On Ugliness

by Umberto Eco, Alastair McEwen (translator)

In the mold of his acclaimed "History of Beauty," renowned cultural critic Umberto Eco's "On Ugliness" is an exploration of the monstrous and the repellant in visual culture and the arts. What is the voyeuristic impulse behind our attraction to the gruesome and the horrible? Where does the magnetic appeal of the sordid and the scandalous come from? Is ugliness also in the eye of the beholder?
Eco's encyclopedic knowledge and captivating storytelling skills combine in this ingenious study of the Ugly, revealing that what we often shield ourselves from and shun in everyday life is what we're most attracted to subliminally. Topics range from Milton's Satan to Goethe's Mephistopheles; from witchcraft and medieval torture tactics to martyrs, hermits, and penitents; from lunar births and disemboweled corpses to mythic monsters and sideshow freaks; and from Decadentism and picturesque ugliness to the tacky, kitsch, and camp, and the aesthetics of excess and vice. With abundant examples of painting and sculpture ranging from ancient Greek amphorae to Bosch, Brueghel, and Goya among others, and with quotations from the most celebrated writers and philosophers of each age, this provocative discussion explores in-depth the concepts of evil, depravity, and darkness in art and literature.

Genres: Art, Nonfiction, Philosophy, History, Art History, Essays, Italian Literature

456 pages, Hardcover

First published January 1, 2007

About the author

Umberto Eco was an Italian medievalist, philosopher, semiotician, novelist, cultural critic, and political and social commentator. In English, he is best known for his popular 1980 novel The Name of the Rose, a historical mystery combining semiotics in fiction with biblical analysis, medieval studies and literary theory, as well as Foucault's Pendulum, his 1988 novel which touches on similar themes.
Eco wrote prolifically throughout his life, with his output including children's books, translations from French and English, in addition to a twice-monthly newspaper column "La Bustina di Minerva" (Minerva's Matchbook) in the magazine L'Espresso beginning in 1985, with his last column (a critical appraisal of the Romantic paintings of Francesco Hayez) appearing 27 January 2016. At the time of his death, he was an Emeritus professor at the University of Bologna, where he taught for much of his life. In the 21st century, he has continued to gain recognition for his 1995 essay "Ur-Fascism", where Eco lists fourteen general properties he believes comprise fascist ideologies.

Reviews

[Glenn Russell · Rating 5 out of 5]

Umberto Eco begins On Ugliness with the observation that there is an entire history of beauty but such a history did not happen with ugliness. Why is this? Perhaps, the author reasons, since ugliness was frequently defined throughout the ages as the opposite of beauty.

Well, if there ever was a book taking a giant step to rectify a neglect of ugliness, this is the book – 450 pages and nearly 1000 full-color illustrations as well as dozens of primary source excerpts chock-full of the ugly. And here’s a sampling of the synonyms Eco lists for the word: repellent, horrible, disgusting, grotesque, abominable, repulsive, odious, indecent, foul, obscene, repugnant, monstrous, horrifying, nightmarish, revolting, sickening, deformed, disfigured.



Why are we so fascinated and drawn to the ugly and monstrous? Turns out, such wondering has a long history. For example, Umberto Eco quotes Bernard of Clarevaux bemoaning how Christians are fascinated with monsters and monstrosities, “What place is there in the cloisters for that ridiculous monstrosity, that strange kind of deformed shape or shaped deformity? What are foul apes doing there? Or ferocious lions? Or monstrous centaurs? Or half-men? Or dappled tigers? You can see many bodies beneath a single head and vice versa many heads atop a single body. On the one side you can see a quadruped with a serpent’s tail, and on the other a fish with a quadruped’s head. Here, a beast that looks like a horse with the hindquarters of a goat, there a horned animal with the hindquarters of horse. In short there is everywhere such a great and strange variety of heterogeneous forms that there is more pleasure to be had in reading the marbles than the codices and in spending the whole day admiring one by one these images rather than meditating on the law of God.”

Again, why is this? The answer is as complex as human nature is complex. Taking one approach, we can look at a quote Eco includes from a novel by J.-K. Huysmans, “These nightmares attached him repeatedly. He was afraid to fall asleep. For hours he remained stretched on his bed, now a prey to feverish and agitated wakefulness, now in the grip of oppressive dreams in which he tumbled down flights of stairs and felt himself sinking, powerless, into abysmal depths.”



In a word, the monsters portrayed in paint, sculpture, photography, film and literature mirror the content of our dreamscapes and nightmare visions. On some level we want to come to grips with our nocturnal experience and the monstrous in art is a prime way to do so.

The author includes Andy Warhol’s Orange Car Crash, a print using the photograph of an overturned car with three people pinned underneath. This is a nightmare we in the modern world face as a living possibility nearly every day, anytime we step into a car or bus or truck. Again, the ugly is very much part of our day to day experience and a living nightmare is forever looming.

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

Ca și Istoria frumuseții, acest volum (în fond, simetric) respectă principiul 3 în 1: este un album artistic, cuprinde un eseu structurat cronologic (din Antichitatea greacă pînă azi) și oferă o antologie de texte din filosofii și literații (foarte puțini) preocupați de problema urîtului.

În fond, ce este urîtul? Răspunsul - amintește Umberto Eco - nu poate fi decît circular. Așa cum este frumos ceea ce nu este urît, este urît ceea ce nu este frumos. Altfel spus, este frumos ceea ce este frumos și este urît ceea ce este urît. Mai simplu nu se poate. Se știe că astfel de definiții în cerc nu sînt acceptate de logicieni. În principiu. În practică, nu prea ai ce face, le accepți. În fond, pînă și răul a fost definit negativ și circular ca „absență a binelui”.

Putem recurge, desigur, la testul (întotdeauna failibil) al simțurilor, presupunînd că simțurile pot fi judecători estetici. Dacă frumosul este ceea ce place văzului (cum a afirmat cîndva un sfînt dominican), urîtul este ceea ce nu-i place nimănui. Filosoful David Hume a sesizat enigma: „frumosul stă în ochi și nu în obiect”. În consecință, tot acolo stă și urîtul: în ochi. De aceea nu se înțeleg oamenii de artă. Nu au aceleași dioptrii.

Și frumosul, și urîtul sînt „realități” relative. Nu există frumos definitiv și absolut, istoria modifică radical gustul și preferințele omului. Probabil că nu există nici urît absolut, perpetuu. Arta modernă tocmai pe asta mizează. Ce poate fi frumos în opera lui Marcel Duchamp? Mustățile Mona Lisei?

Platon a putut postula un Frumos în sine, o Formă inalterabilă, o universalie - despre care nu avem voie să spunem că este frumoasă... Muritorii pot lucra doar cu exemple, cu indivizi. Ce a fost urît și mai trece drept urît? Voi proceda tot cronologic. Iată cîteva răspunsuri:

- Poliphem, Gorgona, himera, aproape toți monștrii din mitologia grecilor. Ostașul Tersit din Iliada lui Homer.
- Diavolul, Antichristul sînt foarte urîți: au colți de mistreț, păr țepos, priviri toxice.

Sfînta Hildegarde de Bingen despre Antichrist: „Va avea doi ochi de foc, urechi de asin, nas și gură de leu, dinți îngrozitori de fier...”(„Liber scivias”, III. 1. 14)

- Iuda a fost un bărbat urît, era stacojiu la față, așa îl prezintă iconografia.
- Urît este ceea ce disprețuim, ceea ce detestăm: dușmanul este neapărat urît la chip (și urît mirositor, „plin de duhoare”). Umberto Eco a sublinitat acest amănunt și în volumul Cum ne construim dușmanul.
- Urît e ceea ce ne înspăimîntă, „neliniștitorul” (p.310), moartea (în ipostazele ei concrete): e urît și grotesc scheletul din dansurile medievale ale morții, urît este craniul din picturile pe tema vanității, urîtă este și o reprezentare anatomică a viscerelor. Tocmai din acest motiv bunul Dumnezeu a creat pielea, părțile moi, rotunjimile, acoperămîntul trupesc. Ca să ne putem îndrăgosti.

Uneori, urîtul fascinează. Nu e nevoie să dau pilde numeroase, e suficient să-i menționez pe Esop și pe Socrate. Banul ar avea o putere similară, crede un înțelept citat de Umberto Eco. Banul pezintă virtutea indiscutabilă de a-l transforma pe bătrînul cel mai hidos într-o icoană a grației și frăgezimii. Cînd e putred de bogat, orice veteran devine primejdios pentru dudui.

Firește, urîtul nu se rezumă la vizibil, nu caracterizează doar aparența, superficia. Și sufletul poate fi urît / frumos. După cum știm, pentru a mulțumi o vestală, nu e suficient să fii foarte chipeș. Și nici foarte isteț. Se cuvine să tăinuiești sub scoarță și o anume frumusețe interioară.

[Dream.M · Rating 5 out of 5]

☆بخش اول: زشتی، قدرت و بازنمایی در هنر
این ریویوو بانگاهی بر طرح جلد اورجینال کتاب تاریخ زشتی نوشته‌ شده است.

● زشتی و سلطه در نقاشی "عشاق نامتناسب"

چرا زشتی، این مفهوم حاشیه‌ای، بر جلد کتابی فلسفی نقش بسته است؟ نقاشی "عشاق نامتناسب/ناسازگار" کوئنتین ماتسیس، انتخاب اومبرتو اکو برای کاور تاریخ زشتی، صرفاً یک تضاد بصری نیست؛ آینه‌ای است که حقیقت پنهان قدرت، میل و طرد فرهنگی را عریان می‌کند.
در نقاشی "عشاق نامتناسب" اثر کوئنتین ماتسیس، نقاش فلاندری سده‌ پانزدهم، تضادی آشکار به چشم می‌آید؛ مردی سالخورده با چهره‌ای دفرمه و زشت، در کنار زنی جوان، زیبا و سرد. این تصویر، در نگاه اول، شاید طنزی گروتسک یا کاریکاتوری از عشق به نظر برسد. اما اومبرتو اکو، نشانه‌شناس برجسته‌ ایتالیایی، در تاریخ زشتی ما را دعوت می‌کند تا این نقاشی را نه به‌عنوان یک کاریکاتور، بلکه به‌مثابه متنی نشانه‌شناختی بخوانیم؛ متنی که زشتی را به‌عنوان ابزاری برای قدرت و طرد بازنمایی می‌کند.
اکو در تاریخ زشتی استدلال می‌کند که زشتی، برخلاف تصور رایج، صرفاً فقدان زیبایی نیست؛ زشتی مفهومی ساخته شده دست فرهنگ و سیاست، و تعریف‌شده توسط قدرت است. او با کاوش در تاریخ هنر و ادبیات از هیولاهای قرون‌وسطایی در کلیساها که گناه را مجسم می‌کردند تا پیکرهای گروتسک هیرونیموس بوش که قدرت و اخلاق را به نقد می‌کشیدند، نشان می‌دهد که زشتی همیشه در خدمت نظم اجتماعی بوده است. زشتی، "دیگری" است، آنچه باید طرد شود تا هنجارهای زیبایی و قدرت حفظ شوند. برای مثال، اکو به کاریکاتورهای قرن نوزدهمی اشاره می‌کند که اقلیت‌ها یا طبقات فرودست را با ویژگی‌های اغراق‌شده و "زشت" به تصویر می‌کشیدند تا برتری گروه‌های مسلط را تثبیت کنند.
در "عشاق نامتناسب"، ماتسیس، که به‌خاطر پرتره‌های واقع‌گرایانه و طنز اجتماعی‌اش شهرت داشت، این رابطه‌ زشتی و قدرت را به‌گونه‌ای درخشان به تصویر می‌کشد. مرد زشت، با چهره‌ای که از هنجارهای آرمانی رنسانس—تناسبات یونانی و جوانی ابدی—فاصله دارد، بدنی تاریخ‌مند است؛ بدنی که بار زمان، فرسودگی و طرد را به دوش می‌کشد. او از دایره‌ مطلوبیت فرهنگی بیرون رانده شده، اما "میل" دارد. این میل، همان‌گونه که اکو می‌گوید، تابوشکن است. "زشتی"، وقتی ساکت و منفعل باشد، قابل‌تحمل است؛ اما وقتی میل‌ورز می‌شود، نظم را تهدید می‌کند.
زن زیبا، در مقابل، تجسم "قدرت" است. زیبایی او نه دعوتی به عشق، که ابزاری برای سلطه است. نگاه سردش، فاصله‌ای عمدی می‌سازد؛ فاصله‌ای که اکو آن را نشانه‌ای از قدرت فرهنگی می‌داند. زیبایی، در این تصویر، سرمایه‌ای اجتماعی است که به زن امکان می‌دهد انتخاب کند، رد کند و کنترل کند. او بر صفحه شطرنج میل سلطنت می‌کند، و بدون نیاز به خشونت، تنها با حضورش، بازی را هدایت می‌کند.
اکو در تاریخ زشتی نشان می‌دهد که زشتی در طول تاریخ معانی متفاوتی داشته است. در قرون وسطی، نشانه‌ گناه بود، چنان‌که در تصاویر شیاطین در کمدی الهی دانته می‌بینیم؛ در رنسانس، ابزاری برای طنز و نقد، مانند نقاشی‌های ماتسیس؛ و در دوران مدرن، گاه به ترحم یا تمسخر فروکاسته شده، مانند تصاویر بدن‌های غیرمتعارف در رسانه‌ها. اما در همه‌ این دوره‌ها، زشتی با قدرت پیوند داشته است. زشتی، آن‌گونه که اکو تحلیل می‌کند، آینه‌ای است که حقیقت‌های ناخوشایند را بازمی‌تاباند: نابرابری، طرد، و سرکوب میل.
در "عشاق نامتناسب"، مرد زشت، با وجود طردشدگی‌اش، انسانی‌ترین حقیقت را حمل می‌کند؛ میل خالص، عاری از نقاب. او عاشق است، اما مضحکه. تراژیک است، اما طنزآمیز. این تناقض، همان چیزی است که اکو را مجذوب زشتی می‌کند. زشتی، برخلاف زیبایی که اغلب به کالا بدل می‌شود، می‌تواند صادق باشد. زن زیبا اما، در مقام نگهبان نظم، از این صداقت محروم است. زیبایی‌اش، هرچند خیره‌کننده، او را به ابژه‌ای در خدمت قدرت تبدیل کرده است.
اکو، که خود با رمان‌هایی چون نام گل سرخ، آونگ فوکو و آثار نظری‌اش در نشانه‌شناسی نشان داد که معنا در تعامل با متن شکل می‌گیرد، نقاشی ماتسیس را به‌عنوان نشانه‌ای چندلایه فرا‌می‌خواند.
این تصویر نه‌تنها زشتی و زیبایی را در برابر هم قرار می‌دهد، بلکه قدرت را عریان می‌کند؛ زشتی به حاشیه رانده می‌شود، اما در همان حاشیه، امکان مقاومت می‌یابد.
اومبرتو اکو در تاریخ زشتی ما را دعوت می‌کند تا این آینه‌ شکسته را نه با نفرت، که با تأمل ببینیم. شاید زشتی، در جهانی که زیبایی به ابزار قدرت بدل شده، آخرین پناهگاه مقاومت باشد.
آیا می‌توان زشت بود و همچنان قدرتمند؟
آیا زشتی، در نهایت، راهی به رهایی است؟

☆بخش دوم: زشتی، بدن من و نظم زیباشناختی معاصر
●من به چشمان جهان، زیبایی بدهکارم.
یا
چرا روی تردمیل مثل اسب میدوم؟

بعقیده من چاقی زشت است، و من زشتی را دوست ندارم.
این را نه با افتخار می‌گویم، و نه از سر شجاعت، بلکه بعنوان کسی می‌گویم که می‌ترسد یکروز صبح در آینه چیزی را ببیند که از آن بیزار و م��زجر است و هرروز خود را برای فرار از آن زجر می‌دهد.
این بیزاری، مثل تمام ذوق‌های مدرن، با دقتی میکروسکوپی کالیبره شده؛ نه خیلی اخلاقی‌ست که بشود به آن افتخار کرد، نه آن‌قدر شخصی که بتوان گفت "سلیقه‌ خودم است دیگر". واقعیت این است که من، مثل میلیون‌ها نفر دیگر، در کارخانه‌ تولید سلیقه بزرگ شده‌ام. جایی که بدن‌ها باید باریک، هندسی، اقتصادی، و دارای بازدهی بالا باشند. بدن چاق در این میان، یک شورش است؛ زیادی می‌خورد، زیادی جا می‌گیرد، زیادی دیده می‌شود و زیادی واقعی است. پس باید تنبیه شود؛ با بیزاری، با شرم، با نامرئی کردن. و من؟ من هم ابزاری‌ام در خدمت این تنبیه زیباشناختی–فرهنگی. چیزی در من آموزش دیده تا چربی را نه‌فقط در بشقاب، که در بدن آدم‌ها هم ناپسند بداند. و البته، طبق رسم امروزی، این بیزاری را به نام ذائقه و حساسیت زیبایی‌شناسانه قالب می‌کنم، بی‌آن‌که بپرسم این حساسیت از کجا آمده و به نفع که کار می‌کند.
البته قضیه فقط به چربی اضافه ختم نمی‌شود؛ بدن چاق نماد یک جور بی‌انظباطی هم هست. در فرهنگی که اراده و خویشتن‌داری را مثل مدال‌ طلای اخلاقی به گردن می‌آویزند، بدن چاق شبیه دانش‌آموزی‌ ست که نمره انضباطش پایین است. جامعه، او را موجودی می‌بیند که نتوانسته خودش را مدیریت کند چون نه رژیم گرفته، نه باشگاه رفته، نه خود را به استاندارد زیبایی رسانده. پس طبیعتاً باید گوشه‌ای بنشیند و از حضورش شرمگین باشد؛ یا اگر اصرار دارد در عکس‌های دسته‌جمعی باشد، لااقل جوری بایستد که کمتر جا بگیرد.

در تاریخ، زشتی همیشه یک مرز بوده؛ مرز میان "ما" و "آن‌ها"، میان تمدن و توحش، میان مطلوب و مطرود. یونانی‌ها، زشتی را به بربرها نسبت می‌دادند، قرون وسطی آن را در جادوگرها می‌دید، و مدرنیته تصمیم گرفت بدن چاق را به‌عنوان یکی از مظاهر این "دیگریِ" زشت شناسایی کند. چون چاقی، برخلاف تصویر خط‌کش‌خورده و زاویه‌دار بدن کلاسیک، از مرزها بیرون می‌زند؛ غبغب اضافه دارد، پهلو اضافه دارد، شکم از دکمه شلوار بیرون می‌زند و علنا با جاذبه زمین به صلح رسیده. و این برای نظمی که زیبایی را با کنترل یکی می‌بیند، فاجعه است. بدن چاق همان "دیگری" است که باید در حاشیه بماند، تا بدنلاغر بتواند قهرمان داستان باشد. حتی وقتی در کاتالوگ‌های مد مدرن چند بدن چاق هم دعوت می‌شوند، آن‌ها یا آنقدر بیش از حد زیبا هستند که زشتی‌ بدن‌شان از کار بیفتد، یا باید مدام در حال اثبات اعتماد به نفس خود باشند تا توجیهی برای بودن‌شان فراهم شود. به زبان دیگر، اگر چاقی را نمی‌توانی از بین ببری، لااقل ویرایش‌ش کن، تزیین‌ش کن.
خشونتی که علیه بدن چاق اعمال می‌شود، در بیشتر مواقع گلوله یا چاقو نیست؛ فتوشاپ است. توصیه‌‌های تکراری به سلامتی است. کامنتی‌ست که با "از سر دلسوزی" شروع می‌شود و با "ولی خب به فکر خودت باش" تمام می‌شود. خشونت نرم، در فرم استانداردش، خیلی مؤدب است؛ به تو رژیم پیشنهاد می‌دهد، اپلیکیشن شمارش کالری معرفی می‌کند، و زیر پوست هر دوستی، یک ناظر کوچک از وزارت لاغری جاسازی می‌کند. بدن چاق، نه‌فقط باید زشت باشد، بلکه باید بداند زشت است، و باید بداند که وظیفه‌اش، تلاش برای زیباتر شدن است. اینجاست که خشونت تبدیل به زیبایی‌شناسی می‌شود؛ تو فقط وقتی پذیرفته می‌شوی که پروژه‌ دائمیِ حذف خودت را آغاز کرده باشی. بدن زشت، اگر نمی‌تواند خودش را نابود کند، باید دست‌کم خودزنی کند؛ رژیم بگیرد، ورزش کند، خود را جمع کند، کمتر دیده شود، کمتر بخورد، کمتر بخواهد. وگرنه جامعه از راه می‌رسد، با پیام "با این اندام کی تورو می‌خواد؟" و لبخندی که بوی تزویر می‌دهد.

اومبرتو اکو در تاریخ زشتی می‌گوید که زشتی، همیشه آن چیزی‌ست که باید سرکوب شود؛ یا چون تهدیدی‌ست برای نظم، یا چون آینه‌ای‌ست برای چیزی که می‌خواهیم از آن فرار کنیم. در قرون وسطی، زشت‌ها را می‌سوزاندند چون بدن‌شان نشانه‌ای از گناه بود؛ در عصر روشنگری، آن‌ها را در سیرک نمایش می‌دادند چون خلاف معیارهای عقل سلیم بودند؛ و در عصر مدرن، آن‌ها را با رژیم، جراحی و فیلتر حذف می‌کنند چون تصویرشان فروش ندارد. در تمام این دوره‌ها، زشتی هرگز یک ویژگی صرفاً فیزیکی نبوده؛ بلکه ابزاری بوده برای تعریف "نظم دلخواه". و بدن چاق، قربانی تازه‌ همین تعریف است. نه به‌خاطر اینکه واقعاً زشت است، بلکه چون زشتی‌اش به کار ایدئولوژی می‌آید؛ ترساندن، کنترل کردن، فروش محصول، و ساختن "دیگری"ای که باید از او فاصله بگیری تا در دسته‌ی "ما" باقی بمانی.

حالا این به این می‌اندیشم که آیا ممکن است واقعاً از زشتی بیزار بود، بدون اینکه دستیار ایدئولوژی شد؟ بدون اینکه ناخودآگاه در صف پلیس سلیقه بایستی و با باتومِ نقد زیبایی‌شناختی به فرق سر بدن‌های خارج از نُرم بکوبی؟ این همان سؤال خائنانه‌ای‌ ست که ذهنم را قلقلک می‌دهد وقتی با حالتی صادقانه از بدن چاق بدم می‌آید. آیا ممکن است این بیزاری، منِ واقعی باشد؟ یا فقط صدای تلقین‌پذیرفته یک ماشین زیباسازی است که از طریق شبکه‌های مد، سریال‌های نتفلیکس، حلقه دوستان و فیلترهای اینستاگرام وارد مغزم شده؟ اگر زیبایی یک قرارداد اجتماعی‌ست، پس من چرا این قرارداد را امضا کرده‌ام؟ و مهم‌تر از آن، چرا هنوز با تمام آگاهی از مصنوعی بودنش، نمی‌توانم دستم را از روی کیبورد بردارم و بگویم: "بدن چاق هم زیباست"… بدون اینکه توی دلم بگویم: "ولی من دوستش ندارم."
و شاید مشکل دقیقاً همین‌جاست. اینکه من دیگر نمی‌توانم بدون "ولی" فکر کنم. زیبایی را می‌خواهم، ولی اخلاقی. تفاوت را می‌پذیرم، ولی از فاصله‌ امن. چاقی را تحمل می‌کنم، ولی روی مانیتور. هر بدنی، تا وقتی نماینده‌ بدن من نباشد، می‌تواند "حق حیات فرهنگی" داشته باشد. و اینجاست که زشتی، نه فقط یک صفت که یک تهدید وجودی می‌شود؛ چون اگر روزی قرار باشد زیبایی را از نو تعریف کنم، باید اول از همه از خود بپرسم: چه چیزی را از دست خواهم داد؟ امتیاز؟ برتری؟ توجه؟ حاشیه‌ امن نگاه کردن؟
راستش را بخواهی، شاید من از بدن‌های چاق بیزارم، چون نمی‌خواهم روزی شبیه‌شان بشوم، و همین جمله، خودش یکی از زشت‌ترین چیزهایی‌ست که تا به‌حال به ذهنم رسیده.
شاید همان‌طور که ماتسیس در چهره‌ مرد زشت میل را عریان کرد، من نیز باید بپذیرم که زشتی، حتی درون من، می‌تواند صادقانه ترین شکلِ میل به آزادی باشد.

[Kevin · Rating 4 out of 5]

I have always considered myself something of an authority on ugliness, having been born with this face. My parents were not the most learned of people and, cursed with such a hideous offspring, insisted on keeping me hidden in the attic. Oh they threw me a bone often enough, and I was allowed out after dark to do chores and catch mosquitoes, but I was still put away whenever daylight heightened the possibility of frightening the neighbors.

Spoiler Alert: Ugliness is a relative concept.

“If beauty and health, which are considered good, are a proportion of the parts and members with beauty of color... in ugly and diseased bodies this proportion does not entirely dissolve, but is only transformed, and therefore ugliness and disease can be called lesser goods rather than true, real evils.” ~Robert Grosseteste, twelfth century

• On Martyrdom, Tortures, Death, and the End of the World

In his descriptions of apocalyptic millenarianism, Eco writes of the prophesy of Joachim da Fiore, an Italian theologian and the founder of the monastic order of San Giovanni. In da Fiore’s vision, a community of equality opposed to wealth and corruption would emerge following a purge of the Antichrist and his representatives. His “representatives” was interpreted by many to mean the Jews. You can see how easily ugliness makes its nest within the comfortable confines of christian philosophies.

• On Depictions of Hell

My personal favorite, or rather ‘least favorite’ (as in MOST HELLISH) is the No Exit scenario of Jean-Paul Sartre, circa 1944. Here, hell is confinement in a room with two strangers - for eternity. No tormentors, no pitchforks, just you with two other guys, at Motel Six, forEVER. They are your hell, you are theirs. Hell is simply other people:

“Open up! Open up for God’s sake! I accept everything: the boot! the pincers! the molten lead! the tongs! the garrotte! everything that burns! that lacerates! I just want to suffer properly!”

...just don’t lock me in a room with two other dudes for fucksake!

Speaking of ugliness, Martin Luther’s “Table Talk” is a veritable sourcebook of repulsive tripe: “I often drive away the Devil with a fart. When he tempts me with foolish sins, I say to him: Devil, I gave you a fart yesterday too: did you add it to the reckoning?”

• On Monsters and Portents

por·tent /ˈpôrˌtent/ noun •a sign or warning that something, especially something momentous or calamitous, is likely to happen. (Oxford Languages)

When innocent children are put to death because they have the misfortune of deformity (often very minor in nature) who then are the real monsters: The baby swaddled in its crib with a cleft lip or a missing toe, or the priest who deems the child a portent and smothers it with a pillow?

• On Women

Has there ever been any period of human history where women were not held to a higher standard of beauty than their male contemporaries? The critiques of “ugly women” (invariably written by men) certainly seem far uglier than any woman could possibly be...

“What are you after, woman, some black elephant? Why do you send gifts and love letters to me? I am no exuberant youth, with a stuffy nose. You know, I’ve got a really sharp sense of smell and I’m better than any hound, who can sniff out where the boar is hiding, so I know if there’s a polyp in that nose, or some stink lurking in those hairy armpits! What a sweaty, foul stench rises from her shagged-out limbs when, my penis drooping, she hastens to satiate her unbridled lust; with make-up dripping from her cheeks, and her hair dye, made from crocodile shit, is running; rutting openly, she breaks the mattress, and with it the whole four-poster bed...” ~Horace, 8 b.c.e.

Clearly, Horace had issues.

• On the Devil

Biblically speaking, Satan was once an angel and therefore should have been a standard of perfection and beauty. According to Eco, it was roundabout the seventeenth century that the uglification of the devil really took off in earnest, thanks mostly to Shakespeare (1564-1616), Marino (1569–1625), Tasso (1544-1595), and Milton (1608-1674).

Shakespeare’s devil can assume the shape of something pleasing, but is otherwise something less so. In Dante’s Inferno, the devil is winged and has three faces on one head. Tasso’s version sports a gaping mouth foaming with blood clots, while Marino’s has ghastly glowing eyes and vomits soot. And then there’s Milton; who can read Paradise Lost and not feel repulsed by the visages he conjures?

• On Ugliness

To wade into Umberto Eco’s tome on unattractiveness is a little daunting. The paperback edition I have weighs about twelve stones. I imagine those that possess the hardcover version had it delivered by forklift or by crane. The color prints and photographs are stunning. Just be aware that Eco is a professor of semiotics, not history. What lies within is much more a philosophy of ugliness than it is an accounting of its progression through time.

[Mohammad Ranjbari · Rating 5 out of 5]

تاریخ زشتی، یکی از جفت کتابی ست که اومبرتو اکو تالیف کرده است. یکی به نام تاریخ زیبایی و دیگری تاریخ زشتی. تسلط و منبع شناسی مولف در این کتاب بی نظیر است. بسیاری از منابع اروپایی، آمریکایی و گاه شرق ذکر و بررسی گردیده است.رویکرد اسطوره پژوهی، وجه غالب تحلیل در این کتاب می باشد. سیر زشتی در تاریخ نقاشی، مجسمه سازی، رمان و شعر، و در این اواخر در سینما و حتی موسیقی، گسترۀ این تحلیل را تشکیل می دهد. ریشه یابی اسطوره های زشت در یونان و روم باستان، درک مطالب را با سیر منطقی همراه کرده و بنابرین خوانش این کتاب را برای مخاطب جذاب می کند.

پژوهندۀ ادبیات نباید از یاد ببرد که دنیای باستان هرگز دنیایی یک سویه نبوده و هر گاه از زیبایی سخن رفته زشتی نیز به تصویر کشده شده است. هر گاه روز وصف می شود در کنار آن شب نیز هست. تقابل بین خیر و شر، تقابل بین زئوس و دیونوس، تقابل بین ایزد و شیطان و ... ما را قانع خواهد ساخت که در بررسی و پژوهش های هنری این دو را جفت همسان یا همزیست تلقی کنیم که بدون حضور یکی آن دیگری ناقص خواهد بود.

با این کتاب به حقیقت بسیاری از جریان ها و سبک های هنری نا متعارف در عصر معاصر پی خواهیم برد. به داستان ها و چهره هایی چون فاوست و مفیستوفلس، دکتر فرانکشتاین، سریال ها و فیلم های دراکولا و خون آشامی و پیاده روی مردگان. به سینمای خشونت و جنگ و تقابل بتمن ها و مرد عنکبوتی ها با ضد قهرمان ها.
ما برای دستیابی و درک زیباییِ بهشت، باید از دروازه های دوزخ عبور کنیم. چنین باوری حتی در دین اسلام و قرآن نیز وجود دارد. حتی نیکوکاران و صالحان نیز قبل از تجربۀ بهشت انواع ترس و وحشت و زشتی را تجربه خواهند کرد. (سختی جان سپردن، فشار قبر، هول و ترس صحنه های قیامت و محشر، عبور از پل صراط و ...). پس زشتی، جزوی از تاریخ جدایی ناپذیر زیبایی ست.

یکی از زیباترین بخش های این کتاب، نظراتِ نسبی برخی از منتقدان نسبت به برخی از شاهکارها بود که اثبات می کرد نوع زشتی و زیبایی یک اثر هنری نیز مفهومی نسبی و بشدت به سلیقه و پسند زمان و عوام وابسته است.

از متن:

آنچه در زیر می آید به نظر این افراد زشت می آمد:
کریستوفر كرف و ویکتور ناواسکی (نظرات و انتقادات خوانندگان)
خبرگان سخن می گویند تصنیف های یوهان سباستین باخ از زیبایی، هماهنگی و وضوح در ملودی بی بهره است. (یوهان آدولف شايب،)۱۷۳۷
افراط در صداهای زننده. (لوئیس اشپور درباره اولين اجرای سمفونی شماره پنج بتهوون):
به راستی آیا شوپن موسیقی اش را به یک معلم موسیقی ارائه کرده بود، اگر چنین می کرد، امید می رفت آن معلم قطعه موسیقی اش را پاره و زیر پایش لگدمال کند - این چیزی است که آرزو داشتیم به صورت نمادین انجام میدادیم. لودویگ رلستاب، ۱۸۳۳)اپرای ریگولتو فاقد ملودی است. بعید است که این اپرا در فهرست آثار نمایشی باقی بماند. (روزنامه موسیقی پاریس، ۱۸۵۳)

من موسیقی آن برامس رذل را نواخته ام. عجب حرامزاده بی استعدادی! (چایکوفسکی در دفترچه یادداشت روزانه اش)

تاریخ ادبیات فرانسه برای یکصد سال از کتاب گلهای بدی با عنوان تحفه یاد خواهد کرد. (امیل زولا، نوشته ای درباره مرگ بودلر)

این اثر انسانی دیوانه می تواند باشد. (آمبرواز ولار در ۱۹۰۷، درباره تابلوی دوشیزگان آوینیون، اثر پیکاسو)

ممکن است از سیخ نگاه داشتن گردنم بمیرم، ولى به مغزم تا آنجا که ممکن است فشار می آورم تا بلکه بفهمم چرا سی صفحه از یک فصل باید به توصیف غلت زدن در تختخواب پیش از به خواب رفتن، اختصاص پیدا کند. (نظر یک خواننده درباره کتاب در جستجوي زمان از دست رفته اثر پروست)

شما رمان خود را در زیر خرواری از جزئیات مدفون کرده اید، جزئیاتی که به خوبی پرداخت شده اند ولی به کلی زائدند (نامه یک ناشر فرانسوی به گوستاو فلوبر در رابطه با کتاب مادام بوواری)

در ابداع و خلق شخصیت و پیرنگ داستان، ابتکار چندانی خرج نشده است [...] جایگاه بالزاک در ادبیات فرانسه، نه شاخص و نه رفیع خواهد بود. (اوژن پواتو، ۱۸۵۶)

در کتاب بلندیهای بادگیر، تمامی نقصانهای جین ایر نوشته خواهر شارلوت هزاران بار بزرگ تر شده اند، و تنها تسلی خاطر ما این است که این کتاب هرگز به گستردگی خوانده نخواهد شد. (جیمز لوريمر درباره امیلی برونته ، ۱۸۴۹)


موبی دیک، غم انگیز، ملال آور، و دلتنگ کننده ، یا مضحک است. [...] و ناخدای دیوانه داستان، آدم خسته کننده هولناکی است. (سه ماهنامه جنوبی، ۱۸۵۱)

والت ویتمن در عرصه هنر به ناشیگری یک خوک در زمینه ریاضیات است. (منتقد لندن، ۱۸۵۵)

این داستان ظاهرا به هیچ سرانجامی منتهی نمی شود - نه سیر زندگی و نه شخصیت قهرمان داستان به گونه ای طراحی و پرداخت نشده است که پایان داستان را موجه و منطقی جلوه دهد. به طور خلاصه به نظر ما این داستان هیچ نقطه اوجی ندارد. (گزارش یک خواننده درباره اسکات فیتز جرالد در اثرش با نام این سوی بهشت، ۱۹۲۰)

خدای بزرگ، من نمی توانم این را منتشر کنم. هر دوی ما به زندان خواهیم افتاد. (گزارشی بر کتاب حريم اثر ویلیام فاکنر، ۱۹۳۱)

غیرممکن است که داستانهای مربوط به حیوانات در آمریکا فروش داشته باشد. (گزارش یک خواننده درباره کتاب قلعه حيوانات اثر جرج اورول، ۱۹۴۵)

باید آن را برای یک روانکاو تعریف کرد، شاید هم این کار شده باشد، چیزی که به زحمت به رمانی حاوی نوشتاری عجیب تبدیل شده است، ولی در حقیقت به طرز مقاومت ناپذیری تهوع آور است. (گزارش یک خواننده درباره کتاب لولیتا اثر ولادیمیر ناباکوف، ۱۹۵۵)

رمان بودنبروکها چیزی نیست مگر دو مجلد ضخیم که نویسنده در آنها داستان بی ارزشی از مردمانی بی ارزش را با پرچانگی بی ارزشی تشریح می کند. (ادوارد انگل درباره توماس مان، ۱۹۰۱)

تازه خواندن کتاب یولیسس را تمام کرده ام و فکر میکنم که این اثر شکست خورده است [...] کتاب بسیار پرگوست . تلخ است. پرمدعاست. بی اصالت است، نه فقط در معنای مشخص و رایج، بلکه از نظر ادبي. (از دفترچه یادداشت روزانه ویرجینیاوولف)

این پسرک هیچ استعدادی ندارد. (ادویار مانه خطاب به کلود مونه درباره پیر اوگوست رنوار)
هیچگاه تصویر جنگ داخلی پول ساز نبوده است. (توصيه اروینگ تولبرگ، از شرکت رسانه ای مترو گلدوین مایر، در باب احتراز از خرید امتیاز فیلم بر باد رفته)

فیلم برباد رفته به بزرگترین افتضاح هالیوود تبدیل خواهد شد. من بسیار خرسندم که این کلارک گیبل است که با مغز به زمین خواهد خورد، نه گری کوپر. (گری کوپر پس از رد پیشنهاد بازی در نقش رت باتلر)

من با مردی که چنین گوشهایی دارد چه کنم؟ (جک وارنر، پس از مشاهده آزمون بازیگری کلارک گیبل، ۱۹۳۰) .

ناتوان از بازیگری . ناتوان در آواز خواندن. کچل. با توانایی اندک در رقص. (مدیر عامل شرکت رسانه ای مترو گلدوین مایر پس از آزمون بازیگری فرد آستر، ۱۹۲۸)

97/08/17

[Miss Ravi · Rating 4 out of 5]

قبل از اینکه دیگران بپرسند، اکو خودش به این سؤال جواب می‌ده که چرا تاریخ زشتی؟ دلیلش احتمالاً همون انگیزه‌‌ایه که من رو وادار کرد، بین تاریخ زیبایی و تاریخ زشتی، دومی رو انتخاب کنم. اینکه زشتی برخلاف زیبایی نامحدود و بدون مرزه و نمی‌شه با چند مورد مختصر ویژگی‌هاش رو برشمرد. زشتی می‌تونه ترسناک، مشمئزکننده، شیطانی و حتی جذاب باشه. اومبرتو اکو رد زشتی رو توی هنر، تاریخ و ادبیات پیگیری می‌کنه، از انواع زشتی حرف می‌زنه و به تغییر و تحول زشتی هم می‌پردازه. یه سؤال بامزه هم می‌پرسه؛ اینکه چرا شیطان با اینکه قبل از رانده شدن از بهشت «فرشته» بوده، زشته؟ فرشته، فرشته‌اس دیگه. حالا البته می‌دونم که شیطان به این دلیل زشت تصور می‌شه که تجسم بدی و نافرمانیه ولی خب، سؤال بامزه‌ای بود.

[Ο σιδεράς · Rating 5 out of 5]

Εντάξει, ανοίγει ματάκια το συγκεκριμένο βιβλίο. Εκτός από την εξαιρετική επιλογή των συνοδευτικών κειμένων, σταχυολογημένων από λογοτεχνία, αισθητικές θεωρίες, δοκίμια, ιερές γραφές,  τα "άσχημα" έργα που παρουσιάζονται εδώ αναδεικνύουν τη σχετικότητα της αντίληψης μας περί του άσχημου/ωραίου απέναντι στα εικαστικά δημιουργήματα. Το κοινό γούστο για τα εικαστικά δημιουργήματα εξελίσσεται ανάλογα με την εποχή, τον σκοπό τους, το κοινό τους, αλλά αντίστοιχα και στον καθένα απο εμάς, μέσω της εκπαίδευσης των ματιών και του εγκεφάλου μας. Περισσότερο όμως εξαρτάται από το κυρίαρχο συναίσθημα μας, το οποίο  οδηγεί την κρίση μας απέναντι τους. Είναι άσχημος, ένας γεμάτος πληγές Εσταυρωμένος; Εξαρτάται από το αν είσαι πιστός, ή ευαίσθητος στον ανθρώπινο πόνο, μεταξύ άλλων.. 

Προσπάθησα να σταθώ λίγο σε κάθε ένα από τις πολλές εκατοντάδες έργα της ιστορίας  και να κρίνω αν είναι ωραία ή άσχημα. Στην αρχή ήταν εύκολο: ναϊφ- τσεκ, κλισέ-τσεκ, κ.ο.κ.,στη συνέχεια όλα μου φαίνονταν γεμάτα νόημα - άρα ήταν όμορφα (να ένα δικό μου κριτήριο). Τι εννοώ;

Κάθισα και βρήκα στο διαδίκτυο δύο από τα έργα που παρουσιάζονται στην Ιστορία της Ασχήμιας, το ένα του Eugene Delacroix: Η μάχη του Γκιαούρ με τον Πασά -  https://en.m.wikipedia.org/wiki/The_C...

και το άλλο του Caspar David Friedrich: μοναχός στην ακροθαλασσιά -  https://en.wikipedia.org/wiki/The_Mon...

Το πρώτο στην αρχή φαίνεται σίγουρα άσχημο, σχεδόν κιτς: πομπώδες, φορτωμένο με λεπτομέρειες και δράμα. Όμως συνέχισα, και λίγο αργότερα έφτασε στ’ αυτιά μου η βαριά ανάσα των αλόγων κι ο αναστεναγμός αυτού που φαίνεται να χάνει την τελευταία του μάχη. Ένιωσα την αφόρητη κούραση των δύο πολεμιστών, σχεδόν ζήλεψα την ηρεμία του νεκρού που κείτεται μπροστά. Ο Ντελακρουά πέτυχε τον σκοπό του, μετέδωσε το αίσθημα.. είναι ωραίος ο πίνακας; Όχι. Μου αρέσει; Ναι.

Στο δεύτερο - αντίστροφα -δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα να δεις: τρεις μουντές χρωματικές ζώνες, με την πάνω να ξεθωριάζει σταδιακά. Και μια μικροσκοπική ανθρώπινη φιγούρα μπροστά που κοιτάζει τον μανιασμένο ωκεανό. Κυριαρχεί το τοπίο, η απεραντοσύνη. Η σύνθεση μας υποχρεώνει αντί να κοιτάζουμε τον άνθρωπο που κοιτάζει το τοπίο, να γίνουμε ο άνθρωπος που κοιτάζει το τοπίο  (σ΄εμένα πάντως έτσι λειτούργησε) και να βιώσουμε αυτό το “ωκεάνιο συναίσθημα”: της απώλειας του εαυτού, μπροστά από το άπειρο. Ο Φρίντριχ πέτυχε τον σκοπό του, μετέδωσε το αίσθημα..

Ο Έκο, όσο κι αν είναι ή του ύψους ή του βάθους στα μυθιστορήματα του, ως ανθολόγος και δοκιμιογράφος είναι πραγματικά σαγηνευτικός.

 

 

 

[Esteban del Mal · Rating 4 out of 5]

"In everyday life we are surrounded by horrifying sights. We see images of children dying of hunger, reduced to skeletons with swollen bellies; we see countries where women are raped by invading troops, and others where people are tortured, just as we are continually exposed to images from the not too distant past of other living skeletons doomed to the gas chambers. We see bodies torn apart by the explosions of a skyscraper or an aeroplane in flight, and we live in terror that tomorrow it may be our turn. We all know perfectly well that such things are ugly, not only in the moral but in the physical sense, and we know this because they arouse our disgust, fear, and repulsion -- independently of the fact that they can also arouse our compassion, indignation, instinct of rebellion and solidarity, even if we accept them with the fatalism of those who believe that life is none other than a tale told by an idiot, full of sound and fury. No knowledge of the relativity of aesthetic values can eliminate the fact that in such cases we unhesitatingly recognize ugliness and we cannot transform it into an object of pleasure. So we can understand why art in various centuries insistently portrayed ugliness. Marginal as the voice of art may be, it attempted to remind us that, despite the optimism of certain metaphysicians, there is something implacably and sadly malign about this world."




Henry Fuseli, Macbeth Consults the Apparition of a Helmeted Head, 1783



Pieter Paul Rubens, Saturn Devouring his Son, 1636-7



Pieter Bruegel the Elder, The Triumph of Death, 1562



Hans Memling, Triptych with the Last Judgement, detail, 1467-71



Bartolomeo Passerotti, Caricature, sixteenth-seventeenth century



Bernardo Strozzi, Vanitas, 1630



Théodore Géricault, A Study of Severed Limbs, 1818-9



Otto Dix, Sylvia von Harden, 1926



Gustave Dore, Illustration for Tom Thumb, in Tales of Mother Goose by Charles Perrault, 1862



Train crash at the Gare Montparnasse, 22 October 1895

[Leslie Jamison · Rating 3 out of 5]

The concept for this book is wonderful. And it's gorgeous. Sometimes I pet it. But I felt a bit disappointed by the structure: there's basically a catalogue of items (everything from paintings to hotel suites) that are "ugly," with broad thematic umbrellas perched over them, but I felt a bit lost moving through--as if the whole thing were a bunch of vectors pointing in various directions. I like vectors as much as the next girl, but sometimes the ugliness itself got lost, all those interesting questions: Why do we crave it? Why do we intentionally seek or make it? There is, however, an incredible Renaissance poem about an ugly breast.

[Roman Clodia · Rating 4 out of 5]

Like his History of Beauty, this is a source-book curated by Eco rather than an analysis or series of essays. That said, this is more diverse and slightly more unexpected given that 'ugliness' reaches beyond a familiar canon of texts and artworks.

The range of extracts is a testament to Eco's extraordinary erudition, so it would have been nice if he'd had the space to say something beyond the established, familiar and, sometimes, simplistic. For example, in the chapter on 'female ugliness', he talks of how the stereotype of women's moral ugliness is already familiar in classical Latin poetry and then cites Catullus as an example of writing a woman who is 'repulsive' (Eco's term) - the only thing is, Lesbia (and I'm assuming he's talking about Catullus' Lesbia here) may certainly be unfaithful, unreliable, scheming and wanton, but she's also fascinating and the Catullan narrator himself describes her as a beautiful goddess stepping over the threshold, so 'repulsive' seems an easy and reductive term to use.

So while the commentary is sparse and rather superficial, the real value of the book is the curated texts which offer a broad and lavishly illustrated view of how 'ugliness' has been written about, thought about and represented in western culture.

[Stela · Rating 4 out of 5]

Beauty is in the eye of the beholder. In other words, beauty is about contemplation, is about disinterested emotion. Ugliness, on the other hand, is not only about seeing, but also about feeling – strong feelings, like repulsion, disgust, horror and fear.

On this distinction made by Karl Rosenkrantz, in his Aesthetic of Ugliness (1856) it is loosely based this anthology. After identifying three phenomena: ugliness in itself, formal ugliness and artistic portrayal of both, Umberto Eco seems mainly interested in the latter, following diachronically the development of the aesthetic category of ugliness.

The attitudes towards ugliness varied in time: Antiquity, “a world dominated by beauty”, considered ugliness an attribute of the material world of shadows and imitation (Plato), even if Aristotle admitted that beautiful imitations of ugly things can be made.

In Middle Ages, Christians developed the pancalia theme – the disharmony is a part of God’s general order, too. However, it is said that many victims of the Inquisition were accused of witchcraft because they were ugly (!).

After Renaissance, ugliness takes a philosophical function, becoming a satire of the world, culminating with Romanticism that transformed grotesque in an aesthetic category, together with the sublime, which 'subjugates terror by means of art' (Nietzsche).

From twentieth century to nowadays, the dichotomy beautiful/ ugly has gradually lost its aesthetic value, thus playing havoc with public taste and creating new categories such as pompier art, kitsch and camp.
Eco’s conclusion concentrically ends his essay: if it is true that ugliness is relative to the times and cultures since what was unacceptable yesterday may be acceptable tomorrow and what is perceived as ugly can contribute sometimes to the beauty of the whole, the constant in ugliness perception remains the psychological reactions: we are fascinated by it not because it is pleasant, but because it has always created tension, materializing the shadows of our souls:

So we can understand why art in various centuries insistently portrayed ugliness. Marginal as the voice of art may be, it attempted to remind us that, despite the optimism of certain metaphysicians, there is something implacably and sadly malign about this world.

An anthology-like essay, On Ugliness is as fascinating as its subject, by far more interesting than On beauty. A book to read and to keep.

[Myricae ♡ · Rating 5 out of 5]

Un conglomerato di arte, storia, letteratura, tradizione e filosofia, che non ha eguali ♥️

Questo saggio di Umberto Eco non è solo un trattato ma una vera e propria opera “a tutto tondo” che abbracciando ogni branca della disciplina umanistica, esplora la concezione del brutto (e quindi anche del bello per sua antitesi ed elemento complementare) attraverso i secoli, fornendoci una nuova visione di quei concetti che nella nostra società sembrano tanto stabilì quanti indefinibili 🌍

[Moshtagh hosein · Rating 5 out of 5]

ضمن اینکه نمیشه بیخیال دوباره خواندنش نشد باید بگم که کتاب خیلی بدیع و قابل تامله؛
‏فوکو در تاریخ جنون و اکو در تاریخ زشتی، اثر بیماری‌های همه‌گیر را بر فرهنگ جوامع بررسی کرده‌اند. اینکه معماری خانه‌ها بعد طاعون چگونه شد و سیستم حمل‌ونقل مواد غذایی با وبا چه تغییری کرد و با فروکش کردن سلطه‌ی کلیسا، چگونه تیمارستان‌ها جایگزین قلعه‌های متروک شدند.
۱‏باشد که کرونا اگر توجهی با ساحت قدرت ندارد، عادات و رفتار روزمره‌ی ما را در مترو و تاکسی و اتوبوس و سایر اماکن عمومی اصلاح کند.
افتتاحیه کتاب مصاحبه فرانسوا بونل با اومبرتو اکو درباره تاریخ زشتی است.


و این جستارها از اکو؛
‏« برای زشتی حدی وجود ندارد، امکاناتش بی‌نهایت است. در حالی که امکانات زیبایی محدود است»

‏گستره قدرت من به پهناوریِ قدرت پولی است که در اختیار دارم. این شخصیتم نیست که مرا تعریف و حدود توانایی ام را تعیین می کند، بلکه این پول است که مرا تعریف می کند و توانایی هایم را مشخص می نماید.
‎

[Atefe · Rating 5 out of 5]

به مناسبت انتشار شماره‌ی اول نشریه‌ی گروهمون بعد از چند سال وقفه :))) اگه خواستید بیشتر بخونید:

https://t.me/anjomanadabiatbeheshti/1206

———
واقعاً کتاب جالب و تأمل‌برانگیزیه. قبلاً تاریخ دوست نداشتم، اما این چند سال اخیر متوجه شدم هر چیزی رو خواستم واقعاً بفهمم باید تاریخش رو بخونم.
«تاریخ زشتی» کتابی تاریخی، هنری و فلسفیه که تو ۱۵ فصل از زمان باستان تا به امروز انگاره‌های زشت رو بررسی و تحلیل می‌کنه. کتاب پر از تصاویر نقاشی و شاهد مثال‌هایی از کتب داستانی و غیرداستانیه که روند خوانش رو دل‌چسب‌تر می‌کنه.
بحث اصلی کتاب اینه که تقابل زشتی/زیبایی امری نسبیه، به‌طوری که چیزی که تو یه دوره زشته در دوره‌ای دیگر زشت نیست یا اینکه چیزی که برای یک گروهی زشت و ناپسنده برای گروه دیگر اون‌طور نیست.

