What do you think?
Rate this book
La familia grande
« Souviens-toi, maman : nous étions tes enfants. »
C.K.
C’est l’histoire d’une grande famille qui aime débattre, rire et danser, qui aime le soleil et l’été.
C’est le récit incandescent d’une femme qui ose enfin raconter ce qui a longtemps fait taire la familia grande.
C.K.
C’est l’histoire d’une grande famille qui aime débattre, rire et danser, qui aime le soleil et l’été.
C’est le récit incandescent d’une femme qui ose enfin raconter ce qui a longtemps fait taire la familia grande.
208 pages, Paperback
First published January 7, 2021
225 people are currently reading
4825 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 557 reviews
January 21, 2021
Le premier livre que j’ai lu en 2020 était Le Consentement, de Vanessa Springora.
Le premier livre que je lis en 2021 est La Familia Grande.
(Et je viens de regarder le documentaire de Jalil Lespert sur DSK.)
Je suis incapable d’évaluer ces livres ‘objectivement’. Ils me collent de trop grosses claques. Nous sommes toutes des petites filles des années 70, élevées sous les marronniers du Luxembourg, issues de milieux ‘aisés’, parfois portant des noms trop célèbres qui donnaient aux gens l’opportunité de nous juger 700 fois par jour - et défoncées par les adultes. Lire ces livres fait naître un espoir difforme, étique, amer en moi. Ces adultes brillants, narcissiques, qui prenaient toute la place - leur temps est il passé ? Avec pudeur et rage, est-il enfin leur de dire la vérité ?
L’excellence intellectuelle remplace-t-elle la morale ? « Il n’y a pas d’amour, il n’y a que des preuves d’amour », cite Camille Kouchner. En effet. Est-on vraiment aimé quand on est trahi, abandonné, sommé de se taire parce que l’on dérange les adultes ?
Je ne peux que remercier ces ‘grandes sœurs’ de leur courage et de leur intégrité. Et je souhaite de tout mon cœur à Camille de pouvoir lâcher ce poids que tout le monde lui a fait porter.
*quelques jours plus tard ; je devrais rajouter qu’il y a beaucoup d’amour dans ce livre ; l’amour de l’auteure pour ses frères, sa mère, sa tante, sa grand-mère (et son beau-père) illumine ses souvenirs. Bien que les médias se focalisent sur le crime d’inceste, La Familia Grande est bien plus vaste
PS: de toute ma vie, je n’ai presque jamais vu des mères se ranger du côté de leurs enfants dans ce genre de cas. J’aimerais qu’on arrête de nous casser les bonbons avec la notion d’instinct maternel.
Le premier livre que je lis en 2021 est La Familia Grande.
(Et je viens de regarder le documentaire de Jalil Lespert sur DSK.)
Je suis incapable d’évaluer ces livres ‘objectivement’. Ils me collent de trop grosses claques. Nous sommes toutes des petites filles des années 70, élevées sous les marronniers du Luxembourg, issues de milieux ‘aisés’, parfois portant des noms trop célèbres qui donnaient aux gens l’opportunité de nous juger 700 fois par jour - et défoncées par les adultes. Lire ces livres fait naître un espoir difforme, étique, amer en moi. Ces adultes brillants, narcissiques, qui prenaient toute la place - leur temps est il passé ? Avec pudeur et rage, est-il enfin leur de dire la vérité ?
L’excellence intellectuelle remplace-t-elle la morale ? « Il n’y a pas d’amour, il n’y a que des preuves d’amour », cite Camille Kouchner. En effet. Est-on vraiment aimé quand on est trahi, abandonné, sommé de se taire parce que l’on dérange les adultes ?
Je ne peux que remercier ces ‘grandes sœurs’ de leur courage et de leur intégrité. Et je souhaite de tout mon cœur à Camille de pouvoir lâcher ce poids que tout le monde lui a fait porter.
*quelques jours plus tard ; je devrais rajouter qu’il y a beaucoup d’amour dans ce livre ; l’amour de l’auteure pour ses frères, sa mère, sa tante, sa grand-mère (et son beau-père) illumine ses souvenirs. Bien que les médias se focalisent sur le crime d’inceste, La Familia Grande est bien plus vaste
PS: de toute ma vie, je n’ai presque jamais vu des mères se ranger du côté de leurs enfants dans ce genre de cas. J’aimerais qu’on arrête de nous casser les bonbons avec la notion d’instinct maternel.
February 18, 2021
Sujet important, qualité littéraire mediocre.
June 29, 2022
“I remember my stepfather winking at me when I was quite young and noticing that, under the table, he was stroking a woman’s leg—the wife of the communications consultant we were having dinner with. I remember the women’s smile too. I remember my mother’s explanations when I replayed it to her: ‘There’s no harm in that, my Camillou. I know about it. Fucking‘s our freedom’”.
WOW!! (do I really need to say more about mr. Scumbag)
Well…
There was more….
Camilliou wondered….
“But was it allowed with my brother too?”
I read this book in one sitting while in Capitola during my week-beach-rest-retreat.
“The Familia Grande”, a contemporary family story taking place in France, is pretty darn powerful —the writing seamless—
While following Camillou’s childhood, teen years, and several family suicides, Camillou’s stepfather was there for her—yet his sexual abuse went by in silence.
“My guilt was the guilt of consent. I was guilty of not having stopped my stepfather, of not having understood that incest was forbidden”.
“The guilt that my brother carries in him is something I carry too. I knew, and I didn’t want to stop it. The way my stepfather looked at me, here’s affection and the father that I’d made of him made me an accomplice. I accepted it, perhaps even wanted it. I was cornered”.
“The monster was perverse. It disseminated lies: ‘This isn’t your battle. You were just the custodian of a childhood secret, you have no right to complain’”.
“Over the slow process of rebuilding themselves, victims continue to believe they are guilty for a long time”.
“This book sparked an
important conversation about incest, and the attitudes and laws that have so often allowed influential men to evade consequences for their crimes”.
AND HERE IS WHY:
“Crimes of this nature can currently be taken to court up to 30 years after reaching majority. We now have until the victim turns 48 to press charges, so you could do it, but the law is not rectroactive. It applies only to victims who have been raped more recently. Like a lot of other children you’ve taken a long time to speak out. It’s only natural. Denouncing someone close to you is even more difficult, and you probably needed to wait until your mother died… But it’s too late. Or, to be more precise, the crime was committed too long ago. The law doesn’t differentiate between the rape of minors and the incest in terms of its dictates. There’s nothing that can be done to him now. I am so sorry”.
Powerful Page turner
WOW!! (do I really need to say more about mr. Scumbag)
Well…
There was more….
Camilliou wondered….
“But was it allowed with my brother too?”
I read this book in one sitting while in Capitola during my week-beach-rest-retreat.
“The Familia Grande”, a contemporary family story taking place in France, is pretty darn powerful —the writing seamless—
While following Camillou’s childhood, teen years, and several family suicides, Camillou’s stepfather was there for her—yet his sexual abuse went by in silence.
“My guilt was the guilt of consent. I was guilty of not having stopped my stepfather, of not having understood that incest was forbidden”.
“The guilt that my brother carries in him is something I carry too. I knew, and I didn’t want to stop it. The way my stepfather looked at me, here’s affection and the father that I’d made of him made me an accomplice. I accepted it, perhaps even wanted it. I was cornered”.
“The monster was perverse. It disseminated lies: ‘This isn’t your battle. You were just the custodian of a childhood secret, you have no right to complain’”.
“Over the slow process of rebuilding themselves, victims continue to believe they are guilty for a long time”.
“This book sparked an
important conversation about incest, and the attitudes and laws that have so often allowed influential men to evade consequences for their crimes”.
AND HERE IS WHY:
“Crimes of this nature can currently be taken to court up to 30 years after reaching majority. We now have until the victim turns 48 to press charges, so you could do it, but the law is not rectroactive. It applies only to victims who have been raped more recently. Like a lot of other children you’ve taken a long time to speak out. It’s only natural. Denouncing someone close to you is even more difficult, and you probably needed to wait until your mother died… But it’s too late. Or, to be more precise, the crime was committed too long ago. The law doesn’t differentiate between the rape of minors and the incest in terms of its dictates. There’s nothing that can be done to him now. I am so sorry”.
Powerful Page turner
January 8, 2021
Comment parler d’un tel livre ?
Faut-il en faire une critique littéraire ? Constater que le style est parfois maladroit ? Que certaines figures de style sont malhabiles ?
Ou faut-il le considérer comme ce qu’il est sans doute, un livre utile, nécessaire ? A la fois confession d’un long silence forcé et réquisitoire contre cette famille élargie qui a voulu ce silence.
Mon cœur a choisi. Au moment de lire les derniers mots de ce livre, j’ai ressenti un frisson. Malgré ses maladresses stylistiques, il m’a ému.
Je parlais de livre utile et nécessaire et je crois que c’est bien l’essentiel ici. Utile et nécessaire pour son autrice, pour son frère peut-être, pour toutes les victimes d’inceste, qu’elles aient parlé ou non, et pour nous tous, dans nos silences gênés et honteux.
Faut-il en faire une critique littéraire ? Constater que le style est parfois maladroit ? Que certaines figures de style sont malhabiles ?
Ou faut-il le considérer comme ce qu’il est sans doute, un livre utile, nécessaire ? A la fois confession d’un long silence forcé et réquisitoire contre cette famille élargie qui a voulu ce silence.
Mon cœur a choisi. Au moment de lire les derniers mots de ce livre, j’ai ressenti un frisson. Malgré ses maladresses stylistiques, il m’a ému.
Je parlais de livre utile et nécessaire et je crois que c’est bien l’essentiel ici. Utile et nécessaire pour son autrice, pour son frère peut-être, pour toutes les victimes d’inceste, qu’elles aient parlé ou non, et pour nous tous, dans nos silences gênés et honteux.
January 16, 2021
Chego a “La Familia Grande” (2021) depois de ter lido “Le Consentement” (2020) e de ter percebido que o fenómeno #metoo demorou, mas chegou a França, não na sua forma convencional, usando as redes sociais, mas por via da literatura. O relato é aqui tão, ou mais cru, que no livro de Vanessa Springora. Começa-se a ler e não se consegue parar, o voyeurismo e a expectativa tomam conta de nós. Aqui a família de suporte é bastante menos estereotipada, existem recursos, e acima de tudo educação certificada com os mais altos pergaminhos. Mas, nada disso serve para evitar o pior. No final, inevitavelmente, e mais uma vez, somos obrigados a questionar-nos sobre o valor da Educação que tanto prezamos, sobre o Humanismo que tanto apregoamos. No final, mais uma vez, somos esbofeteados pela luta entre o racional e o emocional, ou, entre a consciência e o instinto. Este livro, pelos personagens que dele fazem parte, torna estas questões brutalmente presentes, obrigando-nos a mergulhar no mundo de valores em que nos habituámos a acreditar para tudo questionar.
