Where I'm Reading From: The Changing World of Books

Writers and Literature

by Tim Parks

Should you finish every book you start?How has your family influenced the way you read?What is literary style?How is the Nobel Prize like the World Cup?Why do you hate the book your friend likes?Is writing really just like any other job?What happens to your brain when you read a good book?As a novelist, translator and critic, Tim Parks is well-placed to investigate any questions we have about books and reading. In this collection of lively and provocative pieces he talks about what readers want from books and how to look at the literature we encounter in a new light.These pieces were originally published as columns in the New York Review of Books.

Genres: Nonfiction, Books About Books, Essays, Writing, Literature, Literary Criticism, Criticism

257 pages, Kindle Edition

First published January 1, 2015

About the author

Born in Manchester in 1954, Tim Parks grew up in London and studied at Cambridge and Harvard. In 1981 he moved to Italy where he has lived ever since, raising a family of three children. He has written fourteen novels including Europa (shortlisted for the Booker prize), Destiny, Cleaver, and most recently In Extremis.
During the nineties he wrote two, personal and highly popular accounts of his life in northern Italy, Italian Neighbours and An Italian Education. These were complemented in 2002 by A Season with Verona, a grand overview of Italian life as seen through the passion of football. Other non-fiction works include a history of the Medici bank in 15th century Florence, Medici Money and a memoir on health, illness and meditation, Teach Us to Sit Still. In 2013 Tim published his most recent non-fiction work on Italy, Italian Ways, on and off the rails from Milan to Palermo.
Aside from his own writing, Tim has translated works by Moravia, Calvino, Calasso, Machiavelli and Leopardi; his critical book, Translating Style is considered a classic in its field. He is presently working on a translation of Cesare Pavese's masterpiece, The Moon and the Bonfires.
A regular contributor to the New York Review of Books and the London Review of Books, his many essays are collected in Hell and Back, The Fighter, A Literary Tour of Italy, and Life and Work.
Over the last five years he has been publishing a series of blogs on writing, reading, translation and the like in the New York Review online. These have recently been collected in Where I am Reading From and Pen in Hand.

Reviews

[Rebecca · Rating 4 out of 5]

Parks is an English novelist living in Italy. In these essays first published in the New York Review of Books between 2010 and 2014, he dwells on the increasing globalization of literature, cautioning that in flattening out country-specific references and language (“seeking out maximum communicability”), we are in danger of producing homogenized, Americanized works that lack the vibrancy of the cultures from which they emerged. He comes at this from many angles: as a writer, as a professor, and as a translator. Americanizing his book on Italian train travel, translating Giacomo Leopardi into vernacular English, and seeing one of his novels adapted into an Austrian television movie are some of his key later examples of the disorientation that occurs when you try to take something out of its original language and context and reproduce it in another without losing the subtleties.

I also liked his controversial suggestion that reading e-books is the purest form of reading, “the movement of the mind through a sequence of words from beginning to end … as close as one can get to thought itself” without the distractions of a print book’s appearance and heft in the hand. He makes frequent references to Thomas Hardy, D.H. Lawrence and Jonathan Franzen. These pieces are dense but clearly argued and well structured. If you’re at all interested in the state of world literature, you should definitely pick this up.

Another favorite line: “this global mingling of cultures works against nuance and in favour of the loud, clamorous, highly stylized and idiosyncratic voice that can stand out in the cosmopolitan crowd.”

[Esra M. · Rating 4 out of 5]

Yazar, çevirmen ve iyi bir okur olan Tim Parks ilk önce okura çalışıp neden okuyoruzu detaylı bir şekilde düşündürterek güzel bir giriş yapıyor. Sonrasında ver elini edebiyata dair türlü türlü sorular. Her bölümde kah yazar/çevirmen, kah okur açısından yaklaşarak yeni bir pencere açıyor önümüze. Potaya takılan sorulardan bazıları küreselleşen dünyada edebiyatın ne kadar özgün kalabildiği, çevirmenlerin üzerine düşen yükü hakkıyla yerine getirip getiremediği ya da çeviri en iyi şekilde olsa bile anadilin oyunlarını ne kadar yansıttığı, edebiyat ödüllerinin ne kadar kapsamlı bir taramadan geçtiği, yaratım sürecinde yazarların kıskacında kaldığı sorunların çözümünün olup olamayacağı, edebiyat okumalarında okurların kendi yollarını çizmeye ne kadar cesareti olduğu. Bütün bu sorular ve daha fazlası dört bölüme ayrılan kitapta sistematik bir biçimde tartışıldığı için okuma esnasında herhangi bir karışıklık yaşanmıyor. Parks'ın dediği gibi nasıl her okur bir edebiyat eserinde içindeki neyse onu görür ancak iyi bir edebiyat eseri yeni ufuklar açarsa bu kitapta benim açımdan daha önce hiç düşünmediğim sorular üzerinde kafa yormamı sağladı.

[Manny · Rating 3 out of 5]

Not just read me an interesting passage from this book, which provocatively argues that, not only should you feel it's unnecessary to finish books, often it's positively better to leave them unfinished. The point of the book isn't the ending, and reading it will detract from your enjoyment. I can see where Parks is coming from, but does it agree with my own experience? It seems to me that I need to look at the data. Here are, more or less, the last twenty novels and plays I've read/seen. In each case, how did I feel about the ending?

Hildegard. Terrific ending. The book would have been excellent even without it, but I really wanted to know what would happen once Hildegard and her superiors had been placed on a collision course. Would they recognise her right to make her voice heard, or would they stifle her?

Huis clos. Terrific and very memorable ending, essential to the play.

Blithe Spirit. A play of this kind has to have an ending. It would have been extremely odd to have it just stop.

Eksil. The ending is logical and necessary. You only realise once you've got there that it was inevitable.

Sodome et Gomorrhe. Part of a series, so the question doesn't really apply.

Le petit prince. The ending is logical and necessary, the book would feel incomplete without it.

Book from the Ground. The ending didn't feel important, the book is all about the way it's told.

Watchlist. The ending didn't feel essential.

The Call-Girls. Annoying book, annoying ending that neither improved it nor made it worse.

Nuages et pluie au palais des Han. Good ending that linked back to the beginning and gave the story some point.

Une vie. Excellent ending, necessary to the story.

Le Père Goriot. Excellent ending, necessary to the story.

La Peau De Chagrin. It's made clear from an early stage that only one ending is possible. The book could have finished sooner and left it implicit.

Venus in Fur. Excellent ending, necessary to the story.

Diaspora. The ending felt anticlimactic. Letting the story stop at some arbitrary point with no resolution might have been better.

Jim Knopf und die Wilde 13. Excellent ending, necessary to the story.

Their Solitary Way. The book is all about the central character and the narration, the ending didn't feel so important.

Le Cabinet des Antiques. Good ending, necessary to the story.

Quarantine. The point of the book is the ideas, the ending didn't add much.

La Vieille Fille. Good ending, necessary to the story.

So, counting up:

Ending seemed important: 12

Ending didn't seem important: 7

Question doesn't arise: 1

I appear to agree with Tim Parks up to a point: quite often, the ending isn't important. But in rather more cases, I subscribe to the conventional belief that it is.

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

Dili çok sade ve samimi. Kitaplar ve kitaplarla ilgili bir sürü şey barındırıyor . Kitapları seven herkesin sevebileceği bir kitap.
Yazarın romanlarını okumak istedim bir an önce.