با خوندن کل کتاب متوجه می‌شیم که این تقابل‌ها «ساخته شده‌اند» حالا با اهداف مختلفی؛ دینی، سیاسی، فلسفی، هنری، فرهنگی و… این برساختگی و تحمیل نگاه‌هایی که قرن‌هاست نسل به نسل منتقل شده باید از یه جایی عوض بشه. این زشت‌انگاری‌ها بر اساس معیارهای کهنه باید تغییر کنه و اول از همه باید چنین مطلبی دیده و شنیده بشه تا به تبع تأثیرگذاری رو مخاطب و به فکر انداختنش کم‌کم برخی جریانات هم دگرگون بشه.
——

[The Literary Chick · Rating 5 out of 5]

Praises are sung in honor of beauty, lives have lost for it, wars have been waged for it (thanks, Helen, ya strumpet) so why are we fascinated by ugliness? Umberto Eco presents a historical compendium of ugliness and horror throughout time. Ugliness in the Classical World, The Apocalypse, Hell and the Devil, The Ugliness of Woman, Witchcraft, Satanism, Sadism, The Avant-Guarde and the Triumph of Ugliness - all chapters in this lavishly illustrated (dare I say 'beautiful'?) book from Rizzoli. Paintings (Bosch, David, Goya, Strozzi, Dore, da Vinci) stories (Rabelais, Poe, Conrad, Rosenkrantz, Ovid, Stoker), poetry (Tennyson, Baudelaire, Shakespeare, Pulci, Hugo), it's all here. You can enter this compendium with little to no prior knowledge and emerge with a panoramic understanding of mankind's fascination with darkness.

[Marbook_gr · Rating 5 out of 5]

Μαστερπισ!

[Pelidelasemana · Rating 3 out of 5]

Compendio de imaginería y textos sobre el horror y la fealdad organizados de acuerdo a una progresión histórica bastante generalista planteada por Umberto Eco, el texto es valioso por su buena curaduría literaria, y (un poco menos) por su curaduría pictórica.

Textos de Dostoievsky, Sócrates, Aristóteles, Sade, Baudelaire, Rimbaud, Marinetti, Sontag, Wilde, etc, etc, etc, se maridan con acercamientos de pinturas clásicas para representar diferentes etapas de la conceptualización de lo abyecto en el mundo del arte. Sin embargo, la voz cantante y cohesiva del texto (Eco) resulta demasiado generalista, dándole al lector apenas una breve embarrada de conceptos y bibliografía que después deberá investigar a fondo si no quiere quedarse con una visión casi wikipediesca del tema.

A pesar de todo, el libro tiene capítulos sobresalientes (sobre todo el número XI, relacionado con ‘Lo siniestro’), que rescatan un esfuerzo investigativo que funciona como buena introducción a la teoría de lo abyecto, pero que peca en más de una ocasión de complaciente y simplón.

NOTAS DE USO PERSONAL

///////////////////////////////

HISTORIA DE LA FEALDAD

INTRODUCCIÓN

Nociones de que la medida de la belleza y la fealdad se modifica dependiendo de la época, la cultura y la raza. Sin embargo gran quote de Nietzsche en El crepúsculo de los ídolos: “en lo bello el hombre de pone como medida de la perfección y se adora en ello. El hombre en el fondo se admira en el espejo de las cosas y considera bello todo lo que le devuelve su imagen... lo feo se entiende como señal y síntoma de la degeneración... el olor, el color, la forma de la disolución, de la descomposición...todo esto provoca una reacción idéntica: el juicio de valor “feo” ¿A quién odia aquí el hombre? No hay duda: odia la decadencia de su tipo.”

METER TENTACIONES DE SAN ANTONIO DE MATTHIAS GRUNEWALD EN CURSO

La definición narcisista de lo bello y lo feo de Nietzsche plantea la pregunta de si lo feo es precisamente la antítesis de lo bello. Sin embargo, libros como la ‘Estética de lo feo’, de Karl Rosenkranz, al analizar las diversas vertientes de lo abyecto, muestran que puede ser lo feo algo que se muestra con cierta independencia de lo bello. Algo con códigos propios que incluso se mezclan con lo bello (hay horror en lo fabuloso y lo fantástico, que también son conceptos asociables a lo bello). En los sinónimos de lo bello se percibe una apreciación desinteresada mientras que en los sinónimos de la palabra feo se implica una reacción violenta de disgusto y horror.
Identifica 3 fenómenos a estudiar: la fealdad en sí misma (un excremento, una fétida carroña), la fealdad formal (un rostro asimétrico o incompleto) y la representación artística de ambas (esta última es la llave para entender las otras dos en el pasado, ya que sólo conservamos dichas representaciones).
Bellísimo quote de Aristóteles en ‘Poética’ que habla de la posibilidad de realizar lo bello imitando con maestría lo repelente.
Al final puede que las brujas de Macbeth tengan razón y “lo feo es bello y lo bello es feo”.

LO FEO EN EL MUNDO CLÁSICO

1 ¿Un mundo dominado por lo bello?

Planteamiento de diversos diálogos de Sócrates y pasajes de Platón y Aristóteles en los que se reconocen problemas con la representación de la fealdad: la pederastia y sus niveles, la posibilidad de encontrar belleza en objetos de misma especie pero que al compararlos con otras especies o cosas pierden su valor de belleza; la posibilidad de engendrar belleza por la maestría de la imitación de lo feo. Fragmento estupendo de Platón en el que manda prohibir las representaciones de lo desagradable para no pervertir a las mentes jóvenes.

2. Civilización griega y horror

Descripción de muchos pasajes horribles y monstruosos de tradición griega, idealizada por el neoclásico pero pletórica de mitos horribles. Edipo, Orestes, Agamenón y más. Seres hermosos que hacen cosas terribles. Extractos de descripción de arpías, sirenas, la hidra (chulada porque se supone que la hidra era una especie de caverna de la que salía flujo de agua y que cuando intentaban cerrar una boca aparecían otras más (3), y hércules logra secarla y clausurar sus gargantas (de ahí el nombre hidra).

LA PASIÓN LA MUERTE EL MARTIRIO

1. La visión pancalística del universo

El mundo griego veía al universo como una pobre representación del mundo de las ideas (Platón). El mundo cristiano asume en antítesis que el mundo es creación perfecta de Dios. La justificación de la fealdad por tanto es que incluso las imperfecciones son efectos que aislados se ven monstruosos pero que en el conjunto del mundo tienen un propósito equilibrador de belleza (Sto Tomás tiene incluso texto sobre elogio de la prostitución porque controla las pasiones y evita que se desborden de forma caótica).

2. El dolor de cristo

En cuanto a la fealdad del dolor de Cristo, los paleocristianos ni siquiera representaban la crucifixión por el horror teológico a mostrar humanidad en Cristo. Sin embargo ya en la edad media comienza a mostrarse la crucifixión. Aquino defiende lo bello del sacrificio transmitido a través de la fealdad del dolor físico. Sin embargo también hay un juego de bellezas en la representación artística, que plantea a Jesús con rasgos faciales hermosos y a sus perseguidores como toscos y feos.

3. Mártires, eremitas y penitentes

La idea del martirio, a diferencia del martirio de Cristo se representa con dignidad y valor. Se idealiza la recepción del martirio para fomentarlo, al grado de presentar un erotismo de la tortura (San Sebastián). Los estilitas y eremitas se representan en cambio con veracidad para enaltecer su abandono. Las penitencias de igual modo para provocar asombro.

4. El triunfo de la muerte

Para las masas la muerte se vende como algo que todo el tiempo está al acecho. La vida es más fugaz y la guerra es eterna asi que las posibilidades de perecer son altas y debe recordarse a la gente los horrores del pecado asociado a la muerte. La noción de la danza de la muerte (Bergman) recuerda que la muerte es compañero eterno de viaje, a diferencia de hoy que se intenta olvidar a la muerte. Bellísimo pasaje para la primera clase de body horror de Sebastiano Pauli sobre la descomposición del cuerpo y hermoso análisis del cuadro del triunfo de la muerte de Bruegel por DeLillo.

EL APOCALIPSIS EL INFIERNO Y EL DIABLO

1. Un mundo de horrores

Relectura del Apocalipsis de Juan. Texto que por primera vez introduce la monstruosidad religiosa y que le lega al arte un sinfín de imágenes asociadas a la maldad y al fin de los tiempo. Recapitulación de la paranoia milenarista: después de abrir el séptimo sello Dios derrota al dragón y lo encarcela por mil años, después el dragón se libera y viene la batalla final y el fin del mundo. Para algunos vivimos la era dorada previa a la liberación de Satán y para otros ya estamos en esa era esperando la salvación final. Pánico milenarista por la aparición de desgracia terrible o por la espera de la salvación.

2. El infierno

Dante como eje máximo de la representación infernal y compendio de mitologías atroces. Sartre como representante de inferno moderno en ‘A puerta cerrada’ donde tres personas condenadas a vivir en un cuarto cerrado con la luz encendida “el infierno son los otros”.

3. Las metamorfosis del Diablo

Evolución del diablo en ser horrendo. Presencia del diablo en leyendas de enfrentamiento de cristiano ante demonio. Venta de alma en pos del amor de una mujer: leyenda medieval de Cipriano y luego Goethe. Y también leyenda de Teófilo que pierde honor y para recuperarlo vende su alma al diablo (representación de Teófilo en iglesia de Souillac funciona como uno de los primeros antecedentes de la narrativa secuencial del cómic). Obsesión de la reforma protestante por el diablo. Bosco muere al inicio de la reforma y lo que nos deja es una visualización de los males concupiscentes que terminan por conducir al infierno y los horrores de un infierno que convierte en símbolos los males de su sociedad (Bosco era miembro de una Cofradía ultraconservadora de Nuestra Señora, pero orientada a la reforma de las costumbres). Nota: leer el ‘Teatro de la crueldad’ de Artaud.

