Armenian readers (Հայ ընթերցողներ) discussion

Դեկտեմբերին որպես սկանդինավյան գրականության նմուշ ընտրվեց Կնուտ Համսունի «Սովը»։

Ուրեմն եկեք ժամանակ չկորցնենք, սկսենք կարդալ։ :) Էլեկտրոնային տարբերակը տարբեր ֆորմատներով կարող եք գտնել էստեղ.
http://www.gutenberg.org/ebooks/8387

Համսունը շատ դեպրեսիվ ա, ես երևի չեմ միանա
ձեզ հաճելի ընթերցանություն)

Ես էլ էս անգամ չեմ միանա: Մի քանի անգամ փորձել եմ ընթերցել Սովը, բայց չեմ կարողացել ավարտել: Հուսով եմ ձեզ դա կհաջողվի :)

Ես էլ ուզում էի միանալ այս անգամ։ Բայց սա կարդացել եմ ու էլ երբեք չեմ ուզի կարդալ։ Ձեզ ամուր նյարդեր: :)
Տեսնենք հունվարին ինչ առաջարկներ կլինեն..

իմ ձմեռվա մելանխոլիան էս տեսակի մեկնաբանություններից ուժեղանում ա :D Չնայած, հենց սենց տրամադրությամբ էլ արժի դեպրեսիվ գրքեր կարդալ, նենց որ ես քաշում եմ:

Իսկ ես չքեվարկեցի, բայց ուզում եմ անպայման կարդամ սա, նախատեսվածների ցուցակումս էր:))

վերջին ամիսներին ընտրված միակ գիրք ա, որի համար ես չեմ քվեարկել, բայց ուզում եմ ընթերցանությանը միանամ։ նենց որ ես կսկսեմ շուտով

Գրողը տանի, էս ի՞նչ քոմենթներ են։ :D Ես էլ ինձնից գոհ նորվեգերեն վերսիան եմ քաշել ու սկսել։

Ողջույն , Ես միանում եմ Ձեզ . Բայց զգում եմ , որ Շատ ծանր գրքից եմ սկսում ))

Բյուր, դե մի չորս հոգի կանք ։)

Հա, լավ ա, չորսն էլ ա բան։ Ու ոնց հասկանում եմ, ահագին էլ պուճուր գիրք ա, նենց որ հույս ունեմ՝ շատ չենք տառապի։ Վաղը քննությունս տամ, սկսեմ ավելի շատ կարդալ։

Byurakn wrote: "Հա, լավ ա, չորսն էլ ա բան։ Ու ոնց հասկանում եմ, ահագին էլ պուճուր գիրք ա, նենց որ հույս ունեմ՝ շատ չենք տառապի։ Վաղը քննությունս տամ, սկսեմ ավելի շատ կարդալ։"

հա, մի հարյուրքանի էջ ա ընդամենը։ ինձ հետաքրքիր ա՝ իսկապե՞ս տենց տառապում ես կարդալուց, իսկապե՞ս տենց ուժեղ ա։ թե չէ, անկեղծ ասած, ինձ Համուսնի Պանը շատ չէր տպավորել։

Դե դեռ սկզբի մի քանի էջն եմ կարդացել։ Ուղղակի շատ սիրուն ու մելանխոլիկ ա, բայց տառապելու զգացողություն դեռ չեմ ունեցել։

После таких комментариев стало немного страшно, хотя после того как я прочитал "Женщину в песках" и выжил, мне уже всё нипочём. Тем более что с этим писателем я не знаком. Надеюсь, знакомство будет приятным!

А вы знаете, что Гамсун поддерживал нацистов и назвал Гитлера "борцом за права народов"? Хотя я уже начал, но не буду дочитывать книгу подобного автора, пусть даже и Нобелевского лауреата!!!

Բոց գիրք է, վերջն է։ Հայերենը կա, հենց բնագրից թարգմանությամբ, զահլա ունենաք հայերենը կարդացեք - https://www.goodreads.com/book/show/2...։ Էլեկտրոնայինն էլ կա, տպագիրն էլ (ռեկալմ չի։)

Մի քիչ փորփրեցի քաղաքական հայացքները։ Հըմ, իրա ռասիստական-ֆաշիստական հայացքներն ավելի են ինձ մղում, որ կարդամ գիրքը։

Ինձ էլ ինչ-որ քննարկումների շնորհիվ գիրքը սկսեց հետաքրքրել։ Չնայած ժամանակ չունեմ, բայց կփորձեմ սկսել գոնե։

էս մեկնաբանությունը լրացումներով ստեղ էլ դնեմ՝

նենց տպավորություն ա, թե հերոսը մտավոր թույլ հետամնացությունից ա տառապում (հենց տառապում ։Դ)՝ նույնիսկ սովի հետևանքները մի կողմ դրած։ ի դեպ, «Պանը» կարդալուց էլ նույն մտքից չէի կարողանում ազատվել։ ու չեմ հասկանում Համսունը մտածված ա տենց արել, թե էդ իրա համար նորմալ ա։

մի քիչ նեռվայնացնում ա էն, որ կերպարների քայլերը հաճախ մոտիվացված չեն ոչ մի բանով, նույնիսկ իռացիոնալ պատճառներով կամ էլ մոտիվացիան անհասկանալի ա մնում, գրում ա՝ չգիտեմ ինչի տենց արեցի։ ու դրանից գիրքի հոգեբանական կողմը լավ տուժում ա։ ոնց որ գրես, որ թեյնիկը ձեռքիցս թռավ օդ, բայց չիմացա ինչից, սյուժեին պետք էր թռավ։

բայց սիրուն տեղեր ունի, օրինակ՝ բատախուցի պահը։
սյուժեն բավական միօրինակ ա, բայց հեշտ ու արագ ա կարդացվում

Հլա որ գրքի ծանրությունը չեմ զգում, չնայած ահագին քիչ եմ կարդացել դեռ։

ես պրծել եմ։ բայց չեմ կարում համակարգված բան գրեմ։
դուրս չի եկել, ահավոր հիշացնում էր Օրվելի Keep the Aspidistra Flyingը։

վերջն էլ ըստ իս անկապոտ էր։ կարդացեք քննարկենք ։)

Իսկ Դոստոևսկիոտ բան չկա՞ մեջը։ Էս գուդրիդսի նկարագրության մեջ գրած ա, որ գլխավոր հերոսը Ռասկոլնիկովին նման ա, ես էլ հա սպասում եմ, թե երբ ա մարդ սպանելու, հլա որ չի սպանել :D

չէ, ընդհանրապես չկա ։Դ
եսիմ երևի մենակ ինքն իրան ուղղված կասկածներով ու ղջման նոպաներով ա դոստոևսկիոտ։

Մի տեսակ նենց զգացողություն ունեմ, որ մեմուար եմ կարդում, ոչ թե վեպ։ Քո մո՞տ էլ էր էդ զգացողությունը։

Հա ։) բայց հա ուզում էի հասկանամ որտեղ ա իրականությունը վերջանում ու ֆիքշնը սկսվում ու ինչքանով ա հորինված

Շնորհակալություն այս գրքի համար բոլոր քվեարկողներին իմ՝ այս գրքի ընթեցանությունը արագացնելու համար:))

Ես արդեն վերջին մասին եմ հասել։ Մի տեսակ չեմ կարում ասեմ՝ դուրս գալի՞ս ա, թե՞ չէ։ Էն Ուլաջալիի մասերը լավ էին, ու ոնց հասկանում եմ, հերոսի երևակայությունն էր։ Բայց էդ սաղ տառապանքները, ծամծմոցները, ամեն անգամ մահվանը պատրաստվելը մի տեսակ համը հանում ա։

Հայերեն թարգմանության մեջ Իլայալի է)), ու կարծես թե երևակայության արդյունք չէ: Ընթերցանության ընթացքում ես հակասական զգացումներ ունեի՝ դուրս գալիս ա թե չէ, բայց վերջում հասկացա, որ չնայած սյուժեի միապաղաղությանը, ձանձրացնող չէր, ընդհանուր առմամբ ինձ դուր եկավ:)

Տարօրինակ ա, որ Իլայալի են թարգմանել, որտև նորվեգերեն հստակ Ուլաջալի ա, մի քիչ էլ փորփրեցի ինտերնետը, որ հաստատ համոզվեմ, իրոք տենց ա։

Իսկ ո՞նցն էր հայերեն թարգմանությունն ընդհանուր առմամբ։

Ընդհանուր առմամբ ըստ իս լավ էր, հարթ էր, անմիջապես նորվեգերենից էր թարգմանված փաստորեն:))

Վերջացրեցի վերջապես։ Վերջն ահագին դուրս էկավ։ Մի տեսակ որ Օսլոն ասոցացվում ա աղքատության հետ։ Ես շարունակում եմ էն կարծիքին մնալ, որ Ուլաջալիի հետ կապված որոշ դրվագներ, մասնավորապես՝ էն ինտիմ դրվագը Ուլաջալիի տանը, ավելի շատ իրականության խեղաթյուրման արդյունք են։
Բայց էնքան եմ ուրախանում ոչ անգլոամերիկյան գրականություն կարդալուց, որ էլ ասելու չի։ Մի տեսակ ոնց որ դուրս գաս, գնաս ուրիշ աշխարհ։

ես նենց ոչինչ ուշացումով կարդացի: Ծանր կամ դեպռեսիվ չէր, ուղղակի խորհուրդ չէի տա կարդալ նրանց, ովքեր տառապում են կերպարներին կարեկցելուց: Second-hand embarassment-ը շատ էր, հա պատկերացնում էի, թե ես գլխավոր կերպարի տեղն ինչ կանեի, ու հա բարկանում էի, որ նա սխալի հետևից սխալ էր անում:

Հա, շատ ինքնակենսագրական հոտ էր գալիս գրքից: Բայց կենսագրականի համար շատ անկեղծ էր: Բարկությունը, սխալները, թուլությունը, բոլոր մեծ ու փոքր շեղվածությունները, նեգատիվը մարդիկ սովորաբար փորձում են թաքցնել, հատկապես երբ առաջին դեմքից են գրում: Համսունը կարծես ամոթի զգացմունք չունի, չի վախենում «վատ մարդ» թվալուց, կամ ուղղակի շատ լավ կարողանում ա իրեն ստիպել, որ ամոթն ու վախը գրելուց չխանգարեն: Էդ մեծ պլյուս ա: Կարդալուց զգում ես, որ իրական մարդու մասին են կարդում, ոչ թե կատարելացված դիմակի: Ու հա, էդ մարդու մտքեր կարդալը բավականին անհարմար բան էր, տհաճ էր, բայց իմ պատկերացմամբ, ցանկացած մարդու մտքին էլ հեքիաթային բարիություն չի, բոլորս էլ վատ կողմեր ունենք, ուղղակի սովորել ենք դրանք հմտորեն թաքցնել աշխարհից:

Ու ինձ թվում ա գլխավոր հերոսի աննորմալություններն ու գժությունները նույնպես սովի հետևանք էին: Մենակ մազաթափությամբ ու չբուժվող վերքերով չի սահմանափակվի սովի հետևանքը: Ուղեղն էլ ա մարմնի մաս, ու եթե օրգանիզմն էնքան հյուծված ա, որ մազերն են թափվում, մարդու ուղեղի գործունեությունը կխախտվի ու կխախտվի: Բռնկոտ բնավորությունը, աննորմալ որոշումներն ու եզրահանգումները, ինքն իրեն հետ խոսալն ու իրականության մասին խեղաթյուրված պատկերացումները. բոլորը կարող են լինել նման կյանքի հետևանք, ոչ թե պատճառ: Ու աղջկա հետ հանդիպումն էլ ամբողջովին կամ մասամբ հորինված դրվագ կարող ա լինի, Բյուրակնի հետ համամիտ եմ:

Վերջացավ մի կողմից անկապ, բայց մյուս կողմից` միակ հնարավոր «դեպի լավը» փոփոխությամբ, որ գրքի սկզբից սպասում էի: