ضیافت discussion

آریستوفان گویا جذاب‌ترین شخصیت این رساله برای خوانندگانش است. خوبی افلاطون (صرف‌نظر از تمامی بدی‌هایش) این است که همیشه گفت و گویی بحث می‌کند. یکی از شخصیت‌های شاهکار درامش هم همین جناب آریستوفان است.
می‌گوید انسان‌ها در اول خلقت کامل بودند.کامل کامل. آن‌قدر پیشرفت کردند و گردن‌فرازی که خدایان از دست این مخلوق ترسیدند. با هم شور گرفتند که چه کنیم، چه نکنیم که نتیجه این شد که انسان را دو نیمه کنیم و هر نیمه را به سر دیگر کره زمین بیندازیم. از آن پس هر انسانی به دنبال نیمه دومش می‌گردد و خدایان از دست این بشر دو پا راحت شدند. نزدیک بود که انسان به آسمان‌ها هم سرک بکشد.
در آن ابتدا برخی انسانها (از لحاظ تکاملی) مرد-زن بوده‌اند، برخی مرد-مرد و برخی هم زن-زن .
از نظر من آریستوفان مثل یک شاگرد چموشی است که درمیان حرف‌های جدی استاد می‌پرد و همین باعث بامزه شدن حرفهای خشک استاد می‌شود.
زیرکی افلاطون در گنجاندن شخصیت آریستوفان در کتابش بوده است.