What do you think?
Rate this book
Combats et métamorphoses d'une femme
Pendant une grande partie de sa vie ma mère a vécu dans la pauvreté et la nécessité, à l'écart de tout, écrasée et parfois même humiliée par la violence masculine. Son existence semblait délimitée pour toujours par cette double domination, la domination de classe et celle liée à sa condition de femme. Pourtant, un jour, à quarante-cinq ans, elle s'est révoltée contre cette vie, elle a fui et petit à petit elle a constitué sa liberté. Ce livre est l'histoire de cette métamorphose.
128 pages, Paperback
First published April 1, 2021
122 people are currently reading
8788 people want to read
About the author
Édouard Louis
24 books3,428 followersÉdouard Louis is a French writer born October 30, 1992. Édouard Louis, born Eddy Bellegueule, grew up in Hallencourt (Somme) before entering theater class at the Lycée Madeleine Michelis in Amiens. From 2008 to 2010 he was a delegate of the Amiens Academy to the National Council for High School Life, then studied history at the University of Picardy.
From 2011, he is pursuing sociology studies at the ENS in the rue d'Ulm. In 2013, he obtained a name change and became Édouard Louis.
The same year, he directed the collective work Pierre Bourdieu. Insubordination as a legacy to the PUF, a work in which Bourdieu's influence on critical thinking and on emancipation policies is analyzed. In March 2014, he announced that he would direct a collection, "Des mots", devoted to transcripts of conferences, interviews and short texts, for this publisher.
In February 2014, at the age of 21, he published En finir avec Eddy Bellegueule, a novel with a strong autobiographical influence. Very commented on in the media, and widely praised for its qualities, the book also gives rise to several controversies, notably on the way in which it depicts his family and his social background.
After the publication of the book, the themes it addresses are worth to Edouard Louis to receive in March 2014 the Pierre Guénin price against homophobia and for equal rights: the press release from the SOS homophobia association notes that “Édouard Louis makes you aware of the impregnation of homophobia in the daily lives of LGBT people.
From 2011, he is pursuing sociology studies at the ENS in the rue d'Ulm. In 2013, he obtained a name change and became Édouard Louis.
The same year, he directed the collective work Pierre Bourdieu. Insubordination as a legacy to the PUF, a work in which Bourdieu's influence on critical thinking and on emancipation policies is analyzed. In March 2014, he announced that he would direct a collection, "Des mots", devoted to transcripts of conferences, interviews and short texts, for this publisher.
In February 2014, at the age of 21, he published En finir avec Eddy Bellegueule, a novel with a strong autobiographical influence. Very commented on in the media, and widely praised for its qualities, the book also gives rise to several controversies, notably on the way in which it depicts his family and his social background.
After the publication of the book, the themes it addresses are worth to Edouard Louis to receive in March 2014 the Pierre Guénin price against homophobia and for equal rights: the press release from the SOS homophobia association notes that “Édouard Louis makes you aware of the impregnation of homophobia in the daily lives of LGBT people.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,263 reviews
June 14, 2024
"Çocukken birlikte utanırdık - evimizden, yoksulluğumuzdan. Artık senden utanıyordum, sana karşı. Utançlarımız ayrılmıştı."
Of Edouard Louis ya, of. Neredeyse her birinin köşesini kıvırdığım 78 sayfalık bu kitapla bana çok acayip bir 90 dakika yaşattın. Annie Ernaux'nun "Bir Kadın"ının kardeşi diyebileceğimiz "Bir Kadının Kavgaları ve Dönüşümleri"nde annesini anlatıyor genç Fransız yazar. Bu kişisel anlatı elbette ki Louis edebiyatında hep karşılaştığımız sınıf, eril şiddet ve iktidar gibi konulardan bağımsız değil. Kişisel olan politiktirin edebiyattaki en güçlü ispatlarından bence Louis'in eserleri.
Hep diyorum, anne-çocuk ilişkisi kendisine atfettiğimiz kutsallık etiketlerini pek de hak etmeyen bir ilişki biçimi diye. Bu kadar sınırsız bir yakınlığın sadece "iyi"den müteşekkil olması zaten imkansız - öfke, kıskançlık, adaletsizlik, utanç - hepsini barındırıyor içinde ki bence zaten aksi de düşünülemez. Daha önce bir kez "birbirinin canını acıtma hakkını meşrulaştıran ilişki" diye tanımlamıştım, bu kitap bunu hatırlattı bana. Kocası tarafından mahvedilen hayatından kaçmayı beceremeyen, özgürleşemeyen, bu yüzden önce kendine, sonra çocuklarına öfkelenen bir anne ve o anneye sonsuz bir öfke duyan bir çocuk. Öfke katışıksız olmadığı, aralarında bir sevgi ve şefkat de olduğu için daha da zorlaşan bir ilişki.
Minicik kitapta öyle müthiş iç görüler var ki insan okurken durmak ve düşünmek ihtiyacı duyuyor bazen. Şu mesela: "Onu evde mutsuz görmeye o kadar alışmıştım ki yüzündeki mutluluk bana derhal ifşa edilmesi gereken bir sahtekarlık, bir ayıp, bir yalan gibi görünüyordu." Ah. Çocukların, annelerinin mutluluğu karşısında zaman zaman böyle saldırganlaşabildiğini, kendilerinden esirgenen bir şeyin başkalarına sunulması karşısında öfkelenebildiklerini derinlerde bir yerde biliyordum belki ama Louis onu aldı suratıma vurdu. Bunun gibi daha nice müthiş pasaj var kitabın içinde.
Çok sevdim sonuçta - sevilmeyecek gibi değil. Ve bu hikaye aynı zamanda da bir kadının geç gelen özgürleşmesinin hikayesi, o nedenle ayrıca güzel.
Louis'in kalan tüm kitaplarını hemen okumamak için kendimi tutuyorum açıkçası. Bu senenin en güzel şeylerinden biri oldu kendisiyle tanışmak.
Of Edouard Louis ya, of. Neredeyse her birinin köşesini kıvırdığım 78 sayfalık bu kitapla bana çok acayip bir 90 dakika yaşattın. Annie Ernaux'nun "Bir Kadın"ının kardeşi diyebileceğimiz "Bir Kadının Kavgaları ve Dönüşümleri"nde annesini anlatıyor genç Fransız yazar. Bu kişisel anlatı elbette ki Louis edebiyatında hep karşılaştığımız sınıf, eril şiddet ve iktidar gibi konulardan bağımsız değil. Kişisel olan politiktirin edebiyattaki en güçlü ispatlarından bence Louis'in eserleri.
