Báu Vật Của Đời

by Mo Yan

In a country where men dominate, this epic novel is first and foremost about women. As the title implies, the female body serves as the book's most important image and metaphor. The protagonist, Mother, is born in 1900. Married at 17 into the Shangguan family, she has nine children, only one of whom is a boy, the narrator of the book, a spoiled and ineffectual child who stands in stark contrast to his eight strong and forceful female siblings. Mother, a survivor, is the quintessential strong woman, who risks her life to save the lives of several of her children and grandchildren. The writing is full of life-picturesque, bawdy, shocking, imaginative. Each of the seven chapters represents a different time period, from the end of the Qing dynasty up through the Japanese invasion in the 1930s, the civil war, the Cultural Revolution, and the post-Mao years. In sum, this stunning novel is Mo Yan's searing vision of 20th-century China.

Genres: Fiction, China, Historical Fiction, Chinese Literature, Asia, Nobel Prize, Literature

860 pages, Hardcover

First published January 1, 1996

About the author

Modern Chinese author, in the western world most known for his novel Red Sorghum (which was turned into a movie by the same title). Often described as the Chinese Franz Kafka or Joseph Heller.

Mo Yan (莫言) is a pen name and means don't speak. His real name is Guan Moye (simplified Chinese: 管谟业; traditional Chinese: 管謨業; pinyin: Guǎn Móyè).

He has been awarded the Nobel Prize in Literature 2012 for his work which "with hallucinatory realism merges folk tales, history and the contemporary". Among the works highlighted by the Nobel judges were Red Sorghum (1987) and Big Breasts & Wide Hips (2004), as well as The Garlic Ballads.

Chinese version: 莫言

Reviews

[Guille · Rating 3 out of 5]

Aunque lo terminé sin sentir esas ganas de recomendarlo a todo el mundo que te entran cuando el libro te entusiasma, tengo que decir que la novela es más que aceptable, que no me he aburrido en ningún momento y que incluso me ha emocionado más de una vez.

Leí en algún lugar que a Mo Yan le denominaban el Kafka chino. Desconozco en qué se basaron los que así le apodaron, pero no creo que sea por su estilo, al menos no por el estilo con el que escribió esta novela. Quizás el enfrentamiento del individuo con una fuerza poderosa e invisible pueda justificar algo esa comparación con el autor checo. En este caso el individuo es una mujer y la fuerza es la tradición, un enemigo que puede ser terrible e implacable, capaz de legitimar los más absurdos desvaríos del ser humano.

En este sentido, algo que siempre me ha llamado la atención es como tradiciones claramente aberrantes son a veces mantenidas, reivindicadas e impuestas precisamente por aquellos que más las sufren. Este libro es un claro ejemplo. En el entorno de la china rural de principios de siglo y en un régimen de matriarcado, el libro nos relata cómo las mujeres pueden ser a la vez víctimas y los más crueles verdugos de ellas mismas.

Esta es la historia de una madre coraje contada por su hijo, un coraje de hijo que fue anhelado durante años hasta tal punto que las hijas que va teniendo la protagonista de esta historia van tomando por nombre referencias al varón que no acaba de llegar: Laidi (Hermano Venidero), Zhaodi (Hermano Aclamado), Lingdi (Hermano Acomodado), Xiangdi (Hermano Deseado), Pandi (Hermano Anticipado), Niandi (Hermano Querido) y Qiudi (Hermano Buscado).

A través de la vida de esta mujer y la de su hijo vamos pasando por todos los episodios históricos que caracterizaron el siglo XX de este país, que no fueron ni pocos ni afortunados. Este repaso histórico está repleto de durísimos sucesos que contrastan con la sencillez con la que están contados, lo que les confiere una enorme fuerza narrativa; y junto a estas tragedias se alternan escenas grotescas, ridículas, caricaturescas y otras que se podrían definir de realismo mágico que suavizan la tragedia del relato. También hay ternura, odios, venganzas, pasión… y muchos, muchos pechos.

[Praj · Rating 5 out of 5]

Is the uterus a prime property of the dowry that a bride brings into her marital life? Fertility being its most significant asset and a son the ultimate gift of that property.

“Without a son, you’ll be no better than a slave as long as you live, but with one you’ll be a mistress....”

The cry of a barren womb is more traumatizing than the agony of twisted bones that sacrifice their maturity for the birth of exquisite Lotus Feet. A society, where once, a woman without bound feet could not find a husband and a mother who could not birth a son would become a slave and not a mistress of the house was indeed a disgraceful place to exist. A patriarchal society that prides in its honorable men becomes a farce when these very men abuse the owner of the precious womb that have birthed these men and have constructed the very reality of patriarchy. Shangguan Lu was tormented for her barren womb. In the conundrum of physical and mental abuse where tears forget their existence and misery becomes a friend, the fight against patriarchal sterility intensifies, compelling the womb to defend its owner’s survival. When a prosperous harvest becomes essential rather than the origin of its seed and bearing of a son overshadows the essence of survival as it crumbles in the ashes of dignity and ignominy , on that very day a fertile womb stops being a "child-rearing bag" of contentment and becomes a ferocious weapon of survival. Shangguan Lu, survived the war between sterility and fertility, but peace and happiness eluded her and her children. Is it then a punishable offense to be born as a woman in a patriarchal society? To the female donkey that collapses under the weight of a stallion in order for its womb to reproduce a well-endowed mule rather than a scrawny, worthless donkey, is then, possessing a womb a misery or heroic? To those women who were ravaged not only by foreigners but also by their countrymen, is then birthing sons a sin or a blessing?

“We all ate God’s twelfth month gruel, mine came through my mother’s breast..."

Breasts turn out to be an indicator of the current circumstances. The supply of milk becomes the sole communicator of vitality and hardships. Throughout the book, Mo Yan strongly emphasizes on the significance of women’s breasts to the point of subtle fascination and eroticism. It is not surprising though, as Shangguan Jintong , the protagonist and the narrator, is shown to be obsessed with his mother’s breasts to the point of worshiping it and later on suffering from ‘photism'. Right from infancy, Jintong was possessive about his mother’s breasts, which ultimately led him to only consume only milk as his body refused to ingest other food products. To a man who has not seen anything but brutal abuse, his mother’s breasts was the only place where he found true love and shelter; a sense of belonging. Can a hypothetical conclusion of lengthened studies of Pavlov’s theories be enough to answer the deep reality of Jintong’s demeanor and oedipal fixation that was gifted to him by the inadequacies of a muddled political and religious society? Moving away from Jintong’s manic worship of breasts, Mo Yan depicts breast to be a symbol of both love and lust. A mother’s breasts that fills with fragrant milk is crucial to nurture the young ones, transforming these bodily assets(breasts) into heavenly warmth of motherly love, a warm cocoon that keeps life’s horrendous reality afar. A mother’s selfless love is imprinted through her breasts as she nurses the innocent infants blurring the boundaries of political discrepancies. However, these same breasts become an object of vicious lust and onset of dastard crimes and endless sufferings.


"Yes, I’ve changed,” Mother said, “and yet I’m still the same. Over the years, members of the Shangguan family have died off like stalks of chives, and others have been born to take their place. Where there’s life, death is inevitable. Dying’s easy; it’s living that’s hard. The harder it gets, the stronger the will to live. And the greater the fear of death, the greater the struggle to keep on living..."

Northern Gaomi Township has been a powerful witness to the changing landscape of mainland-China, throughout the 20th century. Mo Yan artistically scripts the journey of a mother from the feudal times to a modern society where it becomes essential to listen to the woes of your children. As the conservative land reforms are implemented ,eradicating every existing superstitions and orthodoxy, China undergoes a massive transformation from defeating Japanese Forces (1945) to accepting People’s Republic and bearing the consequences of a vengeful political realignment that encompasses the malicious and inhumane survival during the ‘The Great Leap Forward’ and the ‘Cultural Revolution’. In the fundamental political conflict of a burgeoning country that becomes a laughing stock in the name of liberation and peace, the one firm constant entity in Mo Yan’s political saga is Shangguan Lu – the mother who like numerous other citizens is eluded by peace and joy. Even though the war and personal conflicts flung Shangguan Lu into an ethical quandary, she harbored no prejudices whatsoever with her son-in-laws who excelled professionally as bandits, leaders of Nationalist and Communist party and even the sadistic mute of a demon. Mo Yan interlaces a mother’s or rather a woman’s suffering with the hypocrisy of war.

There are times when the reader is obligated to question the ethical stance of Lu’s pronouncements. In a savage world where the thought finding angels is as delusional as the possibility of unicorns, how could ethics find an iota of survival? Is there something such as a just war? And, if there is, then how would one substantiate the injustice that occurs in the name of a ‘just war’? What happens when lust and suffering are entangled in a muddied mess of irrationality and the sensation of a single morsel of a stale steamed bun warming a parched throat brings blissful illusions dissolving the excruciating agony of a simultaneous rape? In a land where women and children are not the first ones to be evacuated during a war, but the first ones to have a price marked at the marketplace, do then ethics truly weigh more than endurance? The burgeoning hunger that feeds on your soul, the mockery of love, where sex blurs the lines of humane reverence and animalistic angst, the sorrow of existence amongst piles of corpses, nothing becomes “normal” anymore. Nevertheless, the motivation to unearth the precious speck of normalcy from the chaotic existence which makes living worth every oozing laceration becomes heroic. To find a rational survival from an abyss of lunacy becomes gallantry. Mo Yan, through his intricate prose creates heroes out of every solitary living being. He makes the human body the prime symbol of valor. The mind- where silence becomes a powerful salvation; the hands – that kills and get killed; the stomach- who even though ravaged by festering hunger look for a morsel of survival; the eyes- that cry in pain and delight, the mouth – that spew abhorrence and harvest love, the heart- that never stops loving and the womb- the ultimate bearer of all the pandemonium.