MONSTRUOS Y PORTENTOS

Capítulo muy general del que se sacan un par de conceptos interesantes:
Estética hispérica: la contraposición del mesurado estilo “ático”, que surge entre siglos VII y X debido a la decadencia europea, declive de agricultura, abandono de ciudades etc, y se caracteriza por lo gigantesco y lo desproporcionado. Surgen en Irlanda compendios de monstruosidades. Catálogo ‘Liber monstrorum de diversis generibus’.
La religión normaliza al monstruo en catedrales. En la pancalística Agustín sugiere que monstruosidades son parte del orden del mundo, y surgen catálogos monstruosos que despojan a los portentos de su calidad de horrores. Libro importantísimo al respecto es ‘El Fisiólogo’ (catálogo que por ejemplo define al unicornio y su fascinación por los pechos vírgenes).
Aparición de Carta del Preste Juan, que es soberano de un mundo fantástico que inspira a Marco Polo a tratar de ubicar su falso reino. Transformación de otras culturas en monstruos por el efecto de las crónicas viajeras.
En la modernidad se recupera la cualidad del monstruo orientado al horror con Poe, Conan Doyle y películas de todo tipo.

V. LO FEO, LO CÓMICO, LO OBSCENO

Idea del pene y lo genital como génesis de lo cómico-obsceno (Príapo, hijo de Afrodita).
Luego la idea del “rústico” como objeto de burla y sorna dado su poco refinamiento y lo tosco de sus facciones. Por otro lado la ciudad era objeto de parodia en carnavales, con su desenfreno.
En el renacimiento llega Rabelais con su ‘Gargantúa y Pantagruel’ (1532) a cambiarlo todo. El humor procaz ya no es exclusivo del vulgo sino que es ahora disfrutado por la aristocracia. Elevado a nivel de arte, eliminándole en el proceso ciertas violencias, pero manteniendo el humor sexual. También se reivindica al “rústico” con obras como ‘Bertoldo’ (1606) en las que el campesino feo es al mismo tiempo ingenioso y astuto. Se borra al participar las clases altas de este humor la frontera entre lo decible y lo indecible, hasta que surge Sade, que lleva todo a un escandaloso y desaforado nuevo nivel. Termina con un somero y poco riguroso recuento del origen de la caricatura, asociada a la noción de romper con las proporciones de los rostros para marcar algún defecto o habilidad de carácter moral.

VI LA FEALDAD DE LA MUJER ENTRE LA ANTIGÜEDAD Y EL BARROCO

1. La tradición antifeminista

En la edad media todo es vituperio a la mujer y a sus cualidades físicas repugnantes. Dante, y sobre todo Bocaccio se lanzan a la yugular del cuerpo femenino.
Como antítesis protofeminista un bellísimo texto de Lucrezia Marinella extraido de ‘La nobleza y la excelencia de la mujer’.

2. Manierismo y barroco

En el manierismo, que premia lo expresivo frente a lo bello y busca la subjetividad como fin a diferencia de la calca de la realidas, se comienzan a desarrollar elogios a los defectos femeninos: elogio a mujer coja, de Montaigne; hilarante texto de Quevedo sobre la mujer en ‘El mundo por de dentro’; y también hermoso texto de Robert Burton sobre el amor a la mujer fea. Impactante autorretrato verbalizado de Miguel Ángel en la vejez, reconociendo la inutilidad del éxito frente a la muerte.

VII EL DIABLO EN EL MUNDO MODERNO

1. Del Satanás rebelde, al pobre Mefistófeles.

Concepción miltoniana de Satanás como rebelde celeste, orgulloso y casi heroico, hasta concepción mefistofeliana despojada de magnificencia y diabólica en cuanto a su intento de tentar a través de la cotidianidad.

2. La demonización del enemigo.

Interesante capítulo sobre campañas de demonización a lo diferente, asociadas a un enemigo ideológico y cultural. Justificación de invasiones bárbaras (los bárbaros son los balbuceantes) asociadas a fealdad física como reflejo de fealdad moral. Destaca artículo sobre la negritud en la primera edición americana de la Enciclopedia Británica, así como la representación maléfica de enemigos en propaganda.

VIII BRUJERÍA, SATANISMO, SADISMO

1. La bruja: capítulo bastante genérico sobre la figura de la bruja. Poco análisis y algunos textos de Goethe y Shakespeare.

2. Satanismo, sadismo y gustopor la crueldad: tal vez el mejor capítulo hasta ahora, recoge textos increíbles de Joris-Karl Huysmans (debo leer ‘Allá abajo’), Poe, Sade, Schiller (copiar texto para clase 3 horror corporal), una descripción aterradora del juicio de Gilles de Rais, un texto hermosísimo y ultraviolento sobre la muerte de Andrónico, un alucinante cuento de Kafka ‘La colonia penitenciaria’ y termina con una bellísima descripción de la muerte de un personaje de Bond por Ian Flemming a manos de barracudas.

IX PHYSICA CURIOSA

1. Partos lunares y cadáveres destripados: el monstruo que antaño era un personaje mítico de tierras lejanas se convierte en un ser nacido en condiciones adversas de parto: un fenómeno. De igual forma el estudio del cuerpo humano mediante cadáveres proporciona imágenes de alto grado perturbadoras (unión medio torpe y pobremente justificada con monstruos)

2. La fisiognómica: Eco retaca de referencias a la creencia de que el aspecto podía determinar el carácter moral del individuo. Pasando de la criminalística asociada a un determinado tipo de facciones, hasta el odio específico a los judíos (increíbles textos de Chaucer, Wagner y Hitler.

X. LA REDENCIÓN ROMÁNTICA DE LO FEO

1. La filosofía de lo feo: capítulo vago que intenta prologar la idealización romántica de lo feo. Poco valioso salvo por un cuadro alucinante de Ilya Repin ‘Iván, el terrible, con el cadáver de su hijo Iván’.

2. Feos y condenados: la fascinación por el aspecto feo. Increíbles textos de Victor Hugo: un retrato de Robespierre, Danton y Marat, y luego el increíble monólogo de la querida de Gwynplaine en ‘El hombre que ríe’ (digno de enmarcar). Complemento con el hermoso párrafo de la descripción de Hyde, y la imposibilidad de definir el horror que transmite.

3. Feos e infelices: la bondad arrastrada a un destino trágico por la condena del cuerpo: Frankenstein, Quasimodo, El hombre que ríe, Dorian Grey, y bellísimo texto en el que Sartre se regodea en su propia fealdad.

4. Infelices y enfermos: Violetta moribunda en ‘La traviata’ o ‘La montaña mágica’, de Thomas Mann. Celebración de Baudelaire del cuerpo de las viejas, y terrible escena de Kafka en ‘un médico rural’, encontrando herida agusanada en flor en el costado de un hombre.

XI LO SINIESTRO

1. Lo siniestro: el mejor capítulo hasta el momento gira en torno a la noción de siniestro: aquello ordinario que se revela fuera de lugar (leer Unheimliche, de Freud). Lo siniestro en los cuentos infantiles es también piedra clave: el hombre de aren, pinocho, el mago de oz, etc.
Mención a ‘Another turn of the screw’, de Henry James (que luego adaptaría Truman Capote en el guion de ‘The Innocents’).
Mención al colmo de lo inquietante (el doble) al que hacen mención Poe, Dostoievsky, Gogol (nariz con forma humana).
Análisis de figura del vampiro, que genera incertidumbre y siniestra a través de la duda de si es o no un humano normal (mención a escena hermosa de Dracula en la que el conde sale porla ventana y desciende el muro como un animal).
Noción de que lo siniestro es aún más siniestro en cuanto el protagonista sobre el que recae el horror ve que su entorno asume lo siniestro y fuera de lugar como algo normal o lógico (Kafka-Samsa).
Finalmente la figura de la casa embrujada que absorbe lo siniestro de su pasado.

XII TORRES DE HIERRO Y TORRES DE MARFIL

1. La fealdad industrial: poquísimo análisis de Eco pero una buena combinación de textos sobre los horrores de la ciudad (enfocados a Londres y París), escritos por Oscar Wilde, Dickens, Poe, Baudelaire, etc. Pelea entre los que consideran arquitectura de hierro y cristal aberrante y los que la consideran un triunfo.

2. El decadentismo y la lujuria de lo feo: frente a la revolución industrial surge la figura del dandi que debe vivir en la máxima exaltación de los sentidos todo el tiempo, y que se regodea en la apreciación de lo feo: gran retrato que Paul Valery hace de Huysmans. Textos de Bataille, Baudelaire, Dostoievsky etc. La carroña hace su aparición.

XIII LA VANGUARDIA Y EL TRIUNFO DE LO FEO

1. La vanguardia y el triunfo de lo feo: análisis de los diferentes manifiestos de la vanguardia: el machista y fascista manifiesto del futurismo, donde se glorifica la guerra y la belleza de lo mecánico, vilipendiando al amor y a la feminidad; el manifiesto Dada donde la mente se libera por completo renunciando a la razón en exabruptos violentos de color o temática; el manifiesto surrealista que busca expresar el funcionamiento real del pensamiento sin la participación de la razón (escritura automática). Bellísimo análisis de Dalí sobre el cuadro del Angelus de Millet: lo equipara al encuentro en una mesa de disección de una máquina de coser y un paraguas. Textos de Raymond Rousel, Bataille, Artaud, Warhol, etc.

XIV LA FEALDAD AJENA: LO KITSCH Y LO CAMP

1. La fealdad ajena: conceptualización del cambio de gusto en épocas: compendio de críticas desfavorables a obras ahora encumbradas como perfectas (crítica a la divina comedia, a la obra de Welles, a Bach, a Joyce, a Lo que el viento se llevó, etc.)

2. Lo kitsch: definición de lo kitsch como una imitación de arte consagrado que se genera en busca de un forzado deseo por complacer al gusto común y por generar dinero (descripción del Madonna Inn, el arte estalinista, las estampitas religiosas, el renacimiento del gusto por pintar mitos griegos en el siglo XIX (arte pompier), y los cuadros de Giovanni Boldini, que pintaba retratos cuidadísimos de mujeres aristócratas con vestidos pintados de forma “impresionista” para dar falsa ilusión de obra de arte.