Hep diyorum, anne-çocuk ilişkisi kendisine atfettiğimiz kutsallık etiketlerini pek de hak etmeyen bir ilişki biçimi diye. Bu kadar sınırsız bir yakınlığın sadece "iyi"den müteşekkil olması zaten imkansız - öfke, kıskançlık, adaletsizlik, utanç - hepsini barındırıyor içinde ki bence zaten aksi de düşünülemez. Daha önce bir kez "birbirinin canını acıtma hakkını meşrulaştıran ilişki" diye tanımlamıştım, bu kitap bunu hatırlattı bana. Kocası tarafından mahvedilen hayatından kaçmayı beceremeyen, özgürleşemeyen, bu yüzden önce kendine, sonra çocuklarına öfkelenen bir anne ve o anneye sonsuz bir öfke duyan bir çocuk. Öfke katışıksız olmadığı, aralarında bir sevgi ve şefkat de olduğu için daha da zorlaşan bir ilişki.
Minicik kitapta öyle müthiş iç görüler var ki insan okurken durmak ve düşünmek ihtiyacı duyuyor bazen. Şu mesela: "Onu evde mutsuz görmeye o kadar alışmıştım ki yüzündeki mutluluk bana derhal ifşa edilmesi gereken bir sahtekarlık, bir ayıp, bir yalan gibi görünüyordu." Ah. Çocukların, annelerinin mutluluğu karşısında zaman zaman böyle saldırganlaşabildiğini, kendilerinden esirgenen bir şeyin başkalarına sunulması karşısında öfkelenebildiklerini derinlerde bir yerde biliyordum belki ama Louis onu aldı suratıma vurdu. Bunun gibi daha nice müthiş pasaj var kitabın içinde.
Çok sevdim sonuçta - sevilmeyecek gibi değil. Ve bu hikaye aynı zamanda da bir kadının geç gelen özgürleşmesinin hikayesi, o nedenle ayrıca güzel.
Louis'in kalan tüm kitaplarını hemen okumamak için kendimi tutuyorum açıkçası. Bu senenin en güzel şeylerinden biri oldu kendisiyle tanışmak.
May 13, 2022
A Woman's Battles and Transformations / Die Freiheit einer Frau
I'm rather intrigued by Louis' literary project that combines autobiography with sociological class analysis, and his latest effort shows that he has moved towards a far more nuanced direction than his mentor Eribon, whose Returning to Reims can be rightfully accused of making determinist claims. Louis himself started out with the fascinating, but similarly reductive The End of Eddy that tells the story of him growing up in a poor family with little education in a deprived environment, and how he, the gay son, made a new life for himself in Paris, the golden boy of new French sociology (hence: Eribon). History of Violence, his next effort, was a very, very brave and well-told book about how he survived a rape; then he returned to the topic of his roots with the placatively titled Who Killed My Father. And after this short recap, ladies and gents, we've arrived at: A Woman's Battles and Transformations.
Unsurprisingly, this is the story of his mother, a woman who fell pregnant early and emancipated herself from two toxic husbands (the second one being Louis' alcoholic father). The author, now older, seems to have gained the distance necessary to dissect his mother's life choices, some of which have affected him negatively. He tries to empathize with the female experience, especially that of a woman who has lived in poverty and with very limited choices (or as he would probably put it: As part of the Lumpenproletariat). When he was younger, he wished for another mother, he was ashamed of his family; now, he is proud of her metamorphosis: The book details how this change of mind occurred, so it's also a book about himself, about being a son, about aiming to live a dignified life.
The text reads like a monologue, and it's rendered in touching, short chapters (the whole book is rather short): I'm still grappling with the fact that both Eribon and Louis see themselves as socialists, but write about fleeing their classes - IMHO, the aim should be to allow all people to live dignified lives, no matter whether they are sociology professors or factory workers. Indeed, it shouldn't be necessary for a factory worker to become a sociology professor so he can have stability and dignity. To me, this is the theoretical crux of this new French sociological movement.
But my ramblings aside, Louis remains an ambitious, fascinating writer that should be read in the context of French, if not Western European politics as a whole. Class and habitus are still real, and he is one of the loudest voices illustrating the effects.
I'm rather intrigued by Louis' literary project that combines autobiography with sociological class analysis, and his latest effort shows that he has moved towards a far more nuanced direction than his mentor Eribon, whose Returning to Reims can be rightfully accused of making determinist claims. Louis himself started out with the fascinating, but similarly reductive The End of Eddy that tells the story of him growing up in a poor family with little education in a deprived environment, and how he, the gay son, made a new life for himself in Paris, the golden boy of new French sociology (hence: Eribon). History of Violence, his next effort, was a very, very brave and well-told book about how he survived a rape; then he returned to the topic of his roots with the placatively titled Who Killed My Father. And after this short recap, ladies and gents, we've arrived at: A Woman's Battles and Transformations.
Unsurprisingly, this is the story of his mother, a woman who fell pregnant early and emancipated herself from two toxic husbands (the second one being Louis' alcoholic father). The author, now older, seems to have gained the distance necessary to dissect his mother's life choices, some of which have affected him negatively. He tries to empathize with the female experience, especially that of a woman who has lived in poverty and with very limited choices (or as he would probably put it: As part of the Lumpenproletariat). When he was younger, he wished for another mother, he was ashamed of his family; now, he is proud of her metamorphosis: The book details how this change of mind occurred, so it's also a book about himself, about being a son, about aiming to live a dignified life.
The text reads like a monologue, and it's rendered in touching, short chapters (the whole book is rather short): I'm still grappling with the fact that both Eribon and Louis see themselves as socialists, but write about fleeing their classes - IMHO, the aim should be to allow all people to live dignified lives, no matter whether they are sociology professors or factory workers. Indeed, it shouldn't be necessary for a factory worker to become a sociology professor so he can have stability and dignity. To me, this is the theoretical crux of this new French sociological movement.
But my ramblings aside, Louis remains an ambitious, fascinating writer that should be read in the context of French, if not Western European politics as a whole. Class and habitus are still real, and he is one of the loudest voices illustrating the effects.
November 2, 2021
Το πιο δυνατό βιβλίο της τετραλογίας. Ο πιο συνειδητοποιημένος συγγραφέας της γενιάς μου.
«Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να προσπαθεί να εξηγήσει, μόνο να απεικονίζει την πραγματικότητα, κι εγώ γράφω για να εξηγήσω και να κατανοήσω τη ζωή της.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να επαναλαμβάνεται κι εγώ δεν θέλω να γράφω παρά μόνο την ίδια ιστορία, ξανά και ξανά, να επιστρέφω σ’ αυτήν μέχρι να την κάνω να αποκαλύψει τα θραύσματα της αλήθειας της, να της ανοίγω τη μια τρύπα μετά την άλλη μέχρι να αρχίσει να στάζει αυτό που κρύβεται μέσα της.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με επίδειξη συναισθημάτων κι εγώ δεν γράφω παρά μόνο για να κάνω να αναβλύσουν από μέσα μου συναισθήματα που το σώμα δεν ξέρει πώς να τα εκφράσει.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με πολιτικό μανιφέστο κι εγώ ήδη ακονίζω κάθε μου φράση όπως θα ακονίζαμε τη λάμα ενός μαχαιριού.