[Lobstergirl · Rating 4 out of 5]

Parks's essays are sometimes provocative. "Do We Need Stories?" "Why Finish Books?" "Does Copyright Matter?" "E-books Are for Grown-ups" are a few of their titles.

In "Why Finish Books" Parks advances the radical notion that it's fine to stop reading a book. Not just a bad book, but any book. A good book. The novels of D.H. Lawrence, Elfriede Jelinek, Thomas Bernhard, Samuel Beckett, Christina Stead, and others, suggest that "beyond a certain point a book might end anywhere" and "the reader may choose for him or herself where to bow out (of Proust's Recherche for example, or Mann's Magic Mountain) without detracting anything from the experience." (This is where I should tell Parks that not only did I abandon his book Adultery and Other Diversions a few chapters in, but I owned it, and gave it away, because I couldn't imagine any future point at which I would want to pick it up again. Certainly he would be pleased.) "There is a tyranny about our thrall to endings," Parks suggests. Endings are perhaps least important in a novel where plot is not the highest priority, but even where plot and the story arc are important, readers should not feel compelled to see the story through to its bitter end. I guess if Parks were at a football game, he would get up and leave with the teams tied at the end of the third quarter, fully sated by the quality of play up to that point.

One of his most interesting topics is “The Dull New Global Novel.” Increasingly the market for new novels is global rather than local or national. A novel by a well-known writer will usually be issued in foreign editions simultaneously with the original edition. The importance of a decent translation, or an easy translation, becomes paramount, and it changes the way some novelists write – “Kazuo Ishiguro has spoken of the importance of avoiding word play and allusion to make things easy for the translator.” Parks teaches translation and has a lot of inside-baseball thoughts on it.

A side effect of an international market for books was that a certain style could become an indelible feature. Magical realism became such a trademark of South American literature that it became very difficult for South American writers to get published if they didn’t employ it. But how could the writers then portray “the more prosaic truths about the continent?”

“Few works of art can have universal appeal,” he argues. For him some of the best literature is local, it plucks in the reader the “affinities” Goethe wrote about, it relates to the reader’s concerns, it requires that the reader understand a particular milieu. This aspect of literature fights against the trend toward globalism, since localities and cultural specifics don’t translate as well, in both the literal and metaphorical senses. Writers in this mold include Barbara Pym, Henry Green, Natalia Ginzburg – and there are even aspects of this localism/non-universalism in Thomas Hardy, Jane Austen, Shakespeare.

“The politically engaged social novel many European writers (Moravia, Calvino, Sartre, Camus, Böll) were celebrated for writing up to about the 1970s continues in the Anglo-Saxon world, but is fast disappearing in many European countries for the simple reason that people are reading and now perhaps writing rather less about their own societies…”

As soon as he quotes Jonathan Franzen in the essay “Do We Need Stories?” ("There is an enormous need for long, elaborate, complex stories") you know which side Parks is going to come down on. Nearly everyone loathes Franzen and Parks is no exception. Franzen-haters will enjoy the essay “Ugly Americans Abroad” in which Franzen is knocked around for writing novels overstuffed with Americana, much of which is hard to translate into other languages, an issue he is able to blissfully ignore because globalism always puts America first. The virtuous European counterpart to Franzen’s Ugly American Writer is the Swiss author Peter Stamm, whose lean non-specific prose makes his Swissness disappear.

If you admire much of the typical, conventional, perhaps award-winning literary fiction out there, you probably won’t have much in common with Parks. “Literary fiction has become a genre like any other, with a certain trajectory, a predictable pay-off, and a fairly limited and well-charted body of liberal Western wisdom to purvey,” he writes. Examples of rare books contravening this trend are Gerbrand Bakker’s The Twin, Peter Stamm’s On a Day Like This, and Christina Stead’s Letty Fox: Her Luck.

Parks teaches creative writing in addition to translation and tries to debunk the popular idea that creative writing programs exist to teach writers to write. What they offer instead is a trajectory for the hopefuls to get published. If the prose emerging from such programs seems flattened and suffering from predictable sameness, it’s because of the desire of the writers to make their writing more marketable. But viewing creative writing as a career is problematic – “careers are things you go on with till retirement. The fact that creativity may not be co-extensive with one’s whole working life is not admitted.”

[Yakup Öner · Rating 4 out of 5]

Okumak; Kendi içinde kutsallık ile yoğrulan yaşamdaki bir başka mücadele ve özgürleşme kapısıdır. Okurlar tarafından kutsal olduğu kadar okunmayanlar tarafından sırt çevrildiği halde yine de önemsenen bir etkinlik. Hatta Tanrılar ve elçileri kitaplarının okunamama kaygısını taşıyacaklar ki, ilk yazdıkları ‘Oku’ olmuştur.
Bu Okuma etkinliğinin her okurda ayrı amaçlar ve derinlikler yarattığını tahmin edersiniz. Bilinci boş bir arazi de oyunlar oynatıp onu dönüştürüp özgürleştirme çabasıdır aynı zamanda. Walter Winkelman ‘okuma Sanatı’ üzerine yazısının girişinde Goethe, Eckermann ile Konuşmalar’ında doğru dürüst okumayı öğrenmek için seksen yıl harcadığını, yine de kendini bu ülküye tam ulaşmış saymadığını söyler. Goethe bu sözle besbelli okullarda öğrenilen okumayı değil, fakat bu melekeyi işlete işlete onu gerçek okuma sanatı hâline getirmeyi kastediyor ve ilerlemiş yaşında bile bu sanata istediği kadar sahip olamadığından dert yanıyor. Okuma eylemi, Goethe’nin bile tam anlamıyla yapamadığını itiraf ettiği kadar zor mu? Elbette Goethe’nin derinde istediği ile bizlerin yüzeyde istedikleri bir olmaz. Onun istediği en yukarıyı görme çabasıdır bu sanatta. Bizler her okumamızda kendimizce bu etkinlik için sorular sorarız. Amacının ne olduğu, daha iyi nasıl yapabileceğini ortaya koyacak ritüelleri keşfetmeye yönelik sorgulamalar yapar ve bunları destekleyecek yan okumaları da mutlaka merak ile araştırır, yeni şeyler keşfetmek isteriz. Yani daha iyi okuyabilmek için yine bir şeyler okumak.
Kendi görüşlerimi kısaca yazdıktan sonra bu ay (Kasım-2016) Metis Yayınları Eleştiri dizisinde Roza Hakmen tarafından başarılı bir çeviri ile sunulan Ben Buradan Okuyorum-Kitapların Değişen Dünyası kitabını tesadüfen bir tavsiye ile hemen alıp okuma gereği duydum. Çünkü dünyada her şey değişirken kitapların değişen dünyasını bilmek biz okurların ayrı bir merakıdır.
Öncelik ile direkt söylemek isterim ki kitap birçok soruma cevap verdiği gibi, hiç düşünmediğim konulara da değindiği için tam da istediğim gibi bir tatmin yarattı.
Kurmaca eserlere ne gibi bir ihtiyaçtan okuma gereği duyarız? Bu tarz okumalar bizi özgürleştirir mi bilinç düzeyinde? Okuduğumuz eserler kendi inançlarımızı sorgulamak için mi yoksa desteklemek için midir? Bir kitabı ısrar ile bitirmek zorunda mıyız? Bitirmek bir başarı mıdır yoksa zaman kaybı mıdır? E- kitaplar biz yetişkinler için gerekli midir? Telif hakkı önemli midir? Okurlar neden fikir ayrılığına düşer? Sadece okurlar ile ilgili değil çevirmenler ve yazarlar için de birçok paradoksal cümleler kurarak sorular sordurtup cevaplamaya çalışan bir çalışma. Edebi metin ile tür eserler arasındaki farkı iyi koyup okusun da ne okursa okusun mantığının doğru olmadığını ortaya koymaktadır.
Böylelikle ilk bölüm okurlara ikinci bölüm çeviri dünyasına üçüncü bölüm yazarların ve son bölüm ise küresel dünyadaki kitabın durumunu ortaya koyduğunu söyleyebiliriz. Her bölümde bir şeyleri öğrenmek mümkündür çünkü her ne kadar okur olsak da çeviri ve yazarların dünyası bize uzak değildir.
‘Kimse ölümsüzlük taklidinden vazgeçemez’ der Emil Cioran. ‘ Ölüm mutlak son olarak kabul edildiğinden beri herkes yazıyor!’
Not: Daha büyük edebi eserlere saygımdan dolayı bu kitaba dört yıldız veriyorum. Siz beş yıldız olarak görün. İyi okumalar.

