze helden (o.a. Rosa Parks en Martin Luther King), en dat is natuurlijk logisch, maar enige nuance was hierbij wel op zijn plaats geweest.
De schrijfstijl van Rutger doet me erg denken aan die van Ryan Holiday. Om een punt te maken, wordt je niet doodgegooid met droge feiten, maar vertelt de schrijver een verhaal over een persoon. Dit leest erg prettig. Maar tegelijkertijd vind ik dat deze droge feiten het verhaal wel hadden kunnen versterken. Het is overigens niet zo zwart-wit als ik het nu schets, want Rutger verwijst wel degelijk naar een aantal psychologische theorieën, maar m.i. dus niet vaak genoeg.
Lang verhaal kort: belangrijk boek, goed geschreven. Ga het lezen.
June 26, 2024
Bespreking van 'Morele ambitie', verschenen in het Nederlands Dagblad op 20 apr 2024.
Zijn martelaren en monniken mislukkelingen? Volgens Rutger Bregman, die het populaire boek Morele ambitie schreef, wel. Theoloog en bedrijfskundige Tabitha van Krimpen kijkt er anders naar. 'Een goed leven gaat misschien niet altijd over zelf op het podium staan en oogsten.'
Al sinds het boek verscheen, staat het in de top 3 van bestverkochte boeken: Rutger Bregmans Morele ambitie. Met zijn oproep om 'te stoppen met het verspillen van je talent en werk te maken van je idealen' wil hij mensen in beweging krijgen. Hij raakt een snaar en velen zoeken naar een betekenisvolle baan waarin ze bijdragen aan een betere wereld. Dat is een boodschap waar je als christen eigenlijk niet tegen kan zijn, toch? Wel is het belangrijk om te kijken wat er achter 'het evangelie van Bregman' (ND, 29 maart) zit en hoe 'Bregmans Bijbel' (zoals Tommy
Wieringa in de Volkskrantschreef) ons een spiegel van deze tijd voorhoudt. Neem je de onuitgesproken aannames in het boek onder de loep, dan blijkt dat het evangelie van deze 'morele hogepriester' (ook een omschrijving uit de Volkskrant) toch ver verwijderd is van het christelijke goede nieuws.
'Morele ambitie begint met een simpel besef: je hebt maar één leven. De tijd die je rest op deze aarde is je kostbaarste bezit', staat aan het begin van het boek. Je moet 'werk maken van je idealen' en Bregmans elfde gebod lijkt te zijn dat je alles uit je leven moet halen wat erin zit. Het verspillen van talent blijkt bij Bregman een van de grootste zondes te zijn. Er zit een mensbeeld achter van de
'human resource', de mens als productiemiddel die is wat hij of zij produceert. Bregman past bij het modernedenken waarin het 'potentieel' van mensen zo veel mogelijk benut moet worden, een argument dat ook terugkomt in bijvoorbeeld discussies over vrouwen en werk. Het idee dat je werk voor een groot deel je identiteit bepaalt, is onderdeel van het mensbeeld van Bregman. 'Een fulltime carrière bestaat uit 80.000 uur, oftewel 10.000 werkdagen, oftewel 2000 werkweken. Hoe je die tijd besteedt, is een van de belangrijkste morele vragen in je leven.' Wat voor werk je doet en wat je daarmee bereikt, bepaalt voor Bregman hoe succesvol en geslaagd jij bent als mens.
Met dit mensbeeld sluit Bregman naadloos aan op deze tijd waarin we onder invloed van het neoliberalisme vooral zijn gaan denken in winnaars en verliezers. 'Beschouw winnen als je morele plicht', roept hij de lezer op. Je moet als individu zélf de juiste keuzes maken, zorgen dat je morele ambitie hebt en dat jouw idealen werkelijkheid worden. Je moet slim en berekenend te werk gaan, de juiste mensen om je heen verzamelen en door hard te werken zorgen voor je eigen succes en dat 'je aan de goede kant van de geschiedenis staat'. Lukt dat, dan ben je een selfmade winnaar. Lukt dat niet, dan ben je een loser die zijn falen enkel aan zichzelf te danken heeft.
Bregman lijkt te geloven in de mythe van de meritocratie: iedereen die hard werkt en z'n best doet, zal krijgen wat hij/zij verdient en zal slagen. Voor de weerbarstige werkelijkheid, voor de ongelijkheid die er is en dat niet iedereen dezelfde startpositie heeft in het leven, heeft Bregman weinig oog.
materialistisch wereldbeeld
Deze nadruk op ambitie, winnen en zelfverwezenlijking gaan wat mij betreft moeilijk samen met moraliteit. Volgens Bregman moet je je inzetten voor een betere wereld, maar wat precies het goede is, blijft onduidelijk. Er is bij hem niet een duidelijke bron voor het goede. Wel heeft hij aandacht voor een berekenende, zogeheten utilitaristische benadering waarbij het redden van vijf levens altijd beter is dan vier. Ook daarin past Bregman bij het dominante denken waarbij alles wat je ziet en dus kunt meten het enige is dat bestaat. In zijn materialistische wereldbeeld wordt de waarde van dingen teruggebracht tot de vraag of je het kunt meten en effectief kunt inzetten. De 60.000
uur die een boeddhistische monnik mediteerde, zijn wat Bregman betreft vrij nutteloos. In technologische vooruitgang heeft hij meer vertrouwen en hij haalt een psycholoog aan die zegt: 'Het team dat schone en overvloedige energie voor de hele wereld regelt zal de mensheid meer goeds brengen dan alle heiligen, helden, profeten, martelaren en laureaten uit de geschiedenis bij elkaar.'