[Ler com links e imagens no blog
https://virtual-illusion.blogspot.com... ]
Camille Kouchner (1973) é filha de duas altas personalidades da sociedade francesa. O pai, Bernard Kouchner, foi um dos fundadores das organizações internacionais “Médicos Sem Fronteiras” (1971), e dos “Médicos do Mundo” (1980), e desde então passou por vários governos como Ministro da Saúde e Negócios Estrangeiros. A mãe, Évelyne Pisier, nasceu na antiga Indochina francesa, nos anos 1960 tornou-se amante de Fidel Castro, volta para França onde se doutora em Ciências Políticas, sendo uma das primeiras mulheres do país a fazer a sua agregação na área, tornando-se próxima da alta elite política francesa. Durante 14 anos, ambos construíram um mundo de feitos e conquistas no país e no mundo, depois separaram-se, para dar lugar a Olivier Duhamel, professor de Direito, filho de mais um ministro do passado. Duhamel viria a tornar-se numa personalidade da sociedade francesa tão incontornável como Kouchner, tendo ambos sido eurodeputados, um a seguir ao outro, sempre presentes nas televisões e nos jornais. O incesto, depende da perspectiva, já que se trata de um padastro, mas é sempre crime de pedofilia, é realizado por Olivier Duhamel sobre o irmão gémeo de Camille.
[imagem]
Fidel Castro e Évelyne Pisier em 1964
[imagem]
Bernard Kouchner numa operação humanitária no Vietname em 1979
Camille começa o livro pela história da sua mãe, que morreu em 2017, diga-se que grande parte do livro é sobre a sua mãe, dando conta da educação recebida em casa, fazendo ênfase num ponto central, a cultura de esquerda, progressista e a liberdade sexual e o feminismo. Tudo isto nos parece bem, mas começa a parecer estranho quando tudo se dá num lar endinheirado, fazendo com que por várias vezes, na leitura, sintamos o queixume como algo vazio, originário na falta de problemas sérios. Mas é a própria Camille que se apercebe disso mesmo, e acaba por intitular todo aquele discurso como Esquerda Caviar. Com isto, passei boa parte do livro a questionar ambos os lados da moeda: moral e fama; liberdade e libertinagem; progressismo e niilismo.
Os dois avós suicidam-se, com 2 anos de diferença, no final dos anos 1980, e isso abala o mundo da mãe e filha, servindo de apoio ao questionamento desta sobre o que pode ser dito, e o que não pode, sem saber que consequências poderá acarretar sobre a sua mãe. Mas passados 20, 30 anos, o discurso continua igual, e nada muda. Quando Camille engravida, e a mãe vem conhecer o neto, acontece o seguinte diálogo:
Mãe: "Porque estás a amamentar? Forçaram-te? Não tens medo de perder a tua liberdade?"
Filha: “Adorei engravidar e adoro amamentar. Não te preocupes, não há nada de ideológico nisto, é apenas uma declaração de amor à liberdade".
Mãe: "A liberdade está em poder escolher não se importar.”
Este diálogo fez-me viajar até “Madame Bovary”, questionar mais uma vez o meu progressismo, que para muitas é assim conservadorismo. Mas, para mim “não se importar” não passa de uma imitação do comportamento reles do homem pela mulher. E progredir não se faz pela conquista de tudo igual, mas pela conquista de tudo o que é bom em modo igual, e por fazer desaparecer aquilo que é mau. Porque ser-se livre, e viver a liberdade, não tem nada que ver com sermos egoístas a ponto de desprezarmos os nossos filhos ou passarmos pela espuma da vida dispondo sempre de serviçais e escravos para nos limpar o cu.
Neste livro, Camille parte a louça toda, e tal deve-se apenas à sua mãe que tendo descoberto tarde, mas tendo descoberto o que aconteceu com o seu filho de 14 anos às mãos do seu segundo marido, preferiu viver das aparências, escolheu o seu belo marido e abandonou os seus filhos. No final, só consigo ver pessoas feitas de ilusões. Uma liberdade que se faz apenas de ambição e poder. Ter perdido, ambos, os pais por suicídio, de nada parece ter servido. A cegueira pela carreira, só o reconhecimento e a fama importam. Chegar aos alegados pontos mais elevados da sociedade, nunca parar, por nada, menos ainda pela família, para se chegar ao topo e ser-se adorada.
[imagem]
Camille Kouchner escreve em nome do seu irmão
Depois de terminar a leitura deste livro, vi que a mãe de Camille tinha deixado um romance sobre a sua vida, escrito em conjunto com uma amiga jornalista. Ainda li algumas páginas do mesmo online, mas não consegui ler mais. Desde logo o título, "E de repente, a liberdade" (2017), por tudo o que aqui a liberdade representa. Camille passa todo o livro a louvar a mãe, como se percebesse o impacto do que estava a fazer, mas as ações deixam impressões muito mais fortes do que meras palavras. A carta escrita por Camille à sua mãe, e deixada no final do livro, é lancinante.
“La Familia Grande” e “Le Consentement” são apenas dois livros, mas os relatos confessionais no modo romanceado abrem espaço para tantos, todos aqueles que têm sofrido, se poderem identificar, e talvez ganharem força para darem o passo que lhes falta. São dois livros que dão conta do lado feminino e do lado masculino, evidenciando que se a opressão sexual é maioritariamente cometida por homens, os alvos variam e tanto podem recair sobre uma, como sobre um, adolescente. Mas o silêncio nunca pode ser opção.
Nota final: tal como em Consentement, os crimes prescreveram, mas existe sempre espaço para a condenação pública, e isso está a acontecer neste momento na sociedade francesa. Ficam algumas notícias recentes, do Diário de Notícias, 14 janeiro 2020, ""Toda a gente sabia." O escândalo de incesto que abala a elite francesa" e do Le Monde, 4 janeiro 2020, « La Familia grande », autopsie d’un inceste.
[Ler com links e imagens no blog:
https://virtual-illusion.blogspot.com... ]
[Ler com links e imagens no blog
https://virtual-illusion.blogspot.com... ]
Camille Kouchner (1973) é filha de duas altas personalidades da sociedade francesa. O pai, Bernard Kouchner, foi um dos fundadores das organizações internacionais “Médicos Sem Fronteiras” (1971), e dos “Médicos do Mundo” (1980), e desde então passou por vários governos como Ministro da Saúde e Negócios Estrangeiros. A mãe, Évelyne Pisier, nasceu na antiga Indochina francesa, nos anos 1960 tornou-se amante de Fidel Castro, volta para França onde se doutora em Ciências Políticas, sendo uma das primeiras mulheres do país a fazer a sua agregação na área, tornando-se próxima da alta elite política francesa. Durante 14 anos, ambos construíram um mundo de feitos e conquistas no país e no mundo, depois separaram-se, para dar lugar a Olivier Duhamel, professor de Direito, filho de mais um ministro do passado. Duhamel viria a tornar-se numa personalidade da sociedade francesa tão incontornável como Kouchner, tendo ambos sido eurodeputados, um a seguir ao outro, sempre presentes nas televisões e nos jornais. O incesto, depende da perspectiva, já que se trata de um padastro, mas é sempre crime de pedofilia, é realizado por Olivier Duhamel sobre o irmão gémeo de Camille.
[imagem]
Fidel Castro e Évelyne Pisier em 1964
[imagem]
Bernard Kouchner numa operação humanitária no Vietname em 1979
Camille começa o livro pela história da sua mãe, que morreu em 2017, diga-se que grande parte do livro é sobre a sua mãe, dando conta da educação recebida em casa, fazendo ênfase num ponto central, a cultura de esquerda, progressista e a liberdade sexual e o feminismo. Tudo isto nos parece bem, mas começa a parecer estranho quando tudo se dá num lar endinheirado, fazendo com que por várias vezes, na leitura, sintamos o queixume como algo vazio, originário na falta de problemas sérios. Mas é a própria Camille que se apercebe disso mesmo, e acaba por intitular todo aquele discurso como Esquerda Caviar. Com isto, passei boa parte do livro a questionar ambos os lados da moeda: moral e fama; liberdade e libertinagem; progressismo e niilismo.
Os dois avós suicidam-se, com 2 anos de diferença, no final dos anos 1980, e isso abala o mundo da mãe e filha, servindo de apoio ao questionamento desta sobre o que pode ser dito, e o que não pode, sem saber que consequências poderá acarretar sobre a sua mãe. Mas passados 20, 30 anos, o discurso continua igual, e nada muda. Quando Camille engravida, e a mãe vem conhecer o neto, acontece o seguinte diálogo:
Mãe: "Porque estás a amamentar? Forçaram-te? Não tens medo de perder a tua liberdade?"
Filha: “Adorei engravidar e adoro amamentar. Não te preocupes, não há nada de ideológico nisto, é apenas uma declaração de amor à liberdade".
Mãe: "A liberdade está em poder escolher não se importar.”
Este diálogo fez-me viajar até “Madame Bovary”, questionar mais uma vez o meu progressismo, que para muitas é assim conservadorismo. Mas, para mim “não se importar” não passa de uma imitação do comportamento reles do homem pela mulher. E progredir não se faz pela conquista de tudo igual, mas pela conquista de tudo o que é bom em modo igual, e por fazer desaparecer aquilo que é mau. Porque ser-se livre, e viver a liberdade, não tem nada que ver com sermos egoístas a ponto de desprezarmos os nossos filhos ou passarmos pela espuma da vida dispondo sempre de serviçais e escravos para nos limpar o cu.
Neste livro, Camille parte a louça toda, e tal deve-se apenas à sua mãe que tendo descoberto tarde, mas tendo descoberto o que aconteceu com o seu filho de 14 anos às mãos do seu segundo marido, preferiu viver das aparências, escolheu o seu belo marido e abandonou os seus filhos. No final, só consigo ver pessoas feitas de ilusões. Uma liberdade que se faz apenas de ambição e poder. Ter perdido, ambos, os pais por suicídio, de nada parece ter servido. A cegueira pela carreira, só o reconhecimento e a fama importam. Chegar aos alegados pontos mais elevados da sociedade, nunca parar, por nada, menos ainda pela família, para se chegar ao topo e ser-se adorada.
[imagem]
Camille Kouchner escreve em nome do seu irmão
Depois de terminar a leitura deste livro, vi que a mãe de Camille tinha deixado um romance sobre a sua vida, escrito em conjunto com uma amiga jornalista. Ainda li algumas páginas do mesmo online, mas não consegui ler mais. Desde logo o título, "E de repente, a liberdade" (2017), por tudo o que aqui a liberdade representa. Camille passa todo o livro a louvar a mãe, como se percebesse o impacto do que estava a fazer, mas as ações deixam impressões muito mais fortes do que meras palavras. A carta escrita por Camille à sua mãe, e deixada no final do livro, é lancinante.
“La Familia Grande” e “Le Consentement” são apenas dois livros, mas os relatos confessionais no modo romanceado abrem espaço para tantos, todos aqueles que têm sofrido, se poderem identificar, e talvez ganharem força para darem o passo que lhes falta. São dois livros que dão conta do lado feminino e do lado masculino, evidenciando que se a opressão sexual é maioritariamente cometida por homens, os alvos variam e tanto podem recair sobre uma, como sobre um, adolescente. Mas o silêncio nunca pode ser opção.
Nota final: tal como em Consentement, os crimes prescreveram, mas existe sempre espaço para a condenação pública, e isso está a acontecer neste momento na sociedade francesa. Ficam algumas notícias recentes, do Diário de Notícias, 14 janeiro 2020, ""Toda a gente sabia." O escândalo de incesto que abala a elite francesa" e do Le Monde, 4 janeiro 2020, « La Familia grande », autopsie d’un inceste.
[Ler com links e imagens no blog:
https://virtual-illusion.blogspot.com... ]
January 8, 2021
Les extraits parus dans la presse avant la parution pourraient laisser penser que l'inceste est le seul sujet de La Familia Grande, ce n'est pas du tout le cas.
Oui, le récit de l'inceste et surtout de ses conséquences prend beaucoup de place dans la seconde partie du livre, mais avant ça, il y a... tellement d'autres choses.
Après la lecture de La Familia Grande, on reste pantois, à se demander comment autant d'adultes (intelligents, brillants dans d'autres aspects de leurs vies), ont pu à ce point faire défaut à tous ces enfants (Camille Kouchner, ses frères et soeur, ses cousins et cousines et aussi tous les enfants des amis, de la famille élargie ou familia grande). Au nom de la liberté, on atteint une vraie négligence, le tout dans une atmosphère beaucoup trop sexualisée (l'époque n'excuse rien et surtout n'explique pas tout, j'ai exactement le même âge que les jumeaux Kouchner, il m'est donc facile de dire que non, même à l'époque, ces choses n'étaient pas considérées comme normales).
Hormis Olivier Duhamel et Evelyne Pisier sur lesquels je ne m'attarderai pas, on découvre également Bernard Kouchner sous un jour tout sauf flatteur. Pas incesteux, non, mais pas non plus paternel pour deux sous.
On ne peut que saluer le courage de Camille Kouchner et de son frère jumeau qui l'a laissée écrire ce livre malgré son désir de tranquillité. On ne peut également qu'être frappé en remarquant que chaque rentrée littéraire de septembre ou de janvier semble marquée par un témoignage de ce style : Sarah Abitbol, Vanessa Springora et maintenant Camille Kouchner. La parole se libère, me dit-on. Espérons donc qu'il y aura moins de témoignages à écrire sur ce sujet d'ici 20 ans.
Oui, le récit de l'inceste et surtout de ses conséquences prend beaucoup de place dans la seconde partie du livre, mais avant ça, il y a... tellement d'autres choses.
Après la lecture de La Familia Grande, on reste pantois, à se demander comment autant d'adultes (intelligents, brillants dans d'autres aspects de leurs vies), ont pu à ce point faire défaut à tous ces enfants (Camille Kouchner, ses frères et soeur, ses cousins et cousines et aussi tous les enfants des amis, de la famille élargie ou familia grande). Au nom de la liberté, on atteint une vraie négligence, le tout dans une atmosphère beaucoup trop sexualisée (l'époque n'excuse rien et surtout n'explique pas tout, j'ai exactement le même âge que les jumeaux Kouchner, il m'est donc facile de dire que non, même à l'époque, ces choses n'étaient pas considérées comme normales).
Hormis Olivier Duhamel et Evelyne Pisier sur lesquels je ne m'attarderai pas, on découvre également Bernard Kouchner sous un jour tout sauf flatteur. Pas incesteux, non, mais pas non plus paternel pour deux sous.
On ne peut que saluer le courage de Camille Kouchner et de son frère jumeau qui l'a laissée écrire ce livre malgré son désir de tranquillité. On ne peut également qu'être frappé en remarquant que chaque rentrée littéraire de septembre ou de janvier semble marquée par un témoignage de ce style : Sarah Abitbol, Vanessa Springora et maintenant Camille Kouchner. La parole se libère, me dit-on. Espérons donc qu'il y aura moins de témoignages à écrire sur ce sujet d'ici 20 ans.
Read
January 14, 2021Un livre auquel je n'attribuerai aucune étoile, comme tous ceux qui traitent de tels sujets et qui, pour moi, ne peuvent pas être jugés par une notation.
Je ne voulais pas lire ce livre, par la thématique abordée, mais j'ai fini par me lancer après avoir regardé l'émission de La grande librairie du 13 Janvier qui accueillait Camille Kouchner. Comment ne pas lire son livre après l'avoir entendue, si touchante et si percutante ?
Bien évidemment je ne me permettrai pas d'épiloguer sur le style d'écriture, on n'a pas ici affaire à une écrivaine de renom ; ce n'est même pas le but de l'œuvre et, en toute honnêteté, on s'en fiche. On pardonne les maladresses d'écriture et le style hachuré.
Ce que l'on retient de ce livre, bien évidemment, c'est le témoignage glaçant d'une sœur qui a dû cacher l'inceste subit par son frère pendant des années. C'est sa culpabilité, si bien représentée à travers la figure de l'hydre ; ses questionnements, l'injustice qui a enfermé toute une famille dans une prison terrible. Camille Kouchner sait mettre les mots - enfin - sur ces violences, et en se libérant elle permet à toutes les personnes coincées dans une position similaire d'entreprendre le chemin vers la libération, elles aussi. Car je pense sincèrement qu'un tel livre, s'il est difficile, peut être utile. Pour les victimes mais aussi pour que la loi et la société changent de point de vue concernant ces horreurs. Je suis contente d'avoir eu accès à ce témoignage, qui n'est pas voyeuriste, qui ne glisse pas non plus dans le pathos ; il n'est pas là pour plaindre Camille, ni même Victor. Il est simplement là pour dire, et c'est le plus important.
Un effort a également été mis sur le contexte, les histoires de famille, et ce qui commence par des éclats de joie tous les étés devient une affaire complexe dont personne n'en ressort indemne. On peut se demander qui sont les réels coupables, ceux qui se taisent ? qui cautionnent ? qui ignorent ? En tout cas, on ne peut qu'espérer que l'écriture de ce livre aura permis à Camille Kouchner de se libérer d'un poids, et qu'il en aidera bien d'autres. Je conseille également à toute personne qui a apprécié l'ouvrage de visionner l'émission consacrée par La grande librairie qui complète le livre avec justesse.
Je ne voulais pas lire ce livre, par la thématique abordée, mais j'ai fini par me lancer après avoir regardé l'émission de La grande librairie du 13 Janvier qui accueillait Camille Kouchner. Comment ne pas lire son livre après l'avoir entendue, si touchante et si percutante ?
Bien évidemment je ne me permettrai pas d'épiloguer sur le style d'écriture, on n'a pas ici affaire à une écrivaine de renom ; ce n'est même pas le but de l'œuvre et, en toute honnêteté, on s'en fiche. On pardonne les maladresses d'écriture et le style hachuré.
Ce que l'on retient de ce livre, bien évidemment, c'est le témoignage glaçant d'une sœur qui a dû cacher l'inceste subit par son frère pendant des années. C'est sa culpabilité, si bien représentée à travers la figure de l'hydre ; ses questionnements, l'injustice qui a enfermé toute une famille dans une prison terrible. Camille Kouchner sait mettre les mots - enfin - sur ces violences, et en se libérant elle permet à toutes les personnes coincées dans une position similaire d'entreprendre le chemin vers la libération, elles aussi. Car je pense sincèrement qu'un tel livre, s'il est difficile, peut être utile. Pour les victimes mais aussi pour que la loi et la société changent de point de vue concernant ces horreurs. Je suis contente d'avoir eu accès à ce témoignage, qui n'est pas voyeuriste, qui ne glisse pas non plus dans le pathos ; il n'est pas là pour plaindre Camille, ni même Victor. Il est simplement là pour dire, et c'est le plus important.
Un effort a également été mis sur le contexte, les histoires de famille, et ce qui commence par des éclats de joie tous les étés devient une affaire complexe dont personne n'en ressort indemne. On peut se demander qui sont les réels coupables, ceux qui se taisent ? qui cautionnent ? qui ignorent ? En tout cas, on ne peut qu'espérer que l'écriture de ce livre aura permis à Camille Kouchner de se libérer d'un poids, et qu'il en aidera bien d'autres. Je conseille également à toute personne qui a apprécié l'ouvrage de visionner l'émission consacrée par La grande librairie qui complète le livre avec justesse.
March 10, 2022
Camille is only 14 when she, and her twin Victor, are sexually assaulted by their stepfather.
How can you break the silence when it seems like no one would believe you, or worse care, and when the weight of culpability (for something that you are absolutely not responsible of, but that's something you don't realize yet) is too heavy to bear ?
In a family where you've been told that "one washes one's dirty linen in private" attempting to break the silence can feel too difficult, especially if you are not sure about which side your own mother would take. And when the image that you had of the woman that you thought your mother was is completely shattered, how do you recover from that ?
It was an absolutely heartbreaking story because of the gravity of the events of course but also because of how unbelievably common it is ... Such an important read that i would recommend to everyone.
How can you break the silence when it seems like no one would believe you, or worse care, and when the weight of culpability (for something that you are absolutely not responsible of, but that's something you don't realize yet) is too heavy to bear ?
In a family where you've been told that "one washes one's dirty linen in private" attempting to break the silence can feel too difficult, especially if you are not sure about which side your own mother would take. And when the image that you had of the woman that you thought your mother was is completely shattered, how do you recover from that ?
It was an absolutely heartbreaking story because of the gravity of the events of course but also because of how unbelievably common it is ... Such an important read that i would recommend to everyone.
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 11, 2021
No me ha parecido original, el tema de los secretos familiares está muy manido, pero sí me ha gustado ese estilo tan directo, tan seco a veces, tan emotivo otras y, sobre todo, tan realista.