“Sima Ku has his faults plenty of them, but he lived his life like a man and that’s worth emulating...."

In a thunderous patriarchal milieu, Shangguan Lu pronouncing only Sima Ku to be truly “a man”; Mo Yan intensely mocks the societal patriarchy depicting other men to be a mere bunch of nincompoops. The courage of the Gaomi women takes centerstage with their strength of mind to survive in the most horrendous circumstances. The glorious penis fails where the "big breasts and wide hips" succeed; protecting the spirit of continuation. Furthermore, Mo Yan illustrates other political disasters with the precise dose of satire and surrealism that gets eventful with the fervor of animal breeding , illustrating the recklessness of people in power who rather be busy in breeding various animal species while their own die of hunger and diseases. What is the use of the Women Right’s propaganda when their (women) basic right to live an honorable life is brutally snatched?

“Are women really wonderful thing? May be they are. Yes, women definitely are wonderful things, but when all is said and done, they aren’t really “things”....”

Women are not things; neither are their wombs some birthing machines. Shangguan Lu was not a ‘thing’ neither were her daughters and granddaughters. In this journey of a mother through the tumultuous period of Chinese history, every child that came from Shangguan Lu’s fertile womb is heroic, every bastard child and abandoned infant that nestled and nurtured among the warm embrace of her full breasts is heroic. For a motherless orphan to survive in a world of anguish and misery and carry the humongous weight of being a sturdy nurturer on her perfect Lotus Feet, Shangguan Lu is nothing less than a hero and a tigress of a mother. Possessing a uterus is certainly not a misery, it is heroic. The womb altruistically births new life without any prejudices. It births loyalists, patriots, traitors, sinners and saints. Mo Yan’s motherland births all these various sons of her soil; some of whom guard her love and some deceive her faith and yet as a loving mother; the Land of Northern Gaomi Township tenderly embraces her dead daughters and sons when they rest peacefully under the red sorghum stalks.

Mo Yan was criticized for this particular work and in a controversial debate; the validity of his Nobel Prize was questioned. Did Mo Yan rightly deserved to be the recipient of the Nobel Prize or was it is a mere favorable outcome of a political lobbying? To be honest, I really do not care for such detractors or sycophants. Personally, I have always placed Mo Yan’s works on an artistic dais. At a time when facts are altered by the very own who promise the truth, asking a fiction to hoist the flag of honesty , is akin to pleading the dead to be the prime witnesses to a crime that will never be prosecuted.

Mo Yan asserts:-
“If you like, you can skip my other novels, but you must read, ‘Big Breasts and Wide Hips’. In it I wrote about history, war, politics, hunger, religion, love and sex.”

Although it is not entirely accurate, as his other works are quite worthy of a read, I would not challenge a man whose words create heroes from the most unlikely living beings surviving in outlandish circumstances. As an ardent follower of Mr. Yan’s literature, from the time I open his books, sometimes with a smile, sometimes with misty eyes, I eagerly await the willful footsteps of valor as it strides from the dense sways of the sorghum stalks.

[Mevsim Yenice · Rating 5 out of 5]

1900'lerle başlayan ve Çin'in yaklaşık bir asırlık dönemini Shangguan ailesi üzerinden anlatan bir roman İri Memeler ve Geniş Kalçalar. Bin sayfalık romanda yüzlerce insan ölüyor, tecavüzler, açlık, kıran, savaş vb aklınıza gelebilecek bir sürü kötülük yaşanıyor ama her nasılsa normalde bileklerimizi kesebilecek kıvamda olmamız gerekirken o havaya girmiyoruz. Mo Yan kötülüğü sıradanlaştırıyor. Ve çok doğal bir şeymiş gibi önümüze hızlıca, art arda sunuyor.

Romanın çok başarılı olduğu gayet açık. O nedenle 5 yıldız veriyorum. Ancak okuma deneyimimle ilgili birkaç şey de eklemeden edemeyeceğim. Yaklaşık 300. sayfalardayken ve anlatının su gibi akıp gitmesine rağmen "bir 700 sayfa daha bu tipte bir şey okumak istemiyorum sanırım" hissiyle doldum. 600. sayfada aynı his yine beni tekmelemeye başladı. Yaklaşık 300 sayfada bir kitabın bu kadar uzun ve detaylı olması (tekrar ediyorum akıp gitmesine rağmen) okuma keyfimi düşürdü. Romanın çok fazla ana karakteri oluşu ama hiçbir karakterin bilerek ve isteyerek müthiş derinleşmemesi, neredeyse üç sayfa başına düşen bir ölüm, tecavüz gibi olayların okuyucuyu bir süre sonra yalayıp geçmesi ancak vurmaması, ve konu ayırt etmeksizin aşırı detaylı anlatım yüzünden böyle hissettiğimi düşünüyorum.

Mo Yan ile ilgili tek bir keşkem oldu kitap bitince. Diğer kitaplarıyla ilgili yorumları okuyup, daha önce Mo Yan okuyan arkadaşlarımla konuşunca Mo Yan ile tanışma kitabı olarak yanlış romanını seçtiğimi düşündürdü. Yaşam ve Ölüm Yorgunu'ndan başlasaydım yakın bir zamanda bir Mo Yan daha okuma sevdasına düşebilirdim ancak İri Memeler ve Geniş Kalçalar'dan sonra fikrim şu: Çok uzun süre Mo Yan okumayacağım.

Naçizane ufak bir tavsiye: Mo Yan'la tanışma kitabınızsa Yaşam ve Ölüm Yorgunu'nu tercih ederseniz daha güzel bir tanışma olur :)

[zumurruddu · Rating 5 out of 5]

Ricorda che tutte le cose vanno misurate rispetto all’alto del cielo e al profondo del mare, quelle più inutili basta confrontarle alla cima delle grandi montagne.

La storia novecentesca della Cina nella vita di un possente personaggio femminile e della sua infinita progenie: nove figli, otto prolifiche femmine con nipoti vari e un unico, atteso e onorato, ma infine piccolo piccolo figlio maschio. È proprio lui la voce narrante che, filtrando gli eventi con un’ossessione per il seno davvero fuori dell’ordinario, ci porta tra le sanguinose guerre e le sanguinose vicende che si snodano dalla seconda guerra mondiale in poi: l’invasione giapponese, la guerra civile dopo la rivoluzione di Mao, le assurdità del grande balzo in avanti e la carestia, le inondazioni…
Gli eventi non vengono spiegati da un punto di vista storico, in realtà, generando un ancora più acuto senso di impotenza rispetto ad essi da parte dei protagonisti, che più che viverli li subiscono, ricevendone sempre e solo soprusi e angherie.
La storia arriva fino ai giorni nostri; decennio dopo decennio appare evidente che al passare del tempo l’unica cosa a non cambiare sono le ingiustizie, la corruzione, l’avidità e la stupidità degli uomini.

Lo stile di Mo Yan è sempre sapido e colorito, intenso, brutale e poetico. Più che negli altri suoi romanzi finora letti ho trovato un afflato magico e soprannaturale che contribuisce, secondo me, a rendere lontana e poco affine a noi la misconosciuta realtà della Cina di quegli anni.
Grandioso e potente il personaggio della madre, che subisce in prima persona tutte le più sanguinose violenze che il 900 ha portato alla Cina. Bellissimo il capitolo finale in cui si narra la sua giovinezza; costretta a subire la fasciatura dei piedi, diverrà capro espiatorio quando sarà imposto il divieto di fasciare i piedi. Perso il valore dei piedi piccoli, sarà costretta a subire un matrimonio combinato con un uomo umile, perché chi se la piglia più? E di lì in poi sarà tutto un susseguirsi di umiliazioni e violenze…
Chiave di volta del romanzo, questo personaggio è pieno di una vitalità tanto intensa quanto inspiegabile. È la vita stessa, la sua infinita bellezza, il suo infinito dolore, la sua infinita fecondità, la sua infinita assurdità.

Metto “solo” quattro stelle (in realtà sarebbero quattro e mezza, anche abbondanti, anzi ci potrei ripensare) perché il romanzo è molto lungo e l’ho trovato qua e là prolisso, ma si tratta pur sempre di una gran bella lettura e di uno scrittore che si conferma potente - e che continuerò sicuramente a leggere.

[Joy · Rating 5 out of 5]

Kitabı uzun uzun anlattığım videomu izlemek ister misiniz? Sayfama beklerim.

https://youtu.be/oEHXaXlzLu8

Ah kitap bitti sonunda ama ben de bittim, resmen bir devri kapattık mı, kapattık bence.
İnanılmaz keyifli bir okuma, kitabın 1000 küsür sayfalığının ağırlığı altında yazım dili o kadar hafif ki ipek şal olup akıyor omuzlarınızdan adeta.Güçlü ve kalabalık karekterlerle dolu kitap, olaylar her an değişiyor, rüzgar nerden esiyor, bilemiyorsun.
Beklenen, arzu edilen erkek çocuğunun pısırıklığı aslında ironinin dibi. Ayol, diyorsun, bu hayatını devam ettiremiyor da asılmış kalmış memeye, senin soyunu devam ettirse ne ettirmese ne? Kültür devrimi ve Japon işgali altında kendini korumaya ve oluşmaya çalışan bir ülkeyi 'kadın anam' gözüyle görüyoruz. Ana kızın gerilla oldu, diyor mesela kızının biri, kadının tek derdi, git noodle kes!! Valla devrim felan da yapılmaz bu sosyo kültürel durumla.
Herkeste maşallah doğurup bırakıyor kadının başına, tabii bu kadın devrimin değil noodleın peşine düşecek, sonuçta evdeki çocuklara bayrak yediremezsin. Arzu edilen oğlun basitliği, rezilliği, pasifliği, açlık sınırının altında bir avuç fasulye ile geçen hayatlar. Bu kitap klasik olur, ben diyim size, çünkü neyin klasik olacağına ben karar veriyorum, üzgünüm.
Sakın kitabın kalınlığı sizi korkutmasın, okuyunuz efendim.

