Zaphirenia > Zaphirenia's Quotes

“Η πρώτη αρετή ενός τίμιου ανθρώπου, είναι η περιφρόνηση για τη θρησκεία, που θέλει από μας να φοβόμαστε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, το θάνατο, να μισούμε το μόνο ωραίο πράγμα που μας έδωσε η μοίρα, τη ζωή, και να ελπίζουμε σ' ένα ουρανό όπου στην αιώνια μακαριότητα ζουν μόνο οι πλανήτες, που δεν έχουν ούτε επιβραβεύσεις ούτε καταδίκες, μα μονάχα την αιώνια κίνησή τους στην αγκαλιά του κενού. Να είστε δυνατοί όπως οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδας και να κοιτάζετε το θάνατο με μάτι σταθερό και άφοβο. Ο Ιησούς παραΐδρωσε περιμένοντάς τον. Μα τι είχε να φοβηθεί αφού θ' ανασταινόταν;”
― Umberto Eco, The Island of the Day Before

“Μερικές φορές τον συναντούσε όχι σαν φάντασμα, παρά ολοζώντανο, όπου πραγματικά της έλειπε. Την ενθάρρυνε η βεβαιότητα πως εκείνος βρισκόταν εκεί, ζωντανός ακόμα, αλλά χωρίς της αντρικές του ιδιοτροπίες, χωρίς τις πατριαρχικές του απαιτήσεις, χωρίς την εξαντλητική αναγκαιότητα να τον αγαπάει με την ίδια τελετουργία από παράκαιρα φιλιά και τρυφερά λόγια με τα οποία εκείνος την αγαπούσε. Γιατί τότε τον καταλάβαινε καλύτερα απ’ ότι όταν ήταν ζωντανός, καταλάβαινε την αγωνία του έρωτά του, τη βιασύνη του να βρει σ’ εκείνη την ασφάλεια που έδειχνε πως ήταν το στήριγμα της δημόσιας ζωής του και που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε. Μια μέρα, στην πιο μεγάλη απόγνωση, εκείνη του είχε φωνάξει: "Δε βλέπεις πόσο δυστυχισμένη είμαι". Εκείνος είχε βγάλει τα γυαλιά, με μια πολύ δική του κίνηση, χωρίς να ταραχτεί, την πλημμύρισε με τα διάφανα νερά των παιδικών του ματιών και με μια μόνο φράση έριξε πάνω της όλο το βάρος της ανυπόφορης σοφίας του: "Να θυμάσαι πάντα πως το πιο σπουδαίο σ’ ένα γάμο δεν είναι η ευτυχία, αλλά η σταθερότητα".”
― Gabriel Garcí­a Márquez, Love in the Time of Cholera

“Στο βάθος του μυαλού μου όμως ξέρω πως εδώ στο νησί μας, όπως και αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δε θέλει πολύ να φουντώσει πάλι, φτου ξανά απ'την αρχή...”
― Eugene Trivizas, The Last Black Cat

“Κύριε, να είστε περήφανος: σήμερα αγγίξατε έναν ωραιότατο θάνατο, και στο μέλλον να συμπεριφερθείτε με την ίδια αδιαφορία, ξέροντας ότι η ψυχή πεθαίνει μαζί με το κορμί. Κι επομένως, να πηγαίνετε στο θάνατο αφού έχετε απολαύσει τη ζωή. Είμαστε ζώα μεταξύ των ζώων, κι εμείς κι αυτά παιδιά της ύλης, μόνο που εμείς είμαστε πιο άοπλοι. Μα επειδή, σ’ αντίθεση με τα ζώα, εμείς ξέρουμε ότι πρέπει να πεθάνουμε, ας προετοιμαστούμε για κείνη τη στιγμή, απολαμβάνοντας τη ζωή που μας δόθηκε απ’ την τύχη και τυχαία. Η σοφία μας διδάσκει να χρησιμοποιούμε τις μέρες μας για να πίνουμε και να κουβεντιάζουμε φιλικά, όπως αρμόζει σε ευγενείς, περιφρονώντας τις ποταπές ψυχές. Σύντροφοι, η ζωή μας οφείλει! […] Κύριε των Δυνάμεων, ο πόλεμος είναι ωραίος, αλλά εγώ θέλω να πολεμώ για το γούστο μου κι όχι επειδή ο αντίπαλός μου τρώει κρέας την Παρασκευή. Οι ειδωλολάτρες ήταν πιο σοφοί από μας. Είχαν κι αυτοί τρεις θεούς, μα τουλάχιστον η μητέρα τους η Κυβέλη δεν ισχυριζόταν ότι τους γέννησε παραμένοντας παρθένα.”
― Umberto Eco, The Island of the Day Before

