Morva_nim

“– Ale rzecz w tym, że nie wyobrażam sobie świata bez babci. Nie liczę na cud. Po prostu chcę, żeby żyła.
– Seunghun, ja chyba bym tego nie chciała na jej miejscu. Życie nie ma sensu, gdy nie można nic zrobić, kiedy jest się skazanym na leżenie.
...
Seunghun zapytał:
– A jakie życie ma sens?
Kiedy wiedziałam, że serce mojego syna się zatrzymało, błagałam i prosiłam lekarza, żeby go ratował. Powiedziałam, że nie ma znaczenia, czy będzie przykuty do łóżka, że nie będzie mówić ani nie otworzy oczu, i błagałam lekarza, żeby pozwolił mu żyć. Ze względu na jego córkę, która nie wyszła jeszcze za mąż, i ze względu na starą matkę. Mówiłam to szczerze. Wierzyłam, że żyjący mąż, ojciec i syn samym swoim istnieniem może nieść rodzinie pociechę i wsparcie. Czym mój syn różnił się od mojej siostry? Różnili się czymś w ogóle?”
― Cho Nam-Joo, Miss Kim Knows and Other Stories

“«Господи милосердний, думала я дорогою додому, дивуючись, що вже навколо так сухо, що болото на хідниках позасихало на кору і потріскалось, утворивши павутинні рисунки. Це життя таке крихке. Випаровується, як вода випарувалась із цієї грудки сухої землі. Ось повіяв вітер — і вона розсипалася на порох.»”
― Софія Андрухович, Фелікс Австрія

“I think there are two types of writers, the architects and the gardeners. The architects plan everything ahead of time, like an architect building a house. They know how many rooms are going to be in the house, what kind of roof they're going to have, where the wires are going to run, what kind of plumbing there's going to be. They have the whole thing designed and blueprinted out before they even nail the first board up. The gardeners dig a hole, drop in a seed and water it. They kind of know what seed it is, they know if planted a fantasy seed or mystery seed or whatever. But as the plant comes up and they water it, they don't know how many branches it's going to have, they find out as it grows. And I'm much more a gardener than an architect.”
― George R.R. Martin

“W samochodzie Seunghun podziękował mi i kilka razy poprosił, żebym jak najczęściej przyjeżdżała do Geumju. Chciałam zapytać, czy jej dzieci, czyli jego mama oraz ciocie i wujkowie, często do niej wpadają, ale tego nie zrobiłam. Nie mogłam zadać Seunghunowi tego pytania.
– Jesteś taki dobry, Seunghun.
– To nic wielkiego.
– Nawet synowie i córki nie poświęcają się tak jak ty. Dlaczego to robisz? Odwdzięczasz się babci za wszystko, co dla ciebie robiła, kiedy byłeś mały?
– Nie chodzi o odwdzięczanie… Lubię babcię. Lubię z nią spędzać czas. Jest wspaniałym człowiekiem. Babcia jest naprawdę wspaniała.
W autobusie, w drodze do domu, powtarzałam sobie to, co powiedział Seunghun: „Jest wspaniałym człowiekiem. Babcia jest naprawdę wspaniała”.”
― Cho Nam-Joo, Miss Kim Knows and Other Stories