[Sinem A. · Rating 4 out of 5]

Büyük bir tabloyu izlemek gibi bir deneyimdi. Renkli hareketli. Bir tabloya da yaklaştıkça detaylar belirginleşir ya da uzaklaştığınızda bütün daha görünür hale gelir ya onun gibi bir deneyim oldu. Zamansızlıktan biraz da uzun bir deneyim oldu ama aslında bir çırpıda okunacak bir eser. Mo Yan ın Çin için büyük bir değer dünya içinse heyecan verici bir yazar olduğunu düşünüyorum.

[Radioread · Rating 5 out of 5]

i know kung fu

[Sandra · Rating 4 out of 5]

Pensieri contrastanti mi sorgono nel commentare questo libro.
Da una parte c'è un senso di liberazione, dopo tre mesi di lettura non ne potevo più, finalmente è finito! Questo pensiero fa capire chiaramente che il libro non rientra tra i miei preferiti.
Dall'altro lato posso dire che, a forza di passarci il tempo insieme, mi ero affezionata alla sua copertina, all'odore delle pagine. Ai personaggi, no, non ho potuto, Mo Yan non me l'ha permesso e credo che forse non l'abbia voluto.
Non l'ha voluto, secondo me, perchè con questo libro, nel narrare la storia, attraverso un secolo, il XX, della famiglia Shangguan, una famiglia matriarcale in cui la Madre mette al mondo otto figlie femmine ed un solo figlio maschio, Jintong, colui che narra gli avvenimenti, Mo Yan vuole narrare la storia del suo paese e del suo popolo.
E così attraversiamo con i protagonisti le diverse epoche storiche succedutesi, a partire dalla società feudale degli anni '30, l'invasione dei giapponesi del 1937, passando attraverso la guerra civile che sconvolse il paese fino al 1949, anno in cui fu proclamata la Repubblica Popolare Cinese di Mao, accompagniamo le vicende dei personaggi nel periodo del Grande Balzo in Avanti (1958-1960) e nella gravissima carestia che ne conseguì, la Rivoluzione Culturale degli anni '60 fino all'attuale capitalismo di Stato.
Mo Yan, nel corso della narrazione, prende posizione, seppur non in modo espresso, riguardo agli eventi e i cambiamenti politici, sociali e culturali che si sono verificati in Cina, tanto che il libro è stato censurato in patria, anche per questo motivo.
I personaggi non entrano nel cuore del lettore, anzi Jintong emerge in negativo, come un inetto e un perdente, dipendente in tutto e per tutto della Madre.
Ecco il tema centrale dell'opera, ecco colei che alla fine emerge come unica eroina della storia: la MADRE, colei che con i suoi fianchi larghi genera e custodisce in grembo i suoi figli, li mette al mondo e li allatta con il suo grande seno; una volta cresciuti, non potendoli più allattare al seno, li nutre sempre e comunque, li difende come una leonessa, anche a danno di sè stessa. E la dipendenza di Jintong dalla MADRE si manifesta nel feticismo che lo divora:" tutto può essere ricondotto ai seni, i capezzoli sono l'anello di congiunzione con cui si può intrecciare tutto ciò che esiste nel mondo della materia".
Come si può provare simpatia per un personaggio del genere?
Il tema della MADRE si lega altresì, a mio parere, in una perfetta chiusura del cerchio, con la TERRA MADRE, la Cina, un paese enorme, con milioni di abitanti, milioni di sfaccettature e di contraddizioni.
Il mio giudizio finale non è negativo: nonostante la difficoltà a leggere alcune parti per l'eccessiva crudezza della narrazione, vi sono pagine -in particolare il settimo capitolo e l'appendice- che mi hanno riconciliato con il libro, per la loro bellezza.
Se non ci fosse stato lo stimolo della lettura di gruppo, non sono sicura che, da sola, avrei affrontato e soprattutto portato avanti la lettura di 900 pagine; sono soddisfatta di averlo fatto.

[Deniz Balcı · Rating 5 out of 5]

Mo Yan, ülkemizde henüz yeterince tanınan bir yazar değil ancak şimdiden Çin'in gelmiş geçmiş en büyük yazarı ve uzakdoğu/asya edebiyatının da bir elin parmağını geçmeyen dev romancılarından biri.

Öncelikle çeviri ve editörlük 1040 sayfalık bir Çince eser için oldukça özenli. Erdem Kurtuluş kitabın hakkını vermiş. Kitap, bir aile üzerinden Çin'in Kültür Devrimi'ni, bu devrimin halk üzerinde yarattığı irili ufaklı tahribatları uzun bir süreç içinde her karakterin nedenli sonuçlu tüm hayatını aktararak anlatıyor. Bunu yaparken merkeze bir anneyi koyuyor ve sonucunda da destansı bir güzelleme sunuyor annelere. İri memeler ve geniş kalçaları da çok güzel simgeleştiriyor.

Yazarın, her şey bir yana, farkını ortaya koyduğu ve 1040 sayfa boyunca süren bu yoksulluk senfonisi kitabı daha kolay okunur kılan gerçeküstücü anlatımı benimsediği noktalar ve gerçekçilik ile gerçeküstücülüğü birbiri içinde ustalıkla karıştırması var ki güzellik burada yatıyor. Beni en çok etkileyen ise, kadının bir üretim aracı olarak görüldüğü bir toplumda, genelgeçer ahlak kurallarının okuyucuya yavaşça manipüle ettirilmesi. Görünen ahlak ile gizlenen ahlak durumunun bizim açımızdan şekillendiğini açıkça okurun yüzüne vurması ve okurunun kendi ülkesinin tarihi, kadınları, memeleri ve kalçaları ile daha farkındalıklı bir ilişki kurmasını sağlaması.

Büyük usta yazarların kitaplarını okurken daha ilk sayfalardan büyük bir adamın kitabını okuduğunuzu hissedersiniz ya, bu kitapta bu hissi veriyor. Mo Yan, bence gerçekle hayalin çizgisini kaldırmış, Doğulu bir Dostoyevski.

[Stephen Durrant · Rating 3 out of 5]

Immediately after finishing Mo Yan's "Big Breasts and Wide Hips," I began Haruki Murakami's "IQ84." I am far from finished with the latter--don't expect a review of that any time soon--but I already am far enough along to have rekindled some of my old consternation with the Nobel Prize for Literature. Yes, Mo Yan is a talented, bold writer, but I do not believe he comes close to Murakami's creative genius. He has won, as is so often the case with the Nobel Prize, more because of politics than literature. Mo Yan, whose pen name means "I do not speak," writes courageously in a politically oppressive milieu and never shies away from the ugly facts of recent Chinese history. But in some sense that is the problem: he melts together in my mind with so many other Chinese writers who do essentially the same thing (Yu Hua a famous example). There are perfectly valid and compelling reasons why writers from China remain locked in violent and sometimes highly satirical portrayals of those terrible years stretching from the Japanese occupation up through the Cultural Revolution and the rabid capitalism that followed, but it has become difficult to portray all of this in a new and fresh way. Instead, it seems to me, each major writer that comes along just ups the ante--that is, "I can portray all this in an even more extreme fashion than my predecessors." This is particularly so, I think, when sex enters the picture, as it always does. I'm not the right person to comment on this last feature of contemporary Chinese literature, since I know I have a reader here who is a specialist on that subject, but I do find the fixation on female body parts at times a bit, well, too much (in every sense). Oh well, I'll continue reading other Mo Yan novels and hope, eventually, to discern that genius which the Nobel Prize committee extoled and have not yet discerned in Murakami, Roth, or various other still living writers.

[Jeff Volkmann · Rating 4 out of 5]

Over the summer I read Red Sorgum and was intrigued by Mo Yan’s rather unique style. When I began reading Big Breasts and Wide Hips I had extremely high expectations. When you read reviews like this is Mo Yan’s play at the Nobel Prize in Literature you expect a lot. After the first 50 pages I thought I was going to be let down. It seemed very similar to Red Sorgum. Mo Yan seems to have an ability to make me cringe when describing human suffering. He paints such a vivid picture of violence that it is almost hard to read. After about 100 pages the brilliance of his style came to full fruition. I was utterly blown away. Mo Yan strong feminist beliefs are very apparent throughout the novel. I was amazed at how Mo Yan incorporated magical realism into a social commentary. The story of the Lu, Jintong and the entire Shangguan family is incredible. In addition the creation of secondary characters like Bird Man Han and SIma Ku added depth to an already outstanding story. I can’t even imagine what it is like to read his texts in their original language. I am going to steal part of the NY time review which stated that according to Howard Goldblatt, Mo's American translator and passionate advocate, Mo has said: "If you like, you can skip my other novels, but you must read Big Breasts & Wide Hips. In it I wrote about history, war, politics, hunger, religion, love, and sex." In Big Breasts and Wide Hips Mo Yan covers an historical period that begins with the Boxer Rebellion and ends in the modern Chinese era. I believe Mo Yan is a genius and a tremendously gifted writer. I read that he wrote his last novel in only 45 days. I look forward to reading more of his work.

[Arjen · Rating 4 out of 5]

It is cold, it is raining, you've just been raped, hit by your mother in law and are eating regurgitated beans stolen from your work unit, and your forty year old son (you had 8 daughters first) still wants to drink from your breast. Big Breasts and Wide Hips is a very long (650 pages in the Dutch translation), very dreary telling of the Shangguan family’s misfortunes. Mo is a master in describing horrors, and his descriptions often trigger strong impressions of stench and filth. The cast of deeply flawed and unsympathetic characters stumble through life only to die a horrible meaningless death. Life without hope.

