What do you think?
Rate this book
Spark of Life
In Spark of Life, a powerful classic from the renowned author of All Quiet on the Western Front, one man’s dream of freedom inspires a valiant resistance against the Nazi war machine.
For ten years, 509 has been a political prisoner in a German concentration camp, persevering in the most hellish conditions. Deathly weak, he still has his wits about him and he senses that the end of the war is near. If he and the other living corpses in his barracks can hold on for liberation—or force their own—then their suffering will not have been in vain.
Now the SS who run the camp are ratcheting up the terror. But their expectations are jaded and their defenses are down. It is possible that the courageous yet terribly weak prisoners have just enough left in them to resist. And if they die fighting, they will die on their own terms, cheating the Nazis out of their devil’s contract.
“The world has a great writer in Erich Maria Remarque. He is a craftsman of unquestionably first rank, a man who can bend language to his will. Whether he writes of men or of inanimate nature, his touch is sensitive, firm, and sure.”— The New York Times Book Review
For ten years, 509 has been a political prisoner in a German concentration camp, persevering in the most hellish conditions. Deathly weak, he still has his wits about him and he senses that the end of the war is near. If he and the other living corpses in his barracks can hold on for liberation—or force their own—then their suffering will not have been in vain.
Now the SS who run the camp are ratcheting up the terror. But their expectations are jaded and their defenses are down. It is possible that the courageous yet terribly weak prisoners have just enough left in them to resist. And if they die fighting, they will die on their own terms, cheating the Nazis out of their devil’s contract.
“The world has a great writer in Erich Maria Remarque. He is a craftsman of unquestionably first rank, a man who can bend language to his will. Whether he writes of men or of inanimate nature, his touch is sensitive, firm, and sure.”— The New York Times Book Review
424 pages, Paperback
First published February 1, 1952
202 people are currently reading
6463 people want to read
About the author
Erich Maria Remarque
250 books5,930 followersErich Maria Remarque was a German novelist best known for All Quiet on the Western Front (1929), a landmark anti-war novel based on his experiences in World War I. The book became an international bestseller, defining a new genre of veterans’ literature and inspiring multiple film adaptations. Its strong anti-war themes led to condemnation by the Nazi regime, which banned and burned his works.
Born Erich Paul Remark in 1898, he adopted the surname Remarque to honor his French ancestry. He served on the Western Front during World War I, where he was wounded, and later pursued various jobs, including teaching, editing, and technical writing. After the massive success of All Quiet on the Western Front, he wrote several other novels addressing war and exile, such as The Road Back, Three Comrades, and Arch of Triumph. His outspoken opposition to the Nazi regime forced him into exile in Switzerland and later the United States, where he became a naturalized citizen in 1947.
Remarque’s personal life included high-profile relationships with actresses Marlene Dietrich and Paulette Goddard, the latter of whom he married in 1958. In 1943, his youngest sister, Elfriede, was executed by the Nazis for anti-regime remarks, an event that deeply affected him. He spent his later years in Switzerland, where he continued writing. His final completed novel, The Night in Lisbon (1962), was another bestseller.
He died in 1970 at the age of 72, leaving behind a literary legacy that continues to shape discussions on war and its consequences.
AKA:
Эрих Мария Ремарк (Russian)
Born Erich Paul Remark in 1898, he adopted the surname Remarque to honor his French ancestry. He served on the Western Front during World War I, where he was wounded, and later pursued various jobs, including teaching, editing, and technical writing. After the massive success of All Quiet on the Western Front, he wrote several other novels addressing war and exile, such as The Road Back, Three Comrades, and Arch of Triumph. His outspoken opposition to the Nazi regime forced him into exile in Switzerland and later the United States, where he became a naturalized citizen in 1947.
Remarque’s personal life included high-profile relationships with actresses Marlene Dietrich and Paulette Goddard, the latter of whom he married in 1958. In 1943, his youngest sister, Elfriede, was executed by the Nazis for anti-regime remarks, an event that deeply affected him. He spent his later years in Switzerland, where he continued writing. His final completed novel, The Night in Lisbon (1962), was another bestseller.
He died in 1970 at the age of 72, leaving behind a literary legacy that continues to shape discussions on war and its consequences.
AKA:
Эрих Мария Ремарк (Russian)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 320 reviews
October 25, 2024
فروغ زندگی کتاب خیره کننده ای ایست از اریش ماریا رمارک ، نویسنده سرشناس آلمانی که بیشتر به خاطر اثر درخشان ضد جنگش در غرب خبری نیست شناخته می شود. او در فروغ زندگی به یکی دیگر از جنبه های وحشتناک جنگ یعنی نسل کشی یا همان هولوکاست معروف پرداخته .
قدرت توصیف رمارک سخت ستودنی ایست ، توصیفات او را در کتاب در غرب خبری نیست و آنچه که بر پل باومر و دوستانش گذشت را گرچه می توان به حساب حضور رمارک در جنگ اول دانست اما مشخص نیست که تسلط بی مانند او بر یک اردوگاه فرضی و محیط و روابط پیچیده میان زندانیان ووصف روحیه درهم شکسته آنان چگونه و ازکجا حاصل شده است ؟
داستان او در اردوگاهی می گذرد که گرچه مانند آشویتس و یا دیگر اردوگاه های مرگ ، اتاق گاز ندارد اما نازیها همان هیولاهای سادیستی و روانی هستند . قهرمانان داستان او زندانیانی هستند که در گوشه ای از جهنم گیر افتاده اند ، آنان گرچه راه می روند ، کار می کنند و صحبت می کنند اما باید آنها را مردگانی متحرک دانست ، آنها مرده اند نه به سبب ضعف مفرط یا خستگی ناشی از کار طاقت فرسا بلکه نداشتن امید به نجات و رهایی ایست که سبب مرگ آنها شده است .
در ستایش امید
امید را باید قویترین پیام نویسنده دانست ، امید گرچه نور کم سویی در دوردست است اما همان است که به زندانیان جان و روحیه ای تازه داده ، به لطف داشتن امید است که آنها می توانند روزگار سخت را طاقت بیاورند . امید به آنها رویا داده ، حالا زندانیان هم دارند مانند آدمها به آینده فکر می کنند ، اینکه بعد از اردوگاه کجا خواهند رفت و چه خواهند کرد . سختی و مصیبت هایی که کشیده اند و حالا داشتن امید هر چند کوچک گویی به آنها نگاه اگزیستانسیال داده ، شکرگزار همین لحظات کوتاهی هستند که می توانند درباره افکار خود فکر کنند .
اما آزادی زندانیان را ناامید کرد ، تصور آنها از آزادی به اندازه ای بزرگ بوده که به بعد از آن چندان فکر نکرده بودند ، گویی در ورای آزادی خبری از بهشت و آرامش نیست و حتی معجزه هم نمی تواند زندگی آرام و گذشته را به آنان برگرداند. گرچه آزادی فرارسیده اما با خود رنج تنهایی ، خاطرات وحشتناک و حس گم شدن در دنیایی جدید را آورده . حال چگونه باید زندگی را از سر گرفت ؟
رمارک به این پرسش پاسخی از جنس اگزیستانسیال داده ، چگونه باید شروع کرد ؟ با ساده ترین چیزها ، با احساس زنده بودن دوباره ، زندگی با تمام وجود . این گونه می توان گذشته را با قامت افراشته ترک کرد و از عظمت لحظه های پیش رو نترسید .
فریدریش کالر یا 509
کالر یا 509 را می توان قهرمان بی چون وچرای داستان رمارک دانست . شان و مقام او حتی تا آن اندازه بالاست که شاید بتوان او را در شمار نیکوترین ، خردمند ترین و شجاع ترین قهرمانان تمامی ادوار دانست . تا زمانی که او سرخورده و پریشان است یاس و نومیدی ایست که تقریبا تمامی اردوگاه را فرا گرفته . تا این مرحله او تنها یک عدد یا همان 509 است اما با مشاهده نور هر چند دور و کم سو شکوفا و دگرگون می شود . او دیگر 509 نیست . اوفردریش کالر است . او وظیفه ای را می پذیرد که گویی برای آن ساخته شده . کالر رهبر و مرشد معنوی زندانیان می شود و آنها را هم برای مبارزه و هم برای آزادی پس از آن آماده می کند .
رمارک را باید استاد مسلم فضاسازی دانست ، او چنان اردوگاه را به تصویر کشیده که گویی خود جز بازماندگان آن بوده ، کمتر کتابی را در ژانر ضد جنگ می توان یافت که هم راوی حال ناخوش جلادان نازی باشد و هم از روزگار قربانیان و زندانیان آنها سخن گوید . رمارک دنیایی ساخته که با وجود تلخ وتیره بودن، در آن قدرت شگفت انگیز امید و توان تاب آوری انسان را می توان دید .
قدرت توصیف رمارک سخت ستودنی ایست ، توصیفات او را در کتاب در غرب خبری نیست و آنچه که بر پل باومر و دوستانش گذشت را گرچه می توان به حساب حضور رمارک در جنگ اول دانست اما مشخص نیست که تسلط بی مانند او بر یک اردوگاه فرضی و محیط و روابط پیچیده میان زندانیان ووصف روحیه درهم شکسته آنان چگونه و ازکجا حاصل شده است ؟
داستان او در اردوگاهی می گذرد که گرچه مانند آشویتس و یا دیگر اردوگاه های مرگ ، اتاق گاز ندارد اما نازیها همان هیولاهای سادیستی و روانی هستند . قهرمانان داستان او زندانیانی هستند که در گوشه ای از جهنم گیر افتاده اند ، آنان گرچه راه می روند ، کار می کنند و صحبت می کنند اما باید آنها را مردگانی متحرک دانست ، آنها مرده اند نه به سبب ضعف مفرط یا خستگی ناشی از کار طاقت فرسا بلکه نداشتن امید به نجات و رهایی ایست که سبب مرگ آنها شده است .
در ستایش امید
امید را باید قویترین پیام نویسنده دانست ، امید گرچه نور کم سویی در دوردست است اما همان است که به زندانیان جان و روحیه ای تازه داده ، به لطف داشتن امید است که آنها می توانند روزگار سخت را طاقت بیاورند . امید به آنها رویا داده ، حالا زندانیان هم دارند مانند آدمها به آینده فکر می کنند ، اینکه بعد از اردوگاه کجا خواهند رفت و چه خواهند کرد . سختی و مصیبت هایی که کشیده اند و حالا داشتن امید هر چند کوچک گویی به آنها نگاه اگزیستانسیال داده ، شکرگزار همین لحظات کوتاهی هستند که می توانند درباره افکار خود فکر کنند .