nutteloze monnik
Een dergelijk citaat zorgt bij mij voor kromme tenen. Martelaren en monniken zijn bij Bregman onproductieve mislukkelingen. En dat terwijl juist martelaren en monniken anderen kunnen leren wat een goed leven ten diepste is. Dat een goed leven misschien niet gaat over altijd zelf op het podium staan en oogsten wat je hebt gezaaid, maar dat zelfopoffering en het sterven aan je ego nodig zijn om echt iets bij te kunnen dragen aan een betere wereld. Pas als je gericht bent op de ander en in staat bent tot dienstbaar leiderschap, zie je wat de nood van de wereld eigenlijk is. Beter nog: de nood van de ander. 'Wie één mensenleven redt, redt de hele wereld', zo staat er in
de Talmoed. Voor Bregman is dat echter niet genoeg. Een mantelzorger die jarenlang voor een naaste zorgt is niet moreel ambitieus, want met één iemand verzorgen blijft je invloed klein. Of denk aan de schoonmaker bij de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA die, als president John. F. Kennedy in 1961 hem vraagt wat hij doet, zegt: 'Ik help een man op de maan te zetten.' Ook dat is voor Bregman niet voldoende, want je moet zélf die plek op de maan bemachtigen. Meer morele ambitie om mensen aan te moedigen het onderwijs en de zorg in te gaan, plekken waar je echt verschil kunt maken, juich ik van harte toe, maar daar gaat het Bregman niet om. Nee, hij wordt vooral enthousiast van mensen die zich inzetten voor nieuwe uitvindingen en de grootste uitdagingen van deze tijd. We moeten allemaal de mouwen opstropen en met een VOC-mentaliteit, maar dan met een moreel sausje, voorwaarts om vandaag nog die betere wereld dichterbij te brengen.
genade
Een christelijke visie is volgens mij fundamenteel anders. 'Het kapitalisme vertelt ons hard te werken en te verdienen, het christendom vertelt ons dat genade gratis is', zo zegt theoloog Kathryn Tanner treffend. Het christelijk geloof praat ons geen schuldgevoel aan als het niet lukt om de hemel op aarde te creëren. Juist het ploeteren, het vallen en voorzichtig opkrabbelen hoort helemaal bij wat het betekent mens te zijn. Het christelijk geloof helpt om op een ontspannen manier in het leven te staan. Dat mag niet vervallen in passiviteit en ja, we hebben een verantwoordelijkheid om van betekenis te zijn voor anderen en om liefde en licht te verspreiden. Toch hangt het gelukkig niet allemaal af van onze individuele morele ambitie en hoe dit ons 'levensproject' tot een succes maakt. In verbinding met anderen en met gemeenschappen als de kerk komen we werkelijk tot ons recht. Het juk is van ons afgenomen, we mogen leven van genade. Dat evangelie is een stuk heilzamer dan dat van Bregman, daar ben ik van overtuigd.
Zijn martelaren en monniken mislukkelingen? Volgens Rutger Bregman, die het populaire boek Morele ambitie schreef, wel. Theoloog en bedrijfskundige Tabitha van Krimpen kijkt er anders naar. 'Een goed leven gaat misschien niet altijd over zelf op het podium staan en oogsten.'
Al sinds het boek verscheen, staat het in de top 3 van bestverkochte boeken: Rutger Bregmans Morele ambitie. Met zijn oproep om 'te stoppen met het verspillen van je talent en werk te maken van je idealen' wil hij mensen in beweging krijgen. Hij raakt een snaar en velen zoeken naar een betekenisvolle baan waarin ze bijdragen aan een betere wereld. Dat is een boodschap waar je als christen eigenlijk niet tegen kan zijn, toch? Wel is het belangrijk om te kijken wat er achter 'het evangelie van Bregman' (ND, 29 maart) zit en hoe 'Bregmans Bijbel' (zoals Tommy
Wieringa in de Volkskrantschreef) ons een spiegel van deze tijd voorhoudt. Neem je de onuitgesproken aannames in het boek onder de loep, dan blijkt dat het evangelie van deze 'morele hogepriester' (ook een omschrijving uit de Volkskrant) toch ver verwijderd is van het christelijke goede nieuws.
'Morele ambitie begint met een simpel besef: je hebt maar één leven. De tijd die je rest op deze aarde is je kostbaarste bezit', staat aan het begin van het boek. Je moet 'werk maken van je idealen' en Bregmans elfde gebod lijkt te zijn dat je alles uit je leven moet halen wat erin zit. Het verspillen van talent blijkt bij Bregman een van de grootste zondes te zijn. Er zit een mensbeeld achter van de
'human resource', de mens als productiemiddel die is wat hij of zij produceert. Bregman past bij het modernedenken waarin het 'potentieel' van mensen zo veel mogelijk benut moet worden, een argument dat ook terugkomt in bijvoorbeeld discussies over vrouwen en werk. Het idee dat je werk voor een groot deel je identiteit bepaalt, is onderdeel van het mensbeeld van Bregman. 'Een fulltime carrière bestaat uit 80.000 uur, oftewel 10.000 werkdagen, oftewel 2000 werkweken. Hoe je die tijd besteedt, is een van de belangrijkste morele vragen in je leven.' Wat voor werk je doet en wat je daarmee bereikt, bepaalt voor Bregman hoe succesvol en geslaagd jij bent als mens.
Met dit mensbeeld sluit Bregman naadloos aan op deze tijd waarin we onder invloed van het neoliberalisme vooral zijn gaan denken in winnaars en verliezers. 'Beschouw winnen als je morele plicht', roept hij de lezer op. Je moet als individu zélf de juiste keuzes maken, zorgen dat je morele ambitie hebt en dat jouw idealen werkelijkheid worden. Je moet slim en berekenend te werk gaan, de juiste mensen om je heen verzamelen en door hard te werken zorgen voor je eigen succes en dat 'je aan de goede kant van de geschiedenis staat'. Lukt dat, dan ben je een selfmade winnaar. Lukt dat niet, dan ben je een loser die zijn falen enkel aan zichzelf te danken heeft.
Bregman lijkt te geloven in de mythe van de meritocratie: iedereen die hard werkt en z'n best doet, zal krijgen wat hij/zij verdient en zal slagen. Voor de weerbarstige werkelijkheid, voor de ongelijkheid die er is en dat niet iedereen dezelfde startpositie heeft in het leven, heeft Bregman weinig oog.
materialistisch wereldbeeld
Deze nadruk op ambitie, winnen en zelfverwezenlijking gaan wat mij betreft moeilijk samen met moraliteit. Volgens Bregman moet je je inzetten voor een betere wereld, maar wat precies het goede is, blijft onduidelijk. Er is bij hem niet een duidelijke bron voor het goede. Wel heeft hij aandacht voor een berekenende, zogeheten utilitaristische benadering waarbij het redden van vijf levens altijd beter is dan vier. Ook daarin past Bregman bij het dominante denken waarbij alles wat je ziet en dus kunt meten het enige is dat bestaat. In zijn materialistische wereldbeeld wordt de waarde van dingen teruggebracht tot de vraag of je het kunt meten en effectief kunt inzetten. De 60.000
uur die een boeddhistische monnik mediteerde, zijn wat Bregman betreft vrij nutteloos. In technologische vooruitgang heeft hij meer vertrouwen en hij haalt een psycholoog aan die zegt: 'Het team dat schone en overvloedige energie voor de hele wereld regelt zal de mensheid meer goeds brengen dan alle heiligen, helden, profeten, martelaren en laureaten uit de geschiedenis bij elkaar.'
nutteloze monnik
Een dergelijk citaat zorgt bij mij voor kromme tenen. Martelaren en monniken zijn bij Bregman onproductieve mislukkelingen. En dat terwijl juist martelaren en monniken anderen kunnen leren wat een goed leven ten diepste is. Dat een goed leven misschien niet gaat over altijd zelf op het podium staan en oogsten wat je hebt gezaaid, maar dat zelfopoffering en het sterven aan je ego nodig zijn om echt iets bij te kunnen dragen aan een betere wereld. Pas als je gericht bent op de ander en in staat bent tot dienstbaar leiderschap, zie je wat de nood van de wereld eigenlijk is. Beter nog: de nood van de ander. 'Wie één mensenleven redt, redt de hele wereld', zo staat er in
de Talmoed. Voor Bregman is dat echter niet genoeg. Een mantelzorger die jarenlang voor een naaste zorgt is niet moreel ambitieus, want met één iemand verzorgen blijft je invloed klein. Of denk aan de schoonmaker bij de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA die, als president John. F. Kennedy in 1961 hem vraagt wat hij doet, zegt: 'Ik help een man op de maan te zetten.' Ook dat is voor Bregman niet voldoende, want je moet zélf die plek op de maan bemachtigen. Meer morele ambitie om mensen aan te moedigen het onderwijs en de zorg in te gaan, plekken waar je echt verschil kunt maken, juich ik van harte toe, maar daar gaat het Bregman niet om. Nee, hij wordt vooral enthousiast van mensen die zich inzetten voor nieuwe uitvindingen en de grootste uitdagingen van deze tijd. We moeten allemaal de mouwen opstropen en met een VOC-mentaliteit, maar dan met een moreel sausje, voorwaarts om vandaag nog die betere wereld dichterbij te brengen.
genade
Een christelijke visie is volgens mij fundamenteel anders. 'Het kapitalisme vertelt ons hard te werken en te verdienen, het christendom vertelt ons dat genade gratis is', zo zegt theoloog Kathryn Tanner treffend. Het christelijk geloof praat ons geen schuldgevoel aan als het niet lukt om de hemel op aarde te creëren. Juist het ploeteren, het vallen en voorzichtig opkrabbelen hoort helemaal bij wat het betekent mens te zijn. Het christelijk geloof helpt om op een ontspannen manier in het leven te staan. Dat mag niet vervallen in passiviteit en ja, we hebben een verantwoordelijkheid om van betekenis te zijn voor anderen en om liefde en licht te verspreiden. Toch hangt het gelukkig niet allemaal af van onze individuele morele ambitie en hoe dit ons 'levensproject' tot een succes maakt. In verbinding met anderen en met gemeenschappen als de kerk komen we werkelijk tot ons recht. Het juk is van ons afgenomen, we mogen leven van genade. Dat evangelie is een stuk heilzamer dan dat van Bregman, daar ben ik van overtuigd.
July 12, 2025
As a call to “stop wasting your talent and start making a difference”, as the sub-title urges, “Moral Ambition” is an effective piece of rhetoric, one that provides plenty of interesting and useful material to ignite conversation and (ideally) action among a certain audience.
My main gripe with this book is, however, precisely the fact that Bregman writes for a very specific audience: highly-educated, highly-paid, and broadly Western. This is not, in itself, an issue, but what does annoy me is his failure to own this parochialism. There’s no acknowledgement of the fact that, for much of the world’s population, making employment choices based purely on moral ambition (whether that means choosing to be employed in a low-paid sector that generates high social value or, even more markedly, striking out on the high-risk path of entrepreneurship) is both an unaffordable luxury and a consideration that one likely has little bandwidth even to consider in the face of more pressing anxieties. I’m also a little annoyed by the preponderance of male subjects in his anecdotes and examples, a fact that augments a writing style and set of arguments that, themselves, feel deeply masculine. Plenty of women have moral ambition too, and potentially a different perspective that might have enhanced this narrative.
Nevertheless, I think Rutger makes his arguments passionately and persuasively, and several of them resonate strongly with me. In particular, I completely agree with his assessment that far too much talent is concentrated - increasingly so - in industries that generate zero (or even negative) social value. In that sense, his call to action is entirely useful and welcome.
Conversely, my approach to moral philosophy is very much grounded in deontology and virtue ethics. Hence, I don’t agree with some of Bregman’s assertions and prescriptions, which are heavily based in consequentialist thinking and utilitarian calculus. For instance, he frankly derides the inadequacy of good intentions, insisting that results are all that matter. He also rejects a life of contemplation and spirituality in favour of relentless action (clearly, he’s not an Aristotelian), while I dislike viewing these as binary choices. His are not uncommon attitudes, simply not ones I share.
Even so, I think this book makes a powerful, blunt, and necessary argument for its chosen audience. I’ve already recommended it to several of my (highly-educated, highly-paid, and broadly Western) friends, and will continue to do so.