Mo Yan writes about many local customs, festivals, beliefs, folk tales, mystical and magical elements that are not talked about much elsewhere. In some cases I felt the research was a bit weak, and I found a few mistakes/ misunderstandings of foreign practices in the novel which I wasn’t sure were incorrect on purpose.

In comparison with western literature there is little character development, and the characters do not really come alive on the page; but the bigger picture of an era, its sounds and smells, its cyclical nature of ups and downs somehow do create a lively scene in the readers mind. I loved the novel for giving another angle on China’s modern history and the insight it gives into reasoning of china’s uneducated poor masses.

[Biron Paşa · Rating 5 out of 5]

Tolstoy aynı anda hem çok heyecan duyduğum, hem de duyduğum heyecanı kendi elleriyle öldüren bir yazar. Yaşadığı dönemde dahi gerici denebilecek fikirleri olan, Kroyçer Sonat gibi aptalca (tarif etmek için başka bir sözcük bulamıyorum) bir kitabı yazan bir yazarın normalde beni heyecanlandıramaması gerekirken, yine de tekrar kitaplarını elime almak için heveslenmemi sağlayan bir özelliği var: Hikâyeyi anlatmakla resmetmek arasındaki dengeyi en iyi anlayan yazarlardan biri olması.

Bir hikâyeyi yazarken sık sık bazı yazarları taklit ediyorum. "Üslûpda şahsiyyet: Yazı yazmak, mutlaka yazılmış yazıları taklîd etmekle başlar. Bu tabii bir hâldir. Çocuklar da başkalarını taklîd ile söze başlamazlar mı?"* Bir yazarın hikâyeyi nasıl anlattığını anlamadan, neyi iyi yaptığını anlamadan onu taklit edemezsiniz. En beğendiğim yazarlara bakıyorum, Proust, Alice Munro, Orhan Pamuk, Marquez... Neyi iyi yaptıkları çok belli, bu yüzden taklit edilmeleri de zor değil. Fakat Tolstoy'un hikâyeyi nasıl anlattığını anlayamıyorum, bu yüzden de taklit edemiyorum.

Anna Karenina'da hayatım boyunca unutamayacağımı öngördüğüm bir bölüm var, Levin'in sabahtan akşama kadar ot biçmesi anlatılıyordu. Son derece sıradan gibi görünen bu bölüm, inanılmaz bir dengeyle hem o atmosferi resmediyor, hem Levin'in karakterine odaklanıyor, hem de onun hislerini kusursuz bir biçimde okuyucuya geçiriyordu. Bu bölümün neden bu kadar iyi olduğunu anlayamadığımı düşünürken Tolstoy'un yaptığı şeyin farkında olup olmadığını merak ettim. Anna Karenina'da beş yahut altı kez yaptığı bu "şey", neden 1000 küsur sayfada en fazla 150 sayfa yer tutuyordu ki? Koca bir kitap böyle yazılsa nasıl olurdu acaba?

Mo Yan ile ilgili bir yazıya, hele de 1040 sayfalık bir kitapla ilgili bu yazıya başlarken neden Tolstoy'dan bahsettiğimi tahmin etmişsinizdir. Tolstoy'un yaptığı o "şey", bir hikâyenin belki de en kusursuz hali, İri Memeler Ve Geniş Kalçalarda yüzlerce sayfa sürüyor. Mo Yan yüzlerce sayfalık kusursuz hikâyelerinde, bir insanın başına gelebilecek en kötü şeyleri yer yer mizahi, yer yer önemsiz bir şeymiş gibi, yer yer de sabırla, ince ince anlatıyor.

Ne kadar iyi kitaplar okursak okuyalım, Orhan Pamuk'un Saf ve Düşünceli Romancı'da benzettiği gibi, araba süren usta bir şoför gibi, bir şey yapan, camı ve camın üstündeki lekeleri gören, ama aynı anda yolu da takip eden bir şoför gibi, o anda kitap okuduğumuzun bilincinde oluyoruz. Ama bazen, büyük bir kitapta sadece birkaç kez, birkaç dakikalığına ne camı görüyoruz, ne direksiyonu, kitap da oda da yok oluyor, ağır kitap elinizde hafifliyor, havanın sıcak ya da soğuk olması önemini kaybediyor, dışarıdan gelen araba sesleri, bağıran çocuklar yok oluyor. Kitap okuyanlar bir sonraki, bir sonraki, bir sonraki kitaba hep bu hissi tekrar yaşayabilmek için geçiyor. İri Memeler ve Geniş Kalçalar ise belki de bu duygunun en kuvvetli yaşandığı kitap.

Yine de kitabın ikinci yarısının ilk yarısındaki güce sahip olmadığını düşündüğümü de belirtmeliyim. Yaşam ve Ölüm Yorgunu ile kıyasladığımda onun çok daha iyi dengelenmiş bir kitap olduğunu söylemeliyim. Kitabın ikinci yarısında olaylar çok hızlı zaman atlıyor, değişimler çok hızlı yaşanıyor. Tabii ilk yarısındaki gibi devam etse kitabın en az 3000-4000 sayfa süreceğini söyleyebiliriz, ama Mo Yan'ın neden tekrar benzer bir konuyu ele alıp yazdığını gayet iyi anlıyorum.

Gelelim kitapla ilgili alternatif bir okumaya:



Kitap boyunca Shangguan ailesinin öyküsünü okuyoruz, yazarın büyük ihtimalle hikâyeyi devamlı kılabilmek adına yaptığı bir şey var: Bütün kızlar farklı siyasi görüşteki insanlarla birlikte oluyor. Alegorik okumaya da elverişli bu duruma baktığımızda, aklımızdaki ilk soru haliyle Jintong'un meme takıntısının sebebi oluyor. Kitabın önsözünde "Çin aydınlarının cisimleşmiş hali" olarak düşünülmesine katıldığını söylüyor Mo Yan, ama en doğru yorumun okuyucunun yorumu olduğunu da belirtmeyi ihmal etmiyor. "Edebiyatın en güzel yanlarından biri de yanlış okumalardır," diyor Mo Yan, öyleyse korkmadan yanlış okuyalım biz de.

Ben romanı okurken bir aydın eleştirisi göremedim açıkçası. Daha çok bir sanatçının, kendi adıma spesifik konuşmam gerekirse bir yazarın hikâyesini gördüm.

Marquez'den Picasso'ya, eserlerinde "Çocukluğun tarihsel yanını ve tarihin çocuksu yanını" işlemeyi sevdiğini söyleyen Orhan Pamuk'a kadar aklınıza gelebilecek herkes için çocukluğa dönmek bilinçli ya da bilinçsizce, aynı zamanda bu dünyaya yabancılaşma anlamına gelse de, en önemli amaçlardan biridir. Sofi'nin Dünyası'nda da felsefe için benzer bir şekilde "Filozofların en büyük başarıları 'büyümeyi' reddetmeleridir" minvalinde bir cümle geçiyordu. Jintong için "büyümeyi reddediyor" desek, yanlış olmaz herhalde. Bir türlü normal yemek yemeyi kabullenemiyor, hep meme istiyor.

Yazarlar, sanatçılar, düşünürler bu çocuklukta ne buluyor, nedir bu çocukluğu önemli yapan? Verebileceğim birkaç farklı cevap var. Öğrenmekle, anlamaya çalışmakla geçen günler, çocukluğun temelini oluşturuyor. Çoğu kişi evde kendi başına küçük deneyler yapmıştır; sobanın üstünde bozuk parayı ısıtıp ısıtıp aniden soğuk suya atmak, buzluğa bir şişe suyu atıp defalarca buz tutturup sonra erimesini sağlamak, en sonunda tadına bakmak, evdeki duvarı ufak ufak kazıp komşuların evi görünecek mi diye merak etmek... Ama zamanla kendi başına deneyler yapan hayat acemisi çocuklar, yerdeki karolardan gizemli işaretler çıkarırken, zamanla hiçbir şeye şaşırmaz hale geliyor. Hayatında hiçbir gizem kalmıyor ve öğrenmeyi, bilmemeyi, merak duymayı unutuyorlar. Kendi küçük dünyalarında ufacık bir şüphe kalmıyor. Düşünür ise kaç yaşına gelirse gelsin bilmiyor, anlamadığını düşünüyor. Bu tuhaf tezat, bize çok şey anlatıyor. Dönelim tekrar Jintong'a. Jintong'un öğrenme, dünyayı ve kendini anlama, yani çocukluk dönemini nasıl görüyoruz? Memeyle. Yedi yaşına kadar meme emen, ardından keçisiyle sütle olan ilişkisini devam ettiriyor Jintong. Yani, meme ve süt, Jintong için öğrenmek, anlamak anlamına geliyor. Jintong'un memeyle olan ilişkisini entelektüel bir faaliyet olarak görmek, kitaptaki çoğu şeyi anlamlı hale getirir diye düşünüyorum. Evet, tuhaf duruyor, ama Mo Yan gibi bir yazardan bahsediyoruz, manayı en absürt yere gizlemesi ondan beklenmeyecek bir şey mi?

Jintong büyüyor ve bir işte çalışmaya başlıyor. Maddi sıkıntılar içinde başka çaresi kalmıyor. Yazarların hikâyelerine baktığımızda, yazar eğer zengin bir aileden gelmiyorsa her zaman bunu görüyoruz: Sanatında, yani Jintong'un durumunda memelerle ilgili bilgi durumunda para kazanacak kadar ilerlememiş. Bir ressam henüz kendi üslubunu da bulamasa, onun için erken dönemlerinde para kazanmak için çok zor olmuyor. Ama bir yazar için durum pek öyle değil. Bu kitabın geçtiği dönemde öyleydi, üzülerek söylüyorum ki bugün de böyle. En ünlü dergiler yayımlanan yazılarınız için size bir kuruş dahi ücret ödemiyor. Kimse de Jintong'a "Sen memelerden iyi anlıyorsun," deyip para vermiyor sonuçta.

