Structural Functions of Harmony

by Arnold Schoenberg

This book is Schoenberg's last completed theoretical work and represents his final thoughts on the subject of classical and romantic harmony. The earlier chapters recapitulate in condensed form the principles laid down in his Theory of Harmony ; the later chapters break entirely new ground, for they analyze the system of key relationships within the structure of whole movements and affirm the principle of "monotonality," showing how all modulations within a movement are merely deviations from, and not negations of, its main tonality.

Schoenberg's argument is supported by music examples, which range from entire development sections of classical symphonies to analyses of the experimental harmonic progressions of Strauss, Debussy, Reger, and Schoenberg's own early music. The final chapter, "Apollonian Evaluation of a Dionysian Epoch," discusses the music of our time, with particular reference to the possibility of new methods of harmonic analysis.

Structural Functions of Harmony is a standard work on its subject and provides an invaluable key to the development of musical structure during the last two hundred and fifty years. This new edition, with corrections, a new preface, and an index of subject headings, has been prepared under the editorial supervision of Leonard Stein.

Genres: Music, Nonfiction, Art, Theory

Paperback

First published January 1, 1954

About the author

Noted Austrian composer Arnold Schoenberg abandoned tradition and developed the twelve-tone system for music.

Associated with the expressionist movement in German poetry and art, he led the second Viennese school. He used the spelling Schönberg until his move to the United States in 1934, whereupon he altered it to Schoenberg "in deference to American practice."

His approach in terms of harmony developed among the major landmarks of 20th-century thought; at least three generations in the Europeans and Americans consciously extended his thinking or in some cases passionately reacted in opposition. During the rise of the Nazi party, people labeled jazz as degenerate art.

People widely knew Schoenberg early in his career for his success in simultaneously extending the opposed German romantic styles of Johannes Brahms and Richard Wagner. Later, his name came to personify pioneering innovations, the most polemical feature of 20th-century art. In the 1920s, the technique, a widely influential method of Schoenberg, manipulated an ordered series of all in the chromatic scale. He also coined the term variation, and this first modern embraced ways of motifs without resorting to the dominance of a centralized melodic idea.

Schoenberg, an important theorist, also painted and influentially taught his students, who included Alban Berg, Anton Friedrich Wilheim von Webern, Hanns Eisler, Egon Wellesz, and later John Milton Cage, Lou Harrison, Earl Kim, and many other prominent. Avant-garde thought throughout the 20th century echoes many of practices, including the formalization of method and his habit of openly inviting audiences to think analytically. His crucial, often polemical views of history and aesthetics influenced many significant critics, including Theodor Adorno, Charles Rosen, and Carl Dahlhaus,of the 20th century. His thought also considerably influenced the pianists Rudolf Serkin, Artur Schnabel, Eduard Steuermann, and later Glenn Gould.

The Arnold Schönberg center in Vienna collects his archival legacy.

Reviews

[Spiros · Rating 5 out of 5]

This book is one of it's kind- you will not find a similar analysis of romantic harmonies, done in the same way, from the prespective of a composer and not a musicologist. His way is strange at first, but you can quickly get over it. It should be used after, or with the "Theory of Harmony", also by Schoenberg, in order to understand the concept he uses in this nice little book. Not something you study from start to finish then forget, will take a few read-throughs, but it's worth it.

[Ben · Rating 5 out of 5]

An excellent follow-up to the Theory of Harmony - in fact the first few chapters are a quick overview of the main concepts laid out in the earlier book. Where Theory of Harmony left off, however, this book adds the next level of a comprehensive system for relating chordal regions within a key, provides guidelines for successfully modulating between these regions, and backs it all up with in-depth analyses of examples from the literature.

[Nalanda · Rating 3 out of 5]