My main gripe with this book is, however, precisely the fact that Bregman writes for a very specific audience: highly-educated, highly-paid, and broadly Western. This is not, in itself, an issue, but what does annoy me is his failure to own this parochialism. There’s no acknowledgement of the fact that, for much of the world’s population, making employment choices based purely on moral ambition (whether that means choosing to be employed in a low-paid sector that generates high social value or, even more markedly, striking out on the high-risk path of entrepreneurship) is both an unaffordable luxury and a consideration that one likely has little bandwidth even to consider in the face of more pressing anxieties. I’m also a little annoyed by the preponderance of male subjects in his anecdotes and examples, a fact that augments a writing style and set of arguments that, themselves, feel deeply masculine. Plenty of women have moral ambition too, and potentially a different perspective that might have enhanced this narrative.
Nevertheless, I think Rutger makes his arguments passionately and persuasively, and several of them resonate strongly with me. In particular, I completely agree with his assessment that far too much talent is concentrated - increasingly so - in industries that generate zero (or even negative) social value. In that sense, his call to action is entirely useful and welcome.
Conversely, my approach to moral philosophy is very much grounded in deontology and virtue ethics. Hence, I don’t agree with some of Bregman’s assertions and prescriptions, which are heavily based in consequentialist thinking and utilitarian calculus. For instance, he frankly derides the inadequacy of good intentions, insisting that results are all that matter. He also rejects a life of contemplation and spirituality in favour of relentless action (clearly, he’s not an Aristotelian), while I dislike viewing these as binary choices. His are not uncommon attitudes, simply not ones I share.
Even so, I think this book makes a powerful, blunt, and necessary argument for its chosen audience. I’ve already recommended it to several of my (highly-educated, highly-paid, and broadly Western) friends, and will continue to do so.
March 22, 2024
Laat ons beginnen met u het volgende te vertellen: we vinden het niet leuk als iemand ons komt vertellen wat we al dan niet moeten aanvangen met ons leven en we houden niet van een prekerige toon of belerende houdingen.
En laat ons u ook het volgende meegeven: we vergeven het iemand graag als hij - in een oprechte poging iets bij te brengen/recht te zetten - niet de hele waarheid in pacht blijkt te hebben en we vinden het geen probleem dat je in zo'n poging een duidelijk punt te maken een aantal nuances onderbelicht of andere mogelijkheden even links laat liggen.
Met de vooroordelen die we zelf hadden voor én soms tijdens het lezen hadden nu al van de baan, kunnen we u meteen vertellen dat we blij zijn dat Rutger Bregman 'Morele ambitie' heeft geschreven en dat we even blij zijn dat we het gelezen hebben.
In Morele ambitie probeert Bregman zijn lezers aan te zetten om moreel ambitieuzer in het leven staan (tot zover het stuk waarin niemand ons moet zeggen wat we moeten doen) en probeert hij vooral aan te tonen waarom dit zinvol is en wat we daar allemaal bij te winnen hebben.
"Twijfel er nooit aan", citeert hij Margaret Mead, "dat een kleine groep van weldenkende, toegewijde burgers de wereld kan veranderen. Het is namelijk nooit anders gegaan."
Een sterk citaat dat Bregman keer op keer onderbouwd met voorbeelden uit industrie, activisme, politiek of ondernemerschap om aan te tonen bij hoeveel kantelpunten in de geschiedenis een kleine groep gemotiveerde mensen de drijvende kracht waren. Het afschaffen van de slavernij, vrouwenrechten, zonnepanelen, vaccins, ... telkens waren er uitzonderlijk gedreven individuen betrokken die de verandering in een stroomversnelling brachten of doorvoerden door stug vol te houden. Hier lijkt even een punt van kritiek welkom: we kunnen niet allemaal zo'n uitzonderlijk individu zijn, dat zou de lat voor morele ambitie wel heel erg hoog leggen, maar ook daar is Bregman zich van bewust. Achter al die individuen stonden dikwijls organisaties en medestanders met een verscheidenheid aan talenten en inzet.
Bregman onderbouwt zijn visie met grafieken, maakt lijstjes en opsommingen en schrijft zo een erg vlot leesbaar en helder betoog: als we moreel ambitieuzer zijn, vallen heel wat problemen waar de wereld momenteel mee kampt op te lossen, soms sneller dan we denken. Natuurlijk heeft niet iedereen alle middelen om zomaar meteen impact te hebben, maar Bregman bepleit dat heel wat talenten inzetbaar zijn, dat je je omgeving kan aansteken, je eigen morele visie kan verbreden én dat je daarnaast jezelf het recht op een volwaardig en plezant leven niet moet ontzeggen.
Morele ambitie is misschien niet de perfecte, waterdichte handleiding om de wereld te veranderen, maar is wel een stimulerend en inspirerend boek, dat naast fundamentele handvaten en onderbouwde feiten ook praktische routes en mogelijkheden uitstippelt. Heerlijk dat er met morele ambitie geschreven en gepubliceerd wordt: aan u, als lezers, helemaal de vrijheid om daar, klein of groots, snel of traag, enthousiast of aftastend al dan niet mee aan de slag te gaan.
En laat ons u ook het volgende meegeven: we vergeven het iemand graag als hij - in een oprechte poging iets bij te brengen/recht te zetten - niet de hele waarheid in pacht blijkt te hebben en we vinden het geen probleem dat je in zo'n poging een duidelijk punt te maken een aantal nuances onderbelicht of andere mogelijkheden even links laat liggen.
Met de vooroordelen die we zelf hadden voor én soms tijdens het lezen hadden nu al van de baan, kunnen we u meteen vertellen dat we blij zijn dat Rutger Bregman 'Morele ambitie' heeft geschreven en dat we even blij zijn dat we het gelezen hebben.
In Morele ambitie probeert Bregman zijn lezers aan te zetten om moreel ambitieuzer in het leven staan (tot zover het stuk waarin niemand ons moet zeggen wat we moeten doen) en probeert hij vooral aan te tonen waarom dit zinvol is en wat we daar allemaal bij te winnen hebben.
"Twijfel er nooit aan", citeert hij Margaret Mead, "dat een kleine groep van weldenkende, toegewijde burgers de wereld kan veranderen. Het is namelijk nooit anders gegaan."
Een sterk citaat dat Bregman keer op keer onderbouwd met voorbeelden uit industrie, activisme, politiek of ondernemerschap om aan te tonen bij hoeveel kantelpunten in de geschiedenis een kleine groep gemotiveerde mensen de drijvende kracht waren. Het afschaffen van de slavernij, vrouwenrechten, zonnepanelen, vaccins, ... telkens waren er uitzonderlijk gedreven individuen betrokken die de verandering in een stroomversnelling brachten of doorvoerden door stug vol te houden. Hier lijkt even een punt van kritiek welkom: we kunnen niet allemaal zo'n uitzonderlijk individu zijn, dat zou de lat voor morele ambitie wel heel erg hoog leggen, maar ook daar is Bregman zich van bewust. Achter al die individuen stonden dikwijls organisaties en medestanders met een verscheidenheid aan talenten en inzet.
Bregman onderbouwt zijn visie met grafieken, maakt lijstjes en opsommingen en schrijft zo een erg vlot leesbaar en helder betoog: als we moreel ambitieuzer zijn, vallen heel wat problemen waar de wereld momenteel mee kampt op te lossen, soms sneller dan we denken. Natuurlijk heeft niet iedereen alle middelen om zomaar meteen impact te hebben, maar Bregman bepleit dat heel wat talenten inzetbaar zijn, dat je je omgeving kan aansteken, je eigen morele visie kan verbreden én dat je daarnaast jezelf het recht op een volwaardig en plezant leven niet moet ontzeggen.
Morele ambitie is misschien niet de perfecte, waterdichte handleiding om de wereld te veranderen, maar is wel een stimulerend en inspirerend boek, dat naast fundamentele handvaten en onderbouwde feiten ook praktische routes en mogelijkheden uitstippelt. Heerlijk dat er met morele ambitie geschreven en gepubliceerd wordt: aan u, als lezers, helemaal de vrijheid om daar, klein of groots, snel of traag, enthousiast of aftastend al dan niet mee aan de slag te gaan.
May 8, 2024
Wat een enorm doelgeredeneerd boek: word lid van de morele ambitieclub, hang je hypotheek en taartschep aan de wilgen en ga ergens 80 uur aan werken wat, ohja, niet je passie mag zijn (maar zorg ook dat je geen burn-out krijgt… but how?). Om de weg naar dat doel te volgen haalt Bregman soms mooie, maar vooral érg veel en willekeurige ver-van-in-ieder-geval-mijn-nederlandse-bed-show-verhalen aan.
Waarom moest ik tijdens het lezen van dit boek continu aan Oprah Winfrey denken? Everybody look under your chair, there’s a klamboo…
Ik word over 5 maanden 30, waarna je het volgens Rutger (en blijkbaar ook Einstein) sowieso maar beter op kunt geven met je morele ambitie. En ik moet zeggen, daar krijg ik het wel een beetje benauwd van. Dus, Rutger yes you made a point, maar ik ben eigenlijk alleen maar moedeloos geworden van dit boek. Ik wil m’n baan helemaal niet opzeggen, heb geen miljoen te investeren, ik wil niet m’n leven wijden aan loodbestrijding in Cambodja en ik ben geen levensreddende, inspirerende activist. Ik wil gewoon een goed mens zijn, ook binnen het werk wat ik nu doe (advocatuur). Maar daar zit sowieso geen moraliteit in volgens Bregman, waarbij hij ook totaal geen onderscheid maakt tussen het type advocaat en kantoor. Daar zit toch echt wel een glijdende schaal in.
Sterker nog, Bregman had best een advocaat kunnen gebruiken tijdens het schrijven van dit boek. Want les één tijdens de rechtenstudie: definities zijn key. Een groot vraagteken voor mij is nog steeds wat Bregman’s definitie van morele ambitie nou eigenlijk is - volgens mij iets met een wil de wereld te veranderen, geen karaktereigenschap, maar een mindset, maar toch blaakt het boek van ‘moreel ambitieuze mensen’. Huh? En hoe moet je hier dan invulling aan geven? Rutger strooit met casuïstiek maar kan ik de rode lijn er niet uit onthalen.
Het boek bevat sowieso weinig structuur. Les twee: maak gebruik van een inleiding, middenstuk en slot… en Les 3: in het kader van “kill your darlings” had Bregman al die afschuwelijke tussenzinnen zoals “En, nee, je bent niet goed zoals je bent!” en overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden eruit kunnen halen. Sowieso erg geïrriteerd door het overmatige gebruik van het woord ‘cult’.
Al met al, het boek heeft me wel enigszins aan het denken gezet en ik heb geleerd over bijzondere figuren in onze wereldgeschiedenis (wel met name uit de VS). Hoofdstuk 9 ‘de zes tekenen dat je aan de verkeerde kant van de geschiedenis staat’ bevatte wat pijnlijke waarheden waar ik wel verder mee kan, maar dat was het ook wel. Voor het overige ben ik eigenlijk al weer vergeten wat ik heb gelezen heb en ga ik denk ik maar weer door met m’n leven.
2 sterren.
Waarom moest ik tijdens het lezen van dit boek continu aan Oprah Winfrey denken? Everybody look under your chair, there’s a klamboo…
Ik word over 5 maanden 30, waarna je het volgens Rutger (en blijkbaar ook Einstein) sowieso maar beter op kunt geven met je morele ambitie. En ik moet zeggen, daar krijg ik het wel een beetje benauwd van. Dus, Rutger yes you made a point, maar ik ben eigenlijk alleen maar moedeloos geworden van dit boek. Ik wil m’n baan helemaal niet opzeggen, heb geen miljoen te investeren, ik wil niet m’n leven wijden aan loodbestrijding in Cambodja en ik ben geen levensreddende, inspirerende activist. Ik wil gewoon een goed mens zijn, ook binnen het werk wat ik nu doe (advocatuur). Maar daar zit sowieso geen moraliteit in volgens Bregman, waarbij hij ook totaal geen onderscheid maakt tussen het type advocaat en kantoor. Daar zit toch echt wel een glijdende schaal in.