[Cem · Rating 4 out of 5]

Tim Parks'ın dili çok akıcı.Acaba bir sonraki bölümde ne gibi tavsiyelerde ya da önermelerde bulunacak,hangi yazarlardan örnekler verecek diye bekliyor,merak ediyorsunuz.

Bir kitabı sonuna kadar okumalı mıyız,e-kitap okumalı mıyız,basit,tür romanlarından edebi-ciddi okumalara geçiş mümkün müdür,gibi sorulara çok net ve enteresan cevaplar veriyor;iyi tanıdığı yazarlar hakkında da bilgilendiriyor.

Okuduklarımıza yeni bir bakış açısı getirebilecek,okuyacağımız kitapları seçerken bizi daha seçici olmaya yönlendirecek,okumak mı yoksa canlı hayata mı daha çok dahil olmak gerektiğini bize sorgulatacak bir kitap.

Ve;bana bu kitabı tavsiye eden Yakup arkadaşıma teşekkürlerimi sunar,ben de sizlere tavsiye ederim.

[Marc · Rating 3 out of 5]

Now I understand why I was so disappointed by Parks’ previous book Painting Death! That was written at the same time as this book, and it is clear that the author invested all his creative abilities in this book, not in the other one. In itself this is no more than a loose collection of short essays about literature, the world of books, the complex phenomenon of reading, writing and translating. But Parks especially gives a brilliant insight into what has changed in that industry (I beg your pardon for that word) in recent years, and still is changing: the technological evolutions, the globalization of the literary market, the phenomenon of e-reading, the different way authors deal with readers via social media and literary events, and so on. In that sense, the subtitle ("the changing world of books") expresses the spirit of this book much better.

What is also striking: Parks dares to sacrifice holy cows (and there are a lot of them in literary circles). For example, e-reading to him is by no means the mortal sin for which it is held among book lovers. And he also extensively discusses the intended and unintended consequences of globalization for the literary market, without speaking out for or against. In that sense, this book is much more worthwhile than that curious essay book by the Italian writer Allessandro Baricco, The Barbarians: An Essay On the Mutation of Culture that is so lauded by everyone but just makes no sense (see my review https://www.goodreads.com/review/show...). Parks is my favourite writer of the moment, and with this book he proves once again that he really deserves that reputation.

[Paul · Rating 3 out of 5]

I do like reading books about books and reading, and in this collection of essays and articles drawn from the New York Review of Books, Tim Parks, extolls the virtues of reading, asks why we hate the books our friends love and tries to fathom just how a Nobel prize winner is selected. Other questions that he considers include: why finish books, the dull new global novel, what the writers job actually is and can we learn to speak American.

All of these thing are interesting questions about a variety of subjects on reading, writing and awards, and Parks is not afraid to be provocative in answering them. He advocates rethinking the purpose of a book, what it is for, why we read it and the perils of the homogenisation of languages and the slide towards one world culture. He puts his strong opinions in a short, to the point essay style making it easy to dip into and to find a particular point he was making. I have only read An Italian Education by him so far and sadly wasn’t aware that he was a novelist as well as a translator, critic and professor of literature. He is quite well placed to make these observations and he draws on his skills to write these articles. Sadly thought there were flaws; whilst some were amusing and easy to read, others were very academic, esoteric and dry to read, which is a shame as some of the articles were superb. 3.5 stars overall.

[Sinem · Rating 3 out of 5]

Tim Parks'ın edebiyat dünyasına bakış açısı benim okuma pratiğimle çok örtüştüğü için kitabın yarısını çok severek okudum. kalan yarısı okuduğumun tekrarından başka bir şey değildi, bu sebeple 3 yıldız verdim. kitap okurken düşündüğüm ya da kitaplar hakkında tartışırken olduğum tarafta duruyormuş Tim Parks da. edebiyat nedir, gerekli midir, yazar olmak, bilinirlik gibi herkesin üzerinde düşündüğü konuları çeşitli örnekler vererek ve kendi tecrübelerini katarak anlatmış. sarkastik bir tavrı var onu da çok sevdim. Roza Hakmen hanımefendi nefis çevirmiş yine, onu da söylemeden geçmeyeyim. en kısa zamanda Roza Hakmen'in çevirisini yaptığı Kader'i de okumak istiyorum.

[Lyn Elliott · Rating 4 out of 5]

I really enjoyed this collection of short pieces on books reading which first appeared as columns in the New York Review of Books between 2010 and 2014. Here, they're arranged in four sections: The World Around the Book; The Book in the World; The Writer’s World and Writing Across Worlds.

In his first piece, Parks asks do we need stories? Of course the answer is yes. Do we need novels? Probably not, but he loves an engaging novel and so do I.

He throws out the idea that the language we use teems with stories. Words that describe things in nature, things we make and things we do are easily understandable through very short stories but there are some words that come with whole narratives behind them– words like God, devil, angel, soul and ghost. ‘God is a one-word creation story’.

I like that idea.

Then there’s a lively piece on Why Finish Books, which ends with a comment that there’s a tyranny about our thrall to endings, and it can be a relief to have permission not to finish a book to the end – though I’m more likely to read the end of a book I’m not enjoying much to see if it’s going to be worthwhile persisting rather than to slog along then not finish

Each piece stands on its own, as a column must, but many of them return to similar themes:
• The limitations of prizes, particularly international prizes. Judging panels can never get their heads around all the cultures of all the writers;
• Readers’ perspectives and expectations vary according to interest and cultural/social background. Why, when, how does that matter?
• If writers are aiming for international recognition, will they dilute their distinctiveness in pursuit of wider markets;
• Concerns about the dominance of English in the international publishing scene. This means translations both ways, from English into other languages and the much less frequent translation into English from other languages;
• Some authors simplify their writing style and language use to make translation easier writing without style. Parks calls it.
• Complex, colloquial language is very difficult to translate into another language;
• Should translators aim to reproduce the literal meaning of a text, or its spirit?

I found all his pieces interesting and I’d like to be able to come back to dip in again from time to time, so will try and track down a copy (I borrowed this reading copy from our library).

[Josefina Wagner · Rating 4 out of 5]

https://edebiyatdanostalji.blogspot.c...