หนังสือเกี่ยวกับฮาโมนี่เล่มที่ 2 ของปีที่ได้อ่าน จะว่าไปแล้ว ข้อสนุกของการอ่านหนังสือจำพวกนี้ คือมันมีเสียงดนตรีอยู่ด้านใน ซึ่งแน่นอน ถ้าไม่คิดว่าเป็นกิจกรรมทำสมาธิ หรือชีวิตสุขสงบจนเกินไปจึงต้องมาอ่าน หนังสือที่ว่านี่ ก็จะกลายเป็นกล่องเสียงไขลาน ที่เอาหยักสมองน้อยๆ และตะปุ่มตะป่ำของผมไปเป็นตัวหมุนเล่น เพราะ นอกจากนึกเสียงคร่าวๆ ในใจตามโน้ตตัวอย่างที่คนเขียนอ้างถึงแล้ว เรื่องแบบนี้น่ะ มันก็ต้องได้ยินเสียงจริงๆ ที่อยู่นอกใจเอาเสียด้วยนั่นแหละ
นอกจากชื่อหนังสือที่ราวกับอยู่ในหมวดงานก่อสร้าง เนื้อหาหลักสำคัญในเล่มมี 1 อย่าง คือเรื่อง regions ซึ่งขอเรียกมันว่า มณฑลของฟังก์ชั่นคอร์ด (ฮาโมนี่)
และเพียงหัวเชื้อความคิดข้อเดียวนี่เอง จึงเกิดเป็นหัวข้อใหญ่ที่เรียกว่า monotonality
อย่างเช่น ฮาโมนี่ที่เกิดเปลี่ยนคีย์ และไม่ได้อยู่ในกลุ่มคอร์ดโทน (คอร์ดในสเกล) เวลามันปรากฎขึ้นมา จะไม่ถูกตีความว่ามัน relative หรือ parallel กันกับคีย์หลัก ไม่ถูกตีความว่ามันเป็นคอร์ดโทนจากคีย์อื่น หากแต่มันจะถูกตีความว่า เป็นเพียงอีกมณฑลหนึ่ง (region) ของ tonic หรือโน้ตตัวสำคัญที่สุดเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
แล้ว tonic คืออะไร? tonal music คืออะไร? ถ้าจะอธิบายง่ายๆ จะต้องยกตัวอย่างมาเป็นสเกล C major —> โด เร มี ฟา ซอล ลา ที โด —> ตัวโด มีฟังก์ชั่นเป็น tonic ของสเกล และคอร์ด C (โด-มี-ซอล) จะเป็นฟังก์ชันคอร์ด tonic ของ Cmajor
ไม่เพียงเฉพาะดนตรีตะวันตก แต่รวมถึงดนตรีหลายๆ ที่บนโลก มีสิ่งที่เรียกว่า tonality อยู่ในดนตรี เพลงหลายเพลงมักเริ่มด้วย tonic แล้วก็เกิด succession ของฮาโมนี่ หรือเกิด progression ของฮาโมนี่ และจบลงด้วย tonic – เหมือนกับดวงอาทิตย์ล้อมรอบด้วยดาวเคราะห์บริวาร
และระหว่างโทนิคสู่โทนิค ก็จะเกิดฟังก์ชั่นที่เป็น tension ที่ต้องการ resolve กลับไปหา tonic
อย่างฟังก์ชั่นที่เป็นลายเซ็นของดนตรีตะวันตก tonic(I)-dominant(V)-tonic(I) คอร์ดฟังก์ชั่นที่เป็น dominant (ตัวที่ 5 นับจาก tonic) จะทำหน้าที่ tension เพื่อจะ resolve กลับไปหา tonic
ตัวอย่าง —
คอร์ด: C-G-C (I-V-I)
: Em7-A7b9-Dmaj7 (ii7-V7b9-Imaj7)
การที่ดนตรีมี tonality ทำให้เวลาเราฟังเพลง เราจะได้ยินลำดับชั้นความสัมพันธ์ของฮาโมนี ได้ยินทิศทางของเพลง ได้ยิน order และ chaos เกิด plot เกิดการเล่าเรื่อง ที่เล่นกับผัสสะการรับรู้ของคนฟัง
very เบียว right?
นอกจากนี้ก็ยังมีหัวข้อแตกหน่วยที่น่าสนใจ เช่นการตีความฟังก์ชั่นฮาโมนี่ ด้วยเลนส์ของอีกมณฑล ทำให้จากที่ I-V-I นั้น สามารถถูกมองเป็นฟังก์ชั่นอื่นเมื่อตีความว่ามันอยู่อีกมณฑลได้ด้วย และอีกบทที่ดีก็คือเรื่อง transformation หรือ altered chord
ตอนเปิดอ่านหน้าแรกๆ ก็มีเรื่องชวนขำที่ Schoenberg เขียนบ่นว่า ตอนเขามาสอนที่อเมริกา เขาไม่พอใจกับความรู้เรื่องฮาโมนี่ของนักเรียนการประพันธ์ ก็เลยตั้งใจเปิดคลาสใหม่สอนเรื่องนี้โดยเฉพาะ
หนังสือเล่มนี้ก็เลยเกิดขึ้น
ดังนั้น พวกสกอร์ตัวอย่างบางอัน มาจากนักเรียนในคลาส และมาจากเล่นสดๆ เป็นตัวอย่างให้ดู ธีมของหนังสือเล่มนี้ มันเลยเป็นคล้ายๆ กับ หนังสือพื้นฐานฮาโมนี บวกกับความเห็นทางการประพันธ์ของเจ้าตัวไปด้วย
และอีกทางนึง ก็ถือว่าได้อ่าน musical philosophy ที่น่าสนใจของนักประพันธ์คนนี้ ทำให้อยากอ่านงานของเขาที่เขียนขึ้นก่อนหน้านี้ ซึ่งถือว่าเป็นชิ้นโบว์แดง นั่นคือ Harmonielehre หรือ theory of harmony
ชั่วแต่ว่า book depository มันดับม้วยไปแล้ว

[Juan Pablo García Estefan · Rating 5 out of 5]

Excelente. A pesar de lo complejo que pudiera parecer a simple vista el uso de tantos símbolos, letras, ejemplos y demás, Schoenberg pone en términos prácticos algo que se oye y se considera más complejo: la manera en que la armonía soporta y determina gran parte de la riqueza de una pieza musical.

Si bien es recomendable leer antes su libro de "Armonía", para entender mejor sus denominaciones y demás referencias, una persona con conocimientos básicos de armonía logrará entender lo que quiere transmitir el autor. Eso sí, creo que es necesario contar con un teclado a la mano, o apoyarse en Youtube o Spotify, para entender mejor la gran cantidad de ejemplos.

En línea con sus otros libros, y a pesar de los años que tiene este título, corroboro que Schoenberg era un teórico excepcional y debía ser un grandiosisimo docente.

[GONZA · Rating 3 out of 5]

Da riprendere in mano ogni volta che affronto un argomento nuovo, perché tutto insieme é una mole ingestibile di informazione. Comunque Schönberg resta uno dei miei autori preferiti perché tendenzialmente é uno dei piú chiari nello spiegare un argomento super ostico (quanto meno per me) come quello dell'armonia.

[scrapespaghetti]

Funciones estructurales de la armonía

[Namrirru · Rating 4 out of 5]

Much of this is stuff you learn in first-year theory, but Schoenberg has some other interesting theories of his own. Sometimes I wonder if these ideas are a little "forced," such as regionality.

There's a lot of analysis, which is nice. I like to see things analyzed for me.

[Jeremy · Rating 3 out of 5]

Really tough to understand at first because he invented his own language for music theory, but once that obstacle is cleared it is really helpful in understanding late romantic tonality.