Sterker nog, Bregman had best een advocaat kunnen gebruiken tijdens het schrijven van dit boek. Want les één tijdens de rechtenstudie: definities zijn key. Een groot vraagteken voor mij is nog steeds wat Bregman’s definitie van morele ambitie nou eigenlijk is - volgens mij iets met een wil de wereld te veranderen, geen karaktereigenschap, maar een mindset, maar toch blaakt het boek van ‘moreel ambitieuze mensen’. Huh? En hoe moet je hier dan invulling aan geven? Rutger strooit met casuïstiek maar kan ik de rode lijn er niet uit onthalen.
Het boek bevat sowieso weinig structuur. Les twee: maak gebruik van een inleiding, middenstuk en slot… en Les 3: in het kader van “kill your darlings” had Bregman al die afschuwelijke tussenzinnen zoals “En, nee, je bent niet goed zoals je bent!” en overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden eruit kunnen halen. Sowieso erg geïrriteerd door het overmatige gebruik van het woord ‘cult’.
Al met al, het boek heeft me wel enigszins aan het denken gezet en ik heb geleerd over bijzondere figuren in onze wereldgeschiedenis (wel met name uit de VS). Hoofdstuk 9 ‘de zes tekenen dat je aan de verkeerde kant van de geschiedenis staat’ bevatte wat pijnlijke waarheden waar ik wel verder mee kan, maar dat was het ook wel. Voor het overige ben ik eigenlijk al weer vergeten wat ik heb gelezen heb en ga ik denk ik maar weer door met m’n leven.
2 sterren.
April 7, 2024
Sinds ik rond mijn vijfde verjaardag de verzamelde avonturen van Tup en Joep las, ben ik als lezer niet meer zo als een kleuter behandeld als in dit boek van Bregman. Het bevat hetzelfde type non-sequiturs als zijn vorige pil, dezelfde chaotische betoogtrant en het is zo in tegenspraak met dat DMMD dat de ondertitel van dit boek had kunnen luiden: ‘De meeste mensen deugen niet.’ Het is ook jammer dat Bregman niet de morele moed heeft te reflecteren op de ondermaatse reactie op de kritiek vanuit oa. De Snijtafel op zijn vorige boek.
Beluister ook https://podcasts.apple.com/nl/podcast...
Beluister ook https://podcasts.apple.com/nl/podcast...
April 10, 2024
Inspirerend en fijn geschreven, maar helaas toch ietwat teleurgesteld. Boek leest als een samenraapsel van ideeën, wereldproblemen en anekdotische verhalen: 3,5 ster.
June 6, 2025
4,5*
December 1, 2024
Rutger Bregman, bekannt durch seinen Bestseller „Im Grunde gut“, den ich sehr mochte, meldet sich mit „Moralische Ambition“ zurück. Das Buch handelt von historischen Vorbildern moralischer Ambition – von Abolitionisten und Suffragetten bis hin zu Held:innen des Widerstands und Bürgerrechtsbewegungen. Es stellt zentrale Fragen: Wie werden große Ideen in die Tat umgesetzt? Und wie kann jede:r Einzelne angesichts globaler Krisen aktiv werden?
Bregman gelingt es, mit seinen Geschichten über Pionier:innen und Veränderer:innen zu berühren und zu motivieren. Der Ton des Buches ist direkt, ein Appell, der Leser:innen nicht nur zum Nachdenken, sondern vor allem zum Handeln auffordert. So wird im Buch betont: „Benutzen Sie es nicht, um irgendwem Vorwürfe zu machen, sondern um sich selbst in Bewegung zu setzen.“ Das hat mir persönlich gut gefallen, auch die Erklärung, dass Awareness ohne darauffolgende Taten und das Engagement, sich in einen Gesetzgebungsprozess einzubringen, wenig bringt, fand ich durchaus augenöffnend.
Die leichte und zugängliche Sprache des Buches ist ein weiteres Plus. Trotz des ernsten Themas liest sich Moralische Ambition schnell und angenehm, was den Übergang von der Reflexion zur Umsetzung erleichtert. So anregend Bregmans Buch auch ist, es bleibt leider nicht ohne Schwächen. Es fällt auf, dass die Argumentation oft auf Anekdoten und Einzelstatistiken fußt. Dies unterfüttert die Erzählung zwar emotional, ersetzt aber keine fundierte Analyse. So werden komplexe Probleme teilweise zu stark vereinfacht. Beispielsweise wird die Vision einer durch Sonnenenergie betriebenen Welt zwar enthusiastisch dargestellt, aber die praktischen und politischen Hindernisse – sowie die Notwendigkeit, den Energieverbrauch im globalen Norden tatsächlich zu senken – werden nur am Rande gestreift. Hier hätte ich mir gewünscht, dass den Leser:innen mehr Ambiguität zugemutet wird.
Moralische Ambition ist damit kein Buch, das die Probleme systematisch erschließt und erklärt, aber es ist eines, das etwas in Bewegung setzen will. So gibt es auch eine zum Buch passende Website. Ich hoffe daher, dass es trotz der Abstriche viele Leser:innen finden wird und tatsächlich Veränderungen anstoßen kann.
Bregman gelingt es, mit seinen Geschichten über Pionier:innen und Veränderer:innen zu berühren und zu motivieren. Der Ton des Buches ist direkt, ein Appell, der Leser:innen nicht nur zum Nachdenken, sondern vor allem zum Handeln auffordert. So wird im Buch betont: „Benutzen Sie es nicht, um irgendwem Vorwürfe zu machen, sondern um sich selbst in Bewegung zu setzen.“ Das hat mir persönlich gut gefallen, auch die Erklärung, dass Awareness ohne darauffolgende Taten und das Engagement, sich in einen Gesetzgebungsprozess einzubringen, wenig bringt, fand ich durchaus augenöffnend.