''Ben Buradan Okuyorum'' inceleme deneme eleştiri yazıları ise oldukça iyiydi gerçekten. Mutlaka okunulması gerekir diyeceğim bir kitap.

[notgettingenough · Rating 4 out of 5]

After finishing:

Where I'm Reading From: The Changing World of Books by Tim Parks

This book started as a small group exercise. My mother went into a care place in 2020, she has dementia which has had its way with her in her everyday life - where is the door, how do I put this on - but left her with a strong capacity to read and comprehend, which has been a critical part of her life since she was a child. So there we are in her room, my mother who still reads aloud beautifully, (she was an English teacher for many years) and has excellent listening skills, Manny and me. We would get together of an evening and one of the things we'd do is pick one of these columns, somebody would read it aloud and vibrant argument would follow. Often when it was time to go we'd wish we'd started earlier with it, there is always so much to talk about after each column.

Over the last year, as my mother's dementia has worsened, the book was abandoned and so, not long ago, I brought it home to read.

What will stay with me is the general theme of globalisation and its impact on the nature of fiction writing. Big take-aways were that it is dumbing down the content, as fiction must be of general interest, readily accessible for the world at large. Profound cultural problems have no place in the global story due to their regional specificity. (You may find out quite a lot about the fillings of sandwiches in Sweden when reading The Girl With, but you don't find out anything interesting about where she comes from.) Add the requirement that sentences be short and simple, and what's left of interest? Having discovered a while ago the existence of the 'book club genre', I see where this fits in and adds to the woes of producing worthy literature. Particularly shocking was the requirement that books practically have to be rewritten for American audiences. Perhaps the Americans are their own genre: 'Reading Without Trying'.

Since I mainly read twentieth century, I don't personally have to worry about all this. But somehow I find I am all the same.

In a nutshell: scintillating, eye-opening, full of the grumpy energy that is generally present in Parks' books. It might be a dip in and out of sort of book, but that involves putting it down, and that's pretty hard to do.

Written a few pages in:

I've only just started this, and will no doubt have good things to say about it by the end. Or even by page ten. But for now, I wish to mention his misogynistic intro where he explains why it's sensible to use the male pronoun because obviously it's inclusive and...all that old white man stuff, as we see it these days.

As 'Man Who Has It All' puts it:

"I don't mind being called a 'firewoman' because I know it covers both women and men. Anything else would sound silly," Frank, male firewoman.

I started changing my mind about this stuff and the assumption that the male pronoun could be used inclusively when I got to Geneva. When the term 'Ms' was included into Australia's methods of address, I was young enough not to care. I didn't realise how I subsequently took it for granted until I no longer had it available, which totally sucked.

Of course, that may be a personal and petty reason to have become more aware. It has still taken me most of the last decade to really come on board with the idea that the male pronoun isn't inclusive but is part of the whole systematic, addictive societal exploitation of women. Well, I'm sorry for having taken so long to see that terribly obvious point.

Tim Parker, get with the program.

More relevant commentary to come.

[merixien · Rating 4 out of 5]

Kitapta bazı yazarlarda ya da konularda çok uzak noktalarda olsak da Tim Parks’ın fikirlerini okumak keyifli. Sadece bir noktadan sonra bazı konu ve düşüncelere tekrar tekrar dönülmesinden biraz sıkıldım. Onun dışında kitap okumayı seven herkese tavsiye.

[Marcello S · Rating 3 out of 5]

Leggere un saggio che parla di libri da un lato mi piace, mi dà l’idea che ci troverò dentro qualcosa di illuminante, dall’altro mi lascia la strana sensazione che sto perdendo tempo, che dovrei leggere un libro “vero” anziché tergiversare.

Tant’è, qui si parla di tantissime cose diverse in capitoli brevi e agili.
Gli argomenti più interessanti per me sono: il premio Nobel, la funzione sociale del romanzo, i dilemmi di un traduttore.

Tra le altre cose ne esce fuori che Parks non sopporta Franzen e Murakami, cita decine di volte Lawrence (che io ho sempre snobbato) e il mio amato Bernhard e, vivendo in Italia, parla anche di diversi autori di casa nostra, Svevo e Leopardi soprattutto.

Prima o poi leggerò anche il Parks romanziere.
Che alla fine, quindi, l'obiettivo di invogliarmi lo ha raggiunto [70/100]

“Nel 2011 ho avuto l’occasione di visitare un mio vecchio tutor universitario di Harvard, un professore piuttosto severo ed esigente, che peraltro ha avuto un ruolo cruciale nell’incoraggiarmi a scrivere. È stato lui a leggere le mie prime prove letterarie e a introdurmi a scrittori che poi sarebbero stati importanti per me, in primis Henry Green. Non lo vedevo dal 1980. In pensione da molti anni, ora era costretto su una sedia a rotelle e, avendo tanto tempo a disposizione, si era messo a rileggere i suoi autori preferiti, tutti i grandi romanzieri che avevano ispirato la sua lunga carriera di lettore, scrittore, insegnante. Parliamo di Faulkner, Fitzgerald, Hemingway, Henry Green, Elisabeth Bowen, Anthony Powell, Norman Mailer.
«Hanno retto alla prova del tempo?» ho chiesto con fare fiducioso.
«Per niente», mi ha risposto. «Mi sembrano recite del tutto vuote. Come se non ne valesse la pena.»
Ritrovandomi nelle strade di Boston, ho avuto l’impressione di essere uscito dalla lezione più dura a cui avessi mai assistito.”

[Lisa (NY) · Rating 3 out of 5]

[3+] Reading Park's essays about language and translation was a thought-provoking treat. I also loved his essay on the Nobel Prize. But I grew weary of Park's obsession with the same club of white, male English/American writers (+Rushdie).

[Katzenkindliest · Rating 4 out of 5]

Viel Stoff zum Nachdenken, einige Erkenntnisse, die ich schlecht in Worte fassen kann, und der Wunsch, mehr Bücher im (englischen) Original zu lesen...

[Howard Cincotta · Rating 4 out of 5]

I am a sucker for reading books about reading, and Tim Parks’s essay collection – dyspeptic and insightful – is no exception. But a question kept occurring to me: is it possible to simply have read too many books?

I don’t mean those days when you say, “screw the world,” and stay inside with a book instead of errands, exercise, sunshine, and all those other more worthwhile enterprises. I mean, over a lifetime, reading too many literary novels and essays, from Homer and Shakespeare to Proust, James, Calvino, Harakumi and Borges?

I wonder if that might be the case with Tim Parks, British-born author and professor who has lived in Italy for many decades. At times, he simply seems burned out, exhausted by the prospect of responding psychologically and intellectually to yet another novel or nonfiction tome full of vaulting ambitions and complex and/or ambiguous themes. Here, he uncorks one long sentence on the subject:

More and more, I wonder if it is possible for a novel not to give me the immediate impression of being manipulated toward the goals that are predictable and unquestioned: the dilemma, the dramatic crisis, the pathos, the wise sadness, and in general a suffering made bearable, or even noble through aesthetic form, fine prose, and the conviction that one has lived through something important.

His apparent exhaustion with reading, whether accurate or merely a writer’s persona, makes for a pleasurable reading experience for the rest of us, however. Parks’s tactic here is to take a contrarian stance in his often successful effort to puncture many of the comforting myths propounded by the literary establishment (which he cheerfully admits to being a member of).