September 6, 2021
Αν κανεις ψαξει λιγα πραγματα για ολα τα ονοματα που φιγουραρουν στο βιβλιο αυτο θα παθει ενα μικρο σοκ για το ποσο και ποσα σημαινοντα προσωπα παρελαυνουν. Η οικογενεια Κουσνερ απαρτιζεται απο τον Μπερναρ, ο οποιος ειναι ο ιδρυτής των "Γιατρων χωρις Συνορα", την Εβελιν Πιζιε, πολιτικου και συγγραφεως που εζησε μια ιστορια αγαπης με τον Φιντελ Καστρο, τη Μαρι Φρανς Πιζιε, την αδερφη της, διασημη γαλλιδα ηθοποιο, τον δευτερο συζυγο της Εβελιν, Ολιβιε Ντυαμελ, πολιτικο και πρωην ευρωβουλευτή. Θα περιμενε κανεις να διαβασει για τα σπουδαια και σημαντικα γεγονοτα ζωης αυτης της οικογενειας. Στην ακριβως αντιπερα οχθη ομως, η κορη της Εβελιν και του Μπερναρ, αναλαμβανει να ξεμπροστιασει τη ζωη, τα λαθη και τα τραγικα γεγονοτα που εζησε απο μικρο παιδι,με αποκορυφωμα το μεγαλο σκανδαλο της σεξουαλικης κακοποιησης και αιμομιξιας του διδυμου αδελφου της απο τον δευτερο συζυγο της μητερας τους, απο τον πατριο τους.
Ειναι σαφεστατα ενα βιβλιο βαρυ και ασηκωτο, με ενα θεμα που σε καταρακωνει, ομως περα απο το θεμα, εντυπωσιαζει το θαρρος και ο χειμαρωδης λογος της Κουσνερ, που εμφανιζεται, οχι πια σαν ενα μικρο κοριτσακι φοβισμενο, παγιδευμενο σε σκοταδι, μυστικα και υποσχέσεις για σιωπη, αλλα σαν μια ωριμη γυναικα ετοιμη να μιλησει, να πεταξει απο πανω της τη ντροπη, τις ενοχες, το σκοταδι. Ειναι πλεον μια γυναικα, μητέρα , δικηγορος και μεσα απο αυτο το πρισμα αντιλαμβανεται την ουσια των πραγματων.
Η μεγαλη οικογενεια δεν περιοριζεται στα παραπανω ατομα, καθως δημιουργηθηκε σε μια εποχη πληρους απελευθερωσης και αγνοιας των οριων. Ηταν οι φιλοι, οι γνωστοι, ολοι οσοι ειχαν φτιαξει μια δικη τους ουτοπικη ελευθερια με κανενα οριο, κανενα ταμπου, αλλα και κανενα σεβασμο. Γιατι οπως αναφερει και η συγγραφεας, η υπερβολικη ελευθερια ειχε σαν αποτελεσμα την παντελη ελλειψη ασφαλειας απο τα παιδια.
Ειναι ενα βιβλιο εξομολογητικο, που ομως δε μενει μονο στη σκληροτητα των καταστάσεων που περιγραφει, ουτε και ο αναγνωστης αντιλαμβανεται μονο τον πονο και τον αναμενομενο θυμο της Κουσνερ, αλλα επισης και την τρυφεροτητα και την αγαπη απεναντι στη μητερα της που παρ'ολα τα (τρομερα) λαθη της, υπηρξε το προτυπο της.
🌟🌟🌟🌟🌠/5 αστερια
Ειναι σαφεστατα ενα βιβλιο βαρυ και ασηκωτο, με ενα θεμα που σε καταρακωνει, ομως περα απο το θεμα, εντυπωσιαζει το θαρρος και ο χειμαρωδης λογος της Κουσνερ, που εμφανιζεται, οχι πια σαν ενα μικρο κοριτσακι φοβισμενο, παγιδευμενο σε σκοταδι, μυστικα και υποσχέσεις για σιωπη, αλλα σαν μια ωριμη γυναικα ετοιμη να μιλησει, να πεταξει απο πανω της τη ντροπη, τις ενοχες, το σκοταδι. Ειναι πλεον μια γυναικα, μητέρα , δικηγορος και μεσα απο αυτο το πρισμα αντιλαμβανεται την ουσια των πραγματων.
Η μεγαλη οικογενεια δεν περιοριζεται στα παραπανω ατομα, καθως δημιουργηθηκε σε μια εποχη πληρους απελευθερωσης και αγνοιας των οριων. Ηταν οι φιλοι, οι γνωστοι, ολοι οσοι ειχαν φτιαξει μια δικη τους ουτοπικη ελευθερια με κανενα οριο, κανενα ταμπου, αλλα και κανενα σεβασμο. Γιατι οπως αναφερει και η συγγραφεας, η υπερβολικη ελευθερια ειχε σαν αποτελεσμα την παντελη ελλειψη ασφαλειας απο τα παιδια.
Ειναι ενα βιβλιο εξομολογητικο, που ομως δε μενει μονο στη σκληροτητα των καταστάσεων που περιγραφει, ουτε και ο αναγνωστης αντιλαμβανεται μονο τον πονο και τον αναμενομενο θυμο της Κουσνερ, αλλα επισης και την τρυφεροτητα και την αγαπη απεναντι στη μητερα της που παρ'ολα τα (τρομερα) λαθη της, υπηρξε το προτυπο της.
🌟🌟🌟🌟🌠/5 αστερια
May 13, 2022
I read about this book in the Sunday Times last weekend (8 May) where the first line of the review immediately grabbed my attention: “It is not often that a memoir leads to a change in the law.”
That’s exactly what happened with this book. Within a few months of its publication in France last year, the French parliament passed a bill tightening the law on incest, including the introduction of a specific offence in relation to stepchildren. This book and the ensuing legal change prompted many survivors of abuse to come forward.
This memoir is the shocking, emotionally charged story about a dysfunctional family in high French society. Olivier Duhamel is a French intellectual, champagne socialist and stepfather who preyed on his stepchildren, abusing his stepson and grooming his stepdaughter to ensure her silence.
The author’s mother Évelyne Pisier, herself a feminist activist turned legal professor equated sexual activity with “freedom”, irrespective of age, and impressed this upon her own children, raising them in a odd, highly sexualised atmosphere that is horrifying and fascinating to read about. The author’s father Bernard Kouchner, co-founder of Médicins Sans Frontières and a government minister, parented from a distance, more concerned for children who weren’t his own.
The book is written in disjointed, fragmented prose that feels a little like a first draft, but that adds to the authenticity and honesty of the story. It was a brave decision by the author to tell her story and by her brother to allow her to tell it. A compelling if difficult read, one I won’t forget. If Consent by Vanessa Springora interested you, this one will too.
That’s exactly what happened with this book. Within a few months of its publication in France last year, the French parliament passed a bill tightening the law on incest, including the introduction of a specific offence in relation to stepchildren. This book and the ensuing legal change prompted many survivors of abuse to come forward.
This memoir is the shocking, emotionally charged story about a dysfunctional family in high French society. Olivier Duhamel is a French intellectual, champagne socialist and stepfather who preyed on his stepchildren, abusing his stepson and grooming his stepdaughter to ensure her silence.
The author’s mother Évelyne Pisier, herself a feminist activist turned legal professor equated sexual activity with “freedom”, irrespective of age, and impressed this upon her own children, raising them in a odd, highly sexualised atmosphere that is horrifying and fascinating to read about. The author’s father Bernard Kouchner, co-founder of Médicins Sans Frontières and a government minister, parented from a distance, more concerned for children who weren’t his own.
The book is written in disjointed, fragmented prose that feels a little like a first draft, but that adds to the authenticity and honesty of the story. It was a brave decision by the author to tell her story and by her brother to allow her to tell it. A compelling if difficult read, one I won’t forget. If Consent by Vanessa Springora interested you, this one will too.
November 1, 2021
Je félicite le courage de l’auteure qui a bravé l’omerta familiale pour dévoiler le crime commis par son beau-père envers son frère jumeau, qui est aussi un crime envers elle car on l’a manipulée puis “exhortée” au silence.
Quand la trahison vient des adultes dont les enfants dépendent complètement, de la famille qui les aiment et qu’ils aiment, de tout ceux qu’ils ont de plus cher au monde, comment s’en sortir? Comment concilier l’amour et la trahison réunis en la même personne? Comment trouver sa voix - premier pas vers la guérison, quand l’enfant victime est traité comme le coupable? Comment s’en sortir quand les adultes qui doivent vous protéger vous lâchent?
Le livre finit sur une lettre de Camille Kouchner à sa mère décédée. J’espère qu’elle a trouvé la paix en posant finalement la responsabilité là où elle réside. Je l’imagine brûler cette lettre dans un joli feu de cheminée après l’avoir fait lire à voix haute par un proche, chacun un verre de bon vin à la main, et une belle musique, douce ou dramatique, en fond. Cathartique.
Quand la trahison vient des adultes dont les enfants dépendent complètement, de la famille qui les aiment et qu’ils aiment, de tout ceux qu’ils ont de plus cher au monde, comment s’en sortir? Comment concilier l’amour et la trahison réunis en la même personne? Comment trouver sa voix - premier pas vers la guérison, quand l’enfant victime est traité comme le coupable? Comment s’en sortir quand les adultes qui doivent vous protéger vous lâchent?
Le livre finit sur une lettre de Camille Kouchner à sa mère décédée. J’espère qu’elle a trouvé la paix en posant finalement la responsabilité là où elle réside. Je l’imagine brûler cette lettre dans un joli feu de cheminée après l’avoir fait lire à voix haute par un proche, chacun un verre de bon vin à la main, et une belle musique, douce ou dramatique, en fond. Cathartique.
January 24, 2021
C’est un livre qui dérange, qui questionne et qui met en colère. Il en faut du courage à son autrice Camille Kouchner pour oser parler. Surtout quand elle explique à quel point ces années de silence lui ont pesé. Je lui dis sincèrement bravo. A son frère jumeau aussi, pour l’avoir autorisé à publier cet ouvrage cathartique qui je l’espère va apaiser un peu le poids qu’elle porte depuis tant d’années.
Il est difficile de lire ce livre sans juger la réaction de l’entourage face à la divulgation de l’inceste. On essaye de se mettre à la place de, de réfléchir à notre réaction si une telle situation nous arrivait. Mais c’est dur.
Quoiqu’il en soit c’est un livre très fort, l’autrice nous livre un témoignage intime et poignant dont on ne ressort pas tout à fait indemne.
Il est difficile de lire ce livre sans juger la réaction de l’entourage face à la divulgation de l’inceste. On essaye de se mettre à la place de, de réfléchir à notre réaction si une telle situation nous arrivait. Mais c’est dur.
Quoiqu’il en soit c’est un livre très fort, l’autrice nous livre un témoignage intime et poignant dont on ne ressort pas tout à fait indemne.
