Top Paragraphs discussion

من ندانم که کیم
من فقط می دانم
که تویی
شاه بیت غزل زندگیم

چشم من چشمه ی زاینده ی اشک
گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود

وای ، باران
باران ؛
شیشه ی پنجره را باران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند

!در سحرگاه سر از بالش خوابت بردار
!کاروان‌های فرومانده‌ی خواب از چشمت بیرون کن
!باز کن پنجره را

تو اگر باز کنی پنجره را
من نشان خواهم داد
.به تو زیبایی را

.در میان من و تو فاصله‌هاست
گاه می‌اندیشم
!می‌توانی تو به لبختدی این فاصله را برداری-

.تو توانایی بخشش داری
؛دست‌های تو توانایی آن را دارد
که مرا-
.زندگانی بخشد
چشم‌های تو به من می‌بخشد
شور عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زیبا
.سطر برجسته‌ای از زندگی من هستی

دفتر عمر مرا
با وجود تو شکوهی دیگر
.رونقی دیگر هست

می‌توانی تو به من
؛زندگانی بخشی
یا بگیری از من
.آنچه را می‌بخشی