Γιατί τώρα το ξέρω, έχτισαν αυτό που ονομάζουμε λογοτεχνία ενάντια σε ζωές και σε σώματα σαν το δικό σου. Γιατί ξέρω πια πως το να γράψω για κείνη, και να γράψω για τη ζωή της, σημαίνει να γράψω ενάντια στη λογοτεχνία.»
«Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να προσπαθεί να εξηγήσει, μόνο να απεικονίζει την πραγματικότητα, κι εγώ γράφω για να εξηγήσω και να κατανοήσω τη ζωή της.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να επαναλαμβάνεται κι εγώ δεν θέλω να γράφω παρά μόνο την ίδια ιστορία, ξανά και ξανά, να επιστρέφω σ’ αυτήν μέχρι να την κάνω να αποκαλύψει τα θραύσματα της αλήθειας της, να της ανοίγω τη μια τρύπα μετά την άλλη μέχρι να αρχίσει να στάζει αυτό που κρύβεται μέσα της.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με επίδειξη συναισθημάτων κι εγώ δεν γράφω παρά μόνο για να κάνω να αναβλύσουν από μέσα μου συναισθήματα που το σώμα δεν ξέρει πώς να τα εκφράσει.
Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με πολιτικό μανιφέστο κι εγώ ήδη ακονίζω κάθε μου φράση όπως θα ακονίζαμε τη λάμα ενός μαχαιριού.
Γιατί τώρα το ξέρω, έχτισαν αυτό που ονομάζουμε λογοτεχνία ενάντια σε ζωές και σε σώματα σαν το δικό σου. Γιατί ξέρω πια πως το να γράψω για κείνη, και να γράψω για τη ζωή της, σημαίνει να γράψω ενάντια στη λογοτεχνία.»
August 7, 2024
annelik üzerine bir şey okumak şu son dönemde yapacağım en son iş olmalıydı. çünkü graz’da oğlumun yanındayken birtakım meseleler yüzünden o da ben de duvardan duvara çarpıldık. insanlığın doğumuyla beraber taşıdığı bu ilk ilişki, bu bütünlük ve sonra kopuş, içerdiği binbir psikoloji dünyada mükemmel olmayacak, hiçbir zaman sorunsuz ilerlemeyecek tek ilişki bence. babayı ve diğer sorunları atalım bir kenara. baba sorunu varsa da bu asıl olarak anne sorunu çünkü.
édouard louis yine kişisel olan politiktir düsturundan yola çıkıp bu kez annesini anlatıyor bize. anlattıkça aslında annesinin insandan çok işe yarayan varlık olarak görüldüğünü, yaşadığı şiddeti, kendisinin de bu şiddetin faillerinden biri olduğunu fark ediyor. çünkü biliyoruz ki biz en çok annemizin canını yakabiliriz. ve bunu yaparız. canımız yandığında ilk yaptığımız şeydir hatta. (niyankaya beni bunu söylediğim için linçletmişti tey teyyy)
kopana kadar nefretle ilerleyen anne oğul ilişkisinin, louis ayrılıp da üni’ye gidince nasıl farklılaştığını, annenin farklı olan bu oğlunun yavaş yavaş nasıl da sırdaşı haline geldiğini de çok güzel anlatmış.
ama anne ne yazık ki pek çok kadın gibi seçimlerinin, ataerkil sistemin ve erkeklerin kurbanı olmuş. 90’lar fransız taşrası beni hala şaşırtıyor. ama annie ernaux ve édouard louis sağ olsun, epey şey öğrendik.
bu kısacık metni bastırabilmek, kitap haline getirebilmek ne büyük lüks. bu ancak ünlü bir yazar olursanız elde edebileceğiniz bir lüks. oysa ben eminim ki hepimizin annesi hakkında, dönüşümü, geçmişi ve yaşadıkları hakkında bu kitap gibi bir şey yazabiliriz.
evet sevgili monique kocasından kurtuldu, soyadından kurtuldu. ama benim canımı en çok acıtan babasının aynısı olan en büyük oğlundan hiçbir zaman kurtulamayacak olması. ona dair bahaneleri, değişeceğini sanması o kadar hakiki ve o kadar acı ki.
catherine deneuve ayrıntısı muhteşemdi. kadını daha da çok sevdim vallahi.
ayberk erkay çevirisi yine bize metni türkçe yazılmış gibi okutuyor.
ve bir soru. “babamı kim öldürdü”de sezdirilen babanın queerliğini hiç okuyacak mıyız acaba?
édouard louis yine kişisel olan politiktir düsturundan yola çıkıp bu kez annesini anlatıyor bize. anlattıkça aslında annesinin insandan çok işe yarayan varlık olarak görüldüğünü, yaşadığı şiddeti, kendisinin de bu şiddetin faillerinden biri olduğunu fark ediyor. çünkü biliyoruz ki biz en çok annemizin canını yakabiliriz. ve bunu yaparız. canımız yandığında ilk yaptığımız şeydir hatta. (niyankaya beni bunu söylediğim için linçletmişti tey teyyy)
kopana kadar nefretle ilerleyen anne oğul ilişkisinin, louis ayrılıp da üni’ye gidince nasıl farklılaştığını, annenin farklı olan bu oğlunun yavaş yavaş nasıl da sırdaşı haline geldiğini de çok güzel anlatmış.
ama anne ne yazık ki pek çok kadın gibi seçimlerinin, ataerkil sistemin ve erkeklerin kurbanı olmuş. 90’lar fransız taşrası beni hala şaşırtıyor. ama annie ernaux ve édouard louis sağ olsun, epey şey öğrendik.
bu kısacık metni bastırabilmek, kitap haline getirebilmek ne büyük lüks. bu ancak ünlü bir yazar olursanız elde edebileceğiniz bir lüks. oysa ben eminim ki hepimizin annesi hakkında, dönüşümü, geçmişi ve yaşadıkları hakkında bu kitap gibi bir şey yazabiliriz.
evet sevgili monique kocasından kurtuldu, soyadından kurtuldu. ama benim canımı en çok acıtan babasının aynısı olan en büyük oğlundan hiçbir zaman kurtulamayacak olması. ona dair bahaneleri, değişeceğini sanması o kadar hakiki ve o kadar acı ki.
catherine deneuve ayrıntısı muhteşemdi. kadını daha da çok sevdim vallahi.
ayberk erkay çevirisi yine bize metni türkçe yazılmış gibi okutuyor.
ve bir soru. “babamı kim öldürdü”de sezdirilen babanın queerliğini hiç okuyacak mıyız acaba?
August 23, 2024
Moving from known terrain Louis goes on to show a genuinely uplifting and loving portrait of his mother, incorporating the potential of change, despite of all (economic and classist) odds
Chapter one of this book is basically a rehash of The End of Eddy; Édouard Louis revisits the issues of class, social isolation, claustrophobically being tied to one another due to economic circumstances.
What is interesting, and better works here than in Who Killed My Father, about the author his father, is how he draws his parents as being separate, real and flawed persons with own (unsuccessful) dreams. Still the prism of social determinism is certainly favoured by Louis, with grand statements on how people are destroyed by policies of the government or capitalism at large, but here the mother actually manages to change her circumstances.
The gap between son and mother due to a transition of social class is also a point I think the author needs to be lauded for. Here he shows the petty cruelty of children in an unrelenting manner.
Overall the resolution and the power to transform oneself is endearing and uplifting, but I do strongly feel this author should branch out further instead of continuing to mine his own upbringing.
A capable enough writer, and a book that shows the most mellowness and perspective of the three I've read of Louis, so a solid four stars for this short read.
Chapter one of this book is basically a rehash of The End of Eddy; Édouard Louis revisits the issues of class, social isolation, claustrophobically being tied to one another due to economic circumstances.
What is interesting, and better works here than in Who Killed My Father, about the author his father, is how he draws his parents as being separate, real and flawed persons with own (unsuccessful) dreams. Still the prism of social determinism is certainly favoured by Louis, with grand statements on how people are destroyed by policies of the government or capitalism at large, but here the mother actually manages to change her circumstances.
The gap between son and mother due to a transition of social class is also a point I think the author needs to be lauded for. Here he shows the petty cruelty of children in an unrelenting manner.
Overall the resolution and the power to transform oneself is endearing and uplifting, but I do strongly feel this author should branch out further instead of continuing to mine his own upbringing.
A capable enough writer, and a book that shows the most mellowness and perspective of the three I've read of Louis, so a solid four stars for this short read.
April 5, 2024
Edouard Louis bu kitabında tüm dürüstlüğüyle annesini ve onunla kurduğu ilişkiyi anlatıyor. Başka bir deyişle annesini anlamaya çalışıyor. Bunu yaparken de tıpkı diğer kitaplarında olduğu gibi işin içine sınıf çatışmasını ve eril şiddeti katıyor. Yazarın annesiyle kurduğu ilişkinin farklı aşamalarını (sığınma/utanma/kucaklama) anlatmasını çok sevdim. Çoğu ebeveyn-çocuk ilişkisinde benzer durumlar olsa da Louis’nin bunu kendi süzgecinden geçirerek anlatması, kim olursak olalım içine doğduğumuz sınıfın üzerimizde olan kuvvetli etkisini göstermesi metni biricik, kişisel ve bir o kadar da politik kılıyor. Yine çok etkileyici, yine çok başarılı.
Read
May 15, 2025# Mothering May
Ainda que 50 anos os separe, é inevitável não pensar em Annie Ernaux quando se lê Édouard Louis. Ambos oriundos do norte de França, ambos a usarem o filão da vida familiar na sua obra autobiográfica, ambos trânsfugas da classe social em que nasceram.
“Lutas e Metamorfoses de uma mulher”, centrado na sua mãe e na relação que teve com ela durante os 15 anos de coabitação, tem como ponto de partida uma foto que ela tirou aos 20 anos, antes do então Eddy nascer, mas já com dois filhos de um casamento anterior.
Disseram-me que a literatura nunca deveria tentar explicar a realidade, apenas ilustrá-la, e escrevo para explicar e entender a vida dela.
Durante a infância e a adolescência, foi difícil a convivência entre Édouard e a mãe, ora porque tinha vergonha dela ora porque tinha vergonha de si mesmo por ser homossexual e querer escondê-lo de Monique.
O que é um homem? A virilidade, o poder, a camaradagem com outros meninos? Eu não tinha nada disso. A ausência do risco de agressão sexual? Eu não estava protegido disso.
Casada já em segundas núpcias com um homem controlador e alcoólico que a humilhava, a situação de Monique piorou quando o marido teve um acidente de trabalho que o incapacitou e, depois, a impediu de fazer uma IVG, trazendo mais dois elementos para a família e atirando-a para a verdadeira miséria, da qual o autor se libertou aos 15 anos, quando foi estudar para a cidade, iniciando assim a ascensão social através de um percurso académico.
Queria usar minha nova vida como uma vingança contra a minha infância, contra todas as vezes em que vocês me obrigaram a ver, meu pai e você, que eu não era o filho queriam ter tido. Eu me tornava um desertor de classes por vingança, e essa violência se somava a todas aquelas que você já tinha vivido.
Quando o destino de Monique parecia já traçado pela infelicidade, pela crescente distância física e afectiva de Édouard e pelo choque de ver os filhos mais velhos a perpetuar a violência doméstica que sempre tinham conhecido (um como agressor, outra como vítima), ela ganha coragem de pôr o marido na rua e dá uma volta de 180 graus à sua vida, passando de patinho feio a cisne.
Ela viu a surpresa nos meus olhos e disse: “Viu, não sou mais a mesma! Agora sou uma verdadeira parisiense.” Sorri, “Sim, é verdade. É verdade, você é a rainha de Paris.”
“Lutas e Metamorfoses de Uma Mulher” é uma leitura bastante emotiva sobre aquele que é suposto ser o amor mais forte entre dois seres, que é posto à prova pelas circunstâncias familiares e sociais, sobre um caminho de aceitação de si próprio e do crescimento pessoal imprescindível ao perdão.
Quando eu tinha seis anos minha professora a chamou.(…) Eu expressava sonhos e desejos grandes de mais, ambições anormais para uma criança da minha idade. (…) Jurava que quando fosse adulto levaria minha mãe para longe do meu pai e compraria um castelo para ela. Eu adoraria que esta história da minha mãe fosse, de algum modo, a morada para onde ela pudesse fugir.
Ainda que 50 anos os separe, é inevitável não pensar em Annie Ernaux quando se lê Édouard Louis. Ambos oriundos do norte de França, ambos a usarem o filão da vida familiar na sua obra autobiográfica, ambos trânsfugas da classe social em que nasceram.
“Lutas e Metamorfoses de uma mulher”, centrado na sua mãe e na relação que teve com ela durante os 15 anos de coabitação, tem como ponto de partida uma foto que ela tirou aos 20 anos, antes do então Eddy nascer, mas já com dois filhos de um casamento anterior.
Disseram-me que a literatura nunca deveria tentar explicar a realidade, apenas ilustrá-la, e escrevo para explicar e entender a vida dela.
Durante a infância e a adolescência, foi difícil a convivência entre Édouard e a mãe, ora porque tinha vergonha dela ora porque tinha vergonha de si mesmo por ser homossexual e querer escondê-lo de Monique.
O que é um homem? A virilidade, o poder, a camaradagem com outros meninos? Eu não tinha nada disso. A ausência do risco de agressão sexual? Eu não estava protegido disso.
Casada já em segundas núpcias com um homem controlador e alcoólico que a humilhava, a situação de Monique piorou quando o marido teve um acidente de trabalho que o incapacitou e, depois, a impediu de fazer uma IVG, trazendo mais dois elementos para a família e atirando-a para a verdadeira miséria, da qual o autor se libertou aos 15 anos, quando foi estudar para a cidade, iniciando assim a ascensão social através de um percurso académico.
Queria usar minha nova vida como uma vingança contra a minha infância, contra todas as vezes em que vocês me obrigaram a ver, meu pai e você, que eu não era o filho queriam ter tido. Eu me tornava um desertor de classes por vingança, e essa violência se somava a todas aquelas que você já tinha vivido.
