انجمن شعر discussion

از هر ليواني كه آب نوشيدم
طعم لبان تو و پاييزي
كه تو در آن به جا ماندي به يادم بود
فراموشي پس از فراموشي
اما
چرا طعم لبان تو و پاييري كه تو در آن
گم شدي در خانه مانده بود
ما سرانجام توانستيم
پاييز را از تقويم جدا كنيم
اما
طعم لبان تو بر همه ي ليوان ها و بشقاب ها
حك شده بود
ليوان ها و بشقاب ها را از خانه بيرون بردم
كنار گندم ها دفن كردم
زود به خانه آمدم
تو در آستانه ي در ايستاده بودي
تو در محاصره ي ليوان ها و بشقاب ها مانده بودي
گيسوان تو سفيد
اما
لبان تو هنوز جوان بود

احمد رضا احمدی

امیدوارم کسالت احمدرضا احمدی برطرف شود
و چشم های عمیقش
دوخته شود به چیزهای ساده ای
که ما از کنارش بی تفاوت می گذریم
و او شعر می کند
زیبا می کند
جاوید می کند
.
.
.

آزاده عزیز ممنون از این شعر . از کتاب ساعت ده صبح بود . درسته ؟

Mohammadali wrote: "آزاده عزیز ممنون از این شعر . از کتاب ساعت ده صبح بود . درسته ؟
"

خواهش ميكنم دوست من

بله. ساعت ده صبح بود - احمدرضا احمدي
;)

احمد رضا احمدی یعنی تخیل سیال! یعنی سر در کمی در عالم یک شعر و گردش د باغ تخیل شاعر بدون اینکه بخوای به جای خاصی برسی
من که از ارادتمندان شعرش هستم و امیدوارم هرچه زود تر شفا پیدا کنه ان شاء الله

لذت بردم
ممنون آزاده جان