انجمن شعر discussion

بر روی ما نگاه خدا خنده می زند
هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم
زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش
پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود
بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا
نام خدا نبردن از آن به که زیر لب
بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع
بر رویمان ببست به شادی در بهشت
او می گشاید … او که به لطف و صفای خویش
گویی که خاک طینت ما را ز غم سرشت

طوفان طعنه خنده ما را زلب نشست
کوهیم و در میانه دریا نشسته ایم
چون سینه جای گوهر یکتای راستیست
زین رو به موج حادثه تنها نشسته ایم

ماییم … ما که طعنه زاهد شنیده ایم
ماییم … ما که جامه تقوا دریده ایم
زیرا درون جامه به جز پیکر فریب
زین راهیان راه حقیقت ندیده ایم

آن آتشی که در دل ما شعله می کشد
گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود
دیگر به ما که سوخته ایم از شرار عشق
نام گناهکاره رسوا نداده بود

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان
در گوش هم حکایت عشق مدام ما
« هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است در جریده عالم دوام ما »

شعری از فروغ
برداشت عمری کوتاه
زیر خروارها برف سپید
آنگاه که دستهای تنهایش گم شد
جا ماند...
بابک
ممنون دوست عزیزبرای این گزینش خوب
سبز باشی

بازهم فروغ با اين همه غم وزيبايي

ممنون دوست عزيز به خاطر انتخاب قشنگت

فوق العاده زیبا می نوشت. سپاسگزارم

این شعر ِ فروغ یکی از بهترین اشعارش است، البته از حیث ِ موضوعی. همچنین نکته ی دیگری در این شعر، همان وزنی است که فروغ استفاده کرده است و از همه مهم تر شعر ِ زیباییست که به تضمین در انتهای شعرش آورده، و تمام ِ شعر ِ فروغ را می توان در آن خلاصه کرد و فهمید. این یکی از ویژگی های فروغ است که حرفش را رک و راست می گوید و با مخاطبانش بازی نمی کند.

با سپاس