Quando o destino de Monique parecia já traçado pela infelicidade, pela crescente distância física e afectiva de Édouard e pelo choque de ver os filhos mais velhos a perpetuar a violência doméstica que sempre tinham conhecido (um como agressor, outra como vítima), ela ganha coragem de pôr o marido na rua e dá uma volta de 180 graus à sua vida, passando de patinho feio a cisne.
Ela viu a surpresa nos meus olhos e disse: “Viu, não sou mais a mesma! Agora sou uma verdadeira parisiense.” Sorri, “Sim, é verdade. É verdade, você é a rainha de Paris.”
“Lutas e Metamorfoses de Uma Mulher” é uma leitura bastante emotiva sobre aquele que é suposto ser o amor mais forte entre dois seres, que é posto à prova pelas circunstâncias familiares e sociais, sobre um caminho de aceitação de si próprio e do crescimento pessoal imprescindível ao perdão.
Quando eu tinha seis anos minha professora a chamou.(…) Eu expressava sonhos e desejos grandes de mais, ambições anormais para uma criança da minha idade. (…) Jurava que quando fosse adulto levaria minha mãe para longe do meu pai e compraria um castelo para ela. Eu adoraria que esta história da minha mãe fosse, de algum modo, a morada para onde ela pudesse fugir.
August 13, 2022
A moving, compact, honest little book, with shades of Barthes and Handke, about the author's memoir. Louis's project remains fascinating.
January 11, 2022
«Γαμώτο μου, δεν θα με αφήσετε να είμαι χαρούμενη ούτε μια φορά σε αυτή την κωλοζωή!! Γιατί δεν έχω το δικαίωμα να είμαι χαρούμενη;»
Πρόκειται για τον αγώνα και την μεταμόρφωση της Μονίκ, της μητέρας του Édouard Louis, προς την ευτυχία. Μετά από δύο κακοποιητικούς γάμους, πέντε παιδιά, φτώχεια, δυστυχία και μοναξιά, έσπρωξε δυνατά και βγήκε στην αντιπέρα όχθη νικήτρια. Η Γαλλίδα Μόνικα Μπελούτσι, όπως λέει τον εαυτό της και γελάει, δεν κάνει την παραμυθένια ζωή, αυτή που ονειροπολούσε, αλλά είναι επιτέλους ελεύθερη. Είναι ελεύθερη να πάει κομμωτήριο, να πάρει ρομάτζα από το σούπερ μάρκετ, ελεύθερη να κάτσει με ένα κυπελάκι καφέ στο αίθριο κοντά στο σπίτι της, στο Παρίσι. Λέει είναι Παριζιάνα τώρα και γελάει. Η Μονίκ γελάει και αυτό είναι μια πολυτέλεια που μόνο κάποιες από εμάς έχουμε.
Το δεύτερο βιβλίο του Édouard Louis που πιάνω (αποφασισμένη να πιάσω και τα άλλα) και νομίζω πως έχω συνθέσει το παζλ της οικογένειάς του. Σαν να είναι κάποιος που ήξερα από το σχολείο, με όλο αυτό το παιδικό μωσαϊκό που έχει μέσα περηφάνεια, ντροπή, στιγμές εκδίκησης, φτώχεια και σπάνιες βόλτες στην θάλασσα αντί για σαμπάνια (η σαμπάνια ακολούθησε μετά).
Υπάρχουν σημεία που δεν αγαπώ, όπως το πώς συχνά τον βλέπω να ακουμπάει τον εαυτό του γύρω από τις αναμνήσεις άλλων, αλλά τον καταλαβαίνω. Ακόμα και εάν είναι κάτι ναρκισσιστικό, συχνά δεν βλέπουμε τους άλλους, αλλά ποιοι είμαστε μαζί τους. Ερωτευόμαστε το πώς μας βλέπουμε και πως μας προσφέρεται να υπάρχουμε γύρω τους, συχνά αδιαφορούμε για την δικιά τους πραγματικότητα. Πως θα μπορούσε ο Édouard Louis να ζωντανέψει την Μονίκ και την πορεία της, εάν όχι μέσα από τα παιδικά του μάτια μέχρι το σήμερα; Ίσως να έχει ανάγκη να ακουμπήσει τον θυμό μέσα του για εκείνη, πριν την θυμηθεί στο τότε. Ίσως δεν γίνεται να γράψουμε για την ζωή κάποιου άλλου, χωρίς να γράψουμε για εμάς.
Όπως και να έχει, ο Édouard Louis είναι αυτό το φρέσκο της γενιάς μας, είναι δημιούργημα όλων μας και μπράβο μας. Μας αξίζει ένα μπράβο για τον χώρο που επιτέλους υπάρχει για όλους μας. Στο «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» μίλησε για ταξικό μίσος, σε αυτό για μια φεμινιστική πορεία. Το ξέραμε πως γράφει πολιτικά, μιας και τα πάντα είναι πολιτική.
Μέσα από αυτά φαίνεται πως είμαστε μια γενιά που είδε τον πόνο λίγο πιο τρυφερά από την προηγούμενη και είμαι βέβαιη πως η επόμενη φουρνιά θα είναι πιο σχηματισμένη και συναισθηματικά γενναιόδωρη από εμάς. Συγκίνηση για την ουσία του πράγματος.
Πρόκειται για τον αγώνα και την μεταμόρφωση της Μονίκ, της μητέρας του Édouard Louis, προς την ευτυχία. Μετά από δύο κακοποιητικούς γάμους, πέντε παιδιά, φτώχεια, δυστυχία και μοναξιά, έσπρωξε δυνατά και βγήκε στην αντιπέρα όχθη νικήτρια. Η Γαλλίδα Μόνικα Μπελούτσι, όπως λέει τον εαυτό της και γελάει, δεν κάνει την παραμυθένια ζωή, αυτή που ονειροπολούσε, αλλά είναι επιτέλους ελεύθερη. Είναι ελεύθερη να πάει κομμωτήριο, να πάρει ρομάτζα από το σούπερ μάρκετ, ελεύθερη να κάτσει με ένα κυπελάκι καφέ στο αίθριο κοντά στο σπίτι της, στο Παρίσι. Λέει είναι Παριζιάνα τώρα και γελάει. Η Μονίκ γελάει και αυτό είναι μια πολυτέλεια που μόνο κάποιες από εμάς έχουμε.
Το δεύτερο βιβλίο του Édouard Louis που πιάνω (αποφασισμένη να πιάσω και τα άλλα) και νομίζω πως έχω συνθέσει το παζλ της οικογένειάς του. Σαν να είναι κάποιος που ήξερα από το σχολείο, με όλο αυτό το παιδικό μωσαϊκό που έχει μέσα περηφάνεια, ντροπή, στιγμές εκδίκησης, φτώχεια και σπάνιες βόλτες στην θάλασσα αντί για σαμπάνια (η σαμπάνια ακολούθησε μετά).
