Armenian readers (Հայ ընթերցողներ) discussion

Էկա ասելու, որ էս առաջին գիրքն ա Գեյմանից, որ կարդում եմ, ու արդեն շատ ա դուրս գալիս։ Գրելու էս ձևը սիրում եմ, որ ֆլեշբեքերով, սիտուացիաներով կերպարին լրիվ սկսում ես ճանաչել: Էդ ոճը Քինգից եմ սիրել, ու իրենից հետո Գեյմանը հլը միակն ա, որ կարողանում ա ինձ գրավել այ սենց կերպարներով։

Ինձ Քորըլայնին ա հիշացնում շատ :D

Ես Գեյմանից արդեն կարդացել էի «Վամպիրի տարոն. ավագ արկանի տասնհինգ խաղաթղթեր»: Ինքն իմ սիրած ոճի գրող է: Այս մեկը դեռ չորս էջ եմ կարդացել, շատ բան չեմ կարող ասել, այդքան էլ նման չէ նախորդին, բայց ոճն էլի լավն է, ընթերցանությունը՝ հետաքրքրիր:

20% արդեն կարդացել եմ (էլի մարշուտկեքի ցավը տանեմ): Իմն էլ ա առաջին դեպքը Գեյմանից, բայց կարդալուց առաջ մի քիչ վիքին փորփրել եմ, որ պարզեմ` ինչ ժանրի գրող ա:

Դե ոճը շատ ա դուրս գալիս. էս կարճ նախադասությունները, մանկության դիպուկ պատկերները և այլն: Բայց դե արդեն սարսափներ են սկսվում, իսկ ես սարսափի ֆանատ չեմ, հույս ունեմ` գիշերը կքնեմ :D

Էս նոստալգիկ պահերը լրիվ Կունդերային են հիշեցնում :D

Ես հիմա Քինգի It-ը գիշերվա կեսին մթության մեջ եմ կարդում, նենց որ էս իմ համար ծաղիկներ են :D

Բյուր, էդ հետ գալու պահի մասին հենց կարդացի, ես էլ Կունդերային ու Բյուրակն Իշխանյանին հիշեցի: ՃՃՃՃ

հմմ, ես դեռ չեմ սկսել, բայց ինչքան Գեյման կարդացել եմ, հեչ վախենալու չի թվացել ։Ճ հետո ուշադրությունս դարձրել են ասել են՝ բա սա՛ վախենալու չի՞, էդ պահին նոր հասկացել եմ, որ հա էլի կարայի վախենայի ։Ճ

Դե ես ցանկացած տիպի սարսափից վախենում եմ :D Երևի միակը, որ ինձ չի վախեցրել, Ֆրանկենշտայնն ա էղել:

My mother,
who had organized the party, told me that the lady at the bakery said
that they had never put a book on a birthday cake before, and that
mostly for boys it was footballs or spaceships. I was their first book.

I was not happy as a child, although from time to time I was content. I
lived in books more than I lived anywhere else.-ոնց որ իմ կյանքը նկարագրի:

Ինձ թվում ա` էդ էս խմբում գտնվողներից շատերի կյանքն ա :D

Հա, ճիշտ ես:

. “You can buy chocolates, or sherbet lemons.”
ժող, այստեղ շարբաթ, շերբեթ թուքերեն բառը չէ՞:

http://www.youtube.com/watch?v=1Z4mwS...

“Why are they poor people?”
“Because they’ve been having money problems. And this morning
he had a dream where she . . . she was doing bad things. To earn
money. So he looked in her handbag and found lots of folded-up ten-
40/213shilling notes. She says she doesn’t know where they came from, and
he doesn’t believe her. He doesn’t know what to believe.”
“All the fighting and the dreams. It’s about money, isn’t it?”
“I’m not sure,”:


Now he’s started seeing
things in mirrors.”
“What kinds of things?”
“Himself. But with fingers poking out of his eye sockets. And things
coming out of his mouth. Like crab claws.” Փող ցանկացողին փող է հասնում, իսկ թե ինչպես, ինչ գնով, հարց է:

Քիչ մնաց, վերջացնում եմ շուտով (կեցցեն ձյան ստեղծած պրոպկաները): Ոչինչ, վատիկը չի ընդհանուր, բայց նենց զգացողություն ա, որ մանկական կամ առնվազն young adult գրականություն եմ կարդում: Իհարկե, ես ընդհանուր սիրում եմ էդ ժանրերը, բայց էս անգամ ոնց որ հոգեպես էնքան էլ նախապատրաստված չէի: Մի տեսակ շատ մակերեսային, թեթևի մեջ գիրք ա:

Բյուր, որ էդպես է, հաջորդը Էկո վերցնենք, որ լիքքքը մտածես:

Արմինե ջան, իմ ասելով չի, ոնց քվեարկվի :)))

Ես վերջացրեցի: Հավանեցի: Չնայած սկզբում շատ նմանեցնում էի Coraline-ին, բայց վերջաբանն ուրիշ տեսակ էր: Ու ամենաշատը վերջին պահերը սիրեցի, որոնք չնայած տխուր էին:

Ոնցոր Բյուրը նշեց, իմ համար էլ ոնցոր պատանեկան վիպակ լիներ: Բայց դե կայֆն էլ հենց դա ա: Էս տեսակ գրքերը թեթև են կարդացվում (չնայած Գեյմանից ինչ կարդացել եմ, թեթև էր կարդացվում), խառը, խճճված սյուժեով չեն ու սիրուն են:
Բոլորդ վերջացրեք, մի քիչ քննարկենք :D

Մենակ ե՞ս եմ էս գրքից ֆեմինիզմի հոտ առնում :D Մանավանդ որ հասա էս մասին. "You only need men if you want to breed more men," լրիվ համոզվեցի, որ ֆեմինիզմի թաքնված քարոզ ա :D
Լավ, գնամ վերջացնեմ, 92%-ի վրա եմ: Դավ, չքնես, քննարկելու ենք

Ես եթե քնեմ՝ միայն օվկիանոսում :D
Հա, ինչ անենք, մի քիչ էլ ֆեմինիզմ լինի :P :D

Ես բնավ դեմ չեմ :D 4% մնաց

Էէէ, արագ եք կարդում, ես 4 գիրք միանգամից եմ առաջ տանում :D

Ընդ որում իմ մի գրքում էլ բաղնիքային տեսարաններ կան, թու-թու-թու, հլը իրար չեմ խառնում :D

Հեհե, ինձ մոտ էլ են զուգահեռ գնում, բայց միշտ մեկի վրա եմ կենտրոնանում :D

Պըրծ... սկսեմ մի քիչ արտահայտվել: Ինձ թվում ա` Նիլ Գեյմանը երկու տարիքային խումբ ոչ էնքան հաջող կերպով խառնել ա իրար (ու երևի իրա նպատակն էլ հենց էդ ա էղել). սկիզբն ու վերջը լրիվ նոստալգիկ, մեծական տեքստեր են, իսկ մեջտեղները մաքսիմում տասնվեց տարեկանի կարդալու բան: Էդ հիշողության խաղերն ինձ դուր էկան, ընդհանրապես հետաքրքիր թեմա ա: Տենց մի բան, բայց ավելի ռեալիստական կերպով Ջոն Իրվինգն էր արել: Ամեն դեպքում, էդ բոլոր գերբնական բաները մի տեսակ անհամոզիչ էին ու անտեղի: Թվում ա` հեղինակն ինքն էլ բացատրություն չունի, դրա համար բացատրություն չի տալիս: Հա, համ էլ էդ «ոչնչի» պահով Never Ending Story-ն էլ հիշեցրեց: Տենց: Ուրիշ կարծիքնե՞ր:

Գրողը տանի, էս ամիս արդեն երրորդ գիրքը վերջացրի, իսկ ամիսը դեռ չի էլ կիսվել :D

Լուրջ եմ ասում, էս ինչքան նմանություն կա Ստիվեն Քինգին։ It-ն ո՞վ ա կարդացել․ բաղնիքի տեսարանները, փուչիկները, floating վիճակները։ Ոնց որ It-ի հեքիաթ տարբերակը կարդամ, կամ դրա spin-off-ը :D

"She was floating, weightless as a balloon, although the sharp gusts of wind did not move her." - Geiman

"But the baloons couldn't be floating toward Ben, into the wind. Yet that was just what they appeared to be doing." - King

Քինգից ազդվել ա, վերջում acknowledgments-ի մեջ Քինգին հիշել ա:

Հ.Գ. ես Քինգ չեմ կարդացել :D

Հա, խայտառակ ակնհայտ ա Քինգի ազդեցությունը, ես flashback-երի կառուցվածքից էդ հասկացա։ Բայց դե Քինգին հասնող չկա :D

Բյուր, ափսոս որ չես կարդացել, չնայած՝ գիտեմ, որ horror չես սիրում։ Բայց ինքը քիչ horror-ոտ գրքեր էլ ունի։

Դե մի օր ոնց էլ չլինի կկարդամ :D

Ժող, լավ, էլի: Ասնեք՝ ես էլ դեռ հիսուն էջ եմ կարդացել, հիմա պիտի ինձ ստիպեք, որ տնեցիքին ու մնացած գործերս թողնեմ, ընկնեմ էս գրքի ջանը: ՃՃՃՃՃ
Լավ, դե, ես էլ մի երեք օրում կվերջացնեմ, ախր անգլերեն էլ արագ չեմ կարդում՚:
Քինգից կարդացել եմ "Գորշ աշտարակ"-ի երկու գրքերը, "Ջերալդի խաղը", "Ինչպես գրել": Բայց Քինգն ավելի ուժեղ է գրում, քան Գեյմանը: Քինգի մոտ սարսափի տեսարաններն էլ ավելի ուժեղ են, ինտրիգներն էլ ավելի հետաքրքիր ու սուր, ներքին իմաստներն էլ ավելի շատ:
Բայց, քանի որ ես դեռ կեսն եմ կարդացել, իմ այս կարծիքը միայն այս կեսի հիմա վրա է:
Մինչ այդ Գեյմանից մի այլ գործ էի կարդացել, որը շատ խառն էր, ահագին մտածելու տեղիք տվող, հարցականներով. վերը նշել եմ գրքի մասին:

Dark Tower-ը հայերեն թարգմանած կա՞ o_O

Դե հա, Քինգը master-ն ա, Գեյմանն ավելի ուծյուծյուի մեջ ա :D

Չէ, հա, առաջին գիրքը ռուսերեն եմ կարդացել, երկրորդը՝ անգլերեն:

It told me how I could make all the things like it
happy. That they are simple creatures, and all any of them want is
money, just money, and nothing more. ՃՃՃ

g.
I have dreamed of that song, of the strange words to that simple
rhyme-song, and on several occasions I have understood what she was
saying, in my dreams. In those dreams I spoke that language too, the
first language, and I had dominion over the nature of all that was real.
In my dream, it was the tongue of what is, and anything spoken in it
becomes real, because nothing said in that language can be a lie. It is
the most basic building brick of everything. In my dreams I have used
that language to heal the sick and to fly;
Կարծում եմ՝ այստեղ խոսքը ենթագիտակցականի, մանկանն ավելի հասանելի ճշմարիտի մասին է խոսքը:

Ժող, ես սկսել եմ ձանձրանալ: Հասել եմ հինգերորդ մասը:

“Everybody wants money,” she said, as if it were self-evident. “It
makes them happy. It will make you happy, if you let it.”

Ոնց որ էստեղ էն ոսկեբեր եղջերու էր, ինչ էր, նման մուլտ կար, դրա միտքը լինի:
Բոլոր մարդիկ ունեն փողի կարիք, նրանք ագահ են: կարելի է փող տալ, շատ փող, որն էլ կդառնա նրանց դժբախտությունների պատճառը:
Կամ նման է շագրենի կաշու՝ ցանկությունների ու դրանց հետո կապված հետևանքների պատմությանը:
Կամ ստվերը ծախած մարդու պատմությանը:
Ոնց որ բոլոր դասականներին հիշեցի: ՃՃՃ
Լավ, դեռ 71 էջն եմ:

Արմինե, բայց էդ փողի պահի վրա տենց շեշտ չի էլ դնում: Էդ ամեն ինչը մի տեսակ երկրորդ պլանում ոնց որ կատարվի, ոչ էական: Առաջին պլանում ավելի շատ մանուկ-երեխա հարաբերություններն ու դրանց հետ կապված ստերեոտիպները:

Բյուր, ես ոչ թե ընդհանուրի մասին եմ ասում, դրա մասին չեմ էլ կարող դատել, քանի որ դեռ 82 էջն եմ հասել, բայց այն մասը, որը կարդում էի այդ ժամանակ, որից ցիտատներ եմ արել, իմ, կարծիքով, հենց դրա մասին էր:
Չգիտեմ, թե հետո ինչ ընթացք է այդ ամենն ստանում, բայց այդ ամենը կարևոր տեղ ունեն դեռ իմ կարդացած մասերում, ոնց որ ոչ թե երկրորդ պլանում լինեն, այլ հենց այդ ամենը երևա մանկան աչքերով, պատկերացումներով:
Եսիմ, ըստ իս, հենց այդ կոպեկանոցից ու դրանից առաջ փողի կարիքից դրդված ինքնասպանությունից է սկսվում ինտրիգը, պատմությունը, հետո գործողությունները հենց դրա շուրջ են ծավալվում, ու մինչ իմ կարդացած տեղը մանկան երևակայությամբ, դատողություններով ու մեծերի միջամտությամբ այդ մասինէ խոսվում տարբեր ձևակերպումներով:

Վիքիում այս բնորոշումը կարդացել եմ. Themes in The Ocean at the End of the Lane include the search for self-identity and the "disconnect between childhood and adulthood".
Բայց ես հիմա տեսնում եմ մանկան հոգեբանությունն ու ինքնադրսևորումները հենց այդ խնդրի շուրջ: Ու ոչ միայն գլխավոր հերոսի: Փողի ուժի մասին խոսում են գրեթե բոլորը:
Եթե այն գլխավոր թեման չլինի էլ, ապա կարևորներից է, որ գոնե մինչ հարյուր էջը այդքան դեր է կատարում:

Արմինե, որ գիրքը վերջացնես, չես էլ հիշի էդ փողի պատմությունները: Հիմա չեմ ուզում սաղ պատմել, բայց հետո ահագին շեղվում ա թեմայից: Տպավորություն ա` սկզբում մի բան ա ուզեցել ասի, հետո մոռացել ա դրա մասին, էլ չի վերադարձել:

Դե լավ, Բյուր ջան, շարունակեմ:

Ժող, իսկ որ էս Ուրսուլայի հետ կապված տեսարանները կարդում եք, ի՞նչ եք զգում՝ միստիկական ռեալի՞զմ, ֆանտաստիկա՞, թե՞ ուղղակի ընտանիքի անդամներին օտարացած երեխայի ընկալումներ՝ նոր ձևավորվող աշխարհայացքի, պատկերացումների, իր կարդացած գրքերի ու ինքն իրեն սպանած մարդուն տեսնելուց հետո տպավորությունների տեսքով:

Այս խոսքերն ինձ ավելի մղեցին այն կարծիքին, որ սարսափ ու ֆանտաստիկ երևույթները երեխայի պատկերացումներն էին, չափահասների ու երեխաների միջև առաջացող պատը: Ursula Monkton smiled, and the lightnings wreathed and writhed
about her. She was power incarnate, standing in the crackling air. She
was the storm, she was the lightning, she was the adult world with all
its power and all its secrets and all its foolish casual cruelty. She
winked at me.

Lettie Hempstock’s hand in my hand made me braver. But Lettie
was just a girl, even if she was a big girl, even if she was eleven, even if
she had been eleven for a very long time. Ursula Monkton was an
adult. It did not matter, at that moment, that she was every monster,
every witch, every nightmare made flesh. She was also an adult, and
when adults fight children, adults always win.-ենթագիտակցական վախե՞ր:

ես հիսունյոթ տոկոսի վրա եմ ու վիշապաքաղ չլինեմ, թե երեք կանայք մոյռաները կամ նոռնները չեն ։Ճ

սկզբից նենց տպավորություն էր, միգուցե ձեր քոմենթների արդյունքում, միգուցե հենց գրքից, որ Գեյմանի համար գործը թույլ ա, բայց դեռ տեսնենք։ Հենց դիցաբանական նշույլներ են հայտնվում իմ հավեսս տալիս ա։ Չնայած մինչև սա էլ հեշտ֊արագ֊հետաքրքիր կարդացվում էր։

Գեյմանը սովորաբար ահագին միֆոլոգիական ենթատեքստ ա դնում, որը եթե չիմանաս միֆերը, չես բռնացնում։

ի դեպ, ես ասենք Քինգից կարդացել եմ «հակամարտությունը» ու մի քանի պատմվածք, ու հեեեեչ չեմ նմանեցնում Գեյմանի Քինգի հետ։ Կոնկրետ գործի մասին չեմ (էն չեմ կարդացել), այլ որ բոլորը միշտ համեմատում են որ ծիպը երկուսն էլ ուժասծիկներ են գրում, բայց ըստ իս Գեյմանը հեչ վախենալու չի, ու ավելի միֆոլոգիական ա, իսկ Քինգը անմիջապես արքետիպային կերպարներ ա ներկայացնում։
Նու ինչ֊որ ընդհանուր բան կա, բայց ասենք նույքան ինչքան Ազիմովի ու Արթուր Կլարկի մոտ, մի տեսակ աշարհի նմանությունն ա։

հա, ու ինձ սա հիշացնում է համ Քերոլայնին, համ Անանսիի տղաներին, համ Ամերիկյան Աստվածներից ինչ֊որ բան կա, համ Սենդմենից․ մի խոսքով Գեյմանի մնացած գործերը։

Հա մեկ էլ ֆեմինիզմի մասին, ինձ թվում ա ֆեմինիզմ չի էդքան, ինչքան դիցաբանական սյուժեներով կանացիության մասին փֆֆ, ինչ վեհապանծ բաներ եմ սկսում գրել ։Ճ։
հա, ինչքան կարդում եմ էնքան ավելի դիցաբանականոտ ա լրիվ թվում, այսինքն ինքը բացահայտ ցույց ա տալիս իր դիցաբանականությունը, ու նենց տպավորություն ա, որ քորալայնի «տղա» տարբերակն ա։ նու քորալայնը լրիվ հեքիաթ ա աղջկա իր ինքնությունը գտնելու մասին, սա էլ տղայի իր ինքնություն գտնելու մասին կարա լինի՝ ոնց էր Արմինեն էլ ասեց վիքիում գրած ա։

ու Գեյման ահագին հավես ա կարդալ Յունգ կարդալուց հետո․ իրա մոտ էդ ինքնության գտնելու թեման պարբերաբար կրկնվում ա։

Եթե հիմա It-ը չկարդայի, կասեի, որ ուղղակի նմանություններ եմ տեսնում, բայց սենց ուղղակի սպանիչ են զուգահեռները։ Որ հավես ունենամ, ռիվյու կգրեմ, սաղ կասեմ։ Նույն բառերը, նույն պատկերները։

Քինգին ասում են ուժասծիկ, ուծասծիկ, բայց ինքն ավելի շատ մարդկանց ընկալումների վրա ա խաղում, ոչ թե կարդում ես, մեկ էլ ինչ-որ հրեշ ա դուրս գալիս, ասում ԲՈ :D Նույնն էլ Գեյմանի մոտ եմ նկատում․ վախենալու չի մեր համար, բայց էդ էրեխու տեսանկյունից շատ վախենալու ա։ Բայց եթե Քինգը կդներ տառ առ տառ կնկարագրեր, թե էսինչ վայրկյանին էդ էրեխու էսինչ մի բջիջն ինչ զգաց, ինչ ապրեց, Գեյմանը հիմնականում ամեն ինչ թողնում ա կարդացողի երևակայության վրա, ինչը գիրքը Քինգի գրքերից շատ ավելի փոքր ա դարձնում :D Բայց ես կակ ռազ կուզենայի, որ Քինգի էդ մի գիծն էլ վերցրած լիներ, սիրում եմ, որ ընկալումների վրա խաղում են, ի :D

հմմմ իսկ ինձ Քինգը ծանր են կարդալը, մի տեսակ դժվար առաջ գնացող; հիմա մտածում եմ երևի հենց դրանից ա, որ շատ հանգամանալից նկարագրում էր ամեն մի վայրկյանը ։Ճ
իսկ ես հենց սիրում եմ, որ թողնում են ընթերցողի վրա, թե զգալը, թե հասկանալը՝ թե նկարագրության մեջ ինչ֊որ բաներ, թե բացատրությունների սյուժեի։
չգիտեմ Քինգի մյուս գործերում ոնց, բայց էդ հակամարտության մեջ շատ էր ծամած ասելիքը, նու բարի֊չար, որ լագերում որ մարդիկ են կուտակվում։ ու ինքնդ հասկանալու տեղ չէր մնում։

Էդ Հակամարտությունը ո՞րն ա, անգլերեն վերնագիրը։ Տեղը չեմ բերում :D

Քինգի շատ գործեր իրականում․․ ծամած չասեմ․․ մանրամասն են։ Ինքը սիրում ա ամեն ինչ դետալներով մինչև վերջ տանել։ Գիրքը որ վերջացնում ես, թվում ա, թե էդ կերպարներին սաղ կյանքդ ճանաչել ես ոտից գլուխ։

Ես Քինգին հիմա շատ վատ եմ սովորել, ուրիշ գրողներ որ կերպարներին իրա նման չեն նկարագրում, իմ համար մի տեսակ սառն են տպավորվում, անկենդան ( գիտեմ, գիտեմ :D ):