July 11, 2022
2.5. Really interesting ideas around who has the right to tell a story, and how witnessing abuse is also its own kind of trauma, but the style was hard for me to get into. It reads quickly but didn’t make sense to me a lot of the time, it’s often very unclear what’s going on, who/what she’s referring to, and when. Of course a lot of this is the filminess of memory, but it felt way too scattered even considering. There was so much more I wanted to know just to have a basic understanding of this family.
I’m always happy for any new nonfiction in translation though, and it does have a few lovely lines. It must have been very cathartic for her to write too.
I’m always happy for any new nonfiction in translation though, and it does have a few lovely lines. It must have been very cathartic for her to write too.
November 21, 2024
Camille Kouchner, académica francesa, hija de un ministro y una profesora de universidad, de forma intimista y directa, te lleva a un mundo que, al principio, parece perfecto: una familia intelectual, progresista, llena de conversaciones profundas y un ambiente extremadamente liberal que parece ideal. Pero a medida que vas leyendo, te das cuenta de que todo eso es solo una fachada. Detrás de esa imagen “perfecta”, hay secretos oscuros y un abuso sexual desgarrador que ocurrió dentro de su propia “familia grande”.
Lo más impactante de esta novela, es la forma en que Camille revela el abuso, sin filtros ni adornos, sin buscar que te sientas mal por ella, aunque a veces es incómodo seguir leyendo, pero sabes que no puedes dejarlo, porque la historia te atrapa. Pero al final, lo que realmente te rompe es el silencio de la familia, la forma en que todos prefieren ignorar lo que pasó para proteger al abusador. Es difícil de digerir, porque, aunque el abuso es terrible, lo peor es ver cómo la familia, que debería haber sido su refugio, decide callar y seguir adelante como si nada hubiera pasado. La sensación de impotencia y el enfado es inevitable porque te das cuenta de lo fácil que es tapar estos casos cuando hay poder de por medio.
Al terminar el libro, me quedé con una mezcla de rabia y tristeza. Piensas en lo que Camille y su hermano tuvieron que vivir, y te cuestionas cómo tantas veces el silencio gana. Pero también te deja con una sensación de que, por más difícil que sea, romper el silencio, de forma tan valiente, es el primer paso para cambiar las cosas. Es un libro incómodo, sí, pero necesario. Te hace reflexionar sobre cómo la gente poderosa a menudo se sale con la suya, y sobre lo importante que es no cerrar los ojos ante el abuso.
Lo más impactante de esta novela, es la forma en que Camille revela el abuso, sin filtros ni adornos, sin buscar que te sientas mal por ella, aunque a veces es incómodo seguir leyendo, pero sabes que no puedes dejarlo, porque la historia te atrapa. Pero al final, lo que realmente te rompe es el silencio de la familia, la forma en que todos prefieren ignorar lo que pasó para proteger al abusador. Es difícil de digerir, porque, aunque el abuso es terrible, lo peor es ver cómo la familia, que debería haber sido su refugio, decide callar y seguir adelante como si nada hubiera pasado. La sensación de impotencia y el enfado es inevitable porque te das cuenta de lo fácil que es tapar estos casos cuando hay poder de por medio.
Al terminar el libro, me quedé con una mezcla de rabia y tristeza. Piensas en lo que Camille y su hermano tuvieron que vivir, y te cuestionas cómo tantas veces el silencio gana. Pero también te deja con una sensación de que, por más difícil que sea, romper el silencio, de forma tan valiente, es el primer paso para cambiar las cosas. Es un libro incómodo, sí, pero necesario. Te hace reflexionar sobre cómo la gente poderosa a menudo se sale con la suya, y sobre lo importante que es no cerrar los ojos ante el abuso.
July 16, 2021
Η Καμίγ Κουσνέρ, νομικός και ακαδημαϊκός, αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο και να εξιστορήσει όσα συνέβησαν στην πορεία της οικογενειακής ζωής της. Γνωρίζουμε όλα τα μέλη της οικογένειας και το φιλικό περιβάλλον. Μας περιγράφει την ιστορία των μελών της, τις απόψεις τους για τη ζωή, την κοινωνία, την πολιτική. Μας βάζει μέσα σε αυτό τον κύκλο. "Η μεγάλη οικογένεια" απαρτίζεται όχι μόνο από μέλη που τα συνδέουν συγγενικές σχέσεις, μα είναι μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων. Η οικογένεια αποτελείται από ακαδημαϊκούς, πολιτικούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές και λοιπούς επιφανείς κοινωνικά πολίτες. Σε ένα περιβάλλον έντονων διαβουλεύσεων μα και μεγάλης ελευθερίας παιδιά και ενήλικες συνυπάρχουν. Ισχυρές, δυναμικές προσωπικότητες με ιδέες αρκετά πρωτοπόρες, που ξεπερνούσαν τα κοινωνικά/ηθικά αποδεκτά όρια. Η αδαμιαία περιβολή και οι σεξουαλικές επαφές ήταν κάτι εντελώς απενοχοποιημένο στην μεγάλη αυτή οικογένεια. Όρια δυσδιάκριτα, κατά τη γνώμη μου, για παιδιά που με ευκολία ξεπερνιούνται.
Αυτή η μαρτυρία όμως αφορά μια παραβατική, εγκληματική συμπεριφορά. Αφορά την αιμομιξία και δη τον βιασμό ανηλίκου από μέλος της οικογένειας.
Αφορά τις συνέπειες της αποσιώπησης και την κατακρεούργηση παιδικών ψυχών. Αφορά τα τραύματα όσων γνώριζαν και απέκρυψαν την αλήθεια. Δυσθεώρητο το βάρος αυτού του μυστικού μα η εξομολόγηση του απελευθερωτική και θεραπευτική.
Δύσκολο, θεματικά, βιβλίο που με προβλημάτισε ιδιαίτερα για τον τρόπο που οφείλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, για τα εφόδια που πρέπει να τους δίνουμε ώστε να προστατεύουν τον εαυτό τους, για την εμπιστοσύνη στον πλησίον, για την αλήθεια που μπορεί να μας πονά μα θα προστατεύσει άλλους.
Αυτή η μαρτυρία όμως αφορά μια παραβατική, εγκληματική συμπεριφορά. Αφορά την αιμομιξία και δη τον βιασμό ανηλίκου από μέλος της οικογένειας.
Αφορά τις συνέπειες της αποσιώπησης και την κατακρεούργηση παιδικών ψυχών. Αφορά τα τραύματα όσων γνώριζαν και απέκρυψαν την αλήθεια. Δυσθεώρητο το βάρος αυτού του μυστικού μα η εξομολόγηση του απελευθερωτική και θεραπευτική.
Δύσκολο, θεματικά, βιβλίο που με προβλημάτισε ιδιαίτερα για τον τρόπο που οφείλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, για τα εφόδια που πρέπει να τους δίνουμε ώστε να προστατεύουν τον εαυτό τους, για την εμπιστοσύνη στον πλησίον, για την αλήθεια που μπορεί να μας πονά μα θα προστατεύσει άλλους.
May 29, 2021
(5/5, Remarquable, bouleversant)
La première moitié du récit LA FAMILIA GRANDE introduit le lecteur à cet univers meublé d’intellectuels, de gens riches et connus où grandissent des enfants entourés d’adultes aux convictions gauchistes, anticonformistes et singulièrement légères. Le père quitte le décor, puis est remplacé par le beau-père. C’est ce dernier qui implante la luxure dans le clan, auquel se grefferont parents et amis lors des longues vacances estivales.
Ce qui est présenté est souvent enviable. Les grandes universités, les positions d’influence au sein de l’Administration publique française, les discussions philosophiques, la vie de groupe, le plaisir, l’argent, la reconnaissance. La liberté: "On interroge pas la liberté! Bien plus malin de s'en amuser". Mais, le spectre du suicide navigue toujours en arrière-plan. Les alleux y ont succombé. Oncles, tantes et parents sont fragiles. Toujours plombe cette possibilité.
Puis, à mi-parcours, le lecteur apprend, en même temps que la narratrice, que Victor, le frère jumeau, est agressé sexuellement par le beau-père. Des visites de fins de soirée dans la chambre de l'adolescent se soldent par ce qui brisera, des années plus tard, l’apparente harmonie dans la famille immédiate.
Oui, le lecteur connaissait la nature de ces évènements (très médiatisés depuis la sortie du livre), mais il ne croyait pas que cette seconde moitié du livre l’affecterait à ce point. Ça, il le doit à l’habileté de l’auteure. La douleur du silence, du secret partagé est adroitement présentée par la plume de Camille Kouchner, la jumelle de Victor. C’est très poignant. Les frissons l’emportent lorsque la mère lui dit, 30 ans plus tard :
« Il n’y a pas eu de violence. Ton frère n’a jamais été forcé. Mon mari n’a rien fait. C’est ton frère qui m’a trompée. »
Les phrases sont souvent courtes. Si elles se prolongent, elles abondent de virgules. Lorsqu’on lit, on entend le récit raconté. Une belle (et grande, et importante) réussite littéraire.
La première moitié du récit LA FAMILIA GRANDE introduit le lecteur à cet univers meublé d’intellectuels, de gens riches et connus où grandissent des enfants entourés d’adultes aux convictions gauchistes, anticonformistes et singulièrement légères. Le père quitte le décor, puis est remplacé par le beau-père. C’est ce dernier qui implante la luxure dans le clan, auquel se grefferont parents et amis lors des longues vacances estivales.
Ce qui est présenté est souvent enviable. Les grandes universités, les positions d’influence au sein de l’Administration publique française, les discussions philosophiques, la vie de groupe, le plaisir, l’argent, la reconnaissance. La liberté: "On interroge pas la liberté! Bien plus malin de s'en amuser". Mais, le spectre du suicide navigue toujours en arrière-plan. Les alleux y ont succombé. Oncles, tantes et parents sont fragiles. Toujours plombe cette possibilité.
Puis, à mi-parcours, le lecteur apprend, en même temps que la narratrice, que Victor, le frère jumeau, est agressé sexuellement par le beau-père. Des visites de fins de soirée dans la chambre de l'adolescent se soldent par ce qui brisera, des années plus tard, l’apparente harmonie dans la famille immédiate.
Oui, le lecteur connaissait la nature de ces évènements (très médiatisés depuis la sortie du livre), mais il ne croyait pas que cette seconde moitié du livre l’affecterait à ce point. Ça, il le doit à l’habileté de l’auteure. La douleur du silence, du secret partagé est adroitement présentée par la plume de Camille Kouchner, la jumelle de Victor. C’est très poignant. Les frissons l’emportent lorsque la mère lui dit, 30 ans plus tard :
« Il n’y a pas eu de violence. Ton frère n’a jamais été forcé. Mon mari n’a rien fait. C’est ton frère qui m’a trompée. »
Les phrases sont souvent courtes. Si elles se prolongent, elles abondent de virgules. Lorsqu’on lit, on entend le récit raconté. Une belle (et grande, et importante) réussite littéraire.