Do we actually need stories? Not really, Parks responds. What does the Nobel Prize actually signify? Not much, since it largely rests on the energy and reading abilities of Swedish bureaucrats with a limited linguistic range. Is globalization of literature a good thing? Not when it results in shearing away the rich detail and nuance of lives in cultures very different from our own. Can e-books be a “purer” form of reading than print books? In many instances, with their exclusive focus on the words, yes.

Parks, who is both a translator and a teacher of translation, is particularly sensitive to the losses suffered when he attempts to communicate the complicated word play and references from one language to another. Joyce, for example, or any number of his favorite Italian authors. Parks, who writes in English and Italian, decries the smothering impact of English, especially American English, which dominate literary fiction in Europe, even if the novels are actually read in local translation.

(Although I have to ask: what is it about Jonathan Franzen that sets off so many critics, Parks among them? Okay, Franzen is a white male competing for the (largely bogus) title of Great American Novelist. I get it. But so are many others, including Alice Munro – even if she is Canadian, female, and doesn’t write novels. Deal with it.)

Parks is strongest with his astringent puncturing of the bloviations about great literature and great authors. Dickens played the ultimate father figure in English literature yet dismissed his wife, kept a mistress, and psychologically oppressed his children. Joyce probably left Ireland as much to be with his young uneducated girlfriend, Nora, as “to forge in the smithy of my soul the uncreated conscience of my race.” Samuel Beckett enjoyed Parisian life with his long-time partner while composing nihilistic prose about the impossibility of living at all. And these are three writers that Parks greatly admires.

What Parks seems to want is not to dismiss literature so much as reject its pieties. Literature can be an escape or an exploration; it may provide comfort and insight. But first, we need to acknowledge that literature’s rewards are often hard-won, small, specific, and the result of craft as much as art. Some of it may translate into other languages; other books and authors may remain inaccessible and unknowable to a larger (often English-speaking) audience. Accept and move on.

[Oğuzhan · Rating 4 out of 5]

çok çok guzel. tim parks yayıncılık anlayışına, okurluga yazarlığa, kuresellesme olayına, yerel kültürün yok oluşuna, kültür tasiyiciligina ve buna benzer konulara değiniyor. kısacası kitaplara ve kitapların etrafında dönen dünyaya dair bir çok şeyden söz ediyor. okuduğunuz ya da okuyacağınız kitaplara farklı gözle bakmanizi sağlayabilecek denemeler. okuduğunuz kitabın mutfağında dönen hosa gitmeyecek şeyleri ucundan kıyısından öğrenmek de hoş deneyim.

[Eren Buğlalılar · Rating 4 out of 5]

Ne kadar güzel bir kitaptı bu. Edebiyatın, romancılığın piyasa kazanında kaynadığını dosdoğru teslim eden, 'para konuşmaktan' çekinmeyen bir yazar Parks.

En çok okunmak, dünyaca tanınmak arzusuyla romanlarından, öykülerinden yerel, ulusal olanı söküp atan, sözde dünya edebiyatçılarının girdiği ilişkiler; Amerikalı 'büyük edebiyatçının' kendi kültürüne ilişkin ayrıntılı, sıkıcı envanterler hazırlama ve yine de 'dünya' edebiyatı olma imkanına rağmen, çevre ülke yazarlarının illa kendi ülkesinden ama mümkün olduğunca steril, genel bir şekilde bahsetme zorunluluğu; büyük yazar olmanın cazibesi; edebiyat çevirisinin mantığı; roman okumaktan edebi haz dışında faydalar ummanın anlamı. Parks ona buna laf soktukça kıs kıs güldüm.

[Biblio Files (takingadayoff) · Rating 5 out of 5]

Tim Parks, novelist, translator, essayist, writes a regular column for The New York Review of Books. Sometimes the essays are about literary topics such as the classics. I have to admit I am not much interested in that topic, so I had my doubts about a collection of Parks' NYRB essays and was ready to bail out if I was overwhelmed with treatises on Henry James or Herman Melville.

As it happens Parks has a lot more on his mind than just the classics. He wades into the e-books versus paper books debate by fearlessly declaring that e-books are superior. He backs up this claim by using the arguments the paperists use to extol the benefits of print books -- the feel of the book, the smell of the ink, the ability to flip through the pages -- to say that these physical attributes distract from the words the author has written. If we want to dive into a book, the best way is to read on a boring unscented e-reader.

A topic he returns to several times in this collection is the translation of modern fiction into English. He's noticed that over the past few decades, literature written in languages other than English has lost its sense of locality. He suspects that's because writers want to sell their works to international publishers, especially the lucrative English language markets, and that leaving out quirky "foreign" settings and customs will give them a better chance.

He goes even further and shows that not only are non-English novelists leaving out the local color, they are even changing the way they write in their native languages. Parks' research is in his home country of Italy (he moved from England to Italy as a young adult in the 1970s) and reveals that Italian writers are changing their Italian writing in a way that appears to be making it easier to translate into English. Astonishing!

Even if you disagree with some or all of these opinionated essays, Parks will get you thinking about books, writing, and translating in new ways. I'll be looking for his column in NYRB from now on.

[yigitalp ertem]

Huysuz Tim Parks’ı, Metis soluk sarı kapağıyla basmasa tanıyamayacaktım. Halbuki romanları daha önceden Kanat ve Alef’den çevrilmiş, yayımlanmış. "Ben Buradan Okuyorum", birkaç kitapçıda da ilk haftasında tükenmişti, çalışanlarla beraberce şaşırmıştık, nasıl popülerleşti bir “metis eleştiri” kitabı acaba diye. Ben kapağın ve başlığının albenisinden diye düşünmüştüm.

Kitabı okuduktan sonra eleştirilerine bakarken, kitabın başlığının (orijinali “Where I’m Reading From”) Raymond Carver’ın öykü derlemesinden (Where I’m Calling From) alıntılandığını, kitabı epeyce haşlayan bir eleştiriden öğrendim. Carver’ın bu derlemesi aynı seçkiyle Türkiye’de yayımlanmamış, ama öykü tanıdık geldi. Derlemeye adını veren öykü Can Yayınları’ndan çıkan, alkol yüklü “Katedral” kitabında varmış, buldum. Bu derlemede, ilgili Where I’m Calling From öyküsünün çevirisi de “Nereden Aradığım”. Kitap başlığı referansları için de, “çeviride kaybolan kadardır” diyebiliriz o halde. Gerisi bize müthiş çeviriler armağan etmiş Roza Hakmen ve Ayça Sabuncuoğlu’nun arasında profesyonel bir diyalog ister.

Hemen, aslında yazının başına koymam gereken kitap alıntısını, gecikmeli olarak ekliyorum. Buraya kadarki saçma girişle, kitap budalası olmayanları ve eleştirinin eleştirisinden haz etmeyenleri eledik.

“Geribildirim için internet var. Bazen hepsi geribildirimmiş, hiç bildirim yokmuş gibi geliyor. Okurların kendi incelemelerini yazdıkları sitelerde en şaşırtıcı olan şey, gazete incelemelerine çok benzemeleri. Amazon yıldızlarını dağıtmaya itirazları yok. Övgüyü de, cezayı da nasıl dağıtacaklarını çok iyi biliyorlar. Sorgusu ölçütleri var. Mecra tonu belirliyor. ‘Kitabı okumadım aslında, ama...’” (s. 10)

Imdb’de veya Goodreads’de her puan tıklamasında yaşadığım anlık endişeleri bir seferde tokat gibi vurdu yüzüme Parks bu pasajla. Ne yapalım, biz zavallı okurlar da, böyle eğleniyoruz, sosyalleşiyoruz. Ama işte, bu hizaya çekme sonrasında belki farklı yollar aramaya başlayabiliriz.  Neden bir kültürel nesneyi, onu değerlendiren diğer profesyonellerin diliyle değerlendirmek zorunda olalım ki? (Öte yandan, karşı bir örnek olarak, bir okurun Kafka’nın Dava’sına 1 yıldız verip, “fazla abartılmış bir roman!!!” diye yorum yazması ve birileri tarafından beğenilmesi, bir entelektüel galibiyet hissi veriyordur.) Neyse, ben de elimden geldiğince bir edebiyat eleştirmeni hallerine girmeye çalışmadan, safi kitabın bende yarattığı heyecanı paylaşmak amacıyla bir şeyler yazmak istiyorum. Okurken, yazarı her yazıda sürekli benimle diyaloğa giriyormuş gibi hissettiğimden, ben de söze girmeye çalışırken metrobüste kendi kendime konuştuğumu fark ettiğim için, en azından düşüncelerimi New Yorker dışında bir mecrada yazarak özgürleşmek istedim.

Kitap, Tim Parks’ın blog yazılarından derleme. Blog’u The New Yorker’da tuttuğu için özenerek yazıyor. Uzun yıllardır İtalya’da akademisyenlik yapan, ABD’de bir gazetede yazan bir İngiliz olduğundan elbette oldukça beyaz tenli. Roman yazıyor, çeviri yapıyor, sipariş üzerine kitap eleştirisi yazıyor, bir de bu kitaptaki yazıları oluşturan metinler gibi, edebiyatın çeşitli yönlerine dair daha serbest stil denemeler yazıyor. Yer yer otobiyografiye kayacak derecede, kendi kişisel deneyimlerini de esirgemediği, iyi sorularla başlayan metinler... İngilizce (çeviri) küresel romanın yükselişinden Nobel’in saçmalığına; pazarlanan büyük yazarlardan zor geçinen genç yazarlara; okuma zevkinin nasıl kazanıldığından, edebiyatın nasıl bir kaybetme zihniyeti üzerinden beslendiğine; en ciddi sınırının karakter sayısı olduğu yazılar...

37. ve son metinde Parks, TV filmine uyarlanan bir romanının ( Kader ) film versiyonunu nasıl bulduğunu incelemeye koyuluyor. Yazının sadece konusu Parks’ın beni neden heyecanlandırdığını net olarak anlamamı sağladı. Yorumlamayı, eleştirmeyi, değerlendirmeyi -kültürel varlıktan doğru düşünmeyi- ölesiye seviyor. Öyle ki, kendi yazdığı romanın anlamadığı bir dilde yapılan uyarlamasını, neden o sahneyi orada çektiklerini, filmin romandaki hangi anlamları yitirdiğini, bunun yerine ne öğeler koyduğunu yorumluyor da yorumluyor. Burada, -dünyanın 99%’u için anlamsız olsa da- dur durak bilmez bir eleştiri/seyir zevki ve keşfi var. Aynı bakış, edebiyatın (veya sanatın) geneline yayıldığında, aslında genel kabul gören büyük övgüleri ("Franzen dahi bir yazar") sorgularken, entelektüel olarak aşağılanan (polisiye, popüler roman vb.) öteki yakada öznel anlamların nasıl bulunduğunu ortaya seriyor. "Neden o Kundera sever, öteki Tolstoy sever?", "Neden kazanma toplumunda kaybetmeyi anlatan Alice Munro böyle meşhur oldu?" gibi soruların incelenmesine çevrilebilecek metinleri, benim gibi biraz şaşkın okurlara da yol haritalarını çizmekte yardımcı olabilecek parçalar içeriyor.

Okurlardan yazarlara geçince, örneğin "ilk romanını yazma" sıçramasını tiye aldığı bir yerde, yıllarca yayınlatamadığı öyküler, romanlar yazmış veya bir türlü hiçbir şey yazamamış ama yazmak için kıvranan; dostlarının bile okumadığı ve ciddiye almadığı, herkesin “başka bir iş mi bulsan acaba” diye şefkatle yaklaştığı yazar adaylarının, bir romanlarını yayınlattıktan sonra, bütün bir kültür sanat medyası tarafından “Bir sonraki eseriniz ne hakkında olacak?”, “Nereden esinlendiniz bu romanda?”, “Genç yazarlara tavsiyeleriniz nelerdir?” kabilinden aşırı önemsenen birisi haline gelişindeki absürd kırılmayı ince bir alayla anlatıyor. Yazarların zihniyet dünyalarında, anılarını/notlarını yayınlatıp kazanacakları paracıklardan söyleşilerde sorulan saçma sorulara karşı tavırlarına pek çok noktaya bakarak "yazar"ı kutsal yerinden kaldırıp, olağan olan noktaya yerleştirmeyi amaçlıyor sanki. Bu yazar meselesinin daha derinlikli analizine Parks'ın bıraktığı yerden Coetzee'nin "Romancının Romanı" ile devam etmeyi umuyorum. 

Orwell’in 1984’ünün daha açılış cümlesinden İtalyanca’da nasıl anlamı yitirtilerek çevrildiği (Türkçesine baktım, nüans pek kaçırılmamış denebilir); günümüz yazarlarının kendi dillerinde yazarken bile nasıl sürekli olarak “kolay çevrilebilirlik” kaygısı gözettiği -Türkiye’de Avrupa’ya göre dozajı bu kadar yüksek değildir sanırım, biz kendimize yeteriz çünkü ama ben bilemem o kadar detay tabi, İngilizce’ye çevrilen yazarlara sormak isterdim, samimi cevaplasınlar da isterdim- 30 dile çevrilen ve küresel olarak anlaşılan bir kitabın neden başka hiçbir dile çevril(e)meyen çünkü gücünü büyük ölçüde yerellikten alan bir hikayeden en az 30 kat daha “iyi” olduğu gibi çeviri meseleleri belki çevirmenler için klişe tartışmalardır ama bana aklıma gelmeyen sorular sordurdu.

Az bilen, ve denemeye çok açık olmayan korkak bir okur olarak, birisi bana “Chinua Achebe kesin oku” dediğinde, okumalıyım demiştim. 4 yıl oldu henüz başlayamadım. Fakat yeni bir Kundera, Tolstoy, Kafka okumak düşünce olarak derin ve belki Achebe'den daha zorlayıcı yazarlar olsalar da hikayelerinin içinde geçtiği kültürel atmosferi daha kolay anlayabildiğimi düşündüğümden -anlamıyor olabilirim elbet, ama en azından anlamadığımı da fark etmiyorum- tereddütsüz okumaya başlayabildiğim yazarlar. Achebe’nin de Nijerya üzerine romanını okuyup, anlamamaktan çekiniyorum. Öte yandan Parks, Charles Dickens'dan veya Scott Fitzgerald'dan öyle bir bahsediyor ki o dönemde yaşamamış, dile hakim olmayan, çevrilirken yitirilen nüansları topladığında İngiliz/Amerikan olmayan bir okurun bu metinlerin büyük kısmını kaçırarak okuyabildiğini iddia ediyor.

Yine de Parks, sağolsun, bu yüz kızartıcı duygunun oluşumunda edebiyat endüstrisinin payı olduğunu iddia ederek beni biraz rahatlattı. Norveçli bir yazara ödül verirken sebep olarak "Norveçli olduğunu hiç belli etmemesi" gibi bir ifadenin kullanılması olumlu okumada "insan sorunu"na eğilen bir yazar olması gibi görünse de, öte yandan olabildiğince fazla insanın anlayabileceği ve satın alabileceği bir roman yazma eğilimini ifade ediyor. Bu da özgür bir kalemin önünde tehdit elbette. Bunun karşısında ise Rushdie, Pamuk vb. gibi isteseler de istemeseler üzerilerine kendi kültürlerini Batı'ya anlatma sorumluluğu yüklenen yazarlar var, bu kişiler Norveçli yazarın aksi gibi görünse de, sonuç olarak "uluslararası-batılı-ingilizce-ingilizceden çeviri okur" kitlesinin ve yayıncıların ekonomik baskılarının edebiyat dünyasını ne denli şekillendirdiğine dair ipuçları veriyor.

Bu yazıyı, beni bunları paylaşmaya teşvik edici rolü olan Parks'dan son bir alıntıyla bitirmek isterim.

"Ortaya şöyle bir soru çıkıyor: Her türlü laf (Beckett'in düşündüğü gibi) kaçınılmaz olarak boş laf mıdır; acaba Batı kendini yavaş yavaş şehvetle, bir kırtasiyecilik dağı altında ezerek yok mu edecek ve bu arada bütün bu rezil işleyişi tasvir edip tatlı tatlı kınayan tepeleme bir edebiyat yığınıyla ölene dek eğlenecek mi? . . . Baksanıza, oturmuş bir şeyler hakkında bir şeyler yazan insanlar hakkında yazıyorum, şansım yaver giderse başka bir yerde bir başkası beni alaycı ve sorumsuz olmakla suçlayacak." (s. 107)

ilginç bilgi ps. Avrupalıların Franzen, Murakami, Knausgaard, Ferrante vb. ("Bu yaz Ferrante okunur!" bana çok komik gelen bir reklamdı.) gibi yazarların popüler romanlarını okumasının sebebinin “yazın seyahat ederken tanıştığı kişilerle ortak bir payda bulabilmek adına” olduğu gibi acayip bir iddiası var Parks’ın. Hollanda’daki bir kitapçıda müşterilere "Ne okuyorsun, neden onu okuyorsun?" diye sorarak yaptığıbir saha çalışmasının bulgusuymuş, ne keyifli bir iş!

[Burak]

Kitabı değerli buldum. Yazarın ele aldıkları genel olarak üzerinde sıkça tartışılan ve yenilik içermeyen meseleler gibi görünse de kitapta sahiden de bu meseleler üzerine farklı bakış açılarıyla önemli tespitler bulunuyor. Kitabın temel meselesinin uluslararası edebiyatın, uluslararası ödüller ve uluslararası şöhreti de kapsayan biçimiyle getirilerinin ve götürülerinin bir değerlendirmesi olduğu söylenebilir. Yazar uluslararası ortak paydaların önemini bütünüyle görmezden gelmese de bu meselede daha çok yerel olanın tarafını tutmuş ve yerel dil zenginliklerinin kaybının edebiyata da çok şey kaybettirdiğini vurgulamış. Ayrıca yazar hiyerarşisi uluslararası alanda başarı üzerinden yapılandırıldığında çevrilmesi zor yerel renkler taşıyan ve uluslararası okuru özellikle gözetmeden yazan yazarların haksızlığa uğradığından bahsetmiş. (Yazar özellikle Amerika'nın saf merkez olarak görülüp bütün dünyanın Amerika için yazıyor görünümü almasından, Amerikan yazarları kitaplarında ülkeleriyle ilgili her ayrıntıdan rahatça bahsedebilir, sıkıcı kültürel listeler bile yaparken diğer ülkelerin uluslararası satan yazarlarının kendi kültürel renklerini neredeyse saklayıp anonim bir ülkeden bahsediyormuşçasına metinlerle öne çıkmasından rahatsız.)
Yazarın e-kitaplarla ilgili okurların büyük bölümünü şaşırtabilecek görüşleri var. E-kitabın bir yetişkin işi olduğunu, basılı kitabınsa resimli çocuk kitaplarının ileri bir aşaması olarak değerlendirilebileceğini, henüz saf ve salt metin okuma keyif düzeyine ulaşamamış okurların bir çeşit takıntısı olduğunu söylüyor.
Telif hakkı meselesiyle ilgili yakınmaları da var yazarın. Telif hakkı çıktı çıkalı yazarların hedef kitlesinin gerçek eleştirmenler ve okurlar yerine karton bir kitaba para vermeye hazır yetkinliği az sıradan müşteriler olduğunu, bunun da edebiyatın niteliğini düşürdüğünü belirtiyor.
Yazar zaten okurların estetik ölçütlerinin genel olarak zayıf olduğuna dair Borgesçi görüşü de tekrar etmiş bir bölümde. Okurların ilgisini çekmek için kaliteli metin içeriği yerine bin türlü farklı yan alana eğilmenin her daim satışları artırmakla, okurlara yönelimle ilgili temel mesele olduğuna değinmiş.
Şunu da belirtmeden geçmeyeyim; Parks kitabın başlarında Avrupa'da gençlerin edebiyata olan ilgisinin giderek azaldığından bahsederek halihazırda Avrupalı gençleri roman okumaya iten temel gerekçenin yaptıkları uluslararası seyahatlerde yeni insanlarla tanıştıklarında sosyalleşmek olduğunu söylüyor.
Benim de bu konuda aslında benzer bir görüşüm var. Sosyal medyanın getirdiği pek çok sorunun yanında sosyal medya çağının bir kazanımı pek çok insanı güçlü ve entelektüel bir persona oluşturmak adına kitaplarla daha fazla haşır neşir olmaya itmesi. Sadece "kitap okuyan insan" kişiliğiyle devasa online dünyada arzı endam edebilme isteği bile sanırım pek çok genci kitapların dünyasına da yaklaştırıyor (sosyal medyanın getirdiği büyük dikkat dağınıklığı ve odaklanma sorunlarının elbette farkındayım).
Bitirirken... Son zamanlarda kitaplar, okurluk ve yazma üzerine pek çok eser yayımlandı. Ben bunlar arasında gözden kaçtığını düşündüğüm bir tanesini "Paul Ricoeur-Zaman ve Anlatı" isimli eseri yazmakla orta-ileri düzeyde ilgilenen herkese tavsiye ediyorum. Kendisi de ünlü bir yazma sanatı" kitabı kaleme almış Stephen King'in de belirttiği gibi aslında yazmakla ilgili çoğu eser gereksiz konuların etrafında dolanıp gerçekte okura konuyla ilgili hiçbir şey anlatmaz. Benim gördüğüm kadarıyla da bu tür eserler genelde, metin kurma tekniğinin faydalı ayrıntıları yerine yazar yaşamlarının hiçbiri bir başkasına uygulanamayacak, dolayısıyla tavsiye niteliğinde olamayacak özel meselelerine ve yazan biriyle hiç yazmamış birinin dikkatine hemen aynı oranda seslenebilecek genel tavsiyelere yoğunlaşırlar. Mesela Paul Ricoeur'unkinin hiç de öyle bir kitap olmadığını söyleyebilirim (Tim Parks'ınki başka türlü bir kitap, bu cümlelerin ona ve incelemesini yazdığım kitaba karşı yazılmadığını eklemek isterim).