Bir sanatçı için, yani öğrenmekten vazgeçmeyen kişi er ya da geç katlandığı sıkıntılar karşısında ayakta durmakta zorlanacaktır. Ben çoğu insanın hayatının bir kısmında sahiden zeki olduğunu, hem kendine hem de dünyaya karşı sorgulayıcı olduğunu düşünüyorum. Ama zeki olmak herkesin istediği, hatta istemenin ötesinde üstlenip kabullendiği bir durum olsa da, aslında çok zor bir şey. Çoğu insan zeki olmaya katlanamadığı için kendini kademeli olarak aptallaştırıyor. Jintong'un da böyle bir dönemi olduğunu düşünüyorum. Ama ardından kendine özgü tuhaflığı ortaya çıkıyor ve yarı ölü bir kadınla sevişiyor. Bu bence çok önemli. Okuduğum kitaplarda, izlediğim filmlerde hep ötekilerin çok havalı olduğunu görüyorum. Yani herkes kendini Kafka olarak görüyor, Aylak Adam, Raif Efendi en beğenilen karakterlerden oluyor. İşin aslı, eğer ötekiyseniz emin olun kendinizi havalı hissedemezsiniz. İşte Mo Yan'ın bize Jintong ile söylediği şey bu. Meme peşinde koşuyor, ölüsevici diye aşağılanıyor. Hapse giriyor, çıktıktan sonra da kimse onu kahraman ilan etmiyor. Çünkü bir entelektüel hiçbir zaman bir siyasi hareketi tam anlamıyla sahiplenemez. Her zaman eleştireceği şeyler vardır, ama ondan da her zaman nefret edilir.

Jintong hayatı boyunca en çok annesinin sütünü içiyor. Bunu da yazarın önsözde "Bu kitabı yazarken en çok annemden faydalandım," sözleriyle açıklayabiliriz. Yine önsözde Mo Yan, Jintong karakterinde kendisinin de olduğundan bahsediyordu.

Jintong, kaç yaşına gelirse gelsin, memelere olan takıntısı geçmiyor. Çevresindekiler ona "deli" diyor, ama Jintong deliliğini kötü bir şey olarak görmüyor. Bununla barışık, aynen bir entelektüelin fikirleri yüzünden deli ilan edildiğinde olacağı gibi.

Belli bir yaştan sonra Jintong'un alanındaki uzmanlığı değer görüyor ve kendi sutyen mağazasını açıyor, belki de bir yazar kitabını yayımlıyor ve bundan para kazanıyor. Mağazanın adının bir komünist birlikle aynı olması ve o birliğin liderinin kendilerine hakaret edildiğini düşünmesini de bir yazarın eseriyle komünistlerden bir nevi intikam alması olarak görülebilir. En sonunda onlar yine Jintong'u beş parasız sefil bırakıyor tabii. Mo Yan'ın, Çin'in en çok sansüre uğrayan yazarlarından biri olduğunu unutmamamız gerekiyor.



Kitapla ilgili söylenebilecek yazılabilecek daha çok şey var, belki ikinci yahut üçüncü okumalara. Hayatımın sonuna kadar ara ara elime alıp bakacağım bir roman İri Memeler ve Geniş Kalçalar. Mo Yan doğulu bir Tolstoy.

*Tahir-ül Mevlevi

[B. Han Varli · Rating 4 out of 5]

domatesler niye meme ucu çıkarır ki? dağlar yeryüzünün meme uçlarıdır, dalgalar denizin, dil düşüncenin, çiçekler bitki örtüsünün, sokak lambaları caddenin, güneş kainatın... her şeyin memelerle bir bağlantısı var, dünya üzerindeki her şeyi meme uçlarıyla ilişkilendirmek, benim, akıl hastası shangguan jintong’un kendini en özgür hissettiği ve en paranoyaklaştığı ruh halidir.

müthiş bir okuma deneyimi yaşadım mo yan sayesinde. ilkbahar kitabım iri memeler ve geniş kalçalar, zorlayıcı bir kitaptı elbette ama rahatlıkla iyi ki okuduğumu söyleyebiliyorum.

shangguan ailesinin “erkek çocuk sevdası”nın içerisinde buldum önce kendimi. ufaktan çekik gözlerim oldu, çin toplumu ekseninde gerçekliğim büküldü. kang isimli yöresel yatağın üzerinde yedi kız çocuk sahibi bir anne olarak doğum yaptım, asıl karakterin, yani erkek çocuk jintong ’un doğmasıyla birlikte, bir bebek oldum.



anlatım bir bebeğin gözünden akmaya başlayınca, doğal olarak her şeyi meme olarak görmeye başladım. her şey derken, gerçekten her şeyden bahsediyorum. bir ara o kadar yapıştı ki bu bakış açısı üzerime, dolmuşta şurada burada gizli meme dikizleyici abilerden falan oldum. tamam daha önce de severdim memeleri ama öyle iştahla anlatılan satırlar okudum ki bu sevginin hakkını veremediğimi düşündüm.

bir kadının memesine dokunmak onun ruhunu ele geçirmektir. bir kadını ele geçirmek dünyayı fethetmektir

ay kitaba dönemiyorum, yorumu burada bitirsek mi ne yapsak, ya da yok ya neden bitiriyoruz, bazen ana sayfamda kaslı adam kapaklı kitaplar hakkında neler yazıyorsunuz, onları görmüyor muyum, şimdi hiç ayıplamayın beni.

bu arada, goodreads ne kadar dangalak okur dolu, farkında mıyız? şu ülkede kitap okuyan bir avuç insanız diye tahammül ediyorum ama kim ne isterse okur abi, romance okuyanlara duyduğun nefreti biyografine yazacak kadar ne yaşamış olabilirsin? müthiş eserlere imza atmış yazarların kimliğini sorgulamalar, verdiği puan kimsenin sikindeymiş gibi gereksiz şovlar. hahaha olum aynada kendinize bakıp “ben kimim” deyin arada sırada ya, hücreleriniz yenilenir, farkındalığınız artar. adsl modemi olan kasıldıkça kasılıyor, ardından ağlayarak 31 ve ıslak uyku :D

neyse, ne diyordum, bir bebeğin gözünden akan anlatım, jintong’un büyümesiyle birlikte gelişmeye, farklı tatlara evrilmeye başladı. japon şeytanları ile savaş sahnelerini bir çocuğun gözünden okumak, dev aile dramlarının ortasında olan biteni anlamlandırmaya çalışmak başka türlü bir keyifti. bir yazarın bu kadar küfür edebileceğini de görmüş oldum, hala işaretlediğim satırları okuyup gülüyorum. utanma duygusundan bi:haber bir toplumun neler yaşayabileceğini düşünün, inanın bana düşündüğünüzün yüz katı olay ile karşılaşıyorsunuz.

tilkiler, tavuklar, buzağılar, köpekler, atlar, keçiler, çok fazla hayvan ismi geçiyor satırlarda. çinlilerin hayvanları evcilleştirme yeteneğinin diğer toplumlardan bir tık iyi olduğunu biliyordum tabii ama yazarın anlatımında hayvanlar kadar bölgenin ağaçlarından ve ekinlerinden bahsetmesi de okurun coğrafya hakkında büyük ipuçları yakalamasını sağlıyor. şimdi çin’e gitsem, biraz daha “dolu” bakarım etrafa, anlatabiliyor muyum ne demek istediğimi? bunda kurgu bir metnin tarihsel yönü olması kadar yazarın topluma ayna tutmayı başarmış olması da var.

boyhood isimli filmi izlemenin daha sansürsüz ve uzun yıllara yayılmış hali desem kısmen anlatmış olabilirim ama bazı detayları yazmazsam eksik kalacak yorumum.

yazarın tercih ettiği anlatım tarzı bazen sadece bir satırda değişiyor, ayak uydurmak zor olabiliyor. bu zorlanmanın yanı sıra, yüze yakın karakter büyük bir yük oluyor bin sayfası olan bir kitabı düşündüğümüzde.

bin sayfa diyorum ama, romanın merkezi tam olarak nedir kestirmek zor. yazarın işlemek istediği hikaye binlerce olayın anlatımı ile arka planda kalıyor, bir de memelerin anlatımı girince araya, yüz yıl gibi bir zaman dilimini tam olarak anlayabilmek için gerçekten kapsayıcı bir okur olmanız gerekiyor.

son olarak, mo yan’ın hiçbir yazar ile kıyaslanmasını, alakasız isimlere benzetilmesini kabul etmiyorum. zihin mekanizmaları kıyaslamalarla çalışan insanların tüm güzelliği kaçırdıklarını, olayların ince noktalarını göremeyecek kadar kör olduklarını düşünüyorum. yazarın çok acayip özgün bir tarafı var, bana hitap ettiğini söyleyemem ama nobel edebiyat ödülü'nü neden almış olduğunu kesinlikle anlayabiliyorum iri memeler ve geniş kalçalar'ı okuduktan sonra. hem herhangi bir olayı anlatmak isterken kullanılabilecek kadar esnek bir üslubu hem de yalnız bir topluma aitmiş gibi gelen yönü ile şüphesiz karakteristik bir kalem mo yan.



gerçi yazarın gerçek ismi başka bir şeymiş, mo yan, çince “sakın konuşma” demekmiş. bu bilgiyle gerçek hayatta ne yaparsanız yapın artık...

dipnot: wannart için aynı kitap hakkında bir yazı yayınlayacağım yakın tarihte, çin tarihi hakkında araştırma yapıyorum. araştırmama katkısı olabilecek, kitabı okuyan ya da yazar hakkında bilgisi olan arkadaşlar bana ulaşabilirse güzel bir iş çıkarabiliriz. bu yorumu şampiyonlar ligi finalini izlerken yazdım, meh meh meh bale neetti ama öyle

[Jenny (Reading Envy) · Rating 4 out of 5]

I was surprised when Mo Yan won the Nobel Prize for Literature, because I had never heard of him. I did a little research and discovered that he once said, "If you like, you can skip my other novels, but you must read Big Breasts and Wide Hips. In it I wrote about history, war, politics, hunger, religion, love, and sex." (Li-Chun Lin, "My Three American Books.") The name was intriguing too, so I tracked down a copy.

I haven't read Steinbeck for years (I'll be getting back to him next year when I finally tackle East of Eden for my California read), but the style of Mo Yan's writing reminds me a lot of Steinbeck. Gritty details, blood, guts, sex, and people barely scraping by an existence. The setting is different, the particular historical events are unique to China (spanning from early 1900s into the 1960s with the famine and beyond), but my mind kept making the comparison.

There are a lot of breasts in this book. It grew tiresome, actually, and the sometimes-narrator of Jintong is even more so. He never really gets accustomed to eating food, and subsists on breast milk even in his 40s. The narration actually goes back and forth between first and third person, and I preferred being told about the story rather than being inside Jintong's head.

Here is the bit from where the title is taken:
"My sister's figure had developed rapidly after eating the eel; her breasts were the size of pears, beautifully shaped, and she was surely destined to carry on the glorious tradition of Shangguan women, with big breasts and wide hips."

Oh yes, Jintong spends a lot of energy coveting his sister's breasts. But not in a sexual way as much as a disturbing food-source way. Uncomfortable? Yeah. Try 500+ pages of it!

As usual, I feel like I know far too little about China's history, although I have read that the author takes what works for his story and tweaks the rest. In that sense it isn't historical fiction at all, and sometimes even jumps over into magical realism (one of the sisters turns into a bird, etc.). Most of the book is description and narration, with very little dialogue, meaning that it does pass rather slowly.

[Bookygirls Magda · Rating 4 out of 5]

po pierwsze: Mo Yan, lecz się
po drugie: wtf
po trzecie: czy mógłbyś przestać losować którego bohatera (i w jaki kreatywny sposób) zabijesz w najmniej spodziewanym momencie? a jeśli już, to mógłbyś poświęcić im chociaż ciut więcej niż akapit XD (moje fav przykłady to np *sprzedamy nasze dziecko na targu: chlip chlip, o, rzodkiewka... anyways... do domku hihi*)
Czytalam te książkę ponad miesiąc i była to przeprawa, nie powiem. Śmieszy mnie okrutnie ten aburd Mo Yanowskiej (i jego wersji chinskiej) rzeczywistości, a z drugiej strony za każdym razem jak po nią sięgałam to nie chciałam się odrywać. Dużo się we mnie kotłuje i mam mnóstwo przemyśleń, ale są skrajnie spojlerowe, różnorodne i przypadkowe, więc pozostawię was z tym oto chaosem 😆

[Gorkem · Rating 5 out of 5]

Gene bir Mo Yan klasiği..Gene, Mo Yan zekası, esprisi. Severek okudum. Mo Yan, sadece bir edebiyat zevki sunmuyor, bir deneyim yaşatıyor bizlere. 1040 sayfa su gibi aktı ve açıkcası dura dura araya başka kitaplar soka soka okumama rağmen çabucak bitti. Kadın ve anne teması, ataerkil bir toplum için yaşayan bizlere inanılmaz göndermeler içinde yazılmış.
Herkese iyi deneyimler!

[Jenine · Rating 1 out of 5]

After 230-odd pages I've closed this book for good. Time to accept I will not ever have any sense of connection with any of these characters, no empathy, no compassion. Because not one of the characters in this book deserves it. Certainly not the narrator, who at 7 years old decides to commit suicide rather than be forceably weaned. Not one character demonstrates a shred of kindness, nobility, heroism, or other remarkable trait. And by "remarkable" I don't mean amazing, I mean worth remarking upon.

I've given up waiting for a story arc to declare itself. This is not the first book I've read that just drags you through the unpleasant lives of unremarkable people. I could keep reading in the hopes of discovering the true reason the narrator of this book deserves 500 odd pages of my time, but seeing as the last 230 say he doesn't, I'm unwilling to keep looking. Call it once burned, twice shy.

I don't want to go into how the depiction of China and the Chinese people almost seems to deliberately feed the idea of their "otherness" from the rest of humanity. And I don't mean that in a good way. The people in this book do not rise from adversity to become better than their circumstances would seem to allow. They are horrible when they can be, to whomever is available and weaker than them. They accept injustice and unfairness without even considering that a person might strive for better.

How does a book make the Japanese occupiers of WWII look more noble than those they brutalized during their occupation? It almost seems as if this book is trying to make the case that China would have been better off under permanent Japanese rule.

Maybe that is exactly what the author was trying to say. I have a hard time with this.

All the talk considering this book as a Nobel in Literature candidate just makes me despair.

[Erkan · Rating 5 out of 5]

Mo Yan'ın daha önce Ölüm ve Yaşam Yorgunu romanını okumuş ve çok beğenmiştim. Bu roman da onun gibi 1.000 sayfalık dev bir roman. Dolayısıyla Mo Yan'ın 5-6 kitabını okumuş sayılırım artık sayfa sayısı itibariyle :) Doğal olarak da aramızda yazar ile okuyucu arasında oluşan o gizli bağ oluştu artık ve bu durumdan çok mutluyum.

Nerden başlamak lazım bilemiyorum yazacak çok şey var. Kitabın adından başlayalım. İri Memeler ve Geniş Kalçalar. Kitaba son derece uygun bir isim bulmuş Mo Yan. Kadın memesi hem türün devamını sağlama konusunda hayati öneme sahip hem de erotik olarak önemli bir simge ve estetik olarak kadın vücudunun önemli bir parçası. Kitapta da bu konulara bolca gönderme var. Romanda anlatılan Shangguan ailesinin 9. ve son ve tek erkek çocuğu çok uzun yıllar boyunca sadece anne sütüyle besleniyor, annesinin memesini bıraktıktan sonra da keçi sütüyle besleniyor, hem de keçinin memesine ağzını dayayarak. Bütün bunların sonucunda da bir meme fetişisti olup çıkıyor. Güçlü kadın karakterlerin yer aldığı bir roman bu. Shangguan ailesinin 8 kız çocuğunun tamamı olmasa da çoğunluğu söz dinlemeyen, kendi bildiğini okuyan tipler. Bunlara inat erkek olan 9. çocuk alabildiğine pısırık ve naif, adeta narin bir kadın gibi. Mo Yan karakterleri bu şekilde yaratarak Çin'deki ve hatta doğu kültürünün tamamındaki erkek evlat hasreti ve hegamonyasına bunun ne kadar saçma olduğunu haykırmış. Kitapta buna benzer kadın erkek ilişkileriyle ilgili çok fazla dikkat çekici husus var. Örneğin çocuğu olmayan kadına yine bir kadın tarafından yapılan sözlü ve fiziksel şiddet, kocanın kısır olabileceğinin hiç düşünülmemesi gibi.

Mo Yan yukarıda saydıklarımı anlatırken tabi bir yandan da olmazsa olmazı olan Çin'in son 90 yılını anlatıyor romanında. 1930'lardan itibaren Çin'de yaşanan siyasi olaylar, Japon savaşı ve tabi ki sosyalizmin gelişi ve toprak reformu, 80'lerden sonra tekrar kapitalizme dönülmesi vs gibi olaylar kitabın arka planına eşlik ediyor. Kitapta onlarca hatta belki yüzlerce ilginç olay çok normal olaylarmış gibi anlatılıyor. Anlatım biçimi açısından büyülü gerçekliğe yakın bir duruş çağrıştırdı bana ama bu olsa olsa "gerçeğin büyüsü" olabilir. Büyülü gerçeklik tarzı romanlarda da fantastik olaylar dünyanın en sıradan olayları gibi ballandırmadan anlatılır ya söylemeye çalıştığım şey bu, romanda anlatılan onlarca ilginç, gizemli, hatta yer yer mistik olaylar son derece yalın bir dille anlatılmış. Mo Yan yorum yapmamış, bu iyi, bu kötü dememiş, olayları aktarmış sadece, bu da kolay gibi görünse de çok zor bir şey bence, yazar kendinin orada olduğunu , olayları kendisinin aktardığını bize hissettirmemiş, bu da metni daha gerçek kılmış.

Mo Yan bana göre çok büyük bir yazar , nobeli de sonuna kadar hakettiğini düşünüyorum. Romanlarını okuyunca Çin'e ve Çin kültürüne ait bir şeyler okuyor olmak hoşuma gidiyor. Hele ki 1.000 sayfalık bir romanı bu şekilde yazabilmek hem yetenek hem azim ister. Kabul etmek lazım ki biz de doğulu bir toplumuz, her ne kadar yüzümüzü batıya dönmeye çalışsak da! O yüzden bizim kültürümüze yakın şeyler de keşfediyorum okudukça. Herkese keyifli okumalar..

[Nicole~ · Rating 5 out of 5]

I loved the homage to the female- mother, nurturer, life giver, sacrificial lamb. Yan is brilliant in his use of allegories in the tale of the Shangguan family (specifically Mother and Jintong) from a China (Motherland) violated by war, suffering famine, poverty and "imprisonment" behind the bamboo curtains of the Cultural Revolution, to her eventual Reform and Awakening.

[Aslı Can]

Yorum yapamacağım galiba.
Dram seven biri 1040 sayfadan korkmasın, kesinlikle okusun derim. Uzunluğuna göre sıkılmadan okunabilen bir kitap, hatta o kadar çok şey oluyor ki ben bu kadar olay 1040 sayfaya nasıl sığdı hala çözemedim. Yok artık daha neler demekten, sıkılmaya fırsat kalmıyor yani.

[Gülüzar - Ertl · Rating 5 out of 5]

Mo Yan edebi dili, hikayeciliği müthiş iyi bir yazar; kanımca hikaye anlatıcılığı alanında en iyilerden. Bazı yazarlar vardır- ki Mo Yan benim için onlardan biri, okuduğunuz her bir kitabında Stendhal Sendromu yaşarsınız. Tarihin içinden bir halkın yaşadığı acıları ve sevinçleri anlatırken kara mizahı çok iyi kullanıyor. Tıpkı cenaze evindeki gülüşmeler gibi hayatın coşkusu bi anda gözyaşlarının arasından ortaya fırlıyor.

Mo Yan’ı Türkçeye kazandıran Erdem Kurtuldu'nun hakkını vermek gerek; çok iyi iş çıkarmış. Kitabın okunurluğunu biraz da ona borçluyuz. Bir röportajında İri Memeler Geniş Kalçalar kitabını Türkçeye söylerken çok eğlendiğini ifade etmiş ve en az 10 kahkahanın garantisi vermiş; kendisine kefilim fazlası var eksiği yok.Söylemeden geçemeyeceğim; şayet bir çevirmen olsaydım Erdem Kurtuldu’ya hasetle bakardım. Beni şaşırtan bir husus da kitabın Çincesi 250 sayfa civarı(sanıyorum), İngilizcesi 552 sayfa iken Türkçesi 1038 sayfa. Buradan bakınca kitap yazarın mı çevirmenin mi emin olamıyorum :) gerçi İngilizce çeviride kitabın bazı bölümlerinin batılı okuyucunun anlayamayacağı gerekçesiyle çevrilmemiş olduğunu bir yerlerde okudum ya, neyse İngilizce okuyan düşünsün o kadarını da. Velhasıl sayfa sayıları göz korkutmasın hiç; bir su içimi gibi okunuyor.

İri Memeler Geniş Kalçalar kitabında hikaye yine ve elbette Gaomi Kuzeydoğu Bucağı’nda geçiyor. 1939’da başlayıp 90’lara kadar geliyor; Çin toplumundaki değişimleri bir aile üzerinden anlatıyor. Küçük yaşta evlenerek 9 çocuk doğuran ve genç yaşta dul kalan bir kadının ve çocuklarının üzerinden Çin’de yaşanan altüst oluşlar olayın kahramanı olan aile üzerinden tek tek anlatılıyor. Her değişimde ailenin bir üyesi bir şekilde o politik sürecin öznesi olur; milliyetçi olan, komünist olan, Japon sömürgecilerini destekleyen…

Hikayemiz bir matruşka gibi; her hikaye başka bir sürü hikayeye açılıyor. Kitap bittiğinde elinizde açacak bir kutu kalmamış olmasının şaşkınlığını ve dahi hayal kırıklığını yaşıyorsunuz.

Anne Shanguan Lu'nün en küçük ve tek erkek çocuğunun gözünden anlatılan hikaye yukarıda da ifade ettiğim gibi bir su gibi okunacak akıcılığa sahip. Bu meme düşkünü, süt düşkünü çocuğun gözünden anlatılan meme tasvirleri insanı hayranlık, şaşkınlık ve kahkahalar içerisinde bırakıyor. Memeler bazen süt kabağı, bazen parlak ve pürüzsüz porselen bazen de beyaz güvercin oluyor.

Kitaptan alıntılanacak cümle sayısı çok ama bugünlere de uyduğu için mottosu “bu dünya üzerinde düşünemeyeceğin şeyler olabilir ama yapamayacağın şey yoktur.” olsun.

İyi okumalar..

[Maria Lavrador · Rating 3 out of 5]

Acabei, acabei este livro!!! OK, eu sei que este senhor ganhou um prémio Nobel, deve escrever muito e até põe virgulas e pontuação nos textos, mas confesso que foi uma leitura um bocadinho complicada. Os nomes era mais que muitos e todos parecidos (e estranhos para mim, claro), morreram todos e mais alguns de tal forma que às tantas já não sabia quem estava vivo ou nem por isso... Mas li, li até ao fim arrastando-me um bocadinho mas lá fui lendo. Não fiquei com vontade de ler mais nada deste senhor mas valeu pela experiência de saber mais qualquer coisa sobre o pais do sol nascente e sua população

[Digdem Absin · Rating 5 out of 5]

1939’dan 1990’ların ortasına kadar Çin’de yaşananların Shangguan ailesi üzerinden anlatıldığı bir roman İri Memeler ve Geniş Kalçalar; sahne yine Gaomi Kuzeydoğu bucağı.

1939’da Japonların, Shangguan ailesinin de yaşadığı Dalan ilçesine gelmek üzere olduğu haberiyle başlıyor roman. İnsanların bir kısmı hazırlanıp evlerini terk ederken bir kısmı devam ediyor hayatına. Shangguan Lu yedi kızın ardından sekizinci hamileliğinin son günlerinde ve beklenen oğlan çocuğunu ve sekizinci kızını doğuruyor aynı gün. Japonlar kasabada kıyıma başlıyor. Shangguan ailesinin erkekleri öldürülüyor, kayınvalidesi de yaralanıp aklını kaybedince Shangguan Lu ailenin reisi oluyor. Kadının değersiz olduğu bir toplumda, çocuklarını, kızlarının yanlış kararları ve şartlar sebebiyle ortada kalan torunlarını yaşatmaya çalışıyor. Çin’in yaşadığı tüm olayları ve sonuçları iliklerinde hissediyor Shangguan ailesi. Aile fertlerinin savaşa, açlığa, eziyete kurban olduğunu seyretmek zorunda kalıyor zaman zaman Lu; ama her seferinde ayağa kalkıp kaldığı yerden devam ediyor yaşamaya ve yaşatmaya.

Yaşanan siyasi olayların ve savaşların ülkeyi ne hale getirdiği çarpıcı bir şekilde anlatılıyor romanda. Japonya’nın Çin’i işgali, genç Çinli erkeklerin Hokkaido adasına sürülmesi ve yaşadıkları zulüm, II. Dünya Savaşı, savaşın sonunda şiddeti artan iç savaş, Komüntang ve Komünist birliklerin arasındaki mücadelede aç bırakılan hatta yok edilen halk, Komünizm ve sonrasındaki Kültür Devriminin kara propagandası ile büyük trajedilerin yaşanması ve tüm bunların sonucunda bürokratik yozlaşma ile ortaya çıkan büyük eşitsizliği büyülü gerçeklikle anlatıyor Mo Yan. Eğer büyülü gerçeklikle yazılmasa böylesi bir trajedi okunabilir miydi bilmiyorum. Hikaye üçüncü tekil şahıs olarak başlıyor; Shangguan Lu’nun ‘altın oğlu’ Jintong doğduktan sonra birinci tekil şahısta anlatıyor hikayeyi. Romanın sonuna doğru arada üçüncü tekil anlatım olsa da genelinde Jintong’dan dinliyoruz hikayeyi. Jintong zayıf karakterli, ‘meme düşkünü’, tüm hayatını annesinin memesinden ayrılamadan geçiren biri, Mo Yan’ın deyimiyle manevi bir cüce. Mo Yan Jintong’un bazı eleştirmenlerin dediği gibi bazı Çinli aydınların cisimleşmiş hali olduğuna katılıyor. Hatta Shangguan Jintong’un kendi ruhunun yansıması olduğunu söylemekten hiç çekinmiyor.

Mo Yan kitabı annesinin ruhuna adamış ve sadece kendi annesine değil dünyadaki tüm annelere ithaf etmiş. Shangguan Lu’nun feodal ahlakın baskısı ile feodal ahlaka aykırı bir çok şey yaptığını ifade ediyor Mo Yan ve ona göre bunlar politik olarak doğru değil. Tüm bunlara rağmen Lu’nun mükemmel bir anne olduğunu düşünüyor. Ben de bayıldım Shangguan Lu’ya. Belki mükemmel değil ama benim mükemmelim oldu kendisi. Mo Yan Çin’de 20. yüzyılda yaşananları özetleyen harika bir karakter yaratmış.

Kitap önce bir dergide tefrika olarak yayınlanmış; sonrasında eklemeler ve değişiklikler yapılmış. Sonunda Lu’nun romandan önceki hayatı özetlenmiş; roman içinde geçen bazı olaylar detaylandırılmış ve açıklığa kavuşturulmuş. Bu eklemeler çok yerinde olmuş. Romanın sonuna doğru, zamanın hızlandığı ve Çin’deki yaşam ve yönetimin hicvedildiği bölümler sıksa da kitabı çok beğendim.

[Clara · Rating 4 out of 5]

Cuando engulles casi 850 páginas a través de las cuales has recorrido una novela repleta de reveses, de personajes punzantes y de episodios históricos reconocibles, entonces terminas por hacerle un hueco en tu corazón a esa obra. Grandes pechos… es un gran libro, uno que merece la pena leer, gusten o no las sagas familiares, atraiga o no el descubrimiento de las costumbres chinas a lo largo del siglo pasado.

Hay que armarse de paciencia, por supuesto, para no desistir durante la lectura, que dista de ser cómoda y sencilla. Influye en esto la prosa y muchas de las escenas narradas. La prosa es brillante, repleta de giros, siempre adecuada a lo contado y a sus personajes; algunas, por no decir muchas, escenas son terribles. Terribles por su dureza, por su crueldad, por su naturalidad. No es esta una obra eufemizada, no es una obra que haya pasado por el tamiz de la censura en ningún aspecto; tal vez haya sido eso lo que provocó que el gobierno chino prohibiese su publicación, atendiendo a las críticas que elevaba contra ciertas actuaciones de miembros de la República Popular y organismos dependientes. 

Mo Yan, que no es el verdadero nombre del autor, sino un seudónimo que significa “no hables” y que alude a su vida durante la infancia, traza una historia extensa en torno a la familia Shangguan, que vive en el condado de Gaomi del Noreste. Se cuenta su recorrido desde los primeros años del siglo XX hasta los 90 y hay un personaje que va a ser el hilo conductor de toda la trama: Madre.

Creo que el comienzo de esta novela ha sido uno de los que más me han impresionado de los que he leído, y no me refiero al primer párrafo o a la primera página, sino a las 150 primeras páginas. Mo Yan abre la historia situándonos en el año 1937, cuando estalla la Segunda Guerra Sino-Japonesa. A la par que se anuncia la llegada de los japoneses, Shangguan Lu, a la que antes me he referido como Madre, se pone de parto por octava vez. Tras haber traído al mundo a siete niñas, su suegra, Shangguan Lü, la considera poco más que una carga que no deja de alumbrar bocas que tan solo sirven para comer y no aportan nada a la familia. Dicho parto, en el cual vendrán al mundo Octava Hermana y Jintong, es narrado conjuntamente con otro: el de una mula que posee la familia. Una situación curiosa, bastante cruel en las formas y que introduce y presenta a la perfección a los personajes implicados.

La continuación la publicaré en el blog próximamente.

[Ewa (humanizmowo) · Rating 3 out of 5]

Klimaty dawnych, azjatyckich lat zawsze mnie fascynowały, jednak w tym przypadku tylko to nie wystarczyło. Ta książka była najzwyczajniej w świecie nudna.

[Evi * · Rating 2 out of 5]

Non ce la faccio, 971 pagine...ne ho lette 301, ho quasi superato la lunghezza media di un qualsiasi libro.
Io mi fermo qui, lo cantavano anche i Dik Dik, loro in senso positivo, io no.
Dopo circa un terzo credo comunque mi sia permesso esprimere, se non un giudizio pienamente affidabile, almeno una certa impressione di lettura.

Innanzitutto si tratta di un premio Nobel e banalmente non mi lascia mai indifferente, questa la motivazione dell'Accademia Svedese:
Per il suo realismo allucinatorio che mescola racconti popolari, storia e contemporaneità

Mo Yan ha scritto una epopea della Cina, dalla fine degli anni 30, guerra sino-giapponese passando attraverso la cruenta guerra civile, l'era di Mao Tse Tung fino a circa tutto il '900.
Passa per essere una narrazione molto cruda, truculenta sì indubbiamente lo è molteplici, troppe e soprattutto ripetute le descrizioni di episodi di guerriglia civile, di resistenza agli invasori giapponesi, tantissimi i soprusi le violenze, descrizioni di teste che rotolano e saltano in aria sangue che zampilla da ferite di sciabola o baionetta, carestie che affamano, inondazioni distruttive.

Ma Grande seno, fianchi larghiè anche un inno di Mo Yan al suo paese in decenni di profondi cambiamenti, ma soprattutto un inno all'universo femminile.

Narrato dal punto di vista di Jatong, unico fratello maschio di otto sorelle senza padre, con una madre forte e volitiva.
Nella maschilistica società cinese, dove nascere femmina rappresentava una iattura, Jatong diventa il figlio prediletto il bambino d'oro, da viziare e assecondare nella sua costante bizzosita'.
Jatong rifiuta ogni tentativo di svezzamento e verrà allattato fino quasi all'adolescenza.
Ha verso il seno materno, ma comunque verso qualsiasi seno femminile, (affamato di latte non disdegnera' nemmeno di approvvigionarsi alle mammelle di una capra) un rapporto quasi patologico, come un Philip Roth cinese: lo brama lo succhia, lo prosciuga riconosce il sapore del latte che cambia nel tempo in base a ciò che si agita nel cuore della madre, denso e cremoso una tempesta di liquido tiepido che gli inonda di piacere la gola e dal sapore di datteri e zucchero, o scarso e acquoso, amaro e dal sapore di radici quando la madre è affaticata, affamata, combattente, prigioniera sfiancata dalle fatiche dell'esistenza.

Difficile districarsi tra gli innumerevoli nomi propri Shu Landi, Zhaodi, Limgdi, Xiangdi, Pandi etc etc etc.... i nomi russi con i loro patronimici e frequenti vezzeggiativi che affaticano sempre chiunque, sono nulla al confronto di questo catalogo di Shu di Lu di Si. (Sì e che palle... però).

Mi è stato obiettato a buon ragione che probabilmente anche i nomi propri occidentali che a me sembrano così limpidi e musicali per gli orientali invece saranno complicati, verissimo.
Tassativo quindi farsi fin dall'inizio uno schema (cosa che purtroppo non ho fatto perdendomi un po') pena spesso non capire chi ha fatto cosa o chi ha detto cosa, e a chi.

È un romanzo, dal punto di vista prettamente stilistico, che alterna pagine bellissime e poetiche, spesso con una certa comicità grottesca, a pagine più ordinarie, una incostanza di bellezza narrativa, forse un altro motivo del mio scetticismo, anche se in un romanzo monumentale come questo è impensabile che il livello sia sempre al top, (per il vero ci sono autori che, sebbene verbosissimi, ci riescono...)

Mo Yan ha scritto numerosi libri, a suo dire, Grande Seno, grande fianchi larghi è il romanzo che meglio lo rappresenta, quello che più consiglia di leggere tra tutta la sua produzione.
Bo se lo dice l'autore.. avrà sicuramente ragione, ma dentro di me sono convinta invece di avere cominciato dal suo titolo sbagliato, ne sceglierò un altro prossimamente probabilmente Sorgo Rosso o Le canzoni dell'aglio, perché la Cina è un universo che non mi lascia indifferente.

[Radhika · Rating 4 out of 5]

There is something about Mo Yan's writing that makes you wide-eyed and then throws some grit into your open eyes. He takes Chinese history in the 20th century and weaves it into a tapestry of events in the life of its protagonist who unlike many protagonists is, by no means, a hero. He is a man crippled by his obsession with breasts. Mo Yan's book presents the reality created by the Chinese state in the 20th century in the starkest symbolic terms that make it seem so hollow and nonsensical.

The obsession with a male child, even one as feckless as Jintong, parodies completely the continuing Chinese (and I might add Indian) preoccupation with giving birth to a son. The son is never able to contribute to anyone and continues to be a burden from the start to the finish. The reason for his existence is never clear other than that tradition demands that the worth of the mother be measured by whether she gave birth to a son. In the story the Chinese State at some point starts to proclaim that women are important and should be uplifted but their programs to do so are inane and ineffective. For instance, forced marriage of all women or pageboy haircuts as emancipation.

The struggle between nationalism and communism as it plays out amongst the masses is shown for the bloody farce it was. The absurdities of the cultural revolution and the class struggle and how it ground up innocents is so vivid. It would perhaps be too simple to say that one can understand recent Chinese history a bit better if one were to read this book. But on the other hand, Mo Yan's words are magic and they do imbue one with a sense that even the most fantastic of utterances symbolize the reality of those who have to live within a system that creates its own meaning.

[Tuğçe Çoban · Rating 4 out of 5]

Öncelikle kitapla ilgili tüm ön yargılarınızı bir kenara atmalısınız. İsmi, sayfa sayısı gibi şeylere takılmayın. Kitabın en temel konusu Çin'deki kültür devrimi lakin bu kadar basite indirgemek yazara da okura da haksızlık etmek olur. Kültür Devrimi öncesinden başlayarak sonraki süreci 9 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu Jintong'un gözünden anlatıyor Mo Yan. Toplumda hem Japonya'yla olan mücadele sebebiyle hem de halkın devrimci-karşı devrimci olarak bölünmesiyle ortaya çıkan bir kaos mevcut. Devrim adına halkın malına el koyuluyor. Bir sürü farklı eyalette bir sürü farklı "ordu" meydana çıkıyor; olan ise halka oluyor. Tüm bu kaos ortamında ailesine sahip çıkmaya çalışan bir anne aslında bizim tüm olay örgümüzün sürekliliğini sağlayan. Bu anne çocuklarını koruyabilmek için komutanlara tokat atan, göz göre göre ölüme yürüyen bir anne. Konusuyla ilgili bir çok soru soruldu o yüzden detaylı anlatma ihtiyacı duydum; kitaba başlamadan önce ben de pek bir bilgi toplayamamıştım.
Anlatımı yer yer müthiş eğlenceli (kahkahalara boğulabilirsiniz), yer yer çok duygusal. Yekta Kopan'ın da dediği gibi tam bir kara mizah.
(İlk 200 sayfadan çok beklentiniz olmamalı sabır isteyen bir kitap, başlarda altyapı hazırlanıyor.)

Keyifli okumalar.

[Alessia · Rating 4 out of 5]

Il frumento è da sempre qualcosa di molto prezioso, e l'amore di una madre è qualcosa di immenso. Il sistema con cui mia madre lo rubava era unico al mondo, e la madre che ruba per i figli è un essere radioso di luce. Ogni volta che ripenso a mia madre inginocchiata davanti a quella bacinella, intenta a vomitare, mi viene da piangere; sento il sangue scaldarsi e montare come una marea, e vorrei fare le cose più straordinarie e brillanti per ricompensarla di quel profondo amore. Purtroppo, però, i pensieri di Shangguan Jintong restano sempre appesi al seno di una donna, come uno scintillante campanellino dorato.

Questa frase, che ho ormai riletto una decina di volte, riassume alla perfezione il lungo romanzo di Mo Yan. La storia tormentata di una donna e della sua numerosa famiglia, raccontata dall'ultimo figlio.