اما آزادی زندانیان را ناامید کرد ، تصور آنها از آزادی به اندازه ای بزرگ بوده که به بعد از آن چندان فکر نکرده بودند ، گویی در ورای آزادی خبری از بهشت و آرامش نیست و حتی معجزه هم نمی تواند زندگی آرام و گذشته را به آنان برگرداند. گرچه آزادی فرارسیده اما با خود رنج تنهایی ، خاطرات وحشتناک و حس گم شدن در دنیایی جدید را آورده . حال چگونه باید زندگی را از سر گرفت ؟
رمارک به این پرسش پاسخی از جنس اگزیستانسیال داده ، چگونه باید شروع کرد ؟ با ساده ترین چیزها ، با احساس زنده بودن دوباره ، زندگی با تمام وجود . این گونه می توان گذشته را با قامت افراشته ترک کرد و از عظمت لحظه های پیش رو نترسید .
فریدریش کالر یا 509
کالر یا 509 را می توان قهرمان بی چون وچرای داستان رمارک دانست . شان و مقام او حتی تا آن اندازه بالاست که شاید بتوان او را در شمار نیکوترین ، خردمند ترین و شجاع ترین قهرمانان تمامی ادوار دانست . تا زمانی که او سرخورده و پریشان است یاس و نومیدی ایست که تقریبا تمامی اردوگاه را فرا گرفته . تا این مرحله او تنها یک عدد یا همان 509 است اما با مشاهده نور هر چند دور و کم سو شکوفا و دگرگون می شود . او دیگر 509 نیست . اوفردریش کالر است . او وظیفه ای را می پذیرد که گویی برای آن ساخته شده . کالر رهبر و مرشد معنوی زندانیان می شود و آنها را هم برای مبارزه و هم برای آزادی پس از آن آماده می کند .
رمارک را باید استاد مسلم فضاسازی دانست ، او چنان اردوگاه را به تصویر کشیده که گویی خود جز بازماندگان آن بوده ، کمتر کتابی را در ژانر ضد جنگ می توان یافت که هم راوی حال ناخوش جلادان نازی باشد و هم از روزگار قربانیان و زندانیان آنها سخن گوید . رمارک دنیایی ساخته که با وجود تلخ وتیره بودن، در آن قدرت شگفت انگیز امید و توان تاب آوری انسان را می توان دید .
September 21, 2023
در مخیله‌ش نمی‌گنجید که کسی بتونه اینطور تحلیل بره. اما من بارها دیده بودم که چطور این اتفاق میفته.
من تقلای ماهی‌ها رو برای آب دیده بودم. زمانی که قصد فروششون رو داشتن و روی زمین پخش و پلا بودن. طوری که دقایق پایانی عمرشون، دهنشون رو باز و بسته می‌کردن تا شاید دو چکه آب نجاتشون بده.
حال من بی‌شباهت به این برزخ نبود. من به مکانی تبعید شده بودم که با ماهیت خودم نمی‌تونستم ازش جون سالم به در ببرم؛ چون اون‌ها باریکه‌ی نور رو به صورتم می‌تابوندن و ازم دریغش می‌کردن. تنها مرگ می‌تونست رهایی‌بخش باشه.
ماهی با امید واهی برگشتنش به آب زنده بود. من اما می‌دونستم این یه دروغ بزرگه. هیچ برگشتی در کار نبود. صیاد بی‌تفاوت به ماهی نیمه جون نگاه می‌کرد. ماهی تکون می‌خورد. صیاد به تلاش نافرجام ماهی بی‌تفاوت بود. ماهی نفس‌های آخرش رو می‌کشید و در نهایت به خاطر چیزی که بود فروخته می‌شد.
من اما به این زمین آشنا بودم. ذات من تفاوتی با بقیه نداشت. مثل ماهی به جهان دیگه‌ای پرت نشده بودم. زمین همون زمین بود و من هم از خودشون بودم اما در عین حال بیگانه بودم.
برای من واضح و مبرهن بود که اون صیاد هم می‌تونه بلایی که به سر ماهی آورده رو سر هم‌نوعش بیاره. می‌تونه آدمی رو گشنه و تشنه، وسط اردوگاه بی هیچ امکاناتی به امان خودش بذاره تا التماس دو چکه آب رو بهش کنن.
می‌تونه با چاقوی در دستش، پوست از سر بشر بکنه و به جای اینکه مثل ماهی سرخشون کنه، اون‌ها رو روانه‌ی کوره‌های آدم‌سوزی کنه. بذاره بخار به بدن بی‌جونشون بخوره و در نهایت جزغاله‌شون کنه.
به جای اشپل ماهی که می‌تونه بعدا ازش استفاده کنه، از دندون‌های طلای اسرا بهره ببره تا براش نفعی هم داشته باشه.
می‌تونه وعده و وعیدهای توخالی بده و آدمها رو با امید واهی، سرگردون و چشم انتظار نگه داره. این کاری هست که بشر با خودش انجام میده و گورش رو می‌تونه یه تنه بکنه.
نازی‌هایی که خونشون رنگین‌تر از بقیه بود. آدم‌هایی که بی‌هیچ ایده‌ای سر از اسارت و دربند هم‌نوعان خودشون قرار گرفتن درآوردن.
متعصبینی که عقایدشون رو درست‌ترین مکتب ممکن می‌دونستن. حتی اگه به کشتار دسته جمعی هزاران آدم بی‌گناه ختم می‌شد.
اما اون‌ها از پس امید به روزهای بهتر آدم‌هایی که هویتشون رو هم ازشون گرفته بودن برمی‌اومدن؟ آیا می‌تونستن اون نور ناچیز هم ازشون بگیرن؟
و اما آدمی چطور می‌تونه این زندگی رو تاب بیاره؟ وقتی نه خورد و خوراکی داره و نه لباس مناسبی. نه خواب آرومی و نه روزهای روشنی. نه توانی برای دوییدن و نه رمقی برای خودکشی. مگر جز امید چیزی باقی می‌مونه؟
این کتاب روایت اتفاقات سال ۱۹۴۵ آلمان هست و در واقع به پایان جنگ جهانی دوم می‌پردازه. داستان آدم‌های گمنامی که اسمشون در تاریخ ثبت نشده و فروغ زندگین.
زیر ظلم بی‌وقفه خمیده شدن. شکنجه شدن. تحلیل رفتن. بیمار شدن. قربانی شدن. سوختن و ساختن و با آخرین نفس‌ها ادامه دادن.
و از سوی دیگه، کسایی که به ناحق به جایگاهی رسیدن. تاختن. خوردن. بردن. سوزوندن. معانی کلمات رو عوض کردن. برچسب زدن. نفرت‌پراکنی کردن. کشتن. کاشتن. اما تونستن برداشت کنن؟
توصیفات رمارک بی‌رحمانه و خیره‌کننده‌ست با اینکه خودش چنین مقوله‌ای رو لمس نکرده. سرعت داستان با توجه به حجمش خوب و سریع هست و شاید جاهایی کند شه که از حجم اتفاقات بی‌حس شی.
شخصیت‌ها واقعین و گاهی دیالوگ‌هاشون حالت شعاری پیدا می‌کنه، اما در عین حال عمیق و تأمل‌برانگیزن.
ترجمه به جز استفاده از چند کلمه و عبارت نادرست، ایراد چشمگیری نداره اما به علت همخوانی با نیلوفر عزیزم که مترجم و ویراستار هست، متوجه شدم که ویراستاری هم جای کار داره. و البته باید اعتراف کنم که یکی از همخوانی‌های دلچسب امسالم بود. (امسال کتاب‌های خیلی خوب و بدی رو به لطف همخوانی پیش بردم که اگر همخوان‌ها نبودن شاید از پس تموم کردنشون برنمی‌اومدم ^^ )
کیفیت خود کتاب خوب هست، اگرچه از چاپ‌های جدیدش بی‌اطلاعم.
رمارک اولین نویسنده‌ای بود که من رو با ادبیات ضد جنگ و کتاب محبوبم یعنی در غرب خبری نیست آشنا کرد. فروغ زندگی در جایگاه بعدی قرار می‌گیره اما چیزی از عزیز بودن و کار درست بودن نویسنده‌ش کم نمی‌کنه.
به وقت روزهای تاریک و بی‌فروغ، روزهایی که امیدی باقی نمی‌مونه خوندن آثار رمارک رو پیشنهاد می‌کنم. چون انگیزه و توانی برای ادامه دادن رو میده و تراپیستی تو این ژانر لااقل برای من محسوب میشه.
پ.ن: گاهی برای بازگشت به چیزهایی که از دست دادم به تو برمی‌گردم. چون به یاد ندارم که آخرین بار کی امیدوار بودم...
من تقلای ماهی‌ها رو برای آب دیده بودم. زمانی که قصد فروششون رو داشتن و روی زمین پخش و پلا بودن. طوری که دقایق پایانی عمرشون، دهنشون رو باز و بسته می‌کردن تا شاید دو چکه آب نجاتشون بده.
حال من بی‌شباهت به این برزخ نبود. من به مکانی تبعید شده بودم که با ماهیت خودم نمی‌تونستم ازش جون سالم به در ببرم؛ چون اون‌ها باریکه‌ی نور رو به صورتم می‌تابوندن و ازم دریغش می‌کردن. تنها مرگ می‌تونست رهایی‌بخش باشه.
ماهی با امید واهی برگشتنش به آب زنده بود. من اما می‌دونستم این یه دروغ بزرگه. هیچ برگشتی در کار نبود. صیاد بی‌تفاوت به ماهی نیمه جون نگاه می‌کرد. ماهی تکون می‌خورد. صیاد به تلاش نافرجام ماهی بی‌تفاوت بود. ماهی نفس‌های آخرش رو می‌کشید و در نهایت به خاطر چیزی که بود فروخته می‌شد.
من اما به این زمین آشنا بودم. ذات من تفاوتی با بقیه نداشت. مثل ماهی به جهان دیگه‌ای پرت نشده بودم. زمین همون زمین بود و من هم از خودشون بودم اما در عین حال بیگانه بودم.
برای من واضح و مبرهن بود که اون صیاد هم می‌تونه بلایی که به سر ماهی آورده رو سر هم‌نوعش بیاره. می‌تونه آدمی رو گشنه و تشنه، وسط اردوگاه بی هیچ امکاناتی به امان خودش بذاره تا التماس دو چکه آب رو بهش کنن.
می‌تونه با چاقوی در دستش، پوست از سر بشر بکنه و به جای اینکه مثل ماهی سرخشون کنه، اون‌ها رو روانه‌ی کوره‌های آدم‌سوزی کنه. بذاره بخار به بدن بی‌جونشون بخوره و در نهایت جزغاله‌شون کنه.
به جای اشپل ماهی که می‌تونه بعدا ازش استفاده کنه، از دندون‌های طلای اسرا بهره ببره تا براش نفعی هم داشته باشه.
می‌تونه وعده و وعیدهای توخالی بده و آدمها رو با امید واهی، سرگردون و چشم انتظار نگه داره. این کاری هست که بشر با خودش انجام میده و گورش رو می‌تونه یه تنه بکنه.