“Why did I, like thousands of others, have to carry a cross I hadn't chosen, a cross which was not made for my shoulders and which didn't concern me? Who decided to come rummaging around in my obscure existence, invade my gray anonymity, my meager tranquility, and bowl me like a little ball in a great game of skittles? God? Well, in that case, if He exists, if He really exists, let Him hide His face. Let Him put His two hands on His head, and let Him bow down. It may be, as Peiper used to teach us, that many men are unworthy of Him, but now I know that He, too, is unworthy of most of us, and that if the creature is capable of producing horror, it's solely because his Creator has slipped him the recipe for it.”
― Philippe Claudel, Brodeck

“At birth we are red-faced, round, intense, pure. The crimson fire of universal consciousness burns in us. Gradually, however, we are devoured by our parents, gulped by schools, chewed up by peers, swallowed by social institutions, wolfed by bad habits, and gnawed by age; and by that time we have been digested, cow style, in those six stomachs, we emerge a single disgusting shade of brown. The lesson of the beet, then, is this: hold on to your divine blush, your innate rosy magic, or end up brown. Once you’re brown, you’ll find that you’re blue. As blue as indigo. And you know what that means, Indigo. Indigoing. Indigone.”
― Tom Robbins, Jitterbug Perfume

“We use words to understand each other and even, sometimes, to find each other.”
― José Saramago

“Πλησιάζεις εύκολα μια ζωντανή ψυχή, και μέσα απ’ το έγκλημα, και μέσα από τα πιο θλιβερά βίτσια, - μα η βλακεία είναι αδιαπέραστη.”
― François Mauriac, Vipers' Tangle

“Πόσο είναι παράξενο, σ’ αυτές τις αρχές της ζωής που μας δίνεται λίγη ευτυχία, να μη μας προειδοποιεί καμία φωνή: Όσα χρόνια κι αν ζήσεις, δε θα ‘χεις άλλη χαρά στη ζωή σου απ’ αυτές τις λίγες ώρες. Απόλαυσέ τις ως την στερνή σταγόνα τους, γιατί, ύστερ’ απ’ αυτό, δεν υπάρχει τίποτα για σένα. Αυτή η πρώτη πηγή που βρήκες, είναι και η τελευταία. Σβήσε τη δίψα σου μια για πάντα: δε θα ξαναπιείς πια.”
― François Mauriac, Vipers' Tangle