Read
March 28, 2021Pas d'étoiles : rien que de la gratitude, du respect et de l'émotion
February 24, 2021
Le Consentement- La familia grande - El caso DSK
Tres obras indispensables para darte cuenta de que la clase intelectual de izquierdas burguesa surgida en de Mayo del 68 y la sociedad francesa que los arropa está podrida hasta la raíz.
Hijos e hijas que sufren, una generación que corta por lo sano, a pesar del trauma, para que a sus hijos no les lleguen los coletazos de la educación de sus abuelos.
Impresiona mucho estar dentro pero solo puedo admirar la fortaleza de reconstrucción de las víctimas después del trauma, cada uno a su manera, con final o sin final para sus historias.
Tres obras indispensables para darte cuenta de que la clase intelectual de izquierdas burguesa surgida en de Mayo del 68 y la sociedad francesa que los arropa está podrida hasta la raíz.
Hijos e hijas que sufren, una generación que corta por lo sano, a pesar del trauma, para que a sus hijos no les lleguen los coletazos de la educación de sus abuelos.
Impresiona mucho estar dentro pero solo puedo admirar la fortaleza de reconstrucción de las víctimas después del trauma, cada uno a su manera, con final o sin final para sus historias.
August 6, 2022
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Οι Γάλλοι θεωρούν τους εαυτούς τους πιο απελευθερωμένους, πιο ελεύθερους, πιο διανοούμενους, πιο κλασάτους, πιο μοδάτους, πιο ελεύθερους, γενικά «πιο» από τους υπόλοιπους λαούς. Και ναι, από μια άποψη είναι. Πιο ανώμαλοι, πιο ανήθικοι, πιο «άσχημοι» από πολλές απόψεις. Σίγουρα, δεν είναι ο μόνος λαός που σκέφτεται έτσι, όμως είναι μάλλον από τους λίγους που θεωρούν ότι δε θα τιμωρηθούν, ό,τι κι αν κάνουν. Αν θεωρείτε ότι υπερβάλλω, σκεφτείτε λιγάκι τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας και τη σύζυγό του. Η Μπριζίτ Μακρόν ήταν καθηγήτρια του έφηβου Εμανουέλ όταν γνωρίστηκαν και έκαναν σχέση. Ο Εμανουέλ ήταν στην ουσία ανήλικος και ο πατέρας του είχε ζητήσει από την παντρεμένη καθηγήτρια του γιου του και μητέρα τριών παιδιών να μείνει μακριά από το γιο του. Μήπως το ότι παντρεύτηκαν όταν εκείνος ήταν πια ενήλικας συγχωρεί την αρχή της σχέσης τους;
Η Καμίγ Κουσνέρ, είναι νομικός και ακαδημαϊκός και φυσικά Γαλλίδα. Κατάγεται από μια οικογένεια πολύ γνωστών ανθρώπων στη χώρα της και ίσως και έξω από αυτή. Ο πατέρας της για παράδειγμα, Μπερνάρ Κουσνέρ, ήταν Υπουργός Υγείας της Φαλλίας και ιδρυτής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Πρόκειται για μια «Μεγάλη Οικογένεια» που έχει τους δικούς της όρους και κανόνες και θα έλεγε κανείς πως είναι μια μικρογραφία της Γαλλίας. Έχοντας στην ιστορία τους τόσους μεγάλους φιλοσόφους και καλλιτέχνες, οι Γάλλοι θεωρούν ότι μπορούν να οικειοποιούνται τις απόψεις της Μποβουάρ και πιστεύουν βαθιά μέσα τους πως ζουν σύμφωνα με αυτές. Η Κουσνέρ, με μια περιγραφή της δικής της αρκετά διευρυμένης οικογένειας, έρχεται να καταρρίψει όλους αυτούς τους μύθους και να αποκαλύψει πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια της Γαλλικής κοινωνίας.
Η γιαγιά της Κουσνέρ, γιατί από εκεί πιστεύω πως ξεκινάει το πρόβλημα, εγκατέλειψε τον καταπιεστικό άντρα της και με τις κόρες και το γιο της έζησε μια πιο ανέμελη ζωή. Η μητέρα της Κουσνέρ, Εβελίν Πιζιέ και η αδερφή της, Μαρί-Φρανς, έζησαν τη σεξουαλική απελευθέρωση από πολύ νωρίς στη ζωή τους. Όλο αυτό, θεωρήθηκε ελευθερία από την ιδιότυπη αυτή οικογένεια. Η Εβελίν, όπως και οι υπόλοιπες γυναίκες στην οικογένειά της, πίεζε τον εαυτό της αλλά και τα παιδιά της, να ζουν ελεύθερα, με μια ελευθερία όπως την όριζε εκείνη. Δεν ζεις ελεύθερος όταν αναγκάζεσαι να ζήσεις, να κινηθείς, να αντιδράσεις σύμφωνα με τις απαιτήσεις κάποιου άλλου, έστω κι αν αυτός ο άλλος είναι ο γονιός σου. Και η Εβελίν Πιζιέ, που θεωρείται μεγάλη συγγραφέας και πολιτική επιστήμονας αλλά και φεμινίστρια όπως δήλωνε η ίδια, ήθελε τα παιδιά της να ζήσουν όπως μεγάλωσε εκείνη, με αυτό που εκείνη θεωρούσε ελευθερία, αλλά για τα ίδια τα παιδιά ήταν εξαναγκασμός. Ήταν ανήκουστο η δωδεκάχρονη Καμίγ να μην έχει κάνει ακόμα σεξ! Ναι, για τέτοια «ελευθερία» μιλάμε. Όταν η Πιζιέ χώρισε από τον Κουσνέρ, τον πατέρα της Καμίγ και ξαναπαντρεύτηκε η κατάσταση εκτροχιάστηκε.
Ο πατριός της Καμίγ αγάπησε αμέσως εκείνη και τα αδέρφια της και τους φερόταν σαν να ήταν δικά του παιδιά. Έτσι κι εκείνα ένιωθαν ασφάλεια κοντά του και αφέθηκαν στις νουθεσίες και τον τρόπο ζωής που εκείνος και η Εβελίν ακολουθούσαν. Σύντομα, το εξοχικό της οικογένειας στο Σαναρύ έγινε το σημείο όπου μαζευόταν κάθε καλοκαίρι η διευρυμένη οικογένεια, άμεσοι συγγενείς αλλά και πολλοί φίλοι. Εκεί, γύρω, μέσα και έξω από την πισίνα κυκλοφορούσαν άνθρωποι με ελάχιστα έως και καθόλου ρούχα. Ζούσαν πολύ απελευθερωμένα, όπως ήθελαν να πιστεύουν, και κάθε δεύτερη μέρα διοργάνωναν ένα υποτυπώδες πάρτι όπου ο χορός και τα γλωσσόφιλα ξεκινούσαν από την ηλικία των δώδεκα, αν δεν επιβάλλονταν κιόλας. Σε αυτό το χωρίς καμία ηθική περιβάλλον, ο δίδυμος αδερφός της Καμίγ ήταν το θύμα του πατριού του. Ένα δεκατετράχρονο παιδί κακοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν άνθρωπο που εμπιστευόταν, από τον πατριό του.
Τι έκανε η μεγάλη οικογένεια γι’ αυτό; Τον πίστεψε φυσικά, ήταν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί. Αλλά το αποσιώπησε. Η μητέρα κατηγόρησε τα παιδιά της ότι της πήραν τον εραστή της. Ότι τόσα χρόνια μετά δεν μπορούσε να τον αφήσει και φταίνε αυτά που δεν το είπαν νωρίτερα. Φταίνε. Τα θύματα, φταίνε.
Η μεγάλη οι��ογένεια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο, παρακαλώ συγχωρήστε μου την έκφραση, μπουρδέλο.
Οι Γάλλοι θεωρούν τους εαυτούς τους πιο απελευθερωμένους, πιο ελεύθερους, πιο διανοούμενους, πιο κλασάτους, πιο μοδάτους, πιο ελεύθερους, γενικά «πιο» από τους υπόλοιπους λαούς. Και ναι, από μια άποψη είναι. Πιο ανώμαλοι, πιο ανήθικοι, πιο «άσχημοι» από πολλές απόψεις. Σίγουρα, δεν είναι ο μόνος λαός που σκέφτεται έτσι, όμως είναι μάλλον από τους λίγους που θεωρούν ότι δε θα τιμωρηθούν, ό,τι κι αν κάνουν. Αν θεωρείτε ότι υπερβάλλω, σκεφτείτε λιγάκι τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας και τη σύζυγό του. Η Μπριζίτ Μακρόν ήταν καθηγήτρια του έφηβου Εμανουέλ όταν γνωρίστηκαν και έκαναν σχέση. Ο Εμανουέλ ήταν στην ουσία ανήλικος και ο πατέρας του είχε ζητήσει από την παντρεμένη καθηγήτρια του γιου του και μητέρα τριών παιδιών να μείνει μακριά από το γιο του. Μήπως το ότι παντρεύτηκαν όταν εκείνος ήταν πια ενήλικας συγχωρεί την αρχή της σχέσης τους;
Η Καμίγ Κουσνέρ, είναι νομικός και ακαδημαϊκός και φυσικά Γαλλίδα. Κατάγεται από μια οικογένεια πολύ γνωστών ανθρώπων στη χώρα της και ίσως και έξω από αυτή. Ο πατέρας της για παράδειγμα, Μπερνάρ Κουσνέρ, ήταν Υπουργός Υγείας της Φαλλίας και ιδρυτής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Πρόκειται για μια «Μεγάλη Οικογένεια» που έχει τους δικούς της όρους και κανόνες και θα έλεγε κανείς πως είναι μια μικρογραφία της Γαλλίας. Έχοντας στην ιστορία τους τόσους μεγάλους φιλοσόφους και καλλιτέχνες, οι Γάλλοι θεωρούν ότι μπορούν να οικειοποιούνται τις απόψεις της Μποβουάρ και πιστεύουν βαθιά μέσα τους πως ζουν σύμφωνα με αυτές. Η Κουσνέρ, με μια περιγραφή της δικής της αρκετά διευρυμένης οικογένειας, έρχεται να καταρρίψει όλους αυτούς τους μύθους και να αποκαλύψει πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια της Γαλλικής κοινωνίας.