نازی‌هایی که خونشون رنگین‌تر از بقیه بود. آدم‌هایی که بی‌هیچ ایده‌ای سر از اسارت و دربند هم‌نوعان خودشون قرار گرفتن درآوردن.
متعصبینی که عقایدشون رو درست‌ترین مکتب ممکن می‌دونستن. حتی اگه به کشتار دسته جمعی هزاران آدم بی‌گناه ختم می‌شد.
اما اون‌ها از پس امید به روزهای بهتر آدم‌هایی که هویتشون رو هم ازشون گرفته بودن برمی‌اومدن؟ آیا می‌تونستن اون نور ناچیز هم ازشون بگیرن؟
و اما آدمی چطور می‌تونه این زندگی رو تاب بیاره؟ وقتی نه خورد و خوراکی داره و نه لباس مناسبی. نه خواب آرومی و نه روزهای روشنی. نه توانی برای دوییدن و نه رمقی برای خودکشی. مگر جز امید چیزی باقی می‌مونه؟
این کتاب روایت اتفاقات سال ۱۹۴۵ آلمان هست و در واقع به پایان جنگ جهانی دوم می‌پردازه. داستان آدم‌های گمنامی که اسمشون در تاریخ ثبت نشده و فروغ زندگین.
زیر ظلم بی‌وقفه خمیده شدن. شکنجه شدن. تحلیل رفتن. بیمار شدن. قربانی شدن. سوختن و ساختن و با آخرین نفس‌ها ادامه دادن.
و از سوی دیگه، کسایی که به ناحق به جایگاهی رسیدن. تاختن. خوردن. بردن. سوزوندن. معانی کلمات رو عوض کردن. برچسب زدن. نفرت‌پراکنی کردن. کشتن. کاشتن. اما تونستن برداشت کنن؟
توصیفات رمارک بی‌رحمانه و خیره‌کننده‌ست با اینکه خودش چنین مقوله‌ای رو لمس نکرده. سرعت داستان با توجه به حجمش خوب و سریع هست و شاید جاهایی کند شه که از حجم اتفاقات بی‌حس شی.
شخصیت‌ها واقعین و گاهی دیالوگ‌هاشون حالت شعاری پیدا می‌کنه، اما در عین حال عمیق و تأمل‌برانگیزن.
ترجمه به جز استفاده از چند کلمه و عبارت نادرست، ایراد چشمگیری نداره اما به علت همخوانی با نیلوفر عزیزم که مترجم و ویراستار هست، متوجه شدم که ویراستاری هم جای کار داره. و البته باید اعتراف کنم که یکی از همخوانی‌های دلچسب امسالم بود. (امسال کتاب‌های خیلی خوب و بدی رو به لطف همخوانی پیش بردم که اگر همخوان‌ها نبودن شاید از پس تموم کردنشون برنمی‌اومدم ^^ )
کیفیت خود کتاب خوب هست، اگرچه از چاپ‌های جدیدش بی‌اطلاعم.
رمارک اولین نویسنده‌ای بود که من رو با ادبیات ضد جنگ و کتاب محبوبم یعنی در غرب خبری نیست آشنا کرد. فروغ زندگی در جایگاه بعدی قرار می‌گیره اما چیزی از عزیز بودن و کار درست بودن نویسنده‌ش کم نمی‌کنه.
به وقت روزهای تاریک و بی‌فروغ، روزهایی که امیدی باقی نمی‌مونه خوندن آثار رمارک رو پیشنهاد می‌کنم. چون انگیزه و توانی برای ادامه دادن رو میده و تراپیستی تو این ژانر لااقل برای من محسوب میشه.
پ.ن: گاهی برای بازگشت به چیزهایی که از دست دادم به تو برمی‌گردم. چون به یاد ندارم که آخرین بار کی امیدوار بودم...
March 12, 2018
EMR dedicates this to his sister who was beheaded in a concentration camp, in part to reach her famous brother who had condemned the Nazis while in exile in Switzerland. Yet the author's presence isn't felt. It's never vindictive or violently passionate. The narrative voice never dehumanizes, never does unto others as others have done unto his sister -- it keeps its cool and holds the gaze of the slowly dying sado-ubermencsh until his eyes turn to sightless jelly.
A goddamn great novel, generally. Rising drama for the win. Nearly as vivid, moving, significant, and unputdownable as A Time to Love and a Time to Die, which I read directly before this one, which EMR wrote directly after this one. Both are set in Germany during WWII, both structured absolutely linearly, and to extraordinary effect both use the Allied bombings of civilian populations in smaller towns to propel them forward.
"A Time to Love and A Time to Die" is more of a love story, a close-third POV limited to a single German soldier on leave -- like EMR knew he had something good with the Allied bombings but wanted to zoom-in on its effect on a single story/character after this one's roving POV, accessing the thoughts of dozens of prisoners, kapos, guards, SS, and townsfolk, although it primarily focuses on a prisoner known only as 509 for three quarters of the novel and the SS concentration camp commander, a former postal clerk. The camp isn't a death camp although it has a crematorium to dispose of bodies that waste away or are beaten to death. Some of the prisoners have been there more than a decade -- political prisoners, Communists, the editor of a newspaper who denounced the Nazis, a doctor who knew an SS officer had syphilis, etc. In the camp, the Communists and more democratic leaning prisoners have formed an underground coalition that meets and makes plans, gathers weapons, resists when it cans.
At first it took 75 to 100 pages for the characters to cohere and the story to start when 509 and another character refuse to submit to the camp doctor's experiments -- they're beaten viciously but survive -- and since they're not executed they give the other prisoners hope. A major positive for this is its setting in time: late-winter/early spring 1945. As the weather warms and they hear artillery fire in the distance they know that they have weeks, maybe even days until liberation, so they do whatever they can to stall their deaths, to live just a few more days, to delay going up through the crematorium chimney. As the British and Americans approach, the novel takes off and I read it compulsively, wanting to return to it whenever I put it down. Who would survive after so many years in the camp? Man, I hope 509 makes it! Would the SS ship everyone off to a death camp or just murder all the prisoners, set the barracks on fire and machine gun them before abandoning the camp and running from the Allies? Or maybe the Allies would inadvertently bomb the camp?
I won't divulge what happens but generally the ending makes it a great novel, especially for the depiction of the camp commander Neubauer who toward the end distances himself from real sadistic Nazis and tries to whitewash his reputation by planting some primroses around the barracks and increasing the food ration as he daydreams about surrendering as a military officer, ceremonially handing over his sword and informing his British and American conquerors that he had only been following orders and performing his duties, which as soldiers they will of course understand . . .
4.75 stars rounded down for the occasional murky machinations of the prisoners' schemes (bartering, bribes, etc), some difficulty keeping the characters straight (similar names of a few prisoners may be intentional since after a while all the prisoners look like walking skeletons with huge eyes and nostrils too large), and a translation that seemed less artful, patient, and/or milky than the other EMR's I've read. The language in this seemed weaker to me, comparatively spare, quick/rushed (probably loyal to the text due to the POV), and occasional sentences in dialogue that end with the odd "what?" This "what?" threw me off every time it appeared -- I suppose it could be rendered in common American English as "huh?" Also a few errors in the text ("I" instead of "It" for example).
But enough quibbling over minor demerits! Again, this is a great novel, a masterpiece of conventional rising drama, vivid, gripping, horrifying, never cartoonish, with moments of top-notch abstraction without getting in the way of the story's steady, natural progression.
I'll definitely be an EMR completist by the end of the year.
A goddamn great novel, generally. Rising drama for the win. Nearly as vivid, moving, significant, and unputdownable as A Time to Love and a Time to Die, which I read directly before this one, which EMR wrote directly after this one. Both are set in Germany during WWII, both structured absolutely linearly, and to extraordinary effect both use the Allied bombings of civilian populations in smaller towns to propel them forward.
"A Time to Love and A Time to Die" is more of a love story, a close-third POV limited to a single German soldier on leave -- like EMR knew he had something good with the Allied bombings but wanted to zoom-in on its effect on a single story/character after this one's roving POV, accessing the thoughts of dozens of prisoners, kapos, guards, SS, and townsfolk, although it primarily focuses on a prisoner known only as 509 for three quarters of the novel and the SS concentration camp commander, a former postal clerk. The camp isn't a death camp although it has a crematorium to dispose of bodies that waste away or are beaten to death. Some of the prisoners have been there more than a decade -- political prisoners, Communists, the editor of a newspaper who denounced the Nazis, a doctor who knew an SS officer had syphilis, etc. In the camp, the Communists and more democratic leaning prisoners have formed an underground coalition that meets and makes plans, gathers weapons, resists when it cans.
At first it took 75 to 100 pages for the characters to cohere and the story to start when 509 and another character refuse to submit to the camp doctor's experiments -- they're beaten viciously but survive -- and since they're not executed they give the other prisoners hope. A major positive for this is its setting in time: late-winter/early spring 1945. As the weather warms and they hear artillery fire in the distance they know that they have weeks, maybe even days until liberation, so they do whatever they can to stall their deaths, to live just a few more days, to delay going up through the crematorium chimney. As the British and Americans approach, the novel takes off and I read it compulsively, wanting to return to it whenever I put it down. Who would survive after so many years in the camp? Man, I hope 509 makes it! Would the SS ship everyone off to a death camp or just murder all the prisoners, set the barracks on fire and machine gun them before abandoning the camp and running from the Allies? Or maybe the Allies would inadvertently bomb the camp?
I won't divulge what happens but generally the ending makes it a great novel, especially for the depiction of the camp commander Neubauer who toward the end distances himself from real sadistic Nazis and tries to whitewash his reputation by planting some primroses around the barracks and increasing the food ration as he daydreams about surrendering as a military officer, ceremonially handing over his sword and informing his British and American conquerors that he had only been following orders and performing his duties, which as soldiers they will of course understand . . .
4.75 stars rounded down for the occasional murky machinations of the prisoners' schemes (bartering, bribes, etc), some difficulty keeping the characters straight (similar names of a few prisoners may be intentional since after a while all the prisoners look like walking skeletons with huge eyes and nostrils too large), and a translation that seemed less artful, patient, and/or milky than the other EMR's I've read. The language in this seemed weaker to me, comparatively spare, quick/rushed (probably loyal to the text due to the POV), and occasional sentences in dialogue that end with the odd "what?" This "what?" threw me off every time it appeared -- I suppose it could be rendered in common American English as "huh?" Also a few errors in the text ("I" instead of "It" for example).
But enough quibbling over minor demerits! Again, this is a great novel, a masterpiece of conventional rising drama, vivid, gripping, horrifying, never cartoonish, with moments of top-notch abstraction without getting in the way of the story's steady, natural progression.
I'll definitely be an EMR completist by the end of the year.
December 23, 2020
509 nodded. “It’s difficult to die now. Earlier it was easier. Now it’s hard. So near the end.”
“Ruth,” he said after a while. “I think when one starts as low as we do there must be a lot of happiness ahead.”