“Δεν την ξανάδε ούτε καν τυχαία, σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του και μόνο ο Θεός ξέρει πόσο πόνο του κόστισε αυτή η ηρωική απόφαση και πόσα πικρά δάκρυα έχυσε, κλειδωμένος στο μπάνιο, για να επιζήσει μετά την προσωπική του καταστροφή. […]
Την ίδια νύχτα της αποποίησης, ενώ ξεντυνόταν για να κοιμηθεί, επανέλαβε στη Φερμίνα Δάσα την πικρή λιτανεία από τις πρωινές του αϋπνίες, τους ξαφνικούς σφάχτες, το κλάμα που του ερχόταν το σούρουπο, τα κωδικοποιημένα συμπτώματα του κρυφού έρωτα που εκείνος διηγιόταν λες κι ήταν οι δυστυχίες των γερατειών. Έπρεπε σε κάποιον να τα πει για να μην πεθάνει, για να μη χρειαστεί να πει την αλήθεια και στο κάτω κάτω εκείνα τα ξεσπάσματα ήταν αφιερωμένα στην οικιακή τελετουργία του έρωτα. Εκείνη τον άκουσε προσεκτικά, αλλά χωρίς να τον κοιτάζει, χωρίς να λέει τίποτα, ενώ δεχόταν τα ρούχα που εκείνος έβγαζε. Μύριζε κάθε ρούχο χωρίς καμιά κίνηση που να δείχνει το θυμό της, το έκανε κουβάρι όπως όπως και το πετούσε στο καλάθι με τα βρόμικα ρούχα. Δεν είχε βρει τη μυρωδιά αλλά αυτό δεν άλλαζε τίποτα, αύριο θα ξημέρωνε άλλη μέρα. Πριν γονατίσει να προσευχηθεί, μπροστά στο μικρό εικονοστάσι της κρεβατοκάμαρας, εκείνος έκλεισε τον απολογισμό της μιζέριας του μ’ ένα θλιμμένο και ειλικρινή αναστεναγμό: «Νομίζω πως πρόκειται να πεθάνω». Εκείνη, χωρίς να κουνήσει βλέφαρο, του απάντησε.
«Θα ήταν καλύτερα», είπε. «Έτσι θα ήμασταν κι οι δυο πιο ήσυχοι».
Χρόνια πριν, σε μια κρίση μιας επικίνδυνης αρρώστιας, εκείνος είχε μιλήσει για την πιθανότητα να πεθάνει κι αυτή του είχε δώσει την ίδια κοφτή απάντηση. Ο γιατρός Ουρμπίνο την είχε αποδώσει στην ίδια τη σκληρότητα των γυναικών, χάρη στην οποία είναι δυνατόν η Γη να εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, αγνοώντας πως εκείνη χρησιμοποιούσε πάντα ένα προπέτασμα θυμού για να κρύψει το φόβο. Σ’ εκείνη την περίπτωση, τον πιο τρομερό απ’ όλους, το φόβο να μείνει χωρίς αυτόν.
Εκείνη τη νύχτα, αντίθετα, είχε επιθυμήσει το θάνατό του μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς της κι αυτή η βεβαιότητα την αναστάτωσε. Μετά την άκουσε να κλαίει με λυγμούς στο σκοτάδι, πολύ αργά, δαγκώνοντας το μαξιλάρι για να μην ακουστεί. Δεν τόλμησε να την παρηγορήσει, γνωρίζοντας πως θα ήταν σαν να παρηγορούσε μια τίγρη πληγωμένη από βέλος, ούτε και βρήκε το κουράγιο να της πει πως ο λόγος για το θρήνο της είχε εκλείψει εκείνο τ’ απόγευμα κι είχε ξεριζωθεί για πάντα από τη μνήμη του.”
― Gabriel Garcí­a Márquez, Love in the Time of Cholera

“Δεν είναι κάτι το δύσκολο, άνδρες, το να αποφύγει κανείς το θάνατο, είναι όμως πολύ δυσκολότερο να αποφύγει το κακό. Γιατί το κακό τρέχει γρηγορότερα από το θάνατο.”
― Πλάτων

“Η μοίρα του καθενός είναι να βρίσκεται η μοίρα του στα χέρια των άλλων.”
― José Saramago, The Gospel According to Jesus Christ

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”
― Arundhati Roy, The God of Small Things

“Man is condemned to be free; because once thrown into the world, he is responsible for everything he does.
It is up to you to give [life] a meaning.”
― Jean-Paul Sartre

“Ποιος φτάνει στο μέλλον; Ο τάπητας που σε οδηγεί σ' αυτό είναι από καθρέφτη, κι όποιος τρέχει πάνω του ή γλιστράει στη γυαλάδα του και πέφτει ή ξεχνιέται χαζεύοντας το είδωλό του, μπερδεύεται και χάνεται.”
― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

“Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μετά τον θάνατο ενός ζευγαριού πού πάνε τα τρυφερά τους λόγια, αυτά που ψιθύριζαν μονάχα μεταξύ τους για χρόνια, αυτά που δεν κατέγραψε ποτέ κανείς, ο κώδικάς τους ο ιδιωτικός, ο ερμητικός, τα λόγια που φτιάχτηκαν απ' τα υγρά του έρωτα καθώς σταγόνες στέγνωναν στο στήθος και στην κοιλιά. Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα που μοιάζουν με γουργουρητά περιστεριών, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ' αυτιά των άλλων γελοία αλλά δεν είναι, λέξεις που τυχόν δεν υπάρχουν αλλά είναι παραφθορές άλλων, λόγια που τα φούρνισαν οι δικοί τους στεναγμοί και οι δαγκωματιές τους σε λαιμούς και τρυφερά αυτιά. Πού πάνε όλα αυτά μετά τον θάνατο; Δεν είναι λόγια προσευχής να τα φυλάξουν οι άγγελοι ούτε ποιήματα εμπνευσμένων ανδρών για να σκύψουν πάνω τους ύστερα από χρόνια οι σοφοί. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο.”
― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

“Έλεγα μέσα μου όλες αυτές τις αφέλειες σαν να είχα ξεχάσει τι θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος. Σαν να μην ήξερα τι είναι η κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει, πώς γδύνεται μπροστά μας και μας κάνει νόημα να πάμε κοντά της. Πώς ο ήλιος μας κάνει να ξεχνάμε τα ανομολόγητα. Τι είναι εκείνες οι σκέψεις στην πίσσα της νύχτας, οι τύψεις, οι αιθερόφωνες ενοχές; Ένα τίποτα είναι μπροστά στη δύναμη της νέας μέρας που ξημερώνει. Η νεαρή μέρα είναι λήθη και ζωή.”
― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

“Άλλες φορές σκέφτομαι πως η κάθε μέρα που έρχεται μοιάζει με τον άνθρωπο• ο εικοσιτετράωρος κύκλος υπομνηματίζει, ή μάλλον υπαινίσσεται, τον ίδιο τον κύκλο της ζωής του. Τα πρωινά έχουν ένα βρεφικό ψέλλισμα, απ' τα πουλιά συνήθως, ένα αντανακλαστικό τίναγμα στα πόδια κι ένα κλάμα, όπως η ώρα που ξεκινούν τα αστικά λεωφορεία. Τα πρωινά έχουν ένα σαλιωμένο δάχτυλο και μια αθωότητα, γιατί ο άνθρωπος στο ωράριό του είναι ανεξίκακος, οι άνθρωποι αμαρτάνουν συνήθως την ώρα της σχόλης. Το μεσημέρι πάλι ταυτίζεται με το μεσουράνημα του ανθρώπινου κόπου. Το απόγευμα προοιωνίζει τα γηρατειά, την απελπισία της μέσης ηλικίας, όπως είναι η δική μου και των εταίρων. Το σούρουπο καλεί τον χάλκινο ύπνο.”
― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

“Δεν υπάρχει τίποτε πιο παράξενο και πιο δύσκολο απ’ τη σχέση δύο ανθρώπων που γνωρίζονται μόνο με τα μάτια –που κάθε μέρα, κάθε ώρα, συναντά, παρατηρεί ο ένας τον άλλον, κι είναι ταυτόχρονα αναγκασμένοι κάτω από την πίεση της ευπρέπειας ή από κάποια δική τους παραξενιά να καμώνονται πως είναι αδιάφοροι και ξένοι μεταξύ τους, δίχως ένα χαιρετισμό ή μία λέξη. Ανάμεσά τους υπάρχει κάτι που αναστατώνει, που κεντρίζει την περιέργεια, μια υστερική επιθυμία, ανικανοποίητη και αφύσικα καταπιεσμένη, να γνωριστούν και να μιλήσουν, και προπαντός ένα είδος σεβασμού μαζί με αγωνία και ένταση. Γιατί ο άνθρωπος αγαπά και σέβεται τον άλλον όσο δεν τον ξέρει αρκετά καλά για να τον κρίνει, και η επιθυμία του είναι αποτέλεσμα ατελούς γνώσης.”
― Thomas Mann, Death in Venice and Other Tales