[Emre Yaman · Rating 5 out of 5]

Geçenlerde Tim Parks'ın romanı Kader'i okumuş ve çok sevmiştim. Üstüne bir de edebiyat teorisi okumak isteyince uzun zamandır aklımda olan bu kitabına geçtim ve Tim Parks'a olan sevgim iyice arttı. Çünkü edebiyata olan bakış açısına da en az romanına bayıldığım kadar bayıldım. Zaten düşündüğüm bazı şeyleri ondan duymak hoşuma gittiği gibi daha önce düşünmediğim bazı şeyleri de üzerine düşünsem böyle düşünürdüm muhtemelen diyerek okudum. Bundan sonra kalan birkaç kitabını da okuyup diğer kitaplarının Türkçeye çevrilmesini beklemeyi planlıyorum. Umarım Roza Hakmen'in takvimi çok yoğun değildir.

[Tuck · Rating 4 out of 5]

a bit controversial ideas of 'what a writer is'; tim parks positing that readers many times are more interested in the personality, or imagined being, than what is on the page (though whatever turns your crank right? if somebody is in the least bit interested in books, that is a good thing and could lead upwards and onwards reading and thinking wise [course if could lead to stephenie meyer too, i'm sorry] and tim parks is ultimately for that) and his honest assessment of writers is that they can be, many times are, freaks and egomaniacs, hah.
a wide ranging book of long essays on translation (funny he never even mentioned nabokov's ideas of 'good, true' translations), book prizes, the 'new' global fiction and how it is losing its localness, leopardi, and much much more. a fun read, much in the spirit of books about books by wood The Nearest Thing To Life and ali smith The Nearest Thing To Life wendy lesser Why I Read: The Serious Pleasure of Books our hero mendelsohn Why I Read: The Serious Pleasure of Books

[Ffiamma · Rating 4 out of 5]

non resisto ai libri sui libri e ho letto con molto piacere questo volume- in cui tim parks affronta vari argomenti legati a scrittura e lettura in modo arguto e caustico, senza cedere alla retorica stucchevole che spesso abbonda in materia né essendo sarcastico e distruttivo. si parla di libri belli e libri importanti, di ebook e modi di affrontare la lettura, di come si scrive oggi, di pubblicazione e traduzione- gli spunti sono tantissimi, non tutto risulta così interessante ma complessivamente mi pare che l'autore sia stato onesto e lucido nel provare a raccontare un fenomeno così complesso- quello dell'approccio a tutto tondo al mondo del libro.
"mi ha sempre stupito la rapidità e la spietatezza con cui i giovani romanzieri tagliano i ponti con la comunità di aspiranti frustrati. dopo anni di paventato oblio, il romanziere edito ora sente che il successo era inevitabile, ha sempre saputo di essere uno degli eletti (...). nel giro di qualche settimana, sul suo sito web appaiono messaggi che scoraggiano gli aspiranti scrittori dall'inviargli i propri manoscritti. ora vive in un'altra dimensione. il tempo è prezioso. serve un altro libro. certo della propria vocazione, si mette all'opera. in men che non si dica, diventerà esattamente quello che il pubblico gli chiede di diventare: una persona distante, che produce quella cosa speciale che è la letteratura: un artista"

[Rüveyda Gürcan · Rating 5 out of 5]

Tim Parks'ı romanlarıyla (Kader ve Europa) keşfetmiş ve çok sevmiştim. Ama Tim Parks çok yönlü bir entelektüel... aynı zamanda iyi bir çevirmen, deneme yazarı, kitap eleştirmeni, akademisyen, araştırmacı...

Okuduğum romanlarını da bu kitabı da Roza Hakmen tercüme etmiş, pek de iyi olmuş, ellerine sağlık.

'Ben Buradan Okuyorum'daki yazıları okumak benim için son derece zihin açıcı oldu. Okumaya, yazmaya dair soruları olan herkesin de bu kitaptan fazlasıyla istifade edeceğine ve Parks sayesinde kitapların dünyasına dair pek çok şeyi sorgulayacağına eminim. Parks çok iyi bir okur ve aynı zamanda gözüpek, cesur bir eleştirmen. Yazarlık deneyimine dair dürüst açıklamaları, kendi aile yaşantısı hakkında verdiği detaylar beni mest etti.

Edebiyatın nasıl küreselleştiği ve bu olgunun roman üretimini nasıl etkilediğine dair analizleri sarsıcıydı. Salman Rüşdi'ye neden kanımın çok ısınmadığı, Amerikalı yazar Franzen'de (sevdiğim yanlar olmasına rağmen) beni rahatsız eden olgular, Beckett ya da Thomas Bernhard'da bizi cezbeden şey... tüm bunlara dair zihnimde kapılar açtı Tim Parks. Diyorum ya, Parks kimseye müdana etmiyor ve kitaba adını veren yazıda da söylediği gibi "O Buradan Okuyor". Mış gibi yapmıyor, çok yüceltilen yazarları yererken çekinmiyor, okuduğu yerden gördüğü manzarayı anlatıyor bizlere.

Tavsiye ederim.

[Damla · Rating 5 out of 5]

Okur, yazar, yayıncı, editör, çevirmen gözünden olmak üzere beş farklı tarafın sorunlarını, sorgulamalarını, eleştirilerini ve bunun yanında son olarak küreselleşmenin edebiyat dünyasındaki rolünün birkaç örneğini görebileceğiniz keyifli ve kolay okunan eleştiri kitabı "Ben Burdan Okuyorum". Kısa kısa bölümlerden oluşmuş olan eser sayesinde pek çok konu hakkında bilgi edinmek mümkün -araştırılma kaydıyla-. Elbette bu demek değildir ki her düşüncesine katılabilelim. Ancak bu tarz eserleri okurken önemli olan daha önce aklımıza gelmeyen ya da gelip de yazıya dökemediğimiz konularda aynı veya farklı düşünceler etrafında kafa yormak. Bu nedenle pek çok yazara ve yazmak isteyene kapı açacak konular mevcut.

[Barbara · Rating 4 out of 5]

Besonders den ersten Teil mit Essays wie "Sollen wir Bücher zu Ende lesen?" oder "Der langweilige neue globale Roman" habe ich mit großem Genuss gelesen (5 Sterne), aber auch der Rest war bereichernd. Zum vierten Teil (3 Sterne) hin wiederholt sich Parks manchmal, was an der thematischen Überschneidung einzelner Beiträge, die sich im letzten Teil auch viel ums Übersetzen drehen, liegt. Keine hochwissenschaftliche Abhandlung, sondern lesbare Gedanken eines Autors und Übersetzers, der selber auch liest und rezensiert.

Die vier Teile:
- Die Welt des Buches
- Das Buch in der Welt
- Die Welt des Schriftstellers
- Schreiben rund um die Welt

[Vermillion · Rating 1 out of 5]

After reading the first three essays, I'm not reading any more of this book. I found Tim Parks' writing style patronising, condescending & sarcastic, and it annoyed me to the point where I have decided that enough is enough. The last straw was his scorn of readers who appreciate the tactile nature of reading literature. As a dyslexic, I and many others find this essential to aiding concentration. Parks thinks that this is 'childish'. He can get stuffed.