3. Lo camp: definición de lo camp como una validación intelectual del mal gusto en función de su exceso y su afectación. Según Eco el camp puro no es intencional: el artesano art noveau piensa que está generando una obra mayor desde la seriedad absoluta de un concepto (sin embargo a Eco se le olvida el camp de Waters , por ejemplo, que es completamente intencionado, asumiendo la parte intelectualizadora del camp como parte también creadora de camp)

XV LO FEO HOY

1. Utilizando el concepto de diabolus in musica, Eco concluye 3 cosas: la noción de fealdad varía de época en época, lo que ayer era aceptado puede ser considerado horrible después, y lo feo en individualidad puede contribuir a lo bello de un conjunto.
Y luego una cuarta: el diabolus se ha adaptado y ha sobrevivido precisamente porque está anclado a una respuesta fisiológica de horror auditivo. Hay una predisposición biológica a considerar algo como feo o perturbador. Hace referencias a piercings, a música y a otras manifestaciones que cambian en relación con el tiempo, para concluir con un hermoso texto de Italo Calvino, sobre la jornada de un escrutador electoral en un manicomio (las monjas votan por los locos, al principio el escrutador busca impedirlo, pero al final concluye que las monjas que cuidan a los enfermos se han ganado el derecho de hablar por ellos.

[Chris · Rating 5 out of 5]

This is an amazing work that exhaustively catalogues the artistic and social concept of ugliness throughout history. While the book focuses on the perception of ugliness in many societies and time periods, the bulk of it deals primarily with western European societies since Roman times. Eco has used his extensive knowledge of medieval and Renascence art and literature to paint a compelling, profound, and often absurdly amusing picture of the psycho-social mechanisms that define beauty and its opposite. Eco shows at length that the things a given society find hideous or disgusting often reveal much about the neurosis, fears, and prejudices of its people. This seemingly simple observation is rendered more potent when Eco examines modern perceptions of beauty and contrast them those of the past. Additionally the book is wealth of fascinating and obscure information that could easily lead to hours of further reading on an array of topics. Despite the broad nature of the work, the amazingly erudite Eco manages to connect all of the dots and keep the major concepts and themes flowing seamlessly together as we proceed through this whirlwind tour of aesthetic ideals throughout time.

[Tom K · Rating 4 out of 5]

I have to admit that I have not read this cover to cover. This is a great book to just pick up, open to a random page and read a little bit at a time. This and Eco's History of Beauty are just beautifully produced books. If you appreciate art and/or the musings of Eco, then your library is incomplete without these volumes.

[Evripidis Gousiaris · Rating 5 out of 5]

Ταξίδι στην Ασχήμια του κόσμου από τα αρχαία χρόνια μέχρι το σήμερα, με ξεναγό τον Μεγάλο και Αγαπημένο, Umberto Eco και συνοδηγό την Τέχνη.

Αγαπώ.

[Trux]

Started reading this at a friend's place, but we had more important things to do than for me to sit and read this gorgeous fat fucker so I pretty much went straight to the misogyny and kitsch chapters.

Then I made a mess -- wet stuff and ashes -- on his sheets in his new apartment and felt like I was some grotesque thing from the book come to life, fucking up the prissy wizard artist order he's trying to establish there.

No, man ... thanks but I am not up for being figure studied by your perfectionist eyes. And all these months later when my wife would feel better if he walks me home, he says boobs don't really do it for him (I know, I know ... I've tried to tell you all how many of these guys exist and how my jugs are just distended floppy asexual weirdness to them), describes the few kinds of asses he DOESN'T like (looks okay, but when you grab it the skin just moves loosely over it and there's no firm resistance, no abundance of flesh), and I am sure he's talking about mine and that's why he withdraws his hands from my bottom whenever they come to land there when we fuck. Worse are the times when we're pretending to sleep and I think those hands are going to embrace my belly (which I think feels delightfully like the butt-feel he prefers) but he cautiously slides them up, trying to find a flab-free place between my tummy and my boobs and they just wind up hiding under the shelf of my jugs like he's just forcing his decorated fingers to crouch there until it stops raining and he'll use them to exactingly fold laundry, to pull all the husky dry skins off a barrel-full of shallots searching for ones that meet his approval ... to feed me one precious fork-full from his exquisite plate of salty fried potatoes and decadently runny eggs in the kitchenette he says he MUST get on point.

How can somebody who cooks that good not see any erotic potential in white panties?

[Liesel · Rating 5 out of 5]

Um dos meus livros preferidos. Questiono: Não será a fealdade um conceito um pouco mais complexo do que a beleza?
As ilustrações são soberbas e retratam os primeiros terrores ilustrados dramaticamente através das pinturas do Juízo final, em particular o retábulo de Isenheim, os trípticos de Memling "juízo final" e de Van Leiden. Estão presentes as noções actuais de horror através dos expressionistas como Dali ou Dix. Bruxaria, satanismo, sadismo, apocalipse, inferno, Diabo, o triunfo do feio retratados ao longo dos séculos através de soberbas pinturas de Salvador Rosa (a bruxa), Susini (estátua de rapariga decomposta), Caravaggio, Rembrandt, Arnold Boklin (auto-retrato com morte a tocar viola), Botero, Grien (a morte e as idades do homem) e muitos outros. Noções actuais de horror não só presentes nas pinturas bem como na magnífica antologia de textos que acompanha, através de autores como Lovecraft, Poe, Maupassant, wolfgang Goethe, Shelley, Baudelaire, Zola, Hugo, Proust, Balzac, Kafka, Stephen King etc...

[Maryam · Rating 5 out of 5]

هنر همیشه منو ذوق زده می کنه این کتاب هم جامع و غنی است

[Shannon · Rating 3 out of 5]

Different people will enjoy or dislike this book for different reasons.

I'm just going to note my own observations about the book because I honestly don't know if I would go crazy recommending it to everyone.

Be aware that there is, what I feel to be, an assumed knowledge of Classics and Philosophy as well as Literary and Art History. If these fields are foreign to you might want to have Wikipedia close at hand to get the most out of this book!

The book has an abundance of stunning full colour images.

The images rarely relate to the text physically alongside which is fine, but I found off putting.

Each of the fifteen chapters begins with a short explanatory text on a particular theme related to Ugliness.
The remainder of each chapter’s body consists of pages of quotations and excerpts from various writings on/about or around ‘ugliness’ through-out the ages.

This would be a great reference book for anyone writing or researching the subject of ugliness in art and culture.

The book is totally packed full of historical references and examples of Ugliness in art over many centuries including the current one.

For reasons that I feel are kind of arbitrary, some areas of 'ugliness' in the history of art are given more attention than others, and I don't feel that it is consistent in that respect.

The range of themes addressed in the book, as indicated by a glance at the contents pages, imply a read that will afford, anyone interested, a well overdue examination of the topic of ‘Ugliness’ in art.

With the above in mind I personally felt that I still craved some more nitty-gritty Theoretical, psychological and/or aesthetic analysis from each chapter at the end, though that’s not to say I didn’t enjoy learning more from what I read.

[Ellis ♥ · Rating 4 out of 5]

Dopo un dettagliato excursus storiografico-artistico sull'etereo concetto di bellezza, Umberto Eco si concentra sul risvolto della medaglia: la bruttezza.
Ma questo è un vocabolo che abbraccia molteplici significati (ad esempio "repellente") il più delle volte, infatti, lo si associa a connotazioni negative.
Ed ecco che attraverso numerosi riferimenti letterari, acute considerazioni ed arte figurativa - al limite del grottesco e del disturbante - dà vita ad un intrigante e documentato saggio\antologia incentrato proprio su di esso.
Che altro dire... Non indimenticabile, ma decisamente migliore del precedente.

Dal libro:

"Il bello ha dei canoni precisi, il brutto, invece, lascia spazio all'immaginazione, perché può ispirare sia disgusto sia pietà.
E ogni epoca ha le sue regole."

[Sladjana Kovacevic · Rating 5 out of 5]

"Ugliness is more inventive than beauty. Beauty always follows certain camps. I think it's more amusing-ugliness"
Umberto Eco-On Ugliness
🇷🇸
👨‍🎨Posle Istorije lepote logično je da pročitam(razgledam) Istoriju ružnog
👨‍🎨Eko još jednom dokazuje svoju ogromnu erudiciju.
👨‍🎨Šta su ljudi smatrali ružnim,kroz istoriju
👨‍🎨Šta nas toliko privlači ružnoći i monstruoznosti
👨‍🎨Kako se menjalo shvatanje ružnog
👨‍🎨Mnogo citata i,naravno
👨‍🎨Mnogo reprodukcija
✒🔟
🇺🇸
👨‍🎨After The History Of Beauty it's only natural to read(look at) The History of Ugliness
👨‍🎨Once again we see how well tought Eco is
👨‍🎨What did peaple consider as ugly,througout history
👨‍🎨What attracts us to the monstrouos
👨‍🎨How people changed opinions on uglyness
👨‍🎨A lot of quotes and,of course
👨‍🎨A lot of pictures
✒🔟

[Wout · Rating 2 out of 5]

Weinig vernieuwend, helemaal geen geschiedenis en herhalend. Het boek bestaat voor 3/4e uit tekstfragmenten die Eco opnieuw beschrijft in zijn eigen tekst. Hij propageert min of meer dat deze teksten uitspreken hoe men dacht over lelijkheid terwijl er amper historisch onderzoek lijkt te zijn om dat te bewijzen. De fragmenten zijn ook enorm saai en voelen als een opdracht en barricade om door te lezen. De kunstwerken worden niet aangehaald en staan er bij als "opvulling". Het aantal schrijffouten in de vertaling, die mijn bib-voorganger gelukkig verbeterde met potlood, zijn ontelbaar.💋

[looneybooks79 · Rating 4 out of 5]

http://looneybooks79.blog/2022/02/15/...

Full review on blog

[rory (jess' version)]

those sample pictures are so bizarre to look at

[Emilia Macchi · Rating 5 out of 5]

Es un texto bien discontinuo, sí, creo que hay que mirarlo como una enciclopedia.
Me lo tomé con calma, me demoré en leerlo. De hecho lo tuve en el baño los últimos meses (cosa que recomiendo mucho).
Abordar la historia del arte desde la fealdad es un acierto. Es interesantísimo ver qué significaba en distintas épocas el diablo, lo feo y lo marginal. Y ver que a pesar del rechazo “institucional” el hombre nunca ha podido aguantarse de homenajear lo feo.
Los primeros cristianos -“vanguardistas”- que pintaron a Cristo adolorido y ensangrentado, la peste negra y el delirio con el fin del mundo, los imaginarios de los "nuevos" continentes, el rechazo de la basura y la miseria apenas comienza la industrialización, y así un largo etc.
En fin, recomiendo tenerlo presente, sobretodo si uno se dedica a la investigación o le gusta tener sus datos friks a mano
Está demás decir que debería llamarse “Historia de la Fealdad Occidental”, pero Eco insiste en este punto constantemente.