“Να καταντάς να πληρώνεις για τα ίδια σου τα όνειρα, μεγαλύτερη απελπισία απ' αυτή δεν υπάρχει.”
― José Saramago, A Viagem do Elefante

“Καμιά φορά, εναλλασσόμαστε σαν τις εποχές ή σαν τα κύματα, που όταν αποτραβιούνται πίσω στο πέλαγος για να έρθουν τα επόμενα, αφήνουν μόνο σταγόνες στις πεταλίδες και στ' αγκάθια των αχινών.”
― Ισίδωρος Ζουργός

“Δεν ήταν γραμμένο κάπου πως ο ήλιος στρέφει την προσοχή μας από το πνεύμα στην αίσθηση; Ναρκώνει και μαγεύει, έγραφε, τη λογική και τη μνήμη τόσο, που η ψυχή ξεχνά από ευχαρίστηση την πραγματική της κατάσταση, και γεμάτη κατάπληξη και θαυμασμό προσηλώνεται στα πιο όμορφα απ’ τα αντικείμενα που φωτίζει ο ήλιος: ναι, και μόνο με τη βοήθεια ενός σώματος μπορεί κατόπιν να υψωθεί στη θεώρηση ανώτερων πραγμάτων. Ο έρωτας, πράγματι, συναγωνίστηκε τους μαθηματικούς που δείχνουν στα λιγότερο ικανά παιδιά απτές εικόνες των αφηρημένων μορφών. Το ίδιο και ο Θεός, για να μας κάνει ορατό το πνεύμα, χρησιμοποίησε τη μορφή και το χρώμα της ανθρώπινης νιότης σαν όργανο της μνήμης, στολίζοντάς τη με όλη τη λάμψη της ομορφιάς, κι εμείς φλεγόμαστε από πόνο κι ελπίδα στη θέα της.
[…] Και με φιλοφροσύνες, πνευματώδεις και υπαινικτικούς αστεϊσμούς μιλούσε ο Σωκράτης στο Φαίδρο για τον πόθο και την αρετή. Του μιλούσε για τον πύρινο τρόμο που κυριεύει τον αισθανόμενο άνθρωπο όταν τα μάτια του αντικρίζουν το σύμβολο του αιώνιου κάλλους• του μιλούσε για τους πόθους του αμύητου και φαύλου, που είναι ανίκανος να συλλάβει την ομορφιά και να νιώσει σεβασμό απέναντί της αν και βλέπει μπροστά του το είδωλό της• μιλούσε για τον ιερό φόβο που κυριεύει την ευγενική ψυχή όταν μια θεϊκή μορφή, ένα τέλειο κορμί παρουσιάζεται μπροστά της, πόσο συγκλονίζεται κι αναστατώνεται και δεν τολμά καν να το κοιτάξει και λατρεύει αυτόν που έχει την ομορφιά, κι αν δεν φοβόταν πως θα φανεί τρελός στους άλλους, θα ‘φτανε να του προσφέρει ακόμη και θυσίες σαν σ’ έναν ανδριάντα. Γιατί μόνο η ομορφιά, Φαίδρε μου, αξίζει ν’ αγαπηθεί και είναι συνάμα ορατή: είναι, πρόσεξέ το αυτό! η μοναδική πλευρά του πνεύματος που εμείς μπορούμε να δούμε και ν’ αντέξουμε με τις αισθήσεις. Τι θα γινόμασταν αν το θεϊκό εμφανιζόταν μπροστά μας αλλιώτικα, αν ο λόγος, η αρετή και η αλήθεια μας μιλούσαν μεσ’ απ’ τις αισθήσεις; Δε θα μας αφάνιζε, δε θα μας έκαιγε η αγάπη, όπως έκαψε κάποτε τη Σεμέλη ο Δίας; Η ομορφιά λοιπόν είναι ο δρόμος που οδηγεί απ’ το συναίσθημα στο πνεύμα –είναι ο τρόπος, ένα μέσο μονάχα, μικρέ μου Φαίδρε… Κι ύστερα είπε ότι αυτός που αγαπάει είναι πιο θεϊκός από κείνον που αγαπιέται, γιατί μέσα του υπάρχει ο Θεός, που δεν υπάρχει στον άλλον- αυτή την πιο τρυφερή και σκωπτική σκέψη ίσως που έχει ποτέ σκεφτεί ο νους του ανθρώπου, απ’ όπου πηγάζει όλη η πανουργία και η πιο κρυφή ηδονή της επιθυμίας.”
― thomas mann, Death in Venice and Other Stories

“Απ' όλα τα εργαλεία του ανθρώπου, το πιο εκπληκτικό είναι, χωρίς αμφιβολία, το βιβλίο. Τα άλλα είναι προεκτάσεις του σώματός του. Το μικροσκόπιο και το τηλεσκόπιο είναι προεκτάσεις της όρασής του, το τηλέφωνο, προέκταση της φωνής του, έχουμε επίσης το αλέτρι και το ξίφος, που είναι προεκτάσεις του χεριού του. Το βιβλίο, όμως, είναι άλλο πράγμα: το βιβλίο είναι προέκταση της μνήμης και της φαντασίας του.”
― Jorge Luis Borges

“Nothing has a stronger influence psychologically on their environment and especially on their children than the unlived life of the parent.”
― C.G. Jung

“Να μας λυπηθεί. «Κι εσάς κι εμάς». Το λεν πια σχεδόν μόνιμα. Άρχισαν να μην μπορούν να ξεχωρίζουν τις δυο μοίρες, τη δική τους και τη δική μας. Τρέμουν τους αξιωματικούς τους και τους τσαουσάδες τους δικούς μας. Αυτούς τους ίδιους μισούμε κι εμείς. Ικετεύουν για το «μεμλεκέτ», ένα καλύβι κάπου. Κι εμείς.
Λοιπόν;”
― Ηλίας Βενέζης, Το νούμερο 31328

“Ίσως και να σκεφτόταν -τα έχουν αυτά οι συγγραφείς- πως ο αφρός είναι το μοναδικό πράγμα που στην ουσία δεν υπάρχει' εκεί που εμφανίζεται εντυπωσιακός μες στη λευκότητά του, ώσπου να τον ερωτευτείς έχει γίνει κάτι άλλο - νερό ας πούμε ή αέρας, κάτι πιο συνηθισμένο κι απ' το τίποτε. Ο αφρός είναι η έμπνευση, η καλύτερη στιγμή κάθε υγρού που ύστερα φθίνει, η βασίλισσα-ψευδαίσθηση που σε κορόιδεψε γι' άλλη μια φορά.”
― Ισίδωρος Ζουργός, Φράουστ

“- Σε τι λοιπόν ξεχωρίζανε αν ήταν Χριστιανοί για Τούρκοι;
Σε τι ξεχωρίζανε; Εμείς ήμαστε γεσίρ, ήμαστε δεμένοι. Εμ αυτοί που ήταν λεύτεροι; Το αίμα αυλάκωσε και τα εννιά κορμιά – τι διαφορά είχε; Μονάχα ο Αράπης – ε, αυτός ήταν μαύρος.”
― Ηλίας Βενέζης, Το νούμερο 31328

“...In the end, there's no sort of difference between dying from ignorance and dying under the feet of thousands of men who have regained their freedom. You close your eyes, and then there's nothing anymore. And death is never difficult. It requires neither a hero nor a slave. It eats what it's served.”
― Philippe Claudel, Brodeck

“Saintliness is very odd. When people encounter it, they often take it for something else, something completely unlike it: indifference, mockery, scheming, coldness, insolence, perhaps even contempt. But they're mistaken, and that makes them furious. They commit an awful crime. This is doubtless the reason why most saints end up as martyrs.”
― Philippe Claudel, Brodeck

“I believe that what we become depends on what our fathers teach us at odd moments, when they aren't trying to teach us. We are formed by little scraps of wisdom.”
― Umberto Eco, Foucault’s Pendulum