Ο πόνος δυνάμωσε πάλι, εκείνος όμως δε σάλεψε, δε φώναξε. Έλεγε μέσα του: “Άντε πάλι, χτύπα λοιπόν! Μα γιατί; Τι σου έκανα, γιατί;”.
Έπειτα ησύχασε, έπαψε όχι μόνο να κλαίει αλλά και να ανασαίνει, και βάλθηκε πολύ προσεκτικά να αφουγκράζεται όχι μια φωνή που μιλούσε με ήχους, αλλά τη φωνή της ψυχής, την πορεία των σκέψεων που αναδύονταν μέσα του.
“Τι χρειάζεσαι;” ήταν η πρώτη σαφής, ικανή να εκφραστεί με λόγια έννοια που άκουσε. “Τι χρειάζεσαι; Τι χρειάζεσαι;” επαναλάμβανε μέσα του. “Τι; Να μην υπ...