Die leichte und zugängliche Sprache des Buches ist ein weiteres Plus. Trotz des ernsten Themas liest sich Moralische Ambition schnell und angenehm, was den Übergang von der Reflexion zur Umsetzung erleichtert. So anregend Bregmans Buch auch ist, es bleibt leider nicht ohne Schwächen. Es fällt auf, dass die Argumentation oft auf Anekdoten und Einzelstatistiken fußt. Dies unterfüttert die Erzählung zwar emotional, ersetzt aber keine fundierte Analyse. So werden komplexe Probleme teilweise zu stark vereinfacht. Beispielsweise wird die Vision einer durch Sonnenenergie betriebenen Welt zwar enthusiastisch dargestellt, aber die praktischen und politischen Hindernisse – sowie die Notwendigkeit, den Energieverbrauch im globalen Norden tatsächlich zu senken – werden nur am Rande gestreift. Hier hätte ich mir gewünscht, dass den Leser:innen mehr Ambiguität zugemutet wird.
Moralische Ambition ist damit kein Buch, das die Probleme systematisch erschließt und erklärt, aber es ist eines, das etwas in Bewegung setzen will. So gibt es auch eine zum Buch passende Website. Ich hoffe daher, dass es trotz der Abstriche viele Leser:innen finden wird und tatsächlich Veränderungen anstoßen kann.
April 24, 2024
Mijn mening hierover is waarschijnlijk al een cliché. Het is niet nieuw - veel is al eerder voorbij gekomen in artikelen van de correspondent - en mist voor mij een duidelijke oproep. Misschien zit het in het stukje ambitie; het grenzeloze "zoveel mogelijk impact maken" is mij wat te ambitieus. Misschien wel on-hollands ook, dat alle media er daarom zo over lijken te vallen.
Ik zou meer willen horen over net genoeg. Als iedereen ten minste voldoende ambitie heeft, meer bijdraagt dan vraagt van de samenleving, dan komen we toch ook vooruit? De focus op strebers is misschien een beetje makkelijk. Volgens mij is de impact veel groter als je de gemiddelde mens weet over te halen een klein beetje meer te doen, of massaal een klein dingetje anders. En het gevaar voor de streber is toch ook de burn-out, de tunnelvisie, het doel-heiligt-de-middelen-mentaliteit.
Dit gemis wordt voor mij het duidelijkst als ik denk, zou ik dit boek aanraden aan mijn kinderen als ze volwassen worden? Hebben zij een verplichting tot (extreme, hoge) morele ambitie? Nee, ik hoop eerder dat ze bewuste keuzes maken in hun leven, gelukkig zijn als hun bijdrage kleine positieve impact heeft in de buurt, en ruimte houden om te spelen.
Ik zou meer willen horen over net genoeg. Als iedereen ten minste voldoende ambitie heeft, meer bijdraagt dan vraagt van de samenleving, dan komen we toch ook vooruit? De focus op strebers is misschien een beetje makkelijk. Volgens mij is de impact veel groter als je de gemiddelde mens weet over te halen een klein beetje meer te doen, of massaal een klein dingetje anders. En het gevaar voor de streber is toch ook de burn-out, de tunnelvisie, het doel-heiligt-de-middelen-mentaliteit.
Dit gemis wordt voor mij het duidelijkst als ik denk, zou ik dit boek aanraden aan mijn kinderen als ze volwassen worden? Hebben zij een verplichting tot (extreme, hoge) morele ambitie? Nee, ik hoop eerder dat ze bewuste keuzes maken in hun leven, gelukkig zijn als hun bijdrage kleine positieve impact heeft in de buurt, en ruimte houden om te spelen.
March 17, 2024
Morele ambitie is een boek dat je tegelijkertijd hoop geeft, een beetje bang maakt én motiveert.
April 14, 2024
De beloofde “koude douche” van Bregman kwam wel even binnen. Door het boek heen krijg je steeds meer het idee dat we allemaal bijvoorbeeld een “Rob Marther” moeten zijn. Dat we ons leven op de kop moeten zetten en alles moeten gaan wijden aan dat ene doel wat de wereld beter maakt. Dat geluk en passie niet hand-in-hand gaan en dit ondersteund alleen maar meer één van de grootste problematiek in de hedendaagse wereld van burn-outs en depressie. Hiermee was ik wel tevreden gesteld met het laatste hoofdstuk, waarin dit toch nog wel aan het licht werd gebracht. Al met al een goed en verassend boek met veel inspirerende verhalen die beide kanten van de geschiedenis belichten.
April 10, 2024
Eigenlijk zou iedereen verplicht na een Dostojevski een Bregman moeten lezen. Om nog een beetje hoop te houden en geen hekel aan je buurman te krijgen.
May 23, 2024
Belangrijk en confronterend. De bronnen en verhalen zijn overtuigend maar wel altijd afkomstig uit dezelfde hoek: betrokkenen bij de Effectieve altruïsten, veel Amerikaanse voorbeelden. Dat geeft de indruk dat Bregman vooral in één hoek heeft gezocht naar inspirerende voorbeelden.
Maar wat heel sterk is, is de combinatie van heel specifieke sprekende verhalen/anekdotes en onderbouwing met cijfers op basis van verschillende typen studies.
Het boek zet mij aan om méér moreel ambitieuze stappen te zetten.
Maar wat heel sterk is, is de combinatie van heel specifieke sprekende verhalen/anekdotes en onderbouwing met cijfers op basis van verschillende typen studies.
Het boek zet mij aan om méér moreel ambitieuze stappen te zetten.
April 12, 2025
Disappointing book, mostly due to the author's arrogance. Bregman preaches from his high horse, makes intentionally provocative claims, and quite successfully underestimates the intelligence of the reader.
The book touches upon fundamental philosophical questions, such as how people should spend their lives, and how to make the world a better place. Bregman writes as if he knows the answers. In the beginning he even postulates that a monk who spends years of his life meditating is "wasting time".