Υπάρχουν σημεία που δεν αγαπώ, όπως το πώς συχνά τον βλέπω να ακουμπάει τον εαυτό του γύρω από τις αναμνήσεις άλλων, αλλά τον καταλαβαίνω. Ακόμα και εάν είναι κάτι ναρκισσιστικό, συχνά δεν βλέπουμε τους άλλους, αλλά ποιοι είμαστε μαζί τους. Ερωτευόμαστε το πώς μας βλέπουμε και πως μας προσφέρεται να υπάρχουμε γύρω τους, συχνά αδιαφορούμε για την δικιά τους πραγματικότητα. Πως θα μπορούσε ο Édouard Louis να ζωντανέψει την Μονίκ και την πορεία της, εάν όχι μέσα από τα παιδικά του μάτια μέχρι το σήμερα; Ίσως να έχει ανάγκη να ακουμπήσει τον θυμό μέσα του για εκείνη, πριν την θυμηθεί στο τότε. Ίσως δεν γίνεται να γράψουμε για την ζωή κάποιου άλλου, χωρίς να γράψουμε για εμάς.
Όπως και να έχει, ο Édouard Louis είναι αυτό το φρέσκο της γενιάς μας, είναι δημιούργημα όλων μας και μπράβο μας. Μας αξίζει ένα μπράβο για τον χώρο που επιτέλους υπάρχει για όλους μας. Στο «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» μίλησε για ταξικό μίσος, σε αυτό για μια φεμινιστική πορεία. Το ξέραμε πως γράφει πολιτικά, μιας και τα πάντα είναι πολιτική.
Μέσα από αυτά φαίνεται πως είμαστε μια γενιά που είδε τον πόνο λίγο πιο τρυφερά από την προηγούμενη και είμαι βέβαιη πως η επόμενη φουρνιά θα είναι πιο σχηματισμένη και συναισθηματικά γενναιόδωρη από εμάς. Συγκίνηση για την ουσία του πράγματος.
June 14, 2025
ay seni çok seviyorum edouard louis ya. dünyayı algılama, onu bize anlatma şeklini çok seviyorum. iyi ki yazıyorsun. şu bir saatte bitecek incecik kitapla bana hissettirdiklerinin, düşündürdüklerinin haddi hesabı yok. müthiş birisin. merci 💜
December 24, 2021
Είναι ο Εντουάρ Λουί η αποκάλυψη του 2021 για μένα; Εύκολη ερώτηση, ναι είναι 😊 Ο Εντουάρ Λουί, λοιπόν, ξαναχτυπά με ένα ακόμα βιβλίο φτιαγμένο από δικά του βιώματα, ενάντια στην λογοτεχνία όπως λέει ο ίδιος, γεμάτο συναίσθημα και σκηνές από την πραγματικότητα του.
Μας μιλάει για την μαμά του και πώς αυτή μεταμορφώνεται μετά από 2 αποτυχημένους γάμους και 5 παιδιά. Πώς η φτώχεια και η ζωή στο χωριό την καθόριζαν για πολλά χρόνια, πώς η ταξική βία της επέβαλλε μια ζωη γεμάτη στερήσεις, σωματική βία και καθόλου ευτυχία.
Το θεωρώ ακόμα ένα διαμάντι, δεν θα κουραστω να διαβάζω ο,τιδήποτε γράψει αυτός ο άνθρωπος ούτε θα κουραστώ να σας πρήζω να τον διαβάσετε. 🙃
Μας μιλάει για την μαμά του και πώς αυτή μεταμορφώνεται μετά από 2 αποτυχημένους γάμους και 5 παιδιά. Πώς η φτώχεια και η ζωή στο χωριό την καθόριζαν για πολλά χρόνια, πώς η ταξική βία της επέβαλλε μια ζωη γεμάτη στερήσεις, σωματική βία και καθόλου ευτυχία.
Το θεωρώ ακόμα ένα διαμάντι, δεν θα κουραστω να διαβάζω ο,τιδήποτε γράψει αυτός ο άνθρωπος ούτε θα κουραστώ να σας πρήζω να τον διαβάσετε. 🙃
July 14, 2021
Édouard Louis rekende in ‘Weg met Eddy Bellegueule’ af met zijn jeugd, en daar stond hij ineens: op het literaire podium. Sinds dat debuut en de boeken die volgden denk ik dat hij met een mesje schrijft, en als het wel met een pen is, dan is het in ieder geval een scherpe, een rake. In ‘Geschiedenis van geweld’ schreef hij de verkrachting waar hij het slachtoffer van was neer, en in ‘Ze hebben mijn vader vermoord’ portretteerde hij zijn vader en deelde zijn politieke overtuiging op een niet mis te verstane manier.
In zijn werk definieert hij stap voor stap zichzelf, of zal ik zeggen: zijn leven. Het boek over zijn vader heeft een pendant gekregen met ‘Strijd en metamorfose van een vrouw’. Veel woorden heeft Louis niet nodig om het leven van Monique Bellegueule, zijn moeder, te schetsen. Voor het eerst zwanger op haar zeventiende, getrouwd met een boemelaar, op haar twintigste in de armen gevlucht van een tweede man — een dronkelap die haar ‘dikke koe’ noemt, om tegen haar dertigste vanuit de keuken te constateren dat ze vijf kinderen heeft en géén leven.
Édouard Louis, die het oudste kind is uit het tweede huwelijk, schrijft schrijnend eerlijk over zijn moeder en zichzelf, en hij verstaat de kunst om van iets persoonlijks niet iets tenenkrullend persoonlijks te maken. Maar omdat de emotie in ‘Ze hebben mijn vader vermoord’ eerder tussen de regels zat, raakte dat boek me dieper. In ‘Strijd en metamorfose van een vrouw’ zoekt hij een bepaalde poëzie op, tedere bewoordingen die mij niet dichterbij halen, maar juist een stap terug doen zetten. Als Louis’ moeder zich na twintig jaar losmaakt van haar man, en moeder en zoon aarzelend weer naar elkaar toegroeien, neem ik daar lezend kennis van. Dat klinkt lauw, en zo bedoel ik het tot mijn spijt ook. Verder voor de duidelijkheid: dit is een schrijver die me blijft triggeren. Wat doet hij in zijn volgende boek?
In zijn werk definieert hij stap voor stap zichzelf, of zal ik zeggen: zijn leven. Het boek over zijn vader heeft een pendant gekregen met ‘Strijd en metamorfose van een vrouw’. Veel woorden heeft Louis niet nodig om het leven van Monique Bellegueule, zijn moeder, te schetsen. Voor het eerst zwanger op haar zeventiende, getrouwd met een boemelaar, op haar twintigste in de armen gevlucht van een tweede man — een dronkelap die haar ‘dikke koe’ noemt, om tegen haar dertigste vanuit de keuken te constateren dat ze vijf kinderen heeft en géén leven.
Édouard Louis, die het oudste kind is uit het tweede huwelijk, schrijft schrijnend eerlijk over zijn moeder en zichzelf, en hij verstaat de kunst om van iets persoonlijks niet iets tenenkrullend persoonlijks te maken. Maar omdat de emotie in ‘Ze hebben mijn vader vermoord’ eerder tussen de regels zat, raakte dat boek me dieper. In ‘Strijd en metamorfose van een vrouw’ zoekt hij een bepaalde poëzie op, tedere bewoordingen die mij niet dichterbij halen, maar juist een stap terug doen zetten. Als Louis’ moeder zich na twintig jaar losmaakt van haar man, en moeder en zoon aarzelend weer naar elkaar toegroeien, neem ik daar lezend kennis van. Dat klinkt lauw, en zo bedoel ik het tot mijn spijt ook. Verder voor de duidelijkheid: dit is een schrijver die me blijft triggeren. Wat doet hij in zijn volgende boek?
October 3, 2024
Kendini terk edilmiş hissediyordun,
öyleydin,
yalnızdın.
//
Bu frekansı çok seviyorum. Yazar ve okur sınırında değilmişiz, iki arkadaş kahve içiyormuşuz gibi. Hani şu meşhur mutfak sohbetleri yok mu bizim? Nereye kimin evine gidersen git evin en samimi odası ve konfor alanı muhakkak mutfaktır, öyle resmen.
Eddy’nin hikayeleri- anlattığı şeyler ne kadar derinden yakalasa ve dramatik yanı kalbimi kaşındırsa da bu samimiyeti veriyor bana.
Üzücü bir kitap. Kendinizden mutlaka tanıdık bir parça bulacağınız. Belki hırpalanacağınız ama ne yalan söyleyeyim böyle kitaplara ihtiyacımız var bazen.
Çok güzel.
öyleydin,
yalnızdın.
//
Bu frekansı çok seviyorum. Yazar ve okur sınırında değilmişiz, iki arkadaş kahve içiyormuşuz gibi. Hani şu meşhur mutfak sohbetleri yok mu bizim? Nereye kimin evine gidersen git evin en samimi odası ve konfor alanı muhakkak mutfaktır, öyle resmen.
Eddy’nin hikayeleri- anlattığı şeyler ne kadar derinden yakalasa ve dramatik yanı kalbimi kaşındırsa da bu samimiyeti veriyor bana.
Üzücü bir kitap. Kendinizden mutlaka tanıdık bir parça bulacağınız. Belki hırpalanacağınız ama ne yalan söyleyeyim böyle kitaplara ihtiyacımız var bazen.
Çok güzel.
May 5, 2024
Edouard Louis okuduğum bu 3. Kitabı ile benim için “yazdığı her kitabı okuyacağım” seviyesine ulaştı. Bu kitabında da samimiyetle annesini anlatıyor. Ne annesine ne de kendisine torpil geçmeden hem de. Olayları hangi yaşında ne şekilde algıladı ise o şekilde aktarıyor.
Aile hikayelerini okumayı oldum olası çok severim. Son zamanlarda Annie Ernaux ve Edouard Louis’in anlatımları ile bu zevkim arşa çıktı. Çok iyi yazar çok iyi anlatım…
Aile hikayelerini okumayı oldum olası çok severim. Son zamanlarda Annie Ernaux ve Edouard Louis’in anlatımları ile bu zevkim arşa çıktı. Çok iyi yazar çok iyi anlatım…
April 7, 2024
‘Senin hikayeni anlatmaya bir kadının hikayesini anlatma niyetiyle başlamıştım ama şimdi farkına varıyorum ki senin hikayen, kendi yaşamının ve babamla birlikteki yaşamının seni mecbur bıraktığı varolmayışa karşı, bir kadın olma hakkını elde edebilmek için mücadele veren bir varlığın hikayesiymiş.’
.
Edebiyatın yarısı anne ve babalar olabilir mi? En kırıldığımız yerden bitiveriyorlar sanki, belki de en çok onlara kırılıyoruz da kelimelere sığınıyoruz.
Edouard Louis, aynı evde yaşayıp uzaktan izlediği annesini anlatıyor. Gençliğinden bu yana keşkelerini biriktiren, her an rahata kavuşmayı bekleyen annesini. Bir öfke patlaması beklerken; usul usul annesiyle birlikte olgunlaşan bir çocukla karşılaştım Bir Kadının Kavgaları ve Dönüşümleri’nde.
Louis’nin çıplak ve şefkat bekler dilini çok sevdim.
.
Ayberk Erkay çevirisi, Aylin Güler kapak tasarımıyla ~
.
Edebiyatın yarısı anne ve babalar olabilir mi? En kırıldığımız yerden bitiveriyorlar sanki, belki de en çok onlara kırılıyoruz da kelimelere sığınıyoruz.
Edouard Louis, aynı evde yaşayıp uzaktan izlediği annesini anlatıyor. Gençliğinden bu yana keşkelerini biriktiren, her an rahata kavuşmayı bekleyen annesini. Bir öfke patlaması beklerken; usul usul annesiyle birlikte olgunlaşan bir çocukla karşılaştım Bir Kadının Kavgaları ve Dönüşümleri’nde.
Louis’nin çıplak ve şefkat bekler dilini çok sevdim.
.
Ayberk Erkay çevirisi, Aylin Güler kapak tasarımıyla ~
April 19, 2021
Dévoré ! Tant de franchise et de subtilité, d'engagement aussi. J'ai aimé ce récit du réel et toute la lumière qui en jaillit. J'ai envie de dire merci à l'auteur d'avoir écrit ce texte et j'espère qu'il fera boule de neige en suscitant d'autres métamorphoses de femmes.
October 31, 2022
Książka trudna w ocenie, bo krótka i bardzo osobista. Louis pisze o tym samym, co zwykle, ale tym razem mniej oskarżycielsko i twardo, a z wyraźnie większą czułością i być może odrobiną melancholii. Jak zawsze: klasowość, awans społeczny, kapitalizm, patriarchat. Myślę, że nie ma sensu czytać w oderwaniu od reszty twórczości autora i jako, że to kolejna podobna historia w podobnym wykonaniu, to chciałoby się czegoś więcej.
Read
May 7, 2023I had to read this book for class because I'm translating it into English and I actually really enjoyed it, yeehaw
March 1, 2025
this is so beautifully written. more of a 4.5
January 11, 2023
da mi je ovo prvo louisovo djelo, vjerojatno bih bila oduševljenija... s obzirom da mi je četvrto, znam da može bolje i žešće. također, ne preporučam ga da se čita kao njegovo prvo budući da u prethodne tri knjige na neki način stvara temelj za ovu. louis je započeo rano - u svojoj 22. godini istresao je dušu i želudac na papir i opisao svoje traumatično odrastanje u "raskrstimo s eddyjem", a u sljedećim knjigama samo se nadovezuje i produbljuje tu bolnu privatnu tematiku, nastavlja se fragmentarno secirati: u "povijesti nasilja" opisuje iskustvo silovanoga muškarca, u "tko je ubio moga oca" raščišćava s ocem, a u ovoj, s majkom. svi ti tekstovi posve su osobni... mučni i teškoprobavljivi. njegov je stil izravan i bez zadrške pa me, kao čitateljicu, povremeno hvatala nelagoda što sam do te mjere uvučena u tuđu intimu. preporučam onima koji mogu i znaju bez predrasuda ući na mala vrata u veliku tragediju.
ipak, u odnosu na prijašnje tri, u ovoj ima zraka optimizma. njegov odnos s majkom s godinama se poravnao, a sam louis dovoljno je sazrio da je dopustio majci da se istrgne iz ralja siromaštva, bijede i nasilništva i da si uredi život po svom: ljepota ovog djela je (i) u mogućnosti sagledavanja vlastite majke ne isključivo kao one koja snosi odgovornosti za brigu i odgoj svoje djece, nego i kao individue koja ima snage, hrabrosti i pravo upravljati neovisno svojim životom.
ipak, u odnosu na prijašnje tri, u ovoj ima zraka optimizma. njegov odnos s majkom s godinama se poravnao, a sam louis dovoljno je sazrio da je dopustio majci da se istrgne iz ralja siromaštva, bijede i nasilništva i da si uredi život po svom: ljepota ovog djela je (i) u mogućnosti sagledavanja vlastite majke ne isključivo kao one koja snosi odgovornosti za brigu i odgoj svoje djece, nego i kao individue koja ima snage, hrabrosti i pravo upravljati neovisno svojim životom.
May 2, 2024
Edouard Louis'nin okuduğum ikinci eseri. Yazar bu kez annesini, çocukluktan yetişkinliğe geçişinde annesiyle olan ilişkisini ve annesinin değişimini anlatıyor. Annie Ernaux sayesinde artık aşina olduğumuz bir anlatı aslında bu da. Louis, diğer eserlerinde olduğu gibi burada da samimi ve yalın bir anlatımı tercih etmiş. Annesinin yaşadıklarının, kendi zorlu çocukluğunun ve kötü bir aile yaşamının kısa bir portresi esasında kitap. Louis'nin annesine bir armağanı ya da... Yer yer kalp kıran, bireysel olanın her zaman politik olduğunun altını çizen kısacık bir metin.
June 25, 2023
Louis is a really special writer who continues to expand his personal project with this, a moving and beautiful tribute to his mother. It is deeply affecting and uplifting. I'll follow his writing wherever he wants to go with it.
October 11, 2022
Krótka, ale świetna
June 15, 2022
I loved the only other book by Édouard Louis that I've read (The End of Eddy), so was very excited to have my request approved for his latest book.
Like The End of Eddy, this book draws on the author's own life, this time focusing on his mother and his relationship with her (he has another book, Who Killed My Father, which I'm now super keen to check out!). It's a touching portrayal of a man looking back as an adult on his mother and her experiences and re-framing his views of her. The book is written in very short, snappy chapters, and as a result I found it really hard to put down.
Recommended!
Thank you Netgalley and Farrar, Straus and Giroux for the advance copy, which was provided in exchange for an honest review.
Like The End of Eddy, this book draws on the author's own life, this time focusing on his mother and his relationship with her (he has another book, Who Killed My Father, which I'm now super keen to check out!). It's a touching portrayal of a man looking back as an adult on his mother and her experiences and re-framing his views of her. The book is written in very short, snappy chapters, and as a result I found it really hard to put down.
Recommended!
Thank you Netgalley and Farrar, Straus and Giroux for the advance copy, which was provided in exchange for an honest review.
July 8, 2025
Edouard Louis weet in dit boek echt geweldig te vatten hoe zijn moeder is geworden wie ze is, hoe ze zich weet te ontworstelen aan haar gebeurtenisarme leven en hoe de relatie tussen moeder en zoon hierdoor verandert.
Ik vind dit zijn beste boek (van de boeken die ik heb gelezen)
Ik vind dit zijn beste boek (van de boeken die ik heb gelezen)
December 10, 2022
En oikein tiedä, mitä mieltä olisin Louisista. Hän on niin kovan luokan tähti, että häneltä julkaistaan melko lailla mitä vain. En voi sille mitään, että tulee tunne, että tällaista omaelämäkerrallista tunnustuskirjallisuutta julkaistaan, kunnes hahmot loppuvat. Onko seuraavaksi vuorossa veli? En siis sano, että tämä olisi ollut huono teos tai että suosio ajaisi automaattisesti julkaisemaan mitä vain, mutta kapitalismi on sellainen helvetinkone, että vauhtisokeus iskee helposti, kun voitot kiiltelevät silmissä.
Varsinkin tämän äitiä käsittelevän teoksen suhde luokkaan saa minulle epämiellyttävän olon. Kun on itse keskiluokkaisena ja keskiluokkaisen lapsuuden eläneenä yhteiskuntatieteilijänä tottunut kritisoimaan keskiluokan maun nostamista kyseenalaistamattomaksi normiksi, tuntuu vaikealta, kun joku niin häpeilemättä kuvaa ylempien luokkien elämäntavan ihailuaan. Toisaalta tässä juuri piilee yksi teoksen hienouksista. Harva teos saa lukijalleen samalla tavalla epämiellyttävää oloa. Louis tavallaan paljastaa minut.
Varsinkin tämän äitiä käsittelevän teoksen suhde luokkaan saa minulle epämiellyttävän olon. Kun on itse keskiluokkaisena ja keskiluokkaisen lapsuuden eläneenä yhteiskuntatieteilijänä tottunut kritisoimaan keskiluokan maun nostamista kyseenalaistamattomaksi normiksi, tuntuu vaikealta, kun joku niin häpeilemättä kuvaa ylempien luokkien elämäntavan ihailuaan. Toisaalta tässä juuri piilee yksi teoksen hienouksista. Harva teos saa lukijalleen samalla tavalla epämiellyttävää oloa. Louis tavallaan paljastaa minut.
October 8, 2021
Moedig, belangrijk, rauw, poëtisch en krachtig maar ook zo sereen ondanks dat je door de regels door het verdriet en de pijn leest van Édouard en zijn moeder die elk op een eigen manier aan hun verleden vol armoede en geweld zijn ontsnapt. ‘Zij hebben mijn vader vermoord’ blijft favoriet, maar ik vond het inspirerend om vanuit het perspectief van de moeder te lezen. Een krachtige vrouw die nog te weinig voorkomt in de literatuur.
July 14, 2025
This was very moving. It’s rather rare to find a book by a man that really, sincerely tries to understand - and DOES understand - the burden that men and society can place on women. And the way they themselves have been part of that process. It reminded me of Ernaux a bit, this shame and disconnect that people moving from poverty to intelligentsia can feel about their parents; specifically in French context. (I read it in English, just couldn’t find the English version here.)
December 2, 2021
Een zoon die een heel (doel)treffende stijl vond om het verhaal van zijn moeder te schrijven
October 16, 2022
Napisana z wielką wrażliwością.
Displaying 1 - 30 of 1,263 reviews