Η γιαγιά της Κουσνέρ, γιατί από εκεί πιστεύω πως ξεκινάει το πρόβλημα, εγκατέλειψε τον καταπιεστικό άντρα της και με τις κόρες και το γιο της έζησε μια πιο ανέμελη ζωή. Η μητέρα της Κουσνέρ, Εβελίν Πιζιέ και η αδερφή της, Μαρί-Φρανς, έζησαν τη σεξουαλική απελευθέρωση από πολύ νωρίς στη ζωή τους. Όλο αυτό, θεωρήθηκε ελευθερία από την ιδιότυπη αυτή οικογένεια. Η Εβελίν, όπως και οι υπόλοιπες γυναίκες στην οικογένειά της, πίεζε τον εαυτό της αλλά και τα παιδιά της, να ζουν ελεύθερα, με μια ελευθερία όπως την όριζε εκείνη. Δεν ζεις ελεύθερος όταν αναγκάζεσαι να ζήσεις, να κινηθείς, να αντιδράσεις σύμφωνα με τις απαιτήσεις κάποιου άλλου, έστω κι αν αυτός ο άλλος είναι ο γονιός σου. Και η Εβελίν Πιζιέ, που θεωρείται μεγάλη συγγραφέας και πολιτική επιστήμονας αλλά και φεμινίστρια όπως δήλωνε η ίδια, ήθελε τα παιδιά της να ζήσουν όπως μεγάλωσε εκείνη, με αυτό που εκείνη θεωρούσε ελευθερία, αλλά για τα ίδια τα παιδιά ήταν εξαναγκασμός. Ήταν ανήκουστο η δωδεκάχρονη Καμίγ να μην έχει κάνει ακόμα σεξ! Ναι, για τέτοια «ελευθερία» μιλάμε. Όταν η Πιζιέ χώρισε από τον Κουσνέρ, τον πατέρα της Καμίγ και ξαναπαντρεύτηκε η κατάσταση εκτροχιάστηκε.
Ο πατριός της Καμίγ αγάπησε αμέσως εκείνη και τα αδέρφια της και τους φερόταν σαν να ήταν δικά του παιδιά. Έτσι κι εκείνα ένιωθαν ασφάλεια κοντά του και αφέθηκαν στις νουθεσίες και τον τρόπο ζωής που εκείνος και η Εβελίν ακολουθούσαν. Σύντομα, το εξοχικό της οικογένειας στο Σαναρύ έγινε το σημείο όπου μαζευόταν κάθε καλοκαίρι η διευρυμένη οικογένεια, άμεσοι συγγενείς αλλά και πολλοί φίλοι. Εκεί, γύρω, μέσα και έξω από την πισίνα κυκλοφορούσαν άνθρωποι με ελάχιστα έως και καθόλου ρούχα. Ζούσαν πολύ απελευθερωμένα, όπως ήθελαν να πιστεύουν, και κάθε δεύτερη μέρα διοργάνωναν ένα υποτυπώδες πάρτι όπου ο χορός και τα γλωσσόφιλα ξεκινούσαν από την ηλικία των δώδεκα, αν δεν επιβάλλονταν κιόλας. Σε αυτό το χωρίς καμία ηθική περιβάλλον, ο δίδυμος αδερφός της Καμίγ ήταν το θύμα του πατριού του. Ένα δεκατετράχρονο παιδί κακοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν άνθρωπο που εμπιστευόταν, από τον πατριό του.
Τι έκανε η μεγάλη οικογένεια γι’ αυτό; Τον πίστεψε φυσικά, ήταν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί. Αλλά το αποσιώπησε. Η μητέρα κατηγόρησε τα παιδιά της ότι της πήραν τον εραστή της. Ότι τόσα χρόνια μετά δεν μπορούσε να τον αφήσει και φταίνε αυτά που δεν το είπαν νωρίτερα. Φταίνε. Τα θύματα, φταίνε.
Η μεγάλη οι��ογένεια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο, παρακαλώ συγχωρήστε μου την έκφραση, μπουρδέλο.
Read
May 29, 2021oof, i don’t really know what to say here because this was very complicated. similarly to the last book i read, this one also made headlines in france after its publication earlier this year, this time for recounting the tragedies that happened in the author’s moderately famous family (she is the daughter of the man who founded Doctors Without Borders and then became a politician. her aunt was also an actress), mainly the sexual abuse her twin brother suffered at the hands of their stepfather. but the book actually goes so much deeper than that and covers many more facets of this incredibly dysfunctional family, although the incest/sexual abuse is what people have been focusing on most. this scandal then set off a new me too movement in france called #metooinceste.
my thoughts are too disjointed to put into anything coherent. it was interesting to read how this notion of sexual liberty post may 68 in france soon blurred the lines between liberty and straight up assault. and of course then justified assault (as well as every other fucking bizarre thing) by saying it’s “la liberté”. not just in sexual things but suddenly everything (and also doing nothing) was allowed in the name of la liberté. what i also found interesting, comparing it with the last book i read, is how both of these victims (springora as the actual victim and kouchner as the person who kept the secret of her brother having been a victim) both fell physically ill, really badly, to the point of long hospitalisation. they hid so much of that pain so strongly that it made them them almost die. yeah. it’s a lot to take in and very difficult to explain. i’m going to be thinking about this for a while and need to read up on it more.
i’ve also decided not to rate it. not sure i can really rate a book like that, feels a bit wrong. like why would i put a rating on all the pain that happened in someone’s whole life? (then again i did give le consentement a rating but somehow that felt different. it really is bizarre what i’m feeling right now)
my thoughts are too disjointed to put into anything coherent. it was interesting to read how this notion of sexual liberty post may 68 in france soon blurred the lines between liberty and straight up assault. and of course then justified assault (as well as every other fucking bizarre thing) by saying it’s “la liberté”. not just in sexual things but suddenly everything (and also doing nothing) was allowed in the name of la liberté. what i also found interesting, comparing it with the last book i read, is how both of these victims (springora as the actual victim and kouchner as the person who kept the secret of her brother having been a victim) both fell physically ill, really badly, to the point of long hospitalisation. they hid so much of that pain so strongly that it made them them almost die. yeah. it’s a lot to take in and very difficult to explain. i’m going to be thinking about this for a while and need to read up on it more.
i’ve also decided not to rate it. not sure i can really rate a book like that, feels a bit wrong. like why would i put a rating on all the pain that happened in someone’s whole life? (then again i did give le consentement a rating but somehow that felt different. it really is bizarre what i’m feeling right now)
Read
May 15, 2021Il m’a fallu un peu de temps pour m’acclimater à cette prose hachurée, morcelée, mais c’est un livre que j’ai fermé à regret. Cette histoire se déploie comme une fresque familiale aussi fascinante qu’accablante. C’est un drame qui émeut. À lire.
Read
August 24, 2025od pierwszej do ostatniej strony nie wierzylam w to co czytam, w glowie mi sie nie miesci cala ta historia
Read
March 1, 2021Ma critique en francais suit apres le grec.
Αυτό το αυτοβιογραφικό αφήγημα στην αρχή με εξόργισε αφάνταστα, όχι τόσο λόγω του πατριού παιδεραστή όσο λόγω της συμπεριφοράς της μητέρας των θυμάτων. H αλλοπρόσαλλη στάση της διαφαινόταν ήδη πολύ πριν παντρευτεί τον βιαστή και πριν από αυτήν, η στάση των γονιών της και κυρίως της δικής της μητέρας. Έτσι επιβεβαιωνόμαστε ότι όταν κάτι συμβαίνει μέσα σε μια οικογένεια αυτό συνήθως έχει ρίζες από παλιά κι έρχεται από πρότερα μέλη της.
Είχα τόσο εξοργιστεί που έκανα Χ σε ολόκληρες παραγράφους και ήθελα να σταματήσω να το διαβάζω. Αν δεν είχε πεθάνει η μητέρα το 2017 θα ήθελα να της το τρίψω στην μούρη το βιβλίο της κόρης της.
Από ένα σημείο και μετά τα συναισθήματα καταλάγιασαν γιατί η αφήγηση επικεντρώθηκε στα δύο θύματα, τα δίδυμα αδέλφια, τον θετό γιό του βιαστή και την αδελφή του και συγγραφέα του βιβλίου.
Και όπως και η αφηγούμενη βρίσκει μιας μορφής ανακούφιση βρίσκοντας τις κατάλληλες λέξεις για όσα έζησε και απευθύνοντας το τελευταίο τρυφερό και καταγγελτικό γράμμα στην πεθαμένη μητέρα της έτσι και ο αναγνώστης οδηγείται σε μια κάποια ανακούφιση διαβάζοντας τα τελευταία κεφάλαια, καθότι η μητέρα συνάντησε μια κάποια τιμωρία με τον θάνατό της και ο βιαστής, σύμφωνα με τα νέα που μαθαίνουμε από την Γαλλία, έχει αρχίσει να συναντά την τιμωρία του μέσω της αποπομπής από κάθε επίσημο λειτούργημα, μέσω της γενικής καταδίκης αλλά και της έναρξης της διαδικασίας για την διερεύνηση των καταγγελιών.
Συνολικά θα μπορούσα να πω: πώς είναι δυνατόν τόσο μορφωμένοι άνθρωποι, διανοούμενοι, έξυπνοι, ελεύθεροι, πλούσιοι, διάσημοι, επιτυχημένοι και σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο πατέρας των παιδιών, Μπερνάρ Κουσνέρ, ιδρυτής των γιατρών χωρίς σύνορα, και η δεύτερη γυναίκα του, η διάσημη δημοσιογράφος Κριστίν Οκράν, εννοείται φυσικά και η μητέρα, ο βιαστής πατριός και όλοι τους οι φίλοι, πώς είναι δυνατόν λοιπόν όλοι αυτοί να είναι τόσο μα τόσο εγωκεντρικοί, τόσο εγωπαθείς, τόσο συγκεντρωμένοι στις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες που ήταν τόσο μα τόσο πλήρως ανίκανοι να μεγαλώσουν παιδιά, να τα διδάξουν, να τους δείξουν τα όρια, την διαφορά μεταξύ του τι επιτρέπεται και τι όχι, να τα στηρίξουν, να σταθούν δίπλα τους παραμερίζοντας τον εαυτό τους! ένα ζεύγος φτωχών κατοίκων του πιο απομονωμένου χωριού τα καταφέρνουν χίλιες φορές καλύτερα από αυτούς τους ψευτοδιανοούμενους, που δεν μπορούσαν ούτε να ξεχωρίσουν την σεξουαλική ελευθερία από τον καταναγκασμό, την δέσμευση όταν αποκτάς παιδιά είτε δικά σου είτε υιοθετημένα από την ελευθερία των εφηβικών χρόνων όπου όλα σου επιτρέπονταν!
Αν μεταφραστεί στα ελληνικά να το διαβάσετε, θα διδαχτείτε πολλά από το αντιπαράδειγμά τους!
Aucune étoile pour ce récit autobiographique, de le juger de point de vue littéraire n’est surement pas le but. Mais nous pouvons juger les actes de tous les adultes qui y apparaissent, de toutes ces personnes si éduquées, si hautement placées dans la société et si cruellement egocentriques et égocentrées. C’est l’horreur absolue, non seulement envers le beau-père qui a abuse le fils de sa bien-aimée mais l’horreur aussi des choix de celle-ci, bien avant le drame, ces choix dans l’éducation de ses enfants, celle qui n’ a pas pu ni su leur expliquer le bien et le mal, les limites de nos actes, de leur montrer qu’ ils étaient plus importants dans sa vie que ses études, sa mère, ses postes, son mari, son bonheur, celle qui leur a inflige le poids des remords en plus pour des actes dont ils n’étaient pas responsables ! Leur vrai père préférant lui aussi sa carrière et sa nouvelle famille à eux, les parents de leurs amis leur préférant la vie auprès d’une célébrité. C’est la grande colère qui m’a envahi en lisant ce récit et heureusement quelque part vers sa fin ce sentiment a vire au calme grâce à la douceur de la narration quand les 3 enfants se réunissent et essaient tant bien que mal de lutter contre toute leur famille, la tante exceptée bien sûr.
C’est in livre que tout le monde devrait lire pour tirer par ce contre-exemple les leçons de ce que l’on ne doit jamais faire si on veut fonder une famille.
Αυτό το αυτοβιογραφικό αφήγημα στην αρχή με εξόργισε αφάνταστα, όχι τόσο λόγω του πατριού παιδεραστή όσο λόγω της συμπεριφοράς της μητέρας των θυμάτων. H αλλοπρόσαλλη στάση της διαφαινόταν ήδη πολύ πριν παντρευτεί τον βιαστή και πριν από αυτήν, η στάση των γονιών της και κυρίως της δικής της μητέρας. Έτσι επιβεβαιωνόμαστε ότι όταν κάτι συμβαίνει μέσα σε μια οικογένεια αυτό συνήθως έχει ρίζες από παλιά κι έρχεται από πρότερα μέλη της.
Είχα τόσο εξοργιστεί που έκανα Χ σε ολόκληρες παραγράφους και ήθελα να σταματήσω να το διαβάζω. Αν δεν είχε πεθάνει η μητέρα το 2017 θα ήθελα να της το τρίψω στην μούρη το βιβλίο της κόρης της.
Από ένα σημείο και μετά τα συναισθήματα καταλάγιασαν γιατί η αφήγηση επικεντρώθηκε στα δύο θύματα, τα δίδυμα αδέλφια, τον θετό γιό του βιαστή και την αδελφή του και συγγραφέα του βιβλίου.
Και όπως και η αφηγούμενη βρίσκει μιας μορφής ανακούφιση βρίσκοντας τις κατάλληλες λέξεις για όσα έζησε και απευθύνοντας το τελευταίο τρυφερό και καταγγελτικό γράμμα στην πεθαμένη μητέρα της έτσι και ο αναγνώστης οδηγείται σε μια κάποια ανακούφιση διαβάζοντας τα τελευταία κεφάλαια, καθότι η μητέρα συνάντησε μια κάποια τιμωρία με τον θάνατό της και ο βιαστής, σύμφωνα με τα νέα που μαθαίνουμε από την Γαλλία, έχει αρχίσει να συναντά την τιμωρία του μέσω της αποπομπής από κάθε επίσημο λειτούργημα, μέσω της γενικής καταδίκης αλλά και της έναρξης της διαδικασίας για την διερεύνηση των καταγγελιών.
Συνολικά θα μπορούσα να πω: πώς είναι δυνατόν τόσο μορφωμένοι άνθρωποι, διανοούμενοι, έξυπνοι, ελεύθεροι, πλούσιοι, διάσημοι, επιτυχημένοι και σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο πατέρας των παιδιών, Μπερνάρ Κουσνέρ, ιδρυτής των γιατρών χωρίς σύνορα, και η δεύτερη γυναίκα του, η διάσημη δημοσιογράφος Κριστίν Οκράν, εννοείται φυσικά και η μητέρα, ο βιαστής πατριός και όλοι τους οι φίλοι, πώς είναι δυνατόν λοιπόν όλοι αυτοί να είναι τόσο μα τόσο εγωκεντρικοί, τόσο εγωπαθείς, τόσο συγκεντρωμένοι στις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες που ήταν τόσο μα τόσο πλήρως ανίκανοι να μεγαλώσουν παιδιά, να τα διδάξουν, να τους δείξουν τα όρια, την διαφορά μεταξύ του τι επιτρέπεται και τι όχι, να τα στηρίξουν, να σταθούν δίπλα τους παραμερίζοντας τον εαυτό τους! ένα ζεύγος φτωχών κατοίκων του πιο απομονωμένου χωριού τα καταφέρνουν χίλιες φορές καλύτερα από αυτούς τους ψευτοδιανοούμενους, που δεν μπορούσαν ούτε να ξεχωρίσουν την σεξουαλική ελευθερία από τον καταναγκασμό, την δέσμευση όταν αποκτάς παιδιά είτε δικά σου είτε υιοθετημένα από την ελευθερία των εφηβικών χρόνων όπου όλα σου επιτρέπονταν!
Αν μεταφραστεί στα ελληνικά να το διαβάσετε, θα διδαχτείτε πολλά από το αντιπαράδειγμά τους!
Aucune étoile pour ce récit autobiographique, de le juger de point de vue littéraire n’est surement pas le but. Mais nous pouvons juger les actes de tous les adultes qui y apparaissent, de toutes ces personnes si éduquées, si hautement placées dans la société et si cruellement egocentriques et égocentrées. C’est l’horreur absolue, non seulement envers le beau-père qui a abuse le fils de sa bien-aimée mais l’horreur aussi des choix de celle-ci, bien avant le drame, ces choix dans l’éducation de ses enfants, celle qui n’ a pas pu ni su leur expliquer le bien et le mal, les limites de nos actes, de leur montrer qu’ ils étaient plus importants dans sa vie que ses études, sa mère, ses postes, son mari, son bonheur, celle qui leur a inflige le poids des remords en plus pour des actes dont ils n’étaient pas responsables ! Leur vrai père préférant lui aussi sa carrière et sa nouvelle famille à eux, les parents de leurs amis leur préférant la vie auprès d’une célébrité. C’est la grande colère qui m’a envahi en lisant ce récit et heureusement quelque part vers sa fin ce sentiment a vire au calme grâce à la douceur de la narration quand les 3 enfants se réunissent et essaient tant bien que mal de lutter contre toute leur famille, la tante exceptée bien sûr.
C’est in livre que tout le monde devrait lire pour tirer par ce contre-exemple les leçons de ce que l’on ne doit jamais faire si on veut fonder une famille.
Read
June 4, 2021C'est impossible de noter ce livre, je ne sais pas si je devrais. C'est important de l'avoir écrit et important de l'avoir lu, mais je me sens incapable de le noter. Ce n'est même pas un essai, c'est un pur témoignage. 5 par le courage et le fond, mais le reste ? J'avais adoré le texte d'Emmanuelle Bernheim sur la fin de vie, Tout s'est bien passé, mais il m'avait attrapée aussi par la littérature. Ici pas trop, mais comme je ne sais pas si c'était le but, je suis embêtée pour donner un avis. Je sais juste que je suis contente de l'avoir lu, de savoir ce qui s'est passé, puisqu'elle l'a écrit.
October 28, 2021
Η άποψή μου για το βιβλιο https://onmybookself.wordpress.com/20...
November 28, 2021
Ce livre se passe de critique. Poignant, hallucinant, révoltant. Que du soutien et de la gratitude pour ce témoignage.
January 3, 2025
• Ho appena concluso, primo libro del 2025 che leggo, La famiglia grande di Camille Kouchner, un memoir sulla complessità dei legami familiari e sulla devastazione provocata dal silenzio, sull'incesto e le sue conseguenze, che mi ha molto scossa. L'autrice espone i segreti più oscuri della sua famiglia, appartenente all'élite intellettuale francese, rivelando gli abusi sessuali perpetrati dal patrigno sul suo (di lei) fratello gemello.
• Il tono e l'andamento narrativo non supplicano mai pietà al lettore. Il racconto è lucido, quasi distaccato, come se l'autrice, consapevole della portata emotiva di ciò che scrive, avesse scelto di tratteggiare i fatti con grande precisione, lasciando che siano le parole, senza enfasi, a trasmettere il dramma e la tragedia. Una scelta stilistica che apprezzo tanto, sobria, senza compiacimento.
• Senza dubbio un atto di coraggio e di giustizia che fa cocci dell'omertà, un libro che ebbe un forte impatto sociale: La famiglia grande ha contribuito a dar forza al movimento #MeTooIncest, movimento che scuote la Francia di quegli anni portando alla luce una realtà spesso ignorata.
• Il tono e l'andamento narrativo non supplicano mai pietà al lettore. Il racconto è lucido, quasi distaccato, come se l'autrice, consapevole della portata emotiva di ciò che scrive, avesse scelto di tratteggiare i fatti con grande precisione, lasciando che siano le parole, senza enfasi, a trasmettere il dramma e la tragedia. Una scelta stilistica che apprezzo tanto, sobria, senza compiacimento.
• Senza dubbio un atto di coraggio e di giustizia che fa cocci dell'omertà, un libro che ebbe un forte impatto sociale: La famiglia grande ha contribuito a dar forza al movimento #MeTooIncest, movimento che scuote la Francia di quegli anni portando alla luce una realtà spesso ignorata.
February 6, 2021
Récit poignant et important. Je l’ai lu en 3 heures. Camille Kouchner explique ses relations avec ses frères et sœur, sa mère, son père Bernard Kouchner et son beau-père Duhamel. Elle raconte l’inceste et puis finalement le dénit et le rejet de sa mère sous couvert d’atteinte à la liberté. « Il regrette, tu sais. Il n’arrête pas de se torturer. Mais, il a réfléchi, c’est évident, tu devais avoir déjà plus de 15 ans. Et puis, il n’y a pas eu de sodomie. Des fellations, c’est quand même très different. » Je pense sincèrement que ce récit est important pour l’Histoire. Le mouvement #MeTooInceste sur les réseaux sociaux et Coline Berry qui dit par exemple avoir eu le courage de dénoncer Richard Berry suite à la lecture de ce livre.
Displaying 1 - 30 of 557 reviews