Some of these naive claims are being undone as the book progresses. And that's a part of the problem. The book is filled with anecdotal examples of people who wanted to change the world and decided to act. There are simply too many examples, and too little coherence. Towards the end Bregman ends up writing some kind of self-help advice to want-to-be activists. But it's hard to see what the main message really is. He seems to encourage people to act according to their own values, but that's a very vague message. (Isn't that what terrorists do, too?)
More importantly, the central question in activism is how to choose your battles. And how to know that you're chosen a meaningful path. Such moral reflection is completely absent in the book. The mentioned activists are presented as heroes who put themselves down the line for a good cause. But for a single success story how many failures are there? How many times have people fiercely fought for a cause they believed in, only making things worse? Taking action does not guarantee success.
Some of the material covered in the book is genuinely interesting. Unfortunately such notions are nullified by Bregman's arrogant writing style and naive or absent analysis.
The book touches upon fundamental philosophical questions, such as how people should spend their lives, and how to make the world a better place. Bregman writes as if he knows the answers. In the beginning he even postulates that a monk who spends years of his life meditating is "wasting time".
Some of these naive claims are being undone as the book progresses. And that's a part of the problem. The book is filled with anecdotal examples of people who wanted to change the world and decided to act. There are simply too many examples, and too little coherence. Towards the end Bregman ends up writing some kind of self-help advice to want-to-be activists. But it's hard to see what the main message really is. He seems to encourage people to act according to their own values, but that's a very vague message. (Isn't that what terrorists do, too?)
More importantly, the central question in activism is how to choose your battles. And how to know that you're chosen a meaningful path. Such moral reflection is completely absent in the book. The mentioned activists are presented as heroes who put themselves down the line for a good cause. But for a single success story how many failures are there? How many times have people fiercely fought for a cause they believed in, only making things worse? Taking action does not guarantee success.
Some of the material covered in the book is genuinely interesting. Unfortunately such notions are nullified by Bregman's arrogant writing style and naive or absent analysis.
April 20, 2024
Luisterde dit boek en vond het pici irritant ingesproken door Rutger. Idee achter het boek echt goed en heel erg mee eens. Maar vond z’n verhalen beetje zoals hij ook deed in ‘de meeste mensen deugen’ een soort opsomming van heldhaftige individuen en zaten er irritante vooroordelen in over bepaalde mensen/beroepen.
June 12, 2024
Vrijwel volledig oneens maar je krijgt wel zin om hard te werken dus dat is positief?
Read
June 16, 2024Positief:
- Vlotte schrijfstijl
- Staat bol van de interessante feitjes
- Een oprechte en authentieke poging de wereld te verbeteren
- Mooie stof tot discussie met vrienden en familie
Negatief:
- Enigszins betweterig / belerend geschreven
- Niet helemaal bevredigend door de brede focus
En dan mijn belangrijkste bezwaar: de rol van de overheid wordt vrijwel genegeerd, terwijl juist die overheid heeft gezorgd voor veel vooruitgang. Bregman lijkt meer vertrouwen te hebben in de revolutionaire dwarsdenker dan in de integere ambtenaar. Hij besteedt meer aandacht aan weldoener-miljonairs dan aan goed georganiseerde gezondheidszorg.
Wat me verder opviel: de religieuze ondertoon in dit boek. In een ontkerstende samenleving is blijkbaar toch behoefte aan dominees. En dat bedoel ik niet negatief! Het is heel waardevol om je leven constant te blijven herijken. Doe ik het wel goed? Bereik ik wel echt iets, of blijf ik steken in goede bedoelingen? Belangrijke, maar ook vermoeiende vragen. Maar iemand moet ze stellen.
- Vlotte schrijfstijl
- Staat bol van de interessante feitjes
- Een oprechte en authentieke poging de wereld te verbeteren
- Mooie stof tot discussie met vrienden en familie
Negatief:
- Enigszins betweterig / belerend geschreven
- Niet helemaal bevredigend door de brede focus
En dan mijn belangrijkste bezwaar: de rol van de overheid wordt vrijwel genegeerd, terwijl juist die overheid heeft gezorgd voor veel vooruitgang. Bregman lijkt meer vertrouwen te hebben in de revolutionaire dwarsdenker dan in de integere ambtenaar. Hij besteedt meer aandacht aan weldoener-miljonairs dan aan goed georganiseerde gezondheidszorg.
Wat me verder opviel: de religieuze ondertoon in dit boek. In een ontkerstende samenleving is blijkbaar toch behoefte aan dominees. En dat bedoel ik niet negatief! Het is heel waardevol om je leven constant te blijven herijken. Doe ik het wel goed? Bereik ik wel echt iets, of blijf ik steken in goede bedoelingen? Belangrijke, maar ook vermoeiende vragen. Maar iemand moet ze stellen.
December 31, 2024
Een heel erg Bregman boek, op een goede manier! Staat vol verhalen die laten zien hoe belangrijke morele ontwikkelingen - van de pil tot abilitionisme en dierenrechtenactivisne - het resultaat zijn van harde inspanningen en doelgerichtheid van mensen. Die bewust de keuze maakten om voor iets te vechten wat vaak níet centaal in de aandacht stond, wat afweek van de norm.
Duidelijke oproep: blijf niet wachten, ga werken aan de dingen die je denkt die missen in de wereld. Maar denk er wel over na hóe je dat doet.
Duidelijke oproep: blijf niet wachten, ga werken aan de dingen die je denkt die missen in de wereld. Maar denk er wel over na hóe je dat doet.
August 24, 2025
Mám rada knihy, s ktorými sa počas čítania hádam. Nie preto, že by tam boli hlúposti alebo nepravdy, ale preto, že sa pozerajú na veci z trochu inej perspektívy. Toto bola presne taká kniha. Veľa "yes, but" momentov som pri nej mala a práve to ma bavilo – hádať sa s ňou, oponovať a zároveň si prehodnocovať vlastné postoje. Mám rada knihy, ktoré ma nenechajú čítať pasívne, ale pozývajú do dialógu. Táto to zvládla veľmi dobre.
Displaying 1 - 30 of 926 reviews