This is a story of survival of a group of prisoners in Nazi concentration camp near the end of war. So you can guess the mood of this book. It’s bleak and also quite plot heavy.
You don’t go to Remarque for literary modernism or complex prose, you don't even go to him for intricately crafted psychological study of the characters. You read him if you want a story of love and friendship even if everything around is shit. For his signature quiet melancholy (it’s always present) and for the feeling of hope (sometimes if you’re lucky).
I first read this novel more than 10 years ago and I still remembered the scene between Breuer and Luebbe. This is one of my teenage self favourite books, so I'm partial.
What can I say, this book gets me in the feels every time.
It ends with dedication to the memory of his sister Elfreide, who was beheaded by Nazis.
“Ruth,” he said after a while. “I think when one starts as low as we do there must be a lot of happiness ahead.”
This is a story of survival of a group of prisoners in Nazi concentration camp near the end of war. So you can guess the mood of this book. It’s bleak and also quite plot heavy.
You don’t go to Remarque for literary modernism or complex prose, you don't even go to him for intricately crafted psychological study of the characters. You read him if you want a story of love and friendship even if everything around is shit. For his signature quiet melancholy (it’s always present) and for the feeling of hope (sometimes if you’re lucky).
I first read this novel more than 10 years ago and I still remembered the scene between Breuer and Luebbe. This is one of my teenage self favourite books, so I'm partial.
What can I say, this book gets me in the feels every time.
It ends with dedication to the memory of his sister Elfreide, who was beheaded by Nazis.
September 16, 2015
I am becoming a huge Remarque fan. Spark of Life is thoughtful and powerful writing. The story illustrates the enormity of the tragedy we know as the holocaust and if you want to be moved by a book, that will happen when you read this one for sure. A sad tale and a wake up call in one amazingly well written novel. The story is even sadder with the knowledge that the author's sister Elfreide, to whom the book is dedicated, was beheaded by the nazis.
April 13, 2020
Šįkart rašau apie paskutinę savo kolekcijoje perskaitytą Remarque knygą „Gyvybės kibirkštis“. Ir nors istorija apie neegzistavusį lagerį – fikcija, tekstu nebuvo sunku patikėti. Visos tikros skaitytos karo istorijos prieš tai – neleidžia pamiršti, jog būtent tokia neįsivaizduojamai žiauri kasdienybė pasitikdavo tikrus žmones, deja, ne tik knygos veikėjus.
To tikrumo knygai neabejotinai suteikė autoriaus patirtis, turbūt daugelis žino, jog Erich Maria Remarque buvo pašauktas tarnauti Pirmajame pasauliniame kare, mažiau žinotinas faktas – jo seseriai Elfriede Scholz buvo paskirta mirties bausmė už pasisakymus prieš nacių veiklą. Skaudi gyvenimo patirtis neabejotinai atsiskleidė autoriaus darbuose, matyt todėl, knygos personažai pasirodo artimi, paliečiantys, jaudinantys.
Nors knyga, be abejonės – slegianti, pats tekstas išlieka remarkiškas. Sakydama remarkiškas stilius - turiu omenyje neapsunkęs, puslapiai verčiasi lengvai, tekstas nepersunktas nereikalingomis detalėmis, o dialogai – visada svarbūs, atrodo girdi, ką knygos veikėjai nori pasakyti vienas kitam tarp eilučių.
Tačiau, kai kas man pasirodė ne visai būdinga Remarque – šis pasakojimas iš dalies baigiasi viltingai. Po tikėtino liūdesio pabaigoje (o skaitantys Remarque tikrai žino, kaip baigiasi jo knygos), šįkart autorius paliko ir šviesos ruožą. O taikliausiai ir trumpiausiai apie knygą galima pasakyti iš jos pačios iškirptais žodžiais: „Mus žemino, bet mes nesame pažeminti. Pažeminti tie, kurie taip elgėsi."
To tikrumo knygai neabejotinai suteikė autoriaus patirtis, turbūt daugelis žino, jog Erich Maria Remarque buvo pašauktas tarnauti Pirmajame pasauliniame kare, mažiau žinotinas faktas – jo seseriai Elfriede Scholz buvo paskirta mirties bausmė už pasisakymus prieš nacių veiklą. Skaudi gyvenimo patirtis neabejotinai atsiskleidė autoriaus darbuose, matyt todėl, knygos personažai pasirodo artimi, paliečiantys, jaudinantys.
Nors knyga, be abejonės – slegianti, pats tekstas išlieka remarkiškas. Sakydama remarkiškas stilius - turiu omenyje neapsunkęs, puslapiai verčiasi lengvai, tekstas nepersunktas nereikalingomis detalėmis, o dialogai – visada svarbūs, atrodo girdi, ką knygos veikėjai nori pasakyti vienas kitam tarp eilučių.
Tačiau, kai kas man pasirodė ne visai būdinga Remarque – šis pasakojimas iš dalies baigiasi viltingai. Po tikėtino liūdesio pabaigoje (o skaitantys Remarque tikrai žino, kaip baigiasi jo knygos), šįkart autorius paliko ir šviesos ruožą. O taikliausiai ir trumpiausiai apie knygą galima pasakyti iš jos pačios iškirptais žodžiais: „Mus žemino, bet mes nesame pažeminti. Pažeminti tie, kurie taip elgėsi."
April 3, 2023
Niezwykle trudna i wymagająca emocjonalnie książka. Przytłaczająca, brutalna i zawiła.
December 2, 2017
Schade, dass ich nicht mehr Sterne zur Verfügung habe.
Wie einst sein "Im Westen nichts Neues" lässt mich auch "Der Funke Leben" betroffen, gerührt, beschämt und gleichzeitig beglückt zurück. Beglückt ihm Sinne, dass Remarque 1952 dieses komplexe wie schwere Thema mit seinem Roman öffentlich zur Sprache bringt, während ein Großteil der deutschen Bevölkerung versuchte, diese historische Wahrheit zu umgehen, statt es konstruktiv für sich selbst und nachfolgende Generationen aufzuarbeiten. Und auch beglückt, weil Remarque als Schriftsteller nicht enttäuscht. Er beherrscht dieses Handwerk wie kaum ein anderer. Mich beeindruckt, mit welch einfachen Sätzen und Worten er derart Großes ausspricht, dass es ein jeder verstehen kann und muss. Denn darin liegt für mich die wahre Brillanz eines intellektuellen Literaten.
Diesen Roman betreffend, gibt es unzählige Passagen, die ich unterstrich und kommentierte, weil sie mich so sehr beschäftigten und doch kann ich sie hier nicht allesamt aufzählen. Überdies fürchte ich, dass mir noch die Worte fehlen, um der Großartigkeit dieses Buches gerecht zu werden.
Trotz des unvorstellbaren Grauens, das kontinuierlich durch die Handlung zieht, wurde ich nie müde, weiterzulesen. Im Gegenteil, dieser Roman hat mich gepackt wie schon lange kein anderer. Jeder Person verleiht Remarque mit einfachen Mitteln eine unglaubliche Tiefe und Substanz, selbst der Hauptfigur, dem KZ-Häftling 509. Trotz der bloßen Nummer ist er von dem Moment an, in dem er zum ersten Mal dem Leser vorgestellt wird, ein Mensch aus Fleisch und Blut, zum Berühren nahe. Ein Mensch von ungeheurer Größe und mentaler Stärke, obwohl sein Leben nur noch am seidenen Faden hängt und sein Körper nur noch einem Skelett gleicht.
Remarque wagt zudem den Perspektivwechsel und stellt uns den Alltag des Lager-Kommandanten und seinen Gehilfen gegenüber. Er wird außerdem nie müde, auf die Gefahren des Kommunismus zu verweisen, was in einem interessanten Dialog zwischen 509 und dem kommunistischen Werner gipfelt:
"'Ich kenne das Lied. Sag mir lieber, was mit denen geschähe, die gegen euch sind, wenn ihr gewinnen würdet und die Macht hättet? Oder denen, die nicht für euch sind?'
Werner schwieg einen Moment. 'Da gibt es viele verschiedene Wege', sagte er dann.
'Ich kenne welche. Du auch. Töten, Foltern, Konzentrationslager - meinst du die auch?'
'Unter anderem. Je nachdem, was notwendig ist.'"
Dieses Buch ist von unbeschreiblicher Tiefe, weil es nicht nur handwerklich meisterhaft ist, sondern so viele unterschiedliche Themen anspricht und philosophische Fragen aufwirft, so zum Beispiel die Frage nach dem Sinn von Rache und Vergeltung, dem Umgang von wiedergewonnener Freiheit und dem Danach, aber auch der Flucht aus der eigenen Verantwortung.
Remarque hat mich mit diesem seiner Romane erneut geistig wie emotional gefesselt. Regelrecht mitgenommen haben mich insbesondere die Szene des grauenhaften "Schildkrötenrennens" vor dem Tor des Lagers sowie der Augenblick, als die Häftlinge, nun durch amerikanische Soldaten befreit, zum ersten Mal jeder in einem eigenen Bett mit einer Decke und einem Kissen schlafen durften.
Lange Rede kurzer Sinn: Es ist ein Meisterwerk und Remarque möge mir meine Sprachlosigkeit verzeihen!
Wie einst sein "Im Westen nichts Neues" lässt mich auch "Der Funke Leben" betroffen, gerührt, beschämt und gleichzeitig beglückt zurück. Beglückt ihm Sinne, dass Remarque 1952 dieses komplexe wie schwere Thema mit seinem Roman öffentlich zur Sprache bringt, während ein Großteil der deutschen Bevölkerung versuchte, diese historische Wahrheit zu umgehen, statt es konstruktiv für sich selbst und nachfolgende Generationen aufzuarbeiten. Und auch beglückt, weil Remarque als Schriftsteller nicht enttäuscht. Er beherrscht dieses Handwerk wie kaum ein anderer. Mich beeindruckt, mit welch einfachen Sätzen und Worten er derart Großes ausspricht, dass es ein jeder verstehen kann und muss. Denn darin liegt für mich die wahre Brillanz eines intellektuellen Literaten.
Diesen Roman betreffend, gibt es unzählige Passagen, die ich unterstrich und kommentierte, weil sie mich so sehr beschäftigten und doch kann ich sie hier nicht allesamt aufzählen. Überdies fürchte ich, dass mir noch die Worte fehlen, um der Großartigkeit dieses Buches gerecht zu werden.
Trotz des unvorstellbaren Grauens, das kontinuierlich durch die Handlung zieht, wurde ich nie müde, weiterzulesen. Im Gegenteil, dieser Roman hat mich gepackt wie schon lange kein anderer. Jeder Person verleiht Remarque mit einfachen Mitteln eine unglaubliche Tiefe und Substanz, selbst der Hauptfigur, dem KZ-Häftling 509. Trotz der bloßen Nummer ist er von dem Moment an, in dem er zum ersten Mal dem Leser vorgestellt wird, ein Mensch aus Fleisch und Blut, zum Berühren nahe. Ein Mensch von ungeheurer Größe und mentaler Stärke, obwohl sein Leben nur noch am seidenen Faden hängt und sein Körper nur noch einem Skelett gleicht.
Remarque wagt zudem den Perspektivwechsel und stellt uns den Alltag des Lager-Kommandanten und seinen Gehilfen gegenüber. Er wird außerdem nie müde, auf die Gefahren des Kommunismus zu verweisen, was in einem interessanten Dialog zwischen 509 und dem kommunistischen Werner gipfelt:
"'Ich kenne das Lied. Sag mir lieber, was mit denen geschähe, die gegen euch sind, wenn ihr gewinnen würdet und die Macht hättet? Oder denen, die nicht für euch sind?'
Werner schwieg einen Moment. 'Da gibt es viele verschiedene Wege', sagte er dann.
'Ich kenne welche. Du auch. Töten, Foltern, Konzentrationslager - meinst du die auch?'
'Unter anderem. Je nachdem, was notwendig ist.'"
Dieses Buch ist von unbeschreiblicher Tiefe, weil es nicht nur handwerklich meisterhaft ist, sondern so viele unterschiedliche Themen anspricht und philosophische Fragen aufwirft, so zum Beispiel die Frage nach dem Sinn von Rache und Vergeltung, dem Umgang von wiedergewonnener Freiheit und dem Danach, aber auch der Flucht aus der eigenen Verantwortung.
Remarque hat mich mit diesem seiner Romane erneut geistig wie emotional gefesselt. Regelrecht mitgenommen haben mich insbesondere die Szene des grauenhaften "Schildkrötenrennens" vor dem Tor des Lagers sowie der Augenblick, als die Häftlinge, nun durch amerikanische Soldaten befreit, zum ersten Mal jeder in einem eigenen Bett mit einer Decke und einem Kissen schlafen durften.
Lange Rede kurzer Sinn: Es ist ein Meisterwerk und Remarque möge mir meine Sprachlosigkeit verzeihen!
December 26, 2021
آنها آزاد بودند امّا نمی‌دانستند با آزادی خود چه بکنند. برای بسیاری از آنها تصوّر آزادی آن‌قدر بزرگ بود که به بعدازآن فکر نکرده بودند؛ و حال که یک‌مرتبه به آزادی رسیده بودند، می‌دیدند در ورای آن خبری از بهشت و معجزات نیست و هیچ جادویی نمی‌تواند آن سال‌های گذشته را به‌یک‌باره بازگرداند. آزادی فرارسیده و با خود رنج تنهایی و خاطرات وحشتناک را به‌همراه آورده بود.
July 9, 2023
„Visada reikia galvoti tik apie artimiausią pavojų. Gresiantį tuo metu. Žingsnis po žingsnio. Kitaip išprotėsi."
Kaip ir daugelis, su Remarko kūryba susipažinau vidurinėje mokykloje. Tad sentimentų neišvengiau, o be to, tai buvo ir mano tėvo mėgiamas autorius. Todėl Remarko knygos mano namuose užima garbingą vietą.
Taip jau atsitiko, kad būtent „Gyvybės kibirkštis" tapo mūsų knygų klubo balandžio mėnesio knyga. Paprastas, neperkrautas rašymo stilius tikroviškai parodo lagerio kasdienybę: skeletai, kiaušas vietoj galvos, bedantės burnos, skarmalai. Čia nėra herojų ir patoso, aklo patriotizmo. O kruopelė vilties įžiebia gyvybės kibirkštį.
Šį kūrinį vertinu dėl pacifizmo, humanizmo idėjų. Pirmą kartą knyga išleista 1952 m., tad ją galima laikyti protestu prieš karą. Tuo labiau, kad autorius neslėpė savo antinacistinių pažiūrų, iš jo buvo atimta Vokietijos pilietybė, o knygos viešai deginamos. Rašoma, jog „Gyvybės kibirkštį" E. M. Remarqueʼas skyrė savo seseriai E. Scholz, 1943 žiauriai nužudytai gestapininkų.
Vienintelis minusas, kuris man labai trukdė skaityti – tai vardų ir pavardžių maišalynė. Pradžioje jų buvo tiek daug ir aš niekaip negalėjau sekti siužeto ir painiojausi tarp veikėjų. Mačiau, kad ši knyga lyginama su ”Dievu mišku", bet, man asmeniškai, Balio Sruogos memuarai patiko daug labiau.
https://www.facebook.com/profesionali...
https://www.instagram.com/profesional...
www.profesionalimama.wordpress.com
Kaip ir daugelis, su Remarko kūryba susipažinau vidurinėje mokykloje. Tad sentimentų neišvengiau, o be to, tai buvo ir mano tėvo mėgiamas autorius. Todėl Remarko knygos mano namuose užima garbingą vietą.
Taip jau atsitiko, kad būtent „Gyvybės kibirkštis" tapo mūsų knygų klubo balandžio mėnesio knyga. Paprastas, neperkrautas rašymo stilius tikroviškai parodo lagerio kasdienybę: skeletai, kiaušas vietoj galvos, bedantės burnos, skarmalai. Čia nėra herojų ir patoso, aklo patriotizmo. O kruopelė vilties įžiebia gyvybės kibirkštį.
Šį kūrinį vertinu dėl pacifizmo, humanizmo idėjų. Pirmą kartą knyga išleista 1952 m., tad ją galima laikyti protestu prieš karą. Tuo labiau, kad autorius neslėpė savo antinacistinių pažiūrų, iš jo buvo atimta Vokietijos pilietybė, o knygos viešai deginamos. Rašoma, jog „Gyvybės kibirkštį" E. M. Remarqueʼas skyrė savo seseriai E. Scholz, 1943 žiauriai nužudytai gestapininkų.
Vienintelis minusas, kuris man labai trukdė skaityti – tai vardų ir pavardžių maišalynė. Pradžioje jų buvo tiek daug ir aš niekaip negalėjau sekti siužeto ir painiojausi tarp veikėjų. Mačiau, kad ši knyga lyginama su ”Dievu mišku", bet, man asmeniškai, Balio Sruogos memuarai patiko daug labiau.
https://www.facebook.com/profesionali...
https://www.instagram.com/profesional...
www.profesionalimama.wordpress.com
February 5, 2025
This was the first novel about the Holocaust, by any author, published after WWII. Remarque was widely criticized for having written a novel about events he had never personally experienced. But I doubt that there are many literary treatments of this human tragedy that are as poignant or relevant. Definitely a novel to include in a study of the era.
January 16, 2013
One of the most impressive Remarque books. The harshest, I would say, and as usual incredibly touching.
August 14, 2017
Remarque left me speechless ... again. Can't even write a review.
November 26, 2022
���ეზიზღება კაცობრიობა და იმის გაუანალიზებლობა ისედაც რა უმნიშვნელოები ვართ, პრობლემები ჩვენ თვითონვე რომ არ დავიმატოთ.
September 16, 2023
Erich Maria Remarque'nin sihirli bir güce sahip olduğuna inanıyorum. Çook uzun aralıklarla, her elime alışımda ayrı keyif alıyorum yazdıklarını okumaktan. İnanılmaz umutsuz, çaresiz, korkunç ve katlanılamaz durumların içindeki umudu, gündelik kaygıların insaniliğini ve en önemlisi, kabul etmeyi istemesek ve derinlereeee,,, taaaaa derinlere gömmeye çalışsak da içimizde kımıl kımıl parlayan Hayat Kıvılcımı'nı öyle güzel hatırlatıyor ki..
Roman bir Nazi toplama kampının,artık çalışacak hali olmayan, güçten düşmüş, iskeletten farksız tutsaklar için ayrılmış bölümü olan küçük kampta geçiyor. Kısacası küçük kamp sakinleri, burada ölümlerini bekliyorlar ve tahmin edeceğiniz üzere ölüm pek çok farklı kılıkta çıkıyor karşılarına. Romanın ana kahramanı 509 da umudunu, inancını ve hatta nefretini bile kaybetmiş kıdemli bir tutsak. Kısacası, bu kampa hapsedilmiş yaşayan ölülerden biri.
''Ama sonunda nefret duygusu da sönmüştü. Bir ekmek kırıntısı için savaşım vermek her şeyden daha önemliydi. Tehlikeye girmiş bir varlığın, anılardan ve nefretten de ızdırap kadar zarar görebileceğini, zamanla öğrenmişti. 509 kabuğuna çekilip bir saatten öteki saate yaşanılan bir ömürden başka hiçbir şeyle ilgilenmemeyi öğrenmişti.
Bu kentin 509 numara için ilgi çekici hiçbir yanı kalmamıştı ve hiç değişmeyen manzarası, artık hiç değişmeyecek kendi alınyazısının da kasvetli bir simgesi olmuştu.''
Uzun zamandır sayısız ve tarifsiz eziyetlere maruz kalan kamp sakinleri için kamptan kurtulmayı hayal etmek, en büyük eziyetlerden birisi halini almış. Bu konuda konuşmayı ve düşünmeyi bile yasak etmişler kendilerine. Ta ki, yıllardır kamp telleri ardından izledikleri kentin bombalandığını görene dek...
''Kent yanıyordu. Toplama kampı kadar değişmez ve yıkılamaz sanılan bu kent yanmaktaydı.''
Kentin bombalanması kitabın hemen başlarında gerçekleşiyor ve savaşın gidişatı değişirken kamp sakinlerinin içlerindeki Hayat Kıvılcımı'nın uyanışına eşlik ediyoruz. Korkunç grotesk sahneler eşliğinde bile, insanın içindeki sönmeyen ateşe şahit olmak ferahlatıcı oldu benim için. Üstelik depremin ardından ve seçim gündeminde Hayat Kıvılcımı'nı okumak, ''tam zamanında'' hissini uyandırdı. Her okurun vardı böyle anları...
En korkutucu olayların bile engel olamadığı, tenimizde, etimizde, kemiklerimizde ve her bir hücremizde gizli küçük yaşam zerreciklerini hatırlattı Erich Maria Remarque bana.
''Özgürlüğün ilk belirli selamı gelmişti. Onlar şu yeryüzünün pis yaratıkları değillerdi bundan böyle. Onları unutmadıklarını göstermek için, tehlikeyi göze alıp uçak gönderiyorlardı. Tükürülen, nefret edilen ve solucanlardan daha az değer verilen pis yaratıklar değildiler, bundan böyle; birer insandılar artık. Tanımadıkları insanlar için de insandılar.''
Peki ne ki insan olmak? Bir insan olarak yaşamak ne?
Uzun zaman hiç konuşmadan oturdular. Kamp da, bombalarla yıkılmış kent de artık görünürlerde yoktu. Yalnızca çayır ve çayırın üzerindeki yumuşacık gökyüzü vardı. Rüzgarın ılık dokunuşlarını yüzlerinde hissediyor ve geçmişin bütün o kara kara felaketlerinin bu rüzgarın yumuşak elleriyle uzaklaştırıldığını sanıyorlardı.
Bucher, her şey belki de böylece yeniden başlayacak, diye düşündü. Kötü anılar ve nefretle değil de, böyle başlayacak. En basit biçimde yeniden yaşayabilmek duygusuyla. Yalnızca yaşayabilmek duygusu yetecek.
Ne unutmalı ne de korkunç anıların kabusuyla yok olmalıydı. Vedalaşırken Berer böyle söylemişti.''
Böyle bol alıntılı, darmadağın bir yorum bırakıyorum sizlere.Grotesk toplama kampı, bomba ve enkaz sahneleri size kötü gelmeyecekse ''tam zamanında'' okumanızı öneriyorum. Yoruma sığdıramadım ama kitapta sadece kamptaki tutsakların değil, kamp komutanının günlerine ve düşüncelerine de şahit oluyoruz. İnanır mısınız, ben bu bölümlerden apayrı bir keyif aldım. Düşünmeye değer ne çok şey var, kamp komutanının tavşan sevgisinde dedim kendime. Sonra Hitler'i düşündüm, sonra yine bizim kampın komutanını... O da atları seviyor zira...
Rüzgarın tatlı dokunuşu, hep bizimle olsun. Sevgiler :)
Roman bir Nazi toplama kampının,artık çalışacak hali olmayan, güçten düşmüş, iskeletten farksız tutsaklar için ayrılmış bölümü olan küçük kampta geçiyor. Kısacası küçük kamp sakinleri, burada ölümlerini bekliyorlar ve tahmin edeceğiniz üzere ölüm pek çok farklı kılıkta çıkıyor karşılarına. Romanın ana kahramanı 509 da umudunu, inancını ve hatta nefretini bile kaybetmiş kıdemli bir tutsak. Kısacası, bu kampa hapsedilmiş yaşayan ölülerden biri.
''Ama sonunda nefret duygusu da sönmüştü. Bir ekmek kırıntısı için savaşım vermek her şeyden daha önemliydi. Tehlikeye girmiş bir varlığın, anılardan ve nefretten de ızdırap kadar zarar görebileceğini, zamanla öğrenmişti. 509 kabuğuna çekilip bir saatten öteki saate yaşanılan bir ömürden başka hiçbir şeyle ilgilenmemeyi öğrenmişti.
Bu kentin 509 numara için ilgi çekici hiçbir yanı kalmamıştı ve hiç değişmeyen manzarası, artık hiç değişmeyecek kendi alınyazısının da kasvetli bir simgesi olmuştu.''
Uzun zamandır sayısız ve tarifsiz eziyetlere maruz kalan kamp sakinleri için kamptan kurtulmayı hayal etmek, en büyük eziyetlerden birisi halini almış. Bu konuda konuşmayı ve düşünmeyi bile yasak etmişler kendilerine. Ta ki, yıllardır kamp telleri ardından izledikleri kentin bombalandığını görene dek...
''Kent yanıyordu. Toplama kampı kadar değişmez ve yıkılamaz sanılan bu kent yanmaktaydı.''
Kentin bombalanması kitabın hemen başlarında gerçekleşiyor ve savaşın gidişatı değişirken kamp sakinlerinin içlerindeki Hayat Kıvılcımı'nın uyanışına eşlik ediyoruz. Korkunç grotesk sahneler eşliğinde bile, insanın içindeki sönmeyen ateşe şahit olmak ferahlatıcı oldu benim için. Üstelik depremin ardından ve seçim gündeminde Hayat Kıvılcımı'nı okumak, ''tam zamanında'' hissini uyandırdı. Her okurun vardı böyle anları...
En korkutucu olayların bile engel olamadığı, tenimizde, etimizde, kemiklerimizde ve her bir hücremizde gizli küçük yaşam zerreciklerini hatırlattı Erich Maria Remarque bana.
''Özgürlüğün ilk belirli selamı gelmişti. Onlar şu yeryüzünün pis yaratıkları değillerdi bundan böyle. Onları unutmadıklarını göstermek için, tehlikeyi göze alıp uçak gönderiyorlardı. Tükürülen, nefret edilen ve solucanlardan daha az değer verilen pis yaratıklar değildiler, bundan böyle; birer insandılar artık. Tanımadıkları insanlar için de insandılar.''
Peki ne ki insan olmak? Bir insan olarak yaşamak ne?
Uzun zaman hiç konuşmadan oturdular. Kamp da, bombalarla yıkılmış kent de artık görünürlerde yoktu. Yalnızca çayır ve çayırın üzerindeki yumuşacık gökyüzü vardı. Rüzgarın ılık dokunuşlarını yüzlerinde hissediyor ve geçmişin bütün o kara kara felaketlerinin bu rüzgarın yumuşak elleriyle uzaklaştırıldığını sanıyorlardı.
Bucher, her şey belki de böylece yeniden başlayacak, diye düşündü. Kötü anılar ve nefretle değil de, böyle başlayacak. En basit biçimde yeniden yaşayabilmek duygusuyla. Yalnızca yaşayabilmek duygusu yetecek.
Ne unutmalı ne de korkunç anıların kabusuyla yok olmalıydı. Vedalaşırken Berer böyle söylemişti.''
Böyle bol alıntılı, darmadağın bir yorum bırakıyorum sizlere.Grotesk toplama kampı, bomba ve enkaz sahneleri size kötü gelmeyecekse ''tam zamanında'' okumanızı öneriyorum. Yoruma sığdıramadım ama kitapta sadece kamptaki tutsakların değil, kamp komutanının günlerine ve düşüncelerine de şahit oluyoruz. İnanır mısınız, ben bu bölümlerden apayrı bir keyif aldım. Düşünmeye değer ne çok şey var, kamp komutanının tavşan sevgisinde dedim kendime. Sonra Hitler'i düşündüm, sonra yine bizim kampın komutanını... O da atları seviyor zira...
Rüzgarın tatlı dokunuşu, hep bizimle olsun. Sevgiler :)
April 22, 2019
Това беше една от най-мачкащите книги, които съм чела.
Гадна, депресираща, представях си всеки един затворник от концентрационните лагерите, рових се допълнително, мислих много.
А не знам случайно или не, но докато съм в тая серия да чета Ремарк, двама съседи се обесиха.
Тази книга ме подсети и за тях. Колко много хора е имало, има и винаги ще има, които са слаби. Какво трябва да преживяваш дълбоко вътре, за да избереш да не живееш? А какво са преживели милиони евреи? Какво означава да имаш искрица живот в себе си?
Просто не искам да си представя какво е да умираш от глад и болести, когато, отивайки в магазина на празник, се сблъскваш с някакви хора, които ядат като за последно. А какво да говорим за онези "all inclusive"...
Както винаги не коментирам много самата книга, важни са ми мислите и емоциите...
И накрая е най-тежко - какво да правим със свободата си?
Препоръчвам да се чете, защото, ако се абстрахираме от историческите събития, животът не е само цветя и рози...
Гадна, депресираща, представях си всеки един затворник от концентрационните лагерите, рових се допълнително, мислих много.
А не знам случайно или не, но докато съм в тая серия да чета Ремарк, двама съседи се обесиха.
Тази книга ме подсети и за тях. Колко много хора е имало, има и винаги ще има, които са слаби. Какво трябва да преживяваш дълбоко вътре, за да избереш да не живееш? А какво са преживели милиони евреи? Какво означава да имаш искрица живот в себе си?
Просто не искам да си представя какво е да умираш от глад и болести, когато, отивайки в магазина на празник, се сблъскваш с някакви хора, които ядат като за последно. А какво да говорим за онези "all inclusive"...
Както винаги не коментирам много самата книга, важни са ми мислите и емоциите...
И накрая е най-тежко - какво да правим със свободата си?
Препоръчвам да се чете, защото, ако се абстрахираме от историческите събития, животът не е само цветя и рози...
June 13, 2024
Gan sunku vertinti šią knygą. Visai ne todėl, kad ji (ko gero, jei neatsiras lietuvių kalba išleistų naujų) buvo paskutinė iš neskaitytų E.M. Remarko knygų, ir jau buvau susidaręs tvirtą nuomonę apie šio vokiečių klasiko kūrybą. Ne, nuomonė nepakito, bet jaučiuosi nejaukiai, nes po romanų „Trys draugai“, „Juodasis obeliskas“, o ir kitų, negaliu paskutinį perskaitytą romaną vertinti taip puikiai, kaip anuos. Iškart noriu pasakyti, kad tai, be abejo, romanas savo laiku (išleistas 1952 m.) sukėlęs šoką, nes vokiečių rašytojas TAIP aprašė vokiečių fašizmo sukeltas kančias įvairiausių tautų žmonėms. Dabar, kai išleista daugybė įvairių knygų šia tema (tokios geros kaip V.E. Frankl „Žmogus ieško prasmės“, B. Sruogos „Dievų miškas“, F. Klodelio „Brodekas“ – skirtingais pjūviais pateikiančios žmogiškumą ir nužmogėjimą ekstremaliose sąlygose), šis Remarko kūrinys jau gali būti vertinamas kiek kitaip nei tada, kai buvo išleistas (temos naujumo prasme). Bet stiprus, kaip ir visi Remarko romanai.
Pirmiausia noriu pabrėžti, kad kūrinys labai realistinis (tiesiog romanas apie žiaurią tikrovę). Stebėtina, kaip Remarkas, daugelį savo romanų parašęs apie tai, ką patyrė, matė, iškentėjo, – sugebėjo taip autentiškai, detaliai, psichologiškai pagrįstai pavaizduoti šiame romane (nors pats nebuvo patekęs į konclagerį). Stulbinantis tikroviškumas!
Neįprastai daug dialogų, per juos atskleidžiamas veikėjų charakterių individualumas, spalvingumas, jų tapsmas tais, kokie jie palieka konclagerį. Nors trupinėlis žmogaus, kas beįvyktų gyvenime, vis dėlto išlieka – pabaiga optimistinė.
Pateiksiu tik vieną citatą, esminę, nes kitos kai kuriuos skaitytojus galėtų sukrėsti. „Mus žemino, bet mes nesame pažeminti. Pažeminti tie, kurie taip elgėsi."
Jeigu kraupi realybė knygose jūsų nešokiruoja, perskaitykite šį romaną. Visos Remarko kūrybos kontekste jis vertas ne mažiau 7 balų.
Pirmiausia noriu pabrėžti, kad kūrinys labai realistinis (tiesiog romanas apie žiaurią tikrovę). Stebėtina, kaip Remarkas, daugelį savo romanų parašęs apie tai, ką patyrė, matė, iškentėjo, – sugebėjo taip autentiškai, detaliai, psichologiškai pagrįstai pavaizduoti šiame romane (nors pats nebuvo patekęs į konclagerį). Stulbinantis tikroviškumas!
Neįprastai daug dialogų, per juos atskleidžiamas veikėjų charakterių individualumas, spalvingumas, jų tapsmas tais, kokie jie palieka konclagerį. Nors trupinėlis žmogaus, kas beįvyktų gyvenime, vis dėlto išlieka – pabaiga optimistinė.
Pateiksiu tik vieną citatą, esminę, nes kitos kai kuriuos skaitytojus galėtų sukrėsti. „Mus žemino, bet mes nesame pažeminti. Pažeminti tie, kurie taip elgėsi."
Jeigu kraupi realybė knygose jūsų nešokiruoja, perskaitykite šį romaną. Visos Remarko kūrybos kontekste jis vertas ne mažiau 7 balų.
November 21, 2021
Для мене ця книга стала першою прочитаною в автора. Було важко читати, але я еіскільки не пожалкувала, що наважилася.
⠀
Книга розповідає про найгуманніший концабір Меллерн та його жителів. Гуманним його вважають через відсутність газових камер. Та чи дійсно він є таким? Адже кожного дня в таборі помирають десятки в'язнів через голод. Вага людей, частіше за все, не перевищує 38 кілограмів.
⠀
Але сил мешканцям Малого табору, яким найважче, бо вони вже найшлабші, вимучені і не здатні ні на що, додає очікування закінчення війни та передчуття скорого звільнення.
⠀
Це напевно найстрашніша та найважча книга про концтабір, яку мені доводилося читати.
⠀
Кожна сторінка просякнута болем людей, до яких відносяться гірше, ніж до тварин.
⠀
Але я неймовірно рада, що все ж зважилася її прочитати. І планую надалі знайомитися з творами автора.
⠀
Такі книги не хочеться читати часто. Надто вже вони тяжкі. Але все ж читати хочеться, шоб знати і пам'ятати.
⠀
Книга розповідає про найгуманніший концабір Меллерн та його жителів. Гуманним його вважають через відсутність газових камер. Та чи дійсно він є таким? Адже кожного дня в таборі помирають десятки в'язнів через голод. Вага людей, частіше за все, не перевищує 38 кілограмів.
⠀
Але сил мешканцям Малого табору, яким найважче, бо вони вже найшлабші, вимучені і не здатні ні на що, додає очікування закінчення війни та передчуття скорого звільнення.
⠀
Це напевно найстрашніша та найважча книга про концтабір, яку мені доводилося читати.
⠀
Кожна сторінка просякнута болем людей, до яких відносяться гірше, ніж до тварин.
⠀
Але я неймовірно рада, що все ж зважилася її прочитати. І планую надалі знайомитися з творами автора.
⠀
Такі книги не хочеться читати часто. Надто вже вони тяжкі. Але все ж читати хочеться, шоб знати і пам'ятати.
March 12, 2009
I thought this book was very moving. The most humbling book I have ever read.
December 19, 2024
«آن روزی که آنها اولین یهودی را بدون محاکمه به قتل رساندند، قانون زندگی را زیر پا گذاشتند، آنها می‌گفتند جان چند یهودی در برابر یک آلمان مقتدر و بزرگ چه ارزشی دارد؟ آنها چشمان خود را بستند. آنها ارتشی داشتند که در آن زمان متعلق به آدمکش‌ها نبود. ارتش می‌توانست یک‌‌روزه به همه‌ی این ماجرا پایان دهد. اما جلوی آن را نگرفت. به همین دلیل اکنون خداوند آنها را به‌سزای اعمالشان می‌رساند. زندگی هر موجودی ارزشمند است. حتی مفلوک‌ترین موجودات.»
داستانی از امید و ناامیدی...
داستان در یک اردوگاه کار اجباری در پایان جنگ جهانی دوم و در بخشی به‌نام اردوگاه کوچک اتفاق می‌افته. زندانیانی که از شدت ضعف توان کار کردن نداشتن، تا زمانی که بمیرن در این خوابگاه‌ها زندگی می‌کردن. این خوابگاه‌ها پر از اسکلت‌هاست، و پر از تسلیم‌شدگان؛ زندانیانی که دیگه نمی‌تونن نجات پیدا کنن، نه به این دلیل که چیزی برای خوردن ندارن و یا انقدر بیمار هستن که نمی‌تونن از جاشون تکون بخورن، بلکه به این دلیل که باورشون به نجات یافتن رو از دست دادن.
وقتی نیروهای متفقین به شهری که اردوگاه در اون قرار داره حمله می‌کنن، اسکلت شماره ۵٠٩ اولین زندانی در اردوگاه کوچکه که به خودش اجازه میده باور کنه ممکنه نجات پیدا کنه و ما شاهد آخرین تلاش‌ها و جنگیدن ۵٠٩ برای زنده موندن میشیم. درواقع ۵٠٩ شخصیت اصلی داستانه و خودش ترجیح میده ۵٠٩ نامیده بشه؛ شماره‌ای که از طرف اردوگاه بهش داده شده. چرا که نام واقعیش، زندگی گذشته‌اش رو به‌عنوان یک انسان آزاد به یادش میاره.
از طرف دیگه نویسنده به شخصیت‌های طرف مقابل داستان هم می‌پردازه، سربازان و فرماندهان اس‌اس. هر بمبی که از طرف متفقین شلیک میشه، به زندانیان زندگی دوباره می‌بخشه و اثر برعکسی روی نازیها داره. یکی از این شخصیت‌ها فرمانده نوی‌بائره، که با هر حمله شاهد از دست دادن همه اون چیزهاییه که ناجوانمردانه به دست آورده.
رمارک در پی آفریدن یک قهرمان یا یک شخصیت بد نیست و به وضوح نشون میده در یک جنگ، همه بازنده‌اند. و نتیجه این میشه که شکنجه‌گر و شکنجه‌شده، هر دو روی یک زمین کثیف دراز کشیده و آغشته به اشک، خون، انزجار، بی‌عدالتی و ناامیدی به هم خیره شدن و می‌جنگن تا آخرین نفری باشن که می‌میرن.
اثری درخشان در مذمت جنگ از نویسنده‌ای که شاهد دو جنگ جهانی بوده. حتما بخونید.
داستانی از امید و ناامیدی...
داستان در یک اردوگاه کار اجباری در پایان جنگ جهانی دوم و در بخشی به‌نام اردوگاه کوچک اتفاق می‌افته. زندانیانی که از شدت ضعف توان کار کردن نداشتن، تا زمانی که بمیرن در این خوابگاه‌ها زندگی می‌کردن. این خوابگاه‌ها پر از اسکلت‌هاست، و پر از تسلیم‌شدگان؛ زندانیانی که دیگه نمی‌تونن نجات پیدا کنن، نه به این دلیل که چیزی برای خوردن ندارن و یا انقدر بیمار هستن که نمی‌تونن از جاشون تکون بخورن، بلکه به این دلیل که باورشون به نجات یافتن رو از دست دادن.
وقتی نیروهای متفقین به شهری که اردوگاه در اون قرار داره حمله می‌کنن، اسکلت شماره ۵٠٩ اولین زندانی در اردوگاه کوچکه که به خودش اجازه میده باور کنه ممکنه نجات پیدا کنه و ما شاهد آخرین تلاش‌ها و جنگیدن ۵٠٩ برای زنده موندن میشیم. درواقع ۵٠٩ شخصیت اصلی داستانه و خودش ترجیح میده ۵٠٩ نامیده بشه؛ شماره‌ای که از طرف اردوگاه بهش داده شده. چرا که نام واقعیش، زندگی گذشته‌اش رو به‌عنوان یک انسان آزاد به یادش میاره.
از طرف دیگه نویسنده به شخصیت‌های طرف مقابل داستان هم می‌پردازه، سربازان و فرماندهان اس‌اس. هر بمبی که از طرف متفقین شلیک میشه، به زندانیان زندگی دوباره می‌بخشه و اثر برعکسی روی نازیها داره. یکی از این شخصیت‌ها فرمانده نوی‌بائره، که با هر حمله شاهد از دست دادن همه اون چیزهاییه که ناجوانمردانه به دست آورده.
رمارک در پی آفریدن یک قهرمان یا یک شخصیت بد نیست و به وضوح نشون میده در یک جنگ، همه بازنده‌اند. و نتیجه این میشه که شکنجه‌گر و شکنجه‌شده، هر دو روی یک زمین کثیف دراز کشیده و آغشته به اشک، خون، انزجار، بی‌عدالتی و ناامیدی به هم خیره شدن و می‌جنگن تا آخرین نفری باشن که می‌میرن.
اثری درخشان در مذمت جنگ از نویسنده‌ای که شاهد دو جنگ جهانی بوده. حتما بخونید.
October 12, 2023
بیشتر کتاب های که مورد جنگ می‌خونیم تو صحنه های عملیات و درگیری های جلو میدان هستش اما این کتاب خیلی خوب به زندان و اردوگاهای نازی پرداخته و مقاومتی اسطوره وار از آسرایی که با امید و مقداری سوپ ابکی زنده ماندند و روایت گر این حجم قساوت و خشونت بودند.
روایتی است از رنج که نمی‌شود دوباره خواند فقط باید فراموش نکنیم .
روایتی است از رنج که نمی‌شود دوباره خواند فقط باید فراموش نکنیم .
January 3, 2025
I understand why All Quiet on the Western Front is Remarque’s “big” novel but personally I consider this one his best. I devoured it in a kind of breathless stupor. I’m not surprised people do and always have shied away from it (it’s set in a concentration camp during the last few weeks before the end of WW2, and it’s not sparing on the day-to-day casual horror) but it’s also a deeply humanising, clear-eyed, stunning exercise in character studies, and the titular spark of life, the rediscovery of that ounce of humanity and selfhood, is a strong and life-affirming theme.
It's a totally gutting book, absolutely. I kind of want everyone and their uncle to read it.
The publication history is wild. I hadn’t known his sister was murdered by the Nazis (for Wehrkraftzersetzung, lovely) or that he spent his whole life trying to get her sentence revoked. As for the publishers and critics of the time, I wish I was surprised at people ranting “do we really still need to talk about concentration camps” a mere seven fucking years after the end of the war, or claiming the book is inauthentic because Remarque wasn’t an inmate himself (even though every single detail is based on eyewitness accounts or hard evidence). Obviously human capacity for self-delusion when it comes to the Holocaust is as strong now as it was then. But I do wish books like this were more widely read so more people could at least let go of the idea that it was all some disembodied, incomprehensible, remote evil, when it’s always, always people and their choices that are capable of making the unthinkable a reality. I think that’s the strongest point the book makes.
It's a totally gutting book, absolutely. I kind of want everyone and their uncle to read it.
The publication history is wild. I hadn’t known his sister was murdered by the Nazis (for Wehrkraftzersetzung, lovely) or that he spent his whole life trying to get her sentence revoked. As for the publishers and critics of the time, I wish I was surprised at people ranting “do we really still need to talk about concentration camps” a mere seven fucking years after the end of the war, or claiming the book is inauthentic because Remarque wasn’t an inmate himself (even though every single detail is based on eyewitness accounts or hard evidence). Obviously human capacity for self-delusion when it comes to the Holocaust is as strong now as it was then. But I do wish books like this were more widely read so more people could at least let go of the idea that it was all some disembodied, incomprehensible, remote evil, when it’s always, always people and their choices that are capable of making the unthinkable a reality. I think that’s the strongest point the book makes.
April 24, 2023
There is a lot that can be said about this book: its plot, its message, the emotions it evokes.
This is a novel of hope amidst the darkest, most soul-destroying conditions a human being can experience. Though Remarque details the horrors experienced by the prisoners of the concentration camp, he juxtaposes them with scenes of beauty:
"They were marching back. They were done in. They carried their dead and wounded. The ones who had been buried alive had died in the meantime. A magnificent sunset colored the sky. Its light filled the air, and so vast was its beauty that it seemed as though time stood still and for one hour there could be neither ruins nor death."
Again and again, Remarque brings up the idea that hope, beauty, and goodness inhabit the same sphere as death, torture, destruction, and unimaginable suffering. The dying prisoners see a bustling, cheery town through the barbed wire fence; birds sing and flowers spring to life just beyond their reach. For the prisoners, holding onto this idea of life becomes central to survival. Death is infectious: the survivors are the ones who keep up a psychological battle against it, holding death at bay as they nurture the hope of rescue.
I also appreciated the way Remarque writes about the "gray zone" of the human condition, the way in which human beings can carry out atrocities and live with themselves:
He was a reliable friend, loved music and poetry and considered torture an indispensable method of extracting information from prisoners, since all enemies of the Party were liars. In his life he had killed six people on command—two of them slowly in order to obtain the names of accomplices—and had never given it a moment’s thought. He was in love with the daughter of a provincial court councilor and wrote her charming, rather romantic letters. In his free time he liked to sing. He had a pleasant tenor voice.
All in all, I highly recommend this novel for its themes, language and characters. You can't go wrong with Remarque.
This is a novel of hope amidst the darkest, most soul-destroying conditions a human being can experience. Though Remarque details the horrors experienced by the prisoners of the concentration camp, he juxtaposes them with scenes of beauty:
"They were marching back. They were done in. They carried their dead and wounded. The ones who had been buried alive had died in the meantime. A magnificent sunset colored the sky. Its light filled the air, and so vast was its beauty that it seemed as though time stood still and for one hour there could be neither ruins nor death."
Again and again, Remarque brings up the idea that hope, beauty, and goodness inhabit the same sphere as death, torture, destruction, and unimaginable suffering. The dying prisoners see a bustling, cheery town through the barbed wire fence; birds sing and flowers spring to life just beyond their reach. For the prisoners, holding onto this idea of life becomes central to survival. Death is infectious: the survivors are the ones who keep up a psychological battle against it, holding death at bay as they nurture the hope of rescue.
I also appreciated the way Remarque writes about the "gray zone" of the human condition, the way in which human beings can carry out atrocities and live with themselves:
He was a reliable friend, loved music and poetry and considered torture an indispensable method of extracting information from prisoners, since all enemies of the Party were liars. In his life he had killed six people on command—two of them slowly in order to obtain the names of accomplices—and had never given it a moment’s thought. He was in love with the daughter of a provincial court councilor and wrote her charming, rather romantic letters. In his free time he liked to sing. He had a pleasant tenor voice.
All in all, I highly recommend this novel for its themes, language and characters. You can't go wrong with Remarque.
August 29, 2019
A brilliant (as it always is with Remarque) novel dedicated - if I’m not mistaken - to the memory of his sister Elfriede who was executed after a trial at Nazi Germany's "People's Court" solely because of their family relation. It’s definitely much darker than his other novels (I’d say, even darker than “All Quiet on the Western Front” which certainly doesn’t lack any blood and gore) but it’s uplifting nevertheless; uplifting in the small acts of resistance that concentration camp inmates still find the strength in themselves to commit despite the constant threat from the SS and the outside world, which is literally going up in flames as more and more bombs start dropping on German land. The inter struggle to remain human even in the most inhumane circumstances; the willpower to sacrifice oneself for others; the ability to see hope where no hope can possibly be found - all these aspects make “Spark Of Life” a truly classic WWII novel.
What I also highly appreciated was the fact that it’s not only a Holocaust novel but also a resistance novel, an anti-totalitarian regime novel (I’m not just talking here about Nazi Germany but the communist USSR as well); in general, it’s an anti-tyranny novel, pro-humanity novel that will touch you to the core with its final scenes (the ones, in which an American GI led the prisoners to their beds brought tears to my eyes, and it takes a lot for a book to make me emotional to such an extent).
Exceptionally written and with an important message that we, as a society, could really use today, in our ultra-divided world. The novel is neither right nor left, it’s pro-human, and that’s what should be important. Highly recommended to all fans of the genre.
What I also highly appreciated was the fact that it’s not only a Holocaust novel but also a resistance novel, an anti-totalitarian regime novel (I’m not just talking here about Nazi Germany but the communist USSR as well); in general, it’s an anti-tyranny novel, pro-humanity novel that will touch you to the core with its final scenes (the ones, in which an American GI led the prisoners to their beds brought tears to my eyes, and it takes a lot for a book to make me emotional to such an extent).
Exceptionally written and with an important message that we, as a society, could really use today, in our ultra-divided world. The novel is neither right nor left, it’s pro-human, and that’s what should be important. Highly recommended to all fans of the genre.
May 7, 2017
Pripadam si ako keby som objavila Ameriku.
Ved ja som vedela, ze Remarque je dobry. Na zapade nic nove bola jedna z naj knih zo skolskeho povinneho citania. Traja kamarati ma vtedy az tak nedostali, nedocitala som ich... mozno to bol ten dovod. Na tuto knizku som nasla odporucanie na jednom mamickovskom portali (ano, je to Modry konik a ano, je tam uzasna skupina o knihach).
Pribeh poslednych tydnov jedneho koncentracneho tabora pred oslobodenim. Pribeh tych, ktori prezili v taboroch najdlhsie. Pribeh tych, ktori uz vedeli "ako to chodi", pribeh o tych, ktori uz nedufali, len sa mechanicky naucili starat ako skupina o seba... pribeh o tych, ktori zrazu zacitili sancu. Sancu, ze po tych rokoch pride koniec.
O tych to je.
Ale je to aj o tych, ktori boli na druhej strane, pre mna velmi dobre vystihnute uvazovanie niektorych nacistov.
Napisane je to putavo, bez zbytocne dlhych opisov, ale ani prilis sucho a stroho. Nie je to ani prilis zromantizovane ani prilis beznadejne.
Jednoducho vyborne.
Ved ja som vedela, ze Remarque je dobry. Na zapade nic nove bola jedna z naj knih zo skolskeho povinneho citania. Traja kamarati ma vtedy az tak nedostali, nedocitala som ich... mozno to bol ten dovod. Na tuto knizku som nasla odporucanie na jednom mamickovskom portali (ano, je to Modry konik a ano, je tam uzasna skupina o knihach).
Pribeh poslednych tydnov jedneho koncentracneho tabora pred oslobodenim. Pribeh tych, ktori prezili v taboroch najdlhsie. Pribeh tych, ktori uz vedeli "ako to chodi", pribeh o tych, ktori uz nedufali, len sa mechanicky naucili starat ako skupina o seba... pribeh o tych, ktori zrazu zacitili sancu. Sancu, ze po tych rokoch pride koniec.
O tych to je.
Ale je to aj o tych, ktori boli na druhej strane, pre mna velmi dobre vystihnute uvazovanie niektorych nacistov.
Napisane je to putavo, bez zbytocne dlhych opisov, ale ani prilis sucho a stroho. Nie je to ani prilis zromantizovane ani prilis beznadejne.
Jednoducho vyborne.
April 11, 2011
Remarque is certainly not a light read, but a very readable one. One thing about him that I find most interesting is the way he shows human adaptability - the everyday life in situations most people would not even begin to imagine. Be it the front in WW I or longterm prisoners in a concentration camp, even the worst things do end up shaping some kind of routine around them, no matter how terrible, and humans seem to grow used to things that they would not be able to imagine in normal circumstances. It is deeply disturbing to read because of the way the main characters barely stop to think in the face of suffering or death as they're too used to it to notice (or as there is too much of it to think about it and still stay sane).
July 19, 2023
"Një krim i përbindshëm kundër të gjithë njerëzimit dhe mend qe kurorëzuar me sukses; rregullat njerëzore qenë përmbysur dhe mend qenë shkelur me këmbë; ligji i jetës qe pështyrë, kamzhikuar dhe zhbiruar nga plumbat. Grabitja ishte e ligjësuar. Vrasja të siguronte merita. Terrori ishte ngritur në sistem - dhe tani papritur dhe pakujtuar, në këto çaste që po i linin pa frymë, katërqind viktima të dhunës po e ndjenin këtu, mu në mes të rrugës, se ishte mbushur kupa, se një zë e kishte thënë fjalën e vet dhe se balanca po anonte nga ana tjetër. Ata e ndjenin se nuk do të shpëtoheshin vetëm vende dhe popuj, por edhe vetë ligjet e jetës. Do të shpëtohej diçka, për të cilën kishte shumë emra - por njëri prej këtyre emrave, ai më i vjetri dhe më i thjeshti, ishte: Njeriu..."
August 26, 2018
Nuk ka review, që të përshkruajë ashtu siç vërtet duhet, emocionet dhe ndjesitë që të përçon ky libër.
Vetëm një shkrimtar i madh si, Erich Maria Remarque, mund të shkruajë një libër të tillë, pa qenë në ndonjë kamp përqëndrimi. Me detaje dhe peripeci të frikshme deri në dhimbje.
Dhe vetëm një përkthyes po aq i madh si Robert Shvarc ,mund të arrijë të përcjellë ato ndjesi dhe emocione pa i cënuar aspak. (duke ditur peripecitë që ka kaluar përkthyesi deri sa ky libër pa dritë botimi në vitin 1978)
Vetëm një shkrimtar i madh si, Erich Maria Remarque, mund të shkruajë një libër të tillë, pa qenë në ndonjë kamp përqëndrimi. Me detaje dhe peripeci të frikshme deri në dhimbje.
Dhe vetëm një përkthyes po aq i madh si Robert Shvarc ,mund të arrijë të përcjellë ato ndjesi dhe emocione pa i cënuar aspak. (duke ditur peripecitë që ka kaluar përkthyesi deri sa ky libër pa dritë botimi në vitin 1978)
September 17, 2023
It is amazing how Remark has the ability to describe hope through death. Through the book, even if you feel the deepest pain and suffer of the characters, still there is always a door or a window through which hope shines. I think this is something in common to everything written by EMR.
March 1, 2013
"- Рут – каза той след някое време. – Когато човек започне от нищо, като нас, мисля, че пред него лежи още твърде много щастие."
...
...
Displaying 1